Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, ο Άγιος Μάρτυς ΑΡΔΑΛΙΩΝ ο μίμος, πυρί τελειούται.

Αρδαλίων ο Άγιος Μάρτυς έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), κατεγίνετο δε εις τα θέατρα και τας κωμωδίας και εμιμείτο τας κινήσεις ενός εκάστου, υποκρινόμενος τα των άλλων πάθη και δράματα. Επειδή δε ποτε ηθέλησε να μιμηθή καθ’ υπόκρισιν την αντίστασιν την οποίαν εδείκνυον οι Χριστιανοί κατά των τυράννων, όταν εμαρτύρουν, τούτου ένεκα εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίζετο κατά την τέχνην των ηθοποιών, επειδή δήθεν δεν ήθελε να προσφέρη θυσίαν εις τους θεούς. Όταν λοιπόν ο λαός βλέπων ταύτα εχειροκρότει και επήνει την επιτηδείαν αυτού μίμησιν, συγχρόνως δε και την φαινομένην γενναιοκαρδίαν αυτού, τότε ο Αρδαλίων, φωτισθείς παρά Θεού, εβόησε μεγαλοφώνως και είπε προς τον λαόν να σιωπήσωσιν. Αφού δε εσιώπησαν, εκήρυξε λαμπρά τη φωνή, ότι πιστεύει τη αληθεία εις τον Χριστόν. Τότε ο άρχων του τόπου συνεβούλευσεν αυτόν να μεταβάλη γνώμην· αλλ’ ο Αρδαλίων δεν ηθέλησε να πεισθή και επιμένων εις την ομολογίαν του Χριστού ερρίφθη εν μέσω πυράς εκεί αναφθείσης και ούτως ετελειώθη ο μακάριος και έλαβε τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΘΩΜΑΪΔΟΣ.

Θωμαϊς η Αγία Μάρτυς εγεννήθη εις την Αλεξάνδρειαν, όπου και ανετράφη καλώς και εξεπαιδεύθη υπό των γονέων της. Έπειτα συζευχθείσα μετ’ ανδρός έζη εις τον οίκον της ηγαπημένη με τον άνδρα της και διάγουσα την ζωήν της με κοσμιότητα και σωφροσύνην. Επειδή δε συγκατώκουν μετά του πενθερού της, ημέραν τινά, καθ’ ην απουσίαζεν ο σύζυγός της, ο των ψυχών φθορεύς διάβολος ενέπνευσεν αισχρούς λογισμούς εις τον γέροντα κατά της νύμφης του Θωμαϊδος και επεδίωκε να συνέλθη μετ’ αυτής, μηχανευόμενος πάντα τρόπον, ίνα επιτύχη του μοχθηρού σκοπού του.

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νέου Μάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Πελοποννησίου, αθλήσαντος εν έτει αωγ΄ (1803).

Δημήτριος ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού κατήγετο από την Πελοπόννησον εκ χωρίου τινός της Αρκαδίας Λιγούδιστα καλούμενον, υιός ων Χριστιανών γονέων. Ο πατήρ αυτού ωνομάζετο Ηλίας, η δε μήτηρ του απέθανεν, ότε ο Άγιος ήτο ακόμη βρέφος μικρόν και δεν την εγνώρισε καθόλου, είχε δε και αδελφόν μεγαλύτερον. Ο πατήρ του, μετά τον θάνατον της πρώτης του συζύγου, έλαβε και δευτέραν τοιαύτην, η οποία, καθό μητρυιά, όχι μόνον δεν είχε καμμίαν επιμέλειαν δια τους προγονούς της, αλλ’ όλως αντιθέτως, εφέρετο ως μητρυιά. Όθεν, στενοχωρημένοι οι παίδες από την πτωχείαν και περιφρονημένοι και μεμισημένοι από την μητρυιάν, ανεχώρησαν εκείθεν και ο μεν πρώτος αδελφός μετέβη εις την Τρίπολιν και έγινεν υπηρέτης εις τουρκικήν τινά οικογένειαν, ο δε Δημήτριος προσεκολλήθη εις τινας κτίστας, οι οποίοι κατά το σύνηθες εις αυτούς περιεπάτουν από τόπου εις τόπον δια να κτίζουν οικοδομάς.

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα, ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΥ, ΠΟΥΔΗ και ΤΡΟΦΙΜΟΥ.

Αρίσταρχος, Πούδης και Τρόφιμος οι Άγιοι Απόστολοι ήσαν εκ των Εβδομήκοντα Αποστόλων, ηκολούθησαν δε τον μέγαν Απόστολον Παύλον, κηρύττοντες το Ευαγγέλιον του Χριστού και συγκακοπαθούντες μετά του διδασκάλου αυτών Παύλου εις όλους τους διωγμούς αυτού και τους πειρασμούς. Αφ’ ου δε ο μακάριος Παύλος απεκεφαλίσθη, τότε και αυτοί απεκεφαλίσθησαν υπό του Νέρωνος. Ταύτα διηγείται ο μακάριος και πανόλβιος Δωρόθεος, ο Τύρου Επίσκοπος, ούτινος η μνήμη εορτάζεται κατά την ε΄ (5^ην) Ιουνίου, ο οποίος, πορευόμενος εις την Ρώμην, επληροφορήθη ταύτα και τα περιέγραψεν εις την Λατινικήν γλώσσαν, καταλιπών ταύτα εις Υπομνήματα. Δεν έγραψε δε ο μακάριος Δωρόθεος δια τούτους μόνον, αλλά και δι’ όλους τους Αποστόλους και δια πολλούς άλλους Αγίους, ως και δια τους ιερούς Προφήτας, διότι έγινεν ο Άγιος, δια της ευφυϊας και αγχινοίας του, φιλομαθής και πολυμαθής και πολυϊστωρ, ως ουδείς άλλος.