Τη Α΄ (1η) Ιουνίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Θεσπεσίου.

Θεσπέσιος ο Μάρτυς έζησεν επί του βασιλέως Αλεξάνδρου Σεβήρου, εν έτει σκβ΄ (222), καταγόμενος εκ Καππαδοκίας· δια δε την εις Χριστόν ομολογίαν συλληφθείς υπό του Σιμπλικίου, του άρχοντος της Καππαδοκίας, προσήχθη εις τον ναόν των ειδώλων ίνα θυσιάση εις αυτά· και επειδή δεν επείσθη, αλλά μάλλον ενέπαιζε τα είδωλα, εκρέμασαν αυτόν και εξέσχισαν τας σάρκας του. Έπειτα έβαλον αυτόν εντός πεπυρωμένου κλιβάνου, και εκεί επίσης εφυλάχθη αβλαβής χάριτι του Χριστού· ύστερον εφέρθη πάλιν εις τον ναόν των ειδώλων, όπου προσέφερον θυσίας οι Έλληνες και πλησιάσας εις τον βωμόν εκρήμνισεν αυτόν. Όθεν παρευθύς τον έβαλον εντός πεπυρωμένου λέβητος, ο οποίος ήτο πλήρης ελαίου, πίσσης και λίπους και αφ’ ου έμεινεν εντός αυτού δύο ημέρας εξήλθεν αβλαβής, χωρίς να έχη εγκαύματα εις ουδέν μέρος του σώματός του· όθεν δια του θαύματος τούτου πολλούς Έλληνας είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού. Τελευταίον δε εξέβαλον αυτόν έξω της πόλεως και τον απεκεφάλισαν, και ούτως ανέβη η μακαρία ψυχή του στεφανηφόρος εις τα ουράνια.

Τη Α΄ (1η) Ιουνίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Φίρμου ξίφει τελειωθέντος.

Φίρμος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού, εν έτει 299· συλληφθείς δε δια την του Χριστού πίστιν, εφέρθη εις τον Μάγον (τούτο φαίνεται ότι ήτο το κύριον όνομα του ηγεμόνος), και επειδή δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, πρώτον μεν γυμνώσαντες έδειραν αυτόν με βούνευρα, έπειτα δε κρεμάσαντες αυτόν εξέσχισαν τας σάρκας του και με ξυρόν έκοψαν την τούτου ράχιν· είτα εξήρθωσαν τα μέλη του και κατέκοψαν με μαχαίρας την κοιλίαν, τας κνήμας και τους μηρούς του, κτυπήσαντες αυτόν, και ούτως έλαβε ο μακάριος τον στέφανον του μαρτυρίου.

Τη Α΄ (1η) Ιουνίου μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Ιούστου, Ιουστίνου, Χαρίτωνος, Χαριτούς της Παρθένου, Ευελπιστου, Ιέρακος, Παίωνος και Λιβεριανού.

Ιούστος και οι συν αυτώ Άγιοι εμαρτύρησαν εν Ρώμη, επί Ρουστικού του επάρχου, αποκεφαλισθέντες αφ’ ου πρώτον υπέμειναν πολλάς βασάνους. Λέγεται δε ότι πριν ή αποκεφαλισθώσιν, ηρώτησεν ο έπαρχος τον άγιον Ιουστίνον λέγων: Νομίζετε, σεις οι Χριστιανοί, ότι εάν θανατωθήτε δια τον Χριστόν θέλετε αξιωθή αγαθών εν τοις ουρανοίς; Ο δε Άγιος απεκρίθη· δεν το νομίζομεν, καθώς συ λέγεις, αλλά έχομεν πληροφορίαν βεβαίαν, ότι άμα θανατωθώμεν, θέλομεν έχει απολαύσεις αγαθών και φιλοφροσύνας. Και μετά τον λόγον τούτον αποκεφαλίσθησαν οι μακάριοι και έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Ιουνίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ του Φιλοσόφου.

Ιουστίνος ο Μάρτυς και φιλόσοφος κατήγετο από την Φλαβίαν Νεάπολιν της Συρίας, υιός Πρίσκου του Βακχείου, κατά τους χρόνους Μάρκου Αυρηλίου, του και Αντωνίνου και Φιλοσόφου καλουμένου, εν έτει ρξ΄ (160). Μεταβάς δε εις Ρώμην έδωκεν αναφοράν έγραφον εις τον ρηθέντα βασιλέα κατά της πλάνης των ειδώλων και απολογίαν υπέρ της πίστεως των Χριστιανών, δια των οποίων κρατύνει μεν και βεβαιώνει την πίστιν των Χριστιανών, κρημνίζει δε και αναιρεί την πλάνην των ειδώλων, φέρων αποδείξεις και μαρτυρίας εκ τε του ορθού και φυσικού λόγου, και εκ των θείων Γραφών. Όθεν δια τούτο φθονηθείς υπό του φιλοσόφου Κρήσκεντος, εδολοφονήθη υπ’ αυτού, και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον στέφανον της αθλήσεως.

Τη ΛΑ΄ (31η) Μαΐου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΡΜΕΙΟΥ.

Ερμείας ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μάρκου Αυρηλίου, του και Αντωνίνου καλουμένου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρξα΄ - ρπ΄ (161 – 180) στρατιώτης υπάρχων εις την πόλιν της Καππαδοκίας την λεγομένην Κόμανα, γέρων την ηλικίαν και λευκόθριξ. Ούτος λοιπόν δια την εις Χριστόν ομολογίαν και πίστιν συλληφθείς εφέρθη εις τον ηγεμόνα Σεβαστιανόν, και επειδή δεν ηθέλησε να θυσιάση εις τα είδωλα, πρώτον μεν συνέτριψαν τας σιαγόνας αυτού, εξέδαρον το δέρμα του προσώπου του και εξερρίζωσαν τους οδόντας του. Έπειτα ανάψαντες κάμινον, έρριψαν τον Άγιον εις αυτήν. Εξελθόντος δε του Μάρτυρος αβλαβούς εκ της καμίνου, έδωκαν εις αυτόν θανατηφόρα δηλητήρια, τα οποία, αν και ο Άγιος κατέπιεν, όχι μόνον αυτός έμεινεν ανώτερος πάσης βλάβης, αλλ’ είλκυσεν εις την Πίστιν του Χριστού και τον κατασκευάσαντα ταύτα μάγον, ο οποίος, ομολογήσας τον Χριστόν, απεκεφαλίσθη και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Του δε Αγίου Ερμεία συνέτριψαν τα νεύρα, έπειτα έβαλον αυτόν εις έλαιον βεβρασμένον, και εκέντησαν τους οφθαλμούς του· ύστερον εκρέμασαν αυτόν κατακέφαλα τρεις ημέρας, και τελευταίον απέκοψαν την τιμίαν αυτού κεφαλήν, απελθόντος ούτω του αοιδίμου στεφανηφόρου εις τα ουράνια.

Τη Λ΄ (30η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΣΑΚΙΟΥ ή ΙΣΑΑΚΙΟΥ, Ηγουμένου της Μονής των Δαλμάτων, του Ομολογητού.

Ισαάκιος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο Σύρος το γένος, ήκμασε δε κατά τας ημέρας του βασιλέως Ουάλεντος του Αρειανού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τξδ΄ -  τοη΄ (364 – 378). Τότε επεκράτει η αίρεσις των Αρειανών, αι Εκκλησίαι των Ορθοδόξων είχον κλεισθή και όλοι εθρήνουν και ωδύροντο. Κατά δε το τελευταίον έτος της βασιλείας του Ουάλεντος (378) συνήχθη εις τον Δούναβιν πλήθος πολύ βαρβάρων Γότθων, οίτινες εμελέτων να ορμήσωσι κατά της Κωνσταντινουπόλεως, συνάξας δε ο Ουάλης στρατεύματα εκίνησε κατ’ αυτών. Κατά την εποχήν λοιπόν εκείνην ο Όσιος ούτος Ισαάκιος, ευρισκόμενος εις την Ανατολήν και πληροφορηθείς τα γενόμενα, ήλθεν εις την Κωνσταντινούπολιν και απαντήσας τον βασιλέα αναχωρούντα δια τον πόλεμον, είπε προς αυτόν·

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΙΩΑΝΝΟΥ του κοινώς λεγομένου Νάννου, του εκ Θεσσαλονίκης, αθλήσαντος εν Σμύρνη εν έτει αωβ΄ (1802).

Ιωάννης ο χαριτώνυμος και νέος Μάρτυς του Χριστού, ο κοινώς λεγόμενος Νάννος, εγεννήθη εις την μεγαλούπολιν Θεσσαλονίκην· ο πατήρ του ωνομάζετο Ιωάννης, η δε μήτηρ του Θωμαϊς. Κατήγοντο δε ο μεν πατήρ αυτού από το χωρίον Γυναικόκαστρον το τότε ονομαζόμενον Αβρέτ – Ισσάρ, κείμενον εις την κοιλάδα του ποταμού Αξιού, τριάκοντα πέντε (35) χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκην, η δε μήτηρ του από άλλο χωρίον, Κολόβι ονομαζόμενον, κείμενον πλησίον του Πολυγύρου της Χαλκιδικής, πλην ανετράφησαν και οι δύο εις την Θεσσαλονίκην και εκεί υπανδρεύθησαν και ετεκνοποίησαν. Επειδή δε το ευλογημένον τούτο παιδίον εγεννήθη την παραμονήν της εορτής των Γενεθλίων του Τιμίου Προδρόμου, το ωνόμασαν οι γονείς του Ιωάννην.

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΟΛΒΙΑΝΟΥ Επισκόπου πόλεως Αναίας και των αυτού μαθητών.

Ολβιανός ο Άγιος Ιερομάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), επί υπατείας Αλεξάνδρου και Μαξίμου, ηγεμονευόντων δε της Ασίας Ιουλίου Σέξτου και Αιλιανού. Ούτος προσαχθείς δια την εις Χριστόν Πίστιν έμπροσθεν των ρηθέντων ηγεμόνων, ηναγκάζετο υπ’ αυτών να θυσιάση εις την ψευδοθεάν Ρέαν, εις την οποίαν προσέφερον θυσίαν οι ιερείς των ειδώλων Αγριππίνος και Κλημέντιος. Ο δε του Χριστού Ιεράρχης με πολλά επιχειρήματα λόγων, την μεν Πίστιν του Χριστού ανύψωσε και εμεγάλυνε, την δε θρησκείαν των ειδώλων εξηυτέλισε και κατηγόρησεν.

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Πάπα Αλεξανδρείας.

Αλέξανδρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του Μεγάλου, χειροτονηθείς Πατριάρχης Αλεξανδρείας προ της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, διήρκεσε δε η πατριαρχεία του και μετά ταύτην (313 – 328), διαδεχθέντος τον Αχιλλάν (311 – 312). Ούτος εξεδίωξε και απέβαλεν από της Εκκλησίας του Θεού τον δυσσεβή και κακόφρονα Άρειον. Διαλάμψας δε εις τον θρόνον έτη δέκα πέντε, αφήκε διάδοχόν του τον Μέγαν Αθανάσιον (328 – 373).

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ της Κωνσταντινουπολιτίσσης.

Θεοδοσία η Αγία Οσιομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου Γ΄ του Αδραμυττηνού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ψιε΄ - ψιζ΄ (715 – 717), θυγάτηρ ούσα γονέων ευσεβών, πατρίδα δε έχουσα την μεγάλην Κωνσταντινούπολιν. Όταν δε έγινεν επτά ετών, απέθανεν ο πατήρ της, η δε μήτηρ της εκούρευσεν αυτήν Μοναχήν εις εν Μοναστήριον της Κωνσταντινουπόλεως. Έπειτα απέθανε και η μήτηρ της, αφήσασα όλην την περιουσίαν αυτής εις την μακαρίαν Θεοδοσίαν, η οποία εκ του ιδίου αυτής πλούτου κατεσκεύασε τρεις Αγίας Εικόνας χρυσάς και αργυράς, του Χριστού, της Θεοτόκου και της Αγίας Μάρτυρος Αναστασίας, την δε λοιπήν περιουσίαν της διένειμεν εις τους πτωχούς.

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ της Παρθένου.

Θεοδοσία η ιερά και παναγία κόρη κατήγετο εκ της Τύρου της εν Φοινίκη, φθάσασα δε εις το δέκατον όγδοον έτος της ηλικίας της συνελήφθη κατά το έτος τη΄ (308) υπό των ειδωλολατρών εν Καισαρεία της Παλαιστίνης και ερρίφθη δεσμία εις τας φυλακάς. Όταν δε εκάθισαν οι κριταί και άρχοντες των Ελλήνων, όπως κρίνωσι Χριστιανούς τινάς Ομολογητάς της του Χριστού Πίστεως και καταδικάσωσιν αυτούς, τότε και η Αγία αύτη Θεοδοσία εφέρθη δέσμιος ενώπιον του άρχοντος Ουρβανού, όστις διέταξεν αυτήν να θυσιάση εις τα είδωλα. Επειδή δε η Αγία δεν επείσθη, δια τούτο ο θηριώδης ηγεμών τόσας φοβεράς πληγάς προυξένησεν εις τας πλευράς και τους μαστούς της Μάρτυρος, ώστε ούτε τα οστά, ούτε αυτά τα εντόσθια και σπλάγχνα της ο απάνθρωπος αφήκεν αβασάνιστα· αλλ’ η Αγία μετά μεγάλης ανδρείας και άκρας σιωπής όλας τας τιμωρίας ταύτας υπέμεινεν. Ευρισκομένης δε της Αγίας ακόμη εν τη ζωή, ηρώτησε και πάλιν αυτήν ο ηγεμών, εάν θα δεχθή να θυσιάση εις τα είδωλα, παρεκίνει δε αυτήν εις τούτο. Η δε Μάρτυς, βλέπουσα τον ηγεμόνα προσεκτικώς, εμειδίασε και του είπε· «Μη πλανάσαι, ω άνθρωπε, μη πλανάσαι, αλλά γνώριζε, ότι ηξιώθην και εγώ να γίνω συγκοινωνός των του Θεού Αγίων Μαρτύρων». Ο ηγεμών λοιπόν, θεωρήσας τους λόγους τούτους της κόρης προσβλητικούς, εβασάνισεν αυτήν περισσότερον από την πρώτην φοράν, είτα δε έρριψεν αυτήν εις τον βυθόν της θαλάσσης, εκεί δε παρέδωκεν η μακαρία την ψυχήν της εις χείρας Θεού, και ούτως έλαβε παρ’ Αυτού τον αμάραντον στέφανον της αθλήσεως.

Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ή Μήτρου του εκ Πελοποννήσου καταγομένου και αθλήσαντος εν έτει 1794 από Χριστού.

Δημήτριος ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού ήτο από την Πελοπόννησον, ευσεβών γονέων υιός υπάρχων· ων δε μικρόν παιδίον, έως ένδεκα ετών, δια την νηπιοφροσύνην του ηπατήθη υπό των Αγαρηνών και ηρνήθη, φεύ! τον Χριστόν, γενόμενος Τούρκος. Αυξάνων δε εις την ηλικίαν προσεκολλήθη εις διαφόρους πασάδες, και μετά παρέλευσιν χρόνων προεβιβάσθη εις διάφορα οφφίκια, κατά την τάξιν αυτών, εις τρόπον ώστε έγινε και έπαρχος, απέκτησε δούλους πολλούς, πλούτον, υπάρχοντα και άλλα τοιαύτα αγαθά. Αλλά τι ηκολούθησεν εντεύθεν; Ελθών εις εαυτόν ο καλός Δημήτριος και ταύτα πάντα ως σκύβαλα λογισάμενος, ήρχισε να ενθυμήται την προγονικήν ευσέβειαν και Πίστιν όπου είχε, και πως κατήντησεν εις την απατηλήν θρησκείαν των Αγαρηνών, εις την οποίαν ευρίσκετο. Αναστενάξας δε από βάθους καρδίας μετά δακρύων είπεν εις τον εαυτόν του· «Ω της αγνωσίας μου του ταλαιπώρου!

Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, ο Άγιος ΑΝΔΡΕΑΣ ο δια Χριστόν Σαλός εν ειρήνη τελειούται.

Ανδρέας ο Όσιος Πατήρ ημών, ο δια Χριστόν Σαλός αποκαλούμενος, ήτο Σκύθης το γένος, διαλάμψας εν Κωνσταντινουπόλει επί της βασιλείας Λέοντος του φιλοχρίστου και μεγάλου. Υπό ποίας ακριβώς συνθήκας ευρέθη εις Κωνσταντινούπολιν δεν είναι γνωστόν, τούτο δε μόνον γνωρίζομεν, ότι από παιδός ευρίσκετο εις την υπηρεσίαν άρχοντος τινος της Κωνσταντινουπόλεως, Θεογνώστου ονόματι, ανδρός ευσεβούς και φοβουμένου τον Θεόν, φρονίμου δε κατά πολλά τόσον, ώστε ο βασιλεύς βλέπων τας αρετάς αυτού τον ετίμησε και τον έκαμε πρωτοσπαθάριον και στρατηλάτην της Ανατολής. Ο Θεόγνωστος λοιπόν ούτος, ως ευγενής και πλούσιος όπου ήτο, είχε και υποστατικά πολλά και δούλους πολλούς, εις εκ των οποίων ήτο και ο μακάριος Ανδρέας, όστις, όταν τον ηγόρασεν ο αυθέντης του, ήτο ακόμη παιδίον μικρόν, αλλ’ ωραιότατον εις την όψιν, βλέπων δε αυτόν ο αυθέντης του έχαιρε και τον ηγάπα περισσότερον από όλους τους άλλους, εχρησιμοποίει δε αυτόν μόνον εις τας εμπιστευτικάς υπηρεσίας του, είχε δηλαδή τούτον αγγελιοφόρον.

Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου νέου ενδόξου και καλλινίκου Ιερομάρτυρος ΖΑΧΑΡΙΟΥ του Προυσαέως, αθλήσαντος εν έτει αωβ΄ (1802).

Ζαχαρίας ο γενναίος του Χριστού Ιερομάρτυς κατήγετο εκ της περιφήμου Προύσης, πόλεως της Μικράς Ασίας, εις την οποίαν εγεννήθη κατά το δεύτερον ήμισυ του ΙΗ΄ αιώνος, εκ γονέων και προγόνων Χριστιανών ευγενών και τιμίων, οι οποίοι και τον ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Ούτως εναρέτως ανατραφείς κατά την παιδικήν του ηλικίαν, και όταν ηλικιώθη την αυτήν ενάρετον πολιτείαν επεδείκνυε. Διο και του χαρίσματος της Ιερωσύνης ηξιώθη ως υπεράξιος. Πως όμως ο τόσον ενάρετος κατά την νεότητά του Ζαχαρίας υπέπεσεν ύστερον  εις το πτώμα της αρνήσεως ακούσατε. Παν κτίσμα Θεού καλόν, αποφαίνεται αξιωματικώς ο θείος Απόστολος Παύλος και ουδέν απόβλητον, μετ’ ευχαριστίας λαμβανόμενον (Α΄ Τιμ. δ:4).

Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ, ΠΑΥΛΟΥ και ΔΙΟΣΚΟΡΙΔΟΥ.

Κρήσκης, Παύλος και Διοσκορίδης οι Άγιοι Μάρτυρες, διατρίβοντες εν τη παλαιά Ρώμη, πολλούς απίστους δια της διδασκαλίας των προσέφερον εις τον Χριστόν. Όθεν, συλληφθέντες υπό των ειδωλολατρών, εδάρησαν δυνατά και κατόπιν ερρίφθησαν εντός ανημμένης καμίνου. Ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΕΛΙΚΩΝΙΔΟΣ.

Ελικωνίς η Αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους των βασιλέων Γορδιανού (238 – 244) και Φιλίππου (244 – 249) καταγομένη εκ Θεσσαλονίκης. Συλληφθείσα δε, επειδή ήτο Χριστιανή, ωδηγήθη προς τον δούκα της Κορίνθου, Περίνιον ονόματι. Δεν υπέκυψεν όμως εις αυτόν να θυσιάση εις τα είδωλα, αλλά μετά θάρρους εκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν. Δια τούτο πρώτον μεν έδεσαν τους πόδας της δια του λωρίου του ζυγού των βοών και έρριψαν αυτήν κατά γης, κατόπιν δε, τήξαντες μόλυβδον και άσφαλτον και πίσσαν, έρριψαν εντός αυτών την Αγίαν. Εκ τούτου όμως του Μαρτυρίου ουδέν έπαθε.

Τη ΚΗ΄ (28η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΥΤΥΧΟΥΣ Επισκόπου Μελιτηνής.

Περί του Αγίου τούτου ουδέν υπόμνημα διεσώθη, τα δε κατ’ αυτόν τυγχάνουσιν άγνωστα. Εν τοις Μηναίοις ούτος καλείται Ευτυχής ή Ευτύχιος. Η Ακολουθία αυτού, ποίημα Ιωσήφ του Υμνογράφου, ονομάζει τούτον Ευτύχιον. Εν αυτή όμως υμνείται μόνον ως Μάρτυς τελειωθείς δια πνιγμού, ουδαμού δε ταύτης γίνεται λόγος ότι υπήρξεν Επίσκοπος. Ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης εν τω Αγιολογίω (σελ. 156) σημειοί ότι η εναγραφή του ως Επισκόπου Μελιτηνής είναι εσφαλμένη.

Τη ΚΖ΄ (27η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Ρώσου του νέου Ομολογητού και σημειοφόρου, όστις, πωληθείς ως αιχμάλωτος και εν τη κωμοπόλει Προκοπίω της εν τη Μικρά Ασία Καππαδοκίας αχθείς και ασκητικώς εκεί αγωνισάμενος, εκοιμήθη εν Κυρίω κατά το έτος αψλ΄ (1730)

Ιωάννης ο Ρώσος ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών και νέος Ομολογητής, ο φιλόστοργος και αναίμακτος του Χριστού Μάρτυς, συγκαλεί σήμερον ημάς, ω χριστεπώνυμον πλήρωμα, εις τον πανίερον αυτού Ναόν, προς εορτασμόν της ιεράς και χαριτωνύμου αυτού μνήμης. Διότι δια της άκρας αυτού καρτερίας και της αδιστάκτου και ευσεβούς αυτού πίστεως, όχι μόνον μέγας Ομολογητής ανεδείχθη, αλλά και θαυματουργός μέγιστος, καταπλήξας άπαντας δια των υπερφυών θαυμάτων του και της υψοποιού ταπεινώσεως αυτού και μετά των Αγίων Αγγέλων πέριξ του θρόνου της Μεγαλωσύνης παριστάμενος και αοράτος εν μέσω ημών ευρισκόμενος, πλουσιοπαρόχως παρέχει τας δωρεάς εις ημάς τους τιμώντας την ιεράν μνήμην αυτού.

Τη ΚΖ΄ (27η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ.

Θεράπων ο Άγιος Ιερομάρτυς, ένεκα της αρίστης και εναρέτου αυτού πολιτείας, εγένετο Ιερεύς εν τη πόλει των Σάρδεων. Συλληφθείς δε υπό του άρχοντος Ουαλεριανού, επειδή εδίδασκε την πίστιν του Χριστού, εδέθη και εβασανίσθη. Μετά ταύτα ωδηγήθη δέσμιος εις πόλιν τινά Σιναόν ονομαζομένην και είτα εις την Άγκυραν της Γαλατείας, φθάσας δε εις ποταμόν Αστελήν καλούμενον, ηπλώθη εκεί ύπτιος κατά γης και κατεξεσχίσθη δια ράβδων. Η δε γη, ποτισθείσα δια του τιμίου αυτού αίματος, εβλάστησε δένδρον μέγα, ήτις δρυς σώζεται εκεί μέχρι σήμερον αείφυλλος και θεραπεύουσα πάσαν νόσον. Εκείθεν ωδηγήθη ο Άγιος εις το θέμα των Θρακησίων παρά τον ποταμόν Έρμον, εις τον οποίον ευρίσκεται και η Επισκοπή Σάταλα, η υποκειμένη εις τον Μητροπολίτην Σάρδεων. Εκεί λοιπόν, δοκιμάσας ο αοίδιμος πολλάς και δεινάς τιμωρίας, απεκεφαλίσθη και ούτως έλαβε παρά Κυρίου τον του Μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Τη ΚΖ΄ (27η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΛΛΑΔΙΟΥ.

Ελλάδιος ο Άγιος Ιερομάρτυς, καθαρισθείς από παντός ρύπου, εγένετο δοχείον του Αγίου Πνεύματος. Διό ευδοκία Θεού εχρίσθη Αρχιερεύς και ανέλαβε το πηδάλιον της του Χριστού Αγίας Εκκλησίας. Όθεν, καθ’ ο Ποιμήν, εδίωκεν εκ της ποίμνης του Χριστού τους νοητούς λύκους, τους αιρετικούς δηλαδή και τους ασεβείς, τους κατατρώγοντας τα λογικά πρόβατα, καθ’ ο δε σώφρων κυβερνήτης εφύλαττε το σκάφος της Εκκλησίας ασφαλές και ευθύπλουν  έναντι των κυμάτων και των εναντίων ανέμων.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του Θεσσαλονικέως, του εν σχήματι δερβίσου διατελέσαντος και εν Σμύρνη μαρτυρήσαντος κατά το έτος 1794, ξίφει τελειωθέντος.

Αλέξανδρος ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο εκ της μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης, οι δε γονείς του κατώκουν εις το Μοναστήριον της Λαοδηγίας, το καλούμενον Λαγωδιανήν. Επειδή δε, ότε ήτο νέος, έτυχε να είναι ωραίος κατά την όψιν, δεν ήτο δυνατόν να μη πέση εις πειρασμόν, κατά την τυραννικήν συνήθειαν, την οποίαν είχον εις την πόλιν ταύτην οι Αγαρηνοί. Όθεν οι γονείς του, δια να σώσουν αυτόν από της βίας εκείνου, όστις επεβουλεύετο την σωφροσύνην του, ηναγκάσθησαν, ως η μήτηρ αυτού μαρτυρεί, να φυγαδεύσουν αυτόν εις την Σμύρνην, ως εις τόπον ασφαλέστερον. Αλλ’ έφυγεν όφιν και έπεσεν εις δράκοντα.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου και ενδόξου Αποστόλου ΚΑΡΠΟΥ ενός των Εβδομήκοντα Αποστόλων.

Κάρπος, ο του Κυρίου Απόστολος, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Νέρωνος, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη νδ΄ - ξη΄ (54-68) μ. Χ. συνηριθμείτο δε μετά των Εβδομήκοντα Μαθητών και Αποστόλων του Κυρίου, διακονών τον Απόστολον Παύλον εν τω κηρύγματι του Ευαγγελίου και κομίζων τας επιστολάς του Αποστόλου προς εκείνους προς τους οποίους απέστελλε ταύτας. Πολλούς δε ειδωλολάτρας διδάξας να σέβωνται τον Χριστόν, εγένετο κατόπιν Επίσκοπος εν τη Βεροία της Θράκης και φωτισθείς κατά την διάνοιαν δια του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, εφάνη ως αστήρ αβασίλευτος, ανατέλλων εξ Ανατολών και πάσαν την οικουμένην φωτίζων δια των θείων διδασκαλιών του. Καθ’ εκάστην δε ο μακάριος ούτος ετέλει μέγιστα θαύματα και πονηρά πνεύματα εδίωκεν από των ανθρώπων.

Τη ΚΕ΄ (25η) Μαΐου η Τρίτη εύρεσις της τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδόξου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.

Ιωάννου του Αγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού η τιμία Κεφαλή κεκρυμμένη ούσα το πρότερον από τους ανθρώπους και δις κατά το παρελθόν ευρεθείσα εχάθη και πάλιν. Μετά πολλούς δε χρόνους ανεφάνη και δια τρίτην φοράν εις τα Κόμανα της Καππαδοκίας αναδυθείσα εκ των κόλπων της γης, καθώς αναφαίνεται ο χρυσός εκ των μεταλλείων. Δεν ήτο όμως την φοράν αυτήν κεκλεισμένη εντός ληκύθου, ως ήτο κατά την προηγουμένην αυτής εύρεσιν, αλλ’ ευρίσκετο εντός αργυρού αγγείου και εις τόπον ιερόν. Απεκαλύφθη δε διά τινος Ιερέως. Όθεν από τα Κόμανα ανεκομίσθη εις την Κωνσταντινούπολιν. Ο δε πιστότατος βασιλεύς και ο Πατριάρχης μεθ’ όλου του Ορθοδόξου Κλήρου και λαού υπεδέχθησαν ταύτην λίαν ασμένως και μετ’ ευλαβείας προσκυνήσαντες απέθεσαν εις τόπον ιερόν και σεβάσμιον.

Τη ΚΔ΄ (24η) Μαΐου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΕΛΕΤΙΟΥ του Στρατηλάτου και των συν αυτώ ΙΩΑΝΝΟΥ και ΣΤΕΦΑΝΟΥ, ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ του Αιγυπτίου, ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ του Μάγου, ΚΟΜΗΤΩΝ και ΤΡΙΒΟΥΝΩΝ δώδεκα, Γυναικών τριών ΜΑΡΚΙΑΝΗΣ, ΠΑΛΛΑΔΙΑΣ και ΣΩΣΣΑΝΗΣ, Νηπίων δύο ΚΥΡΙΑΚΟΥ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ και του λοιπού ΠΛΗΘΟΥΣ των συν αυτοίς μαρτυρησάντων χιλιάδων Ένδεκα και Διακοσίων Οκτώ.

Μελέτιος ο ένδοξος του Χριστού στρατηλάτης και Μάρτυς και οι συν αυτώ και μετ’ αυτόν αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν εν Ρώμη κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ - ρξα΄ (138 – 161) ηγεμονεύοντος της Ρώμης του Μαξίμου. Εμαρτύρησαν δε ως εξής: Ο Άγιος Μάρτυς Μελέτιος, παραλαβών μεθ’ εαυτού στρατιώτας Χριστιανούς, έχων δε και συνεργούς τους Αγίους Αγγέλους, μετέβη εις τον ναόν των ειδωλολατρών, όπου, δια της προσευχής του, κατεκρήμνισε και εις κόνιν μετέβαλε τα εν αυτώ είδωλα. Τούτο πληροφορηθείς ο ηγεμών Μάξιμος έστειλε στρατιώτας, οίτινες συνέλαβον τον Μελέτιον και τους συντρόφους του. Οδηγηθέντες οι Άγιοι προ του ηγεμόνος παρακινήθησαν υπ’ αυτού να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα. Επειδή όμως δεν εθυσίαζον, πρώτον έδειραν αυτούς επί πολλάς ώρας δια ξύλων ξηρών, έπειτα δε επλήγωσαν αυτούς εις τους αστραγάλους δια σιδηρών σφυρίων και εκάρφωσαν τους πόδας των δια ξυλίνων καρφίων. Όμως οι Άγιοι, έχοντες τον νουν αυτών εστραμμένον προς τον Κύριον, δεν ησθάνοντο τας πληγάς.

Τη ΚΔ΄ (24η) Μαΐου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΥΜΕΩΝ του εν τω Θαυμαστώ Όρει.

Συμεών ο Όσιος Πατήρ ημών ο Θαυμαστορείτης ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστίνου Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φξε΄ -  φοη΄ (565 – 578). Τούτον ο Κύριος ηυδόκησε να γεννηθή, δια να έχωμεν όχι μόνον πρεσβευτήν και μεσίτην παρά Θεώ, αλλ’ ιατρόν ψυχών και σωμάτων, τύπον δε του ερημητικού βίου και παράδειγμα φιλοσοφίας πατρικής. Διότι εκ της βρεφικής αυτού ηλικίας ηκολούθησε την αρετήν, εκ μειρακίου την άσκησιν και ούτω, εκ νεαράς ηλικίας μέχρι θανάτου, και θείων οραμάτων κατέστη άξιος και της χάριτος των θαυμάτων απήλαυσε. Ας διηγηθώμεν όθεν δια της μικράς μας δυνάμεως τον βίον αυτού και τα κατορθώματα, επικαλούμενοι εις βοήθειαν τον κοινόν ημών Δεσπότην και τας πρεσβείας του Οσίου Συμεών. Άνθρωπός τις, νέος την ηλικίαν, Ιωάννης ονόματι, καταγόμενος από την Έδεσσαν της Μεσοποταμίας, μετέβη, μετά των γονέων του, μυροποιών την τέχνην, ίνα κατοικήση εις Αντιόχειαν. Θέλοντες δε να υπανδρεύσουν τον υιόν των, εύρον κόρην ωραίαν, Μάρθαν ονόματι, μεθ’ ης υπάνδρευσαν αυτόν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών και Ομολογητού ΜΙΧΑΗΛ Επισκόπου Συννάδων.

Μιχαήλ ο Όσιος Πατήρ ημών ο Ομολογητής, ο Επίσκοπος Συννάδων, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωιγ΄ - ωκ΄ (813 – 820). Η ζωή του Οσίου τούτου υπήρξε τόσον λαμπρά και διαυγής, ώστε ολίγοι έχουσι να επιδείξωσι τοιαύτην. Διότι πράγματι πολλοί εξ εκείνων όσοι έζησαν εν τω παρόντι βίω την κατά Θεόν ζωήν και πάση δυνάμει εσπούδασαν την αρετήν, ίνα ευαρεστήσωσι τω Θεώ, δια παντός τρόπου απέδειξαν εις τους πολλούς ταύτην και επίζηλοι εγένοντο. Και άλλοι μεν εκ τούτων, καθαρίσαντες εαυτούς δια της ασκήσεως και της εγκρατείας, απέβησαν σκεύη εκλεκτά και ιερά κατασκηνώματα του Παναγίου Πνεύματος, άλλοι δε, πιστώς ακολουθούντες τους λόγους του Κυρίου και την ελεημοσύνην ως πράξιν ευάρεστον εις τον Θεόν ασκούντες, απήλαυσαν την αμοιβήν της αρετής αυτών παρά του Δεσπότου Χριστού του υποσχομένου τα ίσα εις άπαντας.

Τη ΚΒ΄ (22α) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις ενδόξου και καλλινίκου νέου Οσιομάρτυρος ΠΑΥΛΟΥ του Πελοποννησίου αθλήσαντος κατά το έτος αωιη΄ (1818).

Παύλος ο νεολαμπής του Χριστού Οσιομάρτυς, πατρίδα είχε την περιφανή Πελοπόννησον, γεννηθείς εις το χωρίον Σοπωτόν της επαρχίας Καλαβρύτων, εις το οποίον και ανετράφη εκ γονέων Χριστιανών Ορθοδόξων, πτωχών μεν, αλλ’ εναρέτων, κληθείς κατά το άγιον Βάπτισμα Παναγιώτης. Δια να γνωρίσητε όμως εν πάση αληθεία πως ο εκ τοιαύτης αγαθής ρίζης ευθαλέστατος βλαστός περιέπεσεν εις το πτώμα της αρνήσεως και πως μετά ταύτα ανανήψας ανεδείχθη Όσιος και Μάρτυς του Χριστού ακούσατε την κατά πλάτος ιστορίαν αυτού, όπως έγραψεταύτην ο αείμνηστος Ιερομόναχος Ιάκωβος ο Αγιορείτης και την οποίαν ενταύθα παραθέτομεν. Υπερδεδοξασμένος ει Χριστέ ο Θεός ημών, ο αναδεικνύων νέους Μάρτυρας, νέους φωστήρας εν τω στερεώματι της Ανατολικής Ορθοδόξου Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, εις τους εσχάτους τούτους καιρούς, ότε η ευσέβεια, μωρία αποκαλείται παρά των αθέων ασεβών και βλασφήμων αθλίων αιρετικών. Προς τούτοις δε, εις τους καθ’ ημάς καιρούς, ονειδίζεται η Αγία ημών Εκκλησία υπό των ελεεινώς αποσπασθέντων κακοδόξων αιρετικών Λατίνων, οίτινες πλην των άλλων δυσφήμων κατηγοριών, τας οποίας εξήμεσαν κατά της Αγίας Ορθοδόξου ημών Ανατολικής Εκκλησίας, προσέθηκαν έτι και τούτο, φλυαρούντες και λέγοντες, ότι δήθεν νέον Άγιον δεν ανέδειξεν αύτη από τον καιρόν του χωρισμού των Εκκλησιών, ενώ αυτοί οι πανάθλιοι, μη έχοντες να παρουσιάσουν νέους Αγίους, κατασκευάζουν γλυπτούς λεγομένους Αγίους, εκ λίθων, ξύλων και μετάλλων.

Τη ΚΒ΄ (22α) Μαϊου, μνήμη του Αγίου ΙΩΑΝΝΟΥ του Βλαδιμήρου, του βασιλέως και θαυματουργού, ξίφει τελειωθέντος.

Ιωάννης ο εν βασιλεύσιν αγιώτατος και ενδοξότατος και εν μάρτυσιν θαυμαστός, ο σημειοφόρος, κατήγετο εκ τινος κώμης της Βουλγαρίας, καλουμένης Βλαδίμηρον, εξ ης έλαβε και την επωνυμίαν να καλήται Βλαδίμηρος, υιός πατρός μεν Νεεμάν, υιού του πρώτου βασιλέως των εν τη Βουλγαρία Αχριδών Συμεών (890- 927), μητρός δε Άννης, της εκ Ρωμαίων καταγομένης, ακμάσας κατά τους χρόνους Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου (976 – 1025). Παιδιόθεν ο Άγιος ούτος έλαμπε πολύ με αρετάς και χάριτας, και ήτο σκεύος καθαρόν του Αγίου Πνεύματος, παιδαγωγηθείς υπό του θαυμαστού Νικολάου του τότε Επισκόπου Αχριδών· αφ’ ου δε ηλικιώθη, οι γονείς του έδωκαν εις αυτόν δια γάμου την θυγατέρα του βασιλέως Σαμουήλ (976 – 1014), εφύλαξεν όμως παρθενίαν ο τρισμακάριστος και κατεγίνετο εις έργα θεάρεστα.

Τη ΚΒ΄ (22α) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ανεψιού του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος.

Βασιλίσκος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ τινος κώμης της εν τω Ευξείνω Πόντω Αμασείας, Χουμιαλά ονομαζομένης, ήκμασε δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305) και των διαδόχων αυτού. Κατ’ εκείνον τον καιρόν απεστάλη υπό του τότε βασιλέως εις την Ανατολήν ηγεμών ο Αγρίππας, αντί του μέχρι τότε ηγεμονεύσαντος Ασκληπιοδότου δια να τιμωρήση και να διώξη τους Χριστιανούς. Ευθύς δε ως ο Αγρίππας έφθασεν εις τα Κόμανα της Καππαδοκίας, ανέκρινε και ετιμώρει τους Χριστιανούς. Ο δε Άγιος Βασιλίσκος, όστις ήτο ανεψιός του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Τήρωνος, είχεν εξέλθει πρότερον εις τον αγώνα του Μαρτυρίου και ηγωνίσθη μετά των Αγίων Ευτροπίου και Κλεονίκου, των συστρατιωτών του θείου του, Αγίου Θεοδώρου.

Τη ΚΑ΄ (21η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων ενδόξων θεοστέπτων μεγάλων βασιλέων και Ισαποστόλων ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ και ΕΛΕΝΗΣ.

Κωνσταντίνος ο μέγας και αοίδιμος πρώτος βασιλεύς των Χριστιανών, ο ιδρυτής της Κωνσταντινουπόλεως και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, εγεννήθη εν Ναϊσώ, σημερινή Νίσση, της Δαρδανίας, περιοχής ανηκούσης νυν εις την κεντρικήν Σερβίαν, περί το έτος σοδ΄ (274) μ.Χ. Ο πατήρ του ονόματι Κωνστάντιος, εξ Ιλλυρίας έλκων την καταγωγήν, ήτο τότε στρατηγός του Ρωμαϊκού Κράτους, μετέπειτα δε ανεκηρύχθη αυτοκράτωρ των δυτικωτάτων μερών αυτού, ήτοι Βρεταννίας, Γαλατίας (της σημερινής Γαλλίας), Ισπανίας κ.λ.π.. Ούτος δια την χλωμότητα του προσώπου του επωνομάζετο Χλωρός, ήτο δε μικρανεψιός εκ μητρός του αυτοκράτορος Κλαυδίου του Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σξη΄ - σο΄ (268-270). Μήτηρ του Αγίου υπήρξεν η ευσεβεστάτη και αγιωτάτη βασίλισσα Ελένη η ομού μετά του υιού της Μεγάλου Κωνσταντίνου εορταζομένη κατά την σήμερον. Η μακαρία Ελένη κατήγετο εκ Βιθυνίας της Μικράς Ασίας γεννηθείσα εις πόλιν καλουμένην Δρεπάνην, ήτις προς τιμήν της μετωνομάσθη υπό του Μεγάλου Κωνσταντίνου Ελενόπολις.

Τη Κ΄ (20η) Μαϊου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Θαλάσσιος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο και Πρεσβύτερος γενόμενος και Ηγούμενος, έζησεν επί της βασιλείας Κωνσταντίνου Δ΄ του Πωγωνάτου χξη΄ - χπε΄ (668 – 685). Ούτος υπήρξεν ασκητικός συγγραφεύς σύγχρονος ων του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού, όστις και αποφθεγμάτων τινών γραφικών και λύσεων έκθεσιν προς αυτόν προσφωνεί.

Τη Κ΄ (20η) Μαϊου, η ανακομιδή και μετακομιδή των ιερών Λειψάνων του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΙΚΟΛΑΟΥ Επισκόπου Μύρων της Λυκίας, του Θαυματουργού.

Νικολάου του εν Αγίοις Πατρός ημών, Επισκόπου Μύρων της Λυκίας του Θαυματουργού, η ανακομιδή και μετακομιδή των ιερών Λειψάνων ούτως εγένετο. Κατά τους χρόνους του ευσεβεστάτου βασιλέως Αλεξίου Α΄ του Κομνηνού (1081 – 1118), πατριαρχούντος Κωνσταντινουπόλεως Νικολάου Γ΄ του Κυρδινιάτη (1084 – 1111), εγένετο καταδρομή κατά των Ελλήνων υπό των Ισμαηλιτών, οίτινες, αιχμαλωτίζοντες, φονεύοντες και εις το πυρ παραδίδοντες όσους Χριστιανούς εύρισκον, ηρήμωσαν όλας τας πόλεις και τα χωρία, μάχρι της Αντιοχείας και της Ιερουσαλήμ, τους δε επιζήσαντας εκ των ξιφών των, άνδρας, γυναίκας και παιδία παρέλαβον μετ’ αυτών μεθ’ όλων αυτών των υπαρχόντων. Αλλά και τα Μύρα της Λυκίας, όπου ευρίσκετο το πάνσεπτον Λείψανον του Θαυματουργού Νικολάου, οι αυτοί Αγαρηνοί κατέστρεψαν και ηρήμωσαν.

Τη Κ΄ (20η) Μαϊου, οι τρεις Όσιοι και Θεοφόροι Πατέρες ημών ΝΙΚΗΤΑΣ, ΙΩΑΝΝΗΣ και ΙΩΣΗΦ, οι εν τω Προβατίω όρει της Χίου ασκήσαντες και κτίτορες γενόμενοι της εν Χίω Ιεράς και βασιλικής Νέας Μονής, εν ειρήνη τελειούνται.

Νικήτας, Ιωάννης και Ιωσήφ οι Οσιώτατοι Πατέρες ημών ήσαν γεννήματα και θρέμματα της περιφήμου νήσου Χίου, αναβλαστήσαντα εις αυτήν, ως ρόδα ευθαλέστατα, περί τα τέλη του Ι΄ (10^ου) μετά Χριστόν αιώνος. Αν δε και οι Άγιοι του Θεού δεν έχουσιν ανάγκην από ανθρωπίνην δόξαν και τιμήν, επειδή έχουν την εξ ουρανού θείαν δόξαν ζώντες εις τον αιώνα, κατά τον Σολομώντα (Σοφ. Σολ. ε:16), αι ψυχαί αυτών είναι εν χειρί Θεού (Σοφ. Σολ. γ:1), και τα ονόματά των καταγεγραμμένα εν βίβλω ζωής, εν τούτοις ημείς έχομεν χρέος απαραίτητον να γράφωμεν τους Βίους και τα κατορθώματά των, προς δόξαν και τιμήν αυτών και ακολούθως να επαινώμεν και να μακαρίζωμεν τούτους, ως πιστούς δούλους του Θεού ή, μάλλον ειπείν, ως γνησίους φίλους Εκείνου.

Τη Κ΄ (20η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΣΚΛΑ, όστις, εν ποταμώ ριφθείς, τελειούται.

Ασκλάς ο Άγιος Μάρτυς ήθλησε κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ -τε΄ (284 – 305), κατήγετο δε εκ της Θηβαϊδος της Αιγύπτου. Διαβληθείς δε προς τον ηγεμόνα Αρριανόν δια την εις Χριστόν πίστιν και ομολογήσας παρρησία τον Χριστόν, εκρεμάσθη, εξεσχίσθη εις τας πλευράς και έπειτα ερρίφθη εις την φυλακήν. Επειδή δε ο ηγεμών διήρχετο τον ποταμόν Νείλον δια πλοιαρίου, προσηυχήθη ο Άγιος να μη αποβιβασθή ο ηγεμών εις την στερεάν πριν ή ομολογήση εγγράφως Θεόν τον Χριστόν. Όθεν εκρατήθη παραδόξως το πλοίον και δεν ηδύνατο να πλεύση. Τούτο γνωρίσας ο Άγιος απέστειλε προς τον ηγεμόνα επιστολήν, δια της οποίας έγραφεν εις αυτόν, ότι κατ’ ουδένα άλλον τρόπον δεν δύναται να φθάση εις την στερεάν, ει μη μόνον εάν ομολογήση εγγράφως την θεότητα του Χριστού. Τότε ο ηγεμών, ζητήσας χάρτην, έγραψεν, ότι ο Θεός των Χριστιανών είναι μέγας και πλην τούτου ουδείς άλλος είναι Θεός. Ευθύς τότε εξεκίνησε το πλοίον και έπλευσε προς την στερεάν. Αλλ’ ότε εξήλθεν, εσκληρύνθη πάλιν κατά την καρδίαν ως ο Φαραώ και καλέσας ενώπιόν του τον Άγιον κατέκαυσε τας πλευράς του δι’ ανημμένων λαμπάδων. Έπειτα δέσας αυτόν με πέτραν τον έρριψεν εντός του ποταμού Νείλου και ούτως, ο αοίδιμος, έλαβε τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΘΑΛΛΕΛΑΙΟΥ.

Θαλλέλαιος ο Μεγαλομάρτυς του Χριστού ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπγ΄ - σπδ΄ (283-284) καταγόμενος από τον Λίβανον της Φοινίκης. Ούτος ανήκεν εις γένος λαμπρόν της πόλεως του Λιβάνου, υιός πατρός μεν Βερουκίου Αρχιερέως, μητρός δε Ρωμυλίας. Ανατραφείς δε εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, εξεπαιδεύθη και εις τα θεία και ιερά γράμματα, αφ’ ου δε έφθασεν εις μέτρον ηλικίας επόθησε να σπουδάση και την ιατρικήν τέχνην, ως αναγκαιοτέραν και φιλανθρωποτέραν όλων των άλλων τεχνών. Ευρών δε ιατρόν τινα άριστον και θεοσεβέστατον, εις ολίγον καιρόν εξέμαθε τελείως την τέχνην ταύτην, επειδή ήτο φύσεως δεξιάς.

Τη ΙΘ΄ (19η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΚΟΛΟΥΘΟΥ.

Ακόλουθος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄(286 – 305), καταγόμενος εκ της Θηβαϊδος της Αιγύπτου, της εν Ερμουπόλει. Ούτος, δια την Πίστιν και ομολογίαν του Χριστού, οδηγηθείς προς τον εκεί ευρισκόμενον ηγεμόνα, επειδή ούτε με κολακείας εδελεάσθη ούτε εκ των απειλών εδειλίασε, πρώτον μεν εδέχθη εις τον λαιμόν του βαρείαν πέτραν, κατόπιν δε την απόφασιν να θανατωθή δια πυρός. Ούτω, φλεχθείς ο αοίδιμος, εκομίσατο τον στέφανον του Μαρτυρίου.                           

Τη ΙΘ΄ (19η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ και των συν αυτώ ΑΚΑΚΙΟΥ, ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΥ.

Πατρίκιος ο Άγιος Ιερομάρτυς και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες Ακάκιος, Μένανδρος και Πολύαινος ηξιώθησαν των στεφάνων του Μαρτυρίου εις την Προύσαν της Μικράς Ασίας επί του άρχοντος αυτής Ιουλιανού του Υπατικού. Κατά την εποχήν εκείνην ο Άγιος Πατρίκιος δια μεν την αρετήν και την σοφίαν, την οποίαν κατείχεν εκ νεαράς ηλικίας, εγένετο της Προύσης Επίσκοπος, δια δε την εις Χριστόν πίστιν και τον διάπυρον ζήλον του διαβληθείς, συνελήφθη υπό των ειδωλολατρών και οδηγηθείς ενώπιον του άρχοντος Ιουλιανού του Υπατικού, ήλεγξε την πλάνην και την ματαιότητα των ειδώλων. Ο δε άρχων, αφ’ ου εδοκίμασε δια πολλών και διαφόρων βασάνων να πείση τον Άγιον τούτον Ιερομάρτυρα Πατρίκιον να αρνηθή τον Χριστόν, επέμενε και εις το εξής:

Τη ΙΗ΄ (18η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Νέου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Στέφανος ο Νέος, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ήτο υιός του αοιδίμου βασιλέως Βασιλείου του Μακεδόνος, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωξζ΄ - ωπστ΄ (867 – 886). Δια δε την απλότητα και το άκακον της γνώμης του και δια την τελείαν αυτού σύνεσιν και κατάστασιν, Θεού ευδοκία και κρίσει και δια της ψήφου του βασιλέως και της Ιεράς Συνόδου εχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μετά την έξωσιν του ιερού Φωτίου. Αφού λοιπόν ανήλθεν εις τον Πατριαρχικόν θρόνον και ανεδέχθη την φροντίδα όλων των του Θεού Εκκλησιών, εφάνη άγρυπνος φύλαξ και Ποιμήν αληθής της του Χριστού ποίμνης, ποιμαίνων τα λογικά πρόβατα προς τον θαλερόν λειμώνα της Ορθοδόξου Πίστεως, βοηθών τας χήρας, προστατεύων τα ορφανά, ελεών τους πτωχούς, ελευθερώνων τους αδικουμένους από των χειρών των δυνατωτέρων και ευαρεστών, πάσι τοις έργοις αυτού, τον Θεόν. Ούτω δε πολιτευόμενος, εις αυτό το άνθος της ηλικίας του προς Κύριον εξεδήμησε.

Τη ΙΗ΄ (18η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Οκτώ Παρθένων των εν Αγκύρα, ΤΕΚΟΥΣΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑΣ, ΚΛΑΥΔΙΑΣ, ΦΑΕΙΝΗΣ, ΕΥΦΡΑΣΙΑΣ, ΜΑΤΡΩΝΗΣ, ΙΟΥΛΙΑΣ, ΘΕΟΔΟΤΗΣ και ΘΕΟΔΟΤΟΥ Μάρτυρος.

Τεκούσα η Αγία παρθένος και Μάρτυς και αι συν αυτή αθλήσασαι επτά άλλαι Άγιαι παρθένοι και Μάρτυρες κατήγοντο εκ της Αγκύρας της Γαλατίας, από της οποίας κατήγετο και ο Άγιος Μάρτυς Θεόδοτος. Καίτοι δε ούτος ήτο έγγαμος, δεν ημέλει την ευσέβειαν και αρετήν χάριν της επιμελείας της γυναικός, αλλά πραγματευόμενος, αγοράζων δηλαδή σίτον και ζυμώνων άρτους, εξ αυτών προσέφερεν απαρχάς εις τον Θεόν, κατόπιν δε διένειμε και εις τους πτωχούς, επειδή ο μιαρός άρχων της Αγκύρας Θεότεκνος διέταξε να είναι ραντισμέναι και μεμολυσμέναι με τας σπονδάς και θυσίας των ειδώλων αι τροφαί, αι οποίαι επωλούντο εις τους Χριστιανούς.

Τη ΙΗ΄ (18η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΕΤΡΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΧΡΙΣΤΙΝΗΣ της παρθένου, ΑΝΔΡΕΟΥ, ΠΑΥΛΟΥ, ΒΕΝΕΔΙΜΟΥ, ΠΑΥΛΙΝΟΥ και ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.

Πέτρος και οι συν αυτώ εορταζόμενοι κατά την σήμερον Άγιοι Μάρτυρες, εκ διαφόρων πατρίδων ορμώμενοι, την αυτήν προς Χριστόν ωμολόγησαν πίστιν ενώπιον των τυράννων και των ίσων ηξιώθησαν μαρτυρικών στεφάνων. Και ο μεν Πέτρος κατήγετο εκ της πόλεως Λαμψάκου, οδηγηθείς δε προ του άρχοντος της Αβυδηνών πόλεως Δεκίου, προσετάχθη να θυσιάση εις την Αφροδίτην. Όμως μη πεισθείς, αλλ’ ομολογήσας τον Χριστόν, συνετρίβη καθ’ όλον το σώμα με αλύσεις και ξύλα και μαρτυρικούς τροχούς, κατά την βάσανον δε ταύτην παρέδωσε το πνεύμα του και έλαβεν εκ Θεού τον της αθλήσεως αμάραντον στέφανον. Οι δε Άγιοι Παύλος και Ανδρέας κατήγοντο εκ της Μεσοποταμίας, στρατιώται όντες υπό τον άρχοντα Δάκνον, μετά του οποίου μετέβησαν εις τας Αθήνας. Εκεί δε ευρισκομένων, συνελήφθησαν και ερρίφθησαν εις την φυλακήν οι Άγιοι Διονύσιος και Χριστίνα, την οποίαν, βλέποντες ο Παύλος και ο Ανδρέας παρθένον ωραίαν και εις καιρόν γάμου, παρεκίνουν ταύτην εις αισχράν πράξιν. Αλλ’ η Αγία δεν εκάμφθη. Όθεν, αντί να βιάσωσιν αυτήν, μετεβλήθησαν εκείνοι δια των νουθεσιών της και επίστευσαν εις τον Χριστόν. Τούτου ένεκα αυτοί μεν οι δύο και ο θείος Διονύσιος ελιθοβολήθησαν, η δε Αγία Χριστίνα πεσούσα επ’ αυτών απεκεφαλίσθη.

Τη ΙΖ΄ (17ην) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Νέου, Επισκόπου Χριστιανουπόλεως, του Θαυματουργού.

Αθανάσιος ο αγιώτατος Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως εγεννήθη εις Κέρκυραν το έτος 1665, εκ γονέων ευσεβών. Ο πατήρ αυτού εκαλείτο Ανδρέας, η δε μήτηρ του Ευφροσύνη. Επειδή δε ο πατήρ αυτού ήτο εκ των επισήμων αρχόντων της Ενετικής Διοικήσεως των Ιονίων νήσων, μετώκησεν οικογενειακώς εις Καρύταιναν, ακολουθήσας τον τότε κυβερνήτην της Πελοποννήσου νεοδιορισθέντα τω 1684. Διότι τότε η Πελοπόννησος άπασα ως και αι Ιόνιοι νήσοι  ήσαν υπό την εξουσίαν των Ενετών. Εκτός του Αγίου ο πατήρ αυτού είχε και ετέρους τρεις υιούς, εκ των οποίων ο μεν εις, νυμφευθείς, αποκατέστη εις Χριστιανούπολιν, ο δε έτερος, Αντώνιος καλούμενος, έμεινεν εις Καρύταιναν, λαβών ως σύζυγον την αυταδέλφην του τότε διασήμου αρματωλού Αθανασίου Κουλά, καπετάν Θανάση κοινώς ονομαζομένου, ο δε τρίτος, έχων κλίσιν εις τα στρατιωτικά, κατετάχθη εις το ναυτικόν Ενετικόν τάγμα. Τον δε Αναστάσιον, διότι ούτως ωνομάζετο ο Άγιος πρότερον, έχοντα μεγάλην κλίσιν προς την παιδείαν και μάλιστα την έσω, παρέδωκε παιδιόθεν εις εξόχους διδασκάλους, κατά τε την αρετήν και την παιδείαν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Μαϊου, μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ και ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ των αυταδέλφων, κτιτόρων της Μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων.

Νεκτάριος και Θεοφάνης οι Όσιοι Πατέρες ημών, οι κτίτορες της εν Μετεώροις θαυμαστής Μονής του Βαρλαάμ, ήσαν αδελφοί κατά κόσμον γεννηθέντες κατά το δεύτερον ήμισυ του ΙΕ΄ (15^ου) αιώνος εις τα Ιωάννινα της Ηπείρου. Η οικογένειά των υπήρξε εκ των εξοχωτέρων αρχοντικών οικογενειών των Ιωαννίνων, ονομαζομένη των Αψαράδων. Η οικογένεια αυτή διεδραμάτισε σπουδαίον ρόλον εις την ζωήν των Ιωαννίνων. Είχε πλούτη, δόξαν και δύναμιν, αλλά και πολλήν αρετήν και αγιότητα. Παρά την μεγάλην ισχύν αυτής επτά μέλη της, ο πατήρ και η μήτηρ των Αγίων, καθώς και τρεις αδελφαί των, ηκολούθησαν την Μοναχικήν πολιτείαν και αφιέρωσαν εις τον Θεόν τον εαυτόν των και τα πλούτη των.

Τη ΙΖ΄ (17η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΣΟΛΟΧΩΝΟΣ και των συν αυτώ ΠΑΜΦΑΜΗΡ και ΠΑΜΦΥΛΩΝ.

Σολόχων, Παμφαμήρ και Παμφυλών οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), κατήγοντο δε εκ της Αιγύπτου, στρατιώται όντες το επάγγελμα υπό τριβούνον Καμπανόν ονομαζόμενον, μετά χιλίων άλλων στρατιωτών. Αναχωρήσαντες δε εκ της Αιγύπτου μετά του ρηθέντος Καμπανού, επορεύθησαν εις την Χαλκηδόνα. Επειδή δε διέταξεν ο βασιλεύς ίνα έκαστος αρχιστράτηγος αναγκάζη τους υπ’ αυτόν στρατιώτας να θυσιάζωσιν εις τα είδωλα, δια τούτο ο Καμπανός εβίαζε και αυτός τους στρατιώτας του να εκτελέσωσι την προσταγήν του βασιλέως.

Τη ΙΖ΄ (17η) Μαϊου μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ και ΙΟΥΝΙΑΣ.

Ανδρόνικος και Ιουνία οι του Χριστού Απόστολοι και Μάρτυρες διέτρεξαν ως υπόπτεροι όλην την οικουμένην και ανέσπασαν από της ρίζης την πλάνην της ειδωλολατρίας. Ηκολούθει δε τον θείον Ανδρόνικον η υπερθαύμαστος Ιουνία, νενεκρωμένη ούσα εις τα του κόσμου και ζώσα εν μόνω τω Χριστώ. Όθεν πολλούς απίστους ωδήγησαν αμφότεροι εις την θεογνωσίαν και τους μεν ναούς των ειδώλων κατεκρήμνισαν, πάθη δε ανίατα εθεράπευσαν. Ούτω λοιπόν διαλάμψαντες, επλήρωσαν και ούτοι οι Άγιοι Απόστολοι το κοινόν χρέος της φύσεως, καθ’ ο άνθρωποι, και δια του θανάτου μετέβησαν προς την αιώνιον ζωήν. Τούτους αναφέρει και ο μέγας Απόστολος Παύλος εν τη προς Ρωμαίους επιστολή, λέγων· «Ασπάσασθε Ανδρόνικον και Ιουνίαν τους συγγενείς μου και συναιχμαλώτους μου, οίτινες εισιν επίσημοι εν τοις Αποστόλοις, οι και προ εμού γεγόνασιν εν Χριστώ» (Ρωμ. ιστ: 7).

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαϊου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο εκ Μετσόβου, εν Τρικκάλοις μαρτυρήσας εν έτει αχιζ΄ (1617), πυρί τελειούται.

Νικόλαος ο Άγιος Νεομάρτυς, ο του Χριστού Αθλητής, πατρίδα είχε το Μέτσοβον, το κατά την Ήπειρον της Ελλάδος ευρισκόμενον. Γεννηθείς δε από γονείς ευσεβείς, νέος ων ακόμη ανεχώρησεν εις τα Τρίκκαλα της Θεσσαλίας και εκεί συνεφώνησε με ένα αρτοπώλην να εργάζεται εις αυτόν με μισθόν. Μετά δε χρόνον πολύν μερικοί Αγαρηνοί, άλλοτε με απάτας και υποσχέσεις και άλλοτε με απειλάς και συκοφαντίας, ηνάγκασαν, φεύ! τον Νικόλαον να αρνηθή τον Χριστόν. Εις εαυτόν δε ελθών, έφυγε και μετέβη εις την πατρίδα του, όπου διήγε πάλιν ζωήν χριστιανικήν.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΥΔΑ και ΑΥΔΙΗΣΟΥ Επισκόπων, ως και των συν αυτοίς Τριάκοντα Οκτώ, ήτοι Δεκαέξ Πρεσβυτέρων, Εννέα Διακόνων, Εξ Μοναχών και Επτά Παρθένων.

Αυδιησούς ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο Επίσκοπος πόλεως τινός της Περσίας, Βηθχασχάρ ονομαζομένης· διαβληθείς δε υπό του ιδίου του ανεψιού του προς τον βασιλέα των Περσών, ότι δεν πείθεται εις το των Περσών δόγμα, αλλά σέβεται τον Χριστόν, ωδηγήθη προ του βασιλέως μεθ’ ετέρων τριάκοντα οκτώ, ήτοι δεκαέξ Ιερέων, εννέα Διακόνων, εξ Μοναχών και επτά γυναικών Μοναχών. Όθεν ομολογήσας παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, απεστάλη μετά των τριάκοντα οκτώ τούτων Αγίων Μαρτύρων προς Αρσήθ τον αδελφόν του βασιλέως, ο οποίος, ότε είδεν ότι οι Άγιοι επέμενον εις την πίστιν του Χριστού και δεν επείθοντο εις τους λόγους του, προσέταξε να δέσωσιν αυτούς δια σχοινίων και να περισφίγξωσιν αυτούς δυνατά.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Ηγιασμένου.

Θεόδωρος ο Όσιος Πατήρ ημών ήκμασεν επί της βασιλείας Ιουλιανού του Παραβάτου τξα΄ - τξγ΄ (361 – 363). Μελετήσας δε τον νόμον του Θεού και καθαρισθείς πλήρως δια της απαθείας, εγένετο σκεύος εύχρηστον του Παναγίου Πνεύματος, διο και της μεγίστης κλήσεως ηξιώθη, επονομασθείς Ηγιασμένος. Μαθητής δε χρηματίσας του Μεγάλου Πατρός Παχωμίου και ομότροπος εκείνου καταστάς, των αρετών του μιμητής και ζηλωτής ανεδείχθη. Όθεν, ίνα είπωμεν το του Αββακούμ, αφού κατεπτόησε τα σκηνώματα των νοητών Αιθιόπων, ήτοι των ζοφερών δαιμόνων και αφού κατέκοψεν, ως εν εκστάσει, τας κεφαλάς αυτών, απήλθε προς Κύριον εν έτει τξη΄ (368), ίνα, δι’ όσους κατέβαλε κόπους και δι’ όσους έχυσεν ιδρώτας υπέρ της αρετής, απολαύση τον στέφανον της κατά Θεόν αυτού ασκήσεως.

Τη ΙΕ΄ (15η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΝΔΡΕΟΥ του Ερημίτου και Θαυματουργού.

Ανδρέας, ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Ερημίτης και Θαυματουργός, ήκμασε κατά τους χρόνους του ευσεβούς δεσπότου της Ηπείρου Μιχαήλ Β΄ του Κομνηνού (1237 – 1271) καταγόμενος εκ χωρίου καλουμένου Μονοδένδριον. Ούτος τον ασκητικόν βίον θερμώς ζηλώσας, εγένετο μιμητής των παλαιών αγίων ανδρών, διότι, εγκαταλείψας τας ηδονάς των χρημάτων, της περιουσίας και της συζύγου, κατώκησεν εις την έρημον. Εκεί δε, μοναδικόν βίον διάγων, πολλάς θλίψεις και στενοχωρίας, ψύχος και καύσωνας εν πείνη και δίψη και γυμνότητι υπέμεινε δια την του Κυρίου φωνήν, την λέγουσαν· «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ: 24). Όθεν καλώς ο μακάριος τα πάντα διατάξας, ως άσαρκος τον βίον διήρχετο.

Τη ΙΕ΄ (15η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΒΑΡΒΑΡΟΥ του Μυροβλύτου.

Βάρβαρος ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο από τα μέρη της Πενταπόλεως, καθώς τούτο μαρτυρείται εις χειρόγραφον ιστορίαν παλαιού τινός ανδρός Ιερομονάχου κυρίου Ματθαίου, εκ της σεβασμίας Μονής του Αγίου και ενδόξου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, της καλουμένης Πόρτας. Πλην της πληροφορίας ταύτης ουδεμίαν άλλην πληροφορίαν έχομεν περί της καταγωγής του Οσίου. Διότι ο Όσιος ούτος αιχμαλωτισθείς κατά τινα μάχην από τους Μπαρμπαρέσσους έμεινεν υπόδουλος εις αυτούς επί είκοσι τέσσαρας ολοκλήρους χρόνους, μετά δε ταύτα ελευθερωθείς, Χάριτι Χριστού, απ’ αυτών έζησε ζωήν άκρως ασκητικήν και αναχωρητικήν έως τέλους του βίου του, εις περιοχήν κειμένην πλησίον της Βονίτσης, καθώς θέλετε ακούσει προχωρούντος του λόγου.

Τη ΙΕ΄ (15η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΧΙΛΛΙΟΥ Επισκόπου Λαρίσης.

Αχίλλιος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο θείος και θαυμάσιος, εγεννήθη κατά το δεύτερον ήμισυ του Γ΄ αιώνος εις την περίφημον Καππαδοκίαν, εις την οποίαν εγεννήθησαν και οι δύο εκείνοι περιφανείς στύλοι της Εκκλησίας, Βασίλειος ο Μέγας και Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ήσαν δε οι γονείς αυτού ευγενείς, έντιμοι και περίφημοι, πλούτον έχοντες αρκετόν, το δε περισσότερον και εντιμότερον, ότι ήσαν ευσεβείς Χριστιανοί, αγαθοί και ευπρόσιτοι και πολύ ελεήμονες. Όθεν πλείστας αγαθοεργίας καθημερινώς επιτελούντες και λίαν καλώς και κατά Χριστόν βιώσαντες, εις δε τον υιόν αυτών Αχίλλιον καλόν παράδειγμα εν έργω τε και λόγω γενόμενοι, εκοιμήθησαν εν Κυρίω.

Τη ΙΕ΄ (15η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΑΧΩΜΙΟΥ.

Παχώμιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη περί το έτος 290 εις την Θηβαϊδα της Αιγύπτου από γονείς ειδωλολάτρας, ως εκ των αχρήστων γεννάται το εύχρηστον, εκ των ακανθών το ρόδον και εκ των κακόσμων το ευωδέστατον. Υπετάσσετο λοιπόν ως παιδίον εις τους γονείς του και προσεκύνει εν αγνοία τα είδωλα. Ούτοι μετέβησαν ποτέ εις το ειδωλείον, ίνα προσφέρουν την μιαράν θυσίαν εις τους δαίμονας, έχοντες μετά των συνοδών των και τον Παχώμιον. Ως δε επλησίασεν εις το ανίερον ιερόν, εφώναξεν ο υπηρέτης των δαιμόνων, ως δαιμονιζόμενος, ειπών· «Διώξατε εκ του ναού τον εχθρόν των θεών».

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΙΩΑΝΝΟΥ του Βουλγάρεως, αθλήσαντος εν έτει αωβ΄ (1802).

Ιωάννης ο Βούλγαρος, ο νέος του Χριστού Αθλητής και καλλίνικος Μάρτυς, κατήγετο από μεγάλην πόλιν της Βουλγαρίας, ήτις καλείται Σούμλα. Το γένος του και τα ονόματα των γονέων του δεν ηδυνήθημεν να μάθωμεν, ωνομάζετο δε, κατά την των Βουλγάρων διάλεκτον, Ράϊκος, το οποίον ερμηνεύεται Ιωάννης. Ο Ιωάννης λοιπόν ούτος ήτο την τέχνην χρυσοχόος, κατώκει δε και ειργάζετο εις την Σούμλαν, δεκαοκταετής τότε περίπου την ηλικίαν, ωραίος πολύ εις την όψιν και εις την ψυχήν ωραιότερος, εις δε την προς τον Χριστόν πίστιν και αγάπην θερμότατος και στερρότατος.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΜΑΡΚΟΣ ο Κρης ο εν Σμύρνη μαρτυρήσας κατά το έτος αχμγ΄ (1643) ξίφει τελειούται.

Μάρκος ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο εκ της Κρήτης. Επειδή δε ήτο νεανίας και πολύ ωραίος, ήρπασαν αυτόν δια της βίας οι Τούρκοι και τον ετούρκευσαν. Όμως πάντοτε εζήτει καιρόν επιτήδειον να φύγη ή να μαρτυρήση δια την αγάπην του Χριστού. Αναχωρήσας λοιπόν από την Σμύρνην, μετέβη εις την Κωνσταντινούπολιν, όπου επεσκεύθη ευσεβή τινά διδάσκαλον, εις τον οποίον και εξωμολογήθη τον ένθερμον αυτού πόθον να μαρτυρήση δια την αγάπην του Χριστού.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΛΕΟΝΤΙΟΥ Πατριάρχου Ιεροσολύμων του εν έτει αροε΄ (1175) εν ειρήνη τελειωθέντος.

Λεόντιος ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών πατρίδα είχε την κοινώς καλουμένην Στρώμνιτσαν, η οποία ωνομάζετο πρότερον Τιβεριούπολις. Εις ταύτην γεννηθείς περί τας αρχάς του ΙΒ΄ αιώνος εκ γονέων πλουσίων και ευσεβών και αναγεννηθείς δια του θείου Βαπτίσματος ωνομάσθη Λέων. Κατά την παιδικήν ηλικίαν εφοίτησεν εις σχολείον και εμορφώθη εις τα ιερά γράμματα, αναγινώσκων δε τους Βίους των Άγίων εκαλλιέργησε την ψυχήν αυτού και πολύ εκ τούτου ωφεληθείς επόθησε να αρνηθή τον κόσμον και να γίνη Μοναχός δια να υπηρετήση τον Κύριον. Αφού λοιπόν απέθανεν ο πατήρ του, έφυγεν από την πατρίδα του και μεταβάς εις μίαν μικράν χώραν, εύρεν εκεί Ιερέα τινά ευλαβή, φίλον του πατρός του, ο οποίος, γνωρίζων καλώς και αγαπών αυτόν δια την αρετήν του, τον εδέχθη εις την οικίαν του, όπου τον εφιλοξένησεν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του εν Κεντουκέλλαις.

Αλέξανδρος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 286 – 305, Ρωμαίος υπάρχων στρατιώτης κατατεταγμένος εις το στρατιωτικόν τάγμα του κόμητος Τιβεριανού. Όταν λοιπόν ο ρηθείς κόμης, μεθ’ όλου του τάγματός του, εθυσίαζεν εις τα είδωλα, ο Άγιος Αλέξανδρος όχι μόνον δεν κατεδέχθη να θυσιάση, αλλά και τους θυσιάζοντας ενέπαιζεν ως τρελλούς και ανοήτους και ως απολέσαντας τας φρένας των, επειδή εγκατέλειψαν τον Δημιουργόν του κόσμου Θεόν και ελάτρευον τους ακαθάρτους δαίμονας. Όθεν δια την χλεύην ταύτην ωδηγήθη ο Άγιος προς τον βασιλέα Μαξιμιανόν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ.

Θεράπων ο Άγιος Ιερομάρτυς είναι άγνωστον πόθεν κατήγετο, εκ ποίων γονέων εγεννήθη και κατά ποίους χρόνους ή ποίων ηγεμόνων και βασιλέων ωμολόγησε τον Χριστόν και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Διότι τα υπομνήματα της ζωής του εξηφανίσθησαν υπό του πανδαμάτορος χρόνου. Ότι δε ούτος ησπάσθη την ζωήν των Μοναχών, τούτο δηλούσιν αι άγιαι Εικόνες αυτού, εις τας οποίας ιστορείται ως Μοναχός. Ότι δε ο Άγιος εχρημάτισεν Επίσκοπος Κύπρου και ότι προσεφέρθη εις τον Χριστόν δι’ αίματος και ετελείωσεν αγώνα μαρτυρικόν, ταύτα παρελάβομεν εξ αρχαίας φήμης, η οποία, κατά παράδοσιν, έφθασε μέχρις ημών και τόσον μάλλον πιστεύομεν, ότι είναι ταύτα αληθή, καθ’ όσον τα εδιδάχθημεν δια ζώσης φωνής παρά των προγενεστέρων και καλώς γνωριζόντων ταύτα. Το δε τίμιον αυτού Λείψανον μετεφέρθη εις την Κωνσταντινούπολιν, όταν οι Αγαρηνοί εμελέτων να λεηλατήσωσι την Κύπρον. Διότι εφάνη ο Άγιος εις τους έχοντας το ιερόν αυτού Λείψανον και διέταξε τούτους να το μεταθέσωσιν εις Κωνσταντινούπολιν. Όθεν τώρα, εκεί όπου ευρίσκεται, αναβλύζει πάντοτε πηγάς θαυμάτων εις τους προστρέχοντας εις αυτό μετά πίστεως.

 

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΣΙΔΩΡΟΥ του εν Χίω μαρτυρήσαντος.

Ισίδωρος, ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού, ήκμασεν εις τον καιρόν του βασιλέως Δεκίου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ΄ - σαν΄ (249 – 251). Πατρίς του ήτο η Αλεξάνδρεια, υπηρέτει δε ως στρατιώτης και είχε την θέσιν του εφεδρικού. Ελθών δε εις την Χίον με τα στρατιωτικά πλοία, των οποίων ηγεμών και αρχηγός ήτο ο Νουμέριος, διεβλήθη από τον Ιούλιον τον εκατόνταρχον ότι ήτο Χριστιανός και σέβεται τον Χριστόν και ούτω δεν τιμά τους ιδικούς των θεούς. Καλέσας λοιπόν αυτόν ο Νουμέριος τον ηρώτησεν εάν είναι Χριστιανός, καθώς έλεγεν ο Ιούλιος.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, οι Άγιοι Οσιομάρτυρες Ιβηρίται ΜΟΝΑΧΟΙ οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα φημί Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, εν τη θαλάσση βληθέντες, τελειούνται.

Ιβηρίται οι Όσιοι και Μάρτυρες ούτοι Πατέρες ηγωνίζοντο ασκητικώς εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων εν έτει ασπ΄ (1280), ότε ο βασιλεύς Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος (1259 – 1289), ο Αζυμίτης και ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΑ΄ ο Βέκκος (1275 – 1282), οι Λατινόφρονες, περιήρχοντο τα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους δια να πείσουν τους Μοναχούς να ακολουθήσουν την πλάνην των. Επειδή δε τούτους από παντού απέπεμπον, διότι ουδόλως επείθοντο οι Μοναχοί να ασπασθούν τα δόγματα των Λατίνων, δια τούτο πολλά δεινά επεσώρευσαν οι δείλαιοι εις το Άγιον Όρος και πολλούς Μοναχούς εβασάνισαν και απέκτειναν. Τους Λατινόφρονας τούτους, ελθόντας και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, θείω ζήλω δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν κινούμενοι, οι εν τη Μονή ενασκούμενοι Πατέρες δεν τους εδέχθησαν. Όθεν εκείνοι μένεα πνέοντες διέταξαν να συλληφθούν άπαντες. Τότε τους μεν καταγομένους εκ των μερών της Ιταλίας εκράτησαν ως σκλάβους, τους δε λοιπούς ανεβίβασαν εις το πλοίον της Μονής και αφού τους εξήγαγον του λιμένος τους παρέδωκαν εις τον βυθόν της θαλάσσης ομού με το πλοίον και ούτως έλαβον οι μακάριοι τον στέφανον του Μαρτυρίου.   

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ, ο θείας φωνής ακηκοώς και εξαγαγών εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Πορταϊτίσσης, εν ειρήνη τελειούται.

Γαβριήλ ο Όσιος ούτος Πατήρ ημών ήτο Ίβηρ, ησυχάζων εν Αγίω Όρει. Ακούσας δε φωνής θεϊκής κατήλθεν εις τον αιγιαλόν και ανήγαγεν εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Πορταϊτίσσης των Ιβήρων.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ, ο συγγενής του Οσίου Ευθυμίου του Ιβηρίτου, εν ειρήνη τελειούται.

Γεώργιος ο Όσιος ούτος ήτο μεν ανεψιός του Ιωάννου, εξάδελφος δε του Ευθυμίου, εγένετο δε και αυτός κτήτωρ της Μονής των Ιβήρων και μάλιστα του καθολικού του Ναού.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος, ο Κτήτωρ της εν τω Άθω Μονής των Ιβήρων, εν ειρήνη τελειούται.

Ευθύμιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη κατά το β΄ ήμισυ  του Ι΄ (10^ου) αιώνος εις πόλιν τινά της Ιβηρίας καλουμένην Τάω, υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, ενδόξων και πλουσίων. Επειδή δε ο πατήρ αυτού, μεταβάς εις Κωνσταντινούπολιν, ηρνήθη μετ’ ολίγον την πρόσκαιρον και φθαρτήν λαμπρότητα και την δόξαν του κόσμου τούτου και ηκολούθησε την εν Χριστώ πλουτοποιόν πτωχείαν, ενδυθείς το Αγγελικόν Σχήμα των Μοναχών και μετονομασθείς Ιωάννης, ο υιός του Ευθύμιος, πολύ μικρός ων ακόμη, ευρίσκετο πλησίον του πάππου του, ανδρός περιβοήτου δια την δόξαν και την αρετήν του, ο οποίος ανέτρεφεν αυτόν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Αφού δε παρήλθεν ολίγος καιρός, λαβών ο πάππος τον Ευθύμιον, μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, εις αναζήτησιν του υιού του Ιωάννου. Ευρών δε αυτόν παρεκίνει τούτον με πολλούς θρήνους και δάκρυα να επιστρέψη εις την πατρίδα των.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΥ Επισκόπου Συνάδων.

Παυσίκακος, ο Όσιος Πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους Μαυρικίου του βασιλέως, του κατά τα έτη φπβ΄ - χβ΄ (582 – 602) βασιλεύσαντος, πατρίδα έχων την εν τω Ευξείνω Πόντω Απάμειαν, οι δε γονείς του ήσαν ευγενείς, ονομαστοί και αφωσιωμένοι εις την αληθή Πίστιν των Χριστιανών. Νέος δε έτι ων κατεδάμαζεν εαυτόν δι’ υπερβολικής νηστείας και προσευχής και δια πάσης άλλης σκληραγωγίας και ασκήσεως. Ακολούθως εγένετο Μοναχός και έκτοτε ετρέφετο με ολίγον άρτον και ύδωρ. Μετήρχετο δε και την ιατρικήν και ιάτρευε τα τε σώματα και τας ψυχάς. Διότι εδίωκε τα δαιμόνια από τους δαιμονιζομένους, εθεράπευε τα παιδία εκείνα, τα οποία εγεννώντο ανάπηρα και παραμορφωμένα, ανώρθωνε τους κυφούς (καμπούρηδες), ως και άλλα τοιαύτα εποίει θαυμάσια.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΕΡΓΙΟΥ του Ομολογητού.

Σέργιος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Ομολογητής, εκ γένους ενδόξου και μεγάλου καταγόμενος, ήτο μέγας και κατά την ψυχήν, ζων κατά τους χρόνους Θεοφίλου του εικονομάχου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωκθ΄ - ωμβ΄ (829 – 842). Οδηγηθείς δε προ του ρηθέντος διώκτου και εικονομάχου Θεοφίλου, επειδή προσεκύνει τας αγίας Εικόνας, εδέθη από τον λαιμόν με σχοινίον και διαπομπευθείς εν τω μέσω της αγοράς, έλαβεν ύβρεις πολλάς και καταφρονήσεις. Στερηθείς δε όλων του των υπαρχόντων ο αοίδιμος, ερρίφθη εις την φυλακήν. Έπειτα εξωρίσθη μετά της συζύγου του Ειρήνης και των τέκνων του, υπομείνας ανδρείως τας διαφόρους θλίψεις της εξορίας. Προσκληθείς δε υπό του Θεού, μετέβη προς Αυτόν δια του θανάτου, ίνα λάβη τον άφθαρτον της ομολογίας στέφανον.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ.

Γλυκερία η Αγία Μάρτυς του Χριστού ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ -  ρξα΄ (138 – 161) και Σαβίνου του ηγεμόνος, ευρισκομένη εις την Τραϊανούπολιν, την κειμένην εις την παραθαλασσίαν του Αδριατικού κόλπου, Τράνι κοινώς λεγομένην. Όταν δε ποτε εθυσίαζεν ο ηγεμών εις τα είδωλα, η Αγία Γλυκερία, χαράξασα επί του μετώπου της το σημείον του Τιμίου Σταυρού, προσήλθεν εις τον ηγεμόνα, κηρύττουσα και ονομάζουσα εαυτήν Χριστιανήν και δούλην Χριστού. Τότε ο ηγεμών προσεκάλεσεν αυτήν να θυσιάση εις τα είδωλα, η δε Αγία, εισελθούσα εν τω ναώ των ειδώλων και προσευχηθείσα εις τον Χριστόν, εκρήμνισε το είδωλον του Διός και κατασυνέτριψεν αυτό. Τότε οι εκεί ευρεθέντες ειδωλολάτραι εξοργισθέντες έρριπτον λίθους κατά της Μάρτυρος, ουδείς όμως εκ των λίθων τούτων εκτύπησε την Αγίαν, δια τούτο, κρεμάσαντες αυτήν εκ των τριχών της κεφαλής, την κατεξέσχισαν.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ, του εν τη νήσω Κυθήρων ασκήσαντος.

Θεόδωρος, ο εν Οσίοις Πατήρ ημών, ήκμασεν επί Ρωμανού βασιλέως, πατρίδα έχων την εν Πελοποννήσω Κορώνην, γονείς δε επισήμους και θεοσεβείς. Η μήτηρ αυτού, στείρα ούσα πρότερον, εγέννησεν αυτόν δια της προς τον Θεόν θερμής παρακλήσεως, δια τούτο και Θεόδωρον αυτόν ωνόμασεν. Ανετρέφετο λοιπόν ο Όσιος Πατήρ ημών Θεόδωρος παιδαγωγούμενος εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και διδαχθείς τα ιερά γράμματα, παρεδόθη υπό των γονέων του εις τον τότε Επίσκοπον Κορώνης, όστις και δεχθείς αυτόν κατέταξεν εις τον ιερόν Κλήρον, χειροτονήσας αυτόν αναγνώστην.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο Βλάχος, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας εν έτει αχξβ΄ (1662) αγχόνη τελειούται.

Ιωάννης ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από την Βλαχίαν εις την οποίαν και εγεννήθη επί της βασιλείας του σουλτάνου Ιμπραχίμ (1640 – 1648). Κατά την εποχήν εκείνην η Βλαχία εκυβερνάτο από ηγεμόνας τους καλουμένους βοεβόδας (διοικητάς), υποτελείς όντας εις τους σουλτάνους. Κατά δε τον καιρόν του σουλτάνου Μεχμέτ του Δ΄ (1648 – 1687), ο βοεβόδας της Βλαχίας Μίχνα, ο επιλεγόμενος Τζιβάν μπέης, επανεστάτησε κατά των Αγαρηνών, επειδή ούτοι εζήτουν παρ’ αυτού φόρους βαρείς, τους οποίους ούτος δεν ηδύνατο να καταβάλη.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΓΕΡΜΑΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Γερμανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει περί το έτος χν΄ (650) επί της βασιλείας του βασιλέως Κώνσταντος του Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη χμα΄ - χξη΄ (641 – 668) εγγόνου όντος του βασιλέως Ηρακλείου. Ο πατήρ αυτού ήτο κατά την τάξιν πατρίκιος, δοξαζόμενος και τιμώμενος υπέρ πάντα άλλον εν τη βασιλική αυλή, Ιουστινιανός το όνομα, περιβόητος κατά την αρετήν, ο οποίος κατά τους χρόνους του βασιλέως Ηρακλείου (610 – 641) έλαβε πολλάς δημοσίας εξουσίας· όθεν και εθαύμαζον αυτόν δια την ευσέβειάν του και την αρετήν του όλοι οι άρχοντες του βασιλέως. Ο δε του Ηρακλείου δισέγγονος Κωνσταντίνος Δ΄ ο Πωγωνάτος (668 – 685) φθονήσας αυτόν τον εθανάτωσε και εδικαιολογείτο λέγων, ότι εβουλεύθη να επαναστατήση κατά της βασιλείας του.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Επισκόπου Κύπρου.

Επιφάνιος, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, εγεννήθη περί το έτος 310 εις το χωρίον της Παλαιστίνης Βησανδούκη, απέχον της Ελευθεροπόλεως περί τα τρία μίλια. Οι γονείς του ήσαν Εβραίοι, και ο μεν πατήρ αυτού ήτο γεωργός το επάγγελμα, η δε μήτηρ του κατειργάζετο λινάρι. Ούτοι είχον δύο τέκνα, τον Επιφάνιον και μίαν θυγατέρα, ονομαζομένην Καλλίτροπον. Συνέβη δε να αποθάνη ο πατήρ του Επιφανίου, ότε ούτος ήτο εισέτι μικρός, έως δέκα ετών, έμεινε δε με την μητέρα του και την αδελφήν του, ευρισκόμενοι εις στενοχωρίαν μεγάλην, ως μη έχοντες τα προς το ζην απαραίτητα. Επειδή δε είχον δια τας ανάγκας των εν υποζύγιον άτακτον, είπεν η μήτηρ αυτού προς τον Επιφάνιον:

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΡΓΥΡΟΥ του Θεσσαλονικέως, αθλήσαντος εν έτει αωστ΄ (1806).

Αργυρός, ο νέος του Χριστού Αθλητής, ήτο από την Απονομήν της Θεσσαλονίκης. Τα ονόματα των γονέων του και της οικογενείας του δεν εγνώσθησαν. Προ του Μαρτυρίου του παρέμενεν ούτος εις την Θεσσαλονίκην και ήτο υπηρέτης ράπτου τινός. Ήτο όμως νέος χαριτωμένος, καθώς τον περιέγραψαν αξιόπιστοι άνθρωποι εκ Θεσσαλονίκης, οίτινες τον εγνώρισαν, τούτο δε είναι εκτός πάσης αμφιβολίας, διότι δια την αρετήν του ταύτην ο Θεός τον ηξίωσε της μαρτυρικής χάριτος, την δε αιτίαν του υπέρ Χριστού Μαρτυρίου του και τον τρόπον με τον οποίον ηξιώθη του μακαρίου τέλους θέλομεν διηγηθή ενταύθα με συντομίαν, κατά τας εγγράφους πληροφορίας αξιοπίστων ανθρώπων της Θεσσαλονίκης.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ ο Νέος ξίφει τελειούται.

Διόσκορος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ της μεγαλοπόλεως Σμύρνης και δια την του Χριστού πίστιν ωδηγήθη προ του άρχοντος αυτής· όθεν, επειδή εκήρυξεν εαυτόν Χριστιανόν, ερρίφθη εις την φυλακήν. Έπειτα ηρωτήθη και εκ δευτέρου. Επειδή δε επέμενεν εις την αυτήν πίστιν, προσέταξεν ο άρχων και τον απεκεφάλισαν και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, επιτελείται η ανάμνησις των ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ, ήτοι ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ, της θεοφυλάκτου και θεομεγαλύντου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, εξαιρέτως ανακειμένης τη προστασία της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ και παρ’ Αυτής διασωζομένης.

Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο πρώτος των Χριστιανών βασιλεύς, όταν κατέλαβε την πόλιν του Βύζαντος, έκτισεν αυτήν πολύ μεγαλυτέραν από ό,τι ήτο πρότερον και αλλάξας το όνομά της μετωνόμασε ταύτην δια του ιδίου αυτού ονόματος, καλέσας αυτήν, αντί Βυζαντίου, Κωνσταντινούπολιν. Αφού δε ετελείωσεν όλον το τειχόκαστρον, τας οικίας και τας ιεράς Εκκλησίας, αφιέρωσεν αυτήν κατ’ εξαίρετον τρόπον εις την υπερένδοξον ημών Δέσποιναν και αειπάρθενον Θεοτόκον. Ευχαριστών όθεν ο μακάριος τον Θεόν δια το τοιούτον μεγαλοπρεπές έργον, όπερ κατώρθωσεν, ετέλεσε λιτανείαν προεξάρχοντος του τότε Πατριάρχου και ακολουθούντος όλου του Κλήρου και του λαού.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΩΚΙΟΥ.

Μώκιος, ο Άγιος Ιερομάρτυς, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305), οι δε γονείς αυτού, ονομαζόμενοι Ευφράτιος και Ευσταθία, ήσαν ευγενείς και πλούσιοι και κατήγοντο εκ της παλαιάς Ρώμης. Εχρημάτισε δε ο Άγιος ούτος Ιερεύς της εν Αμφιπόλει Εκκλησίας, προσέχων πάντοτε εις το να διδάσκη κηρύττων τον Χριστόν και παραγγέλων εις τους ανθρώπους να απέχωσι της πλάνης των ειδώλων. Ενώ δε ο ανθύπατος Λαοδίκιος προσέφερε θυσίαν εις τον ψευδοθεόν Διόνυσον και οι άλλοι ειδωλολάτραι ήσαν εκεί συνηγμένοι, τότε ο Άγιος Μώκιος μετέβη και εκρήμνισε τον βωμόν. Συλληφθείς ένεκα τούτου, ωμολόγησε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν· και πρώτον μεν εκρέμασαν αυτόν, έπειτα δε εξέσχισαν τας μήνιγγας της κεφαλής του, τας σιαγόνας και τας πλευράς του.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Λαυρέντιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγένετο Μοναχός εν τη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους, αλλ’ ένεκα της επικρατούσης τότε εν τω Αγίω Όρει, και κυρίως εν τη Λαύρα, αιρέσεως των Βαρλαάμ και Ακινδύνου ανεχώρησεν εκείθεν και μετέβη εις την επαρχίαν Βόλου, εις το χωρίον Άγιος Λαυρέντιος, όπου επεδόθη εις οικοδομήν Ιερού Μοναστηρίου. Εβασίλευε δε τότε ο ευσεβέστατος βασιλεύς Αλέξιος ο Κομνηνός, όστις και έστειλεν εις τον Όσιον χρυσόβουλλον, ως και το απαιτούμενον χρυσίον και ιερά σκεύη, προς οικοδομήν του Ναού, όστις συνεπληρώθη εις τους 6886 χρόνους από Αδάμ, από δε Χριστού 1378. Ο ίδιος Όσιος Λαυρέντιος ίδρυσε και Σκήτην επ’ ονόματι της Μεταμορφώσεως του Χριστού και του Προφήτου Ηλιού.                                           

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΗΣΥΧΙΟΥ του Ομολογητού.

Ησύχιος ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής κατήγετο εκ της εν Γαλατία πόλεως Άνδραπα, ήτο δε αγαθός και πράος. Καθώς δε το όνομά του ήτο Ησύχιος, ούτω, φερωνύμως, είχεν ήσυχον και την πολιτείαν αυτού. Παρακαλέσας λοιπόν τον Κύριον να δείξη εις αυτόν τόπον όπου να ησυχάση και να ευαρεστήση τω Θεώ, προσετάχθη, δια θεϊκής αποκαλύψεως, ίνα καταβή εις τα μέρη της θαλάσσης και κατοικήση εις όρος τι ονομαζόμενον Μαϊωνος. Όθεν, εκεί μεταβάς, διέτριψεν επί έτη πολλά. Έπειτα, αναχωρήσας μετέβη εις το εκεί πλησίον ύδωρ, ένθα κτίσας μικράν Εκκλησίαν επ’ ονόματι του Αγίου Ανδρέου, διήνυσε καλώς το υπόλοιπον της ζωής του, εν υπομονή και ασκήσει, τελέσας δε και πολλά θαυμάσια, εξεδήμησε προς Κύριον.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΑΛΦΕΙΟΥ, ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΥ και ΚΥΠΡΙΝΟΥ.

Αλφειός, Φιλάδελφος και Κυπρίνος οι Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο εκ της χώρας της καλουμένης των Βασκόνων, εκ πόλεως Πρεφακτών, ευγενείς κατά το γένος και πλούσιοι, υιοί του άρχοντος της πόλεως Βιταλίου, ανατραφέντες εν τη ευσεβεία και εν τη μελέτη των θείων Γραφών, δια της διδασκαλίας Ονησίμου τινός, αγιωτάτου ανδρός, κηρύττοντος τον Χριστόν. Ούτοι λοιπόν, αφού ηρωτήθησαν υπό του Ανηγγελίωνος, όστις εστάλη εκ της Ρώμης με γράμματα βασιλικά, απεστάλησαν παρ’ εκείνου εις την Ρώμην προς τον Λικίνιον. Ο Λικίνιος έστειλεν αυτούς εις τον Βαλεριανόν, ίνα τους εξετάση, ο δε Βαλεριανός έστειλεν αυτούς προς τον ηγεμόνα Διομήδην και ο Διομήδης απέστειλεν αυτούς προς τον Τέρτυλλον, όστις ήτο ηγεμών της Σικελίας. Υφ’ ενός εκάστου λοιπόν των ανωτέρω ηγεμόνων εδοκίμασαν οι Άγιοι διάφορα είδη βασάνων. Τόσον δε ήσαν αι βάσανοι εκείναι σκληραί και αφόρητοι, ώστε μίαν μόνον εκ τούτων αν άλλος ήθελε δοκιμάσει, ασφαλώς ήθελεν αποκάμει ή μάλλον θα απέθνησκεν εξ αυτής. Τελευταίον δε έλαβον, οι αοίδιμοι, παρά Τερτύλλου το τέλος του Μαρτυρίου. Και ο μεν Αλφειός απεκεφαλίσθη, ο δε Φιλάδελφος ηπλώθη επί πεπυρωμένης εσχάρας και ο Κυπρίνος ετέθη επί πεπυρωμένου τηγανίου και ούτως ανήλθον και οι τρεις ούτοι Άγιοι νικηφόροι εις τους ουρανούς.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΣΙΜΩΝΟΣ του Ζηλωτού.

Σίμων ο Άγιος Απόστολος είναι ο ίδιος εκείνος όστις και Ναθαναήλ ονομάζεται, καταγόμενος εκ Κανά της Γαλιλαίας, λέγεται δε ότι ούτος ήτο και ο νυμφίος του εν Κανά γάμου, εις τον οποίον προσκληθείς ο Κύριος μετά των μαθητών Αυτού μετέβαλε το ύδωρ εις οίνον. Όθεν, ιδών ο Σίμων το θαύμα τούτο, αφήκε νύμφην και γάμον και οικίαν και ηκολούθησε τω Χριστώ, τω φίλω και θαυματουργώ και νυμφαγωγώ και Νυμφίω των καθαρών ψυχών. Επειδή δε ο Άγιος Σίμων ήτο εις εκ των Εβδομήκοντα Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού, ευρίσκετο μετά των λοιπών Αποστόλων εν τω υπερώω, ένθα επλήσθη εκ της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, όταν επεδήμησεν εν είδει πυρίνων γλωσσών κατά την ημέραν της Αγίας Πεντηκοστής. Περιελθών λοιπόν ούτος μετά ταύτα, ως Απόστολος, πλείστα μέρη της οικουμένης, απεκάλυπτε πανταχού την πλάνην της πολυθεϊας. Διήλθε δε όλην την Μαυριτανίαν και τας χώρας της Αφρικής, κηρύττων τον Χριστόν. Κατόπιν, ελθών και εις την Αγγλίαν και πολλούς απίστους φωτίσας δια του φωτός του Ευαγγελίου, εσταυρώθη υπό των ειδωλολατρών και τελειωθείς ενεταφιάσθη εκεί. Ζηλωτής δε ωνομάσθη, διότι είχε ζήλον πολύν, δηλαδή αγάπην, θερμήν και υοερβάλλουσαν, προς τον Παντοκράτορα Θεόν.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΠΙΜΑΧΟΥ και ΓΟΡΔΙΑΝΟΥ ξίφει τελειωθέντων.

Επίμαχος και Γορδιανός, οι Άγιοι Μάρτυρες, κατήγοντο εκ της Ρώμης· παρρησία δε ομολογούντες τον Χριστόν, συνελήφθησαν και ηναγκάζοντο υπό του άρχοντος να αρνηθώσιν Αυτόν, και να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα. Μη πεισθέντες όμως εβασανίσθησαν με πολλάς βασάνους και κατόπιν απεκεφαλίσθησαν, λαβόντες τους στεφάνους της αθλήσεως. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εις τον Ναόν του Αγίου Μάρτυρος Στρατονίκου.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του Νέου, του εν Βουνένη ξίφει τελειωθέντος.

Νικόλαος ο νέος, ο περιφανής και αήττητος του Χριστού στρατιώτης, κατήγετο από τα μέρη της Ανατολής, γεννηθείς εκ γονέων ευγενών και ευσεβών. Κατά δε την ψυχήν εδεικνύετο ευγενέστερος και θαυμασιώτατος, επειδή από τρυφεράς ηλικίας ήτο λίαν συνετός και φρόνιμος και δεν συνανεστρέφετο νέους ατάκτους δια να παίζη, λέγων αισχρολογίας και φλυαρίας κατά την των νέων συνήθειαν, αλλ’ ηγάπα να συνομιλή μετά φρονίμων ανθρώπων και γερόντων, δια να ακούη χρησίμους και ψυχωφελείς λόγους. Όταν λοιπόν προώδευσε κατά την ηλικίαν, κατέταξαν τούτον εις τον στρατόν, διότι ήτο πολύ ανδρείος και χρήσιμος. Επρόκοπτε λοιπόν εις τους πολέμους και πολλάς ανδραγαθίας έκαμνεν. Ούτως εγένετο θαυμαστός και περίφημος.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ.

Χριστόφορος ο Άγιος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ηξιώθη του μαρτυρικού στεφάνου επί της βασιλείας του αδίκου Δεκίου (249 – 251). Kατά την εποχήν εκείνην οι άρχοντες είχον μεγάλην κατά των ευσεβών μανίαν, επειδή εις όλους τούτους έστειλεν ο άνομος Δέκιος παράνομα δόγματα και άδικα προστάγματα, να βιάζωσι τους δικαίους και ευσεβείς δούλους του Χριστού, αναγκάζοντες τούτους να τρώγωσιν ειδωλόθυτα, ήτοι τροφάς μολυνθείσας με τα αίματα των θυσιών, όσους δε δεν έστεργον να αρνηθούν τον Χριστόν, να υποβάλλουν εις μυρίας βασάνους, κατόπιν δε να θανατώνουν τούτους φρικτώς. Όλοι λοιπόν οι άρχοντες και ηγεμόνες των πόλεων εφρόντιζον να φανούν ευπειθείς και υπήκοοι προς τον βασιλέα.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΗΣΑΪΟΥ.

Ησαϊας ο μεγαλοφωνότατος Προφήτης κατήγετο εξ Ιερουσαλήμ, έζησε δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μανασή, υιού Εζεκίου του βασιλέως, υπό του οποιου και κατεκόπη δια πρίονος και ετελείωσε την ζωήν του με τέλος μαρτυρικόν. Ενεταφιάσθη δε εις τον τόπον τον λεγόμενον Αρωήλ ή Ρογήλ, παρά τη διαβάσει του ύδατος, το οποίον ο μεν βασιλεύς Εζεκίας κατέχωσε και εξηφάνισεν, ο δε Θεός, ως σημείον δια τον Προφήτην τούτον Ησαϊαν, ανέβλυσε πάλιν εις την πηγήν του Σιλωάμ. Διότι, εν ω ούτος έμελλε να αποθάνη, αποκαμών υπό της δίψης, παρεκάλεσε τον Θεόν να αποστείλη εις αυτόν ύδωρ, ίνα πίη. Και ω του θαύματος! παρευθύς έστειλεν ο Θεός εις αυτόν ύδωρ ζων εκ της πηγής του Σιλωάμ και δια τούτο η πηγή αύτη ωνομάσθη Σιλωάμ, το οποίον ερμηνεύεται απεσταλμένος.

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμην επιτελούμεν του υπερφυούς θαύματος της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ του τελεσθέντος δια της εν Κασσιόπη σεβασμίας Αυτής Εικόνος επί του αδίκως τυφλωθέντος Στεφάνου και παραδόξως ομματωθέντος.

(Κασσιόπη· κωμόπολις παράλιος της νήσου Κερκύρας εις τα βορειοανατολικά αυτής).                                                                                                                                      

Το της Υπεραγίας Θεοτόκου υπερφυές τούτο θαύμα ετελέσθη ηγεμονεύοντος εις Κέρκυραν του Σίμωνος Λειόνος Μπαΐλου εν έτει αφλ΄ (1530) μετά Χριστόν. Κατά την εποχήν εκείνην νέος τις ονόματι Στέφανος επέστρεφεν εκ της πόλεως εις το χωρίον του, αφού ετελείωσεν υπόθεσίν του. Καθ’ οδόν συνηντήθη μετ’ άλλων οδοιπόρων μεθ’ ων συνεβάδιζεν. Ως δε απεμακρύνθησαν από της πόλεως, συνήντησαν νέους τινάς, οίτινες επέστρεφον από τον μύλον φέροντες άλευρα. Οι δε συνοδοιπόροι του Στεφάνου, επειδή ήσαν πονηροί και κακόγνωμοι, είπον προς αλλήλους· «Τι μας εμποδίζει να πάρωμεν τα άλευρά των και να τα διαμοιράσωμεν μεταξύ μας; Ουδείς μας βλέπει». Αλλ’ ο Στέφανος, ως δίκαιος, ευθύς ως ήκουσε ταύτα, με πολλάς νουθεσίας προσεπάθει όσον ηδύνατο να τους εμποδίση, λέγων εις αυτούς, ότι τούτο το οποίον μηχανεύονται είναι πράγμα θηριώδες και ότι, αν πράξουν τούτο, δεν θα διαφύγουν την δικαίαν τιμωρίαν, ως λησταί και κακοποιοί. Εκείνοι δε, ως ασπίδες, κλείοντες τα ώτα των, δεν ήκουσαν την συμβουλήν, μάλιστα δε παρεκίνουν και τον Στέφανον να συνεργασθή και αυτός εις την ληστείαν· αλλ’ αυτός ουδόλως εδέχετο να συγκατανεύση. Αυτοί δε, αφού έδειραν τους νέους, ήρπασαν από τούτους τα άλευρα και μετέβησαν εις τας οικίας των μετά των αλεύρων, χαίροντες. Ότε δε οι νέοι εκείνοι επέστρεψαν εις τους οίκους των κενοί και κλαίοντες, είπον εις τους συγγενείς των τα συμβάντα, ούτοι δε, ερευνήσαντες επιμελώς, έμαθον ποίοι ήσαν οι λησταί και ανέφερον εις τον ηγεμόνα τα γενόμενα.

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΡΣΕΝΙΟΥ του Μεγάλου.

Αρσένιος ο θαυμαστός και περιβόητος εν Ασκηταίς Πατήρ ημών κατήγετο εκ της περιφήμου και ενδόξου Ρώμης, εις την οποίαν εγεννήθη κατά το πρώτον ήμισυ του Δ΄ αιώνος και εξεπαιδεύθη μετ’ άκρας επιμελείας εις τα ελληνικά γράμματα και εις όλας τας επιστήμας. Επειδή δε ήτο ευφυής και οξύνους, αφού κατέβαλε κόπους πολλούς, έμαθεν εις ολίγον καιρόν την φιλοσοφίαν, την ρητορικήν και την λογικήν, καταστάς και εις τας άλλας επιστήμας θαυμάσιος. Αλλά με όλην την σπουδήν των γραμμάτων δεν παρημέλει την άσκησιν, μάλλον δε επροτίμα ταύτην ως ψυχοσωτήριον. Από δε της νεότητός του διήγε βίον ενάρετον και ως σώφρων κατεφρόνησεν όλην την Ελληνικήν παιδείαν, ως ουδέν αυτήν λογισάμενος και μόνον τα ιερά διδάγματα της θεοπνεύστου Γραφής επόθει να αναγιγνώσκη.

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΙΩΑΝΝΟΥ του ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ή η Σύναξις της εκπεμπομένης εκ του τάφου αυτού αγίας κόνεως, ήτοι του μάννα.

Ιωάννης ο Θεολόγος ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής, ο ηγαπημένος του Κυρίου Μαθητής, εγεννήθη μεν εις Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, μετέστη δε προς Κύριον, κηρύττων τον λόγον του Θεού εν Εφέσω εις γήρας βαθύ επί των ημερών του βασιλέως Τραϊανού (98-117). Όταν δε ο μακάριος Ιωάννης επρόκειτο να μετατεθή από της παρούσης ζωής, εις εκείνην την αιωνίαν και άληκτον, προγνωρίσας τούτο δια της εν αυτώ ενοικούσης θείας Χάριτος, παραλαβών τους μαθητάς αυτού ήλθεν έξω της πόλεως Εφέσου εις σημείον όπου και υπέδειξεν ο ίδιος να ανοιγή ο τάφος του. Εισελθών δε εν αυτώ μόνος έτι ζων, εκοιμήθη εκεί εν Κυρίω.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου νέου Οσιομάρτυρος ΠΑΧΩΜΙΟΥ του εν τω Ουσάκι της Φιλαδελφείας μαρτυρήσαντος κατά το έτος αψλ΄ (1730) ξίφει τελειωθέντος τη Πέμπτη της Αναλήψεως.

Παχώμιος ο αοίδιμος νέος Οσιομάρτυς κατήγετο εκ της Μικράς Ρωσίας, υιός γονέων ευσεβών υπάρχων. Νέος δε έτι ων συνελήφθη αιχμάλωτος υπό των Τατάρων, οίτινες τον επώλησαν εις Τούρκον τινά βυρσοδέψην, εκείνος δε τον έφερεν εις την πατρίδα του, το νυν λεγόμενον Ουσάκι, το εν τη επαρχία της Φιλαδελφείας ευρισκόμενον, όπου και κατεγίνετο εις το να διδάσκη τον νέον όχι μόνον την τέχνην του, αλλά και την θρησκείαν του. Βλέπων δε ότι ο Άγιος Παχώμιος την μεν τέχνην εμάνθανε, την δε θρησκείαν του εμίσει και απεστρέφετο, ετυράννει αυτόν δια ραβδισμών και ύβρεων, απειλών και στερήσεως της τροφής του.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΝΕΙΛΟΥ του Νέου του και Μυροβλύτου, του εν τω όρει του Άθωνος ασκήσαντος.

Νείλος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο εν τω όρει του Άθωνος ασκήσας ο και Μυροβλύτης λεγόμενος, ανέθαλε περί το τελευταίον τέταρτον του ιστ΄ αιώνος εν τη κωμοπόλει Άγιος Πέτρος της Κυνουρίας, γεννηθείς εξ ευσεβών γονέων. Είχε δε και θείον τινα Ιερομόναχον, ονόματι Μακάριον, όστις και παρέλαβε τούτον εκ νεαράς ηλικίας και καλώς εξεπαίδευσεν εις τα ιερά γράμματα και εις την άσκησιν της αρετής. Όταν δε ο θείος Νείλος ήλθεν εις ηλικίαν μετέβησαν μετά του θείου του Μακαρίου και ενετάχθησαν εις το εν Κυνουρία ευρισκόμενον Ιερόν Μοναστήριον, το καλούμενον Μαλεβή, τιμώμενον επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Εις το Μοναστήριον αυτό ησύχασαν επί τινα καιρόν. Έπειτα ο θείος του Οσίου Νείλου Μακάριος, βλέπων τας αρετάς του νέου, προσεκάλεσε τον Αρχιερέα του τόπου και εχειροτόνησε τον Νείλον Ιεροδιάκονον κατόπιν δε και Ιερομόναχον εκεί εις το Μοναστήριον της Μαλεβή.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΑΞΙΜΟΥ λίθοις βληθέντος και τελειωθέντος.

Μάξιμος ο Άγιος Μάρτυς, παρρησία ομολογήσας τον Χριστόν και πολλούς ειδωλολάτρας εις την ευσέβειαν οδηγήσας, πολλάς τιμωρίας υπέμεινε πρότερον, τελευταίον δε λιθοβοληθείς και τρόπον τινά κύκλωθεν στεφανωθείς υπό των λίθων, προς Κύριον εξεδήμησεν, ίνα λάβη παρ’ Αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Ψυχαϊτου.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος ήτο κατά τον καιρόν των εικονομάχων, εκ νεαράς δε ηλικίας μιμούμενος την πολιτείαν του Βαπτιστού Ιωάννου και του Προφήτου Ηλιού, διήγε τραχύν και ασκητικόν βίον. Ανδρείως όθεν νικήσας τας των δαιμόνων προσβολάς και δια πλήθους δακρύων καθαρίσας την εαυτού ψυχήν, εξιλέωσε τον Θεόν δια των παννυχίων στάσεων και αγρυπνιών αυτού. Προσκυνών δε και τιμών ο αοίδιμος τας σεβασμίας εικόνας του Δεσπότου Χριστού και πάντων των Αγίων και αποστρεφόμενος και εξουθενών τα φρονήματα των εικονομάχων, κατεξήρενε δια της ομολογίας και των δακρύων του, τους ποταμούς της τούτων αιρέσεως. Δια τούτο υπέμεινεν εξορίας και φυλακάς, υπερασπιζόμενος τας των Αγίων Πατέρων παραδόσεις και καταφρονών τους νόμους των βασιλέων, ηξιώθη δε και της Χάριτος των θαυμάτων, ψυχάς τε και σώματα θεραπεύων. Γενναίως λοιπόν αθλήσας και ίσον αγώνα μετά των Αγίων αγωνισθείς, ίσον και τον στέφανον έλαβε.

 

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΟΔΡΑΤΟΥ και των συν αυτώ.

Κοδράτος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήθλησαν κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Δεκίου (249-251) και Ουαλεριανού (253-259). Τότε εκινήθη μέγας διωγμός κατά των Χριστιανών, πολλοί δε Χριστιανοί ηρπάγησαν από πολλούς και διαφόρους τόπους και ωδηγηθέντες εις την Νικομήδειαν εκλείσθησαν εις την φυλακήν και εφυλάττοντο με κάθε ασφάλειαν, δια να εξαναγκασθούν να θυσιάσουν εις τα είδωλα και εάν μεν συγκατένευον, να απολυθούν και να επιστρέψη ο καθ’ εις εις την πατρίδα του, εάν δε δεν επείθοντο, να βασανισθούν με πολλά και διάφορα βασανιστήρια, τελευταίον δε να θανατωθώσι. Τούτου ένεκεν οι Χριστιανοί, οίτινες ευρίσκοντο εντός της πόλεως Νικομηδείας, είχον φόβον μέγαν και άλλοι μεν έφευγον εις τα βουνά, άλλοι δε εκρύπτοντο εις απόκρυφα μέρη.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΚΑΚΙΟΥ.

Ακάκιος, ο Άγιος Μάρτυς, κατήγετο εκ της Καππαδοκίας, εκ της τάξεως των Μαρτυσίων, ακμάσας κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286-305). Οδηγηθείς δε προ του άρχοντος της Καππαδοκίας Φίρμου ωμολόγησε το όνομα του Χριστού. Όθεν αφ’ ου εβασανίσθη υπ’ αυτού δια πολλών βασάνων, απεστάλη εις άλλον άρχοντα, Βιβιανόν ονόματι, ο οποίος έφερε τον Άγιον εις το Βυζάντιον δεδεμένον μετ’ άλλων Χριστιανών και αφ’ ου τον κατεμαστίγωσε με δεινάς μάστιγας και τον ετυράννησε δια σατανικών εργαλείων, έρριψεν αυτόν εις την φυλακήν ένθα Άγγελοι του Θεού, επιστάντες, κατέστησαν αυτόν υγιά. Μετά ταύτα, αφού απεστάλη εις έτερον άρχοντα, ονόματι Φαλκιανόν απεκεφαλίσθη τη προσταγή τούτου.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, εορτάζομεν την ανάμνησιν του εν ουρανώ φανέντος σημείου του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ επί Κωνσταντίου βασιλέως, υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν έτει τμστ΄ (346).

Το Σημείον του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ανεφάνη εις τον ουρανόν εν ταις ημέραις του βασιλέως Κωνσταντίου (337-361) υιού Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν ημέραις της Αγίας Πεντηκοστής, τη εβδόμη (7^η) του μηνός Μαϊου, εν έτει τμστ΄ (346), ώρα Τρίτη της ημέρας. Συνίστατο δε ο φανείς Τίμιος Σταυρός όλος εκ θείου φωτός, το οποίον έβλεπε πας ο λαός, εφαίνετο δε εξηπλωμένος επί του Αγίου Γολγοθά και από τούτου έως του Όρους των Ελαιών. Τόσον δε λαμπρός ήτο, ώστε με τας μαρμαρυγάς και την φωτοβολίαν του εσκέπαζε τας ακτίνας του ηλίου. Όθεν πάσα ηλικία νέων τε και γερόντων, ομού μετά των νηπίων και θηλαζόντων βρεφών έτρεξαν εις την Εκκλησίαν και με άμετρον χαράν και θερμήν κατάνυξιν κοινώς ανέπεμψαν εις τον Θεόν ευχαριστίαν και δόξαν, δια το παράδοξον τούτο θέαμα.

Τη ΣΤ΄ (6η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΣΕΡΑΦΕΙΜ, του εν τω όρει του Δομπού της Λεβαδείας ασκήσαντος, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Σεραφείμ ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών συνεκάλεσεν ημάς, ω φιλόχριστοι εορτασταί, εις φαιδράν και χαρμόσυνον πανήγυριν, εν τη εαρινή ταύτη ημέρα, κατά την οποίαν το των πτηνών γλυκύ άσμα και η ευωδία των ανθέων ευφραίνουσι τους ανθρώπους και καθιστώσιν αυτούς ζωηροτέρους. Διότι την λαμπράν αυτήν του έαρος εποχήν και της φύσεως την ωραιότητα εξέλεξεν ο Κύριος, ίνα επικοσμήση και η μνήμη του σήμερον εορταζομένου Αγίου τούτου, του εν αρεταίς και θαύμασι διαλάμψαντος Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σεραφείμ, όστις, ως αστήρ φαεινός, ανέτειλεν εν τω λαμπρώ της Ελλάδος ορίζοντι, κατά τας ζοφεράς της δουλείας ημέρας. Ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών ούτος, ο των Ασκητών μέγιστος, ο εν θαύμασι δοξασθείς Σεραφείμ, πατρίδα είχε το νυν καλούμενον Ζέλι, χωρίον μικρόν υποκείμενον εις την περιοχήν του Ταλαντίου της Βοιωτίας, γονείς έχων ευσεβείς και εναρέτους.

Τη ΣΤ΄ (6η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου, Δικαίου, Πολυάθλου και Προφήτου ΙΩΒ.

Ιώβ ο Άγιος Προφήτης ο Πολύαθλος κατήγετο εκ της χώρας της καλουμένης Αυσίτιδος, εκ των συνόρων της Ιουδαίας και Αραβίας, ήτο δε απόγονος των υιών του Ησαύ, του πρωτοτόκου υιού του Ισαάκ. Πέμπτος λοιπόν είναι ούτος από τον Αβραάμ. και ο μεν πατήρ του ωνομάζετο Ζαρέ, η δε μήτηρ του Βοσσόρα. Εκαλείτο δε ούτος πρότερον Ιωβάβ και προεφήτευσεν επί έτη τεσσαράκοντα πέντε, ακμάσας χίλια εννεακόσια είκοσι πέντε έτη προ της ελεύσεως του Χριστού. Δια τούτον τον Δίκαιον εζήτησεν ο διάβολος παρά του Θεού την άδειαν, ίνα τιμωρήση αυτόν και δια της τιμωρίας τον εξαναγκάση να αδημονήση και να βλασφημήση κατά του Θεού, επειδή ήκουσε του ιδίου του Θεού μαρτυρούντος, ότι είναι δίκαιος και ακατηγόρητος και  υπερέχει όλων των τότε δικαίων.

Τη Ε΄ (5η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΥΘΥΜΙΟΥ Επισκόπου Μαδύτου του Θαυματουργού.

Ευθύμιος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, ο γενόμενος Επίσκοπος Μαδύτου εγεννήθη εις κωμόπολιν της Θράκης καλουμένην Επιβάτας κειμένην επί της παραλίας της Προποντίδος, κατά τας αρχάς του δεκάτου αιώνος. Οι γονείς του υπήρξαν ευσεβείς και καλοί Χριστιανοί, γεωργοί το επάγγελμα, αλλ’ αρκούντως ευκατάστατοι. Παιδός όμως έτι του Αγίου απέθανεν ο πατήρ του, ονόματι Νικήτας, και απέμεινεν ορφανός. Η δε μήτηρ του εισήγαγεν αυτόν εις Μονήν τινά της Κωνσταντινουπόλεως, όπου επί τριακονταετίαν διέπρεψεν εις τους πνευματικούς αγώνας, αποκτήσας φήμην μιμητού των παλαιών Αγίων Ασκητών.

Τη Ε΄ (5η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος ΕΙΡΗΝΗΣ.

Ειρήνη, η Αγία Μεγαλομάρτυς, ήτο μονογενής θυγάτηρ Λικινίου του βασιλίσκου και Λικινίας. Εγεννήθη εις την πόλιν Μαγεδών και ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου (306 – 337), ωνομασθείσα πρότερον Πηνελόπη. Επειδή δε ήτο ωραία και υπερέβαλλε κατά το κάλλος όλας τας συγχρόνους της κόρας, ο πατήρ της ο οποίος εφοβείτο δι’ αυτήν την ενέκλεισεν εντός υψηλού πύργου, τον οποίον επί τούτο έκτισε. Συνέκλεισε δε μετ’ αυτής και δεκατρείς ωραίας θεραπαινίδας, εν μέσω των οποίων η Ειρήνη διήγε μετά πλούτου πολλού και έχουσα θρόνον, τράπεζαν και λυχνίαν κατεσκευασμένα εκ χρυσού. Όταν δε ωρίσθη παρά του πατρός της να μένη εν τω πύργω ήτο εξαετής και επαιδαγωγείτο και εδιδάσκετο υπό τινος γέροντος, Απελλιανού ονομαζομένου, τον οποίον ο πατήε της Λικίνιος διώρισεν, ίνα επιτηρή αυτήν.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, μνήμη του Οσίου ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ησυχάσαντος εν τοις ερημικωτέροις χωρίοις του Άθω, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Νικηφόρος ο Οσιώτατος Πατήρ ημών, ο εν τω αγιωνύμω όρει του Άθω τον των ασκητικών αγώνων διανύσας δύσβατον δρόμον, ακμάσας δε ολίγον προ του ατ΄ (1300) από του Χριστού έτους, εγένετο καθηγητής και μυσταγωγός των υψηλών της ασκητικής φιλοσοφίας μαθημάτων του Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά, ως ο ίδιος ούτος περί του Νικηφόρου τούτου μαρτυρεί. Μόνος δε εσχόλαζε συγκεντρωμένος εν εαυτώ εν αμερίμνω ησυχία και ούτως, απορρήτως ενωθείς μετά του υπερκοσμίου και υπερτάτου εκ των επιθυμουμένων, μακαρίως εφωτίσθη δια του φωτός της Χάριτος, το οποίον κατώκησε πράγματι εντός της καρδίας αυτού.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο Ηγούμενος της Μονής του Μηδικίου, εν ειρήνη τελειούται.

Νικηφόρος, ο Όσιος Πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους των εικονομάχων. Επειδή δε εκ τρυφεράς ηλικίας ηγάπησε τον Χριστόν, βλέπων την αίρεσιν των εικονομάχων αυξανομένην, αφήκε τον κόσμον και τα εν κόσμω και έγινε Μοναχός. Όθεν ανεχώρησεν εις τα όρη και ησύχαζε, καταγινόμενος εις νηστείας και αγρυπνίας, προσευχόμενος εις τον Θεόν υπέρ ειρηνεύσεως όλης της οικουμένης. Αφού δε εκόπασεν ολίγον η αίρεσις της εικονομαχίας, μετά πολλάς παρακλήσεις των Μοναχών έγινεν Ηγούμενος του Μοναστηρίου του Μηδικίου, το οποίον ευρίσκεται παρά τα  Μουδανιά. Ανακαινισθείσης δε και ενταθείσης πάλιν της αιρέσεως ταύτης δια του δυσσεβούς Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου, κατά το έτος ωιδ΄ (814), εξωρίσθη και ούτος ο Άγιος εκ του Μοναστηρίου του, ως προσκυνητής των αγίων εικόνων και ως ακολουθών τας παραδόσεις και διατάξεις των Αγίων Αποστόλων και των θείων Πατέρων. Αφού δε κατεδικάσθη εις πικράς εξορίας, ενεκλείσθη εντός σκοτεινοτάτης φυλακής. Εκεί λοιπόν καταβαλών την ψυχοφθόρον αίρεσιν, ως στερρός αγωνιστής, απήλθεν ο αοίδιμος προς τον Χριστόν τον οποίον επόθησεν.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΛΑΡΙΟΥ του Θαυματουργού.

Ιλάριος ο Όσιος, εκ νεαράς ηλικίας αναλαβών επί των ώμων του τον Σταυρόν του Κυρίου, ηκολούθησε τον σταυρωθέντα Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και υπέταξε τα πάθη της σαρκός εις το πνεύμα και την ψυχήν. Δια τούτο επλουτίσθη παρά Θεού δια της χάριτος των ιαμάτων. Εθεράπευε λοιπόν πολλά και διάφορα πάθη και ασθενείας των ανθρώπων και εκ τούτων εδίωκε δαίμονας. Μετά ταύτα εκλείσθη εντός στενωτάτης και μικράς καλύβης και έζη μακράν πάσης ταραχής και θορύβου. Όθεν, λαμπρυνθείς δια της απαθείας, εδέχθη το θείον της ιερωσύνης αξίωμα. Ούτος ο Άγιος θύελλαν χαλάζης κατέπαυσε. Τα ζώα τα οποία έβλαπτον την σποράν και τα γεννήματα απεδίωξε. Την γην, ξηράν ούσαν εξ ανομβρίας, με βροχήν επότισε. Ρεύματα ποταμού ως ο Ελισσαίος και ο Ηλίας διέσχισε και διήλθε. Ξηράν χείρα Χριστιανού ιάτρευσε και χωλών και παραλύτων τους πόδας και τα μέλη ηνώρθωσε και εστερέωσεν. Αφού δε και άλλα πολλά εποίησε θαύματα, ανεπαύθη εν Κυρίω.

Τη Δ΄ (4η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΠΕΛΑΓΙΑΣ της από Ταρσού.

Πελαγία η αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305) βασιλεύσαντος, καταγομένη μεν εκ Ταρσού της Κιλικίας, κατοικούσα δε εις Ρώμην. Επειδή δε ο Ρώμης Επίσκοπος Λίνος, όστις και εχρημάτισε, μετάτον κορυφαίον Πέτρον, πρώτος Επίσκοπος της Ρώμης, εβάπτιζε δια του Αγίου Βαπτίσματος πολλούς ειδωλολάτρας, κάμνων ούτω τούτους Χριστιανούς, η μακαρία Πελαγία είδε κατ’ όναρ την μορφήν του Επισκόπου τούτου, όστις την παρεκάλει να υπάγη να την βαπτίση. Ως δε εξύπνησεν, εννόησε το όραμα και ζητήσασα άδειαν παρά της μητρός αυτής, ίνα δήθεν μεταβή εις την τροφόν της, προσήλθεν εις τον Επίσκοπον και εβαπτίσθη. Λαβούσα η Πελαγία το Άγιον Βάπτισμα παρέδωκεν ευθύς εις τον Επίσκοπον τον πολύτιμον αυτής ιματισμόν, ίνα διανείμη τούτον εις τους πτωχούς· αύτη δε πορευθείσα εις την τροφόν της με τα ταπεινά φορέματα, με τα οποία ενεδύθη μετά το Άγιον Βάπτισμα, και μη γενομένη δεκτή παρ’ αυτής, επέστρεψεν έπειτα εις την μητέρα της με αυτήν την ταπεινήν ενδυμασίαν. Η δε μήτηρ της, ιδούσα ταύτην τόσον πτωχικώς ενδεδυμένην, ησθάνθη λύπην ανυπόφορον. Επειδή δε η μήτηρ της, αν και την παρεκίνει να αλλάξη τα φορέματα εκείνα και να αρνηθή τον Χριστόν, δεν ηδυνήθη να την καταπείση, δια τούτο απεκάλυψε το γεγονός εις τον υιόν του Διοκλητιανού, όστις ήτο μνηστήρ της. Εκείνος τότε, λυπηθείς καθ’ υπερβολήν, διότι η Πελαγία ηθέτησε τον προς αυτόν έρωτα, αυτοεχειριάσθη. Μαθών όθεν τούτο ο πατήρ του Διοκλητιανός και οργισθείς σφόδρα, συνέλαβε την Πελαγίαν και ενέκλεισεν αυτήν εντός πεπυρακτωμένου χαλκίνου βοός και ούτως η μακαρία έλαβε τον του Μαρτυρίου ακήρατον στέφανον.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη της ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΞΕΝΙΑΣ της Θαυματουργού.

Ξενία η Αγία Μεγαλομάρτυς του Χριστού εγεννήθη εν έτει 291 εις τας Καλάμας της Πελοποννήσου. Οι γονείς της ωνομάζοντο Νικόλαος και Δέσποινα, ήσαν δε Χριστιανοί εκ προγόνων, όχι τόσον επιφανείς και ευγενείς, όσον αυτάρκεις και ευσεβείς, κατήγοντο δε ούτοι από τα ανατολικά μέρη της Ιταλίας. Εξ αιτίας όμως των συνεχών και σκληρών κατά τους χρόνους εκείνους διωγμών κατά των Χριστιανών, κατέφυγον εις την πόλιν των Καλαμών και εγκατεστάθησαν εις τι αγροτικόν κτήμα, έξω της πόλεως, διότι ο πατήρ της ήτο γεωργός. Εργαζόμενοι λοιπόν δια των ιδίων των χειρών, δια του ιδρώτος του προσώπου των έτρωγον τον άρτον των.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΥ Επισκόπου Τρίκκης του Θαυματουργού.

Οικουμένιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο ενταύθα αναφερόμενος, ήκμασε κατά τα τέλη του δεκάτου αιώνος (995 μ.Χ). Ούτος μελετήσας πάντας τους προ αυτού Πατέρας της Εκκλησίας ανεδείχθη άριστος ερμηνευτής των αγίων Γραφών, συγγράψας Ερμηνείας εις τας Πράξεις των Αποστόλων, εις τας 14 Επιστολάς του Παύλου και εις τας 7 Καθολικάς. Εις τας ερμηνείας του ο θείος Οικουμένιος ηκολούθησε πιστώς τον θείον Χρυσόστομον, αλλ’ όπου κατά την κρίσιν του και ετέρου πατρός η ερμηνεία εις τι γραφικόν χωρίον ευωδούτο, την παρέθετεν εν συνεχεία με τον χαρακτηρισμόν ΚΑΙ ΑΛΛΩΣ. Ούτω ως απανθιστής και ερανιστής επιδέξιος διέσωσε παλαιοτέρων του Ερμηνευτών κρίσεις, των οποίων Ερμηνευτών δυστυχώς απωλέσθησαν δια του χρόνου τα πολύτιμα συγγράμματα.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΧΜΕΤ.

Αχμέτ ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο εκ Κωνσταντινουπόλεως, ήτο δε ασεβής εκ γονέων, μετερχόμενος την τέχνην του γραφέως του δευτερδάρη (αρχιλογιστού), επεκαλείτο δε Πατ Σουρούνης. Ούτος δεν είχεν σύζυγον, αλλ’ εις την θέσιν εκείνης εκράτει, κατά τον νόμον των Οθωμανών, αιχμάλωτον τινα εκ Ρωσίας, πλησίον δε τούτου έζη και άλλη αιχμάλωτος εκ Ρωσίας, ως δούλη αυτού, γραία. Και αι δύο αυταί γυναίκες ήσαν ευσεβείς. Η γραία λοιπόν αύτη μετέβαινε κατά τας εορτάς εις την Εκκλησίαν των Χριστιανών, λαμβάνουσα δε αντίδωρον έδιδε και εις την νέαν, ήτις το έτρωγε, της έφερε δε και αγίασμα το οποίον έπινεν αύτη.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΠΕΤΡΟΥ, Αρχιεπισκόπου Άργους και Ναυπλίου του Θαυματουργού.

Πέτρος ο λαμπρός και πανεύφημος Ιεράρχης της Εκκλησίας ήκμασε περί τας αρχάς του θ΄ (9^ου) μετά Χριστόν αιώνος, γεννηθείς εις την βασιλεύουσαν των πόλεων εκ γονέων όχι μόνον ενδόξων κατά το γένος, αλλά διαπρεπόντων και κατά την αρετήν και την ευσέβειαν. Εκ παιδικής δε ηλικίας αφοσιωθείς εις τα ιερά γράμματα και εις την έσω παιδείαν επιδοθείς, εθαυμάζετο παρά πάντων δια την οξύτητα του πνεύματος, την αντίληψιν, την ευρύτητα της διανοίας του και την ορθήν του κρίσιν. Νέος δε ακόμη περιεβλήθη το Μοναχικόν Σχήμα, ομού μετά του νεωτέρου αδελφού του Πλάτωνος, μιμούμενος τους γονείς του και τους δύο πρεσβυτέρους αδελφούς του, Διονύσιον και Παύλον, οίτινες, απαρνηθέντες τα του κόσμου τούτου φθαρτά, ησπάσθησαν τον Μοναχικόν βίον και εκάρησαν Μοναχοί εις τινα των εν Κωνσταντινουπόλει Ιερών Μονών.