Ο Όσιος ΕΥΑΡΕΣΤΟΣ

Τη αυτή ημέρα ο Όσιος Πατήρ ημών ΕΥΑΡΕΣΤΟΣ εν ειρήνη τελειούται.                        

Ευάρεστος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου του Εικονομάχου, βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωιγ-ωκ (813-820), καταγόμενος εκ της επαρχίας Γαλατών, υιός περιφήμων γονέων. Αφ΄ ου δε ο ρηθείς Λέων εφονεύθη, διεδέχθη την βασιλείαν Μιχαήλ Β΄ ο καλούμενος Τραυλός εν έτει ωκ΄ (820). Επειδή δε και αυτός ήτο αισχρότατος και ομοιότροπος με τον προλαβόντα Λέοντα, έλαβε την προσήκουσαν τιμωρίαν. Όταν δε ο Άγιος ούτος έφθασεν εις ηλικίαν τινά, επεδόθη εις την εκμάθησιν των ιερών γραμμάτων· και εκ των γραμμάτων διδασκόμενος, συμπεριεφέρετο προς πάντας δια τρόπων αρίστων, ήτοι εγίνετο εις τους γονείς του ευπειθής, εις τους φίλους και γείτονας χαριέστατος, εις τους ξένους και αυτόχθονας καταδεκτικός και με ένα λόγον εδείκνυε δια των έργων αληθεύουσαν την ονομασίαν του, ευάρεστος εις όλους γινόμενος. Επειδή δε ετρώθη ο Όσιος υπό του έρωτος της των Μοναχών πολιτείας επορεύθη εις την Κωνσταντινούπολιν μετά του πατρός του, και εκεί εφιλοξενήθησαν υπό Κωνσταντινουπολίτου τινός, Βρυεννίου ονομαζομένου, όστις ήτο συγγενής του, και ύστερον ετιμήθη με το του πατρικίου αξίωμα. Αφ΄ ου δε παρήλθον ολίγαι ημέραι, εστάλη ο ρηθείς πατρίκιος από την βασίλισσαν Θεοδώραν, την σύζυγον Θεοφίλου του εικονομάχου, πρέσβυς και απεσταλμένος εις τους Βουλγάρους· μέλλων δε εκεί να υπάγη συμπαρέλαβε μεθ΄ εαυτού και τον Ευάρεστον. Όταν δε έφθασαν εις τόπον λεγόμενον Σκόπελον και ανεπαύθησαν ολίγον από τους κόπους της οδοιπορίας, τότε ο μακάριος Ευάρεστος, κατά τινα θεϊκήν οικονομίαν, απαντά γέροντα, όστις διήγε την Μοναχικήν Πολιτείαν και απολαμβάνει μετ΄ αυτού τον παλαιόθεν παρ΄ αυτού ποθούμενον σκοπόν. Κουρεύσας λοιπόν την κόμην του, προθύμως υπέκυψε τον τράχηλόν του υπό τον σωτήριον ζυγόν του Χριστού, γενόμενος Μοναχός· ευρών δε και βιβλίον του Οσίου Εφραίμ του Σύρου, ανέγνωσε τούτο και κατενύχθη· όθεν εσπούδαζε να γίνη πληρωτής, δια των έργων, των διδασκαλιών του βιβλίου εκείνου. Βλέπων ο Γέρων την ζέουσαν προθυμίαν, την οποίαν είχεν ο νέος εις την αρετήν, εφωδίασεν αυτόν με ευχάς και συστατικά γράμματα, και ούτω τον έστειλεν εις το Μοναστήριον του Στουδίου. Γενόμενος δε ο Όσιος δεκτός υπό των εκεί Πατέρων και αδελφών, εμβήκεν εις πνευματικούς αγώνας, εκλέξας δε και ένα αδελφόν υπερέχοντα τους άλλους κατά την αρετήν, είχε τούτον Γέροντα και συγκοινωνόν όλων των υποθέσεων της ζωής του. Τόσην δε νηστείαν και εγκράτειαν μετρεχειρίζετο ο αοίδιμος, ώστε άπαξ της εβδομάδος μόνον έτρωγεν ολίγον άρτον κατεσκευασμένον από κρίθινον άλευρον και από πίτυρα και από ζωμόν λαχάνων. Την δε οσφύν και τον λαιμόν του είχε δεδεμένα με δύο κρίκους σιδηρούς και βαρυτάτους, τους οποίους συνέσφιγγον προς αλλήλους δύο έτεραι αλύσεις περασμέναι δια των ώμων και του στήθους του. Διατί όμως να περιττολογώμεν; Αδύνατον είναι εις ημάς να απαριθμήσωμεν όλους τους αγώνας, τους οποίους μετεχειρίζετο ο τρισμακάριος ούτος Ευάρεστος. Με τοιαύτα λοιπόν θεάρεστα κατορθώματα διανύσας τον βίον του και ζήσας έτη εβδομήκοντα εννέα, προς Κύριον εξεδήμησε. Το δε τίμιον αυτού Λείψανον ενεταφιάσθη εις το Μοναστήριον το επονομαζόμενον του Κοκοροβίου.

Όσιος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ο εξ Ιουδαίων

Τη αυτή ημέρα ο Όσιος Πατήρ ημών ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ο εξ Ιουδαίων εν ειρήνη τελειούται.   

                                                                                                                     

Κωνσταντίνος ο Όσιος ήτο από τα Σύναδα (πόλιν ένδοξον της μεγάλης Φρυγίας τετιμημένην με θρόνον Μητροπολίτου και αριθμούσαν είκοσιν Επισκόπους), καταγόμενος από το γένος των Ιουδαίων. Έτι δε πολύ νέος ων, ηκολούθει την μητέρα του και βλέπων Χριστιανόν τινα, ο οποίος, όταν εχασμήθη, εσχημάτισεν εις το στόμα του τον τύπον του Τιμίου Σταυρού, έκτοτε και αυτός έπραττε το ίδιον μιμούμενος τον Χριστιανόν· όχι δε τούτο μόνον, αλλά και τα άλλα των Χριστιανών έργα και αυτός με θερμήν πίστιν εμιμείτο. Δια τούτο λαμπρυνθείς το πρόσωπον δια θείας ελλάμψεως εδιδάχθη παρά Θεού τα των Χριστιανών δόγματα, και διήλθε νήστις ημέρας τινάς. Εις τούτον τον Άγιον ώρμησέ ποτε κόρη τις Εβραία με ασελγή τρόπον· ο δε Άγιος ποιήσας το σημείον του Τιμίου Σταυρού, απέδειξε ταύτην νεκράν και πάλιν αυτήν ανέστησεν. Ούτος οδηγούμενος υπό θείας νεφέλης επήγεν εις εν Μοναστήριον, Φουβούτιον λεγόμενον, εις το οποίον ευρίσκοντο άνδρες φημισμένοι εις την ασκητικήν ζωήν, των οποίων διέλαμπεν η αρετή. Επειδή δε διηγήθη τα κατ΄ αυτόν εις τον Ηγούμενον του Μοναστηρίου, επρόσταξεν εκείνος να φέρωσι Σταυρόν· είτα προστάσσει αυτόν να τον προσκυνήση και να τον ασπασθή. Όταν δε ο μακάριος ούτος ησπάζετο το κάτω μέρος του Σταυρού μετά φόβου και ευλαβείας, τότε, ω του θαύματος! έκλινεν ο Σταυρός επί της οσίας κεφαλής του και εχάραξεν εις αυτήν τον τύπον του Σταυρού, όστις και έμεινεν νεξάλειπτος εν αυτή μέχρι του θανάτου του. Έπειτα, λαβών το άγιον Βάπτισμα, ωνομάσθη Κωνσταντίνος. Τότε δε εγενετο εν τοιούτον θαυμάσιον· εις τον τόπον δηλαδή εκείνον, ή επί της πέτρας, εις την οποίαν εστάθη, όταν εξήλθε της αγίας κολυμβήθρας, ετυπώθησαν παραδόξως τα ίχνη των ποδών του. Μετά ταύτα εμβήκεν εις τόσους αγώνας πνευματικούς, ώστε εφιλονίκει ο αοίδιμος να υπερβάλη όλους τους Μοναχούς του Μοναστηρίου εις την σκληραγωγίαν και άσκησιν· ειργάζετο δε την τέχνην του Αποστόλου Παύλου, δηλαδή έρραπτε δέρματα και κατεσκεύαζε σκηνάς. Ότε προσηύχετο, επληρούτο ευωδίας ο τόπος, εις τον οποίον ίστατο· ότε εις την Εκκλησίαν μετέβαινεν, ηνοίγοντο αφ΄ εαυτών αι θύραι του Ναού. Εκ δε της πολλής καθαρότητος, την οποίαν είχεν, έβλεπε νοερώς τους κρυπτούς λογισμούς των αδελφών. Έπειτα αναχωρήσας επήγεν εις τον Όλυμπον, και εκείθεν επορεύθη εις τα Μύρα της Λυκίας. Ακολούθως δε υπάγει εις την Κύπρον, και εκ της Κύπρου μεταβαίνει εις την Αττάλειαν, ένθα διέρχεται δια των ποδών του ποταμόν τινα, τόσον βαθύν και μεγάλον, ώστε εχρειάζετο να τον διαπεράση τις δια πλοιαρίου. Και αφ΄ ου περιήλθε πολλούς άλλους τόπους, πάλιν επέστρεψεν εις τον Όλυμπον· εκεί δε διήνυσε τεσσαράκοντα ημέρας, όχι μόνον νήστις, αλλά και χωσμένος μέχρις οσφύος εντός λάκκου. Μετά ταύτα ακουσίως εδέχθη την χειροτονίαν του Πρεσβυτέρου, και έπειτα υπάγει εις Ατρώαν, ακολουθών πάντοτε την ιδίαν άσκησιν. Προεγνώρισε δε την κοίμησίν του οκτώ έτη ενωρίτερον και ούτως αφ΄ ου τα έτη ταύτα συνεπληρώθησαν, απήλθε προς Κύριον, προειπών σαφέστατα όλα τα κατ΄ αυτόν.