Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2021

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ της επονομαζομένης «ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ», ης η θαυματουργός Εικών εύρηται εν τη εν Άθω Ιερά Μονή του Δοχειαρίου.

Γοργοϋπήκοος καλείται Εικών της Υπεραγίας Θεοτόκου ευρισκομένη εις την Ιεράν Μονήν Δοχειαρίου του Αγίου Όρους ιδιαιτέρως εν αυτή τιμωμένη ως προστάτις της Μονής ταύτης δια την αείρροον χάριν, ήτις αναδίδεται εξ αυτής και δια τα πολλά θαύματα, τα οποία γοργώς και προθύμως επιτελεί πανταχού και πάντοτε εις πάντας τους μετά πόθου και πίστεως επικαλουμένους αυτήν. Απεκλήθη δε Γοργοϋπήκοος υπ’ αυτής ταύτης της Υπεραγίας Θεοτόκου και ακούσατε απ’ αρχής τα περί της αγίας ταύτης Εικόνος. Έξωθι και εις την εμπροσθίαν πλευράν της κοινής τραπέζης της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους ήτο από αμνημονεύτων ετών εζωγραφισμένη εις τον τοίχον Εικών της Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία κατά τους παλαιοτέρους Πατέρας ιστορήθη επί των ημερών του Αγίου Νεοφύτου, του κτίτορος της Ιεράς ταύτης Μονής, ήτοι κατά τον ΙΑ΄ αιώνα.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, την ανάμνησιν ποιούμεθα της ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ

ήτοι του ιερού αυτής Μαφορίου, του εν τη σορώ του Ιερού Ναού των Βλαχερνών, ότε ο Όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατείδεν εφηπλωμένην αυτήν άνωθεν και πάντας τους ευσεβείς περισκέπουσαν.  


Η εορτή της Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου ετελείτο από παλαιοτάτων χρόνων, και μέχρι πρότινος, κατά την Α΄ (1ην) Οκτωβρίου, εις εκδήλωσιν ευγνωμοσύνης και ευχαριστίας προς την Πανάχραντον Δέσποιναν, δια την παρεχομένην υπ’ Αυτής προστασίαν εις το γένος των ανθρώπων. Ήδη όμως, κατόπιν αποφάσεως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος η σύναξις δια τον πανηγυρικόν εορτασμόν αυτής ωρίσθη δια την κη΄ (28ην) του αυτού μηνός Οκτωβρίου, (ιε΄ 15ην  κατά το παλαιόν Εκκλησιαστικόν ημερολόγιον), ίνα σύσσωμον το Ελληνικόν έθνος, εκκλησιαστικώς και πολιτικώς, την αυτήν ημέραν (αδιάφορον αν υπό των μεν αριθμείται αύτη ως 15η, υπό των δε ως 28η του Οκτωβρίου μηνός), συνεορτάζη και συμπανηγυρίζη το μέγα γεγονός της διασώσεως και απελευθερώσεως αυτού από του Ιταλογερμανικού κ.λ.π. ζυγού.                                                                                          

Λόγος εις την Αγίαν Σκέπην της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου.

Tην ιεράν ταύτην εορτήν της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας ενδόξου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας επιτελούμεν, αδελφοί, εις ανάμνησιν της οπτασίας την οποίαν είδεν ο Όσιος Πατήρ ημών Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός κατά τας ημέρας της βασιλείας του ευσεβεστάτου βασιλέως Λέοντος.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Δομέστικος, ο εν τη αυτή Μεγίστη Λαύρα του Άθω ασκήσας, και χρυσούν νόμισμα παρά της Θεοτόκου λαβών, εν ειρήνη τελειούται.

Γρηγόριος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο και αυτός της Λαύρας περίφημος ψάλτης, ο οποίος, ηγουμενεύοντος Ιακώβου του Πρικανά εις την αυτήν Μεγίστην Λαύραν του Αγίου Όρους, έψαλλε κατά την παραμονήν των Φώτων ουχί το «Άξιον εστιν», αλλά το «Επί σοι χαίρει» εις την λειτουργίαν. Εις το τέλος δε της αγρυπνίας ύπνωσεν ολίγον, και ιδού βλέπει την Δέσποινα ημών Θεοτόκον ισταμένην επάνωθεν αυτού και λέγουσαν· «Δέξαι σου το ψαλτικόν, ω Δομέστικε, και ευχαριστώ σοι πολλά»· και τούτο ειπούσα, έδωκεν εις αυτόν ιδιοχείρως εν φλωρίον, το οποίον ανηρτήθη μετά ταύτα εις την αγίαν Εικόνα της Θεοτόκου εν τη Μεγίστη Λαύρα. Ούτω λοιπόν θεαρέστως πολιτευόμενος ετελειώθη εν ειρήνη.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Όσιος ΙΩΑΝΝΗΣ ο ψάλτης ο καλούμενος Κουκουζέλης, ο εν τοις ορίοις της εν τω Άθω Μεγίστης Λαύρας ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο εκ της πόλεως Δυρραχίου, της Πρώτης Ιουστινιανής, εν ταις ημέραις της βασιλείας των Κομνηνών, ορφανός πατρός. Η δε μήτηρ αυτού, ως ευσεβής και φιλόθεος, έδωσε τον παίδα να μανθάνη τα ιερά γράμματα, τον οποίον, διότι ήτο εις τον νουν έξυπνος και πολύ καλλίφωνος, άπαντες επωνόμαζον αγγελόφωνον. Τον καιρόν εκείνον (καθώς είναι συνήθεια εις τα βασίλεια πάντοτε) εζήτουν ευλάλους και καλλιφώνους νέους και ευρόντες αυτόν έβαλον εις σχολείον βασιλικόν, να μανθάνη την μουσικήν, έως να τελειοποιηθή. Ούτος δε εν ολίγω χρόνω, ως αγχίνους και φρόνιμος, υπερέβη άπαντας· όθεν και ο βασιλεύς ηγάπα αυτόν υπερβαλλόντως και εσκέπτετο ίνα υπανδρεύση αυτόν πλουσίως. Βλέπων ο Όσιος, ότι οι άρχοντες όλοι ετίμων αυτόν δια την αγάπην του βασιλέως και την έμμουσον αυτού μελωδίαν, ελυπείτο, φοβούμενος μήπως δια την πρόσκαιρον δόξαν ζημιωθή ως προς την ουράνιον αγαλλίασιν.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΟΜΝΙΝΟΣ τα σκέλη συντριβείς τελειούται.

Δομνίνος ο Άγιος Μάρτυς ήτο εκ της μεγαλουπόλεως Θεσσαλονίκης εν έτει σπη΄ (288). Ότε δε ο Μαξιμιανός έκτιζε βασιλικά ανάκτορα εις την πόλιν αυτήν, τότε συνελήφθη ο Άγιος ούτος ως Χριστιανός και κήρυξ της ευσεβείας, και παρεστάθη εις το βήμα το βασιλικόν. Παρασταθέντος δε αυτού, λέγει προς αυτόν ο Μαξιμιανός· «Διατί συ τολμάς να ομολογής άλλον Θεόν, ενώ ο βασιλεύς τιμά και ομολογεί τους θεούς των πατέρων αυτού; Αν λοιπόν θέλης να ζήσης, θυσίασον εις τους θεούς». Επειδή δε ο Άγιος δεν επείθετο, προσέταξεν ο τύραννος να καταξεσχίσωσι το σώμα του Μάρτυρος· ο δε Μάρτυς και την βάσανον ταύτην πάσχων περιεγέλα τον τύραννον. Τούτου ένεκα προσέταξεν ο δυσσεβής να εκβάλωσι τον Άγιον έξω της πόλεως, και εκεί να θλάσωσι τα σκέλη αυτού. Αφ’ ου λοιπόν έκοψαν τους πόδας αυτού, έμεινεν ακόμη ζωντανός επτά ολοκλήρους ημέρας χωρίς να φάγη τελείως. Ούτω δε ευχαριστών τον Κύριον παρέδωκεν εις Αυτόν την ψυχήν ο μακάριος.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Οσιομαρτύρων ΜΙΧΑΗΛ Ηγουμένου της Μονής Ζώβης, και των συν αυτώ ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΕΞ Μοναχών.

Μιχαήλ ο Όσιος και Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι ήσαν κατά τους χρόνους της βασιλείας Κωνσταντίνου στ΄ και Ειρήνης της μητρός Κωνσταντίνου εν έτει ψπ΄ (780), κατοικούντες εις Μοναστήριον ονομαζόμενον Ζώβη, το οποίον ήτο παρά την Σεβαστούπολιν. Επειδή δε ο τότε Αμηράς των Αγαρηνών, Αλείμ ονομαζόμενος, επολέμει την χώραν εκείνην, συνέλαβε και τούτους τους Οσίους Πατέρας, και παρεκίνει αυτούς να αρνηθώσι την πίστιν του Χριστού. Ο δε Οσιώτατος Ηγούμενος Μιχαήλ τον μεν ασεβή εκείνον γενναίως ήλεγξε και κατήσχυνε, τους δε υποτασσομένους εις αυτόν Μοναχούς παρεκίνησε και εθάρρυνε, δια να υπομείνωσιν ανδρείως τον υπέρ Χριστού θάνατον. Όθεν τοσαύτην γενναιότητα έδειξαν οι αοίδιμοι, ώστε αυτοί πρώτοι έκλιναν τας κεφαλάς των υπό το ξίφος και απεκεφαλίσθησαν. Έπειτα ο πανόσιος αυτών Ηγούμενος Μιχαήλ ξίφει και αυτός απετμήθη την κεφαλήν, και ούτω προς ον επόθουν Χριστόν οι μακάριοι εξεδήμησαν.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΡΩΜΑΝΟΥ του ποιητού των Κοντακίων.

Ρωμανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών κατήγετο εκ Συρίας, πατρίδα έχων την πόλιν Έμεσαν, η οποία τώρα λέγεται τουρκιστί Εμς. Εχρημάτισε δε και Διάκονος της Εκκλησίας της Βυρητού. Εκείθεν ανέβη εις Κωνσταντινούπολιν κατά τους χρόνους Αναστασίου Α΄ του βασιλέως εν έτει 496 και διέτριβεν εις τον Ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου της επιλεγομένης Κύρου μετά πάσης ευλαβείας και σεμνότητος νυχθημερόν προσευχόμενος.

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΑΝΑΝΙΟΥ.

Ανανίας ο του Χριστού Απόστολος έζη κατά τους χρόνους κατά τους οποίους και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ευρίσκετο σωματικώς επί της γης, διέμενε δε εις την Δαμασκόν. Ήτο δε τότε ηγεμών εις τα μέρη της Ανατολής άνθρωπος τις τύραννος και σκληρός, ονόματι Λουκιανός, όστις έτρεφε μεγάλην μανίαν κατά των Χριστιανών, προσπαθών να φαίνεται δια παντός τρόπου υπήκοος και ευπειθής εις τα προστάγματα των βασιλέων τα παράνομα και ασεβή. Όσοι λοιπόν ωμολόγουν τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν Θεόν αληθή, τους ετιμώρει με διάφορα κολαστήρια, χρησιμοποιών ως όργανά του σκληρούς υπηρέτας, οι οποίοι ετιμώρουν τους Χριστιανούς άλλους μεν εις το πυρ καταφλέγοντες, άλλους εις ποταμούς και θαλάσσας βυθίζοντες, άλλους βοράν εις τα θηρία παραδίδοντες και άλλους ποικιλοτρόπως και απανθρώπως βασανίζοντες. Κατ’ εκείνον τον καιρόν λοιπόν ευρίσκετο και ο Άγιος Ανανίας ο Απόστολος εις την πόλιν της Δαμασκού, ως είπομεν, προς τον οποίον εμφανισθείς ο Κύριος εν οράματι, τον εκάλεσεν εξ ονόματος, λέγων· «Ανανία· ο δε είπεν·

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΗ΄ (30η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΡΙΨΙΜΙΑΣ, ΓΑΪΑΝΗΣ και των συν αυταίς ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ, τον αριθμόν τριάκοντα δύο.

Ριψιμία, Γαϊανή και αι συν αυταίς αθλήσασαι Άγιαι Παρθένοι και μονάζουσαι Γυναίκες ήσαν κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, εν έτει 292. Προεστώσα δε τούτων και Καθηγουμένη ήτο η Γαϊανή. Όταν δε έμελλεν ο Διοκλητιανός να συζευχθή, μαθών ότι η Ριψιμία ήτο ωραιοτάτη και περικαλλεστάτη, πέμψας ανθρώπους έκαμεν εις αυτήν λόγους περί γάμων. Η δε Αγία, αγαπώσα θερμώς την παρθενίαν, φεύγει κρυφίως μαζί με την Καθηγουμένην Γαϊανήν και με άλλας παρθένους, τον αριθμόν εβδομήκοντα, αίτινες φθάσασαι εις την πόλιν της Αρμενίας Αραράτ, εκεί εκρύπτοντο μέσα εις τινας ληνούς.

Τη Λ΄ (30η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, Επισκόπου της Μεγάλης Αρμενίας.

Γρηγόριος ο της Μεγάλης Αρμενίας λαμπρότατος φωστήρ ήτο από γένος βασιλικόν υιός ων Ανάκ, Πάρθου το γένος, γεννηθείς περί το έτος σμ΄ (240). Ούτος ήτο συγγενής του βασιλέως της Αρμενίας Κουσαρώ, τον οποίον εθανάτωσε δια δόλου ο ίδιος ο Ανάκ, αποσταλείς και παρακινηθείς εις τούτο από τον Αρτασύραν βασιλέα των Περσών. Όθεν δια τον βασιλικόν τούτον φόνον εθανατώθη όλη η γενεά του Ανάκ, μόνος δε ο θείος Γρηγόριος ούτος και εις έτερος αδελφός του ελυτρώθη από του θανάτου, πεμφθείς παις μικρός εις την επικράτειαν των Ρωμαίων, δια μέσου συγγενούς των τινός. Ευρισκόμενος λοιπόν ο θείος ούτος πατήρ εν Καισαρεία της Καππαδοκίας, εμάνθανε και την άλλην παιδείαν των γραμμάτων και τα των Χριστιανών δόγματα και διδάγματα, και βαπτισθείς έγινε Χριστιανός.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΗ΄ (29η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των συν τω Αγίω ΓΟΒΔΕΛΑΑ αθλησάντων ΔΑΔΑ, ΚΑΣΔΟΟΥ και ΚΑΣΔΟΑΣ, της θυγατρός του αυτού Σαβωρίου βασιλέως Περσών.

Γοβδελαάς ο ένδοξος Μεγαλομάρτυς ήτο υιός του βασιλέως των Περσών Σαβωρίου του βασιλεύοντος εις Περσίαν κατά το έτος τλ΄ (330), προσήλθε δε εις την πίστιν του Χριστού κατά τον εξής τρόπον. Κατά την εποχήν εκείνην έζη εις ονόματι Δάδας, όστις κατά μεν το γένος ήτο Πέρσης, κατά δε την πίστιν Χριστιανός. Ούτος ήτο πρώτος εις το βασιλικόν παλάτιον και συγγενής προσφιλέστατος του βασιλέως. Επειδή δε απεστάλη παρ’ αυτού εις το να εξουσιάζη πόλεις τινάς των Περσών, δεν έκρινεν εύλογον να κρύπτη πλέον την ευσέβειαν, αλλ’ εσέβετο τον Χριστόν φανερά. Όθεν, καίτι διεβλήθη εις τον βασιλέα, ότι ήτο Χριστιανός, δεν του αφηρέθη όμως η εξουσία. Εστάλη δε από τον βασιλέα ο πρώτος των μεγιστάνων Αδραμέλεχ, δια να μάθη την ακρίβειαν. Ευρών δε ούτος τον Δάδαν εν αληθεία σεβόμενον τον Χριστόν, έγραψε περί τούτου εις τον βασιλέα· ο δε βασιλεύς έδωκε τότε εις τον Αδραμέλεχ εξουσίαν να τιμωρήση οίον δήποτε Χριστιανόν εύρη· ταύτην την έγραφον άδειαν έστειλεν εις τον Αδραμέλεχ δια μέσου Γοβδελαά του υιού του.

Τη ΚΗ΄ (29η) Σεπτεμβρίου, η Αγία Μάρτυς ΓΟΥΔΕΛΙΑ ξίφει τελειούται.

Γουδελία η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσών, εν έτει τλ΄ (330), και επειδή πολλούς απίστους Πέρσας επέστρεψεν εις την πίστιν του Χριστού, δια τούτο συνελήφθη από τον βασιλέα, και με πολλάς τιμωρίας εδασανίσθη η μακαρία· μη πεισθείσα δε να θυσιάση εις το πυρ, ερρίφθη εις την φυλακήν. Και εκεί διέμεινεν έτη πολλά, λιμοκτονούσα και μη έχουσα τι να φάγη. Μετά ταύτα εξήλθεν από την φυλακήν. Και επειδή δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν, πρώτον μεν εξεδάρη το δέρμα της κεφαλής της, έπειτα δε καρφωθείσα δυνατά επί ξύλου, ούτω παρέδωκε τω Κυρίω το πνεύμα της και έλαβε παρ’ αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.

Τη ΚΘ΄ (29η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΥΡΙΑΚΟΥ του Αναχωρητού.

Κυριακός ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις την Κόρινθον της Πελοποννήσου, το έτος υμη΄(448), βασιλεύοντος εν Κωνσταντινουπόλει του αυτοκράτορος Θεοδοσίου του Μικρού· και ο μεν πατήρ του ήτο πρεσβύτερος της εν Κορίνθω Εκκλησίας, Ιωάννης ονόματι, η δε μήτηρ του εκαλείτο Ευδοξία, ήτο δε Επίσκοπος Κορινθίων ο από μητρός θείος του Πέτρος, όστις και τον έκαμεν Αναγνώστην. Αναγινώσκων λοιπόν συχνάκις ο μακάριος Κυριακός τας Ιεράς Γραφάς, εθαύμαζε πως ο Θεός εξ αρχής ωκονόμησε και εποίησε τα πάντα δια την σωτηρίαν του ανθρωπίνου γένους, και πως υπερεδόξασε τους ευαρεστήσαντας αυτώ παλαιούς Δικαίους και Προφήτας· μάλιστα δε εξίστατο, συλλογιζόμενος τα όσα γράφει το Ιερόν Ευαγγέλιον. Ταύτα τούτου διανοουμένου διεθερμάνθη η καρδία του υπό θείου ζήλου, και απεφάσισε να υπάγη εις την Ιερουσαλήμ, και εκεί να εφησυχάση. Νυχθημερόν δε τούτο μελετών ήκουσε Κυριακήν τινα επ’ Εκκλησίας το Ιερόν Ευαγγέλιον λέγον· «Ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον Σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ: 24)· ευθύς λοιπόν εξήλθεν ησύχως έξω, και επήγεν εις τας Κεγχρεάς, απ’ εκεί δε ευρών πλοίον ανεχώρησεν εις τα Ιεροσόλυμα· ήτο δε τότε δεκαοκταετής, επί του ενάτου έτους της βασιλείας Λέοντος του Μεγάλου.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΗ΄ (28η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΑΡΚΟΥ του ποιμένος, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΑΛΦΕΙΟΥ και ΖΩΣΙΜΟΥ των αυταδέλφων, ΝΙΚΩΝΟΣ, ΝΕΩΝΟΣ, ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ και των λοιπών ΠΑΡΘΕΝΩΝ και ΠΑΙΔΩΝ.

Εις τας Παρθένους και τους Παίδας.                                                                

Μάρκος ο Άγιος Μάρτυς ως και οι λοιποί συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, ηγεμονεύοντος του Μάγνου εν τη πόλει Πισιδίας, εν έτει 290. Ο δε μακάριος ούτος ήτο ποιμήν προβάτων, έχων τας τρίχας της κεφαλής του λευκάς, δασείας και φθανούσας έως εις τας πτέρνας των ποδών του. Επειδή δε εφανερώθη ότι είναι Χριστιανός, δια τούτο παρευθύς εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίσθη. Έπειτα επέμφθη εις την Κλαυδιούπολιν. Εκεί δε εκλήθησαν τρεις χαλκείς δια να κατασκευάσωσι δεσμά σιδηρά, ίνα δι’ αυτών δεσμευθή ο Άγιος. Ήλθον λοιπόν τρεις αδελφοί, Αλέξανδρος, Αλφειός και Ζώσιμος, οίτινες κατώκουν εις χωρίον ονομαζόμενον Κατάλυτον, και ήσαν τεχνίται επί της εργασίας του σιδήρου, ήτοι σιδηρουργοί. Καθώς όμως ούτοι ήρχισαν κτυπώντες με την σφύραν τον σίδηρον, ούτος έτρεχεν ως ύδωρ, και αι χείρες αυτών αιμωδίαζον και παρελύοντο.

Τη ΚΗ΄ (28η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Δικαίου και Προφήτου ΒΑΡΟΥΧ.

Βαρούχ ο Δίκαιος και Προφήτης κατήγετο εκ της φυλής του Ιούδα ακμάσας περί το χστ΄ (606) π. Χ. Ο πατήρ του εκαλείτο Νήριος είχε δε και αδελφόν ονόματι Σαραίον, όστις ήτο αυλικός του βασιλέως Σεδεκίου· διδάσκαλον δε είχε τον μέγαν Προφήτην Ιερεμίαν. Τόσον δε πολύ ηγαπάτο από εκείνον, ώστε ενομίζετο πνοή και ανάπαυσις του Ιερεμίου. Και οι δύο ομού εγνωρίζοντο ως μία ψυχή, ηνωμένη εις δύο ιδιαίτερα σώματα, επειδή ένα και τον αυτόν αρχηγόν και ταξίαρχον είχον, το Πνεύμα το Άγιον· πλην ο Βαρούχ καθαρώτερα και φανερώτερα εκελάδησε τα περί της ενσάρκου του Κυρίου οικονομίας, λέγων· «Ούτος ο Θεός ημών ου λογισθήσεται έτερος προς αυτόν… Μετά τούτο επί της γης ώφθη, και τοις ανθρώποις συνανεστράφη» και τα εξής (Βαρούχ γ: 35-37 ). Δύναται δε να εύρη και άλλα τούτου ρητά όστις φιλοπόνως αναγινώσκει την παλαιάν Γραφήν, τα οποία αποδεικνύουσι και παριστάνουσι καθαρώς ότι ο Βαρούχ είναι Προφήτης. Ούτος λοιπόν, θεοφιλώς πολιτευσάμενος, εν ειρήνη την ψυχήν του τω Κυρίω παρέδωκεν.

Τη ΚΗ΄ (28η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών κι Ομολογητού ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ, διασωθέντος από του μαρτυρικού τέλους εν έτει από Χριστού 276.

Χαρίτων ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη εις το Ικόνιον της Μικράς Ασίας, εις το οποίον και ανετράφη εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, ανδρωθείς δε εγένετο περιβόητος δια την ευσέβειαν και την αρετήν του και κατέστη πρώτος της πόλεως ταύτης. Κατά την εποχήν εκείνην (σο΄ - σοστ΄ ) (270-276) εβασίλευεν εν Ρώμη ο Αυρηλιανός, όστις κατ’ αρχάς μεν της βασιλείας του, αν και ήτο ειδωλολάτρης, όμως δεν ημπόδιζε τους Χριστιανούς να προσκυνώσι τον αληθινόν Θεόν· κατόπιν όμως παρακινηθείς από τους δαίμονας, τους οποίους ελάτρευεν, εκίνησε μέγαν διωγμόν κατά των Χριστιανών, και εις όλας τας επαρχίας της βασιλείας του έστειλεν ασεβή προστάγματα, κελεύοντα τους εξουσιαστάς μεθ’ όλης της δυνατής προσπαθείας να καταπείσωσι τους Χριστιανούς να αρνηθώσι την πίστιν του Χριστού και να επιστρέψωσιν εις την πλάνην της ειδωλολατρίας, τους δε μη υποτασσομένους εις τα ασεβή προστάγματά του να παιδεύωσι διαφοροτρόπως, και τέλος επονειδίστως να τους θανατώνωσι.

Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΖ΄ (27η) Σεπτεμβρίου, η Αγία Νεομάρτυς ΑΚΥΛΙΝΑ ράβδοις συνθλασθείσα τελειούται εν έτει 1764.

Ακυλίνα η Αγία Νέα Παρθενομάρτυς του Χριστού ήτο εκ Θεσσαλονίκης, από χωρίον καλούμενον Ζαγκλιβέρι, κείμενον εν τη Επισκοπή Αρδαμερίου, γεννηθείσα από γονείς ευσεβείς· το μαρτύριον αυτής συνέβη υπό τοιαύτας περιστάσεις. Ημέραν τινά ο πατήρ της Αγίας διεπληκτίσθη μεθ’ ενός Τούρκου γείτονός του (επειδή εκεί κατώκουν τότε και Χριστιανοί και Τούρκοι), κτυπήσας δε αυτόν εκ συνεργείας του μισοκάλου τον εφόνευσεν· όθεν τον συνέλαβον οι εξουσιασταί του τόπου και τον ωδήγησαν εις τον πασάν της Θεσσαλονίκης, δια να τον θανατώση· ούτος δε φοβηθείς τον θάνατον, και θέλων να απαλλαγή, φευ του πτώματος! ετούρκευσεν· όθεν δεν τον εφόνευσαν. Ήτο δε τότε η Αγία Ακυλίνα βρέφος θηλάζον το μητρικόν γάλα· αφ’ ου δε παρήλθε καιρός ικανός, οι Τούρκοι έλεγον εις τον πατέρα της να τουρκεύση και την θυγατέρα του· ο δε απεκρίθη εις αυτούς:

Τη ΚΖ΄ (27η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΜΑΡΚΟΥ, ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΥ και ΖΗΝΩΝΟΣ.

Εις τον Μάρκον                                                                                                   

Μάρκος ο Απόστολος, όστις και Ιωάννης ονομαζάζεται, και τον οποίον αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς εις τας Πράξεις των Αποστόλων λέγων: «Συνιδών τε (ο Πέτρος) ήλθεν εις την οικίαν Μαρίας της μητρός Ιωάννου του επικαλουμένου Μάρκου» (ιβ΄ : 12). Ούτος, λέγω, χειροτονηθείς από τους Αποστόλους  Επίσκοπος της Βύβλου, εφάνη δόκιμος εν τη εργασία του Ευαγγελίου. Τόσον δε ήτο φίλος και οικείος του Θεού ο μακάριος, ώστε η σκιά μόνον του ιερού σώματός του εθεράπευε τας αρρωστείας των ασθενών.

Εις τον Αρίσταρχον 

Τη ΚΖ΄ (27η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΓΝΑΤΙΟΥ Ηγουμένου της Μονής του Σωτήρος Χριστού της επιλεγομένης του Βαθέος Ρύακος.

Ιγνάτιος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο από της δευτέρας επαρχίας των Καππαδοκών, κατά τους χρόνους Νικηφόρου Β΄ του Φωκά εν έτει 963-969 και Ιωάννου Α΄ του Τσιμισκή, εν έτει 969-976. Εκ νεαράς δε ηλικίας αφιερωθείς εις τον Θεόν ως άλλος Σαμουήλ, επήγεν εις το Μοναστήριον το καλούμενον του Βαθέος Ρύακος, και έμαθεν όλην την ασκητικήν ακρίβειαν από τον Όσιον Βασίλειον τον Ηγούμενον και κτίτορα της Μονής ταύτης. Επειδή δε έφθασεν εις το άκρον της αρετής, δια τούτο χειροτονείται βαθμηδόν Αναγνώστης, Υποδιάκονος, Διάκονος και Πρεσβύτερος. Έπειτα προβάλλεται και Ηγούμενος του Μοναστηρίου τούτου. Όθεν δια της καλής του διοικήσεως ηύξησε το Μοναστήριον και επλήθυνεν αυτό, τόσον εις τα εισοδήματα, όσον και εις τας λοιπάς βελτιώσεις. Έκτισε δε και ναούς διαφόρους, του Ταξιάρχου Μιχαήλ, του Θεόπτου Ηλιού και των Αγίων Αποστόλων εις εν μετόχιον του Μοναστηρίου.

Τη ΚΖ΄ (27η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΕΠΙΧΑΡΙΤΟΣ.

Επίχαρις η Αγία Μάρτυς ήτο εν τη Ρώμη κατά τους χρόνους Διοκλητιανού, εν έτει 298, συνελήφθη δε ως Χριστιανή από τον έπαρχον Καισάριον, και ομολογήσασα παρρησία το όνομα του Χριστού κρεμάται και ξέεται. Έπειτα συνέτριψαν τα μέλη της με σφαίραν μολυβδίνην τέσσαρες στρατιώται. Επειδή δε η Αγία προσηυχήθη, δια τούτο ήλθον Άγγελοι και εθανάτωσαν τους πιδεύοντας αυτήν τέσσαρας στρατιώτας. Τελευταίον καταδικάζεται η Αγία να αποκεφαλισθή. Όθεν όταν έφθασεν εις τον τόπον της καταδίκης και εστάθη επάνω εις μίαν πέτραν, ω του θαύματος! ευθύς η πέτρα ανέβλυσεν ύδωρ. Αποκεφαλισθείσα δε παρέδωκε την αγίαν ψυχήν της εις χείρας Θεού, και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΚΖ΄ (27η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΥ και των συν αυτώ τεσσαράκοντα εννέα ΜΑΡΤΥΡΩΝ.

Καλλίστρατος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο από της χώρας των Καρχηδονίων, της εν τη Αφρική ευρισκομένης, συναριθμούμενος εις το στρατιωτικόν τάγμα, το καλούμενον των Καλανδών, εν έτει σπη΄ (288). Πορευόμενος δε εις την Ρώμην μεθ’ όλου του στρατιωτικού τάγματος, μόνος αυτός έλαμπε μεταξύ των άλλων απίστων στρατιωτών, δια την πίστιν του Χριστού, καθώς και ο αστήρ λάμπει εν μέσω της σκοτεινής και ασελήνου νυκτός. Ήτο δε εκ προγόνων πεφωτισμένος εις την πίστιν του Χριστού ο μακάριος. Διότι εις εκ πατρός προπάππος του, πορευθείς εις Ιεροσόλυμα, ότε ήτο επί γης ο Κύριος, και θεωρήσας με τους ιδίους του οφθαλμούς τα θαυμάσια, άπερ εποίει, επίστευσεν. Όθεν επιστρέψας εις τον οίκον του, έδωκεν εις όλους τους συγγενείς και απογόνους του την καλήν ταύτην πραγματείαν και τον φωτισμόν της θεογνωσίας.

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΕ΄ (25η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΑΥΛΟΥ, ΤΑΤΤΗΣ και των τέκνων αυτών ΣΑΒΙΝΙΑΝΟΥ, ΜΑΞΙΜΟΥ, ΡΟΥΦΟΥ και ΕΥΓΕΝΙΟΥ.

Παύλος και Τάττα οι Άγιοι ομόζυγοι Μάρτυρες και οι τέσσαρες παίδες αυτών Σαβινιανός, Μάξιμος, Ρούφος και Ευγένιος κατήγοντο από την Δαμασκόν. Επειδή δε διεβλήθησαν ως Χριστιανοί ενεκλείσθησαν οι πόδες αυτών εις το ξύλον το τιμωρητικόν, και με αλύσεις εδέθησαν. Αφού δε εκρίθησαν, εδάρησαν δυνατά. Έπειτα στρεβλωθέντες κατά τα μέλη του σώματος από τους απίστους, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, παρ’ ου έλαβον τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη ΚΕ΄ (25η) Σεπτεμβρίου, η ανάμνησις του μεγάλου σεισμού και της εις τον αέρα αρπαγής του Παιδός.

Κατά τους χρόνους του Θεοδοσίου του Μικρού, εν έτει υι΄ (410), ο πανάγαθος Θεός ηβουλήθη, με τας κρίσεις τας οποίας γνωρίζει, να πληροφορήση τους ανθρώπους, αφ’ ενός μεν δια την κοινήν και εσχάτην πάντων ανάστασιν, αφ’ ετέρου δε, ότι πρέπει να υμνώσιν ορθώς τον Θεόν· όθεν συνεχώρησε να γίνη σεισμός φοβερός. Δια τον φόβον δε του σεισμού όλος ο λαός της Κωνσταντινουπόλεως, ομού με τον Βασιλέα, τον Αγιώτατον Πατριάρχην Πρόκλον και όλον τον Κλήρον, ευρίσκοντο άπαντες ομού έξω εις την πεδιάδα, και εποίουν λιτανείας. Επειδή δε τότε ήρξατο η αίρεσις των Θεοπασχιτών εξ επηρείας του διαβόλου, οι οποίοι προσέθετον εις τον Τρισάγιον Ύμνον το «ο Σταυρωθείς δι’ ημάς», τούτου ένεκα αιφνιδίως ηρπάγη έμπροσθεν πάντων εν παιδίον εις τον αέρα. Όθεν όλοι βλέποντες το παράδοξον τούτο, με φόβον και έκπληξιν ανεφώνουν επί πολλάς ώρας το «Κύριε, ελέησον». Και ιδού πάλιν κατεβιβάσθη το παιδίον από νεφέλης, και μετά μεγάλης φωνής απεκάλυψεν εις όλους, ότι οι χοροί των Αγγέλων εν ουρανοίς αναφέρουσιν εις τον Θεόν τον Τρισάγιον Ύμνον χωρίς την προσθήκην του «ο Σταυρωθείς», λέγοντες: «Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος, ελέησον ημάς». Και το μεν παιδίον ευθύς μετά τους λόγους τούτους παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας του Θεού, ο δε σεισμός ευθύς έπαυσε.

Τη ΚΕ΄ (25η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Οσιομάρτυς ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΣ ο Αναχωρητής και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες πεντακόσιοι τεσσαράκοντα εξ, εν έτει από Χριστού τγ΄ (303) σταυρωθείς τελειούται.

Παφνούτιος ο Όσιος και Μάρτυς ησκήτευε κατά τους χρόνους του ασεβεστάτου Διοκλητιανού βασιλεύσαντος των Ρωμαίων κατά τα έτη σπδ΄ -  τε΄ (284-305), ήτο δε εις τινα επαρχίαν της Αιγύπτου καλουμένην Γεντυρίαν. Κατά την εποχήν εκείνην εγένετο εξουσιαστής της Αιγύπτου ειδωλολάτρης τις, ονομαζόμενος Αρριανός, ο οποίος εκίνησεν εκεί μέγαν διωγμόν κατά των Χριστιανών. Ούτος ακούσας ότι εις τα μέρη της Γεντυρίας ευρίσκετο ο Αναχωρητής Παφνούτιος, όστις ήτο άνθρωπος δίκαιος και επίσημος εις όλην την περιοχήν εκείνην και σεβόμενος τον Χριστόν, διέταξε δύο εκατοντάρχους να υπάγουν να τον φέρουν σιδηροδέσμιον εις αυτόν· ο δε Άγιος Παφνούτιος, μη γινώσκων τα εναντίον του αποφασισθέντα, ανέβη εις το όρος και ηγρύπνει κατά την συνήθειάν του. Προσευχόμενος λοιπόν εις εκείνο το όρος εφάνη εις αυτόν Άγγελος Κυρίου λέγων· «Χαίρε, Παφνούτιε, Αθλητά του Χριστού»· είπε δε και ο Παφνούτιος προς αυτόν· «Χαίρε, και συ, Κύριέ μου»· έπειτα του λέγει ο Άγγελος·

Τη ΚΕ΄ (25η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Οσίας μητρός ημών ΕΥΦΡΟΣΥΝΗΣ, θυγατρός Παφνουτίου του Αιγυπτίου.

Ευφροσύνη η Οσία μήτηρ ημών εγεννήθη εν Αλεξανδρεία κατά τας ημέρας του βασιλέως Θεοδοσίου του Μικρού εν έτει υι΄ (410). Ο πατήρ της, ονόματι Παφνούτιος, ήτο εις εκ των πλουσιωτέρων και περιφανεστέρων ανδρών της Αλεξανδρείας, έζη δε μετά της γυναικός του εν πολλή αρετή και ευσεβεία. Ούτοι, πριν αποκτήσουν την Ευφροσύνην, ελυπούντο πολύ, διότι δεν είχον κληρονόμον, και καθ’ εκάστην εδέοντο του Θεού με νηστείας, αγρυπνίας, ελεημοσύνας και άλλα όμοια, να δώση εις αυτούς τέκνον. Και η μεν γυνή προσηύχετο εις τον οίκον αυτών μιμουμένη την πάλαι Άνναν, και έλεγε ταύτα δακρύουσα· «Κύριε Σαβαώθ, εάν επιβλέψης επί την δούλην σου και μοι δώσης τέκνον, υπόσχομαι να σου το αφιερώσω ως δώρον τέλειον».

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΔ΄ (24η) Σεπτεμβρίου, μνήμην επιτελούμεν του εξαισίου θαύματος της υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ και ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΥ ΜΑΡΙΑΣ, γεγονότος εν τω πανσέπτω αυτής Ναώ των Μυρτιδίων εν τη νήσω των Κυθήρων, ότε τον παράλυτον ήγειρεν.

Μυρτιδιώτισσα ονομάζεται εικών της Θεοτόκου ευρεθείσα εν Κυθήροις υπό τας εξής περιστάσεις: Εις ταύτην την νήσον, την κοινώς Τσιρίγον ονομαζομένην, υπήρχεν εις παλαιοτέραν εποχήν εις τόπος έρημος, Μυρτίδια καλούμενος, διότι ήτο πλήρης από μυρσίνας, τας κοινάς λεγομένας μυρτιάς, και μόνον προς βοσκήν των ζώων χρήσιμος. Εις αυτόν λοιπόν τον τόπον οδηγηθείς από μίαν θείαν οπτασίαν, την οποίαν είδε καθ’ ύπνον, εις ευλαβής Χριστιανός έχων πολλήν την ευλάβειαν προς την Κυρίαν Θεοτόκον, μετέβη εκεί και ιστάμενος παρετήρει του τόπου την αγριότητα· και ούτω παρατηρών, ήκουσε φωνήν αοράτως, η οποία του έλεγεν· «Εάν ερευνήσης εδώ πλησίον, θα εύρης την Εικόνα μου· διότι είναι καιρός αφ’ ότου ήλθον και ευρίσκομαι εδώ, δια να δώσω εις τούτον τον τόπον την χάριν και βοήθειάν μου».

Τη ΚΔ΄ (24η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΟΠΡΙΟΣ.

Κόπρις ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη  εις τινα κοπρίαν, ευρισκομένην έξωθεν του Μοναστηρίου του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου, διότι διωκομένη η μήτηρ αυτού από τους Αγαρηνούς, ομού με άλλους πολλούς πλησιοχώρους και καταφεύγουσα προς τον Άγιον Θεοδόσιον δια να σωθή από τας χείρας των ασεβών, εκρατήθη από τα κοιλοπονήματα. Και ευρίσκουσα την εκεί κοπρίαν, εγέννησεν επάνω εις αυτήν. Αφού δε επέρασαν οι Αγαρηνοί, ευρίσκοντες οι Μοναχοί το βρέφος εν τη κοπρία, κατά προσταγήν του Αγίου Θεοδοσίου έλαβον αυτό και επωνόμασαν Κόπριν. Έτρεφον δε αυτό με γάλα αιγός, η οποία έβοσκε μεν ομού με τας άλλας αίγας, όταν δε ήρχετο ο καιρός δια να θηλάζη το παιδίον, τότε διεχωρίζετο από τας άλλας και μόνη κατέβαινεν από το βουνόν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Πρωτομάρτυρος και Ισαποστόλου ΘΕΚΛΗΣ.

Θέκλα η ένδοξος Πρωτομάρτυς και Ισαπόστολος του Χριστού, η πιστή του θείου Παύλου μαθήτρια, ήτο από το Ικόνιον της Μικράς Ασίας, θυγάτηρ ούσα ευγενούς τινος και επιφανούς Ελληνίδος γυναικός ονόματι Θεοκλείας, είχε δε και αρραβωνισθή με άνδρα τινά ονόματι Θάμυριν. Κατ’ εκείνον τον καιρόν παρεγένετο από την Αντιόχειαν εις το Ικόνιον ο μέγας κήρυξ και ευαγγελιστής της αληθείας Παύλος, η πολύφθογγος σάλπιγξ του Χριστού, δια να κηρύξη τον σωτήριον λόγον, έχων εις την συνοδείαν του δύο άνδρας, Δημάν τε και Ερμογένην, οίτινες ήσαν πονηροί και υποκριταί, δεικνύοντες ότι τον ηυλαβούντο εις το φαινόμενον, ενώ η γνώμη των ήτο όλως διεστραμμένη. Ο δε θείος Παύλος, ως του Ιησού Χριστού μιμητής και αγαθός άνθρωπος, δεν είχε πανουργίαν τινά, αλλά τους ηγάπα ως αδελφούς και τους εδίδασκε πάσαν την ένσαρκον οικονομίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πως του απεκαλύφθη ο Κύριος ενώ εβάδιζε προς Δαμασκόν και πως επίστευσεν εις Εκείνον.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΓ΄ (23η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΙΩΑΝΝΟΥ, καταγομένου από της κώμης Κονίτσης της παλαιάς Ηπείρου και αθλήσαντος εν τω Βραχωρίω της Αιτωλίας εν έτει αωιδ΄ (1814) από Χριστού.

Ιωάννης ο Άγιος Νεομάρτυς εγεννήθη εις την κωμόπολιν Κόνιτσαν την εις την παλαιάν Ήπειρον κειμένην, η οποία είναι θρόνος του Βελλάς Επισκόπου υπό τον Μητροπολίτην Ιωαννίνων, ανετράφη δε εν αυτή από γονείς ασεβείς Μωαμεθανούς. Ο πατήρ αυτού ήτο εις των παρ’ αυτοίς εις άκρων τιμωμένων, δερβίσης δηλαδή και σέχης το αξίωμα· ομοίως και η μήτηρ αυτού εκ των απογόνων της Άγαρ. Αφού δε ο μακάριος ούτος εγένετο σχεδόν εικοσαετής την ηλικίαν, καταλιπών την γεννήσασαν αυτόν Κόνιτσαν, μετέβη εις την Μητρόπολιν των Ιωαννίνων, απολαμβάνων το σέβας των συμπολιτών του και αυτός ουχί ολιγώτερον από τον πατέρα του (διότι συνετάγη και αυτός εις το βδελυρόν εκείνο τάγμα των δερβίσηδων παρά του πατρός του σέχη). Διατρίψας δε εκεί εν Ιωαννίνοις ικανόν καιρόν, είτα ανεχώρησεν εκείθεν, και δια της Άρτης έφθασεν εις την κωμόπολιν της Αιτωλίας, Αγρίνιον, το παρ’ ημίν κοινώς λεγόμενον Βραχώριον, όπου κατώκησεν εις το αυθεντικόν οίκημα, το λεγόμενον Μουσελίμ σεράϊ.

Τη ΚΓ΄ (23η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΝΙΚΟΛΑΟΣ ο παντοπώλης, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας εν έτει αχοβ΄ (1672), ημέρα Δευτέρα, ξίφει τελειούται.

Νικόλαος ο ένδοξος του Χριστού Νεομάρτυς εγεννήθη από γονείς ευσεβείς και φιλοθέους, πατρίδα έχων την περίφημον πόλιν, την ονομαζομένην Καρπενήσιον, ήτις είναι θρόνος της επαρχίας Λιτζάς και Αγράφων, καλώς δε ανατρεφόμενος υπό των γονέων του εστάλη εις το σχολείον και έμαθε τα ιερά γράμματα· αφού δε έγινεν ετών δέκα πέντε, τον επήρεν ο πατήρ του εις την Κωνσταντινούπολιν, ένθα ήτο παντοπώλης και τον είχεν εις το εργαστήριόν του, εις τόπον λεγόμενον Ταχτά Καλέ· είχε δε ο πατήρ του απέναντι εις το εργαστήριόν του ένα φίλον Αγαρηνόν κουρέα έμπειρον και κατέχοντα την των Αγαρηνών διάλεκτον· εις αυτόν λοιπόν ηθέλησεν ο πατήρ του να βάλη τον θαυμάσιον τούτον νέον δια να μάθη και τουρκικά γράμματα· τούτο δε ήτο τέχνη του διαβόλου, ίνα παρασύρη τον νέον ή εις κακά ήθη ή και τελείως εις την ασέβειαν (επειδή τοιαύτα είναι πάντοτε του πονηρού διαβόλου τα τεχνάσματα, να παρακινή τους ταλαιπώρους Χριστιανούς τάχα δια κάποιον σωματικόν κέρδος να βάλλωσιν εις τας παγίδας του εχθρού τα τέκνα των, και ούτω να τα χωρίζωσιν ολίγον κατ’ ολίγον από την πίστιν του Χριστού).

Τη ΚΓ΄ (23η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Οσίων και αυταδέλφων γυναικών ΞΑΝΘΙΠΠΗΣ και ΠΟΛΥΞΕΝΗΣ.

Ξανθίππη και Πολυξένη αι Άγιαι αδελφαί ήσαν από μίαν πόλιν της Ισπανίας, έζων δε κατά τους χρόνους του Κλαυδίου Καίσαρος, εν έτει ξη΄ (68), και η μεν Ξανθίππη ήτο γυνή του άρχοντος της χώρας εκείνης, Πρόβου ονομαζομένου, μετά του οποίου εδιδάχθη την εις Χριστόν ευσέβειαν από τον Απόστολον Παύλον, όταν εκείνος επήγεν εις την Ισπανίαν. Η δε Πολυξένη, παρθένος ούσα και αρπαγείσα από ένα κακότροπον άνθρωπον και μιαρόν, χάριτι Θεού έμεινεν άφθορος απ’ αυτού. Επειδή δε έτυχε να εύρη τον πρωτόκλητον Ανδρέαν τον Απόστολον, εβαπτίσθη από αυτόν· όθεν πολλά ποιούσα θαύματα, πολλούς επέστρεψεν εις την του Χριστού πίστιν. Έπειτα ακολουθήσασα τον Απόστολον Ονήσιμον, ήλθεν ομού με αυτόν εις την πατρίδα της Ισπανίαν, είχε δε μεθ’ εαυτής και ετέραν τινά γυναίκα ονόματι Ρεβέκκαν, μετά της οποίας ομού εβαπτίσθη. Ύστερον δε από τας πολλάς δυσκολίας και πειρασμούς, τους οποίους εδοκίμασαν εις την θάλασσαν, συνήντησεν επί τέλους την αδελφήν της Ξανθίππην. Όθεν ομοίως και αι δύο διεπέρασαν το επίλοιπον της ζωής των κηρύττουσαι πανταχού το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, πολλούς οδηγήσασαι εις το φως της θεογνωσίας και πολλά ποιήσασαι θαύματα, τελευταίως εν ειρήνη προς Κύριον εξεδήμησαν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΡΑΪΔΟΣ της παρθένου.

Ραϊς  η Αγία Μάρτυς και παρθένος κατήγετο από μίαν πόλιν της Αιγύπτου ονομαζομένην Βάταν (ή Τάμαν), θυγάτηρ Πέτρου τινός. Εφόρεσε δε το των Μοναζουσών σχήμα, ότε ήτο ετών δώδεκα. Μίαν φοράν δε, μεταβαίνουσα με άλλας παρθένους εις την πηγήν δια να φέρη νερόν, είδε πλήθος παρθένων γυναικών και ανδρών Πρεσβυτέρων και Διακόνων Μοναχών, τους οποίους είχε δεδεμένους Λουκιανός ο ηγεμών. Ερωτήσασα δε και μαθούσα, ότι δια τον Χριστόν είναι δεδεμένοι, έλαβεν εις την ψυχήν της ανδρείαν και έσμιξε και τον εαυτόν της με τας δεδεμένας παρθένους. Ο δε δεσμοφύλαξ συνεβούλευσεν αυτήν να φροντίση δια την ζωήν της, και να μη θελήση να αποθάνη ακαίρως με τας άλλας παρθένους. Η δε μακαρία Ραϊς, όχι μόνον δεν κατεπείσθη εις την συμβουλήν του, αλλά και παρασταθείσα έμπροσθεν του ηγεμόνος περιεγέλασε τους θεούς του. Επειδή δε εκείνος περιέπαιξε την των Χριστιανών πίστιν, δια τούτο η αοίδιμος Ραϊς, χωρίς να φοβηθή τελείως, έπτυσεν εις το πρόσωπον εκείνου. Όθεν πρώτον βασανίζεται με βασάνους πολλάς, και τελευταίον δια ξίφους την κεφαλήν αποτέμνεται και ούτω λαμβάνει παρά Κυρίου τον στέφανον της αθλήσεως.

Τη ΚΓ΄ (23η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ μετά των δύο αυτού τέκνων ΠΕΤΡΟΥ και ΑΝΤΩΝΙΟΥ ο μεν πατήρ ξίφει, οι δε υιοί τα μέλη εκκοπέντες τελειούνται.

Ιωάννης ο Άγιος Μάρτυς και τα δύο αυτού τέκνα, Πέτρος και Αντώνιος, ήσαν από τας Συρακούσας, πρωτεύουσαν τότε της νήσου Σικελίας, έζων δε εις αυτήν κατά τας ημέρας του αυτοκράτορος Βασιλείου του Μακεδόνος εν έτει ωξζ (867). Τότε εις όλην την Αφρικήν εξουσίζον οι Αγαρηνοί, των οποίων άρχων ήτο ο θηριώδης εκείνος και ωμότατος Αβραχίμ. Ούτος λοιπόν, αφού επολέμησε τας Συρακούσας, έλαβεν από εκεί αιχμάλωτον τον άνω ειρημένον Ιωάννην ομού με τους υιούς του Πέτρον και Αντώνιον, νεαράν έχοντας τότε ηλικίαν, Όθεν τους παρέδωκεν εις διδάσκαλον Αγαρηνόν, δια να μανθάνουν τα ιδικά των γράμματα. Όταν δε οι νέοι έφθασαν εις ανδρικήν ηλικίαν και υπερέβαλον τους άλλους κατά την φρόνησιν και τας άλλας αρετάς, τότε ο τύραννος, θαυμάζων δια τα τοιαύτα προτερήματά των, τον μεν Αντώνιον κατέστησε Γενικόν, τον δε Πέτρον, Σακελλάριον.

Τη ΚΓ΄ (23η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΑΝΔΡΕΑΣ λόγχη τελειούται.

Ανδρέας ο μακάριος Μάρτυς, γέρων ων κατά την ηλικίαν, έζη κατά τας ημέρας του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Βασιλείου του Μακεδόνος εν έτει ωξζ΄ (867), συλληφθείς δε υπό των Αγαρηνών, οίτινες κατά την εποχήν εκείνην εξουσίαζον όλην την Αφρικήν και είχον φθάσει μέχρι της Σικελίας, παρεστάθη ενώπιον του άρχοντος αυτών, του θηριώδους και ωμοτάτου Αβραχίμ. Επειδή δε ωμολόγησε παρρησία την εις Χριστόν πίστιν, ερρίφθη εις την φυλακήν και εκεί έμεινεν πολλά έτη, έως ου κατεξηράνθη όλος από την πείναν και δίψαν, και από τας άλλας ταλαιπωρίας της φυλακής. Μετά ταύτα, επειδή δεν επείθετο να αρνηθή την ευσέβειαν, το άσπλαγχνον εκείνο θηρίον, ο Αβραχίμ, ανέβη επάνω εις ίππον, και λαβών εν ακόντιον, έστησε τον Άγιον κατ’ ευθείαν έμπροσθεν εις τον δρόμον. Έπειτα τρέχων με τον ίππον, κτυπά εις το στήθος τον Μάρτυρα με το ακόντιον. Επειδή δε ήκουσεν ότι εφώναζεν από καρδίας ο Άγιος μίαν φωνήν ευχαριστήριον εις τον Θεόν, δια τούτο στρέφει ο αιμοβόρος από το όπισθεν μέρος του Μάρτυρος, και κτυπά δεύτερον αυτόν εις την ράχιν με άλλο ακόντιον. Όθεν επειδή και τα δύο ακόντια διήλθον τα σπλάγχνα του έσωθεν έως έξω, έπεσε κατά γης ο γενναίος αγωνιστής· είτα αποτμηθείς την κεφαλήν, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού και ανέβη νικηφόρος εις τα ουράνια.

Τη ΚΓ΄ (23η) Σεπτεμβρίου, η Σύλληψις του Τιμίου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.

Ο Κύριος ημών και Θεός, ο του Πατρός Μονογενής Υιός και Λόγος, όταν έμελλε να καταβή από τους ουρανούς και να συλληφθή ασπόρως και παραδόξως εις την παρθενικήν κοιλίαν της Παναμώμου Αυτού Μητρός, ηθέλησε να προβεβαιώση την εν τη Παρθένω ιδικήν του άσπορον σύλληψιν με άλλο θαύμα παράδοξον. Τούτου ένεκα εξ μήνας προς της ιδικής του συλλήψεως απέστειλε τον Αρχάγγελον Γαβριήλ εις τον Προφήτην και Αρχιερέα Ζαχαρίαν, όστις ευρίσκετο τότε εις τον Ναόν και εθυμία και προσηύχετο υπέρ του λαού, και διεμήνυσεν εις αυτόν την παράδοξον σύλληψιν του ιδικού του Προδρόμου, η οποία έμελλε να γίνη εν τη κοιλία της στείρας και γηραιάς γυναικός του, της Ελισάβετ, και την οποίαν σύλληψιν εορτάζομεν  σήμερον. Ο δε Ζαχαρίας, επειδή δεν επίστευσεν εις την παρ’ ελπίδα ταύτην αγγελίαν του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, δια τούτο κατεδικάσθη εις αφωνίαν και σιωπήν, έως ου ίδη δια των έργων γενόμενον το αρχαγγελικόν μήνυμα.

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, οι Άγιοι Εικοσιέξ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Ζωγραφίται, οι ελέγξαντες τους λατινόφρονας, τον τε βασιλέα Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, επάνωθεν του Πύργου πυρί τελειούνται.

Επειδή το Άγιον Όρος πάντοτε και ήτο και είναι ο πρόβολος και το στήριγμα της πασχούσης εν τη Ανατολή Εκκλησίας, δια τούτο οι Λατίνοι, ίνα καταστρέψωσι το θεμελιώδες τούτο στήριγμα της Ορθοδοξίας, εισεπήδησαν ποτε και εις αυτό, πείθοντες δια λόγων, εξαπατώντες δια χρημάτων και υποσχέσεων, και καταναγκάζοντες δια των απειλών και της τυραννικής μέχρι μαρτυρίου βίας, όπως αναγνωρισθή και εν τω Αγίω Όρει η εξουσία του Πάπα της Ρώμης. Πλην όμως ολίγοι τινές δειλοκάρδιοι επείθοντο εις τούτο· οι δε πλείονες αυτών επεσφράγισαν δια του ιδίου αίματος την εαυτών ομολογίαν, και δια της σταθερότητος αυτών εξήλεγξαν την ιερόσυλον του Πάπα οικειοποίησιν της εξουσίας και του πεπλασμένου ονόματος ως τοποτηρητού του Χριστού, όστις εις και μόνος και ήτο και είναι και θα είναι εις τους αιώνας, η κεφαλή της Αγίας αυτού Εκκλησίας. Ίνα δε παρεκκλίνωσι οι Μοναχοί του Αγίου Όρους εις τα της Ρώμης και του Πάπα σαθρά δόγματα, συνήργει δυστυχώς και ο τότε αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ ο Παλαιολόγος, και ο Πατριάρχης αυτής Ιωάννης Βέκκος.

Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν τω Αγίω Όρει του Άθω Οσίου ΚΟΣΜΑ του Ζωγραφίτου, ασκήσαντος εν έτει ατκγ΄ (1323).

Κοσμάς ο Όσιος πατήρ ημών ήτο Βούλγαρος το γένος, και εγεννήθη εξ επαγγελίας από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, οι οποίοι, αφού τον ανέθρεψαν καλώς, τον έβαλαν και έμαθε τα γράμματα της ελληνικής γλώσσης και της των Βουλγάρων· έπειτα εβούλοντο και να τον νυμφεύσωσιν. Όμως αυτός, έχων πόθον να γίνη Μοναχός, έφυγε κρυφίως από την πατρίδα του και απήλθεν εις το Άγιον Όρος, ενώ δε κατευωδούτο εις τον προς ον όρον του, εις την αρχήν του Αγίου Όρους ο μισόκαλος και φθονερός διάβολος, θέλων να τον κάμη να επιστρέψη εις τα οπίσω, εσχημάτισε κατά φαντασίαν έμπροσθέν του ως μίαν θάλασσαν από του ενός άκρου της αληθινής θαλάσσης έως εις το άλλο άκρον, και του έδειξε το Όρος ως νήσον· ο δε μακάριος Κοσμάς διαλογιζόμενος άρα γε πως εμβαίνουν οι Μοναχοί εις το Όρος, με σκάλαν ή με λέμβον, και μη έχων τινά να ερωτήση, έκαμεν εις τον Θεόν προσευχήν ούτω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δια πρεσβειών της παναχράντου σου Μητρός, δείξον μοι την οδόν, από την οποίαν εμβαίνουν οι Μοναχοί εις το Όρος».

Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΦΩΚΑ του κηπουρού, ξίφει τελειωθέντος.

Φωκάς ο τρισμακάριος και πανένδοξος ούτος Μάρτυς εγεννήθη και ανετράφη εν τη κατά την Μαύρην θάλασσαν μεγαλουπόλει Σινώπη, η οποία πόλις είναι επαινετή και δια πολλά άλλα προτερήματα, όμως περισσότερον μεγαλύνεται λμπρώς με τούτον τον μέγαν και αήττητον αριστέα Φωκάν, δια τα άπειρα θαύματα όπου τελεί καθ’ εκάστην. Ούτος ο μακάριος από νεότητός του ειργάζετο κήπον και απ’ αυτόν επορίζετο την ζωοτροφίαν του· είχε δε τον κήπον και δι’ εαυτόν και δια τους άλλους ξένους και πτωχούς. Το οικίδιόν του ήτο εμπρός εις την πύλην του κάστρου προς τον λιμένα· δια τούτο δεν έλειπον ποτέ ξένοι και πτωχοί, τους οποίους εφίλευε και εδέχετο πτωχικά, καθώς ηδύνατο, από την εργασίαν του κήπου.

Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΦΩΚΑ του θαυματουργού, του εν λουτρώ σφοδρώς πυρωθέντι τελειωθέντος.

Φωκάς ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο υιός Παμφίλου και Μαρίας, καταγόμενος εκ πόλεως Σινώπης, αρχαίας και περιφανούς ούσης κατά την Μαύρην θάλασσαν. Ευθύς δε εξ απαλών ονύχων ηξιώθη να λάβη τη Χάριν του Αγίου Πνεύματος και να ενεργή παράδιξα θαύματα. Έπειτα δε έγινε και Επίσκοπος και πολλούς απίστους επέστρεψεν εις το φως της θεογνωσίας, τόσον με τα θεία του λόγια, όσον και με τα υπερφυσικά του τεράστια· πάντοτε δε εδίδασκε και εθαυματούργει έως εσχάτης του αναπνοής. Απεκαλύφθη δε εις αυτόν το μαρτυρικόν τέλος, όπερ έμελλε να λάβη, με τοιούτον σημείον παράδοξον· μία περιστερά ελθούσα εκάθισεν επί της κεφαλής του, και θέσασα επ’ αυτής στέφανον, ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν και είπε· «Ποτήριον εκεράσθη εις σε και πρέπει να το πίης».

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και Μάρτυς ΙΣΑΚΙΟΣ Επίσκοπος Κύπρου ξίφει τελειούται.

Ισάκιος ο Άγιος και μακάριος Πατήρ ημών εγένετο Επίσκοπος της εν Κύπρω Εκκλησίας, ευλαβής ων και φοβούμενος τον Θεόν, είχε δε έργον ακατάπαυστον το να διδάσκη τον λαόν τα θεία λόγια του Χριστού και προσέτι το να διαμοιράζη τα υπάρχοντά του εις τους πτωχούς. Ούτω δε πράττων εις όλην του την ζωήν, τελευταίον υπό των απίστων θανατώνεται με το ξίφος και προς ον επόθησε Κύριον εκδημεί.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΥΣΕΒΙΟΣ, ΝΕΣΤΑΒΟΣ και ΖΗΝΩΝ οι αυτάδελφοι λίθοις τελειούνται.

Ευσέβιος, Νέσταβος και Ζήνων οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμαζον κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361) μ. Χ. όντες αδελφοί κατά σάρκα, καταγόμενοι εκ της πόλεως Γάζης· επειδή δε εξ όλων των πολιτών της πόλεως εκείνης αυτοί μόνον ελάτρευον τον Χριστόν, δια τούτο εμισούντο υπό των ειδωλολατρών, οίτινες και ορμήσαντες συνέλαβον αυτούς εις τινα οίκον κεκρυμμένους υπάρχοντας, και μαστιγώσαντες ενέκλεισαν εις την φυλακήν· συνελθόντες δε είτα εις το μέσον της πόλεως, πλείστα εναντίον των Μαρτύρων κατεμαρτύρουν ψευδώς, ότι δήθεν ούτοι εξύβρισαν τους θεούς των και ειργάσθησαν κτά το παρελθόν μετά ζήλου δια την πτώσιν και τον αφανισμόν της Ελληνικής θρησκείας· και ούτω κράζοντες, παρεκίνουν αλλήλους εις θυμόν και εις τον φόνον των Αγίων Μαρτύρων.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΕΥΣΕΒΙΟΣ ξίφει τελειούται.

Ευσέβιος ο Άγιος Μάρτυς παρρησιασθείς αυτόκλητος εις τον άρχοντα της Φοινίκης, είπε προς αυτόν· «Τι ανόητον έργον κάμνεις και διώκεις, ω άρχων, την ποίμνην του Χριστού»; Ο δε άρχων, θυμωθείς, επρόσταξε να κρεμασθή ο του Χριστού Αθλητής και να ξεσχίζηται· είτα με τρίχινα πανία, ηνωμένα ομού με άλας, να τρίβωνται τα πληγωμένα μέλη του. Ο δε Μάρτυς έχαιρε και ηγαλλιάτο, ως αν ήτο άλλος όστις έπασχε και όχι αυτός ο ίδιος. Ο δε άρχων απορών και μη ηξεύρων τι να κάμη, επρόσταξε να αποκεφαλίσουν αυτόν. Και ούτως ο μακάριος ανέβη εις τους ουρανούς, δια να λάβη τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΙΩΝΑ του Σαββαϊτου, πατρός Θεοδώρου και Θεοφάνους των Γραπτών.

Ιωνάς ο Όσιος ήτο Πρεσβύτερος, εν έτει πκθ΄ (829) μ. Χ. πατήρ γνήσιος χρηματίσας των Οσιωτάτων Ομολογητών Πατέρων Θεοδώρου και Θεοφάνους των Γραπτών, ων τα πρόσωπα επέγραψε Θεόφιλος ο εικονομάχος. Ούτος λοιπόν μεταβάς εις την Λαύραν του Αγίου Σάββα, και γενόμενος Μοναχός, απέκτησεν άκραν προς τον Θεόν ευλάβειαν· και αφού κατώρθωσεν όλας τας αρετάς, με καλόν γήρας απήλθε προς Κύριον.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΩΝΑ.

Ιωνάς ο Προφήτης ήτο υιός του Αμαθί, καταγόμενος από Γιέτ Καριαθμαούς και κατοικών πλησίον εις την Άζωτον, ήτις ήτο πόλις των Ελλήνων παραθαλάσσιος· προεφήτευσε δε περί τα έτη ωλη΄- ωι΄ (838 – 810) προ Χριστού. Μήτηρ αυτού ήτο η χήρα εκείνη, προς την οποίαν επέμφθη ο Ηλίας, όταν δια προσευχής του εγένετο πείνα εις την Σαμάρειαν, και εις όλην την επικράτειαν των δέκα φυλών. Όθεν και δια την φιλοξενίαν εκείνην ηυλόγησε τον καμψάκην, ήτοι το αγγείον του εκαίου και την υδρίαν του αλεύρου, ώστε ούτε εκενώθη, ούτε ωλιγόστευσεν εν όσω επεκράτει η πείνα. Ούτος δε ο Ιωνάς είναι ο υιός της προρρηθείσης χήρας, τον οποίον παραδόξως ανέστησεν ο Προφήτης Ηλίας εκ των νεκρών. Αφού δε επέρασεν ο καιρός της πείνης, ηγέρθη και επήγεν εις γην Ιούδα και εκεί προεφήτευσε με την Χάριν του Αγίου Πνεύματος. Προσταχθείς δε από τον Θεόν, δια να υπάγη να κηρύξη εις την Νινευϊ την καταστροφήν, την οποίαν έμελλε να πάθη μετ’ ολίγον, δεν υπήκουσεν.

Τη ΚΑ΄ (21η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΚΟΔΡΑΤΟΥ του εν Μαγνησία.

Κοδράτος ο Απόστολος και Μάρτυς ήτο ανήρ σοφός και πολυμαθής. Γενόμενος δε μαθητής των Αποστόλων, εχειροτονήθη Επίσκοπος των Αθηναίων και πολλούς επέστρεψεν εις την αληθή πίστιν του Χριστού, τους δε σοφούς των Ελλήνων, οίτινες υπερηφανεύοντο μεγάλως δια την σοφίαν των, απεστόμωσε και κατήσχυνε με την χάριν του Θεού και με την δύναμιν των λόγων του. Όθεν από τους διώκτας των Χριστιανών τιμωρηθείς με πέτρας, με πυρ και με πολλάς άλλας βασάνους, εδιώχθη από την επαρχίαν και το ποίμνιόν του· και απελθών εις την πόλιν Μαγνησίαν, εδίωξε και από εκεί με τας διδασκαλίας του το σκότος της πλάνης· ύστερον δε κατά τους χρόνους Αδριανού, του καλουμένου Αιλίου, εν έτει ριζ΄ (117), λαμβάνει του Μαρτυρίου τον στέφανον. Το δε άγιον αυτού λείψανον ευρίσκεται εις την Μαγνησίαν, πηγάζον πλουσίως πάσαν ιατρείαν ασθενείας εις όλους τους πλησιάζοντας μετά πίστεως.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

Τη Κ΄ (20Η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς ΙΛΑΡΙΩΝ ο Κρης ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας εν έτει από Χριστού αωδ΄ (1804) ξίφει τελειούται.

Ιλαρίων ο Άγιος Οσιομάρτυς κατήγετο από την περίφημον νήσον Κρήτην, εκ της πόλεως Ηρακλείου, της κοινώς λεγομένης Κάστρον. Ο πατήρ αυτού εκαλείτο Φραντζέσκος, η δε μήτηρ του Αικατερίνα. Είχε δύο αδελφούς, Πολυζώην και Γεώργιον καλουμένους, και δύο αδελφάς. Ανατραφείς από τους γονείς του καλώς και χρηστοηθώς, έμαθε τα ιερά γράμματα και ήτο αγαθής προαιρέσεως, Ιωάννης πρότερον καλούμενος. Έχων θείον ιατρόν, προσελήφθη παρ’ αυτού, όστις απερχόμενος εις Κωνσταντινούπολιν έλαβε μεθ’ εαυτού και τον Ιωάννην, υπό την στέγην του οποίου παρέμεινεν επί δέκα έτη και επέκεινα. Αλλά δυστυχώς ο θείος του ούτε την ιατρικήν τον εμάνθανεν, αλλ’ ούτε και φροντίδα καμμίαν εδείκνυε προς αυτόν και ένεκα τούτου ηναγκάσθη να αποχωρήση εκείθεν και προσελήφθη εις την υπηρεσίαν εμπόρου τινός Χίου, Φραντζέσκου και αυτού λεγομένου.

Τη Κ΄ (20η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του εν τη νήσω των Κρητών διαλάμψαντος.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εκ γονέων ευσεβών και πλουσίων, εν τω χωρίω Σίββα, της επαρχίας Πυργιωτίσσης Κρήτης, κατά τον δέκατον μετά Χριστόν αιώνα, επί Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογεννήτου, βασιλεύσαντος εν Κωνσταντινουπόλει από του έτους 951 μέχρι του έτους 959. Εκ παιδικής ηλικίας αγαπήσας τον μοναχικόν βίον και αρνηθείς γονείς, αδελφούς και λοιπούς συγγενείς, ως και πλούτον και δόξαν πρόσκαιρον και πάσαν άλλην του κόσμου ευμάρειαν, ανεχώρησεν εις τας ερήμους της Κρήτης, διάγων βίον ερημικόν και ισάγγελον, προσευχόμενος μόνος προς μόνον τον Θεόν, υπέρ της αγάπης του οποίου εβάσταζεν υποφέρων τον καύσωνα της ημέρας και τον παγετόν της νυκτός, ωσεί να ήτο πέτρινος ο γενναίος· εν τοιαύτη δε πολιτεία διάγων, ένευσεν ο Θεός εις την καρδίαν αυτού και ανήλθεν εις το όρος το καλούμενον Ράξος.

Τη Κ΄ (20η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Οσιομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο Αιγύπτιος και οι συν αυτώ τεσσαράκοντα ΜΑΡΤΥΡΕΣ ξίφει τελειούνται.

Ιωάννης ο Άγιος Μάρτυς ήτο μέγας Αιγύπτιος ομολογητής· επειδή δε ο παράνομος και ασεβής Μαξιμιανός δεν ηδύνατο να υπομείνη την δια Χριστόν παρρησίαν αυτού, επρόσταξε να θανατώσουν αυτόν δια ξίφους ομού με άλλους τεσσαράκοντα εν έτει 295. Και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) Σεπτεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΜΕΛΕΤΙΟΣ ο Επίσκοπος Κύπρου εν ειρήνη τελειούται.

Μελέτιος ο Όσιος και μακάριος Πατήρ ημών γέγονεν Επίσκοπος της Εκκλησίας Κύπρου, ευλαβής ων και φοβούμενος τον Θεόν, είχε δε έργον ακατάπαυστον ο αοίδιμος το να διδάσκη τον λαόν τα θεία του Χριστού λόγια, και το να διαμοιράζη εις τους πτωχούς τα υπάρχοντά του· ούτω λοιπόν ποιών εις όλην του την ζωήν, εν ειρήνη ανεπαύσατο.

Τη Κ΄ (20η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Ομολογητών ΘΕΟΔΩΡΟΥ και ΕΥΠΡΕΠΙΟΥ, μαθητών του αυτού Αγίου Μαξίμου.

Μάξιμος ο σοφώτατος Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής είναι εκείνος, όστις επρωτοστάτησε δια την συγκρότησιν της εν Ρώμη Συνόδου, ήτις συγκληθείσα υπό του Αγίου Μαρτίνου Πάπα Ρώμης κατά το έτοςχμε΄ (645) ανεθεμάτισε την α΄ρεσιν Κώνσταντος του εγγόνου του Ηρακλείου, του μίαν θέλησιν επί Χριστού δογματίζοντος. Την απόφασιν ταύτην της Συνόδου μαθών ο βασιλεύς, πρώτον μεν έστειλε και έφερεν από την Ρώμην τον Άγιον τούτον Μάξιμον και τους δύο μαθητάς του, Αναστασίους καλουμένους, και ύστερον από πολλάς θλίψεις, όπου τους επροξένησεν, εξώρισεν αυτούς εις την Θράκην· και πάλιν εκείθεν αυτούς μετακαλέσας και βλέπων, ότι ήσαν απτόητοι και πάσης κολακείας ανώτεροι, του μεν Αγίου Μαξίμου και του ενός Αναστασίου, του μεγαλυτέρου, κόπτει τας δεξιάς χείρας και τας γλώσσας, και εξορίζει τούτους ομού με τους άλλους τρεις μαθητάς του εις διαφόρους τόπους. Και ο μεν θείος Μάξιμος, εξορισθείς εις την Λαζικήν χώραν και τρία έτη διανύσας εις την εξορίαν, πλήρης ων ημερών, ανεπαύθη εν Κυρίω· ο δε Πρεσβύτερος Αναστάσιος, ο μαθητής αυτού, εξωρίσθη εις τι φρούριον της Αλβανίας και διαπεράσας είκοσιν έτη εν τη εξορία, ετελειώθη εν Κυρίω· ο δε νεώτερος Αναστάσιος, πεμφθείς εις τι φρούριον της Θράκης, ετελείωσε την ζωήν του εν τη ομολογία της πίστεως. Θεόδωρος δε, ο τρίτος μαθητής του Αγίου, είκοσιν έτη διελθών εν τη εξορία, απήλθε προς Κύριον· ο δε τέταρτος μαθητής του Ευπρέπιος, εν μόνον έτος ταλαιπωρηθείς εν τη εξορία, προς Κύριον εξεδήμησε και ούτως έλαβον όλοι τους της ομολογίας στεφάνους. Μετά ταύτα δε έστειλενο αιρετικός βασιλεύς και έφερεν από την Ρώμην Μαρτίνον τον αγιώτατον Πάπαν, ομού με άλλους δυτικούς Επισκόπους, περί του οποίου είπομεν εις την δεκάτην τρίτην του Απριλίου, καθ’ ην ιδιαιτέρως εορτάζεται η μνήμη αυτού.

Τη Κ΄ (20η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Πατέρων ημών και Ομολογητών ΥΠΑΤΙΟΥ Επισκόπου και ΑΝΔΡΕΟΥ Πρεσβυτέρου.

Υπάτιος ο Επίσκοπος και Ανδρέας ο Πρεσβύτερος κατήγοντο από την χώραν των Λυδών, όταν δε ήσαν παιδία επήγαιναν εις εν σχολείον, και με τας συνεχείς νηστείας και αγρυπνίας, τας οποίας έκαμνον, και με την καθαράν ζωήν και την πολλήν ταπεινοφροσύνην και την εις πάντας αγάπην, όπου μετεχειρίζοντο οι αοίδιμοι, υπερέβαλλον όλους τους εκεί μαθητάς· και ο μεν Υπάτιος ηγάπησε την μοναδικήν ζωήν, ο δε Ανδρέας ενεπιστεύθη την διακονίαν της Εκκλησίας. Επειδή δε ο Επίσκοπος Εφέσου έμαθε την ενάρετον αυτών πολιτείαν, έστειλε και τους έφερε· και τον μεν Υπάτιον εχειροτόνησεν Επίσκοπον, τον δε Ανδρέαν Πρεσβύτερον, ήτοι Ιερέα. Λέων δε ο δυσσεβής και εικονομάχος, μαθών περί αυτών, ότι είναι κήρυκες της αληθείας και διδάσκουσι πάντας να σέβωνται και να προσκυνώσι τας αγίας Εικόνας, έστειλε και τους έφερε· και πρώτον μεν τους έβαλεν εις την φυλακήν· έπειτα δε επρόσταξε να σύρωνται κατά γης και να διασπαράττωνται. Μετά ταύτα απέσπασε μεν τα δέρματα των ιερών αυτών κεφαλών, επάνω δε των γυμνών κεφαλών των κατέκαυσε πολλάς αγίας Εικόνας ο αλιτήριος, ύστερον δε έχρισε τα γένειά των με πίσσαν και έσυρεν αυτούς δια μέσου της πόλεως. Τελευταίον  δε κατέσφαξεν αυτούς εις τα μέρη τα λεγόμενα του Ξηρολόφου· και μετά τον θάνατον, δεν αφήκεν ο θηριώνυμος να τους ενταφιάσουν, αλλά τους έρριψεν εις τους κύνας δια να τους φάγουν.

Τη Κ΄ (20Η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ και της συνοδείας αυτού, ΘΕΟΠΙΣΤΗΣ της αυτού συζύγου, ΑΓΑΠΙΟΥ τε και ΘΕΟΠΙΣΤΟΥ των υιών αυτών.

Ευστάθιος ο καλλίνικος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήτο Στρατηλάτης εν Ρώμη κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Τραϊανού του εν Ρώμη βασιλεύσαντος κατά το έτος 98μ.Χ. Ήτο δε ούτος ονομαστός και περιφανέστατος δια τας επιτυχείς νίκας του εν πολέμοις και δια τα έξοχα και μεγάλα ανδραγαθήματά του. Και πλούτον δε είχεν ουκ ολίγον και εξ ευγενών κατήγετο γονέων, και ανδρειότατος ήτο και πολύ εμβριθής εις τας σκέψεις και πράξεις του· ωνομάζετο δε Πλακίδας πριν βαπτισθή και γίνη οπαδός του Χριστού. Αλλ’ εκτός των στρατιωτικών προτερημάτων του είχε και πολλάς άλλας αρετάς· ήτο εγκρατής εις τας ορέξεις και επιθυμίας της σαρκός, σώφρων, φιλοδίκαιος, φιλελεήμων και με ένα λόγον ενάρετος. Είχε δύο άρρενα τέκνα, τα οποία καθ’ όλα ωμοίαζαν με αυτόν, και εις τα σωματικά και εις τα πνευματικά χαρίσματα· και η σύζυγός του δε, ήτις ωνομάζετο Τατιανή, εις όλας τας εναρέτους πράξεις ωμοίαζε προς αυτόν.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΘ΄(19η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΤΡΟΦΙΜΟΥ, ΣΑΒΒΑΤΙΟΥ και ΔΟΡΥΜΕΔΟΝΤΟΣ.

Τρόφιμος, Σαββάτιος και Δορυμέδων οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Πρόβου και Αττικού Βικαρίου ηγεμόνος της Αντιοχείας εν έτει σοη΄ (278). Εκ τούτων οι Άγιοι Τρόφιμος και Σαββάτιος ήλθον από ξένον τόπον εις την Αντιόχειαν. Και επειδή είδον όλους τους Αντιοχείς τεταραγμένους και έξω φρενών υπάρχοντας δια την εορτήν, την οποάν ετέλουν, των γενεθλίων του εν τη Δάφνη της Αντιοχείας ευρισκομένου ψευδοθέου Απόλλωνος, τούτου ένεκα ελυπήθησαν εγκαρδίως. Όθεν φωνάξαντες εις τον Θεόν με αναστεναγμούς καρδίας δια την σωτηρίαν της πόλεως, εφανερώθησαν  ότι είναι Χριστιανοί· δια τούτο παρεστάθησαν εις τον Βικάριον. Και πρώτον μεν ερωτάται ο Άγιος Τρόφιμος, όστις παρευθύς ωμολόγησε παρρησία την εις Χριστόν πίστιν και ευλάβειαν.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΗ΄ (18η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΡΩΜΥΛΟΥ.

Ρωμύλος ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών, ο εις τους υστέρους χρόνους ασκήσας και αγιάσας, εγεννήθη κατά το ατ΄ (1300) περίπου έτος εις την παραδουνάβιον πόλιν Βιδίνιον, εκ γονέων ευσεβών και φοβουμένων τον Θεόν και εν αυταρκεία ζώντων, του μεν πατρός Έλληνος και εξ Ελλήνων έλκοντος το γένος, της δε μητρός εκ Βουλγάρων· ωνομάσθη δε κατά το άγιον Βάπτισμα Ράϊκος. Παρελθών την βρεφικήν και φθάσας εις επιδεκτικήν μαθήσεως ηλικίαν, εδόθη παρά των γονέων του εις διδάσκαλον ευσεβή προς εκμάθησιν των ιερών γραμμάτων, τα οποία ως νουνεχής και φρόνιμος εξέμαθεν εις διάστημα ολίγου καιρού, υπερβαλών πάντας τους συμμαθητάς και συνηλικιώτας του, τους οποίους και εδίδασκε μάλιστα να πολιτεύωνται εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Τη ΙΗ΄ (18η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΡΙΑΔΝΗΣ ην πέτρα ραγείσα υπεδέξατο αυτήν τελειωθείσαν.

Αριάδνην η Αγία Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Αδριανού και Αντωνίνου των βασιλευσάντων, από του έτους ριζ΄ (117) έως έτους ρξα΄ (161) δούλη ενός άρχοντος, Τερτύλλου ονομαζομένου, πρώτου όντος της Πρυμνησέων πόλεως, της ευρισκομένης εις το θέμα της Φρυγίας Σαλουταρίας. Eπειδή δε αύτη ηναγκάσθη από τον αυθέντην της να συνεορτάση με αυτόν εις τον ναόν των ειδώλων δια τα γενέθλια του τέκνου του και δεν επείσθη, δια τούτο εξέσθη δυνατά εις το σώμα και έπειτα αφέθη. Επειδή δε πάλιν εδιώκετο από τον ηγεμόνα, δια τούτο, πλησιάσασα εις μίαν πέτραν, προσηυχήθη η αοίδιμος δια να φυλαχθή από τους διώκοντας δημίους· και, ω του θαύματος! ευθύς ερράγη η πέτρα κατά θείον νεύμα και εδέχθη αυτήν. Οι δε διώκοντες συνετρίβησαν και ηφανίσθησαν υπό φοβερών Αγγέλων, οίτινες φανέντες καθήμενοι επάνω εις ίππους και έχοντες δόρατα εις τας χείρας των εκτύπων τους διώκοντας την Αγίαν.

Τη ΙΗ΄ (18η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΜΕΝΙΟΥ Επισκόπου Γορτύνης του θαυματουργού.

Ευμένιος ο αοίδιμος πατήρ ημών εκ νεαράς ηλικίας υπέβαλεν εαυτόν εις πολλάς σκληραγωγίας και ασκήσεις και πολλήν επιμέλειαν μεταχειρισθείς, απέκτησεν ακραν ταπείνωσιν· δια τούτο  και ηξιώθη να γίνη Επίσκοπος της κατά την νήσον Κρήτην Γορτύνης και εν ταυτώ ηξιώθη να λάβη θεόθεν και την των θαυμάτων χάριν και δύναμιν. Όθεν μίαν φοράν με ανημμένας λαμπάδας κατέκαυσεν ένα δράκοντα, όστις ώρμησε κατ’ αυτού· πορευθείς δε εις την Ρώμην, κατεφώτισεν αυτήν με τας θείας διδασκαλίας του ως λαμπρός φανός και με σημεία και θαύματα τους εκεί πιστούς εστερέωσεν. Από την Ρώμην δε αναχωρήσας μετέβη εις Θηβαϊδα, και χωρίς να θέλη παρευθύς διέλυσε την ξηρασίαν, ήτις επεκράτει εις εκείνα τα μέρη, δια της προσευχής του· εκεί λοιπόν ευρισκόμενος, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Οι δε εν τη Θηβαϊδι κατοικούντες απέστειλαν το άγιον αυτού λείψανον εις την ιδικήν του πατρίδα και την ποίμνην αυτού, ήτοι εις την Γορτύνην, το οποίον και ενεταφιάσθη εις ένα τόπον ονομαζόμενον Ράξος, ένθα ευρίσκεται έως του νυν και το σεπτόν λείψανον του θείου Κυρίλλου.  

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΖ΄ (17η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων ΗΡΑΚΛΕΙΔΟΥ και ΜΥΡΩΝΟΣ, Επισκόπων Ταμάσου της Κύπρου.

Ηρακλείδης ο γενναίος του Χριστού Ιερομάρτυς κατήγετο από την νήσον Κύπρον, ήτο δε υιός ιερέως τινός των ειδώλων ονομαζομένου Ιερόκλεω. Επειδή δε οι της αληθείας πρόβολοι, Βαρνάβας και Μάρκος ομού, κατόπιν δε και Παύλος, ελθόντες εις την Κύπρον, ήρχισαν να κηρύττουν αδιστάκτως και θαρραλέως τον σωτήριον λόγον της ευσεβείας περιερχόμενοι από τόπου εις τόπον και ούτω ποιούντες έφθασαν μέχρι Σολέας, εύρον εις εν χωρίον αυτής, Λαμπαδιστού καλούμενον, τον Ιερόκλεων, όστις φιλόξενος ων υπεδέχετο τους ξένους και εκάλει αυτούς εις τον οίκον του, παρέχων εις αυτούς τροφήν και ανάπαυσιν. Καλεί όθεν κατά την συνήθειάν του ο Ιερόκλεως τους Αγίους τούτους Αποστόλους δια να τους φιλοξενήση, αλλ’ ούτοι δεν εδέχθησαν ούτε να μεταβούν εις τον οίκον του ούτε να συμφάγωσι μετ’ αυτού, καθόσον ούτος ήτο ιερεύς των ειδώλων· όθεν ζητούσι μόνον παρ’ αυτού να μάθουν την οδόν την οποίαν επεθύμουν να ακολουθήσουν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Σεπτεμβρίου, οι Άγιοι πεντήκοντα ΜΑΡΤΥΡΕΣ, οι εκ Παλαιστίνης, (Πηλεύς, Νείλος, Πατερμούθιος, Ηλίας και άλλοι ομού με αυτούς όντες τον αριθμόν εκατόν) πυρί τελειούνται.

Πηλεύς , Νείλος και οι λοιποί ως άνω ρηθέντες Άγιοι Μάρτυρες συνελήφθησαν, όταν εκινείτο ο κατά των Χριστιανών διωγμός υπό των ασεβών ειδωλολατρών, ήτοι από μεν την Αίγυπτον συνελήφθησαν δύο Επίσκοποι, Πηλεύς και Νείλος ονομαζόμενοι, και δύο ενδοξότατοι άρχοντες, Πατερμούθιος και Ηλίας καλούμενοι, και άλλοι ομού με αυτούς όντες τον αριθμόν εκατόν. Από δε την Παλαιστίνην συνελήφθησαν πεντήκοντα. Και οι μεν Άγιοι Πηλεύς και Νείλος, ομοίως και ο Πατερμούθιος και ο Ηλίας, και οι από την Παλαιστίνην πεντήκοντα, όλοι αυτοί δια πυρός ετελείωσαν το Μαρτύριον, και έλαβον τους στεφάνους παρά Κυρίου. Οι δε από την Αίγυπτον καταγόμενοι εκατόν, πρότερον μεν ετυφλώθησαν· διότι εξέβαλον τους οφθαλμούς των οι εθνικοί και απέκοψαν τας αγκύλας των αριστερών των ποδών· έπειτα παρέδωκαν αυτούς δια να δουλεύωσιν εις τα μεταλλεία. Τελευταίον δε τους απεκεφάλισαν, και ούτως έλαβον παρά Κυρίου τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΙΖ΄ (17η) Σεπτεμβρίου, η Αγία Μάρτυς ΘΕΟΔΟΤΗ η εν Νικαία ξίφει τελειούται.

Θεοδότη η Αγία Μάρτυς κατήγετο από τα μέρη του Ευξείνου Πόντου, έζη δε κατά τας ημέρας του Αλεξάνδρου Σεβήρου βασιλεύοντος εις την παλαιάν Ρώμην εν έτει σκβ΄ (222). Ότε δε ούτος απέστειλεν εις την χώραν των Καππαδοκών ως ηγεμόνα τον Σιμπλίκιον δια να κινήση διωγμόν εναντίον των Χριστιανών, διεβλήθη εις αυτόν η Αγία αύτη Θεοδότη, ήτις ήτο γυνή πολύ πλουσία κι περιφανεστάτη. Παρεστάθη λοιπόν η μακαρία έμπροσθεν του Σιμπλικίου, και επειδή δεν επείσθη να αρνηθή την εις Χριστόν πίστιν, δια τούτο κρεμάται εις τόπον υψηλόν και ξέεται κατά τας πλευράς επί πολλάς ώρας. Η δε Αγία δεν ενδιεφέρετο τελείως δια τους πόνους, αλλά μάλλον εδόξαζε τον Θεόν, και εφαίνετο ότι άλλος τα μαρτύρια έπασχε και όχι αυτή. Έπειτα βάλλεται εις φυλακήν, και μετά οκτώ ημέρας βλέποντες οι φύλακες ότι ηνοίχθησαν μόναι των αι θύραι της φυλακής, εξέστησαν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Σεπτεμβρίου μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΑΞΙΜΟΥ, ΘΕΟΔΟΤΟΥ και ΑΣΚΛΗΠΙΟΔΟΤΟΥ.

Μάξιμος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι δαρέντες παρά των απίστων, δια την εις Χριστόν ομολογίαν και τα άκρα του σώματος αυτών κοπέντες, ερρίφθησαν μέσα εις μίαν σκοτεινήν φυλακήν. Και τελευταίον τας κεφαλάς αυτών απετμήθησαν, και έλαβον ομού τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη ΙΖ΄ (17η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΓΑΘΟΚΛΕΙΑΣ, ήτις, πυρί τον τράχηλον φλεχθείσα, τελειούται.

Αγαθόκλεια η Αγία Μάρτυς του Χριστού ήτο δούλη Νικολάου τινός Χριστιανού· επειδή δε η γυνή αυτού ήτο άπιστος και ασεβής, δια τούτο πολλάς θλίψεις προυξένει εις την ευλογημένην Αγαθόκλειαν εν διαστήματι ετών ολοκλήρων οκτώ, με σκοπόν να την φέρη εις την ασέβειαν. Διότι άλλοτε εκτύπα αυτήν εις τον λαιμόν με πέτρας σκληράς και μεγάλας, άλλοτε εβίαζεν αυτήν με γυμνούς τους πόδας να τρέχη εις τόπους τραχείς και δυσβάτους, άλλοτε συνέτριβε τα πλευρά της με σιδηρούν σφυρίον και άλλοτε έκαιε την γλώσσαν της. Επειδή δε μεθ’ όλα αυτά δεν ηδυνήθη να την καταπείση, δια τούτο έβαλε πυρ επάνω εις τον τράχηλόν της και ούτως ηνάγκασε την μακαρίαν να χωρισθή από το σώμα και να απέλθη εις τα ουράνια.

Τη ΙΖ΄ (17η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και Καλλινίκων Παρθένων ΠΙΣΤΕΩΣ, ΕΛΠΙΔΟΣ και ΑΓΑΠΗΣ, και της μητρός αυτών ΣΟΦΙΑΣ.

Σοφία η Αγία Μάρτυς και αι θυγατέρες αυτής Πίστις, Ελπίς και Αγάπη έζων εις την Ρώμην κατά τας ημέρας του δυσσεβούς αυτοκράτορος Ανδριανού, όστις εβασίλευεν εκεί, παραχωρήσει Θεού, κατά τα έτη ριζ΄ -  ρλη΄ (117 – 138). Oύτος, έχων ζήλον διάπυρον εις την λατρείαν των ειδώλων των ψευδωνύμων θεών, προσεπάθει να πείση τους Χριστιανούς, άλλους με κολακείας και άλλους με απειλάς, όπως θυσιάζωσιν εις τους δαίμονας. Η δε Σοφία ήτο γυνή ευσεβής εις την πίστιν, ευγενής εις το γένος, και εις την πολιτείαν σεμνή και σωφρονεστάτη, καταγομένη από μεγάλην τινά πόλιν της Ιταλίας· παραμείνασα δε χήρα εκ νεότητος είχε μεθ’ εαυτής τας τρεις θυγατέρας της, με τας οποίας έτυχεν εξ ανάγκης να υπάγουν εις την μεγαλόπολιν Ρώμην· διαμείνασα δε εκεί διήγε ζωήν ενάρετον, διδάσκουσα και τας θυγατέρας της να μιμώνται την μητέρα αυτών, στολίζουσαι τα ήθη των με τον φόβον του Κυρίου και τον πόθον της Βασιλείας των ουρανών.

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΜΕΛΙΤΙΝΗΣ.

Μελιτινή η Αγία Μάρτυς κατήγετο από την Μαρκιανούπολιν της Θράκης, ήτο δε κατά τους χρόνους Αντωνίνου βασιλέως και Αντιόχου ηγεμόνος, εν έτει ρξ΄ (160). Αφού λοιπόν η αοίδιμος πολλάς υπέμεινε βασάνους δια προσταγής του Αντιόχου, επειδή δεν επείθετο να αρνηθή την του Χριστού πίστιν, δια τούτο παρεδόθη εις την γυναίκα του ηγεμόνος, ίνα δια των κολακειών και περιποιήσεων εκείνης μεταστραφή προς την γνώμην αυτών. Πλην όχι μόνον δεν ηπατήθη τελείως, ούτε εμαλάχθη η αρρενόφρων, αλλά και την γυναίκα του ηγεμόνος Χριστιανήν εποίησεν. Έπειτα δια προσευχής της κατεκρήμνισεν εις την γην τα είδωλα του Απόλλωνος και του Ηρακλέους, και ως κόνιν ταύτα ελέπτυνε· πολλά δε και άλλα ποιήσασα θαυμάσια, πολλούς απίστους έφερεν εις την πίστιν του Χριστού.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και πανευφήμου ΕΥΦΗΜΙΑΣ.

Ευφημία η πανεύφημος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήκμαζε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος των Ρωμαίων Διοκλητιανού βασιλεύσαντος κατά τα έτησπδ΄ - τε΄ (284 – 305), είναι δε αύτη, ήτις θαυμασίως εκράτυνε τον όρον της εν Χαλκηδόνι συνελθούσης Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου, ρμη΄ (148) έτη περίπου από του μαρτυρίου αυτής ήτοι εν έτει υνα΄ (451). Αύτη ήτο από την Χαλκηδόνα και ο μεν πατήρ της ωνομάζετο Φιλόφρων και ήτο περιφανής και πλούσιος, συγκλητικός το αξίωμα, η δε μήτηρ της εκαλείτο Θεοδοσιανή, ήτο δε γυνή ευσεβής και συμπαθεστάτη εις τους πτωχούς. Από τοιαύτην όθεν ρίζαν αγαθήν εκβλαστήσασα η καλλίνικος Ευφημία δεν ήργησε να καταστή ονομαστή και πανεύφημος δια την προς Χριστόν πίστιν και ευσέβειαν. Κατά την εποχήν εκείνην, ως είπομεν, εβασίλευε των Ρωμαίων ο Διοκλητιανός, όστις εκίνησε μέγαν διωγμόν εναντίον των Χριστιανών, ηγεμόνευε δε εις τα μέρη της Ανατολής ο Πρίσκος, έχων συγκάθεδρόν του φιλόσοφόν τινα Απελλιανόν, ο οποίος ήτο και ιερεύς του ψευδωνύμου θεού Άρεως.

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΕ΄ (15ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΙΩΑΝΝΟΥ του Κρητός του μαρτυρήσαντος εν τη Νέα Εφέσω εν έτει αωια΄ (1811).

Ιωάννης ο νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο από την περίφημον νήσον Κρήτην, ευρίσκετο δε εις την Νέαν Έφεσον, την τουρκιστί λαλουμένην Κουσαντάσι· ήτο γεωργός το επάγγελμα, νέος την ηλικίαν, άγαμος έτι, και μόνον αρραβωμισμένος με μίαν κόρην, επηνείτο δε ως κόσμιος και σώφρων και δια πολλών αρετών εστολισμένος· το δε μαρτυρικόν τέλος του εβεβαίωσε και τα άλλα του προτερήματα. Ούτος λοιπόν εκάλεσέ ποτε δύο συμπατριώτας του Κρητικούς από τα Σφακιά, και επήγαν να συνευθυμήσουν έξω από την πόλιν ταύτην μακράν, ένθα εγίνετο εορτή και πανήγυρις της Αποτομής του Τιμίου Προδρόμου, κατά την εικοστήν ενάτην του Αυγούστου μηνός· και συνήγοντο εκεί κατά παλαιάν συνήθειαν πολλοί, και επανηγύριζον, περισσότερον με φαγοπότια και μέθας, παρά με χριστιανικήν ευλάβειαν και τιμήν εις τον Τίμιον Ιωάννην τον Πρόδρομον.

Τη ΙΕ΄ (15ην) Σεπτεμβρίου, ο Όσιος ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος της επονομαζομένης Σουρβίας, εν ειρήνη τελειούται.

Γεράσιμος ο μέγας πατήρ ημών ο κτίτωρ της Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος Σουρβίας, πατρίδα είχε την Πελοπόννησον καταγόμενος από χωρίον Λεοντάρι καλούμενον. Ούτος, αφού απεγαλακτίσθη και έγινεν οκτώ ετών, τον έβαλον οι γονείς του εις διδάσκαλον, δια να μάθη τα ιερά γράμματα, τα οποία με δεξιότητα φύσεως και με επιμέλειαν, εις ολίγου καιρού διάστημα, τα έμαθε και τα μετεχειρίσθη ως ένα διδάσκαλον άριστον, εις το να απολαύση εκείνα τα οποία διδάσκουν τα ιερά αυτά γράμματα, ήτοι την ουράνιον βασιλείαν. Επειδή και έδωκεν όλον τον εαυτόν του εις την ανάγνωσιν των Βίων των Αγίων, και μάλιστα των Οσίων Πατέρων, τους οποίους ζηλώσας και θέλων να τους μιμηθή, απέρριψε την ματαίαν φροντίδα του κόσμου και εμίσησε σάρκα, κόσμον και κοσμοκράτορα, υποκλίνας τον αυχένα εις τον ελαφρόν ζυγόν της ευαγγελικής ζωής, σταυρώσας την σάρκα συν τοις παθήμασι και ταις επιθυμίαις· διο και ηδύνατο κατά αλήθειαν να λέγη το του Αποστόλου Παύλου· «Εμοί δε κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω».

Τη ΙΕ΄ (15ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη των εν Αγίοις Πατέρων ημών ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ του Α΄ και ΒΗΣΣΑΡΙΩΝΟΣ του Β΄ διατελεσάντων αμφοτέρων Αρχιεπισκόπων Λαρίσης μεταξύ των ετών 1490 – 1541 και εν ειρήνη τελειωθέντων.

Βησσαρίων Β΄ ο αοίδιμος πατήρ ημών, ο του Πατρός των φώτων υιός· ο κατά τους Προφήτας τη αληθεία άνθρωπος του Θεού· ο κατά τον Μωϋσήν, πιστός θεράπων εν τω οίκω του Θεού· ο κατά τον Δανιήλ, ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος· και ο κατά Απόστολον, οικονόμος και υπηρέτης των του Χριστού μυστηρίων, πατρίδα είχε την εν Θετταλία ευρισκομένην και παρά πάντων κοινώς ονομαζομένην Μεγάλην Πόρταν· διότι τα εκείσε δύο βουνά πλησιάζοντα το εν εις το άλλο και στενεύοντα τον τόπον, σχηματίζουσιν από μακρόθεν ως μίαν μεγάλην θύραν. Αύτη ούτε πολλά μεγάλη και περιφανής ήτο ούτε πάλιν μικρά και ευτελής, αλλά μετρία εις το όνομα και εις τον πλουτισμόν, υπερβαίνουσαν όμως τας άλλας πόλεις της Θεσσαλίας τόσον δια το πλήθος των υδάτων, τα οποία αυτήν πλημμυρούσιν, όσον και δια τον εν αυτή περίφημον και θαυμαστόν Ναόν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, όστις είναι οικοδομή παλαιά και βασιλική.

Τη ΙΕ΄ (15ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΦΙΛΟΘΕΟΥ Πρεσβυτέρου του θαυματουργού.

Φιλόθεος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο από εν χωρίον καλούμενον Μύρμηξ, ευρισκόμενον κατά το θέμα του Οψικίου· είχε δε όνομα όμοιον και σύστοιχον με το της μητρός του· διότι καθώς αυτός ωνομάζετο Φιλόθεος, ούτω και η μήτηρ του ωνομάζετο Θεοφίλη· λαβών δε γυναίκα και γεννήσας παιδία με αυτήν, ως ευλαβής και σώφρων εχειροτονήθη Ιερεύς. Από τότε λοιπόν σχολάζων πάντοτε ο αοίδιμος εις νηστείας και προσευχάς, ηξιώθη να λάβη παρά Θεού των θαυμάτων την χάριν. Όθεν εις πολλούς πεινώντας παραδόξως εχάρισεν άρτον, το ύδωρ του ποταμού μετέβαλεν εις οίνον, και πέτραν μεγάλην μετέθεσεν εις άλλον τόπον με μόνον τον λόγον του· και άλλα πολλά τοιαύτα θαυμάσια εποίησεν, εν όσω έζη εις την παρούσαν ζωήν· αφού δε εκοιμήθη και ενεταφιάσθη εις το μνήμα, μετά παρέλευσιν ενός έτους μετετέθη το λείψανόν του εις άλλον τόπον. Όταν δε έμελλον να μεταθέσουν αυτό δύο Ιερείς, ω του θαύματος! εξέτεινεν ο Άγιος ως ζων και υγιής τας δύο του χείρας και λαβών τους Ιερείς από τους δύο ώμους, ηγέρθη· και περιπατήσας τρία βήματα, κατετέθη εις τον τόπον εκείνον, εις τον οποίον ευρίσκεται μέχρι της σήμερον, μύρα αναβλύζον αενάως, εις απόδειξιν της θαυμαστής και καθαράς και ξένης πολιτείας του.

Τη ΙΕ΄ (15ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ του από μίμων.

Πορφύριος ο Άγιος Μάρτυς, μίμος ων κατά τους χρόνους του παραβάτου Ιουλιανού εν έτει τξα΄ (361), προσετάχθη μίαν φοράν από τον Παραβάτην, όταν εωρτάζοντο τα μιαρά και ανόσια αυτού γενέθλια (ήτοι η ημέρα εκείνη κατά την οποίαν εγεννήθη), να μιμηθή και να περιπαίξη τα Μυστήρια των Χριστιανών. Όθεν βαπτισθείς εις την κολυμβήθραν εφώναξε· «Βαπτίζεται Πορφύριος, εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Και εξελθών του ύδατος και ενδυθείς ιμάτια λευκά, καθώς δηλαδή οι Χριστιανοί ποιούσιν όταν βαπτίζωνται, ταύτα, λέγω, ποιήσας, ωμολόγησε τον εαυτόν του Χριστιανόν με πολλήν παρρησίαν, επειδή η θεία Χάρις ενέπνευσεν εις αυτόν την ομολογίαν του ταύτην. Όθεν δια τούτο με το ξίφος την κεφαλήν αποτέμνεται.

Τη ΙΕ΄ (15ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΝΙΚΗΤΑ.

Νικήτας, ο της νίκης φερώνυμος και του Χριστού στρατιώτης γενναιότατος, ο περικαλλής και θαυμάσιος, εγεννήθη από γονείς περιφανείς και πλουσίους, το γένος Γότθους. Το γένος τούτο είναι βάρβαρον και σκληρόν, και κατοικεί εις τον ποταμόν Ίστρον, όστις κατά την εγχώριον γλώσσαν λέγεται Δούναβις. Ανετράφη δε ο Άγιος Νικήτας με βάρβαρα και απάνθρωπα ήθη, καθώς ήτο επόμενον κατά το τοπικόν έθος να τον αναθρέψουν οι γονείς αυτού. Επειδή αν και ήσαν πλούσιοι και ένδοξοι, όμως δεν ήτο ακόλουθον να μη είναι όμοιοι με τους λοιπούς Γότθους· τούτο δε είναι το πλέον θαυμασμού άξιον, ώστε και να απορήση κανείς. Ότι μολονότι από τοιούτους γονείς εγεννήθη και ανετράφη, δεν ενόθευσεν όμως την έμφυτον της ψυχής του ευγένειαν.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Νέος Οσιομάρτυς ΜΑΚΑΡΙΟΣ, ο εν Θεσσαλονίκη μαρτυρήσας κατά το έτος αφκζ΄ (1527) ο και μαθητής χρηματίσας του Αγίου Νήφωνος Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ξίφει τελειούται.

Μακάριος  ο αοίδιμος Οσιομάρτυς ποίαν μεν είχε πατρίδα, και ποίων γονέων ήτο υιός, δεν εφανέρωσεν ιστορία ιδιαιτέρα· ότι δε υπήρξε μαθητής του αγιωτάτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κυρίου Νήφωνος, ωραίος μεν το σώμα, ωραιότερος δε την ψυχήν, και ότι μαρτυρικόν τέλος έλαβε, το ευρίσκομεν γεγραμμένον εις τον Βίον τού αυτού Αγίου Νήφωνος. Ούτος λοιπόν ο τη αληθεία μακάριος υπήρξεν εις από τους μεγάλους αγωνιστάς της εν Χριστώ ασκήσεως και της ακριβείας του μοναδικού βίου φύλαξ, και ζηλωτής εν πάσι των αρετών του διδασκάλου του Αγίου Νήφωνος· φθάσαντος δε εις το άκρον και τέλειον της θείας αγάπης, εφλέγετο καθ’ εκάστην η καρδία του και επόθει όπως αξιωθή και τελειώση την ζωήν του δια μαρτυρικού θανάτου. Εφανέρωσε όθεν τον πόθον και τον ένθεον τούτον σκοπόν του εις τον Άγιον Νήφωνα, ευρισκόμενον τότε εν τη Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου, κατά την δευτέραν φοράν της εις το Άγιον Όρος ελεύσεώς του. Ο δε, ακούσας τον σκοπόν του, και γνωρίσας ότι είναι κατά θείαν βούλησιν, είπεν εις αυτόν· «Άπελθε, τέκνον, εις την οδόν του Μαρτυρίου, ότι κατά την προθυμίαν σου θεόθεν θ’ αξιωθής να λάβης τον στέφανον της αθλήσεως και θα αγάλλεσαι αιωνίως μετά των Μαρτύρων και των Οσίων».

Τη ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΑΠΑ.

Πάπας ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Μαξιμιανού του βασιλέως και Μάγνου ηγεμόνος της πόλεως Λαράνδου της επαρχίας Λυκαόνων. Ο δε τρόπος του Μαρτυρίου αυτού είναι ποικίλος και πολυειδής· διότι και πληγάς εις τας σιαγόνας έλαβε, και κρεμασθείς εξέετο δια σιδηρών ονύχων, και καρφωθέντων εις τους πόδας του σιδηρών υποδημάτων ηναγκάζετο να τρέχη με αυτά έμπροσθεν των ίππων και ούτω με τοιαύτας βασάνους παρέδωκεν ο μακάριος την μακαρίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού.

Τη ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου των Αγίων Εκατόν Εβδομήκοντα Πατέρων, των εν Κωνσταντινουπόλει κατά των Μονοθελητών συνελθόντων.

Η Αγία Έκτη Οικουμενική Σύνοδος συνηθροίσθη εν τω Τρούλλω του παλατίου τω λεγομένω Ωάτω, επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Παγωνάτου, πατρός Ιουστινιανού του Β΄ του καλουμένου Ρινοτμήτου, εν έτει χπ΄ (680) μ.Χ. Λέγεται δε αύτη Τρίτη των εν Κωνσταντινουπόλει γενομένων. Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήτο ο Γεώργιος, Πάπας δε της Ρώμης ο Αγάθων. Παρόντες εν αυτή ήσαν ρο΄ (170) Άγιοι Πατέρες, προεξήρχον δε της Συνόδου ο Κωνσταντινουπόλεως Γεώργιος παραστάς εν τη Συνόδω αυτοπροσώπως, ο Ρώμης Αγάθων, όστις αντεπροσωπεύετο δια τοποτηρητών (Θεόδωρος και Σέργιος Πρεσβύτεροι και Ιωάννης Διάκονος), Πέτρος Μοναχός τοποτηρητής του θρόνου Αλεξανδρείας, Θεοφάνης ο Αντιοχείας (ο μετά τον υπό της Συνόδου ταύτης καθαιρεθέντα Μακάριον πατριαρχεύσας) και Γεώργιος Ιερομόναχος Τοποτηρητής του θρόνου Ιεροσολύμων.

Τη ΙΔ΄ (14ην) Σεπτεμβρίου, μνήμη της ευσεβεστάτης βασιλίσσης ΠΛΑΚΙΛΛΗΣ, συζύγου γενομένης του ευσεβεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου.

Πλακίλλα η ευσεβεστάτη και Αγία βασίλισσα ήτο γυνή  του ευσεβεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου του εν έτει τοθ΄ (379) βασιλεύσαντος· καίτοι δε έχουσα την επί γης βασιλείαν, ηγάπα όμως και επεθύμει να αποκτήση περισσότερον την Βασιλείαν των ουρανών. Δια τούτο δεν εξώθει αυτήν εις υπερηφάνειαν το ύψος της επιγείου βασιλείας, όπερ είχεν, αλλά μάλλον εταπείνωνε και ήναπτεν αυτήν εις τον πόθον τής ουρανίου Βασιλείας. Όσον δε μεγάλη ήτο η ευεργεσία, την οποίαν εχάρισεν εις αυτήν ο Θεός, τόσον και αυτή έδειξε μεγάλην αγάπην εις τον ευεργέτην αυτής Κύριον. Δια τούτο η αοίδιμος αυτοπροσώπως εφρόντιζε να επισκέπτηται τους ασθενείς και αναπήρους, τους εστερημένους από τα μέλη του σώματος ή έχοντας ταύτα βεβλαμμένα· επεσκέπτετο δε αυτούς χωρίς να λαμβάνη εις συνοδείαν της πλήθος υπηρετών και δούλων και δορυφόρων, καθό βασίλισσα, αλλά ενοσήλευεν αυτούς μόνη με τας ιδίας της χείρας.

Τη ΙΔ΄ (14η) Σεπτεμβρίου, η Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού ΣΤΑΥΡΟΥ.

Κωνσταντίνος ο Μέγας και Ισαπόστολος, πρώτος μεταξύ των βασιλέων της παλαιάς Ρώμης εδέξατο τον Χριστιανισμόν. Ούτος έχων πόλεμον έξω της Ρώμης, παρά τον Τίβεριν ποταμόν, κατά του Μαξεντίου, και βλέπων το στράτευμα των εχθρών ότι ήτο περισσότερον από το ιδικόν του, ευρίσκετο εις απορίαν και φόβον. Όθεν εις τοιαύτην κατάστασιν ευρισκομένου αυτού, εφάνη την μεσημβρίαν τύπος Σταυρού εις τον ουρανόν, σημειούμενος δι’ αστέρων. Και πέριξ του θαυμασίου εκείνου Σταυρού εφάνησαν γράμματα, τυπούμενα και αυτά δι’ αστέρων με ρωμαϊκά, ήτοι λατινικά στοιχεία, τα οποία έλεγον ούτω· «Εν Τούτω Νίκα». Παρευθύς λοιπόν κατασκευάσας ένα Σταυρόν, όμοιον με εκείνον, όστις εφάνη εις τον ουρανόν, προσέταξε να προπορεύηται έμπροσθεν του στρατεύματος. Έπειτα συμπλέκεται με τους εχθρούς και νικά τούτους κατά κράτος, ώστε οι περισσότεροι εθανατώθησαν, οι δε άλλοι έφυγον από τον φόβον και τον τρόμον των.

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών ΙΕΡΟΘΕΟΥ του Νέου του ασκήσαντος εν τη του Άθω Ιερά Μονή των Ιβήρων και εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ιερόθεος ο μακάριος, ο κατά τους εσχάτους καιρούς ανατείλας εν ασκήσει ως άλλος ήλιος, εγεννήθη κατά το 1686 έτος από Χριστού εις τας Καλάμας της Πελοποννήσου από γονε΄ς ευσεβείς και πλουσίους, Δήμον και Ασημίναν ονομαζομένους. Η μήτηρ αυτού, ότε έφερεν αυτόν ακόμη εις την κοιλίαν της, ηρώτησεν ημέραν τινά ένα ενάρετον Ασκητήν, όστις ευρίσκετο τότε εις την πόλιν των και τον είχον όλοι δι’ Άγιον και Προφήτην, τι είδους παιδίον θα γεννηθή από αυτήν. Και της απεκρίθη εκείνος· «Ύπαγε εις την κατοικίαν σου και θα γεννήσης υιόν καλόν και θεάρεστον». Αφού δε το παιδίον εγένετο επτά ετών, το έβαλον οι γονείς του εις το σχολείον και εις ολίγον καιρόν έμαθεν όλα τα εγκύκλια εκκλησιαστικά μαθήματα προς θαυμασμόν και έκπληξιν των βλεπόντων, εις τρόπον ώστε ανεγίνωσκεν έκαστον βιβλίον ελληνικόν, όπερ εις τας χείρας του ελάμβανεν.

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, oι Άγιοι Μάρτυρες ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ, ΖΩΤΙΚΟΣ και ΗΛΕΙ ξίφει τελειούνται.

Λουκιανός, Ζωτικός και Ηλεί οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εν τη πόλει Τομέων, κατά προσταγήν δε του ηγεμόνος Μαξίμου πολλάς βασάνους έλαβον πρότερον, ύστερον δε απεκεφαλίσθησαν· όλοι δε οι ανωτέρω Μάρτυρες έλαβον το μαρτυρικόν τέλος κατά τους χρόνους Λικινίου του τυράννου, εν έτει τιε΄ (315).

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, oι Άγιοι Μάρτυρες ΚΡΟΝΙΔΗΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΣ, ΣΕΡΑΠΙΩΝ, ΓΟΡΔΙΑΝΟΣ, ΣΕΛΕΥΚΟΣ και ΟΥΑΛΛΕΡΙΟΣ ή ΟΥΑΛΛΕΡΙΑΝΟΣ τω πόθω των Μαρτύρων τελειούνται,

Κρονίδης ο Άγιος Μάρτυς μεγάώς διαλάμπων εις το αξίωμα του Διακόνου εν τη πόλει της Αλεξανδρείας είχε μαθητάς τον Λεόντιον και τον Σεραπίωνα, οίτινες, επειδή εδιδάχθησαν την ευσέβειαν παρ’ εκείνου, δια τούτο συνελήφθησαν από τους απίστους ομού με τον διδάσκαλόν των Κρονίδην, και αφού υπέστησαν πολλάς και διαφόρους βασάνους, τελευταίον δεθέντες τας χείρας και τους πόδας ερρίφθησαν εις την θάλασσαν και ούτω ετελείωσαν το μαρτύριον επί Λικινίου του τυράννου εν έτει τιε΄ (315). Άγγελοι δε εξέβαλον από την θάλασσαν τα τίμια αυτών λείψανα και προσέταξαν δι’ οπτασίας Χριστιανούς τινας να τα ενταφιάσωσι. Ο δε Σέλευκος και Γορδιανός ο Καππαδόκης και Μακρόβιος ο εκ Παφλαγονίας ήσαν και ούτοι επί Λικινίου, αφού δε ετιμωρήθησαν διαφοροτρόπως εις την επαρχίαν της Γαλατίας, και αφού με πυρ και στρέβλας εξήρθρωσαν τα μέλη του σώματός των, τελευταίον έδωκαν αυτούς βοράν εις τα θηρία και ούτω παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Χριστού εν έτει τιε΄ (315). Ο δε φίλος και ομόψυχος αυτών Ουαλλέριος, θρηνών και κλαίων επάνω εις τους τάφους των ηγαπημένων του Μαρτύρων, από τον πόθον ον είχε προς αυτούς, απήλθε προς Κύριον.

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, o Άγιος ΣΤΡΑΤΩΝ κέδροις προσδεθείς και διαμερισθείς τελειούται.

Στράτων ο θαυμάσιος, εν Βιθυνία συλληφθείς από τον άρχοντα ταύτης, εβασανίσθη με διαφόρους τιμωρίας· είτα έδεσαν τας χείρας του από τους κλάδους δύο κέδρων, τους οποίους έκλιναν εις την γην με βίαν πολλήν· έπειτα τους απέλυσαν εις τον τόπον των και ούτω διεμέλισαν εις δύο τον Άγιον, όστις και παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, εν ταις ημέραις Λικινίου του τυράννου εν έτει τιε΄ (315).

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ του Εκατοντάρχου.

Κορνήλιος ο Εκατόνταρχος και Μάρτυς ήτο σύγχρονος των Αγίων Αποστόλων ζων εις την Καισάρειαν της Παλαιστίνης. Μετά δε την επί γης σωτήριον του θείου Λόγου επιδημίαν και αφού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εσταυρώθη δι’ ημάς, ετάφη και ανέστη τριήμερος, αναληφθείς δε εις τους ουρανούς ετελείωσεν άπασαν την ένσαρκον αυτού οικονομίαν, ήτο και ούτος ο μακάριος εις από εκείνους, οίτινες επεθύμουν να ακούσουν και να μάθουν τα θεία έργα του Κυρίου. Ήτο δε ο Κορνήλιος εκατόνταρχος εις τα τάγματα της Ιταλίας, ευσεβής εις τον Θεόν μεθ’ όλου του οίκου του, ελεήμων εις τους πένητας και πρόθυμος εις παν έργον αγαθόν και πριν εισέτι βαπτισθή.

Τη ΙΓ΄ (13η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Εγκαινίων του θείου Ναού της του ΧΡΙΣΤΟΥ του Θεού ημών Αγίας ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ.

Ο της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού του Θεού ημών θείος Ναός είναι ο υπό πάντων των πιστών διαφερόντως τιμώμενος Ναός του Παναγίου Τάφου, τον οποίον ο Μέγας Κωνσταντίνος ανήγειρεν εις τον τόπον του Γολγοθά, ένθα ο του κόσμου Σωτήρ εσταυρώθη και ετάφη. Ο τόπος ούτος του Γολγοθά ήτο από πολλού σκοπίμως συγκεχωσμένος υπό των Ιουδαίων και Εθνικών· επί δε Ανδριανού του Αιλίου και ειδωλείον της Αφροδίτης εκτίσθη επ’ αυτού, προς περισσοτέραν του ιερού τόπου βεβήλωσιν και παντελή αυτού λήθην. Εκεί εκρύπτετο και ο Τίμιος Σταυρός· αλλ’ ανασκαφής γενομένης κατά την του ευσεβούς βασιλέως επιταγήν, ευρέθησαν ομού άπαντα τα του σωτηρίου Πάθους Σύμβολα. Επ’ αυτόν όθεν τον τόπον ωκοδομήθη επ’ ονόματι της ζωηφόρου Αναστάσεως Χριστού του Θεού ημών μέγιστος και περικαλλής Ναός δι’ επιστασίας της μακαρίας μητρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου Αγίας Ελένης, Δρακιλιανού του της Παλαιστίνης επάρχου, και Μακαρίου του τότε των Ιεροσολύμων Πατριάρχου, όστις και τον Τίμιον Σταυρόν ύψωσε και τα Εγκαίνια του Ναού τούτου εποίησε περί το έτος τλ΄ (330).

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΒ΄ (12η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΔΑΝΙΗΛ του εν τω Θασίω, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Δανιήλ ο Όσιος και αείμνηστος πατήρ ημών εγεννήθη κατά τους χρόνους των εικονομάχων, πιθανώς επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 741 – 775, σύγχρονος γενόμενος του Μεγάλου Ιωαννικίου, του οποίου και ακόλουθος ύστερον εγένετο και τον οποίον ηκολούθησεν, όταν ο θείος Ιωαννίκιος ήλθεν εις την Θάσον και εδίωξε τους όφεις, οίτινες έδακνον τους κατοίκους της νήσου, ως εις τον Βίον εκείνου φαίνεται. Γεννηθείς λοιπόν από γονείς ευσεβείς και περί τα θεία ευλαβεστάτους, εδιδάσκετο τον νόμον του Κυρίου και εδείκνυεν ως το φυτόν το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων, κατά τον Προφητάνακτα Δαβίδ, οπόσον έμελλε να προκόψη και να καρποφορήση. Όθεν και με τον καιρόν απέδωκε τον καρπόν καλόν εις βρώσιν και ωραιότατον.

Τη ΙΒ΄ (12η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ του εν Γαλατεία.

Ιουλιανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους Διοκλητιανού εν έτει τ΄ (300) εις την πόλιν των Γαλατών γεννηθείς και ανατραφείς· όταν δε ο Αντωνίνος έγινεν ηγεμών ταύτης της Γαλατίας, ήκουσεν, ότι ο Άγιος ούτος Ιουλιανός είναι κεκρυμμένος με άλλους τεσσαράκοντα μέσα εις σπήλαιον και ακολουθεί την θρησκείαν των Χριστιανών. Όθεν ευθύς στέλλει ανθρώπους δια να αρπάσουν αυτόν και να τον φέρουν εις το κριτήριον· οι δε απεσταλμένοι τούτον μόνον ευρόντες, εβίαζον αυτόν δια να δείξη που και οι άλλοι ευρίσκονται· ο δε Άγιος δεν κατεπείσθη, αλλά εφώναξε με μεγάλην φωνήν προς τους συνασκητάς του ταύτα· «Ιδού εγώ συλληφθείς υπάγω να μαρτυρήσω δια τον Χριστόν, χωρίς να προδώσω σάς εις τους στρατιώτας που με εβίαζον· λοιπόν σπουδάσατε και σεις να έλθητε να με φθάσητε».

Τη ΙΒ΄ (12η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ Επισκόπου Αλεξανδρείας.

Θεόδωρος ο Άγιος Ιερομάρτυς συνελήφθη από τους απίστους Αλεξανδρείς, επειδή εκήρυττε παρρησία τον Χριστόν· και ανάψαντες από τον θυμόν, εστεφάνωσαν αυτόν με ακάνθας, ερράπιζον το πρόσωπόν του, ετριγύριζαν αυτόν αλυσόδετον εις όλην την πόλιν, έρριπτον αυτόν εις την θάλασσαν, αφού δε από όλα αυτά έμεινεν αβλαβής δια της θείας Χάριτος, τελευταίον με την προσταγήν του άρχοντος απετμήθη την κεφαλήν, και απήλθε νικηφόρος εις τα ουράνια.

Τη ΙΒ΄ (12η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΚΟΥΡΝΟΥΤΟΥ Επισκόπου Ικονίου.

Κουρνούτος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα της πόλεως Ικονίου, της οποίας ύστερον έγινε και Αρχιερεύς· διατρίβων δε ποτε εις εν χωρίον, Σούρσαλον ονομαζόμενον, και διδάσκων τον λόγον της πίστεως εις τους απίστους, κατεκρατήθη από τους διώκτας και ωδηγήθη εις τον ηγεμόνα Περίνιον· και αφού υπέμεινεν αγρίως όλην του την αγριότητα απετμήθη την κεφαλήν και έλαβε του Μαρτυρίου τον αμάραντον στέφανον.

Τη ΙΒ΄ (12η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ.

Αυτόνομος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο Επίσκοπος κατά την Ιταλίαν, ήθλησε δε εν Βιθυνία κατά τας ημέρας του ασεβεστάτου βασιλέως Διοκλητιανού, ότε ούτος εκίνησε τον κατά των Χριστιανών διωγμόν εν έτρει 298 μ. Χ. Ας είπωμεν όμως απ’ αρχής το Μαρτύριον αυτού, διότι όσον είναι άτοπον να ομιλή τις τα μη πρέποντα, τοσούτον είναι, νομίζω, και όταν σιωπά τα καλά και ωφέλιμα· επειδή όσον ο μη τα καλά διηγούμενος τας των ακροατών ψυχάς έβλαψε, τοσούτον και ο τας αγαθάς πράξεις σιωπών, της εξ αυτών ωφελείας τους φιλευσεβείς απεστέρησεν. Ούτω λοιπόν και ημείς δεν θέλομεν να κατακρύψωμεν με την σιωπήν τον μέχρις ημών φθάσαντα κρυπτόμενον ως ανέκδοτον τον ψυχωφελέστατον Βίον του Αγίου τούτου Ιερομάρτυρος Αυτονόμου, αλλά προς υμάς τους φιλομάρτυρας ακροατάς επιθυμούμεν να παραδώσωμεν. Διότι έφθασε και προς ημάς το τούτου Μαρτύριον, το οποίον συνέγραψέ τις των προ ημών, εξ αγαθής μεν διανοίας και γνώμης, εξ αμαθείας δε δια γλώσσης συγκεχυμένης· αλλ’ όμως αν και ούτως έχει η φράσις, η διήγησις είναι αληθής· διο και ημείς ως επιμεληταί των τοιούτων, μαθόντες γράφομεν αυτά. Ούτος λοιπόν ο γενναίος της ευσεβείας αγωνιστής θείος Αυτόνομος εκοσμείτο με το αξίωμα του Επισκόπου κατά τα μέρη της Ιταλίας.

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2021

Τη ΙΑ΄ (11η) Σεπτεμβρίου, της Αγίας Μάρτυρος ΙΑΣ.

Ία η Αγία Μάρτυς, γραία ούσα κατά την ηλικίαν, ηχμαλωτίσθη από τους Πέρσας ομού με εννέα χιλιάδας Χριστιανούς, οι οποίοι ετιμωρήθησαν διαφοροτρόπως, μαζί δε με αυτούς παρεστάθη και η Αγία έμπροσθεν των αρχιμάγων του βασιλέως της Περσίας και ετιμωρήθη με διάφορα βάσανα· ύστερον δε απεκεφαλίσθη. Άδεται δε φήμη, ότι μετά την αποτομήν της ιεράς της κεφαλής η γη εκείνη, η οποία εδέχθη το αίμα της, εφούσκωσε και υψώθη εις όγκον πολύν· οι δε δήμιοι, οι ταύτην βασανίσαντες, παρελύθησαν και ο ήλιος εσκότισε το φως του, ο δε περιέχων αήρ εγέμισεν από ευωδίαν γλυκυτάτην και άρρητον· διότι ούτω δοξάζει ο Θεός τους Αυτόν δοξάζοντας.

Τη ΙΑ΄ (11η) Σεπτεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΔΙΟΔΩΡΟΣ, ΔΙΟΜΗΔΗΣ και ΔΙΔΥΜΟΣ μαστιγούμενοι τελειούνται.

Διόδωρος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι ήσαν από την Λαοδίκειαν της Συρίας· συλληφθέντες δε από τον επιτόπιον άρχοντα και παρρησία ομολογήσαντες ότι είναι Χριστιανοί, εδάρησαν τόσον ασπλάγχνως, ώστε από τον πολύν δαρμόν παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού και έλαβον παρ’ αυτού τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη ΙΑ΄ (11η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΕΥΦΡΟΣΥΝΟΥ του μαγείρου.

Ευφρόσυνος ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη από αγροίκους γονείς και επομένως ανατραφείς με ιδιωτικήν και απαίδευτον ανατροφήν, ύστερον εισήλθεν εις Μοναστήριον και ενδυθείς το άγιον Σχήμα έγινεν υπηρέτης των Μοναχών. Επειδή δε κατεγίνετο πάντοτε εις το ναγειρείον ως αγροίκος, κατεφρονείτο από όλους τους Μοναχούς και περιεπαίζετο· πλην υπέφερεν ο μακάριος όλας τας καταφρονήσεις με γενναιότητα καρδίας και σύνεσιν και ησυχίαν του λογισμού, χωρίς να ταράττεται δι’ όλου. Διότι, αν και ήτο ιδιώτης κατά τον λόγον, όμως δεν ήτο ιδιώτης κατά την γνώσιν, καθώς τούτο θα αποδείξη καθαρώτατα αυτό το οποίον θέλομεν τώρα αμέσως αναφέρει εν συνεχεία. Εις το Μοναστήριον εκείνο, όπου ευρίσκετο ο αοίδιμος ούτος Ευφρόσυνος, ήτο και εις Ιερεύς φίλος του Θεού, όστις παρεκάλει προθύμως να φανερώση εις αυτόν ο Θεός τα αγαθά, τα οποία μέλλουν να απολαύσουν οι αγαπώντες αυτόν.

Τη ΙΑ΄ (11η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Οσίας μητρός ημών ΘΕΟΔΩΡΑΣ της εν Αλεξανδρεία.

Θεοδώρα η όντως μακαρία και τρισόλβιος και της θείας δωρεάς τε και χάριτος επώνυμος το της μοναχικής πολιτείας και οσιότητος διήνυε στάδιον κατά τους χρόνους του βασιλέως Ζήνωνος εν έτει υοδ΄ (474). Αύτη εγεννήθη και ανετράφη εις την μεγαλόπολιν Αλεξάνδρειαν· η οποία πόλις, ούσα τότε στολισμένη με διαφόρους καλλωπισμούς, περισσότερον εκαλλωπίζετο με τας αρετάς ταύτης της Οσίας και επηνείτο. Εις ταύτην την πόλιν λοιπόν οι γονείς αυτής την υπάνδρευσαν με ένα νέον ευγενή και σώφρονα εις τα ήθη, προς τον οποίον εφύλαττεν η κόρη πάσαν υποταγήν, και όσα άλλα είναι επιβεβλημένα εις τας σώφρονας γυναίκας να φυλάττουν εις τους οικείους άνδρας νομίμως και καθαρώς. Όθεν ο ανήρ αυτής, ως φρόνιμος εκ φύσεως, βλέπων την πολιτείαν και ενάρετον διαγωγήν της συζύγου, εμιμείτο όσον ηδύνατο την χρηστοήθειαν εκείνης, ούτως ώστε και οι δύο επολιτεύοντο θεαρέστως, με πάσαν κοσμιότητα χριστιανικήν.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2021

Τη Ι΄ (10η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΑΠΕΛΛΟΥ, ΛΟΥΚΑ και ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ.

Απελλής ο Απόστολος ούτος είναι άλλος και άλλος ο Απελλής εκείνος, όστις έγινεν Επίσκοπος της εν Θράκη Ηρακλείας και εορτάζεται κατά την τριακοστήν πρώτην του Οκτωβρίου μετά Στάχυος, Αμπλίου, Ουρβανού, Ναρκίσσου και Αριστοβούλου. Τούτον δε τον Απελλήν αναφέρει ο Απόστολος Παύλος εν τη προς Ρωμαίους επιστολή λέγων· «Ασπάσασθε Απελλήν τον δόκιμον εν Χριστώ» (ιστ: 10)· ούτος λοιπόν γενόμενος της Σμύρνης φωστήρ και τω Χριστώ οσίως δουλεύσας, προς Αυτόν εξεδήμησεν. Ο δε Λουκάς ούτος είναι άλλος από τον Ευαγγελιστήν· αναφέρει δε και αυτόν ο Απ. Παύλος εν τη προς Τιμόθεον επιστολή λέγων· «Λουκάς εστι μόνος μετ’ εμού» (Β΄ Τιμ. δ: 11)· ούτος λοιπόν γενόμενος πρώτος Επίσκοπος της εν Συρία Λαοδικείας και καλώς ποιμάνας το λογικόν αυτού ποίμνιον, απήλθε προς Κύριον. Και ο Κλήμης δε ούτος άλλος είναι από τον Κλήμεντα τον Ρώμης Επίσκοπον· τούτον δε αναφέρει ο ίδιος Απ. Παύλος εν τη προς Φιλιππησίους Επιστολή λέγων· «Εν τω Ευαγγελίω συνήθλησάν μοι μετά και Κλήμεντος και των λοιπών συνεργών μου» (δ: 3)· ούτος λοιπόν γενόμενος Επίσκοπος των Σάρδεων, και τα στίγματα του Χριστού εν τη σαρκί περιφέρων, προς Αυτόν εξεδήμησεν.

 

Τη Ι΄ (10η) Σεπτεμβρίου, η Αγία ΠΟΥΛΧΕΡΙΑ η βασίλισσα εν ειρήνη τελειούται.

Πουλχερία η μακαρία βασίλισσα ήτο αδελφή του βασιλέως Θεοδοσίου του Μικρού, διεδέχθη δε αυτόν εις την βασιλείαν εν έτει υν΄ (450). Η Πουλχερία υπανδρεύθη τον ευσεβέστατον Μαρκιανόν, γέροντα όντα, ίνα αυτός διοική την βασιλείαν καλώς, αλλ’ όμως την παρθενίαν αυτής μέχρι τέλους άφθορον και καθαράν διεφύλαξεν· αφού λοιπόν η μακαρία αύτη έζησε με ευσεβή και θεοφιλή πολιτείαν, και έκτισε πολλούς Ναούς και Νοσοκομεία, και συνεκρότησε την εν Χαλκηδόνι Αγίαν και Οικουμενικήν Τετάρτην Σύνοδον, και απλώς ειπείν, αφού αύτη διέλαμψε με πλείστα κατορθώματα, εν ειρήνη εξεδήμησε προς τον παρ’ αυτής ποθούμενον Νυμφίον Χριστόν.

Τη Ι΄ (10η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΒΑΡΥΨΑΒΑΣ ξύλω συντριβείς τελειούται.

Βαρυψαβάς  ο Άγιος Μάρτυς λαβών από ένα ερημίτην το Τίμιον Αίμα όπερ έρρευσεν από την πλευράν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εποίει δι’ αυτού πολλάς ιατρείας· δια τούτο και από τους απίστους φονεύεται με ξύλα κατά τον καιρόν της νυκτός· ο δε τίμιος θησαυρός του Δεσποτικού Αίματος έμεινε πάλιν σώος και ακέραιος φυλαττόμενος από τον μαθητήν του Αγίου.

Τη Ι΄ (10η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων γυναικών ΜΗΝΟΔΩΡΑΣ, ΜΗΤΡΟΔΩΡΑΣ και ΝΥΜΦΟΔΩΡΑΣ.

Μηνοδώρα, Μητροδώρα και Νυμφοδώρα αι Άγιαι τρεις Παρθένοι και Μάρτυρες αδελφαί κατήγοντο εκ Βιθυνίας, ήθλησαν δε εν τω μαρτυρικώ σταδίω κατά τας ημέρας του ασεβεστάτου τυράννου της Ρώμης Μαξιμιανού, εν έτει τδ΄ (304). Αληθώς το μαρτυρικόν στάδιον όχι μόνον εις τους άνδρας, αλλά και εις αυτάς τας γυναίκας και τας κόρας ηνέωκται και αυτάς ακόμη τας νεάνιδας· διότι ήδη και αύται καταφρονούσι τον θάνατον, και την τελευτήν υποδέχονται, και όλα τα ηδέα και τερπνά του κόσμου τούτου, όπως δια της τοιαύτης εμπορίας κερδήσωσι την Βασιλείαν των ουρανών.

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2021

Τη Θ΄ (9η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας και ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ των Αγίων Διακοσίων Πατέρων,

των επί της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού εν Εφέσω συναχθέντων και καθελόντων τον δυσσεβή Νεστόριον.        

Η Αγία αύτη Τρίτη Οικουμενική Σύνοδος συνεκροτήθη κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Μικρού εν έτει από Χριστού υλα΄ (431) εναντίον του Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου, όστις ήτο ανθρωπολάτρης και ασεβής, διαιρών εις δύο τον ένα Χριστόν. Ούτος έλεγεν ότι ο Χριστός είναι ψιλός άνθρωπος και όχι Θεός σεσαρκωμένος.

Τη Θ΄ (9η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ του Ομολογητού, του προ του Διοκλητιανού ασκήσαντος.

Θεοφάνης ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Κάρου και Καρίνου των βασιλέων εν έτει σπγ΄ (283) και εγεννήθη από γονείς Έλληνας, επίστευσε δε εις τον Χριστόν με τον ακόλουθον παράδοξον τρόπον. Ότε ήτο πολύ νέος κτά την ηλικίαν, ιδών παιδίον τι, το οποίον εκινδύνευε να αποθάνη από το ψύχος, εξεδύθη τα ιδικά του ενδύματα και ενέδυσε με αυτά το παιδίον. Επειδή δε ο πατήρ του ηρώτησεν αυτόν ειπών, «Που είναι, τέκνον μου, τα ιμάτιά σου»; Σοφώς ο Άγιος απεκρίθη· «Ενέδυσα με αυτά τον Χριστόν». Ο δε πατήρ του πάλιν ηρώτησεν αυτόν· «Και ποίος είναι ο Χριστός; ημείς οι Έλληνες τον Ερμήν και τον Απόλλωνα σεβόμεθα». Τότε ο Άγιος ηρνήθη τον πατέρα του ως ασεβή και Έλληνα· όθεν Άγγελος Κυρίου φανείς έλαβεν αυτόν και τον ανεβίβασεν επάνω εις το όρος το καλούμενον Διαβηνόν και παρέδωκεν αυτόν εις ένα Ασκητήν, όστις είχεν έτη εβδομήκοντα πέντε εν τη ασκήσει.

Τη Θ΄ (9η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ.

Σεβηριανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο εις την Σεβάστειαν κατά το έτος τκ΄ (320) από Χριστού, ότε εβασίλευεν εις την Ανατολήν ο τελευταίος διώκτης των Χριστιανών Λικίνιος ο επ’ αδελφή γαμβρός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και ο ομότροπος αυτού Λυσίας, ο πολύ γνωστός εκ των Μαρτυρικών ιστοριών δουξ, όστις υπήρχεν υπό την εξουσίαν αυτού. Ούτος ο Λυσίας πορευθείς εις την πόλιν της Μικράς Αρμενίας Σεβάστειαν δια τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρας, εβασάνισεν αυτούς και εθανάτωσε δια την εις τον Χριστόν πίστιν των. Είτα δε, ως έλαβε τέλος το Μαρτύριον εκείνων, τότε και τας περί του Αγίου τούτου Σεβηριανού πληροφορίας έλαβε ο Λυσίας, διότι ο Σεβηριανός ήτο περιβόητος εις την αρετήν, ανήκε δε εις το τάγμα των λεγομένων σενατόρων, δηλαδή των βασιλικών συμβούλων.

Τη Θ΄ (9η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Δικαίων Θεοπατόρων ΙΩΑΚΕΙΜ και ΑΝΝΗΣ.

Ιωακείμ και Άννης των Αγίων Θεοπατόρων την μνήμην εορτάζομεν σήμερον, διότι εγένοντο πρόξενοι της παγκοσμίου χαράς, με την γέννησιν της θυγατρός αυτών και Κυρίας ημών Θεοτόκου· η κυρίως όμως μνήμη της τελευτής αυτών εορτάζεται κατά την εικοστήν πέμπτην του Ιουλίου.                                                                                                     

ΕΓΚΩΜΙΟΝ εις τους Αγίους Θεοπάτορας ΙΩΑΚΕΙΜ και ΑΝΝΑΝ                                                                                           

Κοσμά του Βεστίτορος.                                                                                                                                                                      

Η χθες της Θεοτόκου γενεθλιακή πανήγυρις, την της παγκοσμίου χαράς ημίν εορτήν ευφήμοις δεδοξολόγημεν υμνωδίαις· η δε σήμερον ημέρα, την ευχαριστίαν τοις γεννήτορσι προσφέρει της Θεομήτορος, ων η αφορμή, απαρχή της απάντων γέγονε σωτηρίας. Τοίνυν της θυγατρός εστιν η των γονέων πανήγυρις· ώσπερ γαρ επί δόξη μητρός συνδοξάζεται τέκνον, ούτω και επί υμνωδία τέκνου, συμμεγαλύνεται μήτηρ· και η σήμερον ευφροσύνη, μνήμη εστι Δικαίων μετ’ εγκωμίων.                        

Εγένετο εν τοις παλαιοίς καιροίς ανήρ δίκαιος εκ φυλής Ιούδα, ω όνομα Ιωακείμ· ανήρ ένδοξος εν οσιότητι και ευλαβεία· ανήρ επίσημος εν ευγενεία και πλούτω· ανήρ φιλότιμος εν προσαγωγαίς θυσιών· ανήρ εν πάσιν ευάρεστος τω Θεώ· ανήρ επιθυμιών των του Πνεύματος, ότι περ άτεκνος ων και επιθυμία επί τέκνω συνεχόμενος, την του παναγίου Πνεύματος γεγένηκε Νύμφην· ανήρ ως αληθώς επιτυγχάνων, ότι εισήκουσεν ο Θεός των ευχών αυτού δωρησάμενος τούτω την υπέρ πάντα τα ποιήματα των ουρανίων και επιγείων υψηλοτέραν αξίως θυγατέρα.