Τη Κ΄ (20η) του αυτού μηνός Μαρτίου, μνήμη των Οσίων ΑΒΒΑΔΩΝ, των εν τη Μονή του Αγίου Σάββα αναιρεθέντων.

Οι Όσιοι ούτοι Αββάδες, συναθροισθέντες εκ διαφόρων τόπων, ησύχαζον εν τω Μοναστηρίω του Αγίου Σάββα, υπηρετούντες τον Θεόν με ενάρετον πολιτείαν και με πολλήν κακουχίαν και άσκησιν. Ο φθονερός όμως και μισόκαλος διάβολος, ο πάντοτε φθονών τους εναρέτους, εκίνησε κατά των Οσίων τούτων τους αθέους Αιθίοπας, τους καλουμένους Μαύρους, οι οποίοι ελπίζοντες να εύρωσι χρήματα και πλούτον, επέδραμον κατά του Μοναστηρίου του Αγίου Σάββα.

Τη ΙΘ΄ (19η) Μαρτίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και συζύγων ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ και ΔΑΡΕΙΑΣ.

Χρύσανθος και Δαρεία, οι Άγιοι Μάρτυρες του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπγ΄ - σπδ΄ (283-284) και ο μεν Χρύσανθος ήτο υιός Συγκλητικού τινος άρχοντος της Αλεξανδρείας, ονόματι Πολέμωνος, η δε Δαρεία κατήγετο εξ Αθηνών. Κατηχηθείς δε ο Χρύσανθος εις την εις Χριστόν Πίστιν υπό τινος Επισκόπου, όστις ήτο κεκρυμμένος εντός σπηλαίου και βαπτισθείς υπ’ αυτού, εκήρυττε τον Χριστόν, τούθ’ όπερ μαθών ο πατήρ του Αγίου έκλεισεν αυτόν εις την φυλακήν και ετιμώρει με πολυήμερον πείναν.

Τη ΙΘ΄ (19η) Μαρτίου, των Αγίων Μαρτύρων ΜΑΥΡΟΥ και ΙΑΣΟΝΟΣ υιών Κλαυδίου και Ιλαρίας ξίφει τελειωθέντων.

Κλαύδιος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς και οι συν αυτώ συναθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες Ιλαρία η τούτου σύζυγος και τα τέκνα αυτών Μαύρος και Ιάσων ήσαν συναθληταί των Αγίων Μαρτύρων Χρυσάνθου και Δαρείας. Ήτο δε ο Άγιος Μάρτυς Κλαύδιος ο τριβούνος, δηλαδή ο δικαστής, όστις, ως είπομεν ανωτέρω, παρέλαβε παρά του επάρχου Κελλερίνου τους Αγίους Χρύσανθον και Δαρείαν, ίνα τιμωρήση αυτούς.

Τη ΙΘ΄ (19η) Μαρτίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΠΑΓΧΑΡΙΟΥ ξίφει τελειωθέντος.

Παγχάριος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της χώρας των Ουσάνων, εκ πόλεως Βιλλαπάτης, υιός υπάρχων γονέων Χριστιανών. Ήτο δε ανήρ υψηλός και ωραίος, ζων κατά τους χρόνους των δυσσεβών και αντιχρίστων βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού, οίτινες από κοινού εβασίλευον από του διακοσιοστού ογδοηκοστού έκτου έτους, μέχρι του τριακοστού πέμπτου (286 – 305), ήτοι εις διάστημα δεκαεννέα ολοκλήρων ετών, καθ’ όλον δε το διάστημα τούτο η πλάνη των ειδώλων ήτο διεσπαρμένη εις όλην την οικουμένην και πας Χριστιανός, ομολογών τον Χριστόν, όχι μόνον εστερείτο της περιουσίας και των κτημάτων του, αλλ’ έχανε προς τούτοις και την ιδίαν ζωήν του, αφ’ ου πρότερον εδοκίμαζε πολλάς και διαφόρους βασάνους.