Τη ΣΤ’ (6η) Φεβρουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΦΩΤΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Ομολογητού.

Φώτιος ο τρισμακάριος και ιερώνυμος Ιεράρχης, ο Μέγας και λαμπρότατος της Εκκλησίας Πατήρ και Διδάσκαλος, ο Ομολογητής της πίστεως και Ισαπόστολος, ήκμασε κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Μιχαήλ υιού Θεοφίλου, Βασιλείου του Μακεδόνος και Λέοντος του υιού αυτού, των βασιλευσάντων κατά τα έτη 842- 912. Ο λαμπρός ούτος φωστήρ εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 820. Ο πατήρ του ωνομάζετο Σέργιος και ήτο σπαθάριος την αξίαν, ετύγχανε δε ανεψιός του Αγίου Ταρασίου του πατριαρχεύσαντος κατά τα έτη 784-806 και προεδρεύσαντος της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Η μήτηρ του εκαλείτο Ειρήνη, ταύτης δε ο αδελφός έλαβε σύζυγον την αδελφήν της αυτοκρατείρας Θεοδώρας, Ειρήνην και αυτήν καλουμένην.

Τη ΣΤ’ (6η) Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΑΚΩΒΟΥ ήτοι άλλου τινός θαυμασίου Ασκητού.

Ιάκωβος ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος, ο Ασκητής, ήτο από τα μέρη της Κύρου, έγραψε δε τον Βίον αυτού ο σοφός Θεοδώρητος ο Κύρου, όστις έγραψε και πολλούς άλλους Βίους Μαρτύρων και Οσίων. Μεταξύ λοιπόν των άλλων Βίων των Οσίων, τους οποίους έγραψεν, είναι και ούτος ο θαυμάσιος Βίος του τρισμάκαρος Ιακώβου, με τον οποίον πολλάκις συνωμίλησε, καθώς κατωτέρω φαίνεται και είδε μέρος από τα εξαίσια κατορθώματά του. Όθεν, ως αυτόπτης αυτού γενόμενος, αφήκεν εις ημάς γεγραμμένην την πολιτείαν αυτού με την συνήθη βραχυλογίαν, γράφων τα εξής:

Τη ΣΤ’ (6η) Φεβρουαρίου, ο Όσιος ΙΩΑΝΝΗΣ, ο εν Λικώ τη πόλει, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο εις τας αρετάς περιβόητος και τόσον θαυμάσιος, ώστε καίτοι ηγωνίζετο εν τω μέσω μεγάλων Οσίων, οίτινες ήκμασαν εις την έρημον, εν τούτοις πάντας υπερέβη με την αγγελικήν πολιτείαν του. Ούτος κατώκει εις τα μέρη της Θηβαϊδος πλησίον της πόλεως Λυκώ, επάνω εις ένα όρος υψηλόν και ήσυχον, εις το οποίον με πολλήν δυσκολίαν και κόπον ανείκαστον ανήρχετο πας όστις επεθύμει να τον επισκεφθή. Ήτο δε ο Όσιος έγκλειστος εις το κελλίον, εις το οποίον εισήλθεν όταν ήτο ετών τεσσαράκοντα. Έκαμε δε εκεί άλλα τόσα έτη έγκλειστος, χωρίς ποτέ να εξέλθη έξω, ούτε άλλος τις εισήλθεν εις το κελλίον του, ελάμβανε δε ολίγην τροφήν από μίαν μικράν θυρίδα, από την οποίαν συνωμίλει ολίγα και ωφέλιμα λόγια, σπανίως επί μερικάς ημέρας και όχι πάντοτε, αλλά όταν ήτο ανάγκη μεγάλη, δια να ωφελήση εκείνους οι οποίοι ήρχοντο να τον εύρουν, προς νουθεσίαν αυτών και διόρθωσιν.

Τη ΣΤ’ (6η) Φεβρουαρίου, μνήμη των Οσίων Πατέρων ημών ΒΑΡΣΑΝΟΥΦΙΟΥ του μεγάλου Γέροντος και ΙΩΑΝΝΟΥ του επιλεγομένου Προφήτου, μαθητού του Αγίου Βαρσανουφίου, των παρά τω εν Γάζη της Παλαιστίνης Κοινοβίω του Αββά Σερίδου ακμασάντων και εν ειρήνη τελειωθέντων.

Βαρσανούφιος και Ιωάννης οι διαυγέστατοι φωστήρες οι εν τη ερήμω διαλάμψαντες, οι της ασκήσεως κανόνες και της ησυχίας οι επιστήμονες, οι λύχνοι της διακρίσεως και της προοράσεως οι ακοίμητοι οφθαλμοί, ανήλθον εις το της αρετής δυσθεώρητον ύψος αγωνιζόμενοι εις ερημικά κελλία πλησίον του ονομαστού Κοινοβίου του Αββά Σερίδου, κειμένου εις τα περίχωρα της πόλεως Γάζης της Παλαιστίνης. Ούτοι ήκμασαν κατά το πρώτον ήμισυ του ΣΤ΄ αιώνος και ο μεν Όσιος Βαρσανούφιος κατήγετο από την Αίγυπτον και ήτο πολύ πεπαιδευμένος, ως δεικνύουν αι αποκρίσεις τας οποίας έδιδεν εις τους ερωτώντας αυτόν επί διαφόρων υποθέσεων, αίτινες αποκρίσεις ομού με τας του συνεορταζομένου σήμερον Οσίου Ιωάννου σώζονται εις ιδιαιτέραν βίβλον, του δε Οσίου Ιωάννου δεν είναι γνωστή η πατρίς, διότι ουδέποτε ηθέλησε να ομιλήση περί αυτής.

Τη ΣΤ’ (6η) Φεβρουαρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΦΑΥΣΤΗΣ και των συν αυτή ΕΥΙΛΑΣΙΟΥ και ΜΑΞΙΜΟΥ.

Φαύστα η Αγία Παρθένος και Μάρτυς του Δεσπότου Χριστού και νύμφη αμόλυντος υπήρξεν εις την εποχήν του Μαξιμιανού, εν έτει 299, γεννηθείσα και ανατραφείσα ευσεβώς εις την πόλιν της Κυζίκου από γονείς ευγενείς και πλουσίους, οι οποίοι αφ’ ου ανεπαύθησαν και επήγαν εις τον Κύριον αι ψυχαί αυτών, έμεινεν η κόρη ορφανή εις ηλικίαν δέκα τριών ετών, ήτις σχολάζουσα καθ’ εκάστην εις νηστείας, προσευχάς και εις την μελέτην των θείων Γραφών, επεμελείτο το κάλλος της ψυχής της. Δια τας αρετάς αυτάς η φήμη της επήγε πανταχού, επειδή, κατά τον λόγον του Δεσπότου μας, δεν είναι δυνατόν να κρυβή πόλις επάνω όρους κειμένη.

Τη ΣΤ’ (6η) Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ του εν Εμέση.

Ιουλιανός ο ένδοξος Άγιος Μάρτυς ήτο από την Έμεσαν πόλιν της Κοίλης Συρίας, ευσεβής προς τον Θεόν, νέος την ηλικίαν και ιατρός ψυχών τε και σωμάτων. Όταν δε συνελήφθη υπό των Ελλήνων ο Επίσκοπος της Εμέσης Σιλουανός, ο Διάκονος Λουκάς και ο Αναγνώστης Μώκιος, κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού εν έτει σπδ΄ (284), ότε κατεδικάσθησαν και οι τρεις να δοθώσι βορά εις τα θηρία, ο Άγιος ούτος Ιουλιανός, βλέπων αυτούς απαγομένους εις τα θηρία, επόνεσεν εγκαρδίως· όθεν τρέξας και φθάσας αυτούς, τους ησπάσθη, διο εκρατήθη και αυτός. Αφού δε εκείνοι εθανατώθησαν, εκάρφωσαν την κεφαλήν αυτού, τας χείρας και τους πόδας, ούτωδε καρφωμένος ων, ο τρισόλβιος, εναπετέθη εντός σπηλαίου, και εκεί παρέδωκε την αγίαν αυτού ψυχήν εις χείρας Θεού.

Τη ΣΤ’ (6η) Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΒΟΥΚΟΛΟΥ Επισκόπου Σμύρνης.

Βουκόλος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, εκ νεαράς ηλικίας καθαρίσας τον εαυτόν του, έγινε κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος· όθεν ευρών αυτόν δόκιμον και άξιον ο πανεύφημος και ηγαπημένος του Χριστού Μαθητής, Ιωάννης ο Θεολόγος, εχειροτόνησεν αυτόν Επίσκοπον και Ποιμένα της εν Σμύρνη Εκκλησίας. Ο θείος λοιπόν ούτος Ιεράρχης, υπό του Αγίου πνεύματος φωτιζόμενος, εφώτιζε και αυτός τους εν τω σκότει της αγνωσίας ευρισκομένους Έλληνας και δια του αγίου Βαπτίσματος εποίει αυτούς υιούς φωτός και ημέρας, ελευθερώνων αυτούς από των ανημέρων θηρίων, ήτοι από των αγρίων και σκοτεινών δαιμόνων. Μέλλων δε ο Άγιος να αποδημήση προς Κύριον, εχειροτόνησε τον Άγιον Πολύκαρπον διάδοχον εις την αυτήν μεγαλόπολιν Σμύρνη και ποιμένα και διδάσκαλον αυτόν κατέστησε των λογικών προβάτων και ούτως απήλθε προς Κύριον. Όταν δε ενεταφιάσθη το άγιον αυτού λείψανον, έκαμεν ο Θεός να βλαστήση εκ του τάφου του δένδρον, το οποίον εχάριζε και χαρίζει έως την σήμερον διαφόρους ιατρείας εις τους προστρέχοντας αυτώ μετά πίστεως.