Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΝΑΝΙΟΥ Πρεσβυτέρου, ΠΕΤΡΟΥ δεσμοφύλακος και των συν αυτοίς επτά στρατιωτών.

Ανανίας και Πέτρος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και Μαξιμιανού ηγεμόνος της Φοινίκης, εν έτει 295. Συλληφθείς λοιπόν ο Άγιος Ανανίας εφέρθη εις τον ηγεμόνα και επειδή ωμολόγησε μεν τον Χριστόν, ενέπαιξε δε τα είδωλα, δέρεται με ραβδία και κατακαίεται εις τας πλευράς με σούβλας πεπυρωμένας· έπειτα αλείφουσι τα κεκαυμένα μέλη του με όξος και άλας. Μετά ταύτα δια προσευχής του ο Άγιος έσεισε τον ναόν και κατεκρήμνισε τα είδωλα εις την γην.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΥΜΕΩΝ του επιλεγομένου Παλαιού.

Συμεών ο Όσιος Πατήρ ημών παιδιόθεν ηγάπησε την ερημικήν ζωήν. Όθεν κατοικήσας εντός σπηλαίου κατά το βουνόν το καλούμενον Αμανόν, δεν απήλαυσεν ουδεμιάς ανθρωπίνης τροφής· διότι ούτε άρτον ούτε άλλο τι είχεν ως τροφήν του, αλλά μόνον τα χόρτα του αγρού. Επειδή δε επεθύμησε να ίδη το Σίναιον όρος και να προσκυνήση τα εις αυτό ιερά σεβάσματα, επήγεν εκεί και φθάσας εις το σπήλαιον, εις το οποίον εκρύβη ο προφήτης Μωϋσής, όταν ηξιώθη να ίδη τον Θεόν (καθώς είναι δυνατόν να ίδη αυτόν η ανθρωπίνη φύσις), εισήλθεν εις αυτό και έπεσε πρηνής, διήλθε δε ούτω νήστις επτά ημέρας, προσκαρτερών χάριν Θεού μετά δακρύων και προσευχών.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη του μεγάλου σεισμού.

Εις τους τελευταίους χρόνους της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού εν ημέρα Κυριακή ώρα Δευτέρα, έγινε σεισμός εις την Κωνσταντινούπολιν τόσον μέγας, ώστε εκρημνίσθησαν τα τείχη αυτής και πολλά μέρη και πολλαί οικίαι της πόλεως, εξαιρέτως όμως από το έμβασμα, το καλούμενον Τρωαδίσιον, έως το χάλκινον Τετράπυλον. Εσυνέχισε δε ο τοιούτος σεισμός μήνας τρεις. Τότε ο βασιλεύς ποιών λιτανείαν, μεθ’ όλου του λαού, έλεγε ταύτα δακρύων προς τον Θεόν: «Ρύσαι ημάς, Κύριε, της δικαίας σου οργής και δος συγχώρησιν των αμαρτιών ημών. Επειδή δια τας αμαρτίας ημών εσάλευσας την γην και συνετάραξας αυτήν, ίνα σε δοξάζωμεν τον μόνον αγαθόν Θεόν ημών και φιλάνθρωπον».

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ και της συμβίας αυτού ΜΑΡΙΑΣ και των τέκνων αυτών ΑΡΚΑΔΙΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ.

Ξενοφών ο Όσιος πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ -- φξε΄ (527- 565), πατρίδα έχων την βασιλίδα των πόλεων Κωνσταντινούπολιν, ανήρ πλούσιος και ευγενής και την προς Θεόν ευσέβειαν πνέων. Είχε δε και συμβίαν ομοίαν εις την αρετήν αυτού ονόματι Μαρίαν και υιούς δύο, Αρκάδιον και Ιωάννην καλουμένους, τους οποίους έπεμψεν εις Βηρυτόν προς μάθησιν των νόμων και άσκησιν, ότι εκεί ήσαν τότε τα σχολεία. Εκεί λοιπόν εμάνθανον οι νέοι ούτοι τα γράμματα και είχον μεγάλην φήμην δια τας αρετάς των. Κατά την εποχήν εκείνην ασθενήσας ο Ξενοφών προσκάλεσε τα τέκνα του και λέγει εις αυτά: