Τη ΙΗ΄ (18η) Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΓΑΠΗΤΟΥ, Επισκόπου Συναού, του Ομολογητού και θαυματουργού.

Αγαπητός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου του κατά τα έτη τη΄ - τκγ΄ (308-323) βασιλεύσαντος καταγόμενος εκ της Καππαδοκίας, υιός γονέων Χριστιανών. Όταν δε ήτο νέος την ηλικίαν, επήγεν εις εν των εκεί Μοναστηρίων, εις το οποίον ευρίσκοντο χίλιοι περίπου Μοναχοί, εξ ων συλλέξας διαφόρους αρετάς, ως η μέλισσα συλλέγει το μέλι από τα διάφορα άνθη, έγινε δόκιμος εργάτης των εντολών του Κυρίου και κατεδαπάνα το σώμα του με νηστείαν, αγρυπνίαν και εγκράτειαν· διότι εν διαστήματι ογδοήκοντα ολοκλήρων ημερών έτρωγε μόνον φλοιούς των λουπιναρίων και στάκτην αντί άρτου, αλλά και τον ύπνον ενίκησε καθόσον είναι δυνατόν εις τον άνθρωπον.

Τη ΙΗ΄ (18η) Φεβρουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΛΕΟΝΤΟΣ και ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΥ, αθλησάντων εν Πατάροις της Λυκίας.

Λέων και Παρηγόριος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εις τα Πάταρα της Λυκίας κατά τον καιρόν των τυράννων ειδωλολατρών. Επειδή δε ωμολόγουν παρρησία τον Χριστόν συνελήφθησαν υπ’ αυτών και ο μεν μακάριος Παρηγόριος τιμωρηθείς με πολλά είδη βασάνων, έλαβε τον του Μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον, τελειωθείς εν Χριστώ· ο δε αοίδιμος Λέων, μείνας μόνος, δεν υπέφερε τον χωρισμόν του Μάρτυρος Παρηγορίου και επειδή αυτός δεν επέτυχε τον αυτόν του Μαρτυρίου στέφανον, πικρώς ανεστέναζε και εθρήνει· ελθών δε εις τον τόπον, όπου ήτο ενταφιασμένον το λείψανον του Αγίου Παρηγορίου, εδάκρυε και εγκαρδίως εφλέγετο υπό του πόθου του Μαρτυρίου. Έπειτα, απελθών εκείθεν, επορεύθη αλλαχού, ένθα εγίνετο πανήγυρις των ειδωλολατρών· βλέπων δε εκεί λύχνους και κηρία, τα οποία έδιδον πολύ φως, έλαβεν αυτά δια των ιδίων χειρών του και τα συνέτριψε και ρίψας κατά γης τα κατεπάτησε. Κρατηθείς λοιπόν παρέστη εις τον άρχοντα της πόλεως και ερωτηθείς, ανεκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν· διο εδάρη δυνατά με βούνευρα· ο δε του Χριστού Αθλητής υπέφερε ταύτα μετά τοσαύτης χαράς, ως αν έπασχεν άλλος και όχι αυτός. Έπειτα δερόμενος εσύρθη βιαίως επί κρημνώδους και δυσβάτου ξηροποτάμου, λαβών δε άδειαν προσηυχήθη και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού και έλαβε τον ποθούμενον στέφανον του Μαρτυρίου. Οι δε δήμιοι έρριψαν το λείψανόν του εις την φάραγγα και ανεχώρησαν.

Τη ΙΗ΄ (18η) Φεβρουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΛΕΟΝΤΟΣ Πάπα Ρώμης.

Λέων ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου Β΄ του Μικρού και των διαδόχων αυτού Μαρκιανού και Λέοντος, δια δε την υπερβολικήν αυτού σωφροσύνην και καθαρότητα και δια το ειλικρινές και άμεμπτον της ζωής του εχειροτονήθη υπό της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος Επίσκοπος της παλαιάς Ρώμης εν έτει υμ΄ (440). Οσίως δε και ορθοδόξως ποιμάνας το εαυτού ποίμνιον, ηφάνισε καθ’ ολοκληρίαν τας των αιρετικών Μανιχαίων και Πελαγιανών βλασφημίας εν Ιταλία. Ήτο δε ο μακάριος Λέων και κατά τον καιρόν της Αγίας Τετάρτης Οικουμενικής Συνόδου των εξακοσίων τριάκοντα Πατέρων, ήτις συνεκροτήθη εν Χαλκηδόνι εν έτει υνα΄ (451) και η οποία, ακολουθούσα εις την διδασκαλίαν του Αγίου τούτου Λέοντος, του Αγίου Φλαβιανού και άλλων της Ορθοδοξίας προμάχων, πολλά μεν εξέθετο και εδογμάτισε περί της Ορθοδόξου Πίστεως, κατά κράτος δε ανέτρεψε τα δόγματα των αιρετικών εκείνων, οίτινες εφλυάρουν μίαν φύσιν και μίαν ενέργειαν και θέλησιν εν τω προσώπω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού του Θεού ημών.