Τη ΙΖ΄ (17ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Τήρωνος.

Θεόδωρος ο ένδοξος Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους των βασιλέων της Ρώμης Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλευσάντων κατά τα έτη σπδ΄- τε΄ (284-305), Μαξιμιανού Γαλερίου του εν τη ανατολή βασιλεύσαντος (τε΄ - τια΄ 305-311) και Μαξιμίνου του ανεψιού και διαδόχου του Γαλερίου, κατήγετο δε εκ της Αμασείας πόλεως της Καππαδοκίας, από το χωρίον Χουμιαλά. Κατ’ εκείνον τον καιρόν έστειλαν οι βασιλείς διαταγάς, ότι όποιος εκ των Χριστιανών αρνηθή το Χριστόν και πιστεύση εις τα είδωλα θα έχη μεγάλας τιμάς από τους βασιλείς· όστις δε αρνήται να θυσιάση εις τα είδωλα και μένει εις την πίστιν του, να θανατώνεται με τιμωρίας και βασάνους. Χριστιανοί δε τινες μετέβαινον φανερά και ωμολόγουν τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν, διο και απέθνησκον με πολλάς τιμωρίας. Άλλοι πάλιν ηρνούντο φεύ εκ του φόβου των βασάνων τον Χριστόν και εθυσίαζον εις τα είδωλα. Όσοι δε ούτε να αρνηθούν τον Χριστόν ήθελον, ούτε να μαρτυρήσουν ηδύναντο έφευγον εις τα όρη και εκρύπτοντο εις τα σπήλαια. Πολλοί δε πάλιν φοβούμενοι μήπως ανακαλυφθούν προσεποιούντο εις το φανερόν ότι είναι ειδωλολάτραι, εν τω κρυπτώ δε ελάτρευον τον Χριστόν.

Τη ΙΣΤ΄ (16ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΦΛΑΒΙΑΝΟΥ.

Φλαβιανός ο Όσιος Πατήρ ημών επήγεν εις την κορυφήν όρους τινός και κτίσας μικρόν κελλίον εκλείσθη εντός αυτού και εκεί διήνυσε εξήκοντα έτη, χωρίς να συνδιαλέγηται μετά τινος και χωρίς να είναι ορατός εις ουδένα· αλλά νεύων τον νουν του εις την καρδίαν του, εφαντάζετο τον Θεόν και εκείθεν ελάμβανε πάσαν παρηγορίαν κατά την προφητείαν την λέγουσαν· «Κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου» (Ψαλμ. λστ: 4). Είχε δε τόπον τινά εσκαμμένον και εξάγων εκείθεν την χείρα του αδέχετο την κομιζομένην εις αυτόν τροφήν, δια να μη φαίνηται δε εις τους έξωθεν ερχομένους, είχεν εσκαμμένον τον τόπον εκείνον λοξώς και εις σχήμα κυκλοειδές· η δε τροφή του ήτο βεβρεγμένα όσπρια, εκ των οποίων έτρωγεν άπαξ της εβδομάδος.