Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαρτίου, αναγινώσκεται ΔΙΗΓΗΣΙΣ ωφέλιμος Μάλχου Μοναχού αιχμαλωτισθέντος.

Μάλχος ο την παρούσαν διήγησιν παραδώσας Μοναχός εγεννήθη εις κώμην τινά της Συρίας καλουμένην Μαρώνειαν, κειμένην τριάκοντα περίπου μίλια μακράν της Αντιοχείας. Εν τη κώμη ταύτη γεννηθείς ο Μάλχος εν αυτή και ανετρέφετο χριστιανικώς υπό των γονέων του και εσέβετο τον Θεόν. Και οι μεν γονείς αυτού εμελέτων να συνδέσωσιν αυτόν μετά γυναικός, αυτός δε αντιθέτως εσκέπτετο να φύγη και να γίνη Μοναχός. Απελθών λοιπόν εις Ιβηρίαν, έγινε πράγματι Μοναχός πλησίον πνευματικών ανδρών, οίτινες ήσαν εκεί. Ούτω δε καλώς αγωνιζόμενος, ο αοίδιμος, ευηρέστει τον Θεόν.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαρτίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής ΣΤΕΦΑΝΟΣ Ηγούμενος Τριγλίας εν ειρήνη τελειούται.

Στέφανος ο Όσιος και Ομολογητής Πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωιγ΄ - ωκ΄ (813 – 820), ηγάπησε δε την ασκητικήν ζωήν εκ νεαράς ηλικίας. Δια την ενάρετον λοιπόν αυτού πολιτείαν, μετά πολλάς παρακλήσεις των Μοναχών, έγινεν Ηγούμενος του Μοναστηρίου του καλουμένου Τριγλία. Αφ’ ου δε εσχόλασεν επί πολλά έτη εις την άσκησιν και Ηγουμενίαν, προσεκλήθη κατόπιν υπό του ρηθέντος δυσσεβούς Λέοντος του εικονομάχου, του κινήσαντος μέγαν διωγμόν κατά των προσκυνούντων τας σεπτάς και αγίας Εικόνας, και εξεβιάζετο υπό τούτου να αρνηθή την προσκύνησιν των αγίων Εικόνων και να υπογράψη κατά της Ορθοδόξου Πίστεως. Ο Όσιος όμως δεν επείσθη, αλλά μάλλον ωνόμασε δυσσεβείς τους αναγκάζοντας αυτόν προς τούτο εικονομάχους. Δια την αιτίαν ταύτην ετιμωρήθη πολύ από τους τυράννους και ερρίφθη εις τας φυλακάς, είτα δε εστάλη και εις εξορίαν. Δεινώς δε εκεί ταλαιπωρηθείς ο μακάριος, απήλθε προς Κύριον, δια την Εικόνα του οποίου τους πολλούς κόπους και τας κακοπαθείας εδοκίμασε.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαρτίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΟΔΡΑΤΟΥ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ, ΜΑΝΟΥΗΛ και ετέρων ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ των εν Ανατολή.

Κοδράτος, Θεοδόσιος, Μανουήλ και οι συν αυτοίς αθλήσαντες έτεροι Τεσσαράκοντα Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο εκ της Ανατολής. Βλέποντες δε καθ’ εκάστην φονευομένους τους Χριστιανούς υπό των ειδωλολατρών, συνεφώνησαν να ομολογήσωσι παρρησία την εις Χριστόν Πίστιν, όπως γίνωσι κληρονόμοι της Βασιλείας των ουρανών. Μετέβησαν λοιπόν αυτόκλητοι και παρεδόθησαν εις τον άρχοντα της χώρας, ο οποίος εξήταζε τότε και ετιμώρει πολλούς Χριστιανούς! Παρουσιασθέντες δε έμπροσθεν αυτού, ωμολόγησαν, ότι είναι Χριστιανοί. Όθεν ερρίφθησαν εις την φυλακήν, αποφυλακίσαντες δε αυτούς μετά τινας ημέρας, τους εκρέμασαν γυμνούς επί ξύλου και κατεξέσχισαν τας πλευράς των. Κατόπιν τους έσυραν επί τριβόλων και τελευταίον τους απεκεφάλισαν, ούτω δε έλαβον, οι μακάριοι, τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαρτίου, μνήμη των Αγίων ΕΙΚΟΣΙ ΕΞ ΜΑΡΤΥΡΩΝ των εν Γοτθία μαρτυρησάντων,

εξ ων εισι Πρεσβύτεροι δύο, Βαθούσης και Ουϊρκας μετά δύο υιών αυτού και τριών θυγατέρων και Αρπύλας μονάζων, λαϊκοί δε, Αβήπας, Αγνάς, Ρύαξ, Ηγάθραξ, Ησκόος, Σύλλας, Σίγητζας, Σουηρίλας, Σεϊμβλας, Θέρμας, Φίλγας και εκ των γυναικών Άννα, Αλλάς, Βάρις, Μωϊκώ, Μαμίκα, Ουϊρκω και Ανιμαϊς.                         

Βαθούσης, Ουϊρκας οι Πρεσβύτεροι και Μάρτυρες και οι συν αυτοίς αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες, είκοσι εξ όλοι τον αριθμόν, έζησαν  κατά τους χρόνους Ιουγγουρίχου βασιλέως των Γότθων και Γρατιανού βασιλέως Ρωμαίων του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τοε΄ - τπγ- (375 – 383). Δια δε την εις Χριστόν ομολογίαν έλαβον δια πυρός τον του Μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον υπό του ρηθέντος Ιουγγουρίχου, διότι ούτος, ο ασεβέστατος, κατέκαυσε την Εκκλησίαν των Χριστιανών, εις την οποίαν κατεκάησαν και οι ανωτέρω είκοσι εξ Μάρτυρες. Τότε δε συνέβη και τούτο το θαυμάσιον: Χριστιανός τις έφερεν εις την Εκκλησίαν προσφοράν, συλληφθείς δε από τους ειδωλολάτρας και τον Χριστόν ομολογήσας, αντί της αψύχου προσφοράς εγένετο αυτός ο ίδιος προσφορά εις τον Θεόν, ολοκαυτωθείς δια πυρός και λαβών, ο αοίδιμος, του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαρτίου, την σύναξιν επιτελούμεν του Αρχαγγέλου ΓΑΒΡΙΗΛ, άνωθεν και εξ αρχής παραδεδομένην, ως τω θείω και υπερφυεί και απορρήτω μυστηρίω της του Χριστού οικονομίας καθυπουργήσαντος.

Γαβριήλ του πανιέρου και θείου Αρχαγγέλου την Σύναξιν επιτελούμεν τη επαύριον του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου δια την κατά το θείον και άρρητον και υπερφυές τούτο μυστήριον προς την Παρθένον Μαρίαν ο ιλαρώτατος και επιεικέστατος και θαυμάσιος Γαβριήλ, δι’ αυτόν ακριβώς τον λόγον, ίνα μη δηλαδή εκφοβήση την Παναγίαν Παρθένον, ούτε να εκπλήξη Αυτήν, αλλ’ ίνα το απόρρητον παρ’ Αγγέλοις και ανθρώποις μυστήριον αποκαλύψη, μετά της προσηκούσης ευλαβείας και δι’ ειρηνικής και γλυκυτάτης ομιλίας προσκομίση εις Αυτήν το «Χαίρε».