Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΝΤΙΟΧΟΥ, αδελφού του Αγίου Μάρτυρος Πλάτωνος.

Αντίοχος ο Μάρτυς κατήγετο εκ της εν Καππαδοκία πόλεως Σεβαστείας, την ιατρικήν δε μετερχόμενος περιήρχετο τας πόλεις και ιάτρευσε τους ασθενούντας. Περιερχόμενος λοιπόν την χώραν της Γαλατίας και Καππαδοκίας και ιατρεύων πάσαν ασθένειαν, συνελήφθη υπό του ηγεμόνος Ανδριανού, εκρεμάσθη δε υπ’ αυτού επί ξύλου και εξεσχίσθη εις τα πλευρά, δοθείς είτα εις το πυρ. Επειδή όμως αι βάσανοι αύται δεν έβλαψαν αυτόν, τούτου ένεκα εφυλακίσθη, και την επιούσαν ερρίφθη εντός λέβητος πλήρους ζέοντος ελαίου, ο οποίος εκαίετο επτά ημέρας. Εξελθών δε ο Άγιος και εκείθεν δια της θείας χάριτος αβλαβής, εδόθη ίνα καταβροχθισθή υπό των θηρίων, αλλά και αυτά τον αφήκαν αβλαβή· είτα συντρίψας δια της προσευχής του όλα τα είδωλα και εις κόνιν αυτά μεταβαλών, απεκεφαλίσθη δια την αιτίαν ταύτην ο αοίδιμος και έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. Ιδών δε Κυριακός ο δήμιος, ο αποκεφαλίσας τον Άγιον, παράδοξον θαύμα, ήτοι να τρέξη εκ του λαιμού του αίμα και γάλα, ωμολόγησε παρρησία εαυτόν Χριστιανόν και εφώνησεν· «Ανάθεμα τω Αδριανώ και τοις ειδώλοις αυτού». Διο αποκεφαλισθείς και αυτός ανήλθεν εις ουρανούς, ίνα μετά του Αγίου Αντιόχου συναγάλληται.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΦΑΥΣΤΟΥ

Φαύστος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου εν έτει σν΄ (250) και συλληφθείς δια την εις Χριστόν πίστιν, ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν. Όθεν εκαρφώθη επί σταυρού και ετοξεύθη· κρεμάμενος δε επί του σταυρού πέντε ημέρας, παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, παρά του οποίου έλαβε τον στέφανον της αθλήσεως.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΑΘΗΝΟΓΕΝΟΥΣ, Επισκόπου γενομένου Πηδαχθόης ή Πηδαχθήσης, και των ΔΕΚΑ ΜΑΘΗΤΩΝ αυτού.

Αθηνογένης  ο Άγιος Μάρτυς πατρίδα είχε την εν Καππαδοκία Σεβάστειαν, ακμάσας κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν έτει 290 και δια την αρετήν αυτού και ταπείνωσιν έγινεν Επίσκοπος Πηδαχθόης. Συλληφθείς είτα υπό του ηγεμόνος Φιλομάχου, μετά των δέκα αυτού μαθητών, υπέμεινε μετ’ αυτών ο αοίδιμος πολλάς βασάνους· τελευταίον δε όλοι αποκεφαλισθέντες έλαβον παρά Κυρίου τους στεφάνους της αθλήσεως. Λέγεται δε, ότι μεταβάς ο Άγιος, πριν ή συλληφθή, εις το Μοναστήριον, μη ευρών δε τους μαθητάς του, συλληφθέντας προ αυτού, αλλά την έλαφον, την οποίαν είχεν αναθρέψει εν τω Μοναστηρίω, ηυλόγησεν αυτήν και της ηυχήθη να μη γίνωσι τα τέκνα της άγρα των κυνηγών, αλλά κατ’ έτος να φέρωσι διαδοχικώς αυτή τε και τα παρ’ αυτής τεχθησόμενα μικράν έλαφον· πραγματοποιηθείσης δε της ευχής του Αγίου, τούτο το παράδοξον και εν ταυτώ χαριέστατον λαμβάνει χώραν μέχρι της σήμερον, τουτέστιν εν ω τελείται η ιερά λειτουργία κατά την επέτειον μνήμην του, φθάνουσα, μετά την ανάγνωσιν του Ευαγγελίου, μία έλαφος μεθ’ ενός νεογνού της, και εισερχομένη εν τη Εκκλησία, αφιερώνει αυτό εις τον Άγιον, και είτα εξέρχεται πάλιν· το δε ελαφόπουλον λαμβάνοντες οι εκεί συναθροιζόμενοι Χριστιανοί σφάζουσι και τρώγουσιν εις δόξαν Θεού και εις τιμήν του Αγίου Μάρτυρος Αθηνογένους. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον Ναόν του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, τον ευρισκόμενον εις το Κυπαρίσσιον, το οποίον, ως λέγουσι τινες, είναι Μοναστήριον, και ευρίσκεται πλησίον εις τα Μουδανία.