Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, των Αγίων Μαρτύρων ΑΝΤΩΝΙΟΥ, ΖΕΒΙΝΑ, ΓΕΡΜΑΝΟΥ, ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ και ΜΑΡΑΘΟΥΣ της παρθένου.

Αντώνιος και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού εν έτει 298 και ο μεν Αντώνιος ήτο γέρων κατά την ηλικίαν, οι δε Νικηφόρος, Ζεβινάς και Γερμανός ήσαν νέοι. Συλληφθέντες δε εις την Καισάρειαν και ομολογήσαντες παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, απεκεφαλίσθησαν. Μαραθώ δε η παρθένος, η καταγομένη από την Σκυθόπολιν, η οποία ευρίσκετο εν τη κοίλη Συρία, Νύσσα και Μέθορα καλουμένη και τιμημένη με μητροπολιτικόν θρόνον υπό τον Ιερουσολύμων, και αυτή, λέγω, η παρθένος κρατηθείσα δια την ευσέβειαν επομπεύθη γυμνή εις όλην την πόλιν, είτα παρεδόθη εις το πυρ και ετελειώθη, και ούτως έλαβον όλοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.                                       

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΜΑΡΤΙΝΟΣ Επίσκοπος Ταρρακίνης εν ειρήνη τελειούται.

Μαρτίνος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Επίσκοπος Ταρρακίνης, ήτο από την Σαβωρίαν της Ταφωνίας, γόνος εξόχου καταγωγής και μέγας γνωριζόμενος υπό των Ιλλυριών. Στολισμένος δε ων με αποστολικά αξιώματα, εφθονήθη υπό των αρειανών και πολλάκις υπ’ αυτών δημοσίως δαρείς, εδιώχθη. Μεταβάς δε εις τα Μεδιόλανα, έπαθε τα αυτά από τον εκεί Επίσκοπον Αυξέντιον, αρειανόν και αυτόν όντα. Όθεν αναγκαζόμενος ο αοίδιμος έφυγε και επήγεν εις την έρημον και ακατοίκητον νήσον Ταλάρειαν, η οποία πλησιάζει εις το Τυρρηνικόν πέλαγος, το κατά την Τουσκίαν την εν Ιταλία ευρισκομένην· εκεί δε ησυχάζων, έτρωγε μόνον τας ρίζας των βοτανών.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Προφήτης ΑΧΙΑ εν ειρήνη τελειούται.

Αχιά ο Προφήτης ήτο από την Σηλώμ, πόλιν του ιερέως Ηλεί, εις την οποίαν ευρίσκετο πάλαι η σκηνή του Μωϋσέως. Ούτος είπε δια τον Σολομώντα, ότι θέλει αμαρτήσει εις τον Κύριον και ότι αι γυναίκες θα χωρίσωσιν αυτόν από τον Θεόν· ήλεγξε δε και τον Ιεροβοάμ, ότι με δόλον πολιτεύεται προς τον Κύριον, προείπε δε εις αυτόν ότι μέλλει να βασιλεύση εις τας δέκα φυλάς του Ισραήλ. Αυτός είδε και ζεύγος βοών, οι οποίοι επάτουν εις τον Ναόν της Ιερουσαλήμ και έτρεχον άνωθεν των ιερέων· τούθ’ όπερ και επραγματοποιήθη, διότι όταν οι Βαβυλώνιοι κατέλαβον τα Ιεροσόλυμα, κατακαύσαντες τον Ναόν, ηροτρίασαν αυτόν με βόας. Ταύτα δε προφητεύσας, απέθανεν εν ειρήνη και ετάφη πλησίον εις την δρυν της Σηλώμ.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΜΑΡΤΙΝΟΥ του θαυματουργού, Επισκόπου Φραγκίας.

Μαρτίνος ο θαυμάσιος πατήρ ημών ήτο εις τους χρόνους Γρατιανού και Ουαλεντιανού των βασιλέων της Ρώμης, εν έτει από Χριστού τοστ΄ (376), έμπειρος δε ων και γεγυμνασμένος πολύ εις τους πολέμους, εψηφίσθη από τους βασιλείς αρχιστράτηγος· με πεντήκοντα δε χιλιάδας στρατιώτας και με όλην την παράταξιν και ετοιμασίαν του πολέμου εστάλη εναντίον των βαρβάρων, οι οποίοι εκίνησαν πόλεμον τότε κατά των Ρωμαίων, δια να κυριεύσουν και να αιχμαλωτίσουν όλας τας επαρχίας των. Ελθών δε ο Μαρτίνος με το στράτευμά του πλησίον του στρατοπέδου των βαρβάρων και ιδών το πλήθος αυτών το αναρίθμητον, εδειλίασε πολύ, τόσον αυτός όσον και όλον του το στράτευμα, ως μη δυνάμενοι να αντισταθώσιν εις τόσον μέγα πλήθος εχθρών.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΝΕΙΛΟΥ του Ασκητού

Νείλος ο πολύςκαι θαυμάσιος εις τους λόγους ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου και του υιού αυτού Αρκαδίου 370 – 408 ετύγχανε δε έπαρχος Κωνσταντινουπόλεως χρηματίσας και μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ούτος λαβών δια γάμου σεμνήν γυναίκα, εγέννησε δύο τέκνα, εν άρρεν και το έτερον θήλυ. Έπειτα κατέπεισε την σύζυγόν του να αφήσωσι μεν και οι δύο την Κωνσταντινούπολιν, να υπάγωσι δε εις τα Μοναστήρια της Αιγύπτου.

Τη ΙΒ΄ (12η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας του Ελεήμονος.

Ιωάννης ο εν Αγίοις πατήρ ημών Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Ελεήμων εγεννήθη εν έτει φνε΄ (555) εις την νήσον Κύπρον, εις την οποίαν και ανετράφη ως περ φυτόν ευθαλές και εστολισμένον δια της αρετής. Ο πατήρ αυτού ήτο ενάρετος άνθρωπος και επιφανής, Επιφάνιος το όνομα, όστις δια τας αρετάς του έγινεν έπαρχος εις την αυτήν νήσον. Η δε γυνή αυτού Κοσμία πρεπόντως είχε και το σωματικόν κάλλος ομού με την ψυχικήν ωραιότητα, και ωμοίαζεν εις τας αρετάς του ανδρός της.