Το ιστολόγιο αναστέλλει την λειτουργία του λόγω υγείας του διαχειριστή

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του εν Κεντουκέλλαις.

Αλέξανδρος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 286 – 305, Ρωμαίος υπάρχων στρατιώτης κατατεταγμένος εις το στρατιωτικόν τάγμα του κόμητος Τιβεριανού. Όταν λοιπόν ο ρηθείς κόμης, μεθ’ όλου του τάγματός του, εθυσίαζεν εις τα είδωλα, ο Άγιος Αλέξανδρος όχι μόνον δεν κατεδέχθη να θυσιάση, αλλά και τους θυσιάζοντας ενέπαιζεν ως τρελλούς και ανοήτους και ως απολέσαντας τας φρένας των, επειδή εγκατέλειψαν τον Δημιουργόν του κόσμου Θεόν και ελάτρευον τους ακαθάρτους δαίμονας. Όθεν δια την χλεύην ταύτην ωδηγήθη ο Άγιος προς τον βασιλέα Μαξιμιανόν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ.

Θεράπων ο Άγιος Ιερομάρτυς είναι άγνωστον πόθεν κατήγετο, εκ ποίων γονέων εγεννήθη και κατά ποίους χρόνους ή ποίων ηγεμόνων και βασιλέων ωμολόγησε τον Χριστόν και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Διότι τα υπομνήματα της ζωής του εξηφανίσθησαν υπό του πανδαμάτορος χρόνου. Ότι δε ούτος ησπάσθη την ζωήν των Μοναχών, τούτο δηλούσιν αι άγιαι Εικόνες αυτού, εις τας οποίας ιστορείται ως Μοναχός. Ότι δε ο Άγιος εχρημάτισεν Επίσκοπος Κύπρου και ότι προσεφέρθη εις τον Χριστόν δι’ αίματος και ετελείωσεν αγώνα μαρτυρικόν, ταύτα παρελάβομεν εξ αρχαίας φήμης, η οποία, κατά παράδοσιν, έφθασε μέχρις ημών και τόσον μάλλον πιστεύομεν, ότι είναι ταύτα αληθή, καθ’ όσον τα εδιδάχθημεν δια ζώσης φωνής παρά των προγενεστέρων και καλώς γνωριζόντων ταύτα. Το δε τίμιον αυτού Λείψανον μετεφέρθη εις την Κωνσταντινούπολιν, όταν οι Αγαρηνοί εμελέτων να λεηλατήσωσι την Κύπρον. Διότι εφάνη ο Άγιος εις τους έχοντας το ιερόν αυτού Λείψανον και διέταξε τούτους να το μεταθέσωσιν εις Κωνσταντινούπολιν. Όθεν τώρα, εκεί όπου ευρίσκεται, αναβλύζει πάντοτε πηγάς θαυμάτων εις τους προστρέχοντας εις αυτό μετά πίστεως.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΣΙΔΩΡΟΥ του εν Χίω μαρτυρήσαντος.

Ισίδωρος, ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού, ήκμασεν εις τον καιρόν του βασιλέως Δεκίου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ΄ - σαν΄ (249 – 251). Πατρίς του ήτο η Αλεξάνδρεια, υπηρέτει δε ως στρατιώτης και είχε την θέσιν του εφεδρικού. Ελθών δε εις την Χίον με τα στρατιωτικά πλοία, των οποίων ηγεμών και αρχηγός ήτο ο Νουμέριος, διεβλήθη από τον Ιούλιον τον εκατόνταρχον ότι ήτο Χριστιανός και σέβεται τον Χριστόν και ούτω δεν τιμά τους ιδικούς των θεούς. Καλέσας λοιπόν αυτόν ο Νουμέριος τον ηρώτησεν εάν είναι Χριστιανός, καθώς έλεγεν ο Ιούλιος. Ο δε Ισίδωρος, με πάσαν ελευθερίαν και αφοβίαν απεκρίθη· «Γνώριζε, ω ηγεμών, ότι αληθώς εγώ σέβομαι τον Χριστόν και Αυτόν προσκυνώ και την Εικόνα του ασπάζομαι Αυτόν μόνον λατρεύω ως Θεόν και Αυτόν προσπαθώ να φθάσω και επιθυμώ να απολαύσω, όστις είναι το άκρον επιθυμητόν, εκείνος δε όστις θέλει αξιωθή να τον απολαύση τίποτε άλλο δεν επιθυμεί πλέον να έχη.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, οι Άγιοι Οσιομάρτυρες Ιβηρίται ΜΟΝΑΧΟΙ οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα φημί Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, εν τη θαλάσση βληθέντες, τελειούνται.

Ιβηρίται οι Όσιοι και Μάρτυρες ούτοι Πατέρες ηγωνίζοντο ασκητικώς εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων εν έτει ασπ΄ (1280), ότε ο βασιλεύς Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος (1259 – 1289), ο Αζυμίτης και ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΑ΄ ο Βέκκος (1275 – 1282), οι Λατινόφρονες, περιήρχοντο τα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους δια να πείσουν τους Μοναχούς να ακολουθήσουν την πλάνην των. Επειδή δε τούτους από παντού απέπεμπον, διότι ουδόλως επείθοντο οι Μοναχοί να ασπασθούν τα δόγματα των Λατίνων, δια τούτο πολλά δεινά επεσώρευσαν οι δείλαιοι εις το Άγιον Όρος και πολλούς Μοναχούς εβασάνισαν και απέκτειναν. Τους Λατινόφρονας τούτους, ελθόντας και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, θείω ζήλω δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν κινούμενοι, οι εν τη Μονή ενασκούμενοι Πατέρες δεν τους εδέχθησαν. Όθεν εκείνοι μένεα πνέοντες διέταξαν να συλληφθούν άπαντες. Τότε τους μεν καταγομένους εκ των μερών της Ιταλίας εκράτησαν ως σκλάβους, τους δε λοιπούς ανεβίβασαν εις το πλοίον της Μονής και αφού τους εξήγαγον του λιμένος τους παρέδωκαν εις τον βυθόν της θαλάσσης ομού με το πλοίον και ούτως έλαβον οι μακάριοι τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ, ο συγγενής του Οσίου Ευθυμίου του Ιβηρίτου, εν ειρήνη τελειούται.

Γεώργιος ο Όσιος ούτος ήτο μεν ανεψιός του Ιωάννου, εξάδελφος δε του Ευθυμίου, εγένετο δε και αυτός κτήτωρ της Μονής των Ιβήρων και μάλιστα του καθολικού του Ναού.

 

Τη  ΙΓ΄ (13^η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ, ο θείας φωνής ακηκοώς και εξαγαγών εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Πορταϊτίσσης, εν ειρήνη τελειούται.                                        

Γαβριήλ ο Όσιος ούτος Πατήρ ημών ήτο Ίβηρ, ησυχάζων εν Αγίω Όρει. Ακούσας δε φωνής θεϊκής κατήλθεν εις τον αιγιαλόν και ανήγαγεν εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Πορταϊτίσσης των Ιβήρων.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος, ο Κτήτωρ της εν τω Άθω Μονής των Ιβήρων, εν ειρήνη τελειούται.

Ευθύμιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη κατά το β΄ ήμισυ  του Ι΄ (10^ου) αιώνος εις πόλιν τινά της Ιβηρίας καλουμένην Τάω, υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, ενδόξων και πλουσίων. Επειδή δε ο πατήρ αυτού, μεταβάς εις Κωνσταντινούπολιν, ηρνήθη μετ’ ολίγον την πρόσκαιρον και φθαρτήν λαμπρότητα και την δόξαν του κόσμου τούτου και ηκολούθησε την εν Χριστώ πλουτοποιόν πτωχείαν, ενδυθείς το Αγγελικόν Σχήμα των Μοναχών και μετονομασθείς Ιωάννης, ο υιός του Ευθύμιος, πολύ μικρός ων ακόμη, ευρίσκετο πλησίον του πάππου του, ανδρός περιβοήτου δια την δόξαν και την αρετήν του, ο οποίος ανέτρεφεν αυτόν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.