Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος Δαβίδ του εν τη κατά το αγιώνυμον Όρος του Άθω Σκήτη της Αγίας Άννης ασκήσαντος, και εν Θεσσαλονίκη κατά το 1813 δι αγχόνης υπέρ Χριστού αθλήσαντος.

Δαβίδ ο Όσιομάρτυς πατρίδα μεν είχε την εν τη Μικρά Ασία κωμόπολιν Κυδωνίας. Ελθών δε εις το Άγιον Όρος, έμεινε μετά τινος συμπατριώτου του Γέροντος εν τη Ιερά και σεβασμία Σκήτη της Θεοπρομήτορος Αγίας Άννης, ένθα και εκάρη μοναχός θεαρέστως πολιτευόμενος. Ζηλωτής δε ων περί τα θεία και βλέπων τον εν τη κορυφή του Άθω ναόν της θείας του Σωτήρος Μεταμορφώσεως κατηδαφισμένον υπό κεραυνών, ομοίως και τον κάτωθεν ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου ετοιμόρροπον, λαβών άδειαν απήλθεν εις την Σμύρνην, όπου δια προτροπής του συνέλεξεν ικανήν ελεημοσύνην παρά των ευσεβών Χριστιανών προς ανοικοδόμησιν των ανωτέρω θείων ναών.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Ιωάννου Επισκόπου Γοτθίας εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ιωάννης ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου, εν έτει ψιστ΄ (716), έφθασε δε και έως Κωνσταντίνου και Ειρήνης των βασιλέων εν έτει ψπ΄ (780) βασιλευσάντων, καταγόμενος εκ της χώρας των Ταυροσκυθών, ευρισκομένης κατά την νυν λεγομένην Κριμαίαν και υποκειμένης εις τους Γότθους. Ούτος λοιπόν ήτο υιός Λέοντος και Φωτεινής, και εγεννήθη μεν κατ’ επαγγελίαν, ηγιάσθη δε εκ βρέφους, ως ο μέγας Σαμουήλ και Ιερεμίας ο Προφήτης· δια τούτο άμα γεννηθείς, αφιερώθη εις τον Θεόν.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΔΑΒΙΔ του εν Θεσσαλονίκη.

Δαβίδ ο πολυϋμνητος ούτος Πατήρ, επίγειος Άγγελος και επουράνιος άνθρωπος, εγεννήθη και ανετράφη εις την λαμπράν και μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην, και απαρνηθείς τον κόσμον και τα εγκόσμια εγκατέλιπε φίλους και συγγενείς, τιμήν και δόξαν πρόσκαιρον, χρήματα, κτήματα και πάσαν άλλην ευδαιμονίαν πρόσκαιρον, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, κατά την ευαγγελικήν παραγγελίαν, και ηκολούθησε τω Δεσπότη, σηκώσας τον Σταυρόν εκ νεότητος, επειδή ετρώθη βαθέως η καρδία του από τον ένθεον έρωτα. Έκοψε λοιπόν τας τρίχας της κεφαλής και έμεινεν εις το Μοναστήριον των Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου των Κουκουλιατών επονομαζόμενον, εις το οποίον ησύχαζεν αγωνιζόμενος υπέρ άνθρωπον, τηρών πάσαν αρετήν επιμελέστατα· εξαιρέτως δε ήσκει από όλας τας αρετάς την εγκράτειαν και ταπείνωσιν, γνωρίζων καλώς ότι ο χορτασμός της κοιλίας αποδιώκει την αγρυπνίαν και σωφροσύνην, και η κενοδοξία πάλιν αφανίζει όλας τας αρετάς παντελώς.