Τη Α΄ (1η) του μηνός ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ: Ο Άγιος Νεομάρτυς ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ο Ναυπλιώτης, ο εν Ναυπλίω μαρτυρήσας εν έτει αχνε΄ (1655), εις λεπτά τεμάχια τμηθείς τελειούται.

Αναστάσιος ο Άγιος Νεομάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα του Ναυπλίου, ζωγράφος κατά την τέχνην επιτήδειος. Μνηστευθείς δε εκεί εις την πατρίδα του, το Ναύπλιον, την θυγατέρα Χριστιανού τινος επληροφορήθη μετ’ ολίγας ημέρας ότι η κόρη εκείνη δεν διήγε καλώς, όθεν απεσύρθη απ’ αυτής διαλύσας τον αρραβώνα. Οι δε συγγενείς της κόρης κατέφυγαν εις μαγικάς τέχνας δια να την αγαπήση και να την νυμφευθή· όθεν εις ολίγον καιρόν ενήργησαν τα μαγικά και απολέσας ο νέος τας φρένας του, περιεφέρετο ένθεν κακείθεν. Ιδόντες λοιπόν αυτόν οι Αγαρηνοί ούτω παράφρονα τον ετούρκευσαν· ο Θεός όμως τον ελυπήθη και εις ολίγας ημέρας του έδωσε την υγείαν του· ελθών δε εις εαυτόν, και ιδών ότι εφόρει εις την κεφαλήν άσπρο σαρίκι ως Τούρκος, παρευθύς το έρριψε κατά γης και ήρχισε να κραυγάζη με μεγάλην φωνήν, παρρησία, μέσα εις το πλήθος των Τούρκων· «Εγώ Χριστιανός ήμουν, Χριστιανός είμαι και Χριστιανός θα είμαι».

Τη Α΄ (1η) του μηνός ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΕΡΠΕΤΟΥΑΣ και των συν αυτή ΣΑΤΥΡΟΥ, ΡΕΥΚΑΤΟΥ, ΣΑΤΟΡΝΙΛΟΥ, ΣΕΚΟΥΝΔΟΥ και ΦΙΛΙΚΗΤΑΤΗΣ.

Περπέτουα η Αγία Μάρτυς και οι συν αυτή Άγιοι Μάρτυρες, Σάτυρος, Ρευκάτος, Σατορνίλος, Σεκούνδος και Φιλικητάτη, οίτινες ήσαν τότε νεανίσκοι κατηχούμενοι, κατήγοντο εκ τινος πόλεως της Αφρικής, Θουβρίτανα ονομαζομένης, εκρατήθησαν δε ως Χριστιανοί υπό των απίστων και εφέρθησαν προς τον χιλίαρχον. Επειδή δε αυτοί όλοι ωμολόγησαν παρρησία τον Χριστόν, κατά μεν των Αγίων Περπετούας και Φιλικητάτης αφήκαν μίαν αγρίαν δάμαλιν, η οποία ορμήσασα κατ’ αυτών τας εξέσχισεν, οι δε άλλοι τέσσαρες Μάρτυρες εθανατώθησαν δια μαχαιρών υπό του λαού των απίστων και ούτως έλαβον άπαντες τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη Α΄ (1η) του μηνός ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΒΕΝΔΙΜΙΑΝΟΥ, του εν τω Βουνώ του Αγίου Αυξεντίου ασκήσαντος.

Βενδιμιανός ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις την Μεγάλην Μυσίαν περί τα μέσα του Ε΄ αιώνος εκ γονέων ευγενών και πλουσίων, εχρημάτισε δε μαθητής του Οσίου Αυξεντίου του εν τω Βουνώ, μετά δε την κοίμησιν του Οσίου Αυξεντίου, ευρών πέτραν εσχισμένην, έκτισεν εντός αυτής μικρόν κελλίον εις το οποίον υπέμεινεν έτη τεσσαράκοντα δύο, ποιήσας μεγάλους αγώνας και νίκας κατά δαιμόνων. Ας ίδωμεν όμως τον πλατύτερον Βίον του καθώς ευρήκαμεν τούτον εις παλαιόν τι σύγραμμα. Το έαρ αγαπώσιν όλα τα πτηνά, αι μέλισσαι, τα αρνία και τα επίλοιπα ζώα εκ φύσεως, διότι το έαρ είναι εις όλα γλυκύτατον· και τα μεν πετεινά του αέρος κελαδούσιν ηδύτατα· αι δε μέλισσαι, εις διαφόρους λειμώνας περιπετώμεναι, επισυνάγουσι της δρόσου το καθαρόν και κατασκευάζουσι το άριστον μέλι, με το οποίον γλυκαίνουσι την γεύσιν ημών.

Τη Α΄ (1η) του μηνός ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΕΤΡΟΥ του εν Γαλατία.

Πέτρος ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Γαλατίας της τουρκιστί καλουμένης Γελάς. Επτά δε μόνον έτη ανατραφείς πλησίον των γονέων του, όλον το επίλοιπον διάστημα της ζωής αυτού διήνυσεν εις τους αγώνας της μοναχικής πολιτείας και ασκήσεως. Και πρώτον μεν ησκήτευσεν εις την Γαλατίαν, την πατρίδα του, έπειτα δε επήγεν εις την Παλαιστίνην· αφ’ ου δε απήλαυσεν εκεί όσα επόθει, απήλθεν εις την Αντιόχειαν. Βλέπων δε την φιλόθεον και φιλόχριστον γνώμην των Αντιοχέων, προέκρινε κάλλιον να κατοικήση εκεί εις την ξένην γην, παρά εις την πατρίδα του· όθεν ευρών τάφον εισήλθεν εις αυτόν και εκεί διήνυσεν όλον τον καιρόν της ζωής του, τρώγων άρτον μόνον και τούτον όχι καθ’ εκάστην, αλλά ανά δύο ημέρας, πίνων και ύδωρ μόνον.

Τη Α΄ (1η) του μηνός ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΤΡΥΦΩΝΟΣ

Τρύφων ο ενδοξότατος Μάρτυς του Χριστού και της ουρανίου αι θείας τρυφής επώνυμος, εγεννήθη εις την πόλιν της Φρυγίας Λάμψακον. Οι γονείς αυτού ήσαν ευσεβείς, πιστεύοντες εις τον αληθινόν Θεόν, αξιωθέντες ούτω να γεννήσουν τέκνον ευσεβέστατον· μάλιστα δε εκ πρώτης ηλικίας ήτο άξιον τέκνον Θεού, καθότι κατώκει εις την ψυχήν αυτού η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος και ιάτρευε πάσαν ασθένειαν, εξόχως δε είχε πολλήν εξουσίαν κατά των δαιμόνων, οίτινες, μόνον το όνομά του εάν ήκουον, έφευγον. Εις πίστωσιν δε των πολλών θαυμάτων, τα οποία ετέλεσε, να γράψωμεν ένα δια να εννοήσητε, από το άκρον του κρασπέδου, το ιμάτιον. 

Τη ΛΑ΄ (31η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς ΗΛΙΑΣ ο Αρδούνης ο εν Καλάμαις της Πελοποννήσου μαρτυρήσας εν έτει αχπστ΄ (1686), πυρί τελειούται.

Ηλίας ο μακάριος Νέος Οσιομάρτυς ήτο εκ μιάς πόλεως της Μεσσηνίας, Καλάμας καλουμένην, κουρεύς την τέχνην· διότι δε ήτο φρόνιμος και έμπειρος εις τα πολιτικά, είχον εις αυτόν όλοι οι προεστώτες υπόληψιν και πάντοτε τον συνανεστρέφοντο, λαμβάνοντες παρ’ αυτού συμβουλάς. Μίαν δε φοράν διηγούμενοι διαφόρους υποθέσεις, ανέφερον και δια τα πολλά και βαρύτατα χρέη και άλλα μύρια βάσανα, όσα εδοκίμαζον εις εκείνον τον καιρόν της πρώτης αιχμαλωσίας οι της Πελοποννήσου Χριστιανοί· αυτός δε ο ευλογημένος, με πολύν πόνον και θλίψιν της καρδίας απεκρίθη προς τους προεστώτας, λέγων, ότι πρέπει να φροντίσωσι να ελαφρύνωσι τουςΧριστιανούς των βαρέων δοσιμάτων, διότι κινδυνεύουσι να αρνηθώσι την πίστιν των και να γίνωσι Τούρκοι.

Τη ΛΑ΄ (31η) Ιανουαρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΤΡΥΦΑΙΝΗΣ.

Τρύφαινα η Αγία Μάρτυς κατήγετο από την Κύζικον την ευρισκομένην εις τον Ελλήσποντον, θυγάτηρ Αναστασίου τινός συγκλητικού και μητρός Σωκρατίας Χριστιανής. Εμαρτύρησε δε, όχι φερθείσα υπό των άλλων εις τους ειδωλολάτρας, αλλά αύτη αυθορμήτως επήγε και ενέπαιζε τα είδωλά των και κατηγόρει τας αισχράς των πράξεις, δι’ ων ενόμιζον οι άφρονες ότι τιμώσι τους ψευδωνύμους θεούς των. Όχι δε μόνον τούτο, αλλά και εδίδασκεν αυτούς να αφήδωσι μεν την θρησκείαν των ματαίων ειδώλων, να επιστραφώσι δε εις την του Χριστού πίστιν.

Τη ΛΑ΄ (31η) Ιανουαρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ, ΚΛΑΥΔΙΟΣ, ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΣΑΡΑΠΙΝΟΣ και ΠΑΠΠΙΑΣ, έλαβεν έκαστος διαφορικόν τέλος του μαρτυρίου.

Ουϊκτωρίνος και οι λοιποί συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο από την Κόρινθον και ήσαν κατά τους χρόνους του Δεκίου, εν έτει σνα΄ (251), δια δε την του Χριστού ομολογίαν και πίστιν συλληφθέντες, ωδηγήθησαν έμπροσθεν εις τον Τέρτιον τον ανθύπατον, όστις είχε την εξουσίαν του Μωρέως. Όθεν αφού ετιμωρήθησαν δια πολλών βασάνων, έλαβεν έκαστος είτα διαφορετικόν τέλος του μαρτυρίου· διότι ο μεν Άγιος Ουϊκτωρίνος και Ουϊκτωρ και Νικηφόρος, οι τρεις ομού, εβλήθησαν εντός ιγδίου μεγάλου και συντριβέντες όλα τα μέλη του σώματος, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού. Επίσης ο Άγιος Μάρτυς Κλαύδιος, χείρας και πόδας κοπείς, ετελειώθη· ο Άγιος Μάρτυς Διόδωρος, βληθείς εις κάμινον πυρός, έλαβε το τέλος του μαρτυρίου· ο δε Άγιος Σαραπίνος ξίφει απεκεφαλίσθη· και τελευταίον ο Άγιος Παππίας, ριφθείς εις τον βυθόν της θαλάσσης, τελειούται. Και ούτως έλαβον όλοι παρά Κυρίου τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη ΛΑ΄ (31η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων ΚΥΡΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ.

Κύρος και Ιωάννης οι θαυματουργοί Άγιοι Ανάργυροι ήσουν κατά τους χρόνους του ασεβεστάτου βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει 292 και ο μεν περιφανής και λαμπρότατος αστήρ Κύρος εγεννήθη εις την περιφανεστάτην πόλιν της Αιγύπτου Αλεξάνδρειαν, την οποίαν ωκοδόμησεν ο Μέγας Αλέξανδρος και την ωνόμασεν ούτω προς τιμήν του, ο δε Ιωάννης ήτο εκ της Εδέσσης της Μεσοποταμίας ήτις ονομάζεται τώρα κοινώς Ουρφά. Ήτο δε ο Κύρος πιστός Χριστιανός από τους γονείς του, εις την πολιτείαν ενάρετος και την τέχνην ιατρός εμπειρότατος, το δε εργαστήριόν του φαίνεται έως την σήμερον, γνωστόν εις άπαντας, διότι έκτισαν εις αυτό μετέπειτα ιεράν Εκκλησίαν των Αγίων Τριών Παίδων, εις την οποίαν τελούνται καθ’ εκάστην θαυμάσια και αι ασθένειαι θεραπεύονται με την δύναμιν του Θεού, αντί των ιατρικών θεραπειών, αίτινες εγίνοντο τότε με βότανα της τέχνης και φάρμακα διάφορα.

Τη Λ΄ (30η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΧΑΤΖΗ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ο Μυτιληναίος και εν Μυτιλήνη μαρτυρήσας εν έτει αψπδ΄ (1784) ξίφει τελειούται.

Θεόδωρος ο μακάριος Νεομάρτυς ήτο από την Μυτιλήνην, έχων γυναίκα και τέκνα, θυμωθείς δε δια κάποιαν περίστασιν, ήτις ηκολούθησεν εις αυτόν, ηρνήθη φεύ! τον Χριστόν και εδέχθη τον Μωαμεθανισμόν· αφού δε εξεσκοτίσθη και ήλθεν εις εαυτόν, μετενόησεν· όθεν ανεχώρησεν εκείθεν και κατέφυγεν εις το Άγιον Όρος· εκεί δε διατρίψας ικανόν καιρόν, εξωμολογήθη την αμαρτίαν του και ποιήσας τον πρέποντα κανόνα, εχρίσθη δια του Αγίου Μύρου και εκοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων και ούτω καθαρισθείς επέστρεψεν εις την πατρίδα του. Τότε δια της ευχής και της οδηγίας του πνευματικού του πατρός ενδυναμωθείς ο Μάρτυς επήγεν εις τον κριτήν και ηρώτησεν αυτόν ούτως:

Τη Λ΄ (30η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΘΕΟΦΙΛΟΥ του Νέου.

Θεόφιλος ο Άγιος Μάρτυς υπήρχεν επί Κωνσταντίνου και Ειρήνης των Ορθοδόξων βασιλέων, εν έτει ψπε΄ (785), γεννηθείς και ανατραφείς εις την Κωνσταντινούπολιν· προχειρισθείς δε στρατηγός εις το θέμα των καλουμένων Κιβυραιωτών, απήλθε μετά του στόλου των Ρωμαίων εναντίον των τότε Σαρακηνών, ταυτόν ειπείν των Αγαρηνών· είχε δε μεθ’ εαυτού και δύο άλλους στρατηγούς εις βοήθειάν του, οι οποίοι τον εφθόνουν.

Τη Λ΄ (30η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ Πάπα Ρώμης και των συν αυτώ:

Αύρας, Φήλικος, Μαξίμου, Ερκουλίνου, Βενερίου, Στυρακίου, Μηνά, Κομμόδου, Ερμού, Μαύρου, Ευσεβίου, Ρουστικού, Μοναγρέου, Αμανδίνου, Ολυμπίου, Κύπρου, Θεοδώρου, Τριβούνου, Μαξίμου Πρεσβυτέρου, Αρχελάου Διακόνου, Κυρίνου Επισκόπου, των Αγίων Μαρτύρων Κενσουρίνου, Σαβαϊνου και Χρυσής.                            

Ιππόλυτος ο Άγιος Ιερομάρτυς και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες ήσαν επί της βασιλείας Κλαυδίου, ηγεμόνος δε Βικαρίου του και Ουλπίου Ρωμύλου καλουμένου, εν έτει σξθ΄ (269). Εκ τούτων ο μεν Άγιος Κενσουρίνος ήτο πρώτος της Συγκλήτου βουλής μάγιστρος κατά το αξίωμα, διαβληθείς δε ως Χριστιανός και ερωτηθείς ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν· όθεν βάλλεται εις την φυλακήν· επειδή δε ετέλεσε πολλά θαύματα και νεκρόν ανέστησε, δια τούτο όλοι οι παρευρεθέντες στρατιώται επίστευσαν εις Χριστόν και όλοι απεκεφαλίσθησαν τον αριθμόν είκοσι.

Τη Λ΄ (30η) Ιανουαρίου, μνήμη των εν Αγίοις Πατέρων ημών και Οικουμενικών Διδασκάλων ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ του Μεγάλου, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Θεολόγου και ΙΩΑΝΝΟΥ του Χρυσοστόμου.

Η των Αγίων Τριών Ιεραρχών Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου κοινή κατά την σήμερον μνήμη εορτάζεται δια την εξής αιτίαν. Εις τον καιρόν της βασιλείας Αλεξίου του Κομνηνού, όστις έγινε βασιλεύς μετά τον Βοτανειάτην εν έτει απα΄ (1081) από Χριστού, εγένετο εν Κωνσταντινουπόλει φιλονεικία μεταξύ των ελλογίμων και εναρέτων ανδρών, εξ ων τινες προετίμων τον Μέγαν Βασίλειον, επειδή με τους λόγους του ηρεύνησε την φύσιν των όντων, με τας αρετάς του δε ωμοίαζε και συνερίζετο με τους Αγγέλους, καθότι δεν συνεχώρει προχείρως τους αμαρτάνοντας, αλλ’ ήτο σοβαρός κατά το ήθος και δεν είχεν εις εαυτόν κανέν γήϊνον.

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Χιοπολίτου, του εν Κωνσταντινουπόλει αθλήσαντος εν έτει αωβ΄ (1802).

Δημήτριος ο καλλίνικος ούτος Νεομάρτυς του Χριστού ήτο γέννημα και θρέμμα της περιφήμου νήσου Χίου, από το μέρος εκείνο της πόλεως, όπερ ονομάζεται κοινώς Παλαιόκαστρον· οι γονείς του δεν ήσαν λαμπροί κατά κόσμον, είχον όμως τον πλούτον της θεοσεβείας, τον οποίον μετέδωκαν και εις τα τέκνα των. Ο πατήρ του ωνομάζετο Απόστολος, η δε μήτηρ του Μαρουλού. Ο Δημήτριος ούτος και εις άλλος αυτού αδελφός, Ζαννής καλούμενος, την ηλικίαν μεγαλύτερος, εξενιτεύθησαν δια κυβέρνησιν σωματικήν εις Κωνσταντινούπολιν, καθώς κάμνουσιν και άλλοι πάμπολλοι, μετήρχοντο δε το επάγγελμα του πραγματευτού.

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΑΦΡΑΑΤΗΣ εν ειρήνη τελειούται.

Αφραάτης ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του Ουάλεντος εν έτει το΄ (370), εγεννήθη δε και ανετράφη εις την Περσίαν και τα των Περσών ήθη εδιδάχθη. Επειδή δε εβδελύχθη και εμίσησε την εκείνων ασέβειαν, ανεχώρησεν από της Περσίας και επήγεν εις την πόλιν Έδεσσαν και εκεί βαπτισθείς και γενόμενος Χριστιανός εκλείσθη εις εν κελλίον έξω του τείχους της πόλεως. Έπειτα μεταβαίνει εις την Αντιόχειαν και μένει εκεί εις εν Μοναστήριον, το οποίον ευρίσκετο έμπροσθεν της Αντιοχείας, επιμελούμενος μόνον της σωτηρίας της ψυχής του.

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, ο εν Αγίοις πατήρ ημών ΒΑΡΣΙΜΑΙΟΣ Επίσκοπος Εδέσσης, ο Ομολογητής, εν ειρήνη τελειούται.

Βαρσιμαίος ο Άγιος Επίσκοπος Εδέσσης, ως είπομεν ανωτέρω, έγινεν αίτιος της ψυχικής σωτηρίας του Αγίου Μάρτυρος Σαρβήλου, επιστρέψας και βαπτίσας αυτόν ως και την αδελφήν του Βεβαίαν· όθεν, ένεκεν τούτου, διεβλήθη εις τον ηγεμόνα της Εδέσσης Λυσίαν και ομολογήσας τον Χριστόν, εδάρη και εβλήθη εις φυλακήν. Έπειτα ήλθον διατάγματα βασιλικά, διορίζοντα να παύση ο κατά των Χριστιανών διωγμός· δια τούτο και ο Άγιος ούτος Βαρσιμαίος απελύθη εκ της φυλακής και ελθών εις την Μητρόπολίν του, διήλθεν ευαρέστως την ζωήν του και ούτω προς Κύριον εξεδήμησεν.

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΑΡΒΗΛΟΥ και ΒΕΒΑΙΑΣ της αδελφής αυτού, των εν Εδέσση μαρτυρησάντων.

Σάρβηλος και Βεβαία οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Τραϊανού εν έτει ρι΄ (110) καταγόμενοι από της πόλεως Εδέσσης. Ήτο δε ο Άγιος Σάρβηλος Ιερεύς των ειδώλων και υπηρέτης των μυσαρών θυσιών των δαιμόνων, πολλά ωραίος και ένδοξος και εφόρει πολυτελή και λαμπρά ενδύματα· είχε δε και κίδαριν (ήτοι μίτραν) χρυσήν εις την κεφαλήν του και ενομίζετο παρά των εκεί Ελλήνων ως άλλος μικρός βασιλεύς και ετιμάτο ως άλλος θεός, διότι αυτός επρόσταζε να προσκυνώσι και να θυσιάζωσιν εις τα είδωλα.

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Επίσκοπος, ΛΟΥΚΑΣ Διάκονος και ΜΩΚΙΟΣ ο Αναγνώστης, θηριομαχήσαντες τελειούνται.

Σιλουανός ο Άγιος Ιερομάρτυς και οι συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες, Λουκάς ο Διάκονος και Μώκιος ο Αναγνώστης, ήσαν κατά τον καιρόν του βασιλέως Νουμεριανού του εν έτει σπδ΄ (284) κινήσαντος τον κατά των Χριστιανών διωγμόν. Τότε ο Άγιος Σιλουανός, Επίσκοπος ων της Εμεσηνών πόλεως, ήτις σήμερον ονομάζεται Χόμς, υποκειμένη εις τον Πατριάρχην Αντιοχείας, εν τη Κοίλη Συρία ευρισκομένη, διεβλήθη εις τον εκεί άρχοντα και ευθύς συνελήφθη, ομού και ο Διάκονος Λουκάς και ο Αναγνώστης Μώκιος, οίτινες παρεστάθησαν και οι τρεις έμπροσθέν του δεδεμένοι.

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Επτά Μαρτύρων, των εν Σαμοσάτοις τελειωθέντων, ΦΙΛΟΘΕΟΥ, ΥΠΕΡΕΧΙΟΥ, ΑΒΙΒΟΥ, ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, ΡΩΜΑΝΟΥ, ΙΑΚΩΒΟΥ και ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΥ.

Φιλόθεος και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες, στρατιώται γενόμενοι του επουρανίου Βασιλέως Χριστού, εστηλίτευσαν και ήλεγξαν την πλάνην των ειδωλολατρών. Όθεν συλλαβόντες αυτούς οι ειδωλολάτραι, συνέτριψαν με χονδράς ράβδους τους βραχίονας και τους μηρούς των. Έπειτα εξέσχισαν αυτούς ανηλεώς και δέσαντες εις τον λαιμόν των βαρείας αλύσεις, έρριψαν αυτούς εις την φυλακήν. Μετά ταύτα εκβάλλουσιν αυτούς εκ της φυλακής και ξεσχίζουσιν εκ δευτέρου· είτα κρεμάσαντες αυτούς και καρφώσαντες τας κεφαλάς των με ήλους, παρέδωσαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού και ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους αμαράντους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιανουαρίου, η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιερομάρτυρος ΙΓΝΑΤΙΟΥ του θεοφόρου.

Ιγνάτιος ο Θεοφόρος έγινε διάδοχος των Αποστόλων, δεύτερος Επίσκοπος χρηματίσας Αντιοχείας, μετά τον Εύοδον· εμαθήτευσε δε ομού με τον Σμύρνης Πολύκαρπον πλησίον εις τον Ευαγγελιστήν Ιωάννην τον Θεολόγον. Ούτος λοιπόν εν έτει ρι΄ (110) εφέρθη έμπροσθεν του βασιλέως Τραϊανού και αφού υπέμεινεν όλας τας δοκιμασίας των βασάνων και έμεινεν αβλαβής από τούτων, τη χάριτι του Χριστού, εστάλη παρά του βασιλέως εις την Ρώμην, δια να πολεμήση με τα θηρία. Γενομένου  δε τούτου, διεσπαράχθη ο Όσιος υπό των λεόντων, καθώς επεθύμει και ηύχετο· τα δε τίμια αυτού λείψανα συνάξαντες τινές Χριστιανοί, έφεραν αυτά εις την Αντιόχειαν και τα προσέφεραν ως δώρον πολυτιμότατον και ποθούμενον εις τους εκεί αδελφούς, οι οποίοι μετά πάσης ευλαβείας απεθησαύρισαν αυτά υποκάτω εις την γην. Όθεν, τούτου χάριν, εορτήν χαρμόσυνον εορτάζει σήμερον η του Χριστού Εκκλησία την σεπτήν ταύτην ανακομιδήν των λειψάνων του.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΙΑΚΩΒΟΥ του Ασκητού.

Ιάκωβος ο Όσιος ούτος πατήρ ημών ήτο εις κωμόπολιν τινά καλουμένην Πορφυριανήν· επειδή δε κατά το δεσποτικόν πρόσταγμα, η ταπεινοφροσύνη και η πτωχεία του πνεύματος γίνεται πρόξενος πολλών αγαθών και ευεργεσιών εις τας φιλοθέους ψυχάς, δια τούτο όποιος αποκτήση αυτήν και την κατορθώση, δεν υπάρχει φόβος να πέση εις κανένα πάθος σαρκός και πνεύματος· όσοι όμως δεν προσέχουν επιμελώς να φυλάττουν αυτήν την σωτήριον αρετήν, αλλά πέσουν εις έπαρσιν, τους έρχεται πολλή ζημία και μέγας κίνδυνος, καθώς από πολλάς ιστορίας και παραδείγματα εγνωρίσαμεν και εξόχως από του παραδείγματος, το οποίον λαμβάνομεν εκ του Οσίου τούτου Ιακώβου προς οικοδομήν και ασφάλειαν των μεταγενεστέρων Μοναχών, δια να φυλάττεται ο καθείς να μη πάθη τα όμοια από ραθυμίαν και οίησιν.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΑΛΛΑΔΙΟΥ

Παλλάδιος ο μακάριος πατήρ ημών έκτισεν εν κελλίον εις εν βουνόν, το οποίον επλησίαζεν εις εν χωρίον, ονομαζόμενον Ίμμαι (καθώς λέγει ο Θεοδώρητος, ο τον βίον αυτού του Οσίου συγγράψας). Εις τούτο λοιπόν το κελλίον κλεισθείς ο Όσιος και αποκτήσας αγρυπνίαν, νηστείαν και παντοτεινήν προσευχήν, ηξιώθη παρά Θεού την των θαυμάτων χάριν· διότι, έμπορος τις, έχων μεθ’ εαυτού πολλά χρήματα, περιεπάτει την νύκτα εις την οδόν· άλλος δε ιδών αυτόν και νοήσας ότι έχει χρήματα, ενήδρευσε και εφόνευσεν αυτόν.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΦΡΑΙΜ του Σύρου.

Εφραίμ ο θαυμάσιος πατήρ ημών ήτο το γένος Σύρος γεννηθείς, ως πιθανώς εικάζεται, εις την πόλιν Νίσιβιν της Μεσοποταμίας επί της βασιλείας του Διοκλητιανού περί το τστ΄ (360), επί του οποίου οι γονείς αυτού, ευσεβείς όντες Χριστιανοί, ωμολόγησαν γενναίως την εις τον Ιησούν Χριστόν πίστιν. Προσληφθείς εκ νεαράς ηλικίας υπό του Επισκόπου της πόλεως ταύτης Ιακώβου ανετράφη υπ’ αυτού επιμελώς, διαγνώσαντος την αγαθήν φύσιν του παιδός. Ων δε ο Όσιος εκ νεότητος ενάρετος, έφευγε τας επιβλαβείς ομιλίας των συνομηλίκων του και δεν έχανε ποτέ τον καιρόν του επί ματαίω, αλλ’ ανεγίγνωσκε καθ’ εκάστην τας ιεράς βίβλους των Γραφών, μελετών και σπουδάζων εις αυτάς ακατάπαυστα, εις τας οποίας ησθάνετο τόσην γλυκύτητα, ώστε του ήρμοζε το ρητόν του Προφήτου· «Ως γλυκέα τω λάρυγγί μου τα λόγια σου, υπέρ μέλι τω στόματί μου» (Ψαλμ. ριη (118): 103).

Τη ΚΖ΄ (27η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά το αψπδ΄ (1784) έτος, ξίφει τελειούται.

Δημήτριος ο Νέος Μάρτυς του Χριστού ευρίσκετο εις τον Γαλατάν της Κωνσταντινουπόλεως εις την τοποθεσίαν την καλουμένην Καράκιοϊ, έχων την επιστασίαν του ταμείου ενός καπηλείου του Χατζή Παναγιώτου, ων είκοσι πέντε ετών, εύμορφος εις την όψιν, δυνατός εις το σώμα και σεμνός εις τα ήθη. Όθεν και δια ταύτας τας αρετάς του και χάριτας εφθονείτο πάντοτε υπό των Λαζών Τούρκων, οίτινες συχνάκις επήγαινον εις το καπηλείον εκείνο και κατεγίνοντο πολλάκις με διαφόρους τρόπους να μεταστρέψωσιν αυτόν από της αληθούς πίστεως του Χριστού και να τον τουρκεύσωσιν· αλλά δεν ηδυνήθησαν. Εν μια των ημερών επήγαν κατά την συνήθειάν των ούτοι οι Λαζοί εις το καπηλείον και πιόντες και μεθύσαντες εφιλονίκησαν μεταξύ των τόσον, ώστε εμαχαιρώθη εις εξ αυτών· ο δε ευλογημένος Δημήτριος, βλέπων αυτούς εις τοιαύτην κατάστασιν, επήγε μετά των συνεταίρων του και εμβήκεν εις το μέσον αυτών, ίνα τους χωρίση και ειρηνεύση κατά την άδειαν, την οποίαν είχον όλοι οι κάπηλοι παρά της τότε βασιλείας, να ειρηνεύωσιν εκείνους οίτινες ερίζουσιν αναμεταξύ των εις το καπηλείον· και ούτω διαχωρίσαντες αυτούς, τους εδίωξαν εκείθεν.

Τη ΚΖ (27η) Ιανουαρίου, η ανακομιδή του λειψάνου του εν Αγίοις πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

Πάλιν λαμπρά και χαρμόσυνος πανήγυρις και πολύφωτος εορτή κατέλαβε την Εκκλησίαν μας, τον χειμώνα της αθυμίας και το ψύχος της αμαρτίας αφανίζουσα, η μνήμη, λέγω, του διδασκάλου και χρυσοστόμου Πατρός, του οποίου ο φθόγγος, ως και των μακαρίων Αποστόλων, εξήλθεν όντως εις όλα της οικουμένης τα πέρατα και ενεπλήσθη πάσα πόλις και πάσα χώρα από τα χρυσά και λαμπρότατα ρήματα αυτού. Ιδού ήλθεν η χελιδών η πολύφωνος και καλλίφωνος, το μέγα μυστήριον της κοινής Αναστάσεως ως θείον έαρ λαμπρώς εγκαινίζουσα και με την προς ολίγον σιγήν και κατάπαυσιν της πίστεως εμφανίζουσα τον απέραντον ανακαινισμόν της κατά Χριστόν ηλικίας και πνευματικής νεότητος.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΝΑΝΙΟΥ Πρεσβυτέρου, ΠΕΤΡΟΥ δεσμοφύλακος και των συν αυτοίς επτά στρατιωτών.

Ανανίας και Πέτρος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και Μαξιμιανού ηγεμόνος της Φοινίκης, εν έτει 295. Συλληφθείς λοιπόν ο Άγιος Ανανίας εφέρθη εις τον ηγεμόνα και επειδή ωμολόγησε μεν τον Χριστόν, ενέπαιξε δε τα είδωλα, δέρεται με ραβδία και κατακαίεται εις τας πλευράς με σούβλας πεπυρωμένας· έπειτα αλείφουσι τα κεκαυμένα μέλη του με όξος και άλας. Μετά ταύτα δια προσευχής του ο Άγιος έσεισε τον ναόν και κατεκρήμνισε τα είδωλα εις την γην. Τούτου ένεκα βάλλεται εις την φυλακήν ένθα λαμβάνει τροφήν παρά Θεού· δια δε του θαύματος ελκύει τον δεσμοφύλακα Πέτρον εις την πίστιν του Χριστού και μετ’ αυτού ρίπτεται εις την θάλασσαν κατά διαταγήν του ηγεμόνος, ομού με επτά άλλους στρατιώτας, τους οποίους έφερεν ο Άγιος εις την πίστιν του Χριστού δια του παραδόξου θαύματος, ότι δηλαδή εφυλάχθη αβλαβής από των βασάνων όσας υπέμεινε. Και ούτω πάντες οι μακάριοι ούτοι έλαβον παρά Χριστού τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΥΜΕΩΝ του επιλεγομένου Παλαιού.

Συμεών ο Όσιος Πατήρ ημών παιδιόθεν ηγάπησε την ερημικήν ζωήν. Όθεν κατοικήσας εντός σπηλαίου κατά το βουνόν το καλούμενον Αμανόν, δεν απήλαυσεν ουδεμιάς ανθρωπίνης τροφής· διότι ούτε άρτον ούτε άλλο τι είχεν ως τροφήν του, αλλά μόνον τα χόρτα του αγρού. Επειδή δε επεθύμησε να ίδη το Σίναιον όρος και να προσκυνήση τα εις αυτό ιερά σεβάσματα, επήγεν εκεί και φθάσας εις το σπήλαιον, εις το οποίον εκρύβη ο προφήτης Μωϋσής, όταν ηξιώθη να ίδη τον Θεόν (καθώς είναι δυνατόν να ίδη αυτόν η ανθρωπίνη φύσις), εισήλθεν εις αυτό και έπεσε πρηνής, διήλθε δε ούτω νήστις επτά ημέρας, προσκαρτερών χάριν Θεού μετά δακρύων και προσευχών.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη του μεγάλου σεισμού.

Εις τους τελευταίους χρόνους της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού εν ημέρα Κυριακή ώρα Δευτέρα, έγινε σεισμός εις την Κωνσταντινούπολιν τόσον μέγας, ώστε εκρημνίσθησαν τα τείχη αυτής και πολλά μέρη και πολλαί οικίαι της πόλεως, εξαιρέτως όμως από το έμβασμα, το καλούμενον Τρωαδίσιον, έως το χάλκινον Τετράπυλον. Εσυνέχισε δε ο τοιούτος σεισμός μήνας τρεις. Τότε ο βασιλεύς ποιών λιτανείαν, μεθ’ όλου του λαού, έλεγε ταύτα δακρύων προς τον Θεόν: «Ρύσαι ημάς, Κύριε, της δικαίας σου οργής και δος συγχώρησιν των αμαρτιών ημών. Επειδή δια τας αμαρτίας ημών εσάλευσας την γην και συνετάραξας αυτήν, ίνα σε δοξάζωμεν τον μόνον αγαθόν Θεόν ημών και φιλάνθρωπον».

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ και της συμβίας αυτού ΜΑΡΙΑΣ και των τέκνων αυτών ΑΡΚΑΔΙΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ.

Ξενοφών ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ -- φξε΄ (527- 565), πατρίδα έχων την βασιλίδα των πόλεων Κωνσταντινούπολιν, ανήρ πλούσιος και ευγενής και την προς Θεόν ευσέβειαν πνέων. Είχε δε και συμβίαν ομοίαν εις την αρετήν αυτού ονόματι Μαρίαν και υιούς δύο, Αρκάδιον και Ιωάννην καλουμένους, τους οποίους έπεμψεν εις Βηρυτόν προς μάθησιν των νόμων και άσκησιν, ότι εκεί ήσαν τότε τα σχολεία.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ο μαρτυρήσας εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει αψκ΄ (1720) ξίφει τελειούται.

Αυξέντιος ο Νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο εκ τινος επαρχίας της Ηπείρου, ονομαζομένης Βελλάς, γέννημα ευσεβών Χριστιανών· νέος δε έτι ων, επήγεν εις Κωνσταντινούπολιν και ειργάζετο την τέχνην των γουναράδων εις το χάνι το λεγόμενον Μαχμούτ πασά. Αλλ’ ο εχθρός του καλού διάβολος, όστις πάντοτε δεν παύει να πολεμή τους νέους με διαφόρους τρόπους, δεν υπέφερε να βλέπη και τούτου του νέου την καθαρότητα.

Τη ΚΕ΄ (25) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΚΑΣΤΙΝΟΥ Επισκόπου Βυζαντίου.

Καστίνος ο εν Αγίοις πατήρ ημών κατήγετο μεν από της παλαιάς Ρώμης, ήτο δε πρότερον ειδωλολάτρης κατά την θρησκείαν, κατά δε το αξίωμα άρχων της βασιλικής Συγκλήτου και πολύ πλούσιος. Επειδή δε γέγραπται παρά τω Αποστόλω ότι «Ους προέγνωο Θεός τούτους και προώρισε» (Ρωμ. η:29) δια τούτο και τα του Αγίου τούτου ωκονόμησε φιλανθρώπως και σωτηρίως. Όλα δε όσα ο Θεός συγχωρεί να έρχωνται εις ημάς, ταύτα, αν και κατά το φαινόμενον είναι εναντία εις την γνώμην μας, αποβλέπουσιν όμως προς το συμφέρον της ψυχής ημών, καθώς και ο εν Κορίνθω αμαρτήσας παρεδόθη κηδεμονικώς υπό του Παύλου εις τον Σατανάν ίνα, καθώς είπε, η ψυχή του σωθή.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, ο Όσιος ΑΠΟΛΛΩΣ εν ειρήνη τελειούται.

Απολλώς ο αοίδιμος, βρέφος έτι ων, απηρνήθη τον κόσμον και ότε εγένετο δέκα πέντε ετών επήγεν εις την έρημον, ένθα εσώρευσεν εις εαυτόν μεγάλας αρετάς· δια τούτο ημέραν τινά ακούει φωνήν εξ ουρανού λέγουσαν· «Απολλώ, Απολλώ, δια την μεγάλην σου αρετήν θα σε αναδείξω θαυμαστόν εις τα έργα και εις τους λόγους, ίνα δια της δυνάμεως, την οποίαν θα σου δώσω, δυνηθής να εξαφανίσης την ειδωλολατρίαν». Ο δε απεκρίνατο· «Εξάλειψον απ’ εμού την έπαρσιν, ίνα μη υπερηφανευθώ υπέρ τους αδελφούς μου, να υστερηθώ και της σης χάριτος ως αχάριστος». Λέγει προς αυτόν η φωνή·

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΑΡΗΣ εν ειρήνη τελειούται.

Μάρης ο εν Αγίοις πατήρ ημών, έτι νέος ων και εις τον κόσμον ευρισκόμενος, ήτο ωραίος την όψιν και καλός την φωνήν· όθεν εστόλιζε τας εορτάς και πανηγύρεις του Χριστού και των Αγίων με τα γλυκύτατα αυτού μέλη και άσματα. Ηγάπα δε πάντοτε τον Θεόν και τας εντολάς αυτού προθύμως εξετέλει, αλλά και το σώμα εφύλαττε καθαρόν ο αοίδιμος, την δε ψυχήν του ετήρει άμωμον και άσπιλον, καίτοι ευρίσκετο εν τω μέσω των ηδονών και συνανεστρέφετο με τους ανθρώπους του κόσμου.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΟΥΠΛΙΟΥ.

Πούπλιος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από τάγμα βουλευτικόν, πατρίδα έχων πόλιν τινά καλουμένην Ζεύγμα, ευρισκομένην παρά τον Ευφράτην ποταμόν. Ούτος αναβάς εις όρος υψηλόν απέχον της ρηθείσης πόλεως τριάκοντα στάδια έκτισεν εκεί μικρόν κελλίον. Όσα δε πράγματα και χρήματα εκληρονόμησεν εκ των γονέων του, τα εμοίρασεν όλα εις τους πτωχούς, του λοιπού δε έζη με πάσαν άσκησιν και αρετήν. Όθεν, επειδή η φήμη του διελαλείτο πανταχού, έτρεχον πολλοί αδελφοί προς αυτόν δια να συγκοινωνώσιν εις τους ασκητικούς του αγώνας. Τούτους προσέταξε και έκτισαν κελλία μικρά και ησύχαζον εις αυτά νυχθημερόν αγωνιζόμενοι.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Θεολόγου.

Γρηγόριος ο πάνσοφος και θαυμάσιος ανήρ εγεννήθη εις τα μέρη της Ανατολής εις χωρίον καλούμενον Αριανζός, κείμενον πλησίον της πόλεως Ναζιανζού, ήτις ευρίσκεται εις την δευτέραν των Καππαδοκών επαρχίαν περί το έτος τκθ΄ (329). Οι γονείς του ήσαν πλούσιοι, ευγενείς, έντιμοι και ενάρετοι. Η μεν μήτηρ αυτού ήτο ευσεβής από την αρχήν και Χριστιανή Ορθόδοξος, από γένος ευγενικώτατον, ο δε πατήρ ήτο ειδωλολάτρης πρότερον, αλλ’ ύστερον, αφού εγέννησε τον Άγιον Γρηγόριον, εμίσησε την ειδωλολατρίαν και προσήλθεν εις την ευσέβειαν· εκαλείτο δε και αυτός ομοίως Γρηγόριος, η δε γυνή ωνομάζετο Νόννα.

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΝΕΟΦΥΤΟΥ του Εγκλείστου.

Νεόφυτος ο Όσιος πατρίδα μεν είχε την των Λευκάρων πολιτείαν την κατά την νήσον της Κύπρου, γεννηθείς κατά το έτος αρλδ΄ (1134) υπό γονέων ευσεβών, Αθανασίου και Ευδοξίας καλουμένων, ήκμαζε δε κατά τους χρόνους των ευσεβών βασιλέων Κομνηνών, ότε οι Σαρακηνοί κατέλαβον, κρίμασιν οις οίδεν ο Θεός, την αγίαν των Ιεροσολύμων πόλιν, εξ ου και η νήσος Κύπρος ουχί μικράς υπέστη επιδρομάς υπό των προς απολύτρωσιν των ιερών προσκυνημάτων πανταχόθεν θερμώς συνδραμόντων σταυροφόρων, θείω ζήλω κινηθέντων υπό των Χριστιανών βασιλέων της Ευρώπης.

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιανουαρίου, γέγονεν η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Οσιομάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ του Πέρσου.

Αναστάσιος ο ένδοξος Οσιομάρτυς εμαρτύρησε κατά τους χρόνους Ηρακλείου βασιλέως του Βυζαντίου και Χοσρόου βασιλέως των Περσών εν έτει χκζ΄ (627). Ούτος Πέρσης ων το γένος και φωτισθείς κατά την εις Περσίαν απαγωγήν του Τιμίου Σταυρού υπό του Χοσρόου του κυριεύσαντος τα Ιεροσόλυμα, εβαπτίσθη και εγένετο Χριστιανός, είτα δε εισελθών εις Μοναστήριον εμόναζε. Διαφλεγόμενος όμως υπό του πόθου του μαρτυρίου ανεχώρησε κρυφίως από το Μοναστήριον και παρουσιασθείς αυτόκλητος εις τον Χοσρόην ωμολόγησεν ανδρείως τον Χριστόν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Μακεδόνιος ο εν Αγίοις πατήρ ημών παλαίστραν και αγωνιστήριον μετεχειρίζετο τας κορυφάς των ορέων, διότι εκεί είχε την άσκησιν και κατοικίαν του, οτέ μεν ησυχάζων εις τούτον τον τόπον, οτέ δε εις εκείνον και άλλοτε μεταβαίνων εις άλλον, εις Φοινίκην δηλαδή και εις Συρίαν και εις Κιλικίαν· εποίει δε τας μεταβάσεις ταύτας ίνα αποφεύγη τας ενοχλήσεις, τας οποίας του επροξένουν οι προστρέχοντες εις αυτόν. Διήλθε λοιπόν ο μακάριος τεσσαράκοντα πέντε έτη χωρίς να έχη άνω της κεφαλής του σκηνήν ή καλύβην ή άλλην τινά σκέπην, αλλά ιστάμενος εντός βαθέος λάκκου, εξ ου και Γουβάς ωνομάζετο· διότι κατά την συριακήν διάλεκτον, Γούβα ο λάκκος ονομάζεται.

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ του εν Σικελία και ΑΓΑΠΙΟΥ και ΤΙΜΟΘΕΟΥ των μαθητών αυτού.

Βαβύλας ο εν Αγίοις πατήρ ημών κατήγετο μεν εκ της Ανατολής, εγεννήθη δε εξ ευγενών και φιλοθέων γονέων εις την επίσημον Θεούπολιν (Η Αντιόχεια καταστραφείσα επανειλημμένως υπό σεισμών, ανωκοδομήθη πολλάκις. Κατά την ανοικοδόμησίν της υπό του Ιουστινιανού ωνομάσθη υπό τούτου Θεούπολις). Ούτος λοιπόν επαιδεύθη εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και έμαθε τα ιερά γράμματα, το οποία φέρουσι τον άνθρωπον ταχύτερον εις τον Θεόν. Αγαπήσας δε τον Θεόν εκ νεαράς του ηλικίας, εμίσησε τον κόσμον.

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΑΥΛΟΥ, ΠΑΥΣΙΡΙΟΥ και ΘΕΟΔΟΤΙΩΝΟΣ, των αυταδέλφων.

Παύλος, Παυσίριος και Θεοδοτίων οι Άγιοι Μάρτυρες υπήρξαν κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλέων, Αρειανού ηγεμονεύοντος εις Κλεοπατρίδα, την εν Αιγύπτω ευρισκομένην (την νυν Σουέζ), εν έτει 290, ήσαν δε και οι τρεις αυτάδελφοι. Και ο μεν Παύλος και Παυσίριος έγιναν Μοναχοί εκ νεαράς ηλικίας, ο δε Θεοδοτίων ήτο εις τα όρη μετά κλεπτών· συλληφθέντες δε από τον ηγεμόνα, ο μεν Παύλος τριακονταετής, ο δε Παυσίριος εικοσιπενταετής, ωμολόγησαν παρρησία την του Χριστού πίστιν. Τότε ο αδελφός αυτών Θεοδοτίων, μαθών ότι συνελήφθησαν, αφήκε τα όρη και τους κλέπτας και επήγεν ίνα τους ίδη και τους αποχαιρετήση. Βλέπων δε αυτούς, ότι εκρίνοντο από τον ηγεμόνα, να πλησιάση μεν δεν ετόλμησεν, αλλ’ ελθών εις απόκεντρον τινά τόπον, εσυλλογίζετο ποίαν άραγε κληρονομίαν και δόξαν θα απολαύσωσιν οι αδελφοί του.

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιανουαρίου, μνήμη της Οσίας μητρός ημών ΞΕΝΗΣ και των δύο αυτής θεραπαινίδων.

Ξένης της θαυμασίας ο καινός και ξένος βίος, εις μεν την ποσότητα είναι πολύ ολίγος και βραχύτατος, εις δε την διήγησιν είναι υπερβολικά πλούσιος και ευπρεπέστατος και τόσον κατανυκτικός και γλυκύτατος, ώστε δύναται να δώση εις τους ευλαβείς ακροατάς μεγάλην ωφέλειαν. Ότι αυτή η μακαρία ήτο από γένος επιφανές και ευγενέστατον, το δε βαπτιστικόν της όνομα ήτο Ευσεβία. Οι γονείς της ήσαν φιλόθεοι, πλούσιοι άρχοντες της πρεσβυτέρας Ρώμης και ένδοξοι, εις δε την εν γένει διαγωγήν των επιφανέστεροι. Φιλαρέτως λοιπόν και χριστιανικώς ανατραφείσα, όταν έφθασεν εις ηλικίαν νόμιμον, την εζήτησεν ως νύμφην του πλούσιος τις όμοιος αυτής και εις το γένος περιφανέστατος. Και οι μεν γονείς αυτής, μη γνωρίζοντες την γνώμην της, εδέχθησαν δώσαντες τον λόγον αυτών, συνάμα δε και ευτρεπίζοντες τα των γάμων αρμόδια.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ο εν τω Ολύμπω εν ειρήνη τελειούται.

Ευλογητός ο Θεός ο παντελεήμων και παντοδύναμος, όστις δυναμώνει και τώρα τινάς ευχαρίστους και ευγνώμονας δούλους του, ίνα πολεμώσιν ανδρείως τον πολέμιον δαίμονα και τον νικώσι κατά κράτος, λαμβάνοντες νίκης στεφάνους και τρόπαια ως αήττητοι, εις έλεγχον και επιστόμισιν ολιγοπίστων τινών, οι οποίοι λέγουσι πολλάς φλυαρίας και λοιδωρήματα, ότι οι καιροί και χρόνοι είναι αιτία και δεν πολιτεύονται τώρα θεαρέστως οι άνθρωποι, οίτινες ολοφάνερα ψεύδονται. Επειδή είδομεν και οφθαλμοφανώς επιστώθημεν, ότι πολλοί εις τους χρόνους μας εμαρτύρησαν και ευωδιάζουν τα τίμιά των και πανσεβάσμια λείψανα και άλλοι πάλιν ώσπερ τους παλαιούς Οσίους, Αντώνιον λέγω, Ευθύμιον και τους άλλους εναρέτους επολιτεύθησαν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΑΛΑΜΑΝΟΥ του Ησυχαστού.

Σαλαμάνης ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από χωρίον τι Καπερσανά καλούμενον, κείμενον παρά τας δυτικάς όχθας του ποταμού Ευφράτου. Αγαπήσας δε την ησυχαστικήν ζωήν των Μοναχών και ευρών εις το χωρίον, το πέραν του ποταμού, μικρόν τι κελλίον, εκλείσθη εντός αυτού, χωρίς να αφήση εις αυτό ούτε θύραν δια να μη ημπορή να εξέρχεται, ούτε παράθυρον, δια να μη εμβαίνη φως. Μίαν δε φοράν τον χρόνον έσκαπτεν υπό κάτω της γης και εξήρχετο έξω και δοκιμάζων ολίγον περισπασμόν, εσύναζε την αναγκαίαν τροφήν δι’ όλον τον χρόνον και ούτω διήλθεν ο αοίδιμος πολλούς χρόνους.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΑΫΣΙΜΑΣ ο Σύρος, εν ειρήνη τελειούται.

Μαϋσιμάς ο Όσιος εχρημάτισεν εις την Κύρον, την εν Αντιοχεία ευρισκομένην. Ούτος Συριακήν γλώσσαν λαλών, αγροίκως μεν και χωρικώς ανετράφη κατά την ζωήν, διέλαμψεν όμως εις τας αρετάς. Είχεν εν μόνον ένδυμα και όταν αυτό επαλαιούτο δεν το απέρριπτεν, αλλ’ επάνω εις τα σχισμένα μέρη του παλαιού συνέρραπτεν άλλα εμβαλώματα και δι’ αυτών εσκέπαζε την γύμνωσιν του σώματός του. Τόσον δε πολλά επεμελείτο και εφιλοξένει ο αοίδιμος τους ξένους και πτωχούς, ώστε ήνοιγεν εις όλους την θύραν του κελλίου του.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΣΕΒΙΟΥ.

Ευσέβιος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κεκλεισμένος εντός κελλίου λίαν μικρού και σκοτεινού, επειδή δεν είχε κανέν παράθυρον, και εκεί μετεχειρίζετο πάσαν σκληραγωγίαν και άσκησιν. Ύστερον δε, κατά πολλά παρακινηθείς υπό ενός αδελφού, Αμμιανού ονόματι, επήγεν εις Μοναστήριον, δια να δεχθή την προστασίαν και Ηγουμενίαν των αδελφών. Όθεν επολιτεύετο με πραότητα και ταπεινοφροσύνην και με πάσαν κακοπάθειαν του σώματος, διότι ανά τρεις ή τέσσαρας ημέρας έτρωγεν ο αοίδιμος· είχε δε ζώνην σιδηράν ες την μέσην του, και άλυσιν βαρυτάτην εις τον λαιμόν του. Βλέπων δε τις τον Όσιον κύπτοντα προς τα κάτω λόγω του βάρους της αλύσεως, τον κατηγόρησεν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Επισκόπου Αγκύρας και του Αγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ.

Κλήμης ο μακάριος και θεσπέσιος Ιερομάρτυς ήτο από την Άγκυραν της Γαλατίας (της εν Μικρά Ασία) ζήσας κατά τους χρόνους πολλών μισοχρίστων αυτοκρατόρων από του Ουαλεριανού του εν έτει σνγ΄ (253) βασιλεύσαντος μέχρι των Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οπότε επί της βασιλείας αυτών, εν έτει 296, ηξιώθη των στεφάνων του μαρτυρίου. Κατά δε την επωνυμίαν είχε και την πράξιν αρμόζουσαν, ων εστολισμένος ως κλήμα καρποφόρον με τας σταφυλάς του Παναγίου Πνεύματος, τας οποίας ετρύγησεν η πατρίς του μετά την τελείωσιν του μαρτυρίου του. Το γένος του ήτο επίσημον και ευγενικώτατον.

Τη ΚΒ΄ (22α) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΙΩΣΗΦ του ηγιασμένου του επονομαζομένου Σαμάκου.

Ιωσήφ ο Όσιος πατήρ ημών ήτο γέννημα και θρέμμα της περιφήμου νήσου Κρήτης, από ένα χωρίον «Κεράμων» καλούμενον, ευσεβών γονέων υιός· ελθών δε εις ηλικίαν δεκτικήν μαθήσεως, εδόθη από τους γονείς εις ένα διδάσκαλον θεοσεβέστατον και σεβάσμιον πνευματικόν πατέρα, όστις κατώκει εις ένα Μονύδριον του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, επονομαζόμενον παρά τοις πολλοίς του Δερματάνου, κείμενον εις τα παραθαλάσσια μέρη, εις την χώραν του Χάνδακος, από τον οποίον διδασκόμενος όχι μόνον τα γράμματα, αλλά και τα καλά και θεάρεστα ήθη, έμαθεν εις ολίγον καιρόν όσα ήσαν αρκετά δια την σωτηρίαν του, και ούτως αναγινώσκων καθ’ εκάστην τα βιβλία της Εκκλησίας μας εγνώρισε την πλάνην και την ματαιότητα του κόσμου, και μισήσας όλα τα προσωρινά και φθειρόμενα πράγματα του βίου τούτου, επόθει τα αιώνια και άφθαρτα αγαθά του ουρανού.

Τη ΚΒ΄ (22α) Ιανουαρίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΜΑΝΟΥΗΛ ξίφει τελειούται.

Ο Άγιος Ιερομάρτυς ΛΕΩΝ ξίφει την γαστέρα διαρραγείς τελειούται. Οι Άγιοι Μάρτυρες ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΠΕΤΡΟΣ, ΓΑΒΡΙΗΛ, ΣΙΩΝΙΟΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΛΕΩΝ ξίφει τελειούνται. Ο Άγιος Ιερομάρτυς ΠΑΡΟΔΟΣ λίθοις βληθείς τελειούται. Οι συν τοις ανωτέρω Μάρτυσιν αναιρεθέντες ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΙ ΕΒΔΟΜΗΚΟΝΤΑ ΕΠΤΑ τελειούνται.                                                

Μανουήλ ο ένδοξος Ιερομάρτυς και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο μεν από διαφόρους επαρχίας και τόπους, κατώκουν δε εις την Αδριανούπολιν, της οποίας Αρχιερεύς ήτο ο Μανουήλ. Οι δε αχάριστοι και αγνώμονες Βούλγαροι ήλθον τότε όπως πολεμήσωσι τους Ρωμαίους· όθεν αιχμαλωτίσαντες τους εν Θράκη και Μακεδονία Χριστιανούς, ηθέλησαν να πολεμήσωσι και την βασιλεύουσαν των πόλεων Κωνσταντινούπολιν, ήλθον δε μέχρις Αδριανουπόλεως, και προσμείναντες τρεις ημέρας ήλωσαν αυτήν.

Τη ΚΒ΄ (22α) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ του Πέρσου.

Αναστάσιος ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού ήτο Πέρσης το γένος, ακμάσας κατά τους χρόνους βασιλέως μεν της Περσίας του Χοσρόου, αυτοκράτορος δε του Βυζαντίου του Ηρακλείου, του εν έτει χι΄ (610) βασιλεύσαντος. Το πρώτον όνομα του Αγίου ήτο Μαργουνδάτ, ο δε πατήρ του ωνομάζετο Βάβ, σοφός και άριστος εις την μαγικήν τέχνην, έχων πολλούς μαθητάς ομού με τους οποίους εμάνθανε την τέχνην και ο υιός αυτού Αναστάσιος, όστις έγινεν εις την μαγείαν ως ο πατήρ του τέλειος.

Τη ΚΒ΄ (22α) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΤΙΜΟΘΕΟΥ.

Τιμόθεος ο ένδοξος του Χριστού Απόστολος ήτο από την πόλιν Λύστραν την εν Λυκαονίαν ή Ισαυρία ευρισκομένην και υποκειμένην εις την διοίκησιν του Ικονίου, υιός πατρός μεν Έλληνος, μητρός δε Ιουδαίας, Ευνίκης καλουμένης. Μαθητεύσας δε παρά τω Αποστόλω Παύλω, έγινεν ομού με αυτόν συνεργός και κήρυξ του Αγίου Ευαγγελίου· είτα και με τον Θεολόγον Ιωάννην, τον ηγαπημένον μαθητήν του Κυρίου, συναντάται και λαμβάνει από αυτόν πλουσίαν την χάριν του Πνεύματος. Όταν δε ο Θεολόγος Ιωάννης εξωρίσθη εις την Πάτμον από τον Δομετιανόν, τότε ο μακάριος Τιμόθεος κατέστη Επίσκοπος Εφέσου, χειροτονηθείς υπό του Αποστόλου Παύλου.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιανουαρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΓΝΗΣ.

Αγνή η Αγία Μάρτυς ήτο από την μεγαλόπολιν Ρώμην, καταγομένη από γένος λαμπρόν. Επειδή δε είχε την ζωήν αγνήν και καθαράν, σύμφωνον δηλαδή με το όνομά της, δια τούτο εδίδασκε τας γυναίκας, όσαι ήρχοντο προς αυτήν, τον λόγον της αληθείας· ομοίως δε τας εδίδασκε και περί σωφροσύνης και καθαρότητος και τας συνεβούλευε να γνωρίζωσι τον Χριστόν Θεόν αληθινόν και αυτόν μόνον να λατρεύωσι. Ταύτα ακούσας ο της Ρώμης άρχων διέταξε και συνέλαβον την Αγίαν· παρασταθείσα δε αύτη έμπροσθέν του, διετάχθη υπ’ αυτού να θυσιάση εις τα είδωλα, διότι άλλως ήθελε βληθή εις πορνοστάσιον. Η δε Αγία απεκρίθη λέγουσα:

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιανουαρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΥΓΕΝΙΟΣ, ΟΥΑΛΕΡΙΑΝΟΣ, ΚΑΝΔΙΔΟΣ και ΑΚΥΛΑΣ οι εκ Τραπεζούντος, ξίφει τελειούνται.

Ευγένιος και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες εμαρτύρησαν κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των ασεβών βασιλέων και Λυσίου δουκός εν έτει 292. Τότε δια τον γενόμενον κατά των Χριστιανών διωγμόν εκρύπτοντο οι Άγιοι ούτοι εις τα όρη της Τραπεζούντος· συλληφθέντες δε πρώτον οι τρεις εξ αυτών, Ουαλεριανός, Kάνδιδος και Ακύλας και ομολογήσαντες τον Χριστόν, εξορίζονται εις τι στενόν φρούριον της χώρας των Λαζών, Πιτιούς ονομαζόμενον. Εκείθεν δε φέρονται εις την Τραπεζούντα και παρασταθέντες εις τον δούκα Λυσίαν, καταξεσχίζονται τας σάρκας με βούνευρα· έπειτα κρεμασθέντες, ξεσχίζονται με σιδηρούς όνυχας και κατακαίονται με ανημμένας λαμπάδας.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΖΩΣΙΜΟΣ Επίσκοπος Συρακουσών εν ειρήνη τελειούται.

Ζώσιμος ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο από την νήσον Σικελίαν, υιός γονέων ευλαβών και πιστών, οίτινες διήνυον την ζωήν των με αυτάρκειαν των του βίου αγαθών· είχον δε ούτοι εν κτήμα πλησίον εις το Μοναστήριον της Αγίας Λουκίας της Παρθένου. Αφού δε εγεννήθη ο Άγιος ούτος και απεγαλακτίσθη, τον αφιέρωσαν οι γονείς του εις το Μοναστήριον της Αγίας Λουκίας, εις το οποίον και προ της συλλήψεώς του είχον υποσχεθή να τον αφιερώσουν· ομού δε με τον Άγιον αφιέρωσαν εις την Μονήν και το κτήμα των. Από τότε λοιπόν ανετράφη ο Άγιος εις το Μοναστήριον· όθεν και ο του Μοναστηρίου εκείνου Ηγούμενος επαίδευεν αυτόν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, διδάσκων αυτόν επιμελώς τους κανόνας και τας παραδόσεις της Εκκλησίας.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΝΕΟΦΥΤΟΥ.

Νεόφυτος ο θαυμάσιος και όντως νέον φυτόν ουράνιον και δένδρον αειθαλές και εύκαρπον, εβλάστησε κατά τους χρόνους των δυσσεβών βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των τυράννων εν έτει 290, από πλουσίους, ευσεβείς και ευγενείς γονείς γεννηθείς εις την Νίκαιαν. Ο πατήρ αυτού εκαλείτο Θεόδωρος, η δε μήτηρ του Φλωρεντία, οίτινες ήσαν και οι δύο ζηλωταί και ενάρετοι, τους οποίους ο παις μιμούμενος, έχων αυτούς αγαθόν υπόδειγμα, επρόκοψεν εις την πολιτείαν θαυμασιώτατα και έγινε παιδιόθεν ενάρετος, προμηνύων την εσομένην κατάστασιν την οποίαν έμελλε να αποκτήση εις το ύστερον.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΜΑΞΙΜΟΥ του Ομολογητού.

Μάξιμος ο θαυμάσιος Πατήρ ημών έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Ηρακλείου εν έτει χμ΄ (640) έφθασε δε και μέχρι των ημερών των διαδόχων αυτού. Εγεννήθη εις την βασιλίδα των Πόλεων από γονείς ευγενείς και ευσεβείς, έτυχε δε εκ νεότητος αγαθής προαιρέσεως και καλόγνωμος, έχων εις τον εαυτόν του τα χαρίσματα της αρετής. Οι δε γονείς του τον εβάπτισαν από μικρόν, βλέποντες εις αυτόν καλά προμηνύματα, και όσον εμεγάλωνε τοσούτον επρόκοπτεν εις τελείωσιν.

Τη Κ΄ (20η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΖΑΧΑΡΙΑΣ ο μαρτυρήσας εν ταις Παλαιαίς Πάτραις της Πελοποννήσου κατά το αψπβ΄ (1782) έτος, τα σκέλη σχισθείς τελειούται.

Ζαχαρίας ο νέος αθλητής ήτο εκ τινος χωρίου της επαρχίας Άρτης, ένεκεν δε συμβεβηκότος τινός ηρνήθη τον Χριστόν και έγινε Τούρκος. Έπειτα επήγεν εις τας Παλαιάς Πάτρας, επειδή δε ήτο γουνοποιός την τέχνην, ήνοιξεν εργαστήριον εις το οποίον κατεσκεύαζε γουναρικά. Είχε κρυφίως το βιβλίον το οποίον ονομάζεται «Αμαρτωλών Σωτηρία» και αναγινώσκων αυτό συχνάκις ήλθεν εις άκραν μετάνοιαν, κλαίων πικρώς δια το κακόν, όπερ έπραξε. Δι’ ο παρεκάλει θερμώς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν να τον αξιώση να τύχη της σωτηρίας του.

Τη Κ΄ (20η) Ιανουαρίου, μνήμη του μακαρίου ΠΕΤΡΟΥ του τελώνου.

Πέτρος ο μακάριος υπήρξε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού εν έτει φλ΄ (530), πατρίκιος το αξίωμα και διοικητής της Αφρικής όλης. Επειδή δε ήτο άσπλαγχνος και ανελεήμων καθ’ υπερβολήν, έλαβεν επωνυμίαν και ωνομάζετο παρά πάντων φειδωλός, ήτοι ακριβός. Μίαν δε φοράν πτωχός τις προσήλθε προς αυτόν χάριν δοκιμής και εζήτει φορτικώς ελεημοσύνην, ο δε Πέτρος οργισθείς ήρπασεν ένα άρτον ζεστόν, εξ εκείνων τους οποίους την στιγμήν εκείνην έτυχε να φέρη ο δούλος του από τον κλίβανον και έρριψεν αυτόν ως λίθον κατά του πτωχού, όστις αρπάσας τον άρτον έφυγε.

Τη Κ΄ (20η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΙΝΝΑ, ΠΙΝΝΑ και ΡΙΜΜΑ.

Ιννάς, Πιννάς, και Ριμμάς οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εκ χώρας τινός κειμένης κατά το βόρειον μέρος. Κρατηθέντες δε υπό των βαρβάρων ειδωλολατρών παρεστάθησαν εις τον άρχοντα του τόπου, ο οποίος, βλέπων τους Μάρτυρας ομολογούντας τον Χριστόν, κατεδίκασεν αυτούς να τελειώσωσι την ζωήν των με το ψύχος. Δένονται λοιπόν πρώτον οι Άγιοι από ξύλα όρθια, τα οποία ενεπήχθησαν εν μέσω του ποταμού κατά τον χειμώνα, ότε και αυτό το φύσει ευκίνητον και ολισθηρόν ύδωρ δεν διέφερε των ακινήτων και βαρέων σωμάτων, καθότι ήτο και αυτό όλως πεπηγμένον υπό του ψύχους· όθεν με την βάσανον ταύτην παρέδωκαν οι μακάριοι τας ψυχάς των εις χείρας Θεού και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) Ιανουαρίου, των Αγίων Μαρτύρων ΒΑΣΣΟΥ, ΕΥΣΕΒΙΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΟΥ και ΒΑΣΙΛΙΔΟΥ.

Βάσσος, Ευσέβιος, Ευτύχιος και Βασιλίδης οι Άγιοι Μάρτυρες υπήρξαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει 298 πλούτον έχοντες πολύν και μετέχοντες της Συγκλήτου (βουλής) του βασιλέως. Προσήλθον δε εις την πίστιν του Χριστού και έλαβον το Άγιον Βάπτισμα, επειδή είδον τον Επίσκοπον Θεόπεμπτον ανδρείως υπομένοντα τας παρά των απίστων βασάνους και θαυματουργούντα με την δύναμιν του Χριστού. Όθεν διαβληθέντες εις τον βασιλέα και παρασταθέντες έμπροσθεν αυτού, πρώτον μεν στερούνται τας ζώνας, τας οποίας έφερον ως σημείον της αξίας των· έπειτα έκαστος διαφοροτρόπως λαμβάνει το τέλος της ζωής του. Και ο μεν Άγιος Βάσσος ριφθείς εντός λάκκου μέχρι μηρών και κοπείς τας χείρας και όλον το σώμα, εξέπνευσεν· ο Άγιος Ευσέβιος κρεμασθείς κατακέφαλα και κοπείς μερικώς δια πελέκεως ετελειώθη· ο Άγιος Ευτύχιος τεντωθείς βιαίως εις τέσσαρας πασσάλους και εις τρία μερισθείς, έλαβε το μακάριον τέλος· ο δε Άγιος Βασιλίδης, σχισθείς την κοιλίαν με μάχαιραν, ετελείωσε την ζωήν. Και ούτως έλαβον και οι τέσσαρες τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΕΥΘΥΜΙΟΥ του Μεγάλου.

Ευθύμιος ο μέγας εν Ερημίταις και Ασκηταίς πατήρ ημών εγεννήθη περί το έτος τοζ΄ (377) εν Μελιτηνή της Αρμενίας πλησίον του Ευφράτου επί της βασιλείας Γρατιανού. Ο πατήρ του ωνομάζετο Παύλος, η δε μήτηρ του Διονυσία, ήσαν δε αμφότεροι περιφανείς και ενάρετοι· ελυπούντο όμως πολύ και εθλίβοντο επειδή δεν έκαμνον τέκνον, και πολλάκις μετέβαινον εις τον Ναόν του Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου, όστις ήτο πλησίον των, και εδέοντο του Θεού, δια να τους δώση κληρονομίαν και να παύση η λύπη των. Ούτως ευχόμενοι νύκτα τινά είδον οπτασίαν θείαν, ήτις τους είπε· «Ευθυμείτε, δούλοι Κυρίου, και χαίρετε· ιδού γαρ επήκουσε της δεήσεώς σας ο Κύριος και σας δίδει τέκνον της Ευθυμίας φερώνυμον· επειδή εις την γέννησιν αυτού του παιδός σας θέλει δώσει ο Θεός εις τας Εκκλησίας αυτού ευθυμίαν και αγαλλίασιν».

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιανουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΜΑΡΚΟΥ Επισκόπου Εφέσου του Ευγενικού, του της Ορθοδοξίας μονομάχου και υπερμάχου και φύλακος.

Μάρκος ο Ευγενικός, ο πανάριστος και κατ’ αλήθειαν μέγας Διδάσκαλος της Ανατολικής Αγίας Εκκλησίας, γέννημα μεν και θρέμμα ετύγχανε της βασιλίδος των πόλεων, δηλαδή της όντως λαμπράς και μεγάλης Κωνσταντινουπόλεως, γεννηθείς κατά το έτος 1392. Γονείς δε κατά σάρκα είχε, κατά μεν τον βίον περιφανείς και λαμπρούς, ώστε και Ευγενικοί να αποκαλούνται, κατά δε την πίστιν ευσεβεστάτους και ορθοδοξοτάτους. Και ο μεν πατήρ αυτού ωνομάζετο Γεώργιος, Διάκονος ων και Σακελλίων της μεγάλης Εκκλησίας, η δε μήτηρ Μαρία, έχοντες την κατοικίαν των εις τον Γαλατάν. Το βαπτιστικόν του Αγίου όνομα ήτο Μανουήλ. Είχε δε και αδελφόν ονόματι Ιωάννην. Καίτοι δε τότε η αυτοκρατορία έπνεε τα λοίσθια και τα πράγματα αυτής ευρίσκοντο εις εσχάτην καχεξίαν και ο φοβερός κίνδυνος της καταστροφής επεκρέματο της κεφαλής των, αμφότεροι οι παίδες έλαβον μεγίστην παιδείαν εκπαιδευθέντες εις άπασαν την έσω και έξω σοφίαν, διότι ήκμαζον τότε άνδρες επί σοφία και συνέσει διακρινόμενοι και τοιούτοι ήσαν Μανουήλ ο Χρυσολωράς, Γεννάδιος ο Σχολάριος, Γεώργιος ο Γεμιστός, Ιωσήφ ο Βρυέννιος, Θεόδωρος ο Γαζής, Ιωάννης ο Αργυρόπουλος και πλείστοι άλλοι.

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΜΕΛΕΤΙΟΥ του Γαλλησιώτου του Ομολογητού, όστις εχρημάτισεν εν έτει 1250.

Μελέτιος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από τα μέρη της Μαύρης θαλάσσης από χωρίον Θεοδότου καλούμενον. Οι γονείς του ωνομάζοντο Γεώργιος και Μαρία, οι οποίοι ήσαν θεοσεβείς, ενάρετοι και ελεήμονες πολλά και φιλόξενοι, και όσον εμοίραζον εκείνοι πλουσιοπαρόχως εις τους πτωχούς τον πλούτον αυτών, τόσον ο Θεός τον ηύξανε περισσότερον και κοντά εις τον πλούτον προσέθεσεν εις αυτούς και δόξαν δημοσίαν· διότι ο πατήρ του Αγίου εχρημάτισεν αρχιστράτηγος όχι ολίγου τάγματος βασιλικού· η δε μήτηρ αυτού ήτο πολλά ενάρετος και ευλαβής εις τα θεία και όλη σχεδόν η ζωή της ήτο ευχή και δοξολογία εις τον Θεόν. Όθεν και από τας αρετάς των ετρύγησαν καρπόν καλλιτεκνίας και εγέννησαν τον θαυμαστόν τούτον Μελέτιον, τον οποίον βαπτίσαντες ωνόμασαν Μιχαήλ. Μελέτιος δε ωνομάσθη ύστερον, όταν έγινε Μοναχός, και ομού με το όνομα ήλλαξε και την ζωήν την οποίαν είχεν εις μίαν μελάτην πνευματικήν, δια τούτο έλαβε δικαίως και το όνομα σύμφωνον με την ζωήν την οποίαν ηκολούθει και με τα έργα του.

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιανουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΑΡΣΕΝΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κερκύρας.

Αρσένιος ο αοίδιμος Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του ευσεβούς βασιλέως Βασιλείου του Μακεδόνος, γεννηθείς εκ γονέων ευσεβών και θεοφιλών, του μεν πατρός αυτού εκ της αγίας πόλεως Ιερουσαλήμ ορμωμένου, της δε μητρός εκ Βηθανίας, οίτινες, νομίμως εις γάμου κοινωνίαν ελθόντες, διήνυον τον βίον εν απαιδία. Εν πάση δε αρετή και αγαθοεργία θεραπεύοντες τον Θεόν παρεκάλουν Αυτόν όπως τους δώση τέκνον. Όθεν της ευχής αυτών επακούσας ο Θεός, εδώρησεν εις αυτούς καρπόν άξιον όντως της αιτήσεως, τον ευλογημένον τούτον Άγιον. Τον καλόν όθεν Αρσένιον, εν Βηθανία γεννήσαντες οι γονείς αυτού, διενοήθησαν ίνα αφιερώσωσιν αυτόν εις τον Θεόν εκ σπαργάνων.

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιανουαρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΕΥΦΡΑΣΙΑΣ.

Ευφρασία η Αγία Μάρτυς ήτο εκ Νικομηδείας κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, εν έτει 290, καταγομένη από γένος ονομαστόν και έχουσα γνώμην σώφρονα και ευσεβή. Αύτη λοιπόν διαβληθείσα ως Χριστιανή και μη πεισθείσα να προσφέρη θυσίαν εις τους δαίμονας, δέρεται δυνατά, και επειδή επέμενεν εις την ομολογίαν της του Χριστού πίστεως παρεδόθη εις ένα βάρβαρον όπως την ατιμάση. Εξηπατήθη όμως αυτός υπό της Αγίας με τοιούτον σοφόν τρόπον: Υπεσχέθη η Αγία εις τον βάρβαρον εκείνον, ότι, εάν αυτός δεν την πειράξη, θέλει του δώσει ιατρικόν τι, δια του οποίου θέλει διαμείνει άτρωτος εναντίον παντός ξίφους και ακοντίου εχθρικού. Ταύτα δε λέγουσα, προσέθηκε και τούτο, ότι, εάν θέλης να πληροφορηθής, ότι αυτό το οποίον σου λέγω είναι αληθές, δοκίμασον εις τον ιδικόν μου λαιμόν· και ευθύς εξέτεινε τον λαιμόν της. Ο δε βάρβαρος, νομίσας ότι του λέγει αληθή, και κτυπήσας δυνατώτερα εις τον λαιμόν της δια του ξίφους, απέκοψε την αγίαν αυτής κεφαλήν· και ούτω μείνασα αμόλυντος έλαβεν η μακαρία τον άφθαρτον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιανουαρίου, μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών και συνωνύμων ΜΑΚΑΡΙΩΝ, του τε αναχωρητού και Αιγυπτίου και του πολιτικού Αλεξανδρέως.

Μακάριοι οι Όσιοι Πατέρες ημών, σύγχρονοι όντες, ήσαν ο μεν εις από την Θηβαϊδα της Αιγύπτου, εξ ου και Αιγύπτιος επονομάζεται, ο δε έτερος από την Αλεξάνδρειαν, εξ ου και Αλεξανδρεύς αποκαλείται. Ο δε Αιγύπτιος λέγεται και Μέγας, καθό πρώτος και μεγαλύτερος κατά την ηλικίαν. Ο μεν λοιπόν Αιγύπτιος Μακάριος εγεννήθη περί το έτος τα΄ (301), επειδή δε ηγάπησε την αρετήν εκ νεαράς ηλικίας, εφάνη άμεμπτος και ακατηγόρητος εις όλην του την ζωήν. Ότε δε ήτο ετών είκοσιν ή κατ’ άλλους τριάκοντα ανεχώρησεν από τον κόσμον. Τόσην δε υπομονήν έδειξεν εις τους κόπους της ασκήσεως ο αοίδιμος, ώστε εις ολίγους χρόνους ηξιώθη να λάβη το χάρισμα της διακρίσεως και την κατά των δαιμόνων εξουσίαν και δύναμιν, να προλέγη τα μέλλοντα και να ποιή θαύματα· νέος έτι ων, εκαλείτο παιδαριογέρων· ήτο δε μαθητής, ως λέγουσι τινές, Αντωνίου του Μεγάλου.

Τη ΙΗ΄ (18η) Ιανουαρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΘΕΟΔΟΥΛΗΣ.

Θεοδούλη η Αγία Μάρτυς ήτο εκ της Αναζάρβου, πόλεως της Κιλικίας, έζη δε κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλέων, εν έτει 298, υπό των οποίων εστάλη εις την Ανάζαρβον ηγεμών τις ονόματι Πελάγιος, δια να τιμωρήση τους εκεί ευρισκομένους Χριστιανούς. Τότε λοιπόν και η Αγία αύτη Θεοδούλη εκρατήθη ως Χριστιανή και παρέστη εις το κριτήριον του Πελαγίου. Όθεν ομολογήσασα τον Χριστόν Θεόν αληθινόν ενώπιον πάντων, εκρεμάσθη από τας τρίχας τής κεφαλής επί κυπαρίσσου· έπειτα επληγώνετο τους μαστούς αυτής με σούβλας πεπυρακτωμένας.

Τη ΙΗ΄ (18η) Ιανουαρίου μνήμη των εν Αγίοις πατέρων ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ και ΚΥΡΙΛΛΟΥ Αρχιεπισκόπων Αλεξανδρείας.

Αθανάσιος και Κύριλλος οι αγιώτατοι Αρχιεπίσκοποι Αλεξανδρείας και θείοι ημών Πατέρες ήσαν και οι δύο από την Αλεξάνδρειαν και ο μεν Μέγας Αθανάσιος ήτο κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τιη΄ (318), παρευρέθη δε και εις την εν Νικαία γενομένην Πρώτην και Οικουμενικήν Σύνοδον εν έτει τκε΄ (325), Διάκονος τότε ων και αντικαθιστών τον Αλεξανδρείας Αλέξανδρον. Κατήσχυνε δε εκεί τον δυσσεβή Άρειον δια σοφών λόγων και δι’ αποδείξεων εκ των θείων Γραφών. Κοιμηθέντος του μακαρίου Αλεξάνδρου, έγινε της Αλεξανδρείας Αρχιεπίσκοπος· και επειδή ο Κωνστάντιος, ο υιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ήτο Αρειανός, εξωρίσθη εις διαφόρους τόπους ο Μέγας ούτος Αθανάσιος, όστις επί τεσσαράκοντα έτη τους διωγμούς υφιστάμενος εξεδήμησε προς Κύριον.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ του εξ Ιωαννίνων αθλήσαντος εν έτει αωλη΄ (1838).

Γεώργιος ο ευλογημένος νέος αθλητής και Μάρτυς του Χριστού, το καύχημα των Ιωαννίνων και ο ποταμός των θαυμάτων, η πτώσις των απίστων και η ανάστασις των πιστών, εγεννήθη το αωι΄ (1810) εις εν χωρίον της επαρχίας Γρεβενών, Τσούρχλι ονομαζόμενον, (Το χωρίον τούτο έχει μετονομασθή σήμερον εις Άγιον Γεώργιον). Οι γονείς του ήσαν πάμπτωχοι, Κωνσταντίνος και Βασίλω ονομαζόμενοι, εργαζόμενοι την γεωργικήν τέχνην. Ότε δε ο Άγιος ήτο εις ηλικίαν οκτώ ετών έμεινεν ορφανός από γονείς· όθεν έμεινεν υπό την προστασίαν του αδελφού του και της αδελφής του. Επειδή όμως ηκολούθησαν τότε πολλαί ανωμαλίαι εις την Ήπειρον και πολλοί Αλβανοί και άλλα στρατεύματα περιέτρεχον αυτήν, προσεκολλήθη και ούτος ο ευλογημένος εις τινας Αγάδες υπομίσθιος.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιανουαρίου, ο Όσιος ΑΧΙΛΛΑΣ εν ειρήνη τελειούται.

Αχιλλάς ο Όσιος πατήρ ημών ήτο αναχωρητής και ησκήτευεν εις την έρημον της Αιγύπτου, γράφει δε περί τούτου ο Ευεργετινός, ότι επήγε ποτέ εις τον Αββάν Ησαϊαν και εύρεν αυτόν τρώγοντα και έχοντα εις το πινάκιον άλας και ύδωρ. Ο δε Ησαϊας, ιδών τον Όσιον Αχιλλάν, έκρυψε κατ’ οικονομίαν το πινάκιον οπίσω του κοφινίου το οποίον έπλεκε, δια να μη σκανδαλίση αυτόν, επειδή δεν υπήρχε τοιαύτη συνήθεια εις την Σκήτην. Ο δε Αχιλλάς, βλέπων αυτόν τρώγοντα και ουδέν ενώπιον αυτού έχοντα, ηρώτησεν αυτόν τι έτρωγεν. Ο δε Ησαϊας απεκρίθη· «Συγχώρησόν μοι, Αββά, ότι έκοπτον θαλλία φοινίκων εις το καύμα, όθεν έβαλον εις το στόμα μου άρτον ξηρόν και δεν κατέβαινεν, επειδή εξηράνθη από το καύμα ο φάρυγξ μου, δια τούτο ηναγκάσθην να βάλω ύδωρ και άλας, ίνα βρέξω εις αυτά τον άρτον μου και δυνηθώ να τον φάγω».

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιανουαρίου, μνήμη του ευσεβούς βασιλέως ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ του Μεγάλου.

Θεοδόσιος ο Μέγας, ο ευσεβέστατος και αοίδιμος ούτος βασιλεύς, εγεννήθη εις την Ισπανίαν, περιφανής ων κατά το γένος και κατά την ανδρείαν περιφημότατος. Αναδειχθείς δε στρατηγός υπό του βασιλέως Γρατιανού του υιού Ουαλεντινιανού, ύστερον εχειροτονήθη υπό του ιδίου βασιλεύς εις το Σίρμιον, τη δεκάτη έκτη Ιανουαρίου εν έτει τοθ΄ (379). Ανελθών εις τον θρόνον ο Θεοδόσιος επέδειξεν ιδιαιτέραν μέριμναν υπέρ της κατισχύσεως της Ορθοδοξίας, ευθύς δε από της πρώτης στιγμής της βασιλείας του τον μεν αρειανόν Πατριάρχην Δημόφιλον εξώρισεν, ανεβίβασε δε εις τον πατριαρχικόν θρόνον τον Μέγαν Γρηγόριον τον Θεολόγον.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιανουαρίου, ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών ΑΝΤΩΝΙΟΣ ο Νέος και Θαυματουργός, ο εν τη σκήτη της Βεροίας ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Αντώνιος ο Όσιος πατήρ ημών ο Νέος κατήγετο από την Βέροιαν της Μακεδονίας, γεννηθείς δε από γονείς εναρέτους και ευτυχείς, ανετράφη ελευθέρως και ωδηγήθη υπ’ αυτών εις αρετήν· προτού δε ακόμη να διέλθη την παιδικήν ηλικίαν, ετρώθη ο αοίδιμος υπό θείου έρωτος. Όθεν αφήσας πάσαν τρυφήν και ματαιότητα της ζωής ταύτης, επήγεν εις το Μοναστήριον, το ευρισκόμενον εις τόπον Περαίαν καλούμενον, του εκείσε τρέχοντος ποταμού, το οποίον Μοναστήριον κατ’ εκείνον τον καιρόν ήκμαζεν από πλήθος Μοναχών και από εργασίαν αρετής.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΑΝΤΩΝΙΟΥ του Μεγάλου.

Αντώνιος ο Μέγας Πατήρ ημών εγεννήθη εν Αιγύπτω κατά τας ημέρας του ασεβεστάτου Δεκίου εν έτει σαν΄ (251). Οι γονείς του ήσαν Χριστιανοί και ανέθρεψαν αυτόν ευσεβώς, πλην όμως γράμματα δεν ηθέλησε να μάθη, διότι ήτο εκ φύσεως απονήρευτος και δεν επεθύμει να συναναστρέφεται με άλλους παίδας ούτε να έχη φροντίδα και σύγχυσιν. Είχε δε πόθον να πηγαίνη τακτικά με τους γονείς αυτού εις την Εκκλησίαν, όπου ηκροάζετο με προσοχήν τα ιερά αναγνώσματα φυλάττων νουνεχώς εις την καρδίαν αυτού την εκ τούτων ωφέλειαν. Ποτέ δεν εζήτησε καλά φαγητά ή ωραία ενδύματα ή άλλα θελήματα άκαιρα κατά την των νέων συνήθειαν, αλλ’ επορεύετο ως ήθελεν εύρει εις τον οίκον των. Μετά τον θάνατον των γονέων αυτού έμεινε με την αδελφήν του και εφρόντιζε τας υπηρεσίας της οικίας εις όλα με την εμπρέπουσαν επιμέλειαν.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, ο εν Βουλγαρία μαρτυρήσας κατά το αψοα΄ (1771) έτος, δι’ αγχόνης τελειούται.

Δαμασκηνός ο Νέος ούτος Ιερομάρτυς ήτο από χωρίον τι της επαρχίας Τιρνόβου Γάμπροβον ονομαζόμενον· αναχωρήσας δε από την πατρίδα του, ήλθεν εις το Άγιον Όρος και εμόναζεν εις το Ιερόν Μοναστήριον του Χιλιανταρίου, εκεί δε έγινε Διάκονος, Ιερομόναχος και Προηγούμενος. Αποσταλείς δε από τους Πατέρας του Μοναστηρίου του εις την Βουλγαρίαν, εις την χώραν Σφιστόβι, διέτριψεν έως τον διωρισμένον καιρόν του ταξιδίου του· μέλλων δε να επιστρέψη εις το Μοναστήριόν του και συνάγων ό,τι είχεν εκεί, εζήτησε και ολίγα χρήματα, τα οποία είχε δανείσει εις τινας Τούρκους· οι οποίοι, άδικοι όντες και κακότροποι, δεν ήθελον να του τα δώσουν, αλλ’ απεφάσισαν όχι μόνον να κατακρατήσουν τα δανεικά χρήματα, αλλά και να πάρουν ό,τι και αν είχε συναγμένα εις το Μετόχιον. Και λοιπόν τι τους εσόφισεν ο διάβολος και έκαμαν;

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΔΑΝΑΚΤΟΣ Αναγνώστου.

Δάναξ ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο από την Αυλώνα του Ιλλυρικού, ήτοι την νυν καλουμένην Αλβανίαν, κληρικός ων της εκεί Αγίας του Θεού Εκκλησίας. Παίρνων δε τα σκεύη της Εκκλησίας δια να φυλάξη αυτά από την καταδρομήν των απίστων, συνελήφθη παρ’ αυτών εις ένα τόπον, και ηναγκάσθη να θυσιάση εις τα είδωλα. Επειδή όμως δεν επείσθη, δια τούτο εθανατώθη από τας τούτων μαχαίρας και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος τον του μαρτυρίου στέφανον.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΠΕΥΣΙΠΠΟΥ, ΕΛΑΣΙΠΠΟΥ και ΜΕΣΙΠΠΟΥ και ΝΕΟΝΙΛΛΗΣ της μάμμης αυτών.

Πεύσιππος, Ελάσιππος και Μέσιππος οι ένδοξοι και Άγιοι Μάρτυρες ήσαν αδελφοί τρίδυμοι, γεννηθέντες δηλαδή και οι τρεις συγχρόνως εκ της αυτής κοιλίας, κατήγοντο δε από την Καππαδοκίαν. Ούτοι ήσαν πολλά επιτήδειοι εις την ιππασίαν και εις το να ημερώνουν τους μικρούς και αγρίους ίππους, ως και εις το να τρέχουν με αυτούς εις τον κάμπον. Όταν δε είχον μίαν εορτήν εις την πατρίδα των, καλουμένην του Νεμεσίου Διός, εκάλεσαν και την μάμμην των Νεονίλλαν δια να συνεορτάσουν. Η δε γερόντισσα, δεδιδαγμένη την εις Χριστόν πίστιν, διηγήθη εις τους τρεις εγγόνους της την περί ημάς του Θεού Λόγου οικονομίαν και περιέπαιζε τα είδωλα. Η διήγησις δε αύτη έγινεν εις τους νέους αιτία πίστεως και σωτηρίας. Διότι ταύτα διηγουμένης της μάμμης αυτών, ενεθυμήθη έκαστος εξ αυτών εκείνα τα οποία είδεν εις τον ύπνον του. Ταύτα δε ωδήγουν αυτούς εις το να πιστεύσουν εις τον Χριστόν. Ευθύς λοιπόν και οι τρεις Άγιοι εκρήμνισαν τα είδωλα και τον Χριστόν παρρησία ομολογήσαντες, εβλήθησαν από τους κυρίους αυτών ειδωλολάτρας εις το πυρ· και εκεί τελειωθέντες οι μακάριοι, εκομίσαντο τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιανουαρίου, τελείται η προσκύνησις της Τιμίας Αλύσεως του Αγίου και ενδόξου Αποστόλου Πέτρου.

Πέτρου του ενδοξοτάτου και Πρωτοκορυφαίου των Αποστόλων την τιμίαν άλυσιν προσκυνούμεν κατά την σήμερον, δι’ ης προσεδέθη εν τη φυλακή δια τον Χριστόν, ότε κατά προσταγήν του τετράρχου Ηρώδου συνελήφθη, καθώς ο Απόστολος Λουκάς ιστορεί εν κεφαλαίω ΙΒ΄ των Πράξεων, εν αις λέγει ότι Ηρώδης ο Αγρίππας, ο Ηρώδου του μεγάλου έγγονος και των Ιουδαίων βασιλεύς, εκμανείς κατά της Εκκλησίας του Χριστού, κατέσφαξεν εν Ιερουσαλήμ το έτος μγ΄ (43) Ιάκωβον τον αδελφόν Ιωάννου του Ευαγγελιστού. Ιδών δε ότι τούτο εφάνη αρεστόν εις τους Ιουδαίους, συνέλαβεν ομοίως και τον Πέτρον και κατέκλεισεν αυτόν εις την φυλακήν τηρών αυτόν έως ου, παρελθούσης της εορτής του νομικού Πάσχα, προσενέγκη και τούτον εις τον λαόν ως κεχαρισμένον σφάγιον· αλλ’ ο Απόστολος, δι’ Αγγέλου παραδόξως απολυθείς των δεσμών, διεσώθη (Πράξεις ΙΒ΄ 1-19).

Τη ΙΕ΄ (15η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΑΝΣΟΦΙΟΥ.

Πανσόφιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο εκ της Αλεξανδρείας κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως, εν έτει σν΄ (250), υιός πατρός ονομαζομένου Νείλου, ο οποίος ήτο τετιμημένος με το αξίωμα του ανθυπάτου. Ούτος δια του πολλού πλούτου του και της δεξιάς αυτού φύσεως, ως επίσης και χάριν της του πατρός του φιλοκαλίας, έφθασεν εις το άκρον της μαθήσεως και παιδείας, τόσον της εξωτερικής των Ελλήνων, όσον και της εσωτερικής των Αγίων Γραφών. Αποθανόντος δε του πατρός του, διένειμε τον πλούτον του εις βοήθειαν των πτωχών, και ύστερον επήγεν εις τας ερήμους, ζητών να εύρη τον Κύριον δια της αποστροφής των γηϊνων πραγμάτων. Διανύσας δε εις την έρημον εικοσιεπτά ολόκληρα έτη, εσχόλαζε κατά μόνας εις τον Θεόν δια της ησυχίας και προσευχής.

Τη ΙΕ΄ (15η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Καλυβίτου.

Ιωάννης ο Όσιος πατήρ ημών, ο επιλεγόμενος Καλυβίτης, εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει κατά τας ημέρας του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 457 – 474. Ο πατήρ του ήτο άρχων τις πολύ πλούσιος, Συγκλητικός την αξίαν, ονόματι Ευτρόπιος, η δε τούτου ομόζυγος εκαλείτο Θεοδώρα, ευσεβείς και οι δύο, όχι μόνον κατά κόσμον περίβλεπτοι, αλλά και εις τα ήθη και τους τρόπους επιεικείς και χρηστότατοι. Ούτοι εγέννησαν τρεις παίδας, εξ ων τους μεν δύο ετίμησαν με λαμπρότατα αξιώματα και βιοτικήν ευδαιμονίαν. Ο δε νεώτερος, ο καλός ούτος Ιωάννης, έμεινε με τους γονείς του και επεμελείτο τα ιερά γράμματα, εις τα οποία επροτίμησε να πλουτήση μάλλον ή εις τα χρήματα, μη αποβλέψας, κατά τον Δαβίδ, εις ψευδείς και ματαίας δόξας.

Τη ΙΕ΄ (15η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΑΥΛΟΥ του Θηβαίου.

Παύλος ο Όσιος πατήρ ημών ο Θηβαίος ήτο κατά τους χρόνους του Δεκίου και Ουαλλεριανού των βασιλέων εν έτει σνε΄ (255), καταγόμενος από την εν Αιγύπτω πόλιν της Θηβαϊδος· βλέπων δε τον μέγαν διωγμόν, όστις εγένετο από τον Δέκιον, εφοβήθη τας βασάνους και εσκέπτετο να φύγη εις τόπον απόκρυφον. Ούτος ότε ήτο ετών δέκα πέντε έμεινεν ορφανός, είχε δε μόνον μίαν αδελφήν ύπανδρον, της οποίας ο ανήρ επήγε και επρόδωσεν αυτόν εις τους τυράννους ως Χριστιανόν, με σκοπόν να κληρονομήση εκείνος το μερίδιον της πατρικής κληρονομίας του Αγίου· τούτου ένεκεν, την ανάγκην αρετήν ποιησάμενος, εμάκρυνε φυγαδεύων, κατά τον Δαβίδ, εις την έρημον και τα βουνά.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΑΒΒΑ του πρώτου Αρχιεπισκόπου Σερβίας και κτίτορος της Ιεράς Μονής Χιλιανταρίου.

Σάββας ο Όσιος πατήρ ημών ήτο από την Σερβίαν, υιός ων του ευσεβεστάτου και Αγίου Συμεών βασιλέως της Σερβίας. Η μήτηρ αυτού εκαλείτο Άννα, αμφότεροι δε κατήγοντο από γένος βασιλικόν, και ήσαν Ορθοδοξότατοι Χριστιανοί και ευλαβέστατοι, οίτινες πρώτον μεν εγέννησαν δύο τέκνα, υιόν και θυγατέρα, μετά δε ταύτα ησθένησεν η βασίλισσα και δεν έκαμνε πλέον τέκνον. Επειδή δε είχον την βασιλείαν και πλούτη πολλά, εδέοντο του Αγίου Θεού μετά δακρύων και νηστειών να τους δώση και άλλο τέκνον, επακούσας δε ο Κύριος της δεήσεως αυτών, τους εχάρισε και τρίτον τέκνον, τον αείμνηστον τούτον Σάββαν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΤΕΦΑΝΟΥ του κτίσαντος την Μονήν του Χηνολάκκου.

Στέφανος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ των ανατολικών μερών, και ήτο από γένος ευγενές, ως ο δίκαιος Ιώβ, ηγάπα δε εξ αρχής την ασκητικήν ζωήν, διο και επήγεν εις τα παρά τον Ιορδάνην και εν τη ερήμω κείμενα Μοναστήρια και Ασκητήρια των Οσίων Πατέρων, του τε Αγίου Ευθυμίου και των Αγίων Θεοδοσίου και Σάββα. Αφού λοιπόν έμαθεν εκάστου Μοναστηρίου την πολιτείαν, μετέβη εις την Κωνσταντινούπολιν, κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου του εικονομάχου, εν έτει 716, φιλοξενηθείς εκεί ο Όσιος υπό του τότε Αγιωτάτου Πατριάρχου Γερμανού, πλησίον του οποίου και έμεινεν επί τινα χρόνον.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ υιού του Οσίου Νείλου.

Θεόδουλος ο Όσιος ήτο υιός του Οσίου πατρός ημών Νείλου, όστις έγινε πρότερον μεν έπαρχος της Κωνσταντινουπόλεως, ύστερον δε αφήσας την δόξαν του κόσμου, επήγεν εις το όρος Σινά και έγινε Μοναχός μετά του υιού του τούτου Θεοδούλου. Ενώ λοιπόν αυτοί εκεί ησύχαζον, αιφνιδίως ώρμησαν κατ’ αυτών βάρβαροι, και ήρχισαν να σφάζωσι τους Αγίους Πατέρας· και ο μεν Πατήρ Νείλος ηδυνήθη να φύγη, ο δε υιός αυτού Θεόδουλος ηχμαλωτίσθη μεθ’ ενός άλλου νέου, και δεθέντες εσύροντο υπό των βαρβάρων. Φθάσαντες δε εις τας σκηνάς των οι βάρβαροι, εβουλήθησαν να κατασφάξωσι τους νέους και να θυσιάσωσιν αυτούς εις τον αστέρα της Αφροδίτης, τον Αυγερινόν, όστις ανατέλλει προ του ηλίου. Τότε ο νεώτερος αδελφός ηδυνήθη να φύγη, ο δε Θεόδουλος έμεινε μόνος.

Τη ΙΔ΄ (14ην) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Τριάκοντα Τριών και άλλων ΑΒΒΑΔΩΝ των εν Ραϊθώ αναιρεθέντων.

Αββάδες οι εν Ραϊθώ. Ούτοι οι μακάριοι Πατέρες κατώκουν εις τον τόπον εκείνον, όπου είναι αι δώδεκα πηγαί των υδάτων και τα εβδομήκοντα δένδρα των φοινίκων, τα οποία αναφέρει η Θεία Γραφή εις το βιβλίον της Εξόδου. Τριακόσιοι δε Βλέμμυες εμβάντες εντός ξύλων και σχεδιών μεγάλων, διέβησαν το πέλαγος της Αιθιοπίας, και ελθόντες εις τινα τόπον, εύρον εκεί πλοιάρια, και επ’ αυτών επιβιβασθέντες, επέρασαν εις την χώραν των Φαρανιτών. Βλέποντες δε αυτούς οι Φαρανίται, παρετάχθησαν εις πόλεμον, και νικηθέντες εφονεύθησαν εξ αυτών άνθρωποι τεσσαράκοντα επτά.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Τριακονταοκτώ και άλλων ΑΒΒΑΔΩΝ, των εν τω Σινά όρει αναιρεθέντων.

Αββάδες οι εν Σινά. Ούτοι οι Όσιοι, αγαπήσαντες την ασκητικήν ζωήν, αφήκαν όλα τα του κόσμου και κατώκησαν εις την έρημον. Μετά τούτων ήτο και ο Όσιος Νείλος, ο πρώην έπαρχος της Κωνσαντινουπόλεως, όστις δια της ισχύος των λόγων του και τη του Αγίου Πνεύματος χάριτι συνέγραψε κάλλιστα και ωφελιμώτατα συγγράμματα, τα οποία παρακινούσι μεν τους ανθρώπους προς άσκησιν, διηγούνται δε άριστα την ζωήν, ως και την αιχμαλωσίαν και τον φόνον των Αγίων τούτων Πατέρων· διότι ελθόντες εις το Σίναιον όρος οι βάρβαροι, οι καλούμενοι Βλέμμυες (οι οποίοι έζων ως άγρια ζώα εις την έρημον, από της Αιγύπτου μέχρι της Ερυθράς Θαλάσσης), εφόνευσαν ασπλάγχνως του Οσίους τούτους.

Τη ΙΓ΄ (13η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΑΞΙΜΟΣ ο Καυσοκαλύβης, ο εν τω Αγίω Όρει του Άθω ασκήσας, κατά το ατκ΄ (1320) έτος, εν ειρήνη τελειούται.

Μάξιμος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο από την Λάμψακον, από γονείς ευγενείς, ευσεβείς και εναρέτους, οι οποίοι, διότι ήσαν άτεκνοι, παρεκάλουν τον Θεόν μετά δακρύων να τους δώση τέκνον· και εισακούσας ο Θεός την δέησίν των, έδωκεν εις αυτούς τούτον τον μακάριον Μάξιμον, τον οποίον ωνόμασαν Μανουήλ εις το Άγιον Βάπτισμα· λαβόντες δε αυτόν ως δώρον θεόδοτον, καθώς ήτο και τη αληθεία, τον ανέτρεφον με μεγάλην αγάπην και επιμέλειαν, και τον εμάνθανον τα ιερά γράμματα.

Τη ΙΓ΄ (13η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΙΑΚΩΒΟΥ του από Νισίβεως.

Ιάκωβος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τιη΄ (318) γέννημα και θρέμμα υπάρχων της μεγαλουπόλεως Νισίβεως, ήτις πρότερον μεν ελέγετο Αντιόχεια Μυγδονική, τώρα δε ονομάζεται Νισιβίν, ευρισκομένη εν τη Μεσοποταμία. Ούτος λοιπόν αγαπήσας την ερημικήν και ήσυχον ζωήν, ανέβη εις τας εκεί υψηλοτάτας κορυφάς των ορέων και υπέμενεν ο αοίδιμος ανδρείως τας βασάνους της φύσεως, καταφλεγόμενος μεν από το καύμα του θέρους, ταλαιπωρούμενος δε από την ψυχρότητα του χειμώνος.

Τη ΙΓ΄ (13η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΡΜΥΛΟΥ και ΣΤΡΑΤΟΝΙΚΟΥ.

Έρμυλος και Στρατόνικος οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν επί του δυσσεβούς Λικινίου, όστις είχε πολλήν σπουδήν εις την θυσίαν των ειδώλων ο δόλιος, τους δε Χριστιανούς εκόλαζεν άσπλαγχνα και διαφόρως αυτούς εβασάνιζεν, ίνα αρνηθούν την ευσέβειαν και τους εθανάτωνε χαλεπώτατα. Και όστις ήθελε καταμηνύσει προς τον βασιλέα τινά Χριστιανόν, ελάμβανεν απ’ αυτόν πολλήν την ανταμοιβήν. Όθεν όλοι Έλληνες εφρόντιζον να εύρουν Χριστιανούς, δια να φανούν προς τον βασιλέα ευγνώμονες και ευσεβείς προς τα είδωλα.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΕΡΤΙΟΥ.

Μέρτιος ο Άγιος Μάρτυς, στρατιώτης ων εις το στρατιωτικόν τάγμα το καλούμενον των Μαύρων κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν έτει 298, διεβλήθη εις αυτόν, ότι είναι Χριστιανός· όθεν προσαχθείς έμπροσθεν του βασιλέως, εβιάσθη υπ’ αυτού να προσφέρη θυσίαν εις τα είδωλα, και επειδή δεν επείσθη, του αφαιρούσι την ζώνην, ήτις ήτο σημείον της στρατιωτικής αξίας του, και έπειτα δέρουσιν αυτόν καταξεσχίσαντες το σώμα του με τους ραβδισμούς. Ο δε Άγιος με τόσην γενναιότητα υπέμεινε την σκληράν ταύτην βάσανον, ώστε ουδέ μικράν φωνήν εξέβαλε το στόμα του· διο εξεπλάγη ο τύραννος και έκθαμβος εγένετο.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΕΤΡΟΥ του Αβεσαλαμίτου

Πέτρος ο ένδοξος Μάρτυς, ανδρείος ων και δυνατός, τόσον κατά το σώμα, όσον κατά την ψυχήν και κατά την πίστιν, ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν εν τη νεανική του ηλικία· ο δε της Ελευθερουπόλεως άρχων, επειδή δεν ηδυνήθη ούτε με κολακείας να μαλάξη την γνώμην του, ούτε με απειλάς να τον φοβίση, έρριψεν αυτόν εν πυρά, και εκεί ο γενναίος της ευσεβείας αγωνιστής έλαβε τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιανουαρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΤΑΤΙΑΝΗΣ.

Τατιανή η Μάρτυς κατήγετο εκ της αρχαίας Ρώμης, ακμάσασα κατά τους χρόνους του βασιλέως Αλεξάνδρου, εν έτει σκβ΄ (222), θυγάτηρ μεν πατρός πλουσίου και περιφανούς, ο οποίος τρις εγένετο ύπατος, διάκονος δε της Εκκλησίας κατά την τάξιν και το επάγγελμα. Αύτη λοιπόν, διότι ωμολόγει τον Χριστόν, ωδηγήθη έμπροσθεν του βασιλέως, και εισελθούσα μετ’ αυτού εις τον Ναόν των ειδώλων, δια προσευχής της κατεκρήμνισε τα είδωλα. Όθεν δέρουσι ταύτην εις το πρόσωπον και με σιδηράς αγκίδας σχίζουσι τα βλέφαρά της. Έπειτα κρεμώσιν αυτήν και καταξεσχίζουσι το σώμα της, και είτα ξυρίσαντες την κεφαλήν της δια καταισχύνην, ρίπτουσιν αυτήν εις το πυρ και δίδουσιν εις τα θηρία. Επειδή δε διεφυλάχθη από αυτά αβλαβής με την χάριν του Θεού, τούτου ένεκα απεκεφαλίσθη, και ούτως έλαβεν η αοίδιμος τον στέφανον του μαρτυρίου.

Τη ΙΑ΄ (11η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ του Κοινοβιάρχου.

Θεοδόσιος ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών, ο και Κοινοβιάρχης καλούμενος, ήκμασε κατά τους χρόνους Λέοντος του μεγάλου εν έτει υν΄ (450), έφθασε δε και μέχρι των χρόνων Αναστασίου του Δικόρου του εν έτει 491 βασιλεύσαντος, κατήγετο δε από την ιδίαν χώραν, από την οποίαν κατήγετο και ο Μέγας Βασίλειος, δηλαδή την Καππαδοκίαν, από χωρίον Μωγαρισός καλούμενον. Εις αυτόν τον ταπεινόν και ευτελέστατον τόπον εγεννήθη ο υψηλός την αρετήν και θαυμάσιος Θεοδόσιος από γονείς φιλοθέους και ευσεβείς. Ο μεν πατήρ αυτού ωνομάζετο Προαιρέσιος και Ευλογία η μήτηρ του, η οποία εγένετο Μοναχή ύστερον από τον υιόν αυτών, όστις έγινεν ούτω πνευματικός της πατήρ. Και καθώς αυτή έδωκεν εις εκείνον το είναι κατά την σάρκα, ούτω και αυτός της επροξένησε το κατά πνεύμα ευ είναι, και της έδωκε πνευματικήν αναγέννησιν.

Τη Ι΄ (10η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΜΑΡΚΙΑΝΟΥ Πρεσβυτέρου και Οικονόμου της Μεγάλης Εκκλησίας.

Μαρκιανός ο Όσιος πατήρ ημών ήνθησε κατά τους χρόνους του συνωνύμου αυτού αυτοκράτορος Μαρκιανού και Πουλχερίας εν έτει υνγ΄ (453). Οι γονείς του ήσαν από την Ρώμην, από γένος περιφανέστατον και υπέρλαμπρον εις την αξίαν και τα χρήματα πλούσιοι, εις δε την ευσέβειαν πλουσιώτεροι. Αφού δε έμαθε τα πρώτα γράμματα, ήλθε με τους γονείς του και κατώκησαν εις την Κωνσταντινούπολιν· εκεί δε εξεπαιδεύθη ο νέος καλλίτερον όχι τόσον εις την κάτω φιλοσοφίαν, αλλά πολλώ μάλλον την μείζονα και τελειοτέραν. Όθεν έγινεν ονομαστός εις όλους και περιβόητος. Βλέπων την αρετήν αυτού ο Πατριάρχης εκείνου του καιρού τον εχειροτόνησε κατά τάξιν πρεσβύτερον, έπειτα και οικονόμον της Μεγάλης Εκκλησίας, όχι ότι εζήτησεν εκείνος τοιαύτην αξίαν, αλλά ακουσίως του δια την ένθεον αυτού πολιτείαν τον εψήφισεν.

Τη Ι΄ (10η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΔΟΜΕΤΙΑΝΟΥ, Επισκόπου Μελιτηνής.

Δομετιανός ο Όσιος πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους των βασιλέων Ιουστίνου του Β΄ (566 – 578) και Μαυρικίου (578 – 602), υιός ων Θεοδώρου και Ευδοκίας, οίτινες ήσαν πλουσιώτατοι εις χρήματα. Ούτος λοιπόν σπουδάσας αρκετά την έξω παιδείαν και την έσω των θείων Γραφών, συνεζεύχθη μετά συζύγου δια γάμου δι’ ολίγον καιρόν· αφού δε η γυνή του ετελεύτησεν, επειδή όλην την σπουδήν του είχεν εις την κατά Θεόν φιλοσοφίαν, κατέστη Επίσκοπος της εν Μελιτηνής αγίας Εκκλησίας εις ηλικίαν τριάκοντα ετών.

Τη Ι΄ (10η) Ιανουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Νύσσης.

Γρηγόριος ο Επίσκοπος Νύσσης και εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου, νεώτερος αυτού, λαμπρός και ούτος εις τους λόγους και ζηλωτής ένθερμος της Ορθοδόξου Πίστεως. Εγεννήθη κατά το έτος τλα΄ (331), εγένετο δε τω τοβ΄ (372) Επίσκοπος Νύσσης (ήτις κοινώς Νύσι ονομάζεται, πόλις με θρόνον Επισκόπου, υπό τον Καισαρείας, απέχουσα ταύτης εξήκοντα μίλια). Εξωρίσθη υπό του αρειανόφρονος Ουάλεντος τω 374, ανεκλήθη δε εις τον θρόνον αυτού τω 378 υπό Θεοδοσίου του Μεγάλου.

Τη Θ΄ (9η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ του θαυματουργού.

Ευστράτιος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από την χώραν την ονομαζομένην Ταρσίου, της επαρχίας Οπτημάτων, κόμης ων κατά την αξίαν, εκ της κωμοπόλεως Βιτζιανής, και υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, Γεωργίου και Μεγεθούς, οίτινες έζων με αυτάρκη αγαθά, εν έτει ωη΄ (808). Ούτος λοιπόν καλώς ανατραφείς υπό των γονέων του, ότε έφθασεν εις το εικοστόν έτος της ηλικίας του, εκυριεύθη από τον θεϊκόν έρωτα· όθεν αφήσας τους γονείς του έφυγεν εις το όρος του Ολύμπου και ήλθεν εις το Μοναστήριον το καλούμενον των Αγαύρων, εις το οποίον έλαμψαν κατά την άσκησιν και αρετήν οι εκ μητρός θείοι αυτού, Βασίλειος και Γρηγόριος. Γενόμενος λοιπόν δεκτός από τους θείους του ο Ευστράτιος εκουρεύθη τας τρίχας της κεφαλής και έγινε Μοναχός.

Tη Θ΄ (9η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΟΛΥΕΥΚΤΟΥ.

Πολύευκτος ο Μάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουαλεριανού εν έτει σνε΄ (255), στρατιώτης την τάξιν, εκ της πόλεως της Αρμενίας Μελιτηνής, ο οποίος και πρώτος εμαρτύρησεν εις την πόλιν αυτήν. Επειδή δηλαδή εξεδόθη νόμος ασεβής, ο οποίος προσέτασσε να αρνώνται οι Χριστιανοί τον Χριστόν, όσοι δε δεν πείθονται να λαμβάνωσι ζημίαν τον θάνατον, τούτου χάριν ο του Χριστού αθλητής Πολύευκτος, χωρίς να δειλιάση τελείως, εκήρυξε παρρησία τον Χριστόν, και με το πολύ θάρρος και την μεγαλοψυχίαν του συνέτριψε τα είδωλα τα παρά των ειδωλολατρών λατρευόμενα.

Τη Η΄ (8η) Ιανουαρίου, ο Άγιος ΑΤΤΙΚΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εν ειρήνη τελειούται.

Αττικός ο εν Αγίοις πατήρ ημών εγεννήθη εν Σεβαστεία της Αρμενίας περί τας τελευταίας δεκαετηρίδας του Ε΄ αιώνος· εκεί νέος ων εδιδάχθη υπό Μοναχών ανηκόντων εις την αίρεσιν του Μακεδονίου την φιλοσοφίαν εις την οποίαν και αυτός έκλινε τότε. Ελθών κατόπιν εις ανδρικήν ηλικίαν απέπτυσε την αίρεσιν του Μακεδονίου και ησπάσθη την Ορθοδοξίαν και τον ασκητικόν βίον. Τοιούτος γενόμενος ο Αττικός κατελθών εις Κωνσταντινούπολιν επί της βασιλείας Θεοδοσίου, εγένετο Πρεσβύτερος της Μεγάλης Εκκλησίας.

Τη Η΄ (8η) Ιανουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΚΥΡΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Τελείται δε η αυτού σύναξις και εορτή εν τη σεβασμία Μονή της Χώρας και εν τη Μεγάλη Εκκλησία εν ημέρα Κυριακή.

Κύρος ο εν Αγίοις πατήρ ημών ήκμασε κατά τα τέλη του Ζ΄ και τας αρχάς του Η΄ αιώνος, ήτο δε πρότερον Μοναχός εις τινα μικράν νησίδα προ της εν τω Πόντω ελληνικωτάτης πόλεως Αμάστριδος. Εκεί εμόναζε επί ικανά έτη, ότε ο Ιουστινιανός ο Β΄, ο ρινότμητος επικαλούμενος, ο υιός του Κωνσταντίνου του Πωγωνάτου τω 695 εξωσθείς του θρόνου του Βυζαντίου και απαγόμενος εκ Κωνσταντινουπόλεως εξόριστος εις Χερσώνα, πόλιν της Ταυρικής Χερσονήσου, εις τα μεσημβρινά της Ρωσίας, διήλθε δια της Αμάστριδος και ευρών επί της προ αυτής, ως είπομεν, νησίδος τον Μοναχόν Κύρον ήκουσε, προφητικώς, παρ’ αυτού ότι και πάλιν μέλλει, εντός ολίγου, να καταλάβη τον θρόνον του Βυζαντίου.

Τη Η΄ (8η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΘΕΟΦΙΛΟΥ Διακόνου, και ΕΛΛΑΔΙΟΥ λαϊκού.

Θεόφιλος και Ελλάδιος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν από την Λιβύην· συλληφθέντες δε διότι ωμολόγουν τον Χριστόν, ήχθησαν εις τον ανθύπατον και τον άρχοντα της Λιβύης· και επειδή επέμειναν εις την πίστιν του Χριστού, κατεξεσχίσθησαν· και αφού εδέθησαν χείρας και πόδας, εδέχθησαν πυρ επάνω εις τα μετάφρενα, και κατεκεντήθησαν με τούβλα σουβλερά και οξέα· επειδή δε η βάσανος αύτη παρετάθη εις πολλάς ώρας, δια τούτο παρέδωκαν οι Άγιοι τας ψυχάς των εις χείρας Θεού και ανένησαν νικηφόροι εις τα ουράνια.

Τη Η΄ (8η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΚΑΡΤΕΡΙΟΥ.

Καρτέριος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος της Καισαρείας της Καππαδοκίας Ουρβανού, εν έτει 298, Ιερεύς και διδάσκαλος των Χριστανών. Ούτος λοιπόν κτίσας οίκον ευκτήριον (ήτοι μικράν Εκκλησίαν), συνήθροιζεν εκεί τα πλήθη των Χριστιανών και εδίδασκεν αυτά να σέβονται τον Χριστόν μόνον, ως όντα Θεόν αληθινόν, και άλλον Θεόν να μη γνωρίζωσι πλην αυτού. Δια ταύτα λοιπόν διαβληθείς εις τον ηγεμόνα εκρύβη, ο δε Κύριος φαίνεται εις αυτόν και του λέγει:

Τη Η΄ (8η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ και των συν αυτοίς ΚΕΛΣΙΟΥ και ΑΝΤΩΝΙΟΥ.

Ιουλιανός ο Άγιος Μάρτυς έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Μαρκιανού εν έτει 290, καταγόμενος από την Αμτινοούπολιν, την εν Αιγύπτω ευρισκομένην. Ούτος λοιπόν έπεισε την νόμιμον γυναίκα του, Βασίλισσαν ονόματι, να μένη εν σωφροσύνη και παρθενία και αφού εκούρευσεν αυτήν Μοναχήν εις εν Μοναστήριον, εγένετο και αυτός Μοναχός εις άλλο, και ήτο Ηγούμενος επί δώδεκα χιλιάδων Μοναχών.

Τη Η΄ (8η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΓΕΩΡΓΙΟΥ του Χοζεβίτου.

Γεώργιος ο Όσιος πατήρ ημών ο Χοζεβίτης κατήγετο από εν χωρίον της Κύπρου· οι γονείς αυτού έζων εν ευσεβεία, είχον δε περιουσίαν μετρίαν. Ούτος είχε και αδελφόν μεγαλύτερον ονομαζόμενον Ηρακλείδην, ο οποίος, εν όσω έζων ακόμη οι γονείς αυτών, ήλθεν εις την αγίαν πόλιν Χριστού του Θεού ημών δια να προσκυνήση τους Αγίους Τόπους, αφού δε κατέβη εις τον Ιορδάνην και προσεκύνησεν, επήγεν εις την λεγομένην Λαύραν του Καλαμώνος και εκεί έγινε Μοναχός. Ο δε ευλογημένος Γεώργιος παραμείνας μόνος πλησίον των γονέων του, ανετρέφετο διαλάμπων με πάσαν ευσέβειαν και σεμνότητα. Μετά ταύτα απέθανον οι γονείς αυτού και έμεινεν ο νέος ορφανός, παρέλαβε δε αυτόν μετά των πραγμάτων της κληρονομίας του ο θείος αυτού, ο οποίος είχε θυγατέρα μονογενή και εβούλετο να συζεύξη αυτόν μετ’ αυτής.

Τη Η΄ (8η) Ιανουαρίου, μνήμη της Οσίας μητρός ημών ΔΟΜΝΙΚΗΣ.

Δομνίκα η Οσία έζησε κατά τους χρόνους Θεοδοσίου το μεγάλου εν έτει τπδ΄ (384), καταγομένη από την Καρθαγένην ή Καρχηδόνα της Αφρικής. Δια τινα υπόθεσιν επήγεν αύτη εις Κωνσταντινούπολιν μετ’ άλλων τεσσαράκοντα παρθένων, όπου ο τότε πατριαρχεύων Νεκτάριος τας εδέχθη εκ θείας αποκαλύψεως, και τας ηξίωσε του θείου Βαπτίσματος. Μετά το Βάπτισμα η Αγία Δομνίκα έγινε Μοναχή και αφού ηγωνίσθη με πόνους ανδρικούς έφθασεν εις το άκρον της ασκήσεως, ώστε ηξιώθη να ενεργή θαύματα. Εν τούτοις λοιπόν διαλάμψασα προς Κύριον εξεδήμησεν.

Τη Ζ΄ (7η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του εξ Ατταλείας μεν όντος, εν Σμύρνη δε μαρτυρήσαντος κατά το αψ΄ (1700) έτος.

Αθανάσιος ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από την Αττάλειαν. Εν τη Σμύρνη δε ευρισκόμενος πάντοτε, συνανεστρέφετο μετά των Οθωμανών, οι οποίοι συνεχώς τον ηνώχλουν, περιγελώντες την των Χριστιανών πίστιν· εκείνος δε ο μακάριος, μολονότι ήτο αγράμματος, τους απεκρίνετο εις όλα με λόγον και σύνεσιν, ώστε πολλάκις τους καθίστα αναπολογήτους. Μη δυνάμενοι δε να αποστομώσωσι τούτον, αλλά και μάλιστα εντρεπόμενοι δια τα σαθρά δόγματα της θρησκείας των, τα οποία προέβαλλαν, εστοχάσθησαν να τον συκοφαντήσουν· και εμηχανεύοντο πως να παγιδεύσωσιν αυτόν.

Τη Ζ΄ (7η) Ιανουαρίου, μνήμη του υπό του Τιμίου ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ γεγονότος θαύματος εν Χίω κατά των Αγαρηνών.

Ιωάννης ο του Χριστού Τίμιος Πρόδρομος και Βαπτιστής αείποτε πολλά θαύματα τελεί, εν δε εξ αυτών είναι και το κατωτέρω. Περί τα μέσα της δεκάτης ογδόης εκατονταετηρίδος, ήτοι εις τα 1740, ο Μέγας Πρόδρομος, η θαυμαστή δεξιά του Υψίστου, ενήργησε μέγα και εξαίσιον θαύμα, μνημονευόμενον και λαλούμενον και μετά χαράς εξιστορούμενον από εκείνους, οι οποίοι αυτόπται του θαύματος έγιναν, και αι χείρες αυτών υπηρέτησαν εις τα τότε παραδόξως γενόμενα· έχει δε ούτως η διήγησις: Έξω της πόλεως, κατά το μέρος όπερ ονομάζεται Ατζική, ολίγον τι διάστημα μακράν από την χώραν, ευρίσκεται Ναός επ’ ονόματι του Τιμίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου τιμώμενος.

Τη Ζ΄ (7η) Ιανουαρίου, η Σύναξις του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.

Συνέδραμε δε και η της παντίμου τούτου χειρός προς την Κωνσταντινούπολιν συνέλευσις. 

Ιωάννου του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού την Σύναξιν και εορτήν παρελάβομεν άνωθεν και εξ αρχής να εορτάζωμεν τη επαύριον των Αγίων Θεοφανείων, ήτοι κατά την σήμερον, επειδή ούτος υπηρέτησεν εις το μυστήριον του Βαπτίσματος του Κυρίου· όθεν δια την αιτίαν ταύτην συναριθμείται και η εορτή αύτη με τας λοιπάς εορτάς του Προδρόμου, ίνα μηδέν σιωπήσωμεν από τα εκείνου θαυμάσια και υπερφυσικά χαρίσματα. Συνέβη δε να φθάση εις την Κωνσταντινούπολιν και κατά την παρελθούσαν εσπέραν των Αγίων Θεοφανείων η της τιμίας χειρός του Τιμίου Προδρόμου μετακομιδή, ήτις τοιουτοτρόπως εγένετο.

Τη ΣΤ΄ (6η) Ιανουαρίου, τα ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Θεοφάνεια τα Άγια του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν σήμερον εν πάσαις ταις αγίαις του Θεού Εκκλησίαις, την αγρυπνίαν τελούντες αφ’ εσπέρας. Επειδή, αφού παρήλθον τα τριάκοντα έτη της ηλικίας του, ηθέλησεν ο Κύριος να φανερωθή εις τους ανθρώπους, ότι είναι Θεός εν σώματι, και όταν ο Κύριος εβαπτίζετο από τον Ιωάννην, εμαρτυρήθη άνωθεν από τον Θεόν και Πατέρα με την φωνήν και την επέλευσιν του Αγίου Πνεύματος, ότι είναι Υιός γνήσιος και ομοούσιος αυτού, έκτοτε λοιπόν εγνωρίσθη εις όλους δια των θαυμάτων και της υψηλής του διδασκαλίας, ότι αυτός είναι βεβαίως ο Θεός των πατέρων ημών ο δια των Προφητών φανερώς κηρυττόμενος.

Τη Ε΄ (5η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς ΡΩΜΑΝΟΣ ο από Καρπενησίου, εν Βυζαντίω μαρτυρήσας το 1694 έτος, ξίφει τελειούται.

Ρωμανός ο ευλογημένος ούτος Νέος Οσιομάρτυς ήτο από το Καρπενήσιον, υιός γονέων ευσεβών, όμως αγραμμάτων· όθεν και αυτός έμεινεν αγράμματος, και άλλο δεν ήξευρε παρά μόνον ότι είναι Χριστιανός. Εν μια των ημερών ήκουσε τινας, οι οποίοι διηγούντο δια τον Άγιον Τάφον του Κυρίου μας, και παρακινηθείς μετέβη εις Ιεροσόλυμα, και προσκυνήσας τον Ζωοδόχον Τάφον και όλους τους Αγίους Τόπους μετέβη εις την Ιεράν Μονήν του Αγίου Σάββα, ακούσας δε εκεί τα Μαρτύρια των Αγίων, τα οποία ανεγίνωσκον οι Πατέρες, και ότι οι Άγιοι Μάρτυρες υπέμειναν δια το όνομα του Χριστού παντοειδή βασανιστήρια, δια να απολαύσουν τα μέλλοντα αγαθά, και ερωτήσας και μαθών ποία είναι ταύτα, επεθύμησε και αυτός ο αοίδιμος να τα απολαύση με μαρτύριον.

Τη Ε΄ (5η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΦΩΣΤΗΡΙΟΥ.

Φωστήριος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, λάμψας εξ Ανατολών ως ήλιος, μετέβη εις τα μέρη της Δύσεως. Αναβαίνων δε εφ’ υψηλού και ησύχου όρους, αϋλως εις τον άϋλον Θεόν προσηύχετο, υπερκοπιάζων και δουλαγωγών εαυτόν με νηστείας, με αγρυπνίας, με χαμευνίας, και πάσαν άλλην κακοπάθειαν· όθεν εκ τούτων έγινεν αληθώς φωστήρ συμφώνως με το όνομά του, λάμπων εις την οικουμένην, διότι φυλάττων το σώμα αυτού αγνόν και την ψυχήν καθαράν, και τηρών το κατ’ εικόνα αμόλυντον όσον ήτο δυνατόν, εγένετο οικητήριον του Αγίου Πνεύματος, και ως εκ τούτου επλούτησεν ο αοίδιμος την χάριν των θαυμάτων, ιατρεύων πάσαν πολυχρόνιον ή ολιγοχρόνιον ασθένειαν πάντων των ασθενών εκείνων όσοι προσήρχοντο προς αυτόν μετά πίστεως.

Τη Ε΄ (5η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρόςημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του εν τω Ακρίτα.

Γρηγόριος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ της περιφήμου νήσου Κρήτης, ήτο δε υιός γονέων ευσεβεστάτων, Θεοφάνους και Ιουλιανής καλουμένων. Αφού δε διέτριψεν αρκετόν χρόνον εις τα μαθήματα, διετάχθη κατόπιν υπό των γονέων του να βόσκη πρόβατα. Καταφλεχθείς δε υπό θείου ζήλου και έρωτος, ανεχώρησεν εκ της πατρίδος του και μετέβη εις την Σελεύκειαν, ένθα διαμείνας ολίγον χρόνον, έχη ο αοίδιμος με ολίγιστον μόνον άρτον και ύδωρ. Ότε δε έφθασεν εις το εικοστόν έκτος έυος της ηλικίας του και απώλεσε την ζωήν ο εικονομάχος Λέων ο Δ΄, ο βασιλεύσας κατά τα έτη 775 – 780, η δε Ορθοδοξία δια της βασιλίσσης Ειρήνης εθριάμβευσεν, τότε και ο Όσιος ούτος μετέβη εις Ιεροσόλυμα, επιθυμών να προσκυνήση τους Αγίους Τόπους.

Τη Ε΄ (5η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΘΕΟΠΕΜΠΤΟΥ και ΘΕΩΝΑ.

Θεόπεμπτος και Θεωνάς οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει 290. Ήτο δε ο Θεόπεμπτος Επίσκοπος, όταν ο Διοκλητιανός εκίνησε διωγμόν κατά των Χριστιανών. Τότε και ο Άγιος ούτος πρώτος ωμολόγησε τον Χριστόν και έλαβε τον στέφανον του μαρτυρίου. Συλληφθείς δηλαδή και παρασταθείς έμπροσθεν του Διοκλητιανού, ήλεγξε την πλάνην αυτού· διο βάλλεται εντός ανημμένου κλιβάνου και εξέρχεται εκείθεν σώος και αβλαβής. Έπειτα εξώρυξαν τον ένα των οφθαλμών του και μετά ταύτα έδωκαν εις αυτόν και έπιε θανατηφόρα δηλητήρια· επειδή δε εφυλάχθη αβλαβής υπό της χάριτος του Θεού, προσείλκυσεν εις τον Χριστιανισμόν τον τα δηλητήρια ταύτα κατασκευάσαντα μάγον, Θεωνάν ονόματι. Αφού δε έπαθε και άλλας ομοίας βασάνους, απεκεφαλίσθη και έλαβε ο αοίδιμος τον στέφανον του μαρτυρίου. Ο δε Θεωνάς ερρίφθη εντός λάκκου επίτηδες κατασκευασθέντος και επειδή εχύθη επί της κεφαλής του χώμα πολύ, τούτου ένεκα εχώθη όλος και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού.

Τη Δ΄ (4η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Νέου Οσιομάρτυρος ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ του εν Χίω μαρτυρήσαντος κατά το έτος αωιη΄ (1818).

Ονούφριος ο Νέος του Χριστού Οσιομάρτυς υπήρξεν εξ εκείνων οι οποίοι κατά τους εσχάτους τούτους χρόνους εκίνησαν δια της ανδρείας των τον θαυμασμόν παντός ευσεβούς Χριστιανού. Πάντοτε βέβαια αξιοθαύμαστος υπήρξεν η ανδρεία, η μεγαλοψυχία και η καρτερία των Αγίων Μαρτύρων και ο προς τον Χριστόν διάπυρος έρως και η ασύγκριτος αγάπη των προς αυτόν (τις δεν το ομολογεί και παρρησία δεν το κηρύττει; ), κατ’ εξοχήν όμως και κατ’ εξαίρετον τρόπον θαυμαστή φαίνεται και είναι η μεγαλοψυχία και η προς τον Χριστόν θερμοτάτη αγάπη των νέων τούτων του καιρού μας ενδόξων Μαρτύρων. Αλλά διατί τάχα φαίνεται τοιαύτη, έξοχος και εξαίρετος;

Τη Δ΄ (4η) Ιανουαρίου, οι μετά του Οσίου Ευθυμίου ΔΩΔΕΚΑ ΜΟΝΑΧΟΙ Βατοπαιδινοί, οι τους λατινόφρονας, βασιλέα Μιχαήλ και Βέκκον τον Πατριάρχην ελέγξαντες, αγχόνη τελειούνται.

Ευθύμιος ο Οσιομάρτυς και οι μετ’ αυτού αθλήσαντες Πατέρες ήσαν κατά το έτος ασπ΄ (1280), ότε οι λατινόφρονες βασιλεύς και Πατριάρχης περιήρχοντο τα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους, ίνα πείσουν τους Μοναχούς να ακολουθήσουν την πλάνην των· μη γενόμενοι δε δεκτοί υπ’ αυτών, εκακοποίησαν πολλούς Μοναχούς, οίτινες δια μαρτυρικού θανάτου απέθανον.

Τη Δ΄ (4η) Ιανουαρίου, μνήμη της Οσίας ΑΠΟΛΛΙΝΑΡΙΑΣ της Συγκλητικής.

Απολλιναρία η αοίδιμος μήτηρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Λέοντος του μεγάλου, του επονομαζομένου Μακέλλη, εν έτει υνζ΄ (457), θυγάτηρ Ανθεμίου, όστις διωρίσθη παρά του βασιλέως διοικητής της Ρώμης, κατά δε το κάλλος και την σύνεσιν αύτη υπερέβαινε τας περισσοτέρας γυναίκας του τότε καιρού. Εκ νεαράς δε ηλικίας επόθησε την παρθενίαν και παρεκάλει τον Θεόν νυχθημερόν να επιτύχη του ποθουμένου, ήτοι να μείνη παρθένος έως θανάτου. Δια τούτο παρεκάλεσε τους γονείς της να της επιτρέψωσι να μεταβή εις τα Ιεροσόλυμα· αφού δε έλαβε προς τούτο την άδειαν, συμπαραλαβούσα η μακαρία δούλους και δούλας, ως επίσης χρυσίον και αργύριον και πολύτιμα ιμάτια, ήλθεν εις την αγίαν πόλιν και εκεί διένειμεν όλα εις τους πτωχούς.