Τη αυτή ημέρα 26η Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νέου Ιερομάρτυρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΥ του Ρώσου, αθλήσαντος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το αψμγ΄(1743) έτος.

Κωνστάντιος ο τρισμακάριος Ιερομάρτυς ήτο από το Χριστιανικώτατον βασίλειον των Ρώσων, είχε δε έλθει εις την Κωνσταντινούπολιν ως Ιερεύς του πρέσβεως της Ρωσίας, λόγω όμως του γενομένου τότε Ρωσοτουρκικού πολέμου οι μεν άλλοι έφυγον, αυτός δε έμεινεν εις τα μέρη της Τουρκίας και ελθών εις το Άγιον Όρος, επήγε και έμεινεν ολίγον καιρόν εις την Μεγίστην Λαύραν, από εκεί δε απήλθεν εις τα Ιεροσόλυμα και εις άλλους σεβασμίους τόπους και πάλιν επέστρεψεν εις το Άγιον Όρος, έμεινε δε και πάλιν εις την Μεγίστην Λαύραν, αναμένων να ποιήσωσιν ειρήνην τα βασίλεια. Εκεί και εγώ (λέγει ο Ιερομόναχος Ιωνάς, όστις και το υπόμνημα τούτο συνέγραψε) συνήθης αυτώ και γνώριμος, επειδή ούτος ελειτούργει εν τη Λαύρα εις την Εκκλησίαν τού εν μακαρία τη λήξει γενομένου Νεοφύτου πρώην Άρτης, όστις τον ηγάπα πολύ, διότι ήτο σοφός και ενάρετος άνθρωπος, με τον οποίον έχων και εγώ συναναστροφήν συνεχώς ωμίλουν μετ΄ αυτού περί τε της βασιλείας των Ρώσων και μάλιστα περί εκκλησιαστικών ζητημάτων. Γενομένης δε ειρήνης, απήλθε πάλιν εις Κωνσταντινούπολιν και ευρών εκεί τον πρώην πρέσβυν, εις τον οποίον ήτο εφημέριος, και ο οποίος είχεν έλθει εκ Ρωσίας, διωρίσθη πάλιν υπ΄ αυτού εφημέριος εις τον νέον πρέσβυν. Με τον νέον όμως τούτον πρέσβυν δεν γνωρίζω πως (λέγουν ότι έγραψαν αμφότεροι εναντία μεταξύ των εις την βασίλισσαν) ήλθον εις διχονοίας, συνεπεία των οποίων παρουσιασθείς ενώπιον του σουλτάνου, ή από φόβον ή από θυμόν ηρνήσατο, φευ! την των Χριστιανών άμωμον Πίστιν και έλαβε μεγάλας τιμάς από αυτόν. Δεν παρήλθον όμως ολίγαι ημέραι και ελθών εις εαυτόν και ανανήψας ως από μέθην και μετανοήσας, έκλαιεν εκ καρδίας μετά πικρών δακρύων δια το μέγα κακόν το οποίον έπαθεν, ώσπερ ο μέγας Απόστολος Πέτρος. Εις μεγάλην λοιπόν κατάνυξιν ελθών, καταφρονεί την παρούσαν ζωήν και ποθεί όλως να μαρτυρήση και ρίψας το σχήμα των Αγαρηνών εις την γην και καταπατήσας αυτό, εφόρεσε ξεσχισμένον ράσον και με μαύρον μανδήλιον δέσας την κεφαλήν του, επήγε πάλιν εκεί όπου ηρνήθη τον Χριστόν και τον ωμολόγησε παρρησία ενώπιον του σουλτάνου Θεόν αληθινόν, την δε θρησκείαν των Αγαρηνών και τον τούτων προφήτην εξεφαύλισε λαύρως. Ταύτα οι Τούρκοι ακούσαντες και καταισχυνθέντες, ευθύς απέτεμον την αγίαν αυτού κεφαλήν έμπροσθεν του βασιλικού παλατίου και τοιουτοτρόπως έλαβε χαίρων τον στέφανον του Μαρτυρίου· ου ταις πρεσβείαις και ημείς αξιωθείημεν των αιωνίων αγαθών. Αμήν.

Τη αυτή ημέρα 26η Δεκεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΕΥΑΡΕΣΤΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Ευάρεστος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου του Εικονομάχου, βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωιγ-ωκ (813-820), καταγόμενος εκ της επαρχίας Γαλατών, υιός περιφήμων γονέων. Αφ΄ ου δε ο ρηθείς Λέων εφονεύθη, διεδέχθη την βασιλείαν Μιχαήλ Β΄ ο καλούμενος Τραυλός εν έτει ωκ΄ (820). Επειδή δε και αυτός ήτο αισχρότατος και ομοιότροπος με τον προλαβόντα Λέοντα, έλαβε την προσήκουσαν τιμωρίαν.

Τη αυτή ημέρα 26η Δεκεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ο εξ Ιουδαίων εν ειρήνη τελειούται.

Κωνσταντίνος ο Όσιος ήτο από τα Σύναδα (πόλιν ένδοξον της μεγάλης Φρυγίας τετιμημένην με θρόνον Μητροπολίτου και αριθμούσαν είκοσιν Επισκόπους), καταγόμενος από το γένος των Ιουδαίων. Έτι δε πολύ νέος ων, ηκολούθει την μητέρα του και βλέπων Χριστιανόν τινα, ο οποίος, όταν εχασμήθη, εσχημάτισεν εις το στόμα του τον τύπον του Τιμίου Σταυρού, έκτοτε και αυτός έπραττε το ίδιον μιμούμενος τον Χριστιανόν· όχι δε τούτο μόνον, αλλά και τα άλλα των Χριστιανών έργα και αυτός με θερμήν πίστιν εμιμείτο.

Τη 26η Δεκεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΥΘΥΜΙΟΥ Επισκόπου Σάρδεων του Ομολογητού, ή μάλλον ειπείν, του Ιερομάρτυρος.

Ευθύμιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών έζη κατά τους χρόνους των ευσεβών και Ορθοδόξων βασιλέων Κωνσταντίνου ΣΤ΄ (780-797) και Ειρήνης (797- 802) της μητρός αυτού, ήτο δε εκ τινος χώρας Ούζαρα λεγομένης, και ευρισκομένης εις τα όρια της Λυκαονίας, υιός Χριστιανών γονέων, οίτινες έχοντες κτήματα ίδια, αμπέλους, αγρούς, ζώα και άλλα κινητά και ακίνητα πράγματα, έζων με αυτάρκειαν. Είχον δε και άλλα τέκνα, τα οποία έβαλον εις διαφόρους τέχνας, τον δε Άγιον έδωκαν οι γονείς του εις την μάθησιν των γραμμάτων, τα οποία έμαθε καλώς εις ολίγον διάστημα, ομοίως και όλην την εκκλησιαστικήν τάξιν και Ακολουθίαν, διότι είχε νουν δεξιόν και φυσικήν επιτηδειότητα εις το μανθάνειν.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Δεκεμβρίου, η Σύναξις της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ.

Λεχώ άμωμον ανδρός μη γνούσαν λέχος. Δώροις αμώμοις δεξιούμαι τοις λόγοις.          Μολπήν Αγνοτάτην λεχοί εικάδι έκτη αείδω.

 

Η εν Αιγύπτω φυγή της ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ  ΘΕΟΤΟΚΟΥ.                                          

Η της Υπεραγίας Θεοτόκου φυγή εις Αίγυπτον εγένετο ότε ο Ηρώδης έδωκεν ορισμόν να θανατωθώσιν όλα τα νήπια όσα ήσαν εις την Βηθλεέμ. Τότε Άγγελος Κυρίου εφάνη κατ΄ όναρ εις τον Ιωσήφ λέγων· «Εγείρου, και παραλαβών το παιδίον και την Μητέρα του ύπαγε εις την Αίγυπτον» (Ματθ. β: 13). Κατέφυγε δε εκεί η Υπεραγία Θεοτόκος ομού με το Βρέφος δια δύο αίτια, αφ΄ ενός μεν, ίνα πληρωθή το ρηθέν δια του Προφήτου Ωσηέ λέγοντος· «Εξ Αιγύπτου εκάλεσα τον υιόν μου» (Ωσ. ια΄: 1), αφ΄ ετέρου δε, ίνα φιμωθή παν στόμα των αιρετικών. Διότι εάν δεν έφευγεν ο Κύριος, αλλ΄ ήθελε συλληφθή από τον Ηρώδην, εάν μεν εφονεύετο από εκείνον, βεβαίως ήθελεν εμποδισθή η σωτηρία των ανθρώπων, εάν δε δεν εφονεύετο, αλλ΄ έμενεν άθικτος, ίνα τελειώση την οικονομίαν, βεβαίως ήθελε φανή εις τους πολλούς, ότι δεν εφόρεσε την ανθρωπίνην φύσιν πραγματικώς και κατ΄ αλήθειαν, αλλά μόνον κατά δόκησιν και φαντασίαν, επειδή αν εφόρει σάρκα αληθή, όπως ήτο βεβαίως και η αλήθεια, ήθελε κοπή υπό του ξίφους. Εάν λοιπόν οι άθλιοι αιρετικοί ετόλμησαν και τούτο να είπωσιν, ότι δηλαδή κατά φαντασίαν ο Κύριος εγεννήθη, ως ο θεομάχος Μάνης και οι τούτου οπαδοί Μανιχαίοι, μολονότι δεν έλαβον ουδεμίαν αιτίαν και αφορμήν, πόσω μάλλον το τοιούτον θα υπεστήριζον, εάν εύρισκον και αιτίαν; Δια τας ρηθείσας λοιπόν δύο αιτίας φεύγει ο Κύριος εις την Αίγυπτον, και προς τούτοις ίνα συντρίψη και τα εν Αιγύπτω ευρισκόμενα είδωλα.