Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΑΓΓΕΛΗΣ, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά το αχπ΄ (1680) έτος, ξίφει τελειούται.

Αγγελής, ο ευλογημένος ανήρ και Μάρτυς θερμότατος του Χριστού, κατήγετο από την ενορίαν του Αγίου Κωνσταντίνου της εν Κωνσταντινουπόλει Καραμανίας, την τέχνην χρυσοχόος, έχων γυναίκα και έξ τέκνα, ζωήν χριστιανικήν ζων τιμίως, ουδενός δε των αναγκαίων στερούμενος ως εξασφαλίζων τα μέσα της ζωής από την τέχνην του. Ημέραν δε τινα, κατά την οποίαν εορτάζεται η Απόδοσις της Κοιμήσεως της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, ήτοι τα κοινώς λεγόμενα εννεαήμερα, κατά την οποίαν εγένετο πανήγυρις έξωθι της πόλεως και πλησίον του χωρίου του Αγίου Στεφάνου, εις τα Φλωρία, μετέβη εις την πανήγυριν ταύτην και ο ευλογημένος Αγγελής μετά των άλλων Χριστιανών, εκεί δε ήσαν και τινες εξωμόται του Χριστιανισμού και ήδη Τούρκοι, οίτινες τρώγοντες και πίνοντες και ευφραινόμενοι ομού με τους Χριστιανούς, ήρχισαν να παίζουν και οι μεν εξωμόται εκείνοι επήραν τα καλύμματα της κεφαλής των Χριστιανών και τα εφόρουν, τα δε ιδικά των λευκά σαρίκια έδιδαν εις τους Χριστιανούς να τα φορούν και ούτω ευθυμούντες όλοι εχόρευον και εκτύπων τας χείρας· είτα παυσάμενοι του χορού, αναστάντες ήλθον εις την πόλιν και έκαστος μετέβη εις τον οίκον του.

Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΕΛΕΤΙΟΣ ο νέος, ο εν τω όρει της Μυουπόλεως ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Μελέτιος ο θαυμάσιος και αληθής δούλος του Θεού εγεννήθη περί το έτος αλε΄ (1035) εις εν χωρίον των Καππαδοκών, Μουταλάσκη καλούμενον, όπερ και τον μέγαν Σάββαν εβλάστησεν. Οι γονείς του ήσαν κατά πολλά ενάρετοι, Ιωάννης και Σοφία ονομαζόμενοι, των οποίων τας αρετάς το παιδίον μιμούμενον επρόκοπτε καθ’ εκάστην από μικράς ηλικίας και ηύξανεν ου μόνον από την αισθητήν Σοφίαν (την σαρκικήν, λέγω, μητέρα) παιδαγωγούμενον, αλλά και από την νοητήν φωτιζόμενον άνωθεν, με το γάλα της οποίας το ζωηρόν και ακόρεστον ετρέφετο περισσότερον, παρά με το αισθητόν της μητρός και επίκηρον. Όταν ήλθεν εις ηλικίαν κατάλληλον δια να μάθη γράμματα, τον έβαλαν οι γονείς του εις το σχολείον, αλλ’ έτυχε βραδύς εις τον νουν και δεν ηδύνατο να εννοήση τα μαθήματα· η σπουδή του όμως και η πίστις του προς τον Θεόν ανεπλήρωσε το υστέρημα της φύσεως· ότι εύρε τρόπον πάνσοφον ο πεφωτισμένος νέος, ελπίζων εις τον Θεόν να του δώση φώτισιν.

Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν Κωνσταντινουπόλει γενομένου μεγάλου εμπρησμού.

Ο εμπρησμός ούτος έλαβε χώραν κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη, επυρπολήθη δε τότε το πλείστον μέρος της Κωνσταντινουπόλεως δια τας αμαρτίας ημών, επί ημέρας επτά.

Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΕΥΟΔΟΥ, ΚΑΛΛΙΣΤΗΣ και ΕΡΜΟΓΕΝΟΥΣ.

Εύοδος και οι συν αυτώ Άγιοι ήσαν αδελφοί κατά σάρκα, Έλληνες όντες το γένος. Κατά δε τον καιρόν του κηρύγματος των Αποστόλων επίστευσαν εις τον Χριστόν και ανεγεννήθησαν δια του Αγίου Βαπτίσματος· όθεν και ως Χριστιανοί διεβλήθησαν εις τον επιτόπιον άρχοντα. Παρασταθέντες δε εις αυτόν, έδειξαν την ευγένειαν και το ανδρείον φρόνημα των ψυχών των, ομολογήσαντες τον Χριστόν· διο και κατεδικάσθησαν εις το να λάβωσι τον δια ξίφους θάνατον, και ούτως ετελείωσαν τον δρόμον του μαρτυρίου και απήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.

Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του γενομένου θαύματος υπό της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τη Μονή των Μιασηνών.

Της Θεοτόκου των Μιασηνών η μνήμη τελείται, διότι η Σεβασμία και θαυματουργός Εικών του Μοναστηρίου των Μιασηνών, ριφθείσα εις την λίμνην την καλουμένην Ζαγουρού, δια τον φόβον των Εικονομάχων, μετά πλείστους χρόνους πάλιν εκ της λίμνης δια θαυμασίου τρόπου ανεφάνη άσπιλος.

Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΠΑΡΘΕΝΩΝ και ΑΣΚΗΤΡΙΩΝ και ΑΜΜΟΥΝ Διακόνου του και διδασκάλου αυτών.

Αμμούν ο Διάκονος και αι τούτου μαθήτριαι ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου εν έτει τε΄ (305). Αύται αι Άγιαι Γυναίκες, καταγόμεναι από την Αδριανούπολιν της Θράκης, Χριστιαναί ούσαι, ηκολούθησαν τον Χριστόν, έχουσαι διδάσκαλον και οδηγόν τον Διάκονον Αμμούν· επειδή δε συνελήφθησαν από τον άρχοντα της Αδριανουπόλεως, Βάβδον ονομαζόμενον, και ετιμωρήθηκαν πολλά, διότι δεν προσεκύνουν τα είδωλα, τούτου ένεκα προσηυχήθησαν εις τον Θεόν, και ω του θαύματος! ευθύς ηρπάγη και εκρεμάσθη εις τον αέρα ο ιερεύς των ειδώλων και εκεί μείνας τιμωρούμενος επί πολλάς ώρας, τελευταίον, πίπτων κάτω, κακώς ο κακός εξέψυχεν· ο δε μακάριος Διάκονος Αμμούν κρεμάται και ξέεται κατά τας πλευράς· έπειτα δέχεται εις την κεφαλήν περικεφαλαίαν σιδηράν πεπυρακτωμένην.

Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, ο δίκαιος ΙΗΣΟΥΣ υιός Ναυή εν ειρήνη εκοιμήθη.

Ιησούς ο υιός του Ναυή ήτο εκ της φυλής Εφραίμ, εγεννήθη δε εν Αιγύπτω περί τα αχνδ΄ (1654) έτη προ Χριστού και εγένετο διάδοχος του Προφήτου Μωϋσέως του νονοθέτου των Εβραίων εις ηλικίαν 85 ετών. Ούτος ανεχαίτισε το ρεύμα του Ιορδάνου και διεβίβασε τους Ισραηλίτας πεζούς, νικήσας δε την Ιεριχώ, ήτις ήτο πόλις των αλλοφύλων, είδε τον Αρχιστράτηγον Μιχαήλ κρατούντα ρομφαίαν εις την χείρα του· όθεν απορρίψας τα όπλα, έπεσεν εις τους πόδας αυτού· πολεμών δε τους Γαβαωνίτας αλλοφύλους και βλέπων, ότι ο ήλιος επλησίαζε να βασιλεύση, έχων προθυμίαν δια να πολεμήση ακόμη, παρεκάλεσε τον Θεόν και είπε·

Τη Α΄ (1η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΥΜΕΩΝ του Στυλίτου.

Συμεών ο μέγας και Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη κατά το 392 έτος εις χωρίον τι ονομαζόμενον Σισάν, ευρισκόμενον μεταξύ των επαρχιών των Σύρων και των Κιλίκων, ήκμασε δε κατά τους χρόνους Λέοντος του μεγάλου του επονομαζομένου Μακέλλη (457 – 474) και του Πατριάρχου Αντιοχείας Μαρτυρίου (461 – 465). Επειδή δε μέγας κατά την αρετήν εγένετο και πολύς κατά την φήμην, πολλοί και τα της πολιτείας αυτού συνέγραψαν, όμως ουδείς εξ αυτών διηγήθη κατά μέρος τα εκείνου κατορθώματα ουδέ ακριβώς και ανελλιπώς ανέγραψαν πως ένα έκαστον εξ αυτών έλαβε χώραν, αλλά τα των μεν πρώτων χρόνων της πολιτείας αυτού παρέδραμον, συντόμως και κεφαλαιωδώς ειπόντες περί αυτών, αφήκαν δε και τινα των εν μέσω, ουδέ και αυτάς δε τας κατά το τέλος πράξεις και τα έργα αυτού τελείως και ακριβώς διηγήθησαν. Ημείς όμως αρχόμενοι απ’ αρχής την διήγησιν θα περιγράψωμεν αυτήν μέχρι τέλους μετά πάσης δυνατής λεπτομερείας.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Σεπτεμβρίου αρχή της Ινδίκτου, ήτοι του νέου έτους.

Η Αγία του Θεού Εκκλησία εορτάζει σήμερον την Ινδικτιώνα, δια τρεις αιτίας· πρώτον, επειδή αυτή είναι αρχή του χρόνου· δια τούτο δε και παρά των παλαιών Ρωμαίων πολλά ετιμάτο εξ αρχαίων χρόνων. Ινδικτιών δε κατά την ρωμαϊκήν, ήτοι την λατινικήν γλώσσαν, θέλει να είπη ορισμός. Και δεύτερον εορτάζει ταύτην η Εκκλησία, επειδή κατά την σημερινήν ημέραν μετέβη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μέσα εις την Συναγωγήν των Ιουδαίων, και εδόθη εις αυτόν το βιβλίον του Προφήτου Ησαϊου, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς (Λουκά δ: 16), το οποίον ανοίξας ο Κύριος ημών, ω του θαύματος! ευθύς εύρε τον τόπον εκείνον, ήτοι την αρχήν του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου του Ησαϊου, εις το οποίον είναι γεγραμμένα δια τον Ίδιον τα λόγια ταύτα· «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» (Λουκ. δ: 18-19).

Τη ΛΑ΄ (31η) Αυγούστου, η ανακαίνισις του Ναού της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τω Νεωρίω.

Κατά τους χρόνους Μιχαήλ και Θεοδώρας των βασιλέων, εν έτει ωμβ΄ (842), έζη πατρίκιος τις, Αντώνιος καλούμενος, ο οποίος είχεν εν Κωνσταντινουπόλει οίκον σεμνόν, κείμενον εν τη αυλή και περιφερεία του Νεωρίου· είχεν ωσαύτως και Ναόν ένδοξον της Υπεραγίας Θεοτόκου απογυμνωθέντα εκ των αγίων Εικόνων παρά των πρώην εικονομάχων βασιλέων. Ο πατρίκιος λοιπόν ούτος, ανακαινίζων τον Ναόν, έκτισεν υποκάτω και λουτρόν προς σωματικήν του θεραπείαν· άνωθεν δε του λουτρού ετελείτο πάντοτε η του Θεού δοξολογία. Όθεν επεσκίασεν εις τον Ναόν τούτον η χάρις του Παναγίου Πνεύματος δια της Πανάγνου Μητρός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και ήρχισαν να γίνωνται εκεί ιατρείαι διαφόρων νοσημάτων. Τινές δε φιλόχριστοι παρεκάλουν τον πατρίκιον να επιτρέπη λούσιμον άπαξ της εβδομάδος εν τω λουτρώ εκείνω δι’ αγάπην των εν Χριστώ αδελφών και μάλιστα των ασθενών.

Τη ΛΑ΄ (31η) Αυγούστου, η ανάμνησις της εν τη αγία Σορώ καταθέσεως της ΤΙΜΙΑΣ ΖΩΝΗΣ της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ,

εν τω σεβασμίω αυτής Οίκω τω όντι εν τοις Χαλκοπρατείοις, ανακομισθείσης από της Επισκοπής Ζήλας επί Ιουστινιανού του βασιλέως, εν έτει φλ΄ (530), και η ανάμνησις θαύματος γεγονότος δια της επιθέσεως της Τιμίας Ζώνης επάνω εις την βασίλισσαν Ζωήν, την σύζυγον του εν βασιλεύσιν αοιδίμου Λέοντος του σοφωτάτου βασιλέως, εν έτει ωπστ΄ (886).                                                                                                                                   

Καθ’ όλον το έτος είμεθα υπόχρεοι να ευχαριστώμεν και να δοξάζωμεν πρώτον μεν την υπερτάτην και Παναγίαν Τριάδα, Πατέρα, Υιόν και Πνεύμα Πανάγιον, τον ένα και μόνον Θεόν, όστις μας έπλασε και ανέπλασε δια την πολλήν αυτού ευσπλαγχνίαν και αγαθότητα· δεύτερον δε την Υπερένδοξον και Αειπάρθενον Θεοτόκον, δι’ ης απηλαύσαμεν και απολαμβάνομεν τόσα αγαθά, τα οποία υπερβαίνουσι κατά τον αριθμόν τα άστρα του ουρανού και την ψάμμον της θαλάσσης.

Τη Λ΄ (30η) Αυγούστου, ο Άγιος Μάρτυς ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ ξίφει τελειούται.

Φήλιξ ο Άγιος Ιερομάρτυς και οι συν αυτώ έτεροι τρεις Μάρτυρες Φουρτουνιανός, Σεπτιμίνος και Ιανουάριος οι γενναίοι του Χριστού στρατιώται, διαφλεγόμενοι υπό του ενθέου ζήλου της πίστεως, επολέμησαν ανδρείως την πλάνην της ειδωλολατρίας, και ενδυναμωθέντες υπό της εις Θεόν Πίστεως διέλυσαν όλα τα σκότη της απιστίας, φυλάξαντες δε απαραχαράκτους τους νόμους και τας εντολάς του Χριστού, και καταφρονήσαντες τας παρά των Ελλήνων ερωτήσεις, δι’ ων παρεκίνουν αυτούς να αρνηθώσι την ευσέβειαν, και μη μεταπεισθέντες, υπέμειναν οι αοίδιμοι διωγμούς, δεσμά και στρεβλώσεις του σώματος, συρόμενοι από τόπου εις τόπον έως ου τελευταίον κατεδικάσθησαν εις τον δια ξίφους θάνατον. Τότε δε έγινε θαύμα φοβερόν, διότι ο ήλιος και η σελήνη, μη υποφέροντες την άδικον των Αγίων σφαγήν, μετεβλήθησαν εις αίμα· οι δε Μάρτυρες αποκεφαλισθέντες έλαβον παρά Κυρίου τους αμαράντους στεφάνους της αθλήσεως.                    

Τη Λ΄ (30η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Οσίου και θαυματουργού ΦΑΝΤΙΝΟΥ.

Φαντίνος ο Όσιος, εκ Καλαβρίας της εν Ιταλία καταγόμενος, ήτο υιός Γεωργίου και βρυαίνης, αφιερωθείς δε εις τον Θεόν εξ αυτών σχεδόν των βρεφικών σπαργάνων, όταν έφθασεν εις κατάλληλον ηλικίαν εισήχθη εις Μοναστήριον, ένθα μετεχειρίζετο πάσαν αρετήν· επειδή δε έγινεν εργάτης δόκιμος των εντολών του Θεού, δια τούτο και ηξιώθη θείων αποκαλύψεων. Ο αυτός διήλθε νήστις είκοσιν ολοκλήρους ημέρας και έμεινε γυμνός τέσσαρα έτη, και πολλάς άλλας κακοπαθείας και κινδύνους υπέφερεν ο αοίδιμος, όταν οι Σαρακηνοί εισέβαλον ληστρικώς εις την Ιταλίαν, λεηλατούντες τους λαούς αυτής. Αφού λοιπόν εις τοιούτους πειρασμούς διήνυσεν εξήκοντα έτη, παραλαβών ύστερον τους δύο μαθητάς του, Βιτάλιον και Νικηφόρον, ήλθεν εις την Πελοπόννησον, διατρίψας δε εις την Κόρινθον πολύν χρόνον, έγινεν εις πολλούς πρόξενος σωτηρίας.

Τη Λ΄ (30η) Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΙΩΑΝΝΟΥ και ΠΑΥΛΟΥ του νέου.

Αλέξανδρος ο μακάριος πατήρ ημών, επειδή εξήσκει πάσαν αρετήν, εχρημάτισε πρωτοπρεσβύτερος του Αγίου Μητροφάνους Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τκε΄ (325), αντικατέστησε δε εις την εν Νικαία συγκροτηθείσαν αγίαν και Οικουμενικήν πρώτην Σύνοδον τον Άγιον Μητροφάνην, μη δυνηθέντα ένεκεν ασθενείας και γήρατος να παρευρεθή εις αυτήν. Εν ταύτη λοιπόν τη Συνόδω ο θείος Αλέξανδρος πολύ ηγωνίσθη υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ελέγχων ο τρισμακάριος την του Αρείου κακοδοξίαν. Αφού δε η Σύνοδος ετελείωσε, παρεκάλεσεν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος όλους τους θεοφόρους εκείνους Πατέρας να έλθωσιν εις Κωνσταντινούπολιν, όπως ευλογήσωσιν αυτήν, τότε ούσαν νεόκτιστον. Τότε Άγγελος Κυρίου φανείς εις τον Άγιον Μητροφάνην είπεν εις αυτόν· «Επειδή συ πρεπόντως ευηρέστησας τω Θεώ, δια τούτο μετά δέκα ημέρας παραιτείς την πρόσκαιρον ταύτην ζωήν και πορεύεσαι εις τα ύψη να λάβης παρά Θεού τον στέφανον· τον δε θρόνον της Εκκλησίας θα λάβη αντί σου και θα τον στολίση Αλέξανδρος ο συλλειτουργός σου». Όθεν οι Άγιοι Πατέρες, τούτο μαθόντες, ηυφράνθησαν μετά του μακαρίου Μητροφάνους, τον οποίον αποθανόντα ενεταφίασαν, εχειροτόνησαν δε Πατριάρχην τον αοίδιμον τούτον Αλέξανδρον. Αφού δε απέθανεν ο βασιλεύς Κωνσταντίνος, έμεινε διάδοχος της βασιλείας Κωνστάντιος ο υιός του, ο οποίος υπερησπίζετο την αίρεσιν του δυσσεβούς Αρείου, και εβίαζε τον Άγιον Αλέξανδρον τούτον να δεχθή τον Άρειον και να συγκοινωνήση μετ’ αυτού· ο δε Άγιος, μη καταπεισθείς, αλλά παρακαλέσας τον Θεόν, έμεινεν εύθυμος και αμέριμνος. Τότε ο Άρειος ηθέλησε να έμβη εις την του Χριστού Εκκλησίαν τυραννικώς και βιαίως με βασιλικήν εξουσίαν, αλλ’ εύρεν αυτόν η θεία δίκη, διότι εν ώρα φυσικής ανάγκης εχύθησαν τα εντόσθιά του και ούτως εξέψυχεν. Ο δε Άγιος Αλέξανδρος, ποιμάνας την του Χριστού Εκκλησίαν θεαρέστως επί εικοσιτρία έτη, απήλθε προς Κύριον.   

Τη ΚΘ΄ (29η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΑΡΚΑΔΙΟΥ Επισκόπου Αρσινόης Κύπρου του θαυματουργού.

Αρκάδιος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, Επίσκοπος Αρσινόης, ο θαυματουργός, εγεννήθη εις την κώμην Αρσινόην την παρά την Παφίαν της Μελάνδρας της μεγαλονήσου Κύπρου. Ήτο δε υιός γονέων ευσεβών και ευπόρων, Μιχαήλ και Άννης καλουμένων, οίτινες και απέστειλαν αυτόν προς ανωτέραν μόρφωσιν και μαθημάτων παιδείαν εις την Κωνσταντινούπολιν. Περατώσας τας σπουδάς του εις την βασιλίδα των πόλεων επανήλθεν εις την ιδιαιτέραν αυτού πατρίδα, την Αρσινόην. Επανελθών δε εις αυτήν και περίλαμπρος γενόμενος καθ’ όλην την Κύπρον δια τους ασκητικούς αυτού αγώνας και δια πάσαν άλλην αρετήν, μετά την προς Κύριον εκδημίαν του Αγίου Νίκωνος, εκλέγεται διάδοχος αυτού εις τον θρόνον της Αρσινόης. Ποιμάνας δε θεαρέστως και θεοφιλώς το ποίμνιον, το οποίον του ενεπιστεύθη ο Κύριος και διαφυλάξας αυτό από τους αοράτους και ορατούς αυτού εχθρούς απήλθε προς Κύριον κατά την παρούσαν κθ΄ (29^ην) Αυγούστου. Ούτος είχε και αδελφόν τον Άγιον Θεοσέβειον τον Αρσινοήτην.

Τη ΚΘ΄ (29η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη της Οσίας ΘΕΟΔΩΡΑΣ της εν Θεσσαλονίκη, της εξ Αιγίνης καταγομένης.

Θεοδώρα η θαυμασία και αοίδιμος και των του Θεού δωρεών επώνυμος ήτο από την Αίγιναν. Ο πατήρ της ήτο κληρικός της Μεγάλης Εκκλησίας, ονόματι Αντώνιος, καλόγνωμος και ενάρετος, όστις έγινε και Μοναχός ύστερον. Η δε μήτηρ της εκαλείτω Χρυσάνθη, ομοίως και αυτή καλής προαιρέσεως. Έζησε δε εις την παρούσαν ζωήν η Χρυσάνθη ολίγον καιρόν, αφού εγέννησεν εν θυγάτριον· και την ημέραν όπου εκοιμήθη δια παντός έγινεν ο σύζυγός της (πρινν μάλιστα να την ενταφιάση) Μοναχός· ότι από καιρού το επόθει, και δεν ελυπήθη διότι απέθανεν η γυνή του και τον ελύτρωσε των του κόσμου γηϊνων φροντίδων.

Τη ΚΘ΄ (29η) Αυγούστου, η αποτομή της τιμίας Κεφαλής του Αγίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.

Ιωάννης ο μέγας Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου ήτο υιός Ζαχαρίου του Αρχιερέως και της Ελισάβετ, εξ επαγγελίας του Αρχαγγέλου Γαβριήλ γεννηθείς, απεκεφαλίσθη δε σήμερον υπό του Ηρώδου Αντύπα, διότι ήλεγχεν αυτόν δια την παράνομον μίξιν μετά της Ηρωδιάδος. Ούτος εμαρτυρήθη υπό του Δεσπότου Χριστού, ότι είναι ο μέγιστος πάντων των εκ κοιλίας μητρός εξελθόντων και ο εκλεκτότατος των Προφητών. Ούτος εσκίρτησεν εκ κοιλίας μητρός του, εκήρυξε δε τον Χριστόν και εις τους ζώντας εν τη γη άνω και εις τας ψυχάς των τεθνεώτων εν τω Άδη κάτω.

Τη ΚΗ΄ (28η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΜΩΥΣΕΩΣ του Αιθίοπος.

Μωϋσής ο μακάριος και εν Οσίοις πατήρ ημών ήτο Αιθίοψ, ως δε ήτο φυσικόν μέλας κατά την χροιάν του σώματος. Αλλά και κατά την ψυχήν ήτο ομοίως το πρότερον, διότι τον Χριστόν δεν εγνώριζεν, αλλ’ ήτο αλλόφυλος και κακότροπος άνθρωπος. Ήτο δε πρότερον δούλος ενός πολιτικού ανδρός, ο οποίος και τον απέβαλε δια την πολλήν κακίαν και ληστρικήν και μοχθηράν γνώμην του. Επειδή δε ήτο ληστής και εφόνευε χωρίς αιτίαν τον τυχόντα, έχων με ένα βοσκόν έχθραν μεγάλην, διότι τον ημπόδισε να κάμη κακόν τι, εβουλεύθη να θανατώση τον βοσκόν εκείνον. Όθεν μαθών ότι ευρίσκετο αντίπερα του ποταμού Νείλου, όστις τότε είχε πλημμυρήσει, κρατήσας με τους οδόντας την μάχαιράν του και το επανωφόριόν του τυλίξας εις την κεφαλήν του, επέρασε τον ποταμόν κολυμβών.

Τη ΚΖ΄ (27ην) Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΦΑΝΟΥΡΙΟΥ του Νεοφανούς.

Φανούριος ο λαμπρός αθλητής του Κυρίου και Μάρτυς αήττητος, πόθεν ήτο, και ποίους γονείς είχε, και εις ποίον καιρόν, και με τίνας βασιλείς έκαμε την πάλην και τον αγώνα του, δεν ηδυνήθημεν ποτέ να το μάθωμεν· επειδή και ο βίος αυτού εχάθη από του καιρού τας ανωμαλίας, από τας οποίας και άλλα πολλά πράγματα εχάθησαν, και άδηλα και αφανή εγένοντο. Τούτο μόνον έχομεν γνωστόν, ότι τον καιρόν όπου εξουσίασαν οι Αγαρηνοί την περίφημον νήσον Ρόδον δια τας αμαρτίας μας, εκείνος όπου έγινεν εξουσιαστής αυτής της νήσου ηβουλήθη να ανακτίση τα τείχη της χώρας, τα οποία είχον πρωτύτερα οι πολέμιοι κατηδαφισμένα. Ήσαν δε εις το έξω μέρος του φρουρίου μερικαί ηρειπωμέναι οικίαι, αι οποίαι, άδεται λόγος, ότι ήσαν αυτό το πρώτον φρούριον, το οποίον είναι προς το νότιον μέρος της νήσου, μακράν ως εν στάδιον.

Τη ΚΖ΄ (27ην) Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΟΣΙΟΥ, Επισκόπου Κορδούης.

Όσιος ο μακάριος πατήρ ημών, διαλάμπων εις την άσκησιν και αρετήν, εχειροτονήθη Επίσκοπος της εν τη Ισπανία Επισκοπής Κορδούης, ζήλον δε έχων υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, παρευρέθη εις την αγίαν και οικουμενικήν πρώτην Σύνοδον, την εν Νικαία συναθροισθείσαν επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου εν έτει τκε΄ (325) την του Αρείου λύσσαν και αίρεσιν καταπολεμήσας. Ήτο δε ο Όσιος έξαρχος και της εν Σαρδική τοπικής Συνόδου, της επί Κωνσταντίου και Κώνσταντος των αυταδέλφων συγκροτηθείσης εν έτει τμζ΄ (347). Αυτός δε ο μακάριος επί τέλους, επειδή δεν συνεφώνει εις την καθαίρεσιν του μεγάλου Αθανασίου Αλεξανδρείας, εστάλη εις εξορίαν μετά των άλλων θεοφόρων Πατέρων, των υπό Κωνσταντίου εξορισθέντων· εξόριστος δε διατελών και πολλάς κακοπαθείας εκ τούτου υπομείνας ο τρισόλβιος, ετελείωσε την ζωήν του και απήλθε προς τον ποθούμενον Κύριον.

Τη ΚΖ΄ (27ην) Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών και Ομολογητού ΛΙΒΕΡΙΟΥ, Πάπα Ρώμης.

Λιβέριος ο Πάπας Ρώμης και Μάρτυς ήκμασε βασιλεύοντος Κωνσταντίου, του υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τνβ΄ (352) είναι δε ο συνεργήσας να λάβωσι τους θρόνους ο Άγιος Αθανάσιος της Αλεξανδρείας και ο Άγιος Παύλος της Κωνσταντινουπόλεως. Δια ταύτην λοιπόν την αιτίαν προσεκάλεσεν εις Κωνσταντινούπολιν τον Άγιον Λιβέριον ο βασιλεύς Κωνστάντιος, ο φρονών εξ αγνοίας την του Αρείου αίρεσιν, αφ’ ου απέθανεν ο αδελφός του Κώνστας. Όθεν επιχειρήσας να πείση τον Άγιον, ίνα απέχη μεν από της κοινωνίας του Αθανασίου, συμφωνήση δε εις την καθαίρεσιν αυτού και μη δυνηθείς, εξώρισεν αυτόν εις την Θράκην. Ελθών δε εις Ρώμην ο Κωνστάντιος, ηναγκάσθη παρά πάντων να ανακαλέση τον μακάριον τούτον Λιβέριον εις τον θρόνον του· όθεν προσέταξε να επανέλθη ο Άγιος εις Ρώμην, εν η καλώς και θεαρέστως διανύσας την ζωήν του ανεπαύσατο εν Κυρίω.

Τη ΚΖ΄ (27ην) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΟΙΜΕΝΟΣ.

Ποιμήν ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ της Αιγύπτου, αναχωρήσας δε εκ της πατρίδος του μεθ’ όλων των αδελφών του εγένετο Μοναχός. Η δε μήτηρ αυτών, εκ της μητρικής φιλοστοργίας κινηθείσα, επήγεν εις την Σκήτην ίνα τους ίδη, και επειδή οι υιοί της έκλεισαν την θύραν του κελλίου των, έκλαιεν έξω με πόνον καρδίας και εφώναζεν. Ο δε αββάς Ανούβ, εις εκ των αδελφών, λέγει προς τον Ποιμένα· «Τι να κάμωμεν εις την γραίαν ταύτην»; Τότε ο Ποιμήν ήλθε πλησίον της θύρας και λέγει εις αυτήν έσωθεν· «Διατί κλαίεις γραία;» Η δε, ακούσασα την φωνήν του Ποιμένος, είπε· «Θέλω να σας ίδω, τέκνα μου, διότι κατά τι θα βλάψω εγώ, εάν μόνον σας ίδω; Δεν είμαι εγώ η μήτηρ σας; Δεν ευρίσκομαι τώρα εγώ εις βαθύ γήρας;» Ο δε Ποιμήν απεκρίθη εις αυτήν·

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου ΙΩΑΣΑΦ, βασιλέως των Ινδιών, υιού του βασιλέως Αβεννήρ.

Ιωάσαφ του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών η άθλησις και οι κατά των δαιμόνων αγώνες υπερβάλλουσι πάντας των Αγίων τους βίους και ο βίος αυτού τόσον είναι ηδύς και γλυκύτατος, ώστε υπέρκειται της αμβροσίας και του νέκταρος, και δύναται να απαλύνη και την σκληροτέραν καρδίαν και να παρακινήση τους οφθαλμούς να σταλάξωσι πολλά δάκρυα. Πλην, επειδή οι περισσότεροι αγαπούν την βραχυλογίαν, εσμικρύναμεν την διήγησιν, μη αφήσαντες ή τα αναγκαιότατα, καθώς έγραψε ταύτα ο θείος πατήρ ημών Δαμασκηνός Ιωάννης. Εκείθεν της Αιγύπτου είναι χώρα, ήτις ονομάζεται των Ινδών, και χωρίζεται από το μέρος της Αιγύπτου δια θαλάσσης, από δε το μέρος της στερεάς πλησιάζει εις τα όρια της Περσίας, και ήτις χώρα της Ινδίας ήτο παλαιόθεν εσκοτισμένη από τον ζόφον της ειδωλολατρίας. Μετά δε την του Σωτήρος Ανάληψιν και την του Παναγίου Πνεύματος κάθοδον, απήλθον οι Άγιοι Απόστολοι εις διαφόρους τόπους και έθνη διδάσκοντες το Ευαγγέλιον. Τότε και ο ιερώτατος Θωμάς απεστάλη εις την ως άνω χώραν, ίνα κηρύξη το Ευαγγέλιον, και με την θείαν βοήθειαν επίστευσαν πολλοί των ανθρώπων της χώρας αυτής· όσον δε παρήρχοντο οι χρόνοι, τοσούτον ηύξανεν εις αυτούς και η πίστις μας. Και πολλοί, απαρνησάμενοι τας κοσμικάς ηδονάς, ησκήτευον εις τα όρη και τα σπήλαια.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη ετέρου Αγίου Μάρτυρος ΑΔΡΙΑΝΟΥ.

Αδριανός ο Μάρτυς, έτερος ων του σήμερον επίσης εορταζομένου ομωνύμου Αδριανού, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου, εν έτει τιγ΄ (313), καταγόμενος μεν εκ της Ρώμης (υιός ων Πρόβου βασιλέως Ρώμης, του βασιλεύσαντος εν έτει σοστ΄ (276), διαμένων δε εν Βυζαντίω μετά τινος άλλου αδελφού του, Δομετίου καλουμένου, όστις προεχειρίσθη Επίσκοπος του Βυζαντίου μετά τον Τίτον. Ούτος λοιπόν ο μακάριος, ποθών να μαρτυρήση δια τον Χριστόν, επήγεν εις την Νικομήδειαν και ήλεγξε τον Λικίνιον, διότι ματαίως κατεπόνει τα ρωμαϊκά στρατεύματα προφασιζόμενος ότι διώκει τους Χριστιανούς. Όθεν αφού ετιμωρήθη παρά του Λικινίου με διαφόρους βασάνους, τελευταίον απεκεφαλίσθη και ούτω έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Ο δε τούτου αδελφός και Επίσκοπος του Βυζαντίου Δομέτιος, λαβών το άγιον αυτού λείψανον, ενεταφίασεν αυτό εν Αργυρουπόλει τη κειμένη πλησίον του Βυζαντίου, όπου ευρίσκοντο και τα άγια λείψανα των Μαρτύρων Αδριανού και Ναταλίας, μετά του λειψάνου Στάχυος του Αποστόλου του χρηματίσαντος πρώτου Επισκόπου του Βυζαντίου μετά τον πρωτόκλητον Ανδρέαν.  

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΔΡΙΑΝΟΥ και ΝΑΤΑΛΙΑΣ.

Ανδριανός ο Άγιος Μάρτυς και Ναταλία η σύζυγος αυτού η μετ’ αυτού συμμαρτυρήσασα κατήγοντο εκ της Νικομηδείας, ακμάσαντες κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει 298. Κατά δε την δευτέραν περίοδον της βασιλείας του Μαξιμιανού του διώκοντος τους Χριστιανούς, συνελήφθησαν είκοσιτρεις Χριστιανοί, οι οποίοι εκρύπτοντο εντός σπηλαίου, και ετιμωρήθησαν δια τιμωριών διαφόρων. Τούτους λοιπόν ηρώτησε και ο Άγιος Αδριανός προ του μαρτυρίου του ούτω· «Διατί, ω αδελφοί, υπομένετε τας ανυποφόρους ταύτας βασάνους και τας δεινάς ταύτας τιμωρίας;» Οι δε απεκρίθησαν· «Ημείς υπομένομεν ταύτα, ίνα κερδήσωμεν εκείνα τα αγαθά, τα οποία είναι ητοιμασμένα παρά Θεού εν τοις ουρανοίς δια τους πάσχοντας υπέρ της αγάπης του, και τα οποία ούτε ώτα δύνανται να ακούσωσιν, ούτε λόγος να παραστήση». Ταύτα ακούσας ο μακάριος Αδριανός κατενύχθη υπό της θείας χάριτος, και είπεν εις τους γραμματείς, οίτινες έγραφον τα ονόματα των μελλόντων να μαρτυρήσωσι Χριστιανών· «Γράψατε και το όνομά μου μεταξύ των άλλων ονομάτων, επειδή νομίζω και εγώ ηδονήν το να αποθάνω μετ’ αυτών δια την αγάπην του Χριστού».

Τη ΚΕ΄ (25η) του Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΜΗΝΑ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Μηνάς ο εν Αγίοις πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού του μεγάλου, εν έτει φνγ΄ (553). Πρεσβύτερος ων της εν Κωνσταντινουπόλει αγίας του Χριστού Εκκλησίας, εχειροτονήθη ύστερον Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως υπό του Αγαπητού, Πάπα Ρώμης, όστις ελθών τότε εις Κωνσταντινούπολιν καθήρεσε μεν τον αιρετικόν Άνθιμον, αντ’ αυτού δε εχειροτόνησε τον μακάριον τούτον Μηνάν. Καλώς λοιπόν κυβερνήσας την Εκκλησίαν και αυξήσας το του Χριστού ποίμνιον, εξεδήμησε προς Κύριον ο αοίδιμος· η δε Σύναξις αυτού και εορτή τελείται εν τη αγιωτάτη μεγάλη Εκκλησία. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τη ΚΕ΄ (25η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΤΙΤΟΥ Επισκόπου Γόρτυνος της εν Κρήτη και μαθητού του Αγίου Αποστόλου Παύλου.

Τίτος ο Απόστολος κατήγετο εκ του γένους του Μίνωος, βασιλέως της Κρήνης, καθώς λέγει Ζηνάς ο νομικός, ο συγγράψας τον Βίον του. Ούτος ο θεσπέσιος εκ τρυφεράς ηλικίας αναδείξας τάσιν πολλήν και επιμέλειαν εις την παιδείαν και μάθησιν, την παρά των Ελλήνων θαυμαζομένην, εικοσαετής γενόμενος ήκουσεν άνωθεν θείας φωνής, ήτις έλεγεν εις αυτόν ταύτα· «Τίτε, άπελθε εντεύθεν ίνα την ψυχήν σου σώσης, επειδή η εξωτερική αύτη παιδεία ουδόλως σε ωφελεί». Θέλων δε να ακούση και πάλιν την ιδίαν φωνήν, ίνα πληροφορηθή μάλλον και μη πλανηθή (διότι εγνώριζε τας γινομένας πλάνας εκ των φωνών των ειδώλων και των δαιμόνων), κατέγεινεν επτά ακόμη έτη εις την επιστήμην των γραμμάτων· προσταχθείς δε δια θείου οράματος να αναγνώση την Βίβλον των Εβραίων, έλαβε την παλαιάν Γραφήν, την οποίαν ανοίξας ευρίσκει πρώτον το ρητόν του προφήτου Ησαϊου το λέγον· «Εγκαινίζεσθε προς με, νήσοι, Ισραήλ σώζεται υπό Κυρίου σωτηρίαν αιώνιον». (Ησαϊας με: 16-17).

Τη ΚΕ΄ (25η) του Αυγούστου, η επάνοδος του λειψάνου του Αγίου ενδόξου Αποστόλου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

Βαρθολομαίος ο ένδοξος Απόστολος και του Χριστού Μαθητής, περιερχόμενος διαφόρους τόπους, εκήρυττε το όνομα του Ιησού Χριστού, τελευταίον δε φθάσας εις την μεγάλην Αρμενίαν, εκεί εσταυρώθη και απήλθε το πνεύμα του εις τα ουράνια. Το δε άγιον τούτου λείψανον εναποθέσαντες οι εκεί Χριστιανοί εντός θήκης λιθίνης το έκρυψαν εις την Ουρβανούπολιν, εξ αυτού δε επήγαζον διάφοροι ιατρείαι· όθεν οι λαοί συνέτρεχον εκεί και ελυτρώνοντο από τα πάθη και τας ασθενείας των. Ταύτα τα θαύματα και τας ιατρείας βλέποντες οι του διαβόλου υπηρέται, ελύσσων κατά της αγίας εκείνης λάρνακος και του εν αυτή περιεχομένου αποστολικού λειψάνου· τυχόντες δε ποτε ευκαιρίας έρριψαν εν τη θαλάσση την θήκην ταύτην μετά τεσσάρων άλλων, εμπεριεχουσών τα λείψανα των Μαρτύρων Παπιανού, Λουκιανού, Γρηγορίου και Ακακίου.

Τη ΚΔ΄ (24η) του μηνός Αυγούστου, η ανακομιδή του σεπτού λειψάνου του εν Αγίοις Πατρός ημών ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Αιγίνης, και η τούτου εκ Στροφάδων νήσων εις Ζάκυνθον επάνοδος.

Διονύσιος ο Άγιος και θαυματουργός Ιεράρχης εγεννήθη εν Ζακύνθω εν έτει αφμζ΄ (1547) Ιουνίου κα΄ (21) ευσεβών και πλουσίων γονέων υιός, Μωκίου και Παυλίνης την κλήσιν. Εισήλθεν εκ νεότητος εις την κατά τας Στροφάδας νήσους βασιλικήν Μονήν και ενεδύθη το μοναχικόν σχήμα. Προεχειρίσθη έπειτα Αρχιεπίσκοπος Αιγίνης, της οποίας εκόσμησε τον θρόνον επί χρόνον ικανόν, μετά δε ταύτα επέστρεψεν εις την πατρίδα αυτού, ένθα διεβίωσε του λοιπού οσίως γευόμενος το μέλι της ησυχίας. Φθάσας ο Άγιος εις το τέρμα του βίου του εν βαθεί γήρατι, προανήγγειλε τον θάνατον αυτού εις τους αδελφούς της Μονής της Αναφωνητρίας εις το οποίον ησύχαζεν. Ούτοι μετά θλίψεως ήκουσαν το πικρότατον τούτο άγγελμα. Ούτω δε ο Άγιος παρέδωκε την ψυχήν εις τον Πλάστην την ιζ΄ (17) του μηνός Δεκεμβρίου του έτους αχκδ΄ (1624), ημέραν Παρασκευήν, ημερομηνίαν καθ’ ην τελείται και μέχρι σήμερον η μνήμη αυτού και η περιαγωγή του λειψάνου ανά πάσαν την πόλιν.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος ΚΟΣΜΑΣ, ο εν Αλβανία μαρτυρήσας κατά το έτος αψοθ΄ (1779) αγχόνη τελειούται.

Κοσμάς ο Άγιος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος, ο αληθώς άνθρωπος του Θεού, διδάσκαλος και κήρυξ του θείου Ευαγγελίου, κατήγετο από το μικρόν χωρίον της Αιτωλίας το ονομαζόμενον Μέγα Δένδρον. Ήτο υιός γονέων ευσεβών, παρά των οποίων ανετράφη και εξεπαιδεύθη εις τα γράμματα εν νουθεσία Κυρίου, κατά τον θείον Απόστολον. Όταν δε ήλθεν εις ηλικίαν περίπου είκοσιν ετών, ήρχισε να διδάσκεται από τον Ιεροδιάκονον Ανανίαν, τον καλούμενον Δερβισάνον. Επειδή όμως κατά τους χρόνους εκείνους ήρχισε να ακμάζη και να φημίζεται μεγάλως και το σχολείον του Βατοπαιδίου εις το Άγιον Όρος, μετέβη εκεί, ίνα φοιτήση εις τούτο με άλλους αρκετούς συμπατριώτας του. Εκεί συνεπλήρωσε την μάθησιν υπό διδάσκαλον τον Παναγιώτην Παλαμάν. Μετά δε ταύτα εδιδάχθη και την Λογικήν από τον εκ Μετσόβου διδάσκαλον Νικόλαον Τζαρτζούλιον, όστις ήτο εκεί σχολάρχης μετά τον σοφώτατον Ευγένιον.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών και Ομολογητού ΓΕΩΡΓΙΟΥ του Λιμνιώτου.

Γεώργιος ο μακάριος ούτος πατήρ ημών εκ νεαράς ηλικίας αγαπήσας την μοναδικήν ζωήν, διέτριβεν εις τον Όλυμπον. Αφού δε πολλούς ηγωνίσατο αγώνας, παρρησία ωμολόγησε την ευσέβειαν και Ορθοδοξίαν κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου, όστις έθραυε τας αγίας Εικόνας και επυρπόλει τα των αγίων λείψανα, εν έτει ψιστ΄ (716). Τούτου λοιπόν του τυράννου ελέγξας ο μάρτυς την ασέβειαν και αθεϊαν, και ανακηρύξας την αληθή πίστιν και την των αγίων Εικόνων προσκύνησιν, υπέσυη πολυειδείς βασάνους εν βαθυτάτω γήρατι, ενενηκονταπέντε ετών την ηλικίαν· τελευταίον δε τμηθείς την ρίνα και καείς την τιμίαν κεφαλήν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού ευχαριστών Αυτόν και προσευχόμενος.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΤΑΤΙΩΝΟΣ.

Τατίων ο μακάριος Μάρτυς κατήγετο εκ τόπου Μαντιναίου καλουμένου και υποκειμένου εις την Μητρόπολιν Κλαυδιουπόλεως την εν τη Ερδελία, εκ της επαρχίας της Ονωριάδος. Συλληφθείς δε υπό των Ελλήνων, διότι εσέβετο τον Χριστόν, παρέστη ενώπιον του ηγεμόνος Ουρβανού, εν τη ρηθείση Κλαυδιουπόλει. Ερωτηθείς λοιπόν υπ’ εκείνου, και ομολογήσας τον Χριστόν, ερρίφθη εις την φυλακήν· είτα ερωτηθείς πάλιν, επειδή επέμενεν εις την πίστιν του Χριστού, εδάρη με ξύλα και εξεσχίσθη με όνυχας σιδηρούς. Μετά ταύτα εσύρθη κατά γης, και φθάσας εις την πύλην της πόλεως εσφράγισεν εαυτόν με τον τύπον του Τιμίου Σταυρού, ήκουσε δε άνωθεν θείας φωνής, ήτις ευηγγελίζετο όσα αγαθά ήσαν προητοιμασμένα εν τω ουρανώ δι’ αυτόν και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, εξ ου έλαβε και τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΥΤΥΧΟΥΣ μαθητού του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου.

Ευτυχής ο Ιερομάρτυς, ων πλήρης χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ηκολούθησε τον Άγιον Απόστολον Παύλον· ανδρείως δε κηρύξας το Άγιον Ευαγγέλιον και πολλούς ναούς των ειδώλων κρημνίσας, υφίσταται δαρμούς και δεσμά, και επί πολλά έτη κακοπαθεί εις την φυλακήν, εις την οποίαν διατελών έλαβεν άρτον ουράνιον. Έπειτα ερρίφθη εις πυρκαϊάν, και μετά ταύτα εδόθη εις βοράν των θηρίων· επειδή δε εν εξ αυτών ωμίλησε με φωνήν ανθρωπίνην, όλοι οι ακούσαντες ταύτην εξεπλάγησαν. Διαμείνας λοιπόν αβλαβής εις όλας τας τιμωρίας ο Άγιος, επανήλθεν εις την πατρίδα του, Σεβαστήν καλουμένην (ίσως την εν Κιλικία, ήτις Αυγούστου ελέγετο πρότερον, τα νυν δε ονομάζεται Σεβαστά, με θρόνον επισκόπου τετιμημένη, υπό τον Μητροπολίτην Ταρσού), πορευομένου θείου Αγγέλου και ενδυναμώνοντος αυτόν. Εκεί δε διελθών την ζωήν του και πλήρης ημερών γενόμενος εκοιμήθη εν Κυρίω.

Τη ΚΓ΄ (23η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Καλλίνικος ο Πατριάρχης, κατ’ αρχάς Πρεσβύτερος και Σκευοφύλαξ ων του Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου των Βλαχερνών, εχειροτονήθη έπειτα ένεκα των αρετών του Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, επί του νέου Ιουστινιανού του ρινοτμήτου, έκτου απογόνου του Ηρακλείου, εν έτει χπε΄ (685). Ο ρηθείς βασιλεύς, κακότροπος ων, κατέθλιβε διαρκώς τον Άγιον, επινοών καθ’ ημέραν και νέας θλίψεις, του εμήνυσε δε ποτέ ίνα κρημνίση δια προσευχής του τον Ναόν της Θεοτόκου, τον καλούμενον των Μητροπόλεων. Ο δε Άγιος απεκρίνατο, ότι δεν δίδεται ευχή προς κρημνισμόν, αλλά προς οικοδομήν και στηριγμόν, διότι ο Θεός εποίησε τον κόσμον ίνα μένη στερεός και μόνιμος, ουχί δε να φθαρή και να αφανισθή.

Τη ΚΓ΄ (23η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ, Επισκόπου Λουγδούνου.

Ειρηναίος ο ένδοξος Ιερομάρτυς, έτερος ούτος ων του ανωτέρω, ήκμασε κατά τους χρόνους Μάρκου Αυρηλίου, του και Αντωνίου καλουμένου και φιλοσόφου, εν έτει ρξ΄ (160), ήτο δε εκ των παλαιών ανδρών, διάδοχος των μακαρίων Αποστόλων και Επίσκοπος χρηματίσας της εν Γαλλία πόλεως Λουγδούνου, της σήμερον ονομαζομένης Λυώνος. Ούτος, καθ’ α λέγουσι, συνέγραψε πλείστα συγράμματα, βεβαιούντα την των Χριστιανών ορθήν πίστιν, εξ ων οι μεταγενέστεροι θείοι Πατέρες ηρανίσθησαν πολλάς ερμηνείας των θείων Γραφών. Διαδεχθείς εις την Επισκοπήν Λουγδούνου τον Ποθεινόν, όστις εμαρτύρησεν υπέρ Χριστού, ελύτρωσε πολλούς Έλληνας από της πλάνης των ειδώλων δια των λόγων και της διδασκαλίας του· όχι δε μόνον τούτο, αλλά και πολλούς Μάρτυρας προσήγαγεν εις τον Χριστόν αθλήσαντας δια το όνομά του. Τέλος αποκεφαλισθείς και αυτός υπό του Σεβήρου, εν έτει σβ΄ (202), έτυχε του στεφάνου της αθλήσεως.

Τη ΚΓ΄ (23η) του Αυγούστου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ο Επίσκοπος Σιρμίου, ξίφει τελειούται.

Ειρηναίος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήκμασεν επί Δοκλητιανού, εν έτει σπη΄ (288), ήτο δε Επίσκοπος Σιρμίου, πόλεως της εν Συρία Σελευκείας. Συλληφθείς δ’ εφέρθη εκ του Σιρμίου εις την Παννονίαν, ένθα παρασταθείς εις τον ηγεμόνα Πρόβον, και ομολογών και κηρύσσων την εις Χριστόν πίστιν, ενεκλείσθη εις την φυλακήν, εκ της οποίας εκβληθείς έπειτα εδάρη· μετά ταύτα, αφού ελήφθη η απόφασις του θανάτου, απεκεφαλίσθη και έτυχεν ο αοίδιμος του μαρτυρικού στεφάνου. Το δε άγιον τούτου λείψανον ερρίφθη εις τον ποταμόν τον ονομαζόμενον Σαύον.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, η σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τω Πυρσώ της Ευρυτανίας.

Εις τα μέρη της ποτέ μεν περιφήμου, νυν δε τεταπεινωμένης Ελλάδος (Ο συγγραφεύς της παρούσης διηγήσεως ονομάζει την Ελλάδα τεταπεινωμένην, διότι την εποχήν καθ’ ην συνέγραφε την διήγησιν ταύτην η νυν ελευθέρα Ελλάς ήτο υπό την δουλείαν των Οθωμανών.), κατά την Επαρχίαν του Λιτζάς και Αγράφων είναι όρος μέγα και υψηλόν, το οποίον ονομάζεται Όρθρυς, διότι από το ύψος, το οποίον έχει, ορθρίζει, ήτοι βλέπει τον ερχομόν της ημέρας και του ηλίου πρωτύτερα από όλα τα άλλα βουνά της Στερεάς Ελλάδος. Προς τα δυτικά μέρη και νότια του όρους τούτου ευρίσκονται και άλλα όρη, τα οποία είναι τόσον δύσβατα, όσον δεν ημπορεί να παραστήση ο λόγος, από αυτά δε εξέρχονται οι δεξιοί κλώνοι και αρχαί του Αχελώου ποταμού. Μέσον των ορέων τούτων, εις τους πλέον βαθυτάτους και δυσαναβάτους τόπους, ευρίσκεται η Ιερά Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Προυσιωτίσσης. Η Μονή αύτη περισφίγγεται εξόχως κάτωθεν μεν υπό ενός βαθυτάτου χάους, άνωθεν δε υπό φοβερωτάτου και αβάτου σπηλαίου, του οποίου το Καθολικόν, ήτοι η Εκκλησία, είναι μέσα εις το σπήλαιον με θόλον και ωραιοτάτη, αφιερωμένη εις μνήμην της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ΩΡ και ΟΡΟΨΙΣ ξίφει τελειούνται.

Ειρηναίος ο μακάριος Μάρτυς, ο πρώτος εκ των τριών τούτων Αγίων Μαρτύρων, ήτο Διάκονος της Εκκλησίας· επειδή δε εκήρυττε παρρησία τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν, συνελήφθη υπό των απίστων και παρέστη έμπροσθεν του άρχοντος. Οι δε Άγιοι Ωρ και Όροψις ήσαν και αυτοί Χριστιανοί, και παρασταθέντες μετά του Αγίου Ειρηναίου ωμολόγησαν την πίστιν του Χριστού. Ερρίφθησαν λοιπόν και οι τρεις εντός πυράς, πεσούσης δε βροχής εσβέσθη το πυρ και έμειναν αβλαβείς οι Άγιοι· είτα ριφθέντες εις τα θηρία, επειδή ουδεμίαν και υπ’ αυτών βλάβην υπέστησαν, εκρεμάσθησαν επί ξύλου και εξεσχίσθησαν αλύπητα. Τελευταίον απεκεφαλίσθησαν και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, μνήμη της Οσίας ΑΝΘΟΥΣΗΣ και ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Μάρτυρος του βαπτίσαντος αυτήν, και των δύο οικετών αυτής, ΧΑΡΙΣΙΜΟΥ και ΝΕΟΦΥΤΟΥ.

Ανθούσα η Οσία μήτηρ ημών έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουαλεριανού, εν έτει σνδ΄ (254), καταγομένη εκ Σελευκείας της εν Συρία, θυγάτηρ ούσα Αντωνίου και Μαρίας, πλουσιωτάτων μεν γονέων, αλλά προσκεκολλημένων εις την θρησκείαν των ειδώλων. Πιστεύουσα κρυφίως δε αύτη εις τον Χριστόν, επεθύμει να λάβη το άγιον Βάπτισμα και να ίδη τον Επίσκοπον Αθανάσιον, ο οποίος εκήρυττεν εν Ταρσώ της Κιλικίας τον λόγον του Θεού· καταπείσασα δε η Οσία την μητέρα της και λαβούσα δύο ημιόνους, ανέβη εις την μίαν εξ αυτών, και έλαβε μεθ’ εαυτής και τους δύο ευνούχους και δούλους της, Χαρίσιμον και Νεόφυτον, προσποιηθείσα ότι θα υπάγη εις την τροφόν της.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΥ και των συν αυτώ ΖΩΤΙΚΟΥ, ΖΗΝΩΝΟΣ, ΘΕΟΠΡΕΠΙΟΥ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ και ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ.

Αγαθόνικος ο ένδοξος αθλοφόρος του Χριστού και οι συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, εν έτει 298, ότε κόμης τις, Ευτόλμιος ονομαζόμενος, σταλείς εκ της Νικομηδείας εις τα μέρη του Ευξείνου Πόντου υπό του βασιλέως, ίνα θανατώση τους ευρισκομένους εκεί Χριστιανούς, προσωρμίσθη εις το εμπόριον το λεγόμενον Κάρπην· εκεί δε ευρών τον Άγιον Ζωτικόν με τους μαθητάς του ομολογούντας τον Χριστόν, κατεδίκασεν αυτόν εις σταυρικόν θάνατον.

Τη ΚΑ΄ (21η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΒΑΣΣΗΣ και των τέκνων αυτής, ΘΕΟΓΝΙΟΥ, ΑΓΑΠΙΟΥ και ΠΙΣΤΟΥ.

Βάσσα η Αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει σπ΄ (280), κατήγετο δε εκ της Εδέσσης. Αύτη συζευχθείσα Ουαλέριόν τινα, ιερέα των ειδώλων, εγέννησεν εξ αυτού τρεις υιούς, Θεόγνιον, Αγάπιον και Πιστόν, τους οποίους ανέτρεφε δια της εις Θεόν ευσεβείας, ούσα και αυτή Χριστιανή και πιστή εκ προγόνων. Διαβληθείσα είτα υπό του ιδίου ανδρός της, παρέστη μετά των τριών υιών αυτής έμπροσθεν του ανθυπάτου Βικαρίου, και ομολογήσασα εαυτήν Χριστιανήν ερρίφθη εν τη φυλακή μετά των δύο υιών της. Θεόγνιος δε, ο πρεσβύτερος υιός, κρεμασθείς εξεσχίσθη.

Τη ΚΑ΄ (21η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΘΑΔΔΑΙΟΥ, του και Λεββαίου καλουμένου.

Θαδδαίος ο Απόστολος πατρίδα είχε την Έδεσσαν, Εβραίος ων κατά το γένος και άριστα γεγυμνασμένος εις τας θείας Γραφάς. Ούτος λοιπόν αναβάς εις τα Ιεροσόλυμα, ίνα προσκυνήση, κατά τας ημέρας Ιωάννου του Βαπτιστού, και ακούσας τούτου το κήρυγμα, και υπερθαυμάσας την αγγελικήν ζωήν του, εβαπτίσθη υπ’ αυτού. Μετά ταύτα, βλέπων τον Δεσπότην Χριστόν και τα άπειρα θαύματα, όσα ετέλει, ακούσας δε και την διδασκαλίαν του, ηκολούθησεν αυτόν έως το σωτήριον πάθος. Μετά δε την Ανάληψιν του Κυρίου επανήλθεν εις την πατρίδα του Έδεσσαν, και βαπτίσας τον Τοπάρχην Αύγαρον, εκαθάρισε το λείψανον εκείνο της λέπρας, το οποίον είχε μείνει εις το έτωπόν του, καθώς περί τούτου είπομεν κατά την δεκάτην έκτην του Αυγούστου. Πολλούς δε και άλλους διδάξας και φωτίσας και Εκκλησίας οικοδομήσας, σιήλθε τας πόλεις της Συρίας και φθάσας εις Βηρυτόν, πόλιν της Φοινίκης, εδίδαξε πολλούς και εβάπτισεν, ένθα και την ψυχήν του παρέδωκεν εις χείρας Θεού. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον σεπτόν Ναόν του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου Πέτρου, παρά τη Μεγάλη Εκκλησία και εις το Μοναστήριον του Πρόβου.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ και ΔΟΣΑ (ή Δοσαί).

Ηλιόδωρος και Δοσάς οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν καθ’ ην εποχήν, κατά το πεντηκοστόν τρίτον έτος της βασιλείας του, Σαβώριος ο βασιλεύς των Περσών έκαμεν απόβασιν πολλών στρατευμάτων εις τινα πόλιν των Ρωμαίων, και ήρχισε να κρημνίζη τας εκεί Ορθοδόξους Εκκλησίας των Χριστιανών, θραύων τας ιεράς και αγίας Εικόνας και πυρπολών τα λείψανα των Αγίων. Τότε οι Άγιοι ούτοι Ηλιόδωρος και Δοσάς παρουσιασθέντες ενώπιον του βασιλέως εκείνου και ελέγξαντες την ας΄ρβειάν του, ανεκήρυξαν την αληθή πίστιν του Χριστού (ήτο δε τότε ο Άγιος Ηλιόδωρος ενενήκοντα πέντε ετών)· όθεν υπέμειναν οι μακάριοι πολλάς και διαφόρους βασάνους, και τελευταίον εκόπησαν τας ρίνας και εκάησαν τας κεφαλάς. Ούτω δε οι Άγιοι ευχαριστούντες τω Θεώ παρέδωκαν τας ψυχάς των και ανήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΟΥΚΙΟΥ του Βουλευτού.

Λούκιος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους Διοκλητιανού εν έτει 299 καταγόμενος εκ της πόλεως Κυρήνης της εν Λιβύη· ήτο δε πρώτος της εν τη πόλει Βουλής και υπερείχεν όλους τους ομήλικάς του κατά το ανάστημα. Πρότερον μεν ήτο προσκεκολλημένος εις την υλικωτάτην θρησκείαν και πλάνην των ειδώλων, αφού δε ανδρείως ηγωνίσθη ο Άγιος Ιερομάρτυς Θεόδωρος, ο της Κυρήνης Επίσκοπος, και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον, τότε και ο Λούκιος ούτος, κατανυχθείς υπό της χάριτος του Χριστού, επίστευσεν εις τον Χριστόν και έλαβε το Άγιον Βάπτισμα. Αυτός έπεισε και τον ηγεμόνα Διγνιανόν να πιστεύση εις τον Χριστόν, και μετ’ αυτού επήγεν εις την Κύπρον· βλέπων δε εκεί ότι συνελαμβάνοντο οι Χριστιανοί και εθανατώνοντο, παρεδόθη και αυτός αυθορμήτως εις τους βασανιστάς, εν αγνοία του Διγνιανού. Επειδή δε λακτίσας κατεκρήμνισε τον βωμόν και εσκόρπισε τας επ’ αυτού θυσίας, τούτου ένεκα προσέταξεν ο ηγεμών να αποκεφαλίσωσι τον Άγιον και ούτως ανέβη η ψυχή του νικηφόρος εις τα ουράνια δώματα.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΒΗΡΟΥ και ΜΕΜΝΟΝΟΣ του Κεντυρίωνος.

Σεβήρος, ο αήττητος του Χριστού αθλητής, ήτο εκ της Σίδης της Παμφυλίας, υιός Θρακός, Πετρωνίου ονομαζομένου, μητρός δε Μυγδονίας. Ούτος λοιπόν ελθών εις την Φιλιπούπολιν και ιδών τους ανωτέρω Αγίους Τριακονταεπτά Μάρτυρας αγωνιζομένους δια τον Χριστόν, παρρησία και ούτος ωμολόγησεν αυτόν Θεόν. Δια τούτο εξεσχίσθη σκληρώς και δακτυλίους σιδηρούς πεπυρωμένους εδέχθη εις τα δάκτυλα των χειρών του· είτα τανυσθείς επί τεσσάρων ξύλων επριονίσθη, και ύστερον εζώσθη την σιδηράν πεπυρωμένην ζώνην, και τέλος αποκεφαλισθείς ο αοίδιμος έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. Τον δε Άγιον Μέμνονα, τον και Κεντυρίωνα επονομαζόμενον, ετάνυσαν πρότερον επί δύο στηλών και ανέσπασαν τρεις λωρίδας δέρματος αυτού από κεφαλής μέχρι ποδών. Έπειτα έκοψαν τους πόδας του, και ούτως έρριψαν αυτόν εν καμίνω, ένθα παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, λαβών παρ’ αυτού ο αείμνηστος και τον αμάραντον της αθλήσεως στέφανον.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη των Αγίων ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΕΠΤΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ, των εν Βιζύη της Θράκης μαρτυρησάντων.

Εκ των Αγίων τούτων Μαρτύρων άλλοι μεν ήσαν εκ του Βυζαντίου, άλλοι δε εκ της Φιλιππουπόλεως. Συλληφθέντες δε εν Βιζύη της Θράκης υπό του καταράτου Απελλιανού, όστις ήτο τότε ηγεμών, εβασανίσθησαν με διαφόρους βασάνους επειδή ωμολόγουν παρρησία τον Χριστόν· τελευταίον δε ανήφθη κάμινος κάτωθεν της γης, και αφού πρώτον έκοψαν τας χείρας και τους πόδας των Αγίων, έρριψαν αυτούς εκεί, και ούτω παρέδωκαν οι αοίδιμοι τας ψυχάς των εις τον Θεόν, παρά του οποίου έλαβον τους αφθάρτους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΣΑΜΟΥΗΛ.

Σαμουήλ ο ένδοξος Προφήτης κατήγετο εκ της Αρμαθαίμ Σιφά, εκ του όρους Εφραίμ, υιός ων Ελκανά και Άννης της Προφήτιδος. Ο δε Ελκανά έχων δύο γυναίκας, εκ των οποίων η μεν ονομαζομένη Άννα ήτο στείρα, η δε άλλη, Φεννάνα, είχε τέκνα, ανέβη μετά της Άννης εις τον τόπον Σηλώ, όπου ήτο τότε η Σκηνή και η Κιβωτός· εκεί δε ήτο και ο Ιερεύς Ηλί, και οι δύο υιοί του, ο Οφνί και ο Φινεές. Επειδή δε ο Κύριος απέκλεισε την μήτραν της Άννης και έμεινεν άτεκνος, η δε αντίζηλός της Φεννάνα ελύπει αυτήν, προσηυχήθη αύτη εις τον Θεόν μετά πόνου καρδίας, και εισηκούσθη παρ’ αυτού γεννήσασα δε υιόν τον μέγαν τούτον Προφήτην Σαμουήλ (το οποίον ερμηνεύεται Θεαίτητος) αφιέρωσεν αυτόν εις τον Θεόν. Όθεν, όταν ηυξήθη κατά την ηλικίαν, ελειτούργει εις τον Θεόν, και έγινε μέγας Προφήτης· ο δε Ηλί και οι υιοί του συνετρίβησαν υπό της οργής του Κυρίου και ηφανίσθησαν, διότι παρώργιζον τον Θεόν.

Τη ΙΘ΄ (19η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ του Νέου του θαυματουργού, του εν τω όρει της πόλεως Ναούσης ασκήσαντος.

Θεοφάνης ο Όσιος Πατήρ ημών ο Νέος εγεννήθη εις Ιωάννινα περί τας αρχάς της ΙΣΤ΄ εκατονταετηρίδος μ.Χ. εκ γονέων ευσεβών, υφ ων και ανετράφη εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Υπό θείου δε εμπνεόμενος ζήλου, κατά την ενηλικίωσιν αυτού αποχαιρετήσας τα φθαρτά και γήϊνα μετέβη εις το αγιώνυμον Όρος του Άθωνος, περιελθών δε τας εν αυτώ Ιεράς Μονάς και Σκήτας των Πατέρων εξέλεξε την Μονήν του Δοχειαρίου, ένθα γενόμενος Μοναχός διήγεν οσίως και εναρέτως τον βίον του, φιλαδέλφως δε αγαπών τους συνασκουμένους πατέρας και αδελφούς της Μονής, και υπ’ αυτών αμοιβαίως ανταγαπώμενος εξελέγη μετ’ ολίγον Ηγούμενος αυτών και της ιεράς Μονής επιστάτης.

Τη ΙΘ΄ (19η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΤΙΜΟΘΕΟΥ, ΑΓΑΠΙΟΥ και ΘΕΚΛΗΣ.

Τιμόθεος ο ένδοξος ούτος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της Παλαιστίνης, ων δε τέλειος κατά τον λόγον και την ζωήν, εγένετο της ευσεβείας διδάσκαλος. Συλληφθείς δε παρέστη εις τον άρχοντα της Γάζης, Ουρβανόν ονόματι, και ερωτηθείς παρ’ αυτού ωμολόγησεν, ότι ανήκει εις την τάξιν των Χριστιανών, εθεολόγησε δε πάσαν την του Χριστού ένσαρκον οικονομίαν· όθεν δαρείς δυνατά και παν είδος βασάνων δοκιμάσας, επειδή ουδόλως εκάμφθη, αλλ’ έμεινεν αμετάθετος εις την ευσέβειαν, ερρίφθη ύστερον εις πυράν, και ούτω παρέδωκε το πνεύμα του τω Θεώ και έλαβε του μαρτυρίου τον άφθαρτον στέφανον. Εν τη ιδία δε πόλει της Γάζης ευρισκόμενοι ο τε Άγιος Αγάπιος και η Θέκλα, η εκ της Βιζύης καταγομένη, εβασανίσθησαν πολύ δια την του Χριστού πίστιν, και επειδή έτι μάλλον εις αυτήν εστερεώνοντο, δια τούτο παρεδόθησαν εις τα θηρία και υπ’ αυτών κατασπαραχθέντες έλαβον τον στέφανον του μαρτυρίου.

Τη ΙΘ΄ (19η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΑΝΔΡΕΟΥ του Στρατηλάτου, και των συν αυτώ τελειωθέντων Δισχιλίων Πεντακοσίων Ενενήκοντα Τριών.

Ανδρέας ο ένδοξος Μάρτυς και Στρατηλάτης ήκμασε κατά τους χρόνους του ασεβεστάτου Μαξιμιανού, εν έτει σπθ΄ (289), στρατιώτης ων εν τη Ανατολή, υπό τον Αντίοχον αρχιστράτηγον του βασιλικού στρατού. Αποσταλείς δε υπ’ αυτού μετ’ άλλων συστρατιωτών, ίνα πολεμήση τους Πέρσας, οίτινες, διαβάντες τα όριά των και ελθόντες εις τα όρια των Ρωμαίων, ελεηλάτουν αυτά και ηφάνιζον, επεκαλέσθη τον Χριστόν, πείσας δε και τους συντρόφους του να επικαλεσθώσιν Αυτόν, ενίκησε τους Πέρσας και τους κατετρόπωσεν. Όθεν ένεκα της ανελπίστου ταύτης νίκης προσείλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού τους στρατιώτας του. Διαβληθέντες λοιπόν ο τε Άγιος και οι τούτου σύντροφοι προς τον αρχιστράτηγον αυτών Αντίοχον, παρεστάθησαν όλοι προς αυτόν και ωμολόγησαν την του Χριστού πίστιν· διο τον μεν Άγιον Ανδρέαν ήπλωσαν επί σιδηράς πεπυρωμένης κλίνης, των δε συντρόφων του τας χείρας εκάρφωσαν επί τετραγώνων ξύλων. Είτα κατά προσταγήν του Αντιόχου εδίωξαν τους Αγίους εκ των ορίων της χώρας εκείνης χίλιοι άλλοι στρατιώται, τους οποίους κατηχήσας ο Άγιος Ανδρέας ωδήγησε και τούτους εις την πίστιν του Χριστού. Τούτο δε μαθών ο Αντίοχος κατεδίωξεν όλους, προστάξας να θανατώσωσιν αυτούς τε και τους εξ αρχής όντας συντρόφους του Αγίου, ως και αυτόν τον ίδιον πανένδοξον Ανδρέαν και ούτως έλαβον όλοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΙΗ΄ (18η) Αυγούστου, μνήμη του οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ, του εν τη Σκήτη της αγίας Άννης, τη ούση εν τω αγιωνύμω Όρει του Άθω, ασκητικώς διαλάμψαντος.

Σωφρόνιος  ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών, ο υιός του φωτός και της άνω βασιλείας κληρονόμος, κατήγετο εκ της Ηπείρου, γεννηθείς από γονείς ευσεβείς, κατά τον δέκατον όγδοον αιώνα. Εκ νεότητος διεκρίνετο επί σεμνότητι βίου και ευκοσμία ηθών και φόβω Θεού, αποφεύγων όση δύναμις τα βλάπτοντα το της ψυχής ευγενές και εγκολπούμενος τα αγνά και θεοφιλή. Ελθών εις ηλικίαν γάμου, συνέζευξαν αυτόν οι γονείς αυτού μετά σεμνής γυναικός και μη βουλόμενον, αλλ’ ούτος τα άνω φρονών και ζητών, παραπλήσιος ων του Αγίου Αλεξίου του ανθρώπου του Θεού, καθ’ ην ώραν εισήλθεν εις τον θάλαμον προς κατάκλισιν μετά της νύμφης, προσποιηθείς ανάγκην τινά, εξήλθεν ως άλλη δαβιτική διψώσα έλαφος εις τον αγιώνυμον Άθω, αγαπήσας την μοναχικήν και ισάγγελον ζωήν.

Τη ΙΗ΄ (18η) του Αυγούστου, μνήμη των Οσίων και θεοφόρων πατέρων ημών ΒΑΡΝΑΒΑ και ΣΩΦΡΟΝΙΟΥ του ανεψιού αυτού των Αθηναίων και ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ του Τραπεζουντίου των εν τω όρει του Μελά ασκησάντων και εν ειρήνη τελειωθέντων.

Από τας αγράφους παραδόσεις, όσας οι Άγιοι Απόστολοι παρέδωσαν εις τους ακολούθους των και αλληλοδιαδόχως παρέπεμψαν εις ημάς, είναι και η σχετική με την προσκύνησιν των θείων Εικόνων, την οποίαν οι μεν άλλοι αγράφως, ως είπον, παρέδωσαν, ο δε ιερός Λουκάς και εμπράκτως την παρέδωσεν, επειδή ιστόρισε με χρώματα, καθώς ομολογεί η κοινή παράδοσις, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, βασταζόμενον ως βρέφος μέσα εις τας αγκάλας της Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας. Από δε τας πολλάς εικόνας, όσας θα ιστόρησε, βεβαίως τρεις μόνον, άδεται λόγος, ότι έδειξεν εις την Θεοτόκον, τας οποίας αποδεξαμένη είπεν εκείνο το περίφημον ρήμα: «Η χάρις του εξ εμού τεχθέντος δι’ εμού είη μετ’ αυτών». Από δε τας τρεις, καθώς αποδεικνύουσιν οι ιστορικοί και μαρτυρούν τα βασιλικά χρυσόβουλλα και τα Πατριαρχικά σιγγιλλιώδη γράμματα, μία μεν είναι εκείνη ήτις ευρίσκεται εις το Μέγα Σπήλαιον της Πελοποννήσου, Δευτέρα δε η του Κύκκου εις την Κύπρον, και Τρίτη η εις το όρος του Σουμελά ευρισκομένη, κοντά εις την Τραπεζούντα, ήτις ονομάζεται και Οδηγήτρια.

Τη ΙΗ΄ (18η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΡΜΟΥ, ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ και ΠΟΛΥΑΙΝΟΥ.

Έρμος, Σεραπίων και Πολύαινος οι Μάρτυρες, Ρωμαίοι όντες, διεβλήθησαν υπό των απίστων, ότι σέβονται μεν τον Χριστόν, μισούσι δε και αποστρέφονται τα είδωλα. Όθεν παρεστάθησαν εις τον έπαρχον της Ρώμης και ομολογήσαντες παρρησία την εις Χριστόν πίστιν, πρώτον μεν εγκαθείρχθησαν εντός σκοτεινής και δυσώδους φυλακής, είτα δε εκβληθέντες εκείθεν, αλλά μη θελήσαντες να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα, εσύρθησαν εις πετρώδεις και δυσβάτους τόπους, ούτω δε εν τη βασάνω ταύτη παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, παρ’ ου έλαβον της αθλήσεως τους αμαράντους στεφάνους.

Τη ΙΗ΄ (18η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΦΛΩΡΟΥ και ΛΑΥΡΟΥ.

Φλώρος και Λαύρος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν μεν αδελφοί δίδυμοι, λιθοξόοι την τέχνην, εκμαθόντες αυτήν παρά του Αγίου Πατρόκλου και του Αγίου Μαξίμου, μαρτυρησάντων και αυτών δια τον Χριστόν. Αφού δε οι διδάσκαλοι ούτοι εμαρτύρησαν, αφήκαν την εν Βυζαντίω διατριβήν και απήλθον εις το Ιλλυρικόν (την Σλαβονίαν), εις την χώραν της Δαρδανίας και εις πόλιν Ουλπιανά καλουμένην· εκεί δε ευρισκόμενοι ηρεύνων ίνα εύρωσι μεταλλικάς πέτρας, παρά τω ηγεμόνι Λουκίωνι, όπου και ειργάζοντο την τέχνην των. Είτα αστάλησαν παρ’ αυτού εις τον Λικίνιον, ο οποίος ήτο υιός της βασιλίσσης Ελπιδίας· ο δε, δώσας χρήματα εις τους Αγίους, διέταξεν αυτούς να κτίσωσι ναόν των ειδώλων, τον οποίον εσχεδίασεν επί διαγράμματος και χάρτου.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου και πολυάθλου Οσιομάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Νέου, του εκ Σαμαρίνης της Ηπείρου καταγομένου και εν έτει αωη΄ (1808) αθλήσαντος.

Δημήτριος ο Οσιομάρτυς, ο νεοφανής του Χριστού αριστεύς, εγεννήθη κατά τα τέλη του δεκάτου ογδόου αιώνος εν τινι χωρίω της Ηπείρου, καλουμένω Σαμαρίνα. Αγαπήσας την μοναχικήν πολιτείαν, εγκατέλειψε πάντα τα εν τω κόσμω, και άρας τον ζυγόν του Κυρίου, προσήλθεν εις τι Μοναστήριον της πατρίδος αυτού και εγένετο Μοναχός. Εις αυτό δια των καμάτων της εν πνεύματι ζωής και των καθ’ εκάστην θείων αναβάσεων καθήγνισε και σώμα και ψυχήν, και εγένετο σκεύος εκλεκτόν και δεκτικόν του θείου της χάριτος φωτισμού. Πνεύματι δε θείω κινούμενος και υπό Αποστολικού ζήλου εμφορηθείς, εξήλθε της εαυτού Μονής, και περιήρχετο τας πόλεις και χωρία της Θεσσαλίας κηρύττων τον λόγον της πίστεως, και διδάσκων υπομονήν και καρτερίαν «εν ταις ευρούσαις θλίψεσι» των ευσεβών τα πληρώματα, κατά την ζοφώδη εκείνην εποχήν της δουλείας και πικράς συνοχής, καθ’ ην απορία και αλλεπάλληλοι συμφοραί και περιστάσεις και πλείστοι κίνδυνοι περιεκύκλωσαν τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, λόγω της τότε υπό του «Παπά Ευθυμίου Βλαχάβα» καλουμένου εκραγείσης επαναστάσεως κατά των παραχωρήσει Θεού κρατούντων μισοχρίστων Αγαρηνών.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΠΑΥΛΟΥ και ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ.

Παύλος και Ιουλιανή οι αυτάδελφοι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σο΄ (270), διατελούντες εις την Πτολεμαϊδα· ήσαν δε αυτάδελφοι γεννηθέντες εξ ευγενών γονέων και ανατραφέντες μάλλον δια της ευσεβείας ή δια του γάλακτος. Ο Παύλος κατεγίνετο επιμελώς εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών, και ων εγκρατέστατος, καίτοι νέος, των θείων νοημάτων των Γραφών, προχείρως και με ετοιμότητα απεστόμωνε τους αντιλέγοντας, και κήρυξ ένθεος εχρημάτιζε της περί ημάς του Θεού Λόγου οικονομίας. Ιδών όθεν ότι έφθασεν ο βασιλεύς Αυρηλιανός εις την Πτολεμαϊδα, παρήγγειλεν εις την αδελφήν του Ιουλιανήν να έχη θάρρος και μεγαλοψυχίαν, και να σταθή προθύμως επειδή μέλλει να συμβή εν Πτολεμαϊδι μέγας πειρασμός· και αυτός δε ο ίδιος εθωρακίσθη όπως παρασταθή έμπροσθεν του βασιλέως, σφραγίσας το σώμα του με τον τύπον του Τιμίου Σταυρού.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΤΡΑΤΩΝΟΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ΕΥΤΥΧΙΑΝΟΥ και ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ.

Στράτων ο ένδοξος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι διέτριβον εν Νικομηδεία, ανέβαινον δε επί τούτω εις το θέατρον, ίνα κατηχώσι τον εκεί λαόν των Ελλήνων, και απομακρύνωσι μεν αυτούς από της ειδωλολατρείας, προσφέρωσι δε εις την πίστιν του Χριστού. Βλέπων δε ποτε ο άρχων της Νικομηδείας το θέατρον κενόν και άνευ ανθρώπων, και μαθών την αιτίαν, τουτέστιν ότι οι λαοί διδασκόμενοι παρά των Αγίων Μαρτύρων αφήκαν τας ηδονάς και μεταχειρίζονται νέαν ζωήν, καταφρονήσαντες τας συνηθείας των πατέρων και προγόνων των, μετά μεγάλης σπουδής και ταχύτητος προσέταξε να παραστήσωσιν ενώπιόν του τους Αγίους· ούτοι δε παρασταθέντες ενώπιον αυτού ωμολόγησαν, ότι και αυτοί πρεσβεύουσι την εις Χριστόν πίστιν, και τους άλλους διδάσκουσι να ακολουθώσι αυτήν. Δια τούτο λοιπόν εφέρθησαν εις το θέατρον και παρεδόθησαν εις τα θηρία· επειδή δε διεφυλάχθησαν αβλαβείς, εβασάνισαν αυτούς με διαφόρους τρόπους βασάνων. Τελευταίον δε ερρίφθησαν εις το πυρ, και ούτως ηγωνίσθησαν υπέρ Χριστού τον του Μαρτυρίου αγώνα, και έλαβον παρ’ Αυτού τον άφθαρτον στέφανον.

Τη ΙΖ΄ (17η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΥΡΩΝΟΣ.

Μύρων ο ένδοξος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και Αντιπάτρου άρχοντος της επαρχίας Αχαϊας εν έτει σν΄ (250), πρεσβύτερος το αξίωμα, αγαθός την γνώμην, εντίμου καταγωγής, πλούτον έχων πολύν και παρά Θεού και ανθρώπων φιλούμενος. Επειδή λοιπόν ο ρηθείς Αντίπατρος μετέβη εις την Εκκλησίαν κατά την ημέραν των Χριστουγέννων, επί τω σκοπώ να συλλάβη και να τιμωρήση πολλούς Χριστιανούς, ο Άγιος ούτος Μύρων, ζήλου θείου πλησθείς, ύβρισε τον Αντίπατρον και ένεκα τούτου εκρέμασαν αυτόν και εξέσχισαν. Είτα τον έρριψαν εντός καμίνου, ήτις τόσον πολύ ηνάφθη, ώστε ο κτύπος του πυρός ηκούετο εις πολύ διάστημα τόπου· αλλ’ όμως η κάμινος τον μεν Άγιον δεξαμένη εφύλαξεν αυτόν αβλαβή, το δε πυρ κατέκαυσεν εκατόν πεντήκοντα απίστους. Ύστερον ηνάγκασαν τον Άγιον να θυσιάση εις τα είδωλα και επειδή δεν επείσθη, απέσπασαν το δέρμα του εις λωρίδας από των ώμων μέχρι των ποδών του, μίαν εκ των οποίων λαβών ο Μάρτυς την έρριψεν εις το πρόσωπον του Αντιπάτρου· αφ’ ου δε εξέδαρον αυτόν, πάλιν εξέσχισαν τας εκδεδαρμένας σάρκας του. Μετά ταύτα έδωκαν τον Άγιον εις βοράν των θηρίων, αλλ’ εκείνα τον διεφύλαξαν σώον και αβλαβή, τουθ’ όπερ ιδών ο Αντίπατρος δεν υπέφερε την εντροπήν και ηυτοχειριάσθη. Ο δε Άγιος μεταφερθείς ει την Κύζικον, εκεί εδέχθη παρά του Ανθυπάτου την του θανάτου απόφασιν· όθεν αποκεφαλισθείς, απέλαβεν ο μακάριος τον αμάραντον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Όσιος πατήρ ημών ΤΙΜΟΘΕΟΣ Αρχιεπίσκοπος Ευρίπου ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής Πεντέλης εν ειρήνη τελειούται.

Τιμόθεος ο Όσιος πατήρ ημών ο και κτίτωρ της εν τω όρει της Πεντέλης της Αττικής Σεβασμίας Μονής εγεννήθη εν τω χωρίω Κάλαμος της Αττικής κατά το έτος αφι΄ (1510) εξ ευσεβών γονέων. Ο πατήρ του μάλιστα ήτο ιερεύς και εδίδαξεν εις τούτον τα πρώτα χριστιανικά γράμματα. Κατά την παιδικήν του ηλικίαν ο Άγιος διεκρίνετο μεταξύ πάντων των συνομηλίκων του δια την ευκοσμίαν του ήθους, τον αδαμάντινον χαρακτήρα, την προς τα θεία ευλάβειαν και την ευσέβειαν ως και δια πάσας τας αρετάς με τας οποίας ήτο κεκοσμημένος. Εις τούτο δε συνετέλεσεν η τε αυστηρά χριστιανική αγωγή του ιερέως πατρός του, αλλά και η αγαθή προαίρεσις του νέου, όστις πάντοτε τα θεία επόθει και υπό της αγάπης του Σωτήρος Χριστού ήτο πεπληρωμένη η καρδία του.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, επιτελείται εν Μεγάροις η ανάμνησις της ευρέσεως των τιμίων λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΡΑΦΕΙΜ, ΔΩΡΟΘΕΟΥ, ΙΑΚΩΒΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ και ΣΑΡΑΝΤΗ.

Πάλαι μεν η των Μεγάρων κωμόπολις, κτισθείσα παρά των προγόνων μας επί της βασιλείας Καρός υιού Φορωνέως, αφιερώθη εις την Δήμητραν προς δόξαν θρησκευτικήν παρ’ ης και την επωνυμίαν εκτήσατο, τουτέστι καθ’ υπερβοήν ιερά εγκαυχωμένη επί τούτω, νυν δε κατ’ ευδοκίαν θείας συνάρσεως εκ της ευρέσεως των τιμίων λειψάνων των νεοφανών και σεβασμίων Αγίων μαρτύρων Σεραφείμ, Δωροθέου, Ιακώβου, Βασιλείου, Δημητρίου και Σαράντη ευμαρούσα, καίπερ εξ αλλεπαλλήλων εις εκτενές χρόνου διάστημα συμφορών δονηθείσα και σμικρυνθείσα, τρόπον τινά ανακαινιζομένη πνευματικώς, αφοσιοί, μετά Θεόν, προς αυτούς άπασαν την της ψυχής αρωγήν και ελπίδα , τοσούτον σεμνυνομένη διαφόρως των πάλαι όσον η αλήθεια προς το ψεύδος αντιβαίνει υπερισχύουσα. Έχει δε η εύρεσις των αγίων αυτών λειψάνων ούτω:

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου και ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ του Νέου, του εκ της κωμοπόλεως Αγίου Λαυρεντίου έλκοντος την καταγωγήν, εν Κωνσταντινουπόλει δε αθλήσαντος, επί της βασιλείας Σουλμάν Μεχμέτ του Δ΄ εν έτει σωτηρίω 1686.

Χαίρει σήμερον των Αποστόλων ο χορός και λαμπρότατα πανηγυρίζει απολαμβάνων τον ομώνυμόν του Απόστολον. Αγάλλονται τα των Μαρτύρων συστήματα, συναριθμούντα εν ταις χορείαις αυτών τον νεοφανή Μάρτυρα, όστις, ως άλλος αυγερινός του νοητού στερεώματος της Εκκλησίας του Χριστού, ανέτειλε κατά τους ζοφερούς εκείνους χρόνους της δουλείας τω αχπστ΄ (1686) επί της βασιλείας του Σουλτάν Μεχμέτ του Α΄, οπότε πάντες σχεδόν οι ετερόφυλοι και ετερόθρησκοι άρχοντες της εποχής εκείνης, οι τε τον μόνιμον στρατόν της μεγάλης τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτελούντες, και άπαντες εν γένει οι διοικηταί, ανώτεροί τε και κατώτεροι του κολοσσιαίου εκείνου κράτους, επί τοσούτον προέβησαν αυθαιρεσίας και φανατικότητος, ώστε αδύνατος αποβαίνει η παράστασις του εγκλήματος δι’ ολίγων, και μάλιστα αφ’ ου άλλων επεχειρήσαμεν την διήγησιν.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΣΤΑΜΑΤΙΟΣ ο εκ Βόλου, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας κατά το έτος αχπ΄ (1680), ξίφει τελειούται.

Σταμάτιος ο ευλογημένος του Χριστού Νεομάρτυς κατήγετο από εν χωρίον του Βόλου, λεγόμενον Άγιος Γεώργιος, της επαρχίας Δημητριάδος. Συνέβη δε κατ’ εκείνον τον καιρόν και ήλθεν εις την χώραν του από την βασιλείαν ένας αγάς, δια να συνάξη τους βασιλικούς φόρους, ο οποίος έκαμνε πολλάς αδικίας και κατεδυνάστευε τους Χριστιανούς, ως τον παλαιόν καιρόν ο Φαραώ το γένος των Εβραίων εις την Αίγυπτον και ήτο το κακόν υπέρ την δύναμίν των. Όθεν μη δυνάμενοι οι Χριστιανοί, έστειλαν πρεσβείαν εις την Κωνσταντινούπολιν, θαρρούντες να εύρουν κρίσιν και δικαιοσύνην.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, η ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα ανακομισθείσης.

Όταν ο Κύριος και Μέγας Θεός και Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός επί της γης ευρισκόμενος εποίει θαύματα πολλά και εξαίσια δια της αυτού αγαθότητος, - καθώς ταύτα αναφέρονται εις τα θεία και ιερά Ευαγγέλια, - και η φήμη αυτών διεδίδετο εις όλα τα μέρη του κόσμου, τότε ο Τοπάρχης Εδέσσης, Αύγαρος ονομαζόμενος, ακούσας την τοιαύτην φήμην, επεθύμησε να υπάγη εις την Ιερουσαλήμ, ίνα ίδη τον Κύριον με τους ιδίους του οφθαλμούς. Δεν ηδύνατο όμως, επειδή έπεσεν εις ασθένειαν και πάθος αθεράπευτον, διότι λέπρα μαύρη εξανθήσασα εις όλον του το σώμα κατέτρωγεν αυτό και κατέφθειρε, και προς τούτοις ετυράννει αυτόν και άλλη ασθένεια, η αρθρίτις (ούτως ονομαζομένη, διότι ευρίσκεται εις όλα τα άρθρα, ήτοι εις τας αρμονίας και κλειδώσεις του σώματος)· και η μεν λέπρα προυξένει εις αυτόν ασχημίαν και ταλαιπωρίαν μεγάλην, η δε αρθρίτις πόνους δριμυτάτους. Όθεν δια τα δύο ταύτα πάθη δεν εξήρχετο του οίκου του, ούτε όλως εφαίνετο εις τους υπηκόους του. Κατά δε τας ημέρας του σωτηρίου πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έγραψεν επιστολήν προς τον Κύριον, την οποίαν έστειλεν εις αυτόν δια τινος Ανανίου, εις τον οποίον παρήγγειλε να ιστορήση το μέγεθος του σώματος του Κυρίου, και το χρώμα των τριχών και του αγίου προσώπου του, και απλώς να εικονίση με πάσαν ακρίβειαν το χαρακτήρα όλου του σώματός του, και να τον φέρη εις αυτόν, διότι ήξευρεν άριστα την ζωγραφικήν τέχνην ο Ανανίας· η δε επιστολή του Αυγάρου περιείχε ταύτα: 

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, η ανάμνησις της εισόδου της αχειροτεύκτου μορφής του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ εκ της Εδεσσηνών πόλεως, εις ταύτην την θεοφύλακτον Βασιλίδα ανακομισθείσης.

Όταν ο Κύριος και Μέγας Θεός και Σωτήρ ημών Ιησούς Χριστός επί της γης ευρισκόμενος εποίει θαύματα πολλά και εξαίσια δια της αυτού αγαθότητος, - καθώς ταύτα αναφέρονται εις τα θεία και ιερά Ευαγγέλια, - και η φήμη αυτών διεδίδετο εις όλα τα μέρη του κόσμου, τότε ο Τοπάρχης Εδέσσης, Αύγαρος ονομαζόμενος, ακούσας την τοιαύτην φήμην, επεθύμησε να υπάγη εις την Ιερουσαλήμ, ίνα ίδη τον Κύριον με τους ιδίους του οφθαλμούς. Δεν ηδύνατο όμως, επειδή έπεσεν εις ασθένειαν και πάθος αθεράπευτον, διότι λέπρα μαύρη εξανθήσασα εις όλον του το σώμα κατέτρωγεν αυτό και κατέφθειρε, και προς τούτοις ετυράννει αυτόν και άλλη ασθένεια, η αρθρίτις (ούτως ονομαζομένη, διότι ευρίσκεται εις όλα τα άρθρα, ήτοι εις τας αρμονίας και κλειδώσεις του σώματος)· και η μεν λέπρα προυξένει εις αυτόν ασχημίαν και ταλαιπωρίαν μεγάλην, η δε αρθρίτις πόνους δριμυτάτους. Όθεν δια τα δύο ταύτα πάθη δεν εξήρχετο του οίκου του, ούτε όλως εφαίνετο εις τους υπηκόους του. Κατά δε τας ημέρας του σωτηρίου πάθους του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού έγραψεν επιστολήν προς τον Κύριον, την οποίαν έστειλεν εις αυτόν δια τινος Ανανίου, εις τον οποίον παρήγγειλε να ιστορήση το μέγεθος του σώματος του Κυρίου, και το χρώμα των τριχών και του αγίου προσώπου του, και απλώς να εικονίση με πάσαν ακρίβειαν το χαρακτήρα όλου του σώματός του, και να τον φέρη εις αυτόν, διότι ήξευρεν άριστα την ζωγραφικήν τέχνην ο Ανανίας· η δε επιστολή του Αυγάρου περιείχε ταύτα: 

Τη ΙΣΤ΄ (16η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΔΙΟΜΗΔΟΥΣ.

Διομήδης ο ένδοξος Μάρτυς είχε πατρίδα την Ταρσόν της Κιλικίας, γεννηθείς μεν υπό αγαθών και περιφανών γονέων, γενόμενος δε αυτός κατά προαίρεσιν αγαθώτερος και εναρετώτερος εξήσκει ιατρικόν επάγγελμα και δια μεν τούτου ιάτρευε τα σώματα πάντων των εις αυτόν προστρεχόντων, τας δε ψυχάς τούτων ιάτρευε δια της ευσεβείας και θεογνωσίας. Κατά τους χρόνους δε του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σπη΄ (288), αφήσας την πατρίδα του την Ταρσόν ήλθεν εις την Νίκαιαν της Βιθυνίας, ένθα ευηργέτει ποικιλοτρόπως τους προσερχομένους εις αυτόν, και ως ιατρός και ως διδάσκαλος της πίστεως. Όθεν διεβλήθη προς τον βασιλέα· ένεκεν τούτου απεστάλησαν άνθρωποι, ίνα τον φέρωσιν έμπροσθεν αυτού· αλλ’ επειδή απήλθε προς Κύριον ο Άγιος, οι απεσταλμένοι, ευρόντες αυτόν νεκρόν, έκοψαν την αγίαν του κεφαλήν ίνα φέρωσιν αυτήν εις τον βασιλέα. Δια την ασπλαγχνίαν των όμως ταύτην ευθύς οι δήμιοι ετυφλώθησαν. Ιδών δε την κεφαλήν του Αγίου ο βασιλεύς, προσέταξε να την επαναφέρωσι και ν’ αποθέσωσιν εις τον φυσικόν της τόπον, συναρμόζοντες αυτήν με το λοιπόν σώμα· άμα δε συνήρμοσαν την κεφαλήν του Μάρτυρος με το σώμα του, ευθύς έλαβον οι τυφλωθέντες την οπτικήν ενέργειαν και το φως των οφθαλμών των. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον μαρτυρικόν αυτού Ναόν, ο οποίος ευρίσκεται εντός του σεβασμίου οίκου της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, παρά τη Χρυσή Πύλη.

Τη ΙΕ΄ (15η) του Αυγούστου, η σεβασμία Μετάστασις της Υπερενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ.

Όταν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ηθέλησε να παραλάβη παρ’ εαυτώ την Μητέρα Του, τότε εφανέρωσεν εις αυτήν προ τριών ημερών δι’ Αγγέλου (όστις λέγουσιν ότι ήτο ο Αρχάγγελος Γαβριήλ) την από γης εις ουρανόν μετάστασιν αυτής. Ελθών δε προς αυτήν ο Άγγελος είπε· «Τάδε λέγει ο Υιός σου – Καιρός είναι να παραλάβω πλησίον μου την Μητέρα μου – Όθεν μη ταραχθής δια τούτο, αλλ’ ευφροσύνως δέξαι το μήνυμα, επειδή μεταβαίνεις εις ζωήν αθάνατον». Τούτο μαθούσα η Θεοτόκος εχάρη χαράν μεγάλην, και φλεγομένη υπό του πόθου να μεταβή προς τον Υιόν της, ανέβη μετά σπουδής και προθυμίας εις το όρος των Ελαιών, ίνα προσευχηθή (διότι η πανύμνητος είχε τοιαύτην συνήθειαν, να αναβαίνη συχνότατα εις το όρος τούτο). Εγένετο δε θαύμα παράδοξον κατά την εκεί ανάβασιν της Θεοτόκου, διότι έκλιναν την κορυφήν αυτών τα δένδρα, τα εν τω όρει πεφυτευμένα, ως να ήσαν έμψυχα και λογικά, και ούτω προσεκύνησαν και απέδωκαν, κατά το πρέπον, σέβας και τιμήν εις την Κυρίαν και Δέσποιναν του κόσμου. Αφού δε η Πανάχραντος προσηυχήθη επ’ αρκετόν, επανήλθεν εις τα ίδια, και, ω του θαύματος!

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΣΥΜΕΩΝ ο Τραπεζούντιος, ο μαρτυρήσας εν Κωνσταντινουπόλει κατά το έτος αχνγ΄ (1653) αγχόνη τελειούται.

Συμεών ο νέος του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν εν Κωνσταντινουπόλει κατά το αχνγ΄ (1653) έτος, τα δε κατά το μαρτύριον αυτού έλαβον χώραν ως ακολούθως. Τρεις Χριστιανοί εν τη βασιλίδι των πόλεων έτυχε να κατέρχωνται οδόν τινά μεταβαίνοντες εις τας οικίας των πέραν εις τον Γαλατάν. Διερχόμενοι δε εκ της εβαϊκής συνοικίας, συνήντησαν Εβραίον τινά εξαιρετικώς μεγαλόσωμον, ο δε εις των Χριστιανών, όστις ήτο μικρόσωμος, εθεώρει τον Εβραίον όστις ίστατο όμοιος με τέρας. Ο δε Εβραίος δυσαρεστηθείς, διότι τον έβλεπεν ο Χριστιανός περιγελαστικώς, τον έλαβεν από την ζώνην και τον εσήκωσεν εις τον ώμον του, και περιεπάτησεν ολίγον, ο δε Χριστιανός δεινοπαθήσας ανέσπασε το μαχαίριόν του, και τον εκτύπησεν εις την ράχιν· ο δε Εβραίος, ων ολίγον μεθυσμένος, δεν τον ηννόησεν· όθεν τον άφησε και διέβη· το δε αίμα ήρχισε να τρέχη και η πληγή να τον πονή.

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΟΥΡΣΙΚΙΟΥ.

Ουρσίκιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει τ΄ (300) καταγόμενος εκ της πόλεως Σιβεντού, της εν τη Άνω Ιλλυρία (ήτοι Σλαβονία), στρατιώτης ων το επάγγελμα. Επομένως, καθό Χριστιανός, διεβλήθη εις τον βασιλέα Μαξιμιανόν, ο οποίος παρέδωκεν αυτόν εις τον έπαρχον Αριστείδην, ίνα τον κρίνη. Ούτος έδειρεν αυτόν εις την ράχιν με βούνευρα, και τας πλευράς του επλήγωσεν ισχυρώς, είτα ετύλιξε τας χείρας του με λινάρια βεβρεγμένα με έλαιον, επ’ αυτών δε επέπασε θείον και ρητίνην, και ούτως έδωκε πυρ εις αυτά. Πάσχων δε τας τιμωρίας ταύτας ο Άγιος, έλεγεν ότι δικαίως πάσχουσιν αι χείρες του, διότι ελύτρωσαν τον τύραννον, ο οποίος έμελλε κακώς να απολεσθή. Όθεν ο τύραννος Μαξιμιανός, επειδή κατηγορήθη υπό τινος Τερτυλλιανού εκεί παρευρισκομένου, ότι λυτρωθείς υπό του Αγίου εφάνη αχάριστος εις τον ευεργέτην του, τούτου ένεκα εντραπείς προσέταξε να χύσωσιν  ύδωρ επί των χειρών του Μάρτυρος και να σβέσωσι το πυρ. Βλέπων δε τούτο Έλλην τις, Ολβιανός ονομαζόμενος, εταράχθη υπό οργής και εξήλθε του Πραιτωρίου· πορευόμενος δε εις τον οίκον του, εδήχθη υπό σκορπίου και με πόνους μεγάλους κακώς ο κακός την ψυχήν του απώλεσεν. Ο δε Άγιος Μάρτυς Ουρσίκιος, δεχθείς την τελευταίαν απόφασιν, απεκεφαλίσθη υπό τίνος Ουάλεντος, ο οποίος διέβαλε τον Άγιον πρότερον· τρις δε εκτύπησεν ο απάνθρωπος εις τον λαιμόν του Αγίου με το ξίφος, και ούτως έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΑΡΚΕΛΛΟΥ Επισκόπου Απαμείας.

Μάρκελλος ο θείος Ιερομάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου εν έτει τοθ΄ (379), κατήγετο δε εκ της νήσου Κύπρου, εις την οποίαν, αναλαβών κοσμικήν εξουσίαν, εξέπληξε πάντας δια την ευσέβειαν και δικαιοσύνην, την οποίαν εφήρμοζεν εις την διοίκησιν των πολιτικών πραγμάτων. Ύστερον δε εισελθών εις την εκκλησιαστικήν τάξιν και εξουσίαν, έγινεν Επίσκοπος της Απαμείας της εν τη Συρία, επολιτεύθη δε δικαίως και οσίως και εις τα άλλα πράγματα, μάλιστα δε και κατ’ εξοχήν εγένετο θερμός της του Χριστού πίστεως ζηλωτής, Εκκλησίας μεν και θείους Ναούς εις δόξαν Θεού ανεγείρων, τους δε ναούς των ειδώλων κατακρημνίζων. Ένα δε εκ των ειδωλικών ναών δεν άφηνεν ο εν αυτώ κατοικών δαίμων ούτε να καή, ούτε να κρημνισθή με μηχανήν· ωνομάζετο δε ο ναός ούτος, ναός του Διός. Ο δε Άγιος, λαβών ύδωρ, ηυλόγησεν αυτό, και εξ αυτού ερράντισεν επί των ξύλων, τα οποία εσώρευσεν εντός του ναού· όθεν επειδή ο δαίμων δεν ηδυνήθη πλέον να εμποδίση, ήναψαν τα ξύλα και κατέκαυσαν τον Ναόν. Αύτη δε υπήρξεν η αφορμή της συλλήψεως του Αγίου υπό των ειδωλολατρών και της παραδόσεως αυτού εις το πυρ· ούτω δε ο αοίδιμος έλαβε δια του πυρός του μαρτυρίου τον στέφανον. Τελείται δε η αυτού σύναξις και εορτή εις τον Ναόν του Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, εις τόπον λεγόμενον του Φορακίου.  

 

Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΜΙΧΑΙΟΥ.

Μιχαίας ο Άγιος Προφήτης εις εκ των δώδεκα Προφητών, των μικρών λεγομένων, ήτο εκ της φυλής του Εφραίμ, υιός Ιωράμ, γεννηθείς εις τόπον λεγόμενον Μωρασθεί, προεφήτευσε δε έτη πδ΄ (84) και προέλαβε την έλευσιν του Χριστού έτη χστ΄ (606). Επειδή δε ήλεγχε τον βασιλέα Σαμαρείας Αχαάβ δια τας πολλάς και διαφόρους αμαρτίας του, εμισείτο παρ’ εκείνου, γνωρίζων δε τούτο ο Προφήτης ανεχώρει και ως επί το πλείστον έζη εις τα όρη, ίνα μη συναχώς εμφανιζόμενος και ελέγχων τον βασιλέα κινήση την οργήν αυτού και καταδικασθή εις θάνατον. Αφού δε απέθανεν ο Αχαάβ, ήλεγχεν ο Προφήτης τον υιόν του Αχαάβ, Ιωράμ ονομαζόμενον, δια τας παρανομίας εις τας οποίας και ούτος προέβαινεν, ακολουθών τα ίχνη του πατρός του. Ο δε Ιωράμ, νέος ων, δεν ηνείχετο τον έλεγχον του Προφήτου· όθεν συλλαβών αυτόν και κρεμάσας τον εθανάτωσε, το δε λείψανον αυτού έρριψεν εις τον εκεί πλησίον κρημνόν. Οι συγγενείς του όμως λαβόντες αυτό, το έθαψαν με τιμάς εις την πατρίδα του, την καλουμένην Μωραθή, εν τω κοιμητηρίω του Ενακείμ· ο δε τάφος αυτού είναι εγνωσμένος.

Τη ΙΓ΄ (13η) του Αυγούστου, μνήμη της αοιδίμου και παμμακαρίστου βασιλίσσης και κτιτορίσσης της σεβασμίας Μονής του Παντοκράτορος Σωτήρος Χριστού ΕΙΡΗΝΗΣ, της δια του αγίου και αγγελικού σχήματος μετονομασθείσης ΞΕΝΗΣ Μοναχής.

Ειρήνη η αοίδιμος βασίλισσα εγεννήθη μεν υπό γονέων ευτυχών βασιλέων της Δύσεως, εκ νεαράς δε ηλικίας εδείκνυεν η μακαρία οποία μέλλει να γίνη ακολούθως, καθώς και τα εύκαρπα δένδρα δεικνύουσιν άμα τη αρχή της βλαστήσεώς των οποίους καρπούς μέλλουσι να αποφέρωσι· προκόπτουσα δε έγινεν εις όλους ονομαστή και περίφημος, διότι η αρετή συνηθίζει να φανερώνη τους μεταχειριζομένους αυτήν, καν εκείνοι ώσι κεκρυμμένοι εις γωνίαν τινά ή απόκεντρον τόπον. Επειδή δε τότε εζητείτο υπό των αοιδίμων βασιλέων Αλεξίου του Κομνηνού και της τούτου συζύγου Ειρήνης, οι οποίοι εν έτει αο΄ (1070) εβασίλευον, ωραία και ενάρετος κόρη, εύρον την αοίδιμον ταύτην Ειρήνην, ήτις συνεκέντρωνεν εις εαυτήν όλα τα καλά και ταύτην συνήψαν δια γάμου με τον θεοπάροχον αυτών βλαστόν και πορφυρογέννητον βασιλέα Ιωάννην.

Τη ΙΒ΄ (12η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΦΩΤΙΟΥ και ΑΝΙΚΗΤΟΥ.

Ανίκητος και Φώτιος οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει σπη΄ (288), του Φωτίου όντος ανεψιού του Αγίου Ανικήτου. Όταν λοιπόν ο Διοκλητιανός εις την Νικομήδειαν εδημηγόρησε κατά των Χριστιανών, παρούσης εκεί και της Συγκλήτου Βουλής, και όταν έβαλεν εις το μέσον πολλά είδη βασανιστηρίων οργάνων, απειλήσας ο ασεβέστατος ότι θέλει εξαφανίσει παντοιοτρόπως, και εξ αυτών των άκρων της Οικουμένης, εκείνους, όσοι επικαλούνται το όνομα του Χριστού· όταν, λέγω, ο αλιτήριος εκείνος τύραννος εβλασφήμησε κατά της Θεότητος και δόξης του Μονογενούς Υιού του Θεού, τότε παρών και ο Μάρτυς του Χριστού Ανίκητος δεν εφοβήθη τας απειλάς του τυράννου, αλλά παρρησία ομολογήσας εαυτόν Χριστιανόν, ήλεγξε και εστηλίτευσε την πλάνην των ειδώλων, προσθέσας και τούτο, ότι όσοι σέβονται τα είδωλα είναι κωφοί και αναίσθητοι.

Τη ΙΑ΄ (11η) του Αυγούστου, η ανάμνησις του εν Κερκύρα υπερφυούς κατά Αγαρηνών θαύματος του εν Αγίοις πατρός ημών ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ του θαυματουργού.

Σπυρίδων ο εν Αγίοις πατήρ ημών αείποτε πλείστα θαύματα επιτελεί, μεταξύ δε των υπερφυών θαυμάτων αυτού μέγα τω όντι και εξαίρετον είναι το κατά Αγαρηνών τερατούργημα, δια το οποίον άπασα η Κέρκυρα θαυμάζει και λαμπρά τη φωνή ανακηρύττει το παράδοξον· έχει δε η υπόθεσις ούτω. Πολέμου ποτέ γενομένου μεταξύ Ενετών και Ισμαηλιτών, μετά την άλωσιν της Πελοποννήσου, οι Αγαρηνοί εθεώρησαν καλόν να καταλάβουν και την Κέρκυραν. Ιδού λοιπόν κατά το χιλιοστόν επτακοσιοστόν δέκατον έκτον έτος από Χριστού, τη 24 του μηνός Ιουνίου, ενεφανίσθη εις τον λιμένα της πόλεως ισχυρός στόλος Ισμαηλιτών. Εκ του απροσδοκήτου τούτου κακού οι κάτοικοι της πόλεως της Κερκύρας κατελήφθησαν υπό θάμβους· πολυάριθμος δε στρατιά των επιδρομέων εξήλθεν εις την νήσον. Εσχεδίαζον δε να λεηλατήσουν αυτήν και να πολιορκήσουν την πόλιν δια ξηράς και θαλάσσης. Ήρχισε τότε άγριος πόλεμος, οι δε βάρβαροι κατέθλιβον τους Χριστιανούς δια πυρός και σιδήρου.

Τη ΙΑ΄ (11η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου ΝΗΦΩΝΟΣ, του εν τη κατά τον Άθω κοινοβιακή Μονή του Αγίου Διονυσίου ασκήσαντος και γενομένου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, εν έτει αυξ΄ (1460) εν ειρήνη τελειωθέντος.

Νήφων ο θείος ούτος πατήρ ημών είχε πατρίδα την Πελοπόννησον, γεννηθείς από γονείς λαμπρούς μεν κατά κόσμον και ευγενείς, λαμπροτέρους δε και ευγενεστέρους κατά την ευσέβειαν και την αρετήν, Μανουήλ και Μαρίαν ονομαζομένους· αναγεννηθείς δε ωνομάσθη Νικόλαος, ερχόμενος δε εις ηλικίαν εδόθη εις σχολείον δια να μάθη τα ιερά γράμματα· έχων δε εξ αρχής γηραλέα φρονήματα, δεν κατεγίνετο εις άλλας παιδαριώδεις πράξεις, ως τα άλλα παιδία, αλλά ως σοφή μέλισσα επήγαινεν εις διδασκάλους σοφούς και εναρέτους δια να συνάξη το μέλι της αρετής, ακροατής και μιμητής γινόμενος όλων των καλών και ψυχωφελών μαθημάτων και παραδειγμάτων· είχε δε και τόσον δεξιόν νουν, ώστε εις ολίγον καιρόν επέρασεν όλους τους συμμαθητάς του εις τα μαθήματα· εδιάβαζε συχνάκις και τους βίους των Αγίων Πατέρων και ηυφραίνετο η ψυχή του, εσπούδαζε δε κατά το δυνατόν να τους μιμήται εις τας αρετάς· ήτο και φύλαξ της σωφροσύνης θαυμάσιος, τόσον δε προθύμως εδόθη εις την εγκράτειαν, ώστε με άρτον μόνον και ύδωρ ανεπλήρωνε την χρείαν του σώματος· ομοίως και εις κάθε άλλην αρετήν ηγωνίζετο.

Τη ΙΑ΄ (11η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΕΥΠΛΟΥ του Διακόνου.

Εύπλος ο ένδοξος Μάρτυς και Διάκονος ήκμασεν επί βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 296, καταγόμενος εκ Κατάνης της εν τη Επαρχία της Σικελίας. Διαβληθείς δε ούτος εις τον άρχοντα Καλβιασιανόν, και μη πεισθείς να αρνηθή τον Χριστόν, πρώτον μεν εδέθη τας χείρας, τους πόδας και τα γόνατα, είτα δε εκρεμάσθη εις ξύλον ορθόν και εξεσχίσθη με σιδηρούς όνυχας. Ελθούσα δε εις αυτόν θεϊκή τις φωνή τον ενεδυνάμωσε. Μετά ταύτα συνέτριψαν τας κνήμας του με σιδηράς σφύρας, και έρριψαν αυτόν εν τη φυλακή, εκεί δε ευρισκόμενος ο Άγιος δια μόνης της προσευχής του έκαμε να αναβλύση πηγή ύδατος, ούτω δε εξήγαγον αυτόν εκ της φυλακής. Ύστερον πάλιν τον εφυλάκισαν, και με σιδηρούς και πεπυρωμένους όνυχας κατεπλήγωσαν τα ώτα του· τελευταίον δε απέκοψαν την αγίαν του κεφαλήν και ούτως έλαβε παρά Κυρίου τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον.

Τη Ι΄ (10η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ Αρχιδιακόνου, ΞΥΣΤΟΥ Πάπα Ρώμης και ΙΠΠΟΛΥΤΟΥ.

Λαυρέντιος, Ξύστος και Ιππόλυτος οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου εν έτει σν΄ (250). Εκ τούτων ο μεν Άγιος Ξύστος κατήγετο εξ Αθηνών, εις τας οποίας εδιδάχθη τα μαθήματα της φιλοσοφίας· μεταβάς δε εις Ρώμην εχειροτονήθη Επίσκοπος, αφού εμαρτύρησεν ο Άγιος Στέφανος ο Πάπας της Ρώμης. Επειδή δε τότε προητοιμάζετο ο κατά των Χριστιανών διωγμός, διέταξεν ο Άγιος Ξύστος τον Αρχιδιάκονόν του Άγιον Λαυρέντιον να οικονομήση τα σκεύη της Εκκλησίας της Ρώμης, ο δε θείος Λαυρέντιος διεμοίρασε ταύτα εις τους πτωχούς. Όταν λοιπόν επανήλθεν εκ της Περσίας ο Δέκιος, ωδηγήθη έμπροσθεν αυτού ο Άγιος Ξύστος, και επειδή δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν, αλλ’ ωμολόγησε παρρησία αυτόν Θεόν αληθινόν και δημιουργόν του παντός, απεκεφαλίσθη και έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Είτα προσήχθη έμπροσθεν του βασιλέως και ο Αρχιδιάκονος Λαυρέντιος, παρά του οποίου εζήτει ο Δέκιος επιβλητικώς να λάβη τα σκεύη και τα χρήματα της Εκκλησίας. Όθεν ο Άγιος, ζητήσας αμάξας, επεβίβασεν επ’ αυτών τους πτωχούς και χωλούς και ταπεινούς εκείνους εις τους οποίους διεμοίρασε τα χρήματα, και έφερεν αυτούς εις τον βασιλέα· ο δε βασιλεύς, ιδών αυτούς και οργισθείς, προσέταξε να μαστιγώσωσι τον Άγιον ισχυρώς, και έπειτα να ρίψωσιν αυτόν εις την φυλακήν. Εκεί δε ο Άγιος ευρισκόμενος ιάτρευεν όλους τους ασθενείς, τους προς αυτόν ερχομένους· βλέπων δε τας ιατρείας ταύτας ο τριβούνος Καλλίνικος, ο οποίος ήτο επιστάτης της φυλακής, επίστευσεν εις τον Χριστόν και εβαπτίσθη. Μετά ταύτα παρέστη πάλιν εις τον βασιλέα ο Άγιος Λαυρέντιος, και επειδή δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, εξήπλωσαν αυτόν επί εσχάρας πεπυρακτωμένης, υπό την οποίαν ευρίσκετο ανημμένον πυρ. Απλωθείς λοιπόν ο Άγιος εις αυτήν και ευχαριστήσας τω Θεώ παρέδωκε το πνεύμα, λαβών τον της αθλήσεως αμάραντον στέφανον, παραλαβών δε ο μακάριος Ιππόλυτος το άγιον αυτού λείψανον ενεταφίασεν εντίμως. Τούτο μαθών ο ασεβής βασιλεύς έστειλε και έφερε τον Άγιον Ιππόλυτον και προσέταξε να μαστιγώσωσι και αυτόν με σιδηράς κινάρας, και έπειτα να δέσωσιν εις ίππους αγρίους, υπό των οποίων συρόμενος με βίαν ο του Χριστού αθλητής εις πολύ διάστημα τόπου παρέδωκεν ο μακάριος την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Η δε σύναξις τούτων και εορτή τελείται εις τόπον καλούμενον Τρίκογχον, παρά το Καπιτώλιον της Ρώμης. Λέγουσι δε, ότι μετά επτά ημέρας από του μαρτυρίου του Αγίου Ιππολύτου ο βασιλεύς Δέκιος και ο Ουαλεριανός μετέβησαν έφιπποι εις το θέατρον, ένθα απώλεσαν τας μιαράς των ψυχάς· και ο μεν Δέκιος εν τη ώρα του θανάτου του είπεν· «Ο Ιππόλυτος με έδεσε με πυρίνας αλύσεις και με σύρει». Ούτοι δε οι λόγοι εφανερώθησαν εις όλην την Ρώμην, δια δε της Ρώμης έμαθεν αυτούς άπασα η οικουμένη· όθεν και όλοι εστερεώθησαν εις την πίστιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Τη Θ΄ (9η) του Αυγούστου, η ανάμνηαις της ευρέσεως της αχειροποιήτου και σεβασμίας Εικόνος του Κυρίου εν τοις Καμουλιανοίς.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο δίκαιος και μόνος αληθινός Θεός ημών, όστις είναι αόρατος κατά την ουσίαν της Θεότητος, ανίκητος κατά το κράτος και ανεκλάλητος κατά την δύναμιν, αυτός ο κατά φύσιν φιλάνθρωπος και αγαθός, η εικών του Πατρός η απαράλλακτος, ο τη δόσει των χαρισμάτων αμεταμέλητος, ο προ αιώνων αοράτως εκ του Πατρός γεννηθείς και επ’ εσχάτων των ημερών εκ μητρός Παρθένου ασπόρως τεχθείς, αυτός και πάλιν κατεδέχθη να φανή εις Αγίαν Εικόνα δια την αυτού αγαθότητα και άμετρον ευσπλαγχνίαν· και εκεί μεν, εις την κατά Σάρκα Γέννησιν και παρουσίαν του, ωδήγησε τους Μάγους δι’ αστέρος, εδώ δε, εις την δι’ Εικόνος φανέρωσίν του, έφερε τους νηπίους τον νουν εις τελείαν επίγνωσιν. Ω αφράστου φιλανθρωπίας!

Τη Θ΄ (9η) του Αυγούστου, ο Άγιος Μάρτυς ΑΝΤΩΝΙΝΟΣ ο Αλεξανδρεύς πυρί τελειούται.

Αντώνινος ο Άγιος Μάρτυς ήτο την πατρίδα Αλεξανδρεύς, υπό του άρχοντος δε της Αλεξανδρείας συλληφθείς εκρεμάσθη παρ’ αυτού και εξεσχίσθη· είτα ριφθείς εντός ανημμένης καμίνου παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας του Θεού, παρ’ ου έλαβε τον του μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον. Ευρέθη δε το άγιον αυτού λείψανον εν τω μέσω της καμίνου αβλαβές και σώον, χωρίς το πυρ να βλάψη ούτε καν τρίχα της κεφαλής του.

Τη Θ΄ (9η) του Αυγούστου, μνήμη των Δέκα Μαρτύρων, των δια την αγίαν Εικόνα του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, την εν τη Χαλκή Πύλη, αθλησάντων, ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, ΜΑΡΚΙΑΝΟΥ, ΙΩΑΝΝΟΥ, ΙΑΚΩΒΟΥ, ΑΛΕΞΙΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΦΩΤΙΟΥ, ΠΕΤΡΟΥ, ΛΕΟΝΤΙΟΥ και ΜΑΡΙΑΣ της Πατρικίας.

Ιουλιανός και οι συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του θηριωνύμου Λέοντος του Ισαύρου εν έτει ψιστ΄ (716). Ο αυτοκράτωρ ούτος, αποστρεφόμενος τας αγίας Εικόνας, κατέκαιεν αυτάς δια πυρός· διο και ο τότε Πατριάρχης Άγιος Γερμανός πολλάς θλίψεις και κακοπαθείας εδοκίμασεν υπό του αλιτηρίου τούτου Λέοντος, διότι ήλεγχεν αυτόν ως ασεβή και παράνομον.

Τη Θ΄ (9η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΜΑΤΘΙΟΥ.

Ματθίας ο Απόστολος, εις εκ των εβδομήκοντα ων, συγκατηριθμήθη μετά των ένδεκα Αποστόλων αντί Ιούδα του Ισκαριώτου, ως είναι γεγραμμένον εις το πρώτον κεφάλαιον των Πράξεων· κηρύξας δε το Ευαγγέλιον εις την έξω Αιθιοπίαν (την νυν λεγομένην Αβυσσηνίαν), και πολλάς τιμωρίας υπομείνας παρά των Αιθιόπων, εις χείρας Θεού παρέθετο το πνεύμα του.

Τη Η΄ (8η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ο εκ Μακεδονίας ο εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσας εν έτει 1794, βασάνους υποστάς τελειούται.

Αναστάσιος ο Νέος Μάρτυς του Χριστού (Σπάσος βουλγαριστί ονομαζόμενος) ήτο από την επαρχίαν της Στρωμνίτσης της Μακεδονίας, η οποία τον παλαιόν καιρόν ωνομάζετο Τιβεριούπολις, από χωρίον Ραδοβίτσι· ήτο δε νέος, έως ετών είκοσι την ηλικίαν και ωραίος την όψιν. Ελθών δε εις την Θεσσαλονίκην, επήγεν εις ένα οπλοποιόν, όστις ήτο διδάσκαλός του εις την τέχνην, αυτός δε επειδή είχεν ενδύματά τινα τουρκικά, εζήτει τρόπον να τα εκβάλη έξω από την πόλιν της Θεσσαλονίκης χωρίς να πληρώση φόρον. Όθεν παρακινεί ο διδάσκαλος τον μαθητήν του αυτόν να ενδυθή μίαν στολήν από τα ενδύματα εκείνα, και να διέλθη ως Τούρκος, τάχα, από την θύραν της πόλεως· ο νέος αντιστέκεται εις τούτο, λέγων εις αυτόν ότι το πράγμα είναι επικίνδυνον· αλλ’ ο διδάσκαλός του, ενθαρρύνων τον νέον με πολλούς λόγους, τον πείθει και ενδύεται τα τουρκικά ενδύματα ο νέος, ούτω δε πηγαίνει να περάση την θύραν του φρουρίου.

Τη Η΄ (8η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ του εκ Ζαγοράς μεν της Μαγνησίας καταγομένου, εν Κωνσταντινουπόλει δε μαρτυρήσαντος κατά το έτος αχπ΄ (1680).

Τριαντάφυλλος ο ένδοξος Νεομάρτυς του Χριστού ήτο από την Ζαγοράν της Μαγνησίας, κειμένην πλησίον της πόλεως Βόλου, γεννηθείς περί τα μέσα της ζοφεράς δουλείας της γλυκυτάτης μας πατρίδος, της Ελλάδος, υπό τους Τούρκους, ήτοι περί το έτος αφξγ΄(1663). Ούτος εργαζόμενος ως ναύτης εις τα πλοία όταν ήτο περίπου δεκαεπταετής, συνελήφθη δι’ άγνωστον εις ημάς αιτίαν υπό των Τούρκων, εβιάζετο δε υπ’ αυτών να αρνηθή την πάτριον αυτού αληθή πίστιν του Χριστού και να ασπασθή την μιαράν θρησκείαν των Αγαρηνών.

Τη Η΄ (8η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Ηγουμένου Ορόβων.

Θεοδόσιος ο Όσιος πατήρ ημών εκ νεαράς ηλικίας έλαβεν επί των ώμων του τον Σταυρόν του Κυρίου, και προέκρινε να κατοική εις τα όρη, τα σπήλαια και τους δρυμώνας· διο τελειωθείς εν ειρήνη προσεφέρθη εις τον Θεόν ως πολύτιμον μύρον, και ως θυμίαμα δεκτόν και ευωδέστατον.

Τη Η΄ (8η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ΜΥΡΩΝΟΣ Επισκόπου Κρήτης του θαυματουργού.

Μύρων ο Άγιος Επίσκοπος Κρήτης εγεννήθη εν τινι πόλει της Κρήτης, Αυρακία ονομαζομένη, πλησίον της Κνωσού, στολίζων το γένος του με την κατά Θεόν ευσέβειαν. Ενήλιξ συνεζεύχθη νομίμως και εκαλλιέργει την γην, δια δε της καρποφορίας και εσοδείας των γεννημάτων του ηλέει τους πτωχούς, όσον δε αυτός ηλέει, τόσον και οι καρποί των αγρών του ηύξανον. Η συμπάθεια δε και ευσπλαγχνία, την οποίαν ησθάνετο ο Άγιος υπέρ των πτωχών, ήτο υπέρ άνθρωπον. Λέγουσιν επί παραδείγματι ότι ούτος συνέλαβέ ποτε εις το αλώνιόν του δέκα ανθρώπους κλέπτοντας σίτον και οι οποίοι ως εκ της μεγάλης αυτών πλεονεξίας εγέμισαν τους σάκκους των τόσον, ώστε δεν ηδύναντο ένεκα του βάρους να τους σηκώσωσιν, αλλ’ ούτε ήθελον να αδειάσωσιν εξ αυτών ολίγον σίτον, ίνα δυνηθώσιν ούτως ελευθέρους να τους κινήσωσι. Τούτους λοιπόν συλλαβών επ’ αυτοφώρω ο Άγιος, αντί να δείρη και τιμωρήση αυτούς δια την κλοπήν, απ’ εναντίας τους ελυπήθη ο αοίδιμος, και με τας ιδίας του χείρας εβοήθησεν έκαστον αυτών και εφορτώθησαν τους σάκκους εις τους ώμους των όχι δε μόνον τούτο, αλλά και παρήγγειλεν εις αυτούς να μη φανερώσωσι το τοιούτον εις ουδένα, ίνα μη χάση τον μισθόν της ελεημοσύνης και ανεξικακίας του. Δια τας αρετάς του λοιπόν ταύτας εχειροτονήθη Ιερεύς εις την Εκκλησίαν του Θεού· αφού δε έπαυσεν ο κατά των Χριστιανών διωγμός, ανέβη εις τον θρόνον της Επισκοπής, γενόμενος Αρχιερεύς της Κρήτης. Όθεν πολλάς δυνάμεις και θαύματα εποίησε, διότι εδίωξε δράκοντα ο οποίος έβλαπτε τον τόπον εις τον οποίον ενεφώλευεν, ημπόδισε την ροήν ποταμού, ο οποίος ωνομάζετο Τρίτων, επειδή επλημμύρισεν ότε έμελλεν ο Άγιος να διέλθη δι’ αυτού. Ο ποταμός δε ούτος, αναχαιτισθείσης της ροής του κατά την προσταγήν του Αγίου, δεν έτρεξε πλέον, καθώς πρότερον, αλλ’ έμενεν ούτω στάσιμος μέχρις ου επέστρεψεν ο Άγιος και διήλθε πάλιν δι’ αυτού· αφού δε επανήλθεν ο Άγιος εις τον οίκον του, έστειλε την ράβδον του με ανθρώπους τινάς, οι οποίοι, ταράξαντες το ύδωρ του ποταμού με την ράβδον του Αγίου, έκαμαν τον ποταμόν να επαναλάβη την φυσικήν του ροήν. Ταύτα και άλλα περισσότερα θαύματα ποιήσας ο μακάριος Μύρων, και το επίλοιπον διάστημα της ζωής του διελθών θεοφιλώς και οσίως, και πανηγυρίσας λαμπρώς εις τας εορτάς των Αγίων Μαρτύρων, προς Κύριον εξεδήμησεν, ήδη γέρων εκατοντούτης.

Τη Η΄ (8η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΥ Επισκόπου Κυζίκου του Ομολογητού.

Αιμιλιανός ο Άγιος Επίσκοπος Κυζίκου υπέμεινε πολλάς κακοπαθείας και εξορίας και θλίψεις δια την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων υπό του θηριωνύμου Λέοντος (ίσως του Αρμενίου) εν έτει ωιγ΄ (813). Τελειώσας δε την ζωήν του εν μέσω των τοιούτων κακοπαθειών, έλαβε παρά Κυρίου τον της ομολογίας άφθαρτον στέφανον.

Τη Ζ΄ (7η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ του θαυματουργού, του εν τω του Καλλιστράτου όρει διαλάμψαντος.

Νικάνωρ ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών κατήγετο από την περίφημον μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην. Ο πατήρ του ωνομάζετο Ιωάννης, η δε μήτηρ Μαρία, αποτελούντες ευσεβές και ενάρετον ανδρόγυνον, τους οποίους όλη η πόλις εκαλοτύχιζε και επαινούσε, τόσον δια τα υλικά αγαθά, τον πολύν πλούτον και την ευγένειαν, όσον και δια την θεάρεστον πολιτείαν των. Διότι και οι δύο ήσαν παράδειγμα αρετής εις όλους. Αλλ’ όσον ήσαν από το εν μέρος περιφανείς και επαινετοί εις τους ανθρώπους, τόσον ήσαν από το άλλο μέρος περίλυποι, επειδή ήσαν άτεκνοι και δεν είχον κληρονόμον του πλούτου των, ουδέ θα είχον παραμυθίαν εις τα γηρατεία των. Όθεν κάθε ημέραν δεν έπαυον δίδοντες ελεημοσύνας πλουσία χειρί εις τους πένητας, ενήστευον με μεγάλην ταπείνωσιν, προσηύχοντο πολλάς φοράς καθ’ όλην την νύκτα, εις την Εκκλησίαν συχνάκις μετέβαινον και παρεκάλουν τον Θεόν με θερμά δάκρυα να τους δώση κληρονόμον και διάδοχον του πλούτου και του γένους των.

Τη Ζ΄ (7η) Αυγούστου, μνήμη του Οσίου και ιαματικού ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ του νέου, του ζήσαντος κατά το έτος ωξβ΄ (862) και εν ειρήνη τελειωθέντος.

Θεοδόσιος ο τρισόλβιος πατήρ ημών είχε πατρίδα τας περιφήμους Αθήνας, κατά το ωξβ΄ (862) έτος από Χριστού γεννηθείς από γονείς ευγενείς και θεοσεβείς. Ανετράφη δε υπ’ αυτών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, και εδόθη εις σχολείον, δια να μάθη τα ιερά γράμματα, τα οποία εις ολίγον καιρόν έμαθε, διότι έτυχε δεξιάς φύσεως. Είχε δε ο ευλογημένος πολλήν ευλάβειαν εις τα θεία και έτρεχεν εις τας ιεράς ακολουθίας της Εκκλησίας, ακούων δε τους αγώνας των Αγίων εθαύμαζε την προθυμίαν και καρτεροψυχίαν την οποίαν είχον.

Τη Ζ΄ (7η) Αυγούστου, ο Όσιος ΩΡ εν ειρήνη τελειούται.

Ωρ ο Όσιος και θαυμάσιος Πατήρ ημών εχρημάτισεν εις το όρος της Νιτρίας προεστώς χιλίων αδελφών, οι οποίοι επολιτεύοντο ζωήν αγγελικήν. Είχε φθάσει εις ηλικίαν ενενήκοντα ετών, και παρ’ όλα ταύτα ήτο όρθιος, υγιής, λαμπρός εις το πρόσωπον, έχων τας αισθήσεις, την σοφίαν και σύνεσιν ανελλιπή, και μάλιστα πληρέστατα, ως να ηύξανεν ομού με την ηλικίαν η αρετή και η σύνεσις. Είχε δε χωριστήν χάριν Θεού, ώστε τον ηυλαβούντο και οι άπιστοι και οι βάρβαροι. Ούτος ο τρισμακάριος Πατήρ, αφού έκαμεν εις την βαθυτάτην  έρημον μεγάλην άσκησιν και πολλούς αγώνας μόνος, ήλθεν ύστερον εις την εδώθεν έρημον, και επεμελήθη και έγιναν ιερά Μοναστήρια, εις τα οποία έκαμε κόπους υπερβολικούς, φυτεύων με τας ιδίας του χείρας αμπελώνας και κήπους και διάφορα δένδρα, ώστε έγινε και δάσος πυκνότατον.

Την Ζ΄ (7η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΔΟΜΕΤΙΟΥ του Πέρσου και των δύο μαθητών αυτού.

Δομέτιος ο εκ Περσίας Όσιος και Μάρτυς έζη κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του Μεγάλου, εν έτει τιη΄ (318). Ούτος κατηχήθη υπό τινος Χριστιανού, Αβάρου ονομαζομένου, διδαχθείς δε την του Χριστού πίστιν εγκατέλειψε συν τη πατρική ασεβεία και παν άλλο συγγενικόν φίλτρον και ούτως απήλθε εις την πόλιν Νίσιβιν, κειμένην εις τα σύνορα τα μεταξύ των τόπων των Ρωμαίων και των τόπων των Περσών. Εκεί λοιπόν εισήλθεν ο Όσιος εις Μοναστήριον, βαπτισθείς δε ενεδύθη το σχήμα των Μοναχών και μετήρχετο πολυειδείς αγώνας και σκληράν άσκησιν.

Τη ΣΤ΄ (6η) του Αυγούστου, η Μεταμόρφωσις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Κατά την έκτην του Μηνός Αυγούστου την ανάμνησιν της θείας Μεταμορφώσεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού η αγία του Θεού Εκκλησία περιχαρώς εορτάζει, ο δε λόγος της εορτής ταύτης είναι ο εξής: Ο Δεσπότης ημών Χριστός πολλάκις προείπεν εις τους Αγίους Αυτού Μαθητάς δια τους κινδύνους, τα πάθη και τον θάνατον των Μαθητών του· επειδή δε οι μεν κίνδυνοι και τα δεινά ήσαν πρόχειρα και εν τη παρούση ζωή, τα δε μέλλοντα αγαθά ήσαν μετά ταύτα και ελπιζόμενα, τούτου ένεκα ηθέλησεν ο Κύριος να πληροφορήση τους Μαθητάς του και με τους ιδίους των οφθαλμούς, τις και ποία είναι η δόξα εκείνη, μετά της οποίας μέλλει να έλθη εν τη κοινή αναστάσει, και την οποίαν και αυτοί θα απολαύσωσιν. Αναβιβάζει όθεν αυτούς επί όρους υψηλού κατ’ ιδίαν, και μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών, και έλαμψε το πρόσωπον Αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια Αυτού εγένοντο λευκά ως το φως· εφάνησαν δε εις αυτούς ο Μωϋσής και ο Ηλίας συνομιλούντες με τον Χριστόν.

Τη Ε΄ (5η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΥΣΙΓΝΙΟΥ.

Ευσίγνιος ο Άγιος Μάρτυς, εκ της Αντιοχείας καταγόμενος, ήτο στρατιώτης επί της βασιλείας Κώνσταντος του Χλωρού, του πατρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τδ΄ (304). Έγινε δε εκατόν δέκα ετών και έφθασεν έως εις τους χρόνους Ιουλιανού του παραβάτου, ήτοι εν έτει τξα΄ (361) μετρών εξήκοντα, ετών στρατιωτικόν βίον. Ούτος λοιπόν παρασταθείς εις τον Ιουλιανόν, ήλεγξεν αυτόν διότι παρέβη την πάτριον ευσέβειαν και πίστιν του Χριστού, και διότι την τιμήν και δόξαν, την οποίαν έπρεπε να αποδώση εις τον Θεόν, την απέδωκεν εις τα είδωλα, υπενθυμίσας εις αυτόν και την αρετήν του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ως και ότι δια θείας οπτασίας και αποκαλύψεως μετεστράφη εκείνος εις την πίστιν του Χριστού. Ταύτα λέγων ο Άγιος, εις μεν τους άλλους εφάνη συνετός και φρόνιμος και έμπειρος ωραίων ιστορικών γεγονότων, δια την μακροβιότητα και πολυζωϊαν του, ο δε Ιουλιανός, χλευάσας αυτόν, προσέταξε και τον απεκεφάλισαν και ούτως έλαβεν ο μακάριος παρά Κυρίου τον στέφανον της αθλήσεως.

Τη Δ΄ (4η) Αυγούστου, μνήμη της Οσίας μητρός ημών και Μάρτυρος ΕΥΔΟΚΙΑΣ, και της ανακομιδής των λειψάνων αυτής.

Ευδοκία η του Χριστού Αγία Μάρτυς κατήγετο εκ της Ανατολής, αλλ’ αιχμαλωτισθείσα υπό των Περσών μετήχθη εις την Περσίαν, επειδή δε ήτο εξησκημένη εις την θείαν Γραφήν, εδίδασκεν όλους τους αιχμαλώτους· όθεν έγινε γνωστή και φίλη εις τας γυναίκας των Περσών, πολλάς δε εξ αυτών ωδήγησεν εις την θεογνωσίαν. Δια τούτο διεβλήθη εις τους κριτάς και εδάρη με βούνευρα· έπειτα ερρίφθη εν τη φυλακή και έμεινεν εκεί μήνας δύο. Μετά ταύτα πάλιν εκρίθη, επειδή δε ωμολόγησε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, εδάρη τόσον δυνατά με ράβδους από κλάδους ροδής πλήρεις ακανθών, ώστε αι μεν σάρκες αυτής ανέλυσαν και έπεσαν χαμαί, οι δε δέροντες αυτήν εβάφησαν κόκκινοι εκ των αιμάτων της· είτα έρριψαν πάλιν αυτήν εις την φυλακήν.

Τη Δ΄ (4η) Αυγούστου, μνήμη των επτά Παίδων των εν Εφέσω, ΜΑΞΙΜΙΛΙΑΝΟΥ, ΕΞΑΚΟΥΣΤΩΔΙΑΝΟΥ, ΙΑΜΒΛΙΧΟΥ, ΜΑΡΤΙΝΙΑΝΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΑΝΤΩΝΙΝΟΥ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

Ο Μαξιμιλιανός και οι έτεροι συν αυτώ Άγιοι Παίδες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου, εν έτει σνβ΄ (252), αφού δε διεμοίρασαν εις τους πτωχούς όλην αυτών την περιουσίαν εισήλθον εντός σπηλαίου και εκρύβησαν· παρακαλέσαντες δε τον Θεόν να λυθώσιν από του δεσμού του σώματος και να μη παραδοθώσιν εις τον βασιλέα Δέκιον, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις τον Θεόν. Όταν δε ο βασιλεύς Δέκιος επανήλθεν εις την Έφεσον, εζήτησεν αυτούς ίνα ελθόντες θυσιάσωσιν εις τα είδωλα, και μαθών ότι απέθανον εν τω σπηλαίω, προσέταξε να εμφράξωσι την είσοδον αυτού. Έκτοτε λοιπόν παρήλθον εκατόν ενενήκοντα τέσσαρα έτη μέχρι του τριακοστού ογδόου έτους της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού, ήτοι εν έτει υμς΄ (446). Τότε παρουσιάσθη μία νέα αίρεσις, μη παραδεχομένη την των νεκρών ανάστασιν.