Τη ΙΗ΄ (18η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΣΤΕΦΑΝΟΥ του Νέου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Στέφανος ο Νέος, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ήτο υιός του αοιδίμου βασιλέως Βασιλείου του Μακεδόνος, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωξζ΄ - ωπστ΄ (867 – 886). Δια δε την απλότητα και το άκακον της γνώμης του και δια την τελείαν αυτού σύνεσιν και κατάστασιν, Θεού ευδοκία και κρίσει και δια της ψήφου του βασιλέως και της Ιεράς Συνόδου εχειροτονήθη Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μετά την έξωσιν του ιερού Φωτίου. Αφού λοιπόν ανήλθεν εις τον Πατριαρχικόν θρόνον και ανεδέχθη την φροντίδα όλων των του Θεού Εκκλησιών, εφάνη άγρυπνος φύλαξ και Ποιμήν αληθής της του Χριστού ποίμνης, ποιμαίνων τα λογικά πρόβατα προς τον θαλερόν λειμώνα της Ορθοδόξου Πίστεως, βοηθών τας χήρας, προστατεύων τα ορφανά, ελεών τους πτωχούς, ελευθερώνων τους αδικουμένους από των χειρών των δυνατωτέρων και ευαρεστών, πάσι τοις έργοις αυτού, τον Θεόν. Ούτω δε πολιτευόμενος, εις αυτό το άνθος της ηλικίας του προς Κύριον εξεδήμησε.

Τη ΙΗ΄ (18η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Οκτώ Παρθένων των εν Αγκύρα, ΤΕΚΟΥΣΗΣ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑΣ, ΚΛΑΥΔΙΑΣ, ΦΑΕΙΝΗΣ, ΕΥΦΡΑΣΙΑΣ, ΜΑΤΡΩΝΗΣ, ΙΟΥΛΙΑΣ, ΘΕΟΔΟΤΗΣ και ΘΕΟΔΟΤΟΥ Μάρτυρος.

Τεκούσα η Αγία παρθένος και Μάρτυς και αι συν αυτή αθλήσασαι επτά άλλαι Άγιαι παρθένοι και Μάρτυρες κατήγοντο εκ της Αγκύρας της Γαλατίας, από της οποίας κατήγετο και ο Άγιος Μάρτυς Θεόδοτος. Καίτοι δε ούτος ήτο έγγαμος, δεν ημέλει την ευσέβειαν και αρετήν χάριν της επιμελείας της γυναικός, αλλά πραγματευόμενος, αγοράζων δηλαδή σίτον και ζυμώνων άρτους, εξ αυτών προσέφερεν απαρχάς εις τον Θεόν, κατόπιν δε διένειμε και εις τους πτωχούς, επειδή ο μιαρός άρχων της Αγκύρας Θεότεκνος διέταξε να είναι ραντισμέναι και μεμολυσμέναι με τας σπονδάς και θυσίας των ειδώλων αι τροφαί, αι οποίαι επωλούντο εις τους Χριστιανούς.

Τη ΙΗ΄ (18η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΕΤΡΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΧΡΙΣΤΙΝΗΣ της παρθένου, ΑΝΔΡΕΟΥ, ΠΑΥΛΟΥ, ΒΕΝΕΔΙΜΟΥ, ΠΑΥΛΙΝΟΥ και ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ.

Πέτρος και οι συν αυτώ εορταζόμενοι κατά την σήμερον Άγιοι Μάρτυρες, εκ διαφόρων πατρίδων ορμώμενοι, την αυτήν προς Χριστόν ωμολόγησαν πίστιν ενώπιον των τυράννων και των ίσων ηξιώθησαν μαρτυρικών στεφάνων. Και ο μεν Πέτρος κατήγετο εκ της πόλεως Λαμψάκου, οδηγηθείς δε προ του άρχοντος της Αβυδηνών πόλεως Δεκίου, προσετάχθη να θυσιάση εις την Αφροδίτην. Όμως μη πεισθείς, αλλ’ ομολογήσας τον Χριστόν, συνετρίβη καθ’ όλον το σώμα με αλύσεις και ξύλα και μαρτυρικούς τροχούς, κατά την βάσανον δε ταύτην παρέδωσε το πνεύμα του και έλαβεν εκ Θεού τον της αθλήσεως αμάραντον στέφανον. Οι δε Άγιοι Παύλος και Ανδρέας κατήγοντο εκ της Μεσοποταμίας, στρατιώται όντες υπό τον άρχοντα Δάκνον, μετά του οποίου μετέβησαν εις τας Αθήνας. Εκεί δε ευρισκομένων, συνελήφθησαν και ερρίφθησαν εις την φυλακήν οι Άγιοι Διονύσιος και Χριστίνα, την οποίαν, βλέποντες ο Παύλος και ο Ανδρέας παρθένον ωραίαν και εις καιρόν γάμου, παρεκίνουν ταύτην εις αισχράν πράξιν. Αλλ’ η Αγία δεν εκάμφθη. Όθεν, αντί να βιάσωσιν αυτήν, μετεβλήθησαν εκείνοι δια των νουθεσιών της και επίστευσαν εις τον Χριστόν. Τούτου ένεκα αυτοί μεν οι δύο και ο θείος Διονύσιος ελιθοβολήθησαν, η δε Αγία Χριστίνα πεσούσα επ’ αυτών απεκεφαλίσθη.