Τη Α΄ (1η) Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ του θαυματουργού και των συν αυτώ.

Κωνσταντίνος ο Μάρτυς και οι συν αυτώ αθλήσαντες Μάρτυρες κατήγοντο από διάφορα μέρη, εις δε τον αριθμόν ήσαν τριακόσιοι. Απήλθον δε εις την Αγίαν πόλιν Ιερουσαλήμ δια να προσκυνήσουν, και αφ’ ου επροσκύνησαν όλα τα αγιάσματα εξήλθον από την Ιερουσαλήμ, και ανεχώρησαν εις την έρημον του Ιορδάνου, και εκεί διέτριβον. Ελθόντες δε μια των ημερών όλοι εις το επίνειον Ιόππην, εύρον πλοίον, εις το οποίον επεβιβάσθησαν και πλέοντες έφθασαν εις την περίφημον νήσον Κύπρον, εις τον λιμένα της Πάφου. Όμως το πλοίον, κλυδωνιζόμενον από δυνατόν και μεγάλον άνεμον, συνετρίβη, οι δε Άγιοι θεία χάριτι διεσώθησαν όλοι αβλαβείς, και διεμοιράσθησαν εις όλην την νήσον της Κύπρου.

Τη Α΄ (1η) Ιουλίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΕΤΡΟΥ του Πατρικίου, του γενομένου εν τοις Ευάνδρου.

Πέτρος ο Όσιος πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου και Ειρήνης της ευσεβεστάτης Αυγούστης εν έτει ψπ΄ (780), υιός γονέων μεγαλοπρεπών και ενδόξων. Επειδή ο πατήρ του ήτο Πατρίκιος του Βασιλέως και στρατηγός, Κωνσταντίνος ονομαζόμενος. Εκ νεαράς ηλικίας φοιτών ο Άγιος εις τα σχολεία, εσύναξεν εις την ψυχήν του ως μέλισσα όλα τα κάλλιστα μαθήματα της Γραμματικής και Φιλοσοφίας. Έπειτα συζευχθείς γυναίκα νόμιμον, ετιμήθη και έγινε Δομέστικος των σχολών και Πατρίκιος, αφού ο πατήρ του απέθανεν.

Τη Α΄ (1η) Ιουλίου, μνήμη των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων ΚΟΣΜΑ και ΔΑΜΙΑΝΟΥ των Ρωμαίων.

Κοσμάς και Δαμιανός οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους Καρίνου και Νουμεριανού των αυταδέλφων Βασιλέων εν έτει σπδ΄ (284), κατήγοντο δε εκ της μεγαλουπόλεως Ρώμης. Αυτάδελφοι όντες μετήρχοντο και οι δύο την ιατρική και εθεράπευον όχι μόνον τους ανθρώπους, αλλά και τα κτήνη και άλογα ζώα· δι’ αντιμισθίαν δε της ιατρείας εζήτουν το να πιστεύωσιν εις τον Χριστόν οι ιατρευόμενοι, χωρίς να λαμβάνωσι παρ’ αυτών ουδεμίαν υλικήν αμοιβήν. Διαβληθέντες δε εις τον βασιλέα Καρίνον, ότι ενεργούσι τας ιατρείας και τα θαύματα με μαγικήν τέχνην, και μη θέλοντες να παραδοθώσιν άλλοι αντί αυτών, προσήλθον αυτόκλητοι και παρεδόθησαν εις χείρας του βασιλέως.

Τη Λ΄ (30η) Ιουνίου, ο Άγιος Νεομάρτυς Μιχαήλ ο κηπουρός, ο εν Αθήναις μαρτυρήσας κατά το έτος αψο΄ (1770), ξίφει τελειούται.

Μιχαήλ ο μακάριος νεομάρτυς του Χριστού ήτο από τας περιφήμους Αθήνας, ευσεβών γονέων υιός, απλούς πολύ εις την σκέψιν· έμεινε δε και αγράμματος δια την πολλήν πτωχείαν των γονέων του, και άλλην εργασίαν δεν έκαμνε, παρά ειργάζετο εις τους κήπους και μετέφερε κοπρίαν εις αυτούς με ένα ονάριον όπου απέκτησε, και ούτως απελάμβανε τα προς ζωάρκειαν· ηγόραζε δε και πολλάς φοράς από την πόλιν εκείνα όπου χρειάζονται οι χωρικοί, και επήγαινεν εις τα χωρία και τα επώλει.

Τη Λ΄ (30η) Ιουνίου, η Σύναξις των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ των ΔΩΔΕΚΑ, και δήλωσις που και πως έκαστος αυτών εκήρυξε και ετελειώθη.

Τω Λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν, και τω Πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών (Ψαλμ. λβ:6). Ταύτα ο μακαριώτατος Δαβίδ, υπό του Αγίου Πνεύματος ενηχούμενος, τρανώς εδογμάτισεν. Λέγων δηλαδή ότι η Αγία Τριάς είναι των όλων δημιουργός. Αύτη είναι η προάναρχος αρχή, η εν τρισί προσώποις μία θεότης, η πάντων βασιλεύουσα, η οποία εφιλοξενήθη επί της γης εις την δρυν του Μαμβρή υπό του προπάτορος Αβραάμ, χωρίς να αφήση τα ουράνια· προεμήνυε δε με την φιλοξενίαν ταύτην την δια σαρκός του Θεού Λόγου επιφάνειαν, και τους σήμερον εορταζομένους Αγίους Αποστόλους, επειδή είπεν εις τον Αβραάμ· «Και ευλογηθήσονται εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γης» (Γεν. κβ: 18) και πάλιν· «Και βασιλείς εκ σου εξελεύσονται» (Γεν. ιζ: 6).

Τη ΚΘ΄ (29η) Ιουνίου μνήμη των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων Αποστόλων και Κορυφαίων ΠΕΤΡΟΥ και ΠΑΥΛΟΥ.

Πέτρος ο Κορυφαίος Απόστολος του Κυρίου ήτο αδελφός Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, καταγόμενος εκ πόλεως ευτελούς και μικράς, της Βηθσαϊδά, υιός Ιωνά, εκ της φυλής του Πατριάρχου Συμεών, κατά τους χρόνους Υρκανού Αρχιερέως των Ιουδαίων, ζων εν εσχάτη πενία, και δια των ιδίων αυτού χειρών ποριζόμενος τα προς το ζην αναγκαία. Αφού δε ο πατήρ του Ιωνάς ετελεύτησεν, ο μεν Πέτρος έλαβεν εις γυναίκα την θυγατέρα Αριστοβούλου, αδελφού Βαρνάβα του Αποστόλου και απέκτησε τέκνα, ο δε Ανδρέας έμεινεν εν παρθενία. Όταν δε ο Βαπτιστής Ιωάννης εκρατείτο υπό του Ηρώδου εν τη φυλακή, τότε ο Κύριος, ελθών εις την λίμνην Γεννησαρέτ, εύρε τον Ανδρέαν και Πέτρον, οίτινες διώρθωνον τα δίκτυά των και ούτως εκάλεσεν αυτούς· όθεν ευθύς τον ηκολούθησαν.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, μνήμη του δικαίου και μακαρίου Σεργίου του Μαγίστρου, του συστησαμένου την Μονήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, την εν τω κόλπω Νικομηδείας, την λεγομένην του Νικητιάτου.

Σέργιος ο Άγιος ήτο εκ της χώρας των Παφλαγόνων, εκ κώμης ονομαζομένης Νικήτια, ήτις ευρίσκεται πλησίον της πόλεως Αμάστριδος της εν τω Ευξείνω Πόντω, εν έτει ωμβ΄ (842) εκ της κώμης δε ωνομάσθη και το Μοναστήριον του Νικητιάτου. Ούτος λοιπόν ήτο αγαθός, και αγαθών γονέων υιός, έχων και συγγενείς την αοίδιμον Θεοδώραν την βασίλισσαν, την σύζυγον Θεοφίλου του εικονομάχου, και τον ταύτης υιόν Μιχαήλ τον βασιλέα· εχρημάτισε δε ζηλωτής διάπυρος της Ορθοδόξου πίστεως και πολύ ηγωνίσθη ο μακάριος υπέρ της Ορθοδοξίας και αναστηλώσεως των σεπτών αγίων Εικόνων.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Παππίου.

Παππίας ο Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους των βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού εν έτει τα΄ (301) σεβόμενος και πιστεύων εις τον Χριστόν εκ προγόνων, κηρύττων δε και εις τους άλλους την ευσέβειαν. Όθεν διαβληθείς εις τον τότε άρχοντα συνελήφθη, και παρασταθείς εις αυτόν παρεκινήθη να θυσιάση εις τα είδωλα· επειδή όμως δεν επείσθη, αλλά μάλιστα ύβρισε τον άρχοντα, δια τούτο εκίνησεν αυτού την οργήν. Πάραυτα λοιπόν ετάνυσαν τον Άγιον εκ των τεσσάρων μερών του σώματος και έδειραν αυτόν επί πολλήν ώραν· έπειτα τον έβαλον εντός λέβητος πλήρους ελαίου και λίπους, ότε ηκολούθησε θαύμα εκπλήξεως άξιον. Εφαίνετο δηλαδή ο Μάρτυς κεχωσμένος όλος εντός του πυρός, και ενδεδυμένος το πυρ ως ιμάτιον, και ούτως έμεινεν εν τη βασάνω ταύτη επτά ολοκλήρους ημέρας· ένεκα δε του θαύματος τούτου πολλούς απίστους είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού.

Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουνίου, η εύρεσις των τιμίων λειψάνων των Αγίων Μαρτύρων Αναργύρων ΚΥΡΟΥ και ΙΩΑΝΝΟΥ.

Κύρος και Ιωάννης, οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες και θαυματουργοί Ανάργυροι και ιατροί, ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 292, και ο μεν Άγιος Κύρος κατήγετο εκ της Αλεξανδρείας, ο δε Ιωάννης εκ της πόλεως Εδέσσης. Ούτοι λοιπόν ενωθέντες δια της ομοιότητος της γνώμης των περιήρχοντο και ιάτρευον πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Επειδή δε παρεκίνουν πολλούς να μαρτυρήσωσι, προσήχθησαν εις τον κατά τόπον άρχοντα, εις τον οποίον παραστάντες και ομολογήσαντες τον Χριστόν, υπεβλήθησαν εις διαφόρους τιμωρίας, έπειτα δε απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΖ΄ (27η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ανέκτου.

Ανέκτος ο Άγιος Μάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και ηγεμόνος Καισαρείας της Καππαδοκίας Ουρβανού εν έτει 298. Επειδή δε εδίδασκε τους Χριστιανούς και τους παρεκίνει να μη φοβώνται τας βασάνους, αλλά μάλλον να ανθίστανται κατά των Ελλήνων χάριν της αληθείας και να αποθνήσκωσιν υπέρ της πίστεως του Χριστού, τούτου ένεκα διεβλήθη εις τον ρηθέντα ηγεμόνα. Συλληφθείς όθεν πρώτον μεν ερρίφθη εν τη φυλακή, είτα δε παρέστη εις τον ηγεμόνα, ο οποίος ηνάγκασεν αυτόν να θυσιάση εις τα είδωλα, αλλ’ ο Άγιος δια προσευχής του εκρήμνισεν αυτά εις την γην. Όθεν ετάνυσαν τον Μάρτυρα εκ των τεσσάρων μερών του σώματος και έδειραν αυτόν δέκα στρατιώται με βούνευρα· είτα εκρέμασαν αυτόν επί ξύλου και κατέκοψαν δια ξυρού τους δακτύλους των χειρών και των ποδών του, και όλον το σώμα του κατεξέσχισαν με σιδηρούς όνυχας.

Τη ΚΖ΄ (27η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΣΑΜΨΩΝ του Ξενοδόχου.

Σαμψών, ο περιφανής ούτος και φιλόξενος ανήρ, ο εις πάσαν γην και θάλασσαν περιβόητος, ήτο από την πρεσβυτέραν Ρώμην, από ευγενείς γονείς και πλουσίους γεννηθείς και ανατραφείς με αυτάρκειαν πραγμάτων και με ενδύματα πλούσια. Επειδή δε οι γονείς του ήσαν από γένος βασιλικόν και είχον πολλά εισοδήματα, εξώδευον ελεύθερα δια να τον μάθουν γράμματα· όθεν έγινε τέλειος εις ολίγον καιρόν, όχι μόνον εις τα ποιητικά, αλλά και εις τα φιλοσοφικά, εσπούδασε δε και την ιατρικήν τέχνην και άλλα όσα του εφάνησαν αρμόδια.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος Δαβίδ του εν τη κατά το αγιώνυμον Όρος του Άθω Σκήτη της Αγίας Άννης ασκήσαντος, και εν Θεσσαλονίκη κατά το 1813 δι αγχόνης υπέρ Χριστού αθλήσαντος.

Δαβίδ ο Όσιομάρτυς πατρίδα μεν είχε την εν τη Μικρά Ασία κωμόπολιν Κυδωνίας. Ελθών δε εις το Άγιον Όρος, έμεινε μετά τινος συμπατριώτου του Γέροντος εν τη Ιερά και σεβασμία Σκήτη της Θεοπρομήτορος Αγίας Άννης, ένθα και εκάρη μοναχός θεαρέστως πολιτευόμενος. Ζηλωτής δε ων περί τα θεία και βλέπων τον εν τη κορυφή του Άθω ναόν της θείας του Σωτήρος Μεταμορφώσεως κατηδαφισμένον υπό κεραυνών, ομοίως και τον κάτωθεν ναόν της Υπεραγίας Θεοτόκου ετοιμόρροπον, λαβών άδειαν απήλθεν εις την Σμύρνην, όπου δια προτροπής του συνέλεξεν ικανήν ελεημοσύνην παρά των ευσεβών Χριστιανών προς ανοικοδόμησιν των ανωτέρω θείων ναών.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Ιωάννου Επισκόπου Γοτθίας εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ιωάννης ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου, εν έτει ψιστ΄ (716), έφθασε δε και έως Κωνσταντίνου και Ειρήνης των βασιλέων εν έτει ψπ΄ (780) βασιλευσάντων, καταγόμενος εκ της χώρας των Ταυροσκυθών, ευρισκομένης κατά την νυν λεγομένην Κριμαίαν και υποκειμένης εις τους Γότθους. Ούτος λοιπόν ήτο υιός Λέοντος και Φωτεινής, και εγεννήθη μεν κατ’ επαγγελίαν, ηγιάσθη δε εκ βρέφους, ως ο μέγας Σαμουήλ και Ιερεμίας ο Προφήτης· δια τούτο άμα γεννηθείς, αφιερώθη εις τον Θεόν.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΔΑΒΙΔ του εν Θεσσαλονίκη.

Δαβίδ ο πολυϋμνητος ούτος Πατήρ, επίγειος Άγγελος και επουράνιος άνθρωπος, εγεννήθη και ανετράφη εις την λαμπράν και μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην, και απαρνηθείς τον κόσμον και τα εγκόσμια εγκατέλιπε φίλους και συγγενείς, τιμήν και δόξαν πρόσκαιρον, χρήματα, κτήματα και πάσαν άλλην ευδαιμονίαν πρόσκαιρον, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, κατά την ευαγγελικήν παραγγελίαν, και ηκολούθησε τω Δεσπότη, σηκώσας τον Σταυρόν εκ νεότητος, επειδή ετρώθη βαθέως η καρδία του από τον ένθεον έρωτα. Έκοψε λοιπόν τας τρίχας της κεφαλής και έμεινεν εις το Μοναστήριον των Μαρτύρων Θεοδώρου και Μερκουρίου των Κουκουλιατών επονομαζόμενον, εις το οποίον ησύχαζεν αγωνιζόμενος υπέρ άνθρωπον, τηρών πάσαν αρετήν επιμελέστατα· εξαιρέτως δε ήσκει από όλας τας αρετάς την εγκράτειαν και ταπείνωσιν, γνωρίζων καλώς ότι ο χορτασμός της κοιλίας αποδιώκει την αγρυπνίαν και σωφροσύνην, και η κενοδοξία πάλιν αφανίζει όλας τας αρετάς παντελώς.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος Γεωργίου του εξ Ατταλείας μεν καταγομένου εν Κρήνη δε της Μικράς Ασίας μαρτυρήσαντος και δι’ αγχόνης κατά το 1823 τελειωθέντος.

Γεώργιος ο Άγιος του Χριστού και καλλίνικος Νεομάρτυς κατήγετο εκ των μερών της Ατταλείας, γεννηθείς από γονείς πλουσίους και ευσεβείς, οίτινες και εκκλησίαν ιδιόκτητον είχον εις την πατρίδα των, προς τιμήν της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης. Ωμίλουν δε την τουρκικήν γλώσσαν καθώς και πάντες οι τα μέρη εκείνα οικούντες Χριστιανοί λόγω της πολυχρονίου δουλείας και τουρκικής κυριαρχίας, την οποίαν ακολούθως έμαθε και ο παις αυτών Γεώργιος. Ευρισκόμενος ούτος έτι εις παιδικήν ηλικίαν και παίζων ημέραν τινά μετ’ άλλων συνομηλίκων παιδίων εν τη οδώ, εμακρύνθη πολύ της πατρικής του οικίας. Έτυχε λοιπόν τότε να διέρχεται εκείθεν ο διοικητής της περιφερείας (Αγάς), Προύσαλης λεγόμενος, όστις ιδών την πραότητα και το χρηστόν ήθος του νέου ήρπασεν αυτόν (τοιαύται αρπαγαί των Χριστιανικών παιδίων ήσαν συνήθεις τότε υπό των κρατούντων Τούρκων) και έφερεν εις την οικίαν του.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη και άθλησις του Αγίου Οσιομάρτυρος Προκοπίου, του από Βάρνης καταγομένου, και αθλήσαντος εν Σμύρνη εν έτει αωι΄ (1810) από Χριστού.

Προκόπιος ο Οσιομάρτυς ήτο από τα μέρη τα πλησιόχωρα της Βάρνας, από γονείς ευσεβείς· ούτος, αφού έφθασεν εις ηλικίαν χρόνων είκοσι, επεθύμησε την μοναδικήν πολιτείαν, και καταλιπών γονείς, πατρίδα και συγγενείς επήγεν εις το Άγιον Όρος του Άθω και ερευνήσας εις διαφόρους τόπους τα περί ψυχικής σωτηρίας, μετέρχεται την ασκητικήν ζωήν, υποταγείς εις ένα γέροντα, ονόματι Διονύσιον, εις την σκήτην του Τιμίου Προδρόμου. Μετ’ ολίγον χρόνον έλαβε και το άγιον σχήμα των Μοναχών, το οποίον επεθύμει· ήτο δε εκ φύσεως άκακος και απλούστατος εις την γνώμην, και εθαυμάζετο υπό πολλών δια την αρετήν του, την τε υπακοήν προς τον γέροντά του και επιμονήν εις τους κόπους της ασκητικής πολιτείας.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου Διονυσίου του κτίτορος της εν τω Όρει του Άθω ιεράς και κοινοβιακής Μονής του Τιμίου Προδρόμου, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Διονύσιος ο θαυμάσιος ούτος Πατήρ ημών ήτο από τα περίχωρα της Καστορίας, από χωρίον Κορησσόν καλούμενον. Οι γονείς του ήσαν γεωργοί, ούτε πολλά πλούσιοι, ούτε πένητες, αλλά ζώντες προς αυτάρκειαν, πλην ήσαν ευσεβείς και ενάρετοι. Γεννηθείς λοιπόν από τοιούτους γονείς ο ευγενής την ψυχήν Διονύσιος, έμαθεν ολίγα γράμματα· έπειτα, επειδή ήτο εκ φύσεως συνετός και φρόνιμος, κατεφρόνησε τα αγαθά της παρούσης ζωής ως φθαρτά και ρέοντα, και επόθησε τα ουράνια και αιώνια, τα οποία εστοχάζετο καθ’ εκάστην και εμελέτα κατά διάνοιαν· και καθώς μία διψασμένη έλαφος τρέχει με πόθον πολύν εις τας πηγάς των υδάτων, ούτω και τούτου η καρδία κατεφλέγετο περισσώς από τον ένθεον έρωτα. Όθεν  κατά την καλήν αυτού γνώμην, τον ηξίωσε και ο Κύριος και έγινε δούλος του γνήσιος· και ακούσατε εξ αρχής την διήγησιν.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ορεντίου και των εξ γνησίων αυτού αδελφών Φαρνακίου, Έρωτος, Φίρμου, Φιρμίνου, Κυριάκου και Λογγίνου.

Ορέντιος ο Μάρτυς και οι αδελφοί αυτού ήσαν κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού και Μαξιμιανού εν έτει τα΄ (301) καταγόμενοι μεν εκ της Ανατολής, συνηριθμημένοι δε με διακοσίους Τύρωνας (ήτοι νεοσυλλέκτους στρατιώτας), υπό τον Κουβικουλάριον Ρόδωνα, εν τη πόλει της Αντιοχείας, οι οποίοι απήλθον εις τα μέρη της Θράκης και κατετάχθησαν εις εν τάγμα, το οποίον ωνομάζετο Λεγέανδρον. Επειδή δε κατά τους χρόνους εκείνους εκίνησαν επανάστασιν οι Σκύθαι και διαβάντες τον Δούναβιν ελεηλάτουν την Θράκην, δια τούτο αφού ετελεύτησεν ο Διοκλητιανός και εκράτησε την βασιλείαν ο Μαξιμιανός εν τη Ανατολή, διέκειτο ούτος έμφροντις και απορών, και μάλιστα διότι ο αρχηγός των Σκυθών, Μαραθώμ ονομαζόμενος, όστις υπερέβαλλε τους άλλους κατά το μέγεθος του σώματος και κατά το κάλλος και την ανδρείαν, εκάλει τον Μαξιμιανόν ή άλλον τινά εις μονομαχίαν, επί τω όρω ότι εις εκείνον εκ των δύο ο οποίος ήθελε νικήσει, να δίδωσιν οι άλλοι τα νικητήρια και να υποτάσσωνται εις αυτόν.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΦΕΒΡΩΝΙΑΣ.

Φεβρωνία η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν επί του αυτοκράτορος Διοκλητιανού, ότε μέγας διωγμός ηγέρθη υπό τούτου κατά των Χριστιανών. Κατά τους χρόνους δηλαδή του βασιλέως αυτού, έζη εις την Ρώμην έπαρχος τις, ονόματι Άνθιμος, όστις είχεν υιόν καλούμενον Λυσίμαχον, τον οποίον είχεν αρραβωνιασμένον με την θυγατέρα ενός συγκλητικού, Προσφόρου ονόματι. Ούτος ο έπαρχος ησθένησε βαρύτατα, και προσκαλεσάμενος τον αδελφόν του, Σελήνον καλούμενον, είπεν αυτώ: «Εις τας χείρας σου παραδίδω τον υιόν μου Λυσίμαχον, τον οποίον έχε ως υιόν σου, και αυτός σε ως πατέρα του. και εάν αποθάνω, τελείωσον ως πρέπει χαρμοσύνως τους γάμους του». Ταύτα ειπών ο Άνθιμος, μετά τρεις ημέρας απέθανεν. Ο δε βασιλεύς προσεκάλεσε τον Λυσίμαχον, και του λέγει έμπροσθεν του θείου του:

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιουνίου, ο Άγιος Νεομάρτυς Παναγιώτης, ο Καισαρεύς, εμαρτύρησεν εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1765.

Παναγιώτης ο μακάριος και νέος Μάρτυς του Χριστού κατήγετο εκ Καισαρείας, εμαρτύρησε δε δια την ευσέβειαν εν Κωνσταντινουπόλει, νέος τη ηλικία έως είκοσι ετών, υιός Ισραήλ τινος, ανδρός εναρέτου και ευσεβούς, του οποίου το ιερόν λείψανον ενεταφίασαν οι Χριστιανοί έξω εις την Ζωοδόχον Πηγήν. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Ιουνίου, το γενέσιον του τιμίου ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού ΙΩΑΝΝΟΥ.

Ιωάννης ο ένδοξος Προφήτης, Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, εμαρτυρήθη υπό του Δεσπότου Χριστού, ότι μεταξύ των γεννητών υιών των γυναικών αυτός είναι ο μεγαλύτερος πάντων, και ότι υπερβαίνει τους Προφήτας. Ούτος εσκίρτησεν ακόμη εν τη κοιλία της μητρός του, και εκήρυξεν εις όλους τους εν τη γη την παρουσίαν του Σωτήρος· ούτος προέδραμε και κατήλθεν εις τον Άδην, και ευηγγελίσατο την έλευσιν του Κυρίου. Ούτος υπήρξεν υιός Ζαχαρίου του Αρχιερέως και Ελισάβετ της στείρας, γεννηθείς δια Θείας επαγγελίας και υποσχέσεως· αυτός και την σιωπήν του πατρός του Ζαχαρίου έλυσεν όταν εγεννήθη και όλον τον κόσμον ενέπλησε χαράς. Δια τούτο και οι Άγγελοι σήμερον μετά των ανθρώπων ευφραίνονται, και όλη η Κτίσις χαράς επληρώθη. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον αγιώτατον αυτού Ναόν, τον ευρισκόμενον εις τόπον κακούμενον Φωρακίου.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ευστοχίου Πρεσβυτέρου, και των συν αυτώ Γαΐου ανεψιού αυτού, και των τέκνων αυτού Λολλίας, Πρόβης και Ουρβανού.

Ευστόχιος ο Άγιος Μάρτυς και Γάϊος ο ανεψιός του και τα τέκνα του Λολλία, Πρόβη και Ουρβανός, ήσαν εκ της πόλεως της καλουμένης Ούσαδος, κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού και Αγρίππα ηγεμόνος εν έτει τ΄ (300). Ο Ευστόχιος λοιπόν ούτος πρότερον μεν ήτο Ιερεύς των ειδώλων, ύστερον δε βλέπων τους Αγίους να μαρτυρώσι δια τον Χριστόν και να ποιώσι παράδοξα θαύματα, απεστράφη την θρησκείαν των ειδώλων, και προσελθών εις τον Ευδόξιον τον Επίσκοπον Αντιοχείας, εβαπτίσθη υπ’ αυτού και έλαβε το αξίωμα του Πρεσβυτέρου. Πορευθείς δε εις κώμην τινά της Λυκαονίας, Λύστρα καλουμένην, εύρεν εκεί τον ανεψιόν του Γάϊον και τα τρία αυτού τέκνα, Λολλίαν, Πρόβην και Ουρβανόν και διδάξας αυτούς την του Χριστού πίστιν, εβάπτισεν αυτούς τε και όλους τους συγγενείς του.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Αριστοκλέους Πρεσβυτέρου, Δημητριανού Διακόνου, και Αθανασίου Αναγνώστου.

Αριστοκλής ο εκ των τριών τούτων Αγίων Μάρτυς ήτο Κύπριος το γένος, καταγόμενος εκ της πόλεως Ταμασού, ιερεύς ων αυτής, εν έτει τβ΄ (302). Κατά δε τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού ανέβη ούτος επί του εκεί όρους και εκρύβη εντός σπηλαίου, φοβούμενος τον διωγμόν, ο οποίος είχε κινηθή κατά των Χριστιανών. Εν τω σπηλαίω δε προσευχόμενος, είδε φως αστραπηβόλον, το οποίον έλαμπεν υπέρ τον ήλιον και φωνήν ήκουσεν εξ ουρανού, παρακινούσα αυτόν να υπάγη εις την Μητρόπολιν της Κύπρου Σαλαμίνα, ήτοι εις την Αμμόχωστον, ένθα να υπομείνη το δια μαρτυρίου τέλος.

Τη ΚΓ΄ (23η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΓΡΙΠΠΙΝΗΣ.

Αγριππίνα η Αγία του Χριστού Μάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα της περιδόξου πόλεως Ρώμης, εκ νεότητός της δε παρέδωκεν εαυτήν εις τον Θεόν. Όθεν ευωδίαζε μεν τας καρδίας των πιστών, ως κήπος τις ηνθισμένος, ή ευωδέστατον ρόδον, απεδίωκε δε την δυσωδίαν των παθών, καθό στολίσασα την ψυχήν της η μακαρία με την παρθενίαν και καθαρότητα. Επειδή λοιπόν ηρραβωνίσθη πνευματικώς με τον Χριστόν, δια τούτο ανδρείως και θαρραλέως προσήλθεν εις το Μαρτύριον, παραδώσασα εαυτήν δια τον έρωτα και την αγάπην του Νυμφίου της Χριστού, εις πολλάς βασάνους και μαρτύρια.

Τη ΚΒ΄ (22α) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ζήνωνος και Ζηνά του οικέτου αυτού.

Ζήνων και Ζηνάς οι Μάρτυρες κατήγοντο εκ της Φιλαδελφείας της Αραβίας, η οποία κείται εις την παλαιάν λεγομένην Εμμάν, κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού, εν έτει τγ΄ (303). Ήσαν δε ο μεν Ζήνων στρατιώτης, ο δε Ζηνάς δούλος αυτού. Επιθυμών δε ο Άγιος Ζήνων να μαρτυρήση δια τον Χριστόν, διένειμεν εις τους πτωχούς όλην του την περιουσίαν και ηλευθέρωσε τους δούλους του. Ακούσας δε ότι ο ηγεμών Μάξιμος είχε πολλήν φροντίδα και αγάπην εις τα είδωλα, προσήλθε προς αυτόν παρακολουθούμενος υπό του Ζηνά, ο οποίος, δούλος ων ευγνώμων και καλοπροαίρετος, δεν ηθέλησε να χωρισθή από τον κύριόν του.

Τη ΚΒ΄ (22α) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΥΣΕΒΙΟΥ Επισκόπου Σαμοσάτων.

Ευσέβιος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίου, υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τλη΄ (338), εχρημάτισε δε ζηλωτής διάπυρος της Ορθοδόξου πίστεως και με πολλήν ανδρείαν ψυχής και καταφρόνησιν των παρόντων κατεγίνετο δια την πρόοδον της ευσεβείας και Ορθοδοξίας, καίτοι ο βασιλεύς Κωνστάντιος ήτο εναντίος, ως άλλος ουδείς, Αρειανιστής ων. Όθεν όταν ηπείλησεν ο βασιλεύς ότι θέλει κόψει την δεξιάν χείρα του Αγίου, εάν δεν δώση το υπό του Μελετίου γενόμενον ψήφισμα, τότε ο Άγιος ήπλωσε και τας δύο χείρας του, θέλων να δείξη ότι μετά χαράς δέχεται και των δύο την εκκοπήν, παρά να παραδώση το ζητούμενον ψήφισμα, ομού δε με εκείνο να προδώση και την ευσέβειαν.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, ο Άγιος Νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος, ο εν τη Χίω μαρτυρήσας κατά το έτος 1732 ξίφει τελειούται.

Νικήτας ο νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο από την Νίσυρον, η οποία είναι μικρά νήσος, μεταξύ της Κω και της Ρόδου, χριστιανώνγονέων υιός. Ο πατήρ αυτού, ως επισημότερος των άλλων, ήτο προεστώς της νήσου, αλλ’ όμως δια τινα εγκλήματά του τον ενήγαγον εις το κριτήριον και εκεί κρινόμενος και εξεταζόμενος εφοβήθη και επροτίμησεν ο άφρων την πρόσκαιρον ταύτην ζωήν, από την αιώνιον· όθεν αρνηθείς την εις Χριστόν πίστιν, ετούρκευσεν ο άθλιος και ούτως απέφυγε την κρίσιν. Αφού δε ετούρκευσεν αυτός, συνέλαβον οι Αγαρηνοί τα τέκνα του, κατά την συνήθειάν των, και τα ετούρκευσαν· μετά δε των άλλων ετούρκευσαν και τούτον τον Νικήταν, περί του οποίου είναι ενταύθα ο λόγος· ομοίως και η μήτηρ του (δια να μη χωρισθή ίσως από τα τέκνα της) αρνηθείσα τον Χριστόν, εδέχθη τον μωαμεθανισμόν η παναθλία, και όλη η οικογένεια εκείνη παρεδόθη τω Σατανά.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αφροδισίου.

Αφροδίσιος ο Μάρτυς ήτο εκ της χώρας Κιλικίας, σεβόμενος τον Χριστόν εκ προγόνων· συλληφθείς δε ως Χριστιανός ωδηγήθη εις τον άρχοντα Διονύσιον και ομολογήσας τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, εκάη εις την ράχιν με πεπυρωμένα σίδηρα, είτα ερρίφθη εντός λέβητος πλήρους βεβρασμένου μολύβδου. Έπειτα εκρεμάσθη κατακέφαλα και επειδή εφυλάχθη αβλαβής υπό της θείας χάριτος, εφάνη μία λέαινα εις το θέατρον, η οποία απολυθείσα κατά του Αγίου, τελείως δεν τον έβλαψεν, αλλ’ ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν και ήλεγξε την σκληρότητα των Ελλήνων. Όθεν δια το τοιούτον θαύμα πολλοί επίστευσαν εις τον Χριστόν, τον οποίον παρρησία ομολογήσαντες απεκεφαλίσθησαν και ούτως ανέβησαν νικηφόροι εις τα ουράνια. Βλέπων δε τούτο ο τύραννος, προσέταξε να σχισθή μία πέτρα και να τεθή ο Άγιος αναμέσον του σχίσματος, ένθα να πιεσθή υπό του ημίσεος όγκου της πέτρας εκείνης, υπηρετούντων εις τούτο πεντηκονταπέντε στρατιωτών. Όθεν ο Άγιος παρευθύς παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου στέφανον.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ιουλιανού του Αιγυπτίου ή Λίβυος.

Ιουλιανός ο εκ Λιβύης του Χριστού Μάρτυς ήτο εις τον καιρόν του Διοκλητιανού, εις εν μέγα Μοναστήριον, όπερ έκτισεν ο ίδιος πλησίον πόλεώς τινος της Αιγύπτου, καλουμένης Αντιούπολις, εις το οποίον Μοναστήριον συνήχθη ολόκληρος μυριάς χριστιανών, όχι μόνον μοναχών, αλλά και λαϊκών αναριθμήτων. Διότι εις όλας τας πόλεις και χώρας είχε κηρυχθή διωγμός μέγας κατά των χριστιανών, οίτινες έφευγαν από τας οικίας των εγκαταλείποντες φίλους και συγγενείς και εκρύπτοντο δια τον φόβον των Ελλήνων ειδωλολατρών εις τα όρη και τα σπήλαια. Εις την πόλιν ταύτην ευρίσκετο ένας ηγεμών, Μαρκιανός ονομαζόμενος, όστις είχε γυναίκα, και υιόν μονογενή, καλούμενον Κέλσιον.

Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ του εν Κιλικία.

Ιουλιανός ο του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της πόλεως Αναζάρβου, ήτις ευρίσκεται εν τη Δευτέρα επαρχία της Κιλικίας. Ήτο δε υιός πατρός μεν βουλευτού Έλληνος, μητρός δε χριστιανής, υπό της οποίας εδιδάχθητην κατά Χριστόν ευσέβειαν. Αφού δε κατέγινεν εις την μελέτην των θείων Γραφών δεκαοκταετής προσήχθη εις τον ηγεμόνα Μαρκιανόν και μη πεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εδάρη εις διάφορα μέρη του σώματος, έπειτα δε ερρίφθη εις την φυλακήν. Συμβουλευθείς δε την μητέρα του τι να πράξη, παρεκινήθη υπ’ αυτής να μείνη στερεός εις την πίστιν του Χριστού μέχρι θανάτου. Όθεν ετέθη εντός σάκκου πλήρους άμμου, όφεων και φαρμακερών ερπετών, ούτω δε ερρίφθη εν μέσω του πελάγους και έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη Κ΄ (20η) Ιουνίου η Σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας της επονομαζομένης Οδηγητρίας.

Περί της Αγίας ταύτης Εικόνος διηγούνται τα επόμενα εν ταις Ιεραίς Μοναίς του Ξενοφώντος και του Βατοπεδίου. Η Θεομητορική αύτη Εικών ευρίσκετο εξ αμνημονεύτων χρόνων εις την Ιεράν και Βασιλικήν Μονήν του Βατοπεδίου, εντός του Καθολικού του Ναού, επί του κίονος του αριστερού χορού, κατά δε το σωτήριον έτος 1730 παραδόξως εγένετο άφαντος, των θυρών κεκλεισμένων, και εκρύβη όχι μόνον εκ της Εκκλησίας, εκ του μέρους δηλαδή επί του οποίου ίστατο, αλλά και εξ αυτής της Μονής· οι δε Πατέρες της Μονής του Βατοπεδίου την θαυματουργίαν ταύτης της Θεομήτορος ως ιεροσυλίαν τινά νομίσαντες, επεδόθησαν εις αναζήτησιν αυτής εντός της Μονής, ότε αίφνης διεδόθη η φήμη, ότι η αγία Εικών ευρέθη εν τη Ιερά Μονή του Ξενοφώντος, τη κειμένη εις απόστασιν τριών ωρών από της Ιεράς Μονής του Βατοπεδίου.

Τη Κ΄ (20η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΕΘΟΔΙΟΥ Επισκόπου Πατάρων.

Μεθόδιος ο μακάριος του Θεού Ιερομάρτυς, παιδιόθεν αφιερωθείς εις τον Θεόν, έγινε σκεύος τίμιον και δοχείον του Παναγίου Πνεύματος· διο και την Αρχιερωσύνην θεία ψήφω λαβών, καλώς και θεοφιλώς εποίμανε το εμπιστευθέν αυτώ ποίμνιον και με τους λαμπρούς και γλυκείς λόγους του εφώτισε και εγλύκανε τα των Ορθοδόξων πληρώματα. Βλέπων δε την κακοδοξίαν και απάτην των οπαδών του Ωριγένους, οι οποίοι τότε επεπόλαζον, ως άριστος ποιμήν κατέφλεξεν αυτήν τω θείω πυρί της διδασκαλίας του, ολιγοστεύσας το σκότος αυτής δια της θείας χάριτος και δια της αυτού σοφίας.

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ζωσίμου.

Ζώσιμος ο Άγιος του Χριστού στρατιώτης έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως μεν Τραϊανού, ηγεμόνος δε της εν Πισιδία Αντιοχείας Δομετιανού, εν έτει 98, καταγόμενος εκ της Απολλωνιάδος της εν Σωζοπόλει· ρίψας δε τα όπλα κατέφυγεν εις την Εκκλησίαν του Χριστού και έλαβε το Άγιον Βάπτισμα. Όθεν προσήχθη εις τον ηγεμόνα, και επειδή ωμολόγησεν εαυτόν Χριστιανόν εκρεμάσθη και εξεσχίσθη. Μετά ταύτα ετέντωσαν τον Άγιον εκ των τεσσάρων μερών του σώματος και έδειραν αυτόν.

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιουνίου, ο Όσιος πατήρ ημών Ζήνων εν ειρήνη τελειούται.

Ζήνων ο Όσιος απετάξατο τον κόσμον και έγινε μαθητής του μεγάλου γέροντος Σιλουανού· δια δε την υπερβολικήν του υπακοήν και άκραν άσκησιν και ακτημοσύνην έγινε θαυματουργός και σημειοφόρος, πολλά δαιμόνια από των ανθρώπων διώξας. Όθεν διελθών την ζωήν του με αγώνας, εις διάστημα εξήκοντα δύο ετών απήλθε προς Κύριον.

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Παϊσίου του Μεγάλου.

Παΐσιος ο Όσιος και ασκητής κατήγετο από την Αίγυπτον, γεννηθείς περί το έτος 300 από Χριστού από γονείς ευσεβείς, εναρέτους και πλουτισμένους από χρηστά και χριστιανικά ήθη, οι οποίοι είχον επτά τέκνα, όμοια με αυτούς κατά τα ήθη και τας αρετάς. Ο πλούτος των ήτο ικανός, επαρκώ όχι μόνον δια τας ανάγκας αυτών, αλλά και δια να βοηθούν και τους χρείαν έχοντας. Διότι όσον αυτοί εμοίραζον εις τους πτωχούς τα υπάρχοντά των, τόσον περισσότερα τους απέδιδεν ο Θεός και επλήθυνε τα πράγματά των. Αποθανόντος δε του πατρός του, έμεινε πλέον όλη η φροντίς και των παιδίων και των πραγμάτων εις την μητέρα, και μάλιστα την περισσοτέραν φροντίδα επροξενούσεν εις αυτήν ο Παΐσιος, διότι ήτο το μικρότερον από όλα τα τέκνα της. Η περί των τέκνων φροντίς συχνάκις επροξένει λύπην εις την μητέρα, έως ότου εφάνη μίαν νύκτα εις αυτήν Άγγελος Κυρίου και της είπεν· «ο Θεός, ο πατήρ των ορφανών, με έστειλε να σου ειπώ· διατί λυπείσαι τόσον δια την φροντίδα των τέκνων σου, ωσάν να είχες την φροντίδα των συ μόνη και όχι ο Θεός;

Τη ΙΘ΄ (19η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΙΟΥΔΑ.

Ιούδας, ο του Κυρίου Απόστολος, ήτο εκ των δώδεκα Αποστόλων, και εν μεν τω κατά Λουκάν Ευαγγελίω (κεφ. στ:16) ομοίως και εν ταις Πράξεσι (κεφ. α:13) ονομάζεται Ιούδας Ιακώβου, δηλαδή αδελφός Ιακώβου του αδελφοθέου, εν δε τω κατά Ματθαίον Ευαγγελίω ονομάζεται Θαδδαίος και Λεββαίος (κεφ. ι:3), ο οποίος έγραψε και την Καθολικήν επιστολήν, την φωτιστικήν εκείνην και δογματικήν, εις πάντας τους πιστεύσαντας Χριστιανούς. Ήτο δε αυτάδελφος νομιζόμενος του Κυρίου, καθότι ήτο υιός του Μνήστορος Ιωσήφ, κατά τον θείον Επιφάνιον (Αιρέσ. οη΄) και υπηρέτης του φρικτού Μυστηρίου της υπέρ λόγον ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου.

Τη ΙΗ΄ (18η) Ιουνίου, ο Όσιος Λεόντιος εν ειρήνη τελειούται.

Λεόντιος ο Όσιος κατήγετο εκ του Άργους της Πελοποννήσου. Αποταξάμενος δε τον κόσμον και τα εν κόσμω ανεχώρησεν εις το Άγιον Όρος και κατώκησεν εις το ιερόν κοινόβιον του Διονυσίου, επί εξήκοντα δε χρόνους δεν εξήλθεν από το μοναστήριον, αξιωθείς διορατικού και προφητικού χαρίσματος. Μετά θάνατον έβλυσε μύρον από τα θεία του λείψανα, ως ιστορεί ο ιερός Μαλαξός ο πρωτοπαπάς Ναυπλίου. Έζη δε ο Όσιος ούτος επί του πατρός του Μαλαξού περί τα χίλια πεντακόσια τριάκοντα έτη· ο Μαλαξός ήκμασε το 1580. 

(Εκ της ακολουθίας των Αγιορειτών πατέρων).

Τη ΙΗ΄ (18η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αιθερίου.

Αιθέριος  ο Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει τ΄ (300). Διαβληθείς δε ότι είναι Χριστιανός, προσήχθη έμπροσθεν του άρχοντος Ελευσίου, και τον Χριστόν ομολογήσας ετανύσθη και εκάη με ανημμένας λαμπάδας· είτα έκαυσαν τας μασχάλας, την ράχιν και το στήθος του με σιδηράς και πεπυρακτωμένας περόνας. Μετά ταύτα έβαλον άγκιστρον εις την ρίνα του, και εξήπλωσαν αυτόν επάνω εις τάπητα σιδηρούν και πυρακτωμένον· αλλ’ εφυλάχθη αβλαβής από τας ανωτέρω τιμωρίας υπό θείου Αγγέλου. Τελευταίον δε απεκεφαλίσθη και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΗ΄ (18η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΕΟΝΤΙΟΥ και των συν αυτώ ΥΠΑΤΙΟΥ και ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ.

Λεόντιος ο Άγιος κατήγετο μεν από την Ελλάδα, έζησε δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουεσπασιανού, εν έτει ο΄ (70). Και επειδή είχεν ανδρείαν και ρώμην φυσικήν, η οποία ηυξήθη με την ηλικίαν του σώματος, συνηριθμήθη εις τα στρατιωτικά τάγματα. Φανείς δε εις τον πόλεμον ανδρείος και πολλάς νίκας κατορθώσας, προς τούτοις δε φημισθείς ότι είχε σύνεσιν και λογισμόν φρόνιμον, δια ταύτα όλα ετιμήθη με την στολήν της στρατηγικής αξίας, και με τα άλλα σημεία αυτής· έγεινε δηλαδή αρχιστράτηγος. Ούτος λοιπόν ευρισκόμενος εις την εν Αφρική Τρίπολιν, έδιδεν εις τους πτωχούς από τα βασιλικά σιτηρέσια, και γνησίως και καθαρώς ελάτρευε τον Χριστόν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, ο Όσιος Πίωρ εν ειρήνη τελειούται.

Πίωρ ο Όσιος ήτο από την Αίγυπτον. Νέος έτι ων ηρνήθη τον κόσμον, και εξελθών εκ της οικογενείας του έκαμεν απόφασιν (από άμετρον έρωτα και αγάπην την οποίαν είχε προς τον Θεόν) να μη ίδη εις την παρούσαν ζωήν κανένα συγγενή. Aφού δε παρήλθον πεντήκοντα έτη είχεν αδελφήν γερόντισσαν, η οποία μαθούσα πως ζη ο αδελφός της αββάς Πίωρ, ηθέλησεν επιμόνως να τον ίδη. Και επειδή δεν ήτο δυνατόν να υπάγη αυτή εκεί όπου ησκήτευεν ο Όσιος, παρεκάλεσε του τόπου τον Αρχιεπίσκοπον και έγραψεν εις τους Οσίους πατέρας εις την σκήτην, να παρακινήσουν τον αββάν Πίωρ να έλθη να ίδη την αδελφήν του.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Φιλονείδους Επισκόπου του Κουρίου.

Φιλονείδης ο Άγιος έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει τ΄ (300), εγκεκλεισμένος εν τη νήσω Κύπρω εις φυλακήν δια την του Χριστού ομολογίαν ομού με τους Αγίους Αριστοκλήν, Δημητριανόν και Αθανάσιον τον αναγνώστην. Αφού δε εκείνοι οι μακάριοι ετελειώθησαν με το μαρτύριον, μετ’ ολίγας ημέρας εξέδωκε δόγμα ο μιαρός Διοκλητιανός, ίνα οι άσωτοι και ακόλαστοι Έλληνες βιάζωσι τους Χριστιανούς εις το να μολύνωσιν αυτούς με την φθοράν των σωμάτων αυτών. Τούτο δε το διαβολικόν δόγμα μαθών ο Άγιος Φιλονείδης, και μη θέλων να μολυνθή το σώμα του από τους ασεβείς, ανέβη εις ένα υψηλόν τόπον, και δέσας την κεφαλήν του και το πρόσωπόν του σκεπάσας με το ένδυμά του, έκλινε τα γόνατα εις προσευχήν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Υπατίου του εν Ροφινιαναίς ή Ρουφιαναίς.

Υπάτιος ο Άγιος ήτο κατά τους χρόνους Ονωρίου και Αρκαδίου, εν έτει τψε΄ (395), εγεννήθη δε εις την Φρυγίαν, και τυραννούμενος από τον πατέρα του εδάρη από αυτόν· ότε δε έγινε δεκαοκτώ ετών έφυγεν από τους γονείς του και επέρασεν εις την Θράλην. Εκεί δε ελθών εις εν Κοινόβιον έγινε Μοναχός, και από τας αρετάς του κατέστη εις όλους αιδέσιμος και σεβαστός, διότι οίνον ουδέποτε έπινε και όταν μίαν φοράν επολεμήθη από τον δαίμονα της πορνείας διήλθεν ολοκλήρους οκτώ ημέρας χωρίς να φάγη ή να πίη ολοτελώς.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ισαύρου και των συν αυτώ Βασιλείου, Ιννοκεντίου, Φήλικος, Ερμείου και Περεγρίνου.

Ίσαυρος ο Άγιος και των μυστηρίων διάκονος και οι συν αυτώ Βασίλειος και Ιννοκέντιος ήσαν από τας Αθήνας κατά τους χρόνους του βασιλέως Νουμεριανού, εν έτει σπδ΄ (284)· αναχωρήσαντες δε από την πατρίδα των, απήλθον εις την Απολλωννίαν, και εκεί δι’ αποκαλώψεως θείου Αγγέλου, εμβάντες εις εν σπήλαιον, εύρον τους Φήλικα, Περεγρίνον και Ερμείαν, τους οποίους και εδίδαξεν ο Άγιος Ίσαυρος να μη αγαπώσι τα παρόντα πρόσκαιρα πράγματα. Όθεν τρεφόμενοι παρά του Αγίου πνευματικώς, έτρεφον και αυτοί τούτον σωματικώς, φέροντες εις αυτόν τα προς ζωάρκειαν. Εβεβαίωσαν δε με τα έργα των τους λόγους του, αποστραφέντες την συνομιλίαν και την συναναστροφήν των συγγενών των, διότι ήσαν βεβυθισμένοι εις το σκότος της ειδωλολατρίας, λατρεύοντες τα άψυχα και αναίσθητα είδωλα.

Τη ΙΖ΄ (17η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΑΝΟΥΗΛ, ΣΑΒΕΛ και ΙΣΜΑΗΛ.

Μανουήλ, Σαβέλ και Ισμαήλ οι ένδοξοι Μάρτυρες κατήγοντο από την Περσίαν, ήσαν δε αυτάδελφοι και έζων κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου εν έτει τξγ΄ (363). Ούτοι αποσταλέντες από τον βασιλέα των Περσών, Βαλάνον ονομαζόμενον, δια να κάμωσι πρεσβείαν και μεσιτείαν περί ειρήνης, μεταξύ αυτού και του Ιουλιανού, και βλέποντες τον Παραβάτην Ιουλιανόν, ότι εθυσίαζεν εις τα είδωλα πέραν εις την Χαλκηδόνα και ότι πολλοί υπετάσσοντο εις την πλάνην του, εθρήνουν και έκλαιον δια την εκείνων απώλειαν, επειδή ήσαν ευσεβείς και ελάτρευον τω Χριστώ. Παρεκάλουν δε τον Κύριον να διαφυλαχθώσιν εις την αυτού πίστιν και να μη συγκοινωνήσωσι με την πλάνην των ειδώλων. Φανερωθέντες δε ότι είναι Χριστιανοί, ωδηγήθησαν εις τον Ιουλιανόν, και ομολογήσαντες τον Χριστόν μετά παρρησίας υπεβλήθησαν εις μεγάλας βασάνους παρ’ αυτού, διο και μεγάλων στεφάνων ηξιώθησαν παρά Κυρίου.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιουνίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΤΥΧΩΝΟΣ Επισκόπου Αμαθούντος της νήσου Κύπρου του θαυματουργού.

Τύχων ο Άγιος και θαυματουργός ήκμασεν επί των βασιλέων Αρκαδίου και Ονωρίου εν έτει υ΄ (400)· έχων δε γονείς ευσεβείς και φιλοχρίστους αφιερώθη υπ’ αυτών εις τον Θεόν και έμαθε τα ιερά γράμματα. Όθεν αφ’ ου εμελέτησεν αρκετά τας Αγίας Γραφάς, πρώτον μεν έγινεν αναγνώστης και ανεγίνωσκεν εν τη Εκκλησία τους θείους Λόγους, είτα δε δια την εις όλα επιτηδειότητά του και δια την καθαρωτάτην και ακατηγόρητον ζωήν του εχειροτονήθη Διάκονος υπό του αγιωτάτου Επισκόπου Αμαθούντος, Μνημονίου ονομαζομένου. Αφ’ ου δε εκείνος ετελεύτησεν, ανεβιβάσθη ούτος εις τον θρόνον της Επισκοπής υπό του μεγάλου και Αγίου Επιφανίου της Κύπρου.

Τη ΙΕ΄ (15η) Ιουνίου, ο Όσιος Ιερώνυμος εν ειρήνη τελειούται.

Ιερώνυμος ο Όσιος πατήρ ημών ήτο σύγχρονος του εν Αγίοις πατρός ημών Γρηγορίου του Θεολόγου, του οποίου και μαθητής εχρημάτισεν εν έτει τν΄ (350). Κατήγετο δε εκ της Δαλματίας, και ήτο κάτοχος κατά μεν τον ιερόν Αυγουστίνον τριών γλωσσών, ήτοι της Ελληνικής, της Λατινικής και της Εβραϊκής, κατά δε τον Δοσίθεον Ιεροσολύμων πέντε· διότι εκτός των ρηθεισών τριών διαλέκτων εγνώριζεν έτι και την των Περσών και την των Χαλδαίων· όθεν και πεντάγλωσσος επωνομάσθη. Εις Βηθλεέμ δε απελθών, αφού πρότερον περιήλθε πολλάς πόλεις της Ανατολής και της Αιγύπτου, έτι δε και τα ονομαστά ησυχαστήρια των εκείσε ασκουμένων Μοναστών και πολλά εκείθεν διδαχθείς και ωφεληθείς, ίδρυσεν ίδιον ασκητικόν ησυχαστήριον και Μονήν ανδρών, της οποίας αυτός ήτο καθηγητής και ηγούμενος.

Τη ΙΕ΄ (15η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρα Δουλά ξίφει τελειωθέντος.

Δουλάς ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της καλουμένης Ζεφυρίου Πραιτωριάδος, της εν τη επαρχία της Κιλικίας. Επειδή δε ωμολόγει τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, προσήχθη προς τον ηγεμόνα Μάξιμον και εδάρη σκληρώς. Διηγηθείς δε ο Άγιος τον Ελληνικόν μύθον, καθ’ ον ο Απόλλων, ερασθείς της Δάφνης, κατεδίωξε μεν αυτήν, δεν επέτυχεν όμως της επιθυμίας του, ηρέθισεν έτι μάλλον τον ηγεμόνα. Όθεν πάλιν έδειραν αυτόν επί της κοιλίας, αφού τον έθεσαν ύπτιον επί εσχάρας πεπυρακτωμένης. Μετά ταύτα πάλιν ήπλωσαν αυτόν επί άλλης εσχάρας, και βρέξαντες την κεφαλήν του με έλαιον, έβαλον επ’ αυτής ανημμένους άνθρακας. Είτα εχάραξαν την ράχιν του με σίδηρα, και τας πληγάς των χαραγμάτων έτριψαν με τούβλα και όξος· ύστερον δε κατασυνέτριψαν τας σιαγόνας και τα σκέλη του Αγίου.

Τη ΙΕ΄ (15η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΑΜΩΣ.

Αμώς ο Προφήτης ήτο πατήρ Ησαϊου του Προφήτου, και εγεννήθη εν τη χώρα Θεκουέ, εις την γην του Πατριάρχου Ζαβουλών· επροφήτευσε δε έτη πεντήκοντα, ακμάσας προ της παρουσίας του Χριστού έτη 799. Αμεσίας δε ο ψευδοϊερεύς Βαιθήλ πολλάκις έδειρε και κατηγόρησεν αυτόν, και τελευταίον ο υιός του τον εθανάτωσε, πλήξας κατά την μήνιγγα τον μακάριον δια χονδράς ράβδου, επειδή ήλεγχεν αυτόν ο Άγιος Προφήτης δια τας χρυσάς δαμάλεις, τας οποίας προσεκύνουν οι Ιουδαίοι και ελάτρευον ως θεούς. Μετέβη δε εις την πατρικήν του γην ενώ ήτο ακόμη ζωντανός και μετά δύο ημέρας εκοιμήθη, και ετάφη μετά των πατέρων του. Αμώς δε μεθερμηνεύεται καρτερός, πιστός, λαός σκληρός, στερεός. Ήτο δε κατά τον χαρακτήρα του σώματος δασύτριχος, γέρων σχεδόν, το γένειον έχων οξύ, και παρόμοιος κατά το είδος με τον Θεολόγον Ιωάννην.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουνίου, ο Όσιος Νήφων ο εν τω όρει του Άθω ασκήσας κατά το έτος ατλ΄ (1330) εν ειρήνη τελειούται.

Νήφων ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από εν χωρίον του Αργυροκάστρου, Λουκώβη ονομαζόμενον· ο πατήρ του ήτο ιερεύς, ευλαβέστατος και θεοφοβούμενος· αφού δε έγινε δέκα ετών ο Όσιος, τον επήρεν ο αδελφός του πατρός του εις το Μοναστήριον του Αγίου Νικολάου, εις το οποίον ήτο Εκκλησιάρχης. Το δε Μοναστήριον αυτό το ανοικοδόμησεν ο αοίδιμος βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Μονομάχος καλούμενος, εις την τοποθεσίαν όπου λέγεται, έως της σήμερον, Μεσοπόταμον. Και πρώτον μεν εδίδαξεν αυτόν τα ιερά γράμματα, έπειτα του εφόρεσε και μοναχικόν σχήμα. Βλέπων δε ότι επρόκοπτε τόσον εις τα γράμματα, όσον και εις την υπακοήν του Μοναστηρίου, τον εχειροτόνησε και Αναγνώστην· αφού δε ήλθεν εις τελείαν ηλικίαν και ηύξησεν εις την αρετήν, τον εχειροτόνησε και Ιερομόναχον.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Κύριλλου Επισκόπου Γορτύνης της εν τη νήσω Κρήτη.

Κύριλλος ο Άγιος, διανύσας την ζωήν του οσίως και ασκητικώς, εχειροτονήθη Επίσκοπος της εν Κρήτη Γορτύνης, κατά τον εξηκοστόν όγδοον χρόνον της ζωής του. Αφού δε εκυβέρνησε την Εκκλησίαν του Χριστού χρόνους είκοσι πέντε, παρεστάθη εις τον ηγεμόνα Αγριανόν κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού εν έτει 299, επειδή εκήρυττε παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, και δεθείς ερρίφθη μέσα εις πυράν. Αλλά τα μεν δεσμά εκάησαν, και τα ξύλα όλα της πυράς έγιναν τέφρα, ο δε Άγιος έμεινεν άφλεκτος· δια τούτο τότε μεν αφέθη ελεύθερος, ύστερον δε επειδή πολλούς Έλληνας επέστρεφεν εις την πίστιν του Χριστού, έλαβε την απόφασιν του θανάτου. Βαλόντες λοιπόν οι υπηρέται εις το στόμα του Αγίου χαλινόν, τον εφόρτωσαν εις άμαξαν, επειδή δεν ηδύνατο να βαδίζη, διότι ήτο ενενήκοντα τριών χρόνων γέρων. Ότε δε έφθασαν εις ένα τόπον ονομαζόμενον Ράξον, εκεί εστάθησαν οι βόες της αμάξης μόνοι των, διότι ήλθε φωνή από τον ουρανόν, η οποία επρόσταξεν εκεί να σταθώσιν. Όθεν κλίνας τον λαιμόν του υπό την σπάθην απεκεφαλίσθη και ούτως έλαβεν ο μακάριος διπλούς τους στεφάνους και ως Ιεράρχης και ως αθλητής του Κυρίου.

Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουνίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Μεθοδίου του Ομολογητού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Μεθόδιος Ομολογητής και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήκμασε κατά τον θ΄ (9^ον) αιώνα, ότε η βασιλίς των πόλεων συνεταράσσετο από την κακόδοξον αίρεσιν των εικονομάχων, πολλοί δε θεοφόροι Πατέρες της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας πολλάς βασάνους υπέρ των αγίων Εικόνων και της αληθούς πίστεως υπέμειναν. Πολυπληθείς είναι οι αγωνισταί ούτοι της Ορθοδοξίας, ων την μνήμην πρεπόντως και δικαίως τιμά η Εκκλησία. Μεταξύ δε της πλειάδος των αγωνιστών υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως εξέχουσαν θέσιν κατέχει ο μέγας εν Ιεράρχαις Μεθόδιος· ο λαμπρότατος φωστήρ όλης της οικουμένης· ο στερρότατος στύλος της ομολογίας, ον στέφανον πολυτίμητον εις την ένδοξον αυτής κεφαλήν έχει η βασιλεύουσα. Ουχί δε στέφανον απλούν, αλλά στέφανον πεποικιλμένον εκ λίθων πολυτίμων· αυτή τον εγέννησε, τον ανέθρεψε, και τον ηύξησεν· αυτός με τους ιδικούς του ωραίους άθλους και αγώνας και με τα μαρτυρικά αυτού αίματα την εστόλισε με πορφύραν λαμπράν, ωραιοτάτην μητέρα πλέον ωραιοτάτου υιού· ρίζα θεόφυτος, βλαστού θεοπροβλήτου· δένδρον αείζωον, άνθους ευωδεστάτου.

Τη ΙΔ΄ (14η) μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ.

Ελισσαίος ο Άγιος του Θεού Προφήτης ήτο υιός Σαφάτ από Αελμούθ εκ της γης του Πατριάρχου Ρουβίμ· συνέβη δε εις τον Προφήτην τούτον εν παράδοξον θαύμα· διότι ότε αυτός εγεννήθη εις τα Γάλγαλα, η χρυσή δάμαλις, η εκεί προσκυνουμένη, εβόησε με τόσον μεγάλην φωνήν, ώστε ηκούσθη εις την Ιερουσαλήμ. Ο δε Αρχιερεύς θεωρήσας εις τας δύο πέτρας τας εν τω στήθει αυτού κρεμαμένας, από τας οποίας η μία ωνομάζετο Δήλωσις και η άλλη Αλήθεια, είπε τον λόγον τούτον. «Σήμερον εγεννήθη προφήτης εις την Ιερουσαλήμ, ο οποίος θέλει κρημνίσει τα γλυπτά και θέλει συντρίψει τα χωνευτά είδωλα». Ότε δε ο Προφήτης ούτος Ελισσαίος έφθασεν εις ηλικίαν και εχρίσθη προφήτης υπό του Ηλιού, πολλά θαυμάσια εποίησεν ο Θεός δια μέσου αυτού· ότε δε απέθανεν ενεταφιάσθη εις την Σεβαστούπολιν την εν Σαμαρεία ευρισκομένην. Ούτος ο Προφήτης επροφήτευσε περί της Χριστού παρουσίας και ιάτρευσε τα ύδατα της Ιεριχώ, τα οποία έκαμνον ατέκνους τους ανθρώπους και τα ζώα όπου έπινον εξ αυτών, τα ιάτρευσε δε ρίψας άλας εις αυτά και ειπών· «Τάδε λέγει Κύριος· ιατρεύω τα νερά ταύτα». Ούτος ανέστησε και δύο νεκρούς, ένα ότε ήτο ακόμη εν ζωή, τον υιόν δηλαδή της Σωμανίτιδος, και άλλον μετά τον θάνατόν του. Ούτος τον μεν Νεεμάν τον Σύρον εκαθάρισεν από την λέπραν, τον δε υπηρέτην του Γιεζήν λεπρόν εποίησε δια την φιλαργυρίαν και παρακοήν του. Ούτος και τα ρείθρα του ποταμού Ιορδάνου κτυπήσας με την μηλωτήν του Ηλιού τα διεχώρισε και τα διαπέρασε και πολλά άλλα εποίησε θαύματα. Τελείται  δε η αυτού σύναξις εις τον αγιώτατον και προφητικόν του Ναόν.

Τη ΙΓ΄ (13η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου Ιακώβου του εξ απάτης τον αντίχριστον, ήτοι τον διάβολον, προσκυνήσαντος.

Ιάκωβος ο μακάριος, αγαπήσας τον Χριστόν, εμίσησε τον κόσμον και απετάξατο άπασαν την περιουσίαν του, χωρίς ουδόλως να μεταχειρισθή αυτήν εις απολαύσεις του σώματος. Μετά ταύτα όμως, τόσον υπερηφανεύθη δια συνεργείας του μισανθρώπου διαβόλου, ώστε ετόλμα και έλεγε. Ποίος άλλος ηξεύρει κάλλιον εμού την σωτηρίαν μου; Όθεν μετεχειρίσθη πολλούς και μεγάλους αγώνας, όχι με την ερώτησιν των εμπείρων, καθώς διδάσκουσιν οι θείοι πατέρες, αλλά κατά την ιδίαν του θέλησιν και αυταρέσκειαν, δια τούτο και ηπατήθη υπό των δαιμόνων.

Τη ΙΓ΄ (13η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΚΥΛΙΝΗΣ.

Ακυλίνα η Αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 298 καταγομένη εκ της Βίβλου, πόλεως της Παλαιστίνης θυγάτηρ περιφανούς τινος άρχοντος, Ευτολμίου ονομαζομένου. Πενταετής εβαπτίσθη υπό του Επισκόπου Ευθαλίου, όταν δε έφθασεν εις το δέκατον έτος της ηλικίας της εδίδασκε τας ομήλικας αυτής κόρας να απέχωσι μεν από της πλάνης των ειδώλων, να προσέρχωνται δε εις την πίστιν του Χριστού· όθεν δια την αιτίαν ταύτην διεβλήθη εις τον ανθύπατον Ουλοσιανόν παρά τινος Νικοδήμου. Προσήχθη λοιπόν έμπροσθεν του ηγεμόνος, και ερωτηθείσα ωμολόγησε παρρησία το όνομα του Χριστού. Διο έδειραν αυτήν ασπλάγχνως και με σιδηράς βελόνας πυρακτωμένας διετρύπησαν τα ώτα της, ώστε έρρεον τα αίματα εκ της ρινός. Έπειτα λαβούσα την δια ξίφους απόφασιν, απεκεφαλίσθη και ούτως η μακαρία έλαβε παρά Κυρίου τον αμάραντον του μαρτυρίου στέφανον. Τελείται δε η αυτής Σύναξις και εορτή εις τον μαρτυρικόν αυτής Ναόν, ο οποίος κείται πλησίον εις τον τόπον τον καλούμενον της Φιλοξένου, εν τω περιτειχίσματι. 

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιουνίου, η Αγία Μάρτυς Αντωνίνα εν θαλάσση βληθείσα τελειούται.

Αντωνίνα η μάρτυς κατήγετο από την πόλιν της εν Βιθυνία Νικαίας. Κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλέων και Πρισκιλλιανού άρχοντος εν έτει τβ΄ (302) οδηγηθείσα έμπροσθεν του άρχοντος δια την εις Χριστόν πίστιν και ομολογίαν, εδάρη εις τους μαστούς. Και τότε μεν εβλήθη εις την φυλακήν, έπειτα δε πάλιν προσήχθη έμπροσθεν του άρχοντος, και κρεμασθείσα εις εν ξύλον κατακαίεται εις τας πλευράς και απλώνεται επάνω εις πυρωμένην εσχάραν. Ύστερον δε διεπέρασαν με σούβλας πυρωμένας τας χείρας της, από τας οποίας εξεχύθη μία ευωδία γλυκυτάτη ως από στύρακα. Μετά ταύτα διεπέρασαν παρομοίως με σουβλία πυρωμένα τους αστραγάλους της, και πάλιν έβαλαν αυτήν εις την φυλακήν. Εκεί δε έμεινε ταλαιπωρουμένη χρόνους ολοκλήρους δύο· έπειτα εξήγαγον αυτήν από την φυλακήν και την έρριψαν εις την θάλασσαν, και ούτως έλαβεν η μακαρία τον του μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών Πέτρου του εν τω Αγίω Όρει του Άθω ασκήσαντος.

Πέτρος ο αοίδιμος πατήρ ημών, ο Αθωνίτης ο από Σχολαρίων (ελέγοντο δε Σχολάριοι οι ενάρετοι εκείνοι άνδρες, οίτινες ηρμήνευον με δεινότητα και ακρίβειαν τας Γραφάς), ήκμασε κατά τον θ΄ (9^ον) αιώνα εν τω Αγίω Όρει. Ούτος πατρίδα είχε την Κωνσταντινούπολιν, οι δε γονείς αυτού ήσαν ευγενείς και ένδοξοι, έχοντες τον φόβον του Θεού ερριζωμένον εις τας καρδίας αυτών, καθώς απέδειξε τούτο ο εξ αυτών βλαστήσας αγαθός καρπός, ο μέγας δηλαδή και θαυμάσιος ούτος Πέτρος. Τούτον λοιπόν τον φίλτατον υιόν των εφρόντισαν οι γονείς του να εκπαιδεύσωσι με πάσαν σοφίαν θείαν και ανθρωπίνην, τιμήσαντες έπειτα αυτόν με το ανακτορικόν του καιρού εκείνου αξίωμα των Σχολαρίων.

Τη ΙΒ΄ (12η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ του Αιγυπτίου.

Ονούφριος ο Όσιος και ασκητής ήκμασε κατά τον Δ΄ (4^ον) από Χριστού γεννήσεως αιώνα. Ούτος ησύχαζε πρότερον εις Κοινόβιον κείμενον πλησίον της Ερμουπόλεως των Θηβών· ακούσας δε ύστερον την ήσυχον και ερημικήν ζωήν του Προφήτου Ηλιού και Ιωάννου του Βαπτιστού εξήλθε του Κοινοβίου και κατώκησεν εις την έρημον έτη εξήκοντα αποκεχωρισμένος των ανθρώπων. Τούτον εύρεν ο Μοναχός Παφνούτιος όστις έγραψε και τον βίον αυτού. Ησύχαζε δε τότε ο Παφνούτιος εις την Αίγυπτον, ότε εκ Θεού φωτισθείς απήλθεν εις την εσωτέραν έρημον. Και απελθών ηξιώθη να ίδη δια των ιδίων αυτού οφθαλμών όσα ο ίδιος περί του Οσίου Ονουφρίου έγραψε, λέγων ταύτα: Καθημένου ποτέ εν τω κελλίω μου, ένευσεν ο Θεός εις την καρδίαν μου, ίνα μεταβώ εις την εσωτέραν έρημον, ίνα εύρω οσίους άνδρας και λάβω την ευλογίαν αυτών.

Τη ΙΑ΄ (11η) Ιουνίου, η Σύναξις της Υπεραγίας Θεοτόκου εν τω «Άδην», ήτοι η υπό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ παράδοσις του ύμνου «Άξιόν Εστιν».

Η Σύναξις αύτη και εορτή του Αρχαγγέλου Γαβριήλ έλαβε χώραν εν τω Αγίω Όρει του Άθω, εν τινι κελλίω του Μοναστηρίου του Παντοκράτορος, επονομαζομένω «Άξιόν εστιν», και εις τόπον καλούμενον Άδειν· γίνεται δε δια το εξής θαύμα. Κατά την Σκήτην του Πρωτάτου την ευρισκομένην εις τας Καρυάς, πλησίον της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος, είναι λάκκος μέγας, όστις είχε κελλία διάφορα, εν τινι των οποίων, τιμωμένω επ’ ονόματι της Κυρίας Θεοτόκου της Κοιμήσεως, κατώκει γέρων και ενάρετος Ιερομόναχος μετ’ άλλου υποτακτικού. Επειδή δε επεκράτει συνήθεια να γίνηται αγρυπνία καθ’ εκάστην Κυριακήν εν τη ρηθείση Σκήτη του Πρωτάτου, κατά τινα εσπέραν Σαββάτου, θέλων να υπάγη ο προρρηθείς γέρων εις την αγρυπνίαν, λέγει εις τον μαθητήν αυτού:

Τη ΙΑ΄ (11η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ και ΒΑΡΝΑΒΑ.

Βαρθολομαίος ο Απόστολος ήτο εις εκ των δώδεκα κηρύξας το Ευαγγέλιον εις τους Ινδούς, τους ονομαζομένους Ευδαίμονας· και αφ’ ου παρέδωκεν εις αυτούς το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, ύστερον εσταυρώθη παρά των απίστων εις την Ουρβανούπολιν, και τελειώνει ενδόξως τον δρόμον του Μαρτυρίου του. Το δε άγιον αυτού λείψανον, τεθέν εντός μολυβδίνου κιβωτίου και ριφθέν εν τη θαλάσση, ωδηγήθη υπό της θείας προνοίας εις την νήσον της Σικελίας Λιπάραν ονομαζομένην, ένθα και εξέβη. Φανερωθέν δε εις τους εκεί ενεταφιάσθη και αναβλύζει πολλών θαυμάτων και ιαμάτων πηγάς εις πάντας τους προστρέχοντας αυτώ μετά πίστεως, οίτινες τυγχάνοντες των αιτημάτων των επανέρχονται μετά χαράς εις τα ίδια.

Τη Ι΄ (10η) Ιουνίου, μνήμη των Οσίων και Μακαρίων Θεοφάνους και Πανσέμνης.

Θεοφάνης ο Όσιος ήτο από την Αντιόχειαν, γεννηθείς από γονείς απίστους και ασεβείς, ταχέως όμως προσήλθε προς την εις Χριστόν πίστιν και ευσέβειαν. Ούτος δεκαπενταετής γενόμενος, τη προτροπή των γονέων του, έλαβε σύζυγον δια γάμου και  ζήσας με αυτήν χρόνους τρεις, αφού εκείνη απέθανεν, ευθύς αυτός προσήλθεν εις την του Χριστού Εκκλησίαν και εδέχθη το Άγιον Βάπτισμα, κτίσας δε κελλίον στενώτατον, πλησίον εις την πόλιν της Αντιοχείας, εκλείσθη εντός αυτού ο αοίδιμος καθαριζόμενος πάντοτε από όλα τα πάθη και αποκτών όλα εκείνα τα μέσα και όργανα, τα οποία συνεργούσι προς την τελειότητα και άκραν αρετήν. Μαθών μετά ταύτα περί μιας δημοσίας πόρνης, Πανσέμνης ονομαζομένης, ότι γίνεται εις πολλούς αιτία απωλείας, προσηυχήθη πρώτον και αφιέρωσεν εαυτόν εις τον Θεόν, έπειτα εβγήκεν από το κελλίον του και εκδυθείς το τρίχινον ένδυμά του, ενεδύθη ενδύματα πολύτιμα.

Τη Ι΄ (10η) Ιουνίου, ο Όσιος πατήρ ημών Κανίδης εν ειρήνη τελειούται.

Κανίδης ο Όσιος πατήρ ημών έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Μεγάλου εν έτει τοθ΄ (379), υιός γονέων ευσεβών και θεοφιλών, Θεοδότου και Θεοφανούς, κατοικών εις την χώραν της Καππαδοκίας. Λέγεται δε ότι η μήτηρ τού Αγίου τούτου δεν έτρωγε παχέα φαγητά εις τους εννέα μήνας, κατά τους οποίους εβάσταζεν αυτόν εν τη κοιλία της, αφού δε εγεννήθη ο Άγιος λέγουσιν ότι δεν εθήλαζε τελείως από τον αριστερόν μαστόν, αλλά μόνον από τον δεξιόν, και ότι εάν ετύχαινε να φάγη η μήτηρ του φαγητόν περισσότερον από το πρέπον, τότε ουδέ από τον δεξιόν μαστόν το βρέφος εθήλαζεν. Αφού δε εβαπτίσθη ο Άγιος και απεγαλακτίσθη, και αφού επέρασε την παιδικήν ηλικίαν, ήγουν έγεινεν υπέρ τους επτά χρόνους, τότε αφήσας όλα τα του κόσμου πράγματα υπήγεν εις το εκεί βουνόν και εμβάς εις εν μικρόν σπήλαιον έκλεισεν εκεί εαυτόν, σχολάζων μεν και καταγινόμενος εις την νηστείαν και ιεράν προσευχήν, τρώγων δε ολιγώτατα ωμά λάχανα χωρίς άλας, μίαν φοράν την εβδομάδα, και ούτω διήλθεν ο τρισόλβιος χρόνους ολοκλήρους εβδομήκοντα τρεις. Επειδή δε ο τόπος του σπηλαίου του ήτο κατηφορικός, έτρεχον από εκεί τα νερά και επροξένουν νοτίδα πολλήν εις το σπήλαιον. Όθεν από την υπερβολικήν νοτίδα εφθάρησαν και έπεσον αι τρίχες της κεφαλής του και των γενείων του. Ούτω λοιπόν πολιτευόμενος ο μακάριος απήλθε προς Κύριον.

Τη Ι΄ (10η) Ιουνίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς Τιμόθεος Επίσκοπος Προύσης ξίφει τελειούται.

Τιμόθεος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του παραβάτου Ιουλιανού, εν έτει τξα΄ (361), καλώς κυβερνών την Εκκλησίαν του και τον λαόν αυτής ποιμαίνων εις νομάς σωτηρίους. Είχε δε ο Άγιος δύναμιν και χάριν παρά Θεού, με την οποίαν εποίει διάφορα θαύματα· όθεν και ένα μεγάλον δράκοντα εθανάτωσεν, ο οποίος κατώκει εις εν σπήλαιον εν τη δημοσία οδώ, αναμέσον εις τα θερμά νερά της πόλεως Προύσης, όπου ήτο φυτευμένον κυπαρίσσιον πολλά χαριέστατον και ωραίον. Όθεν ο δράκων εκείνος, έχων εντός του την κακίαν του νοητού και ανθρωποκτόνου δράκοντος διαβόλου, εξήρχετο από το σπήλαιον και εφαρμάκωνε με μόνον το φύσημά του όχι μόνον τους ανθρώπους, όσοι διέβαινον από τον τόπον εκείνον, αλλά και τα κτήνη και τα ζώα.

Τη Ι΄ (10η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Νεανίσκου και σοφωτάτου Μάρτυρος.

Νεανίσκος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του ηγεμόνος Αλεξανδρείας Μαξίμου, όστις εδίωκε και κατετυράννει τους Χριστιανούς, εμηνύθη δε εις αυτόν ο Νεανίσκος ούτος, ο σοφώτατος και ωραίος του Χριστού αθλητής, από την δούλην του. ο δε ηγεμών πολλάς μεν τυραννίας εποίησεν εις αυτόν εις διάστημα επτά ημερών, βιάζων αυτόν να αρνηθή τον Χριστόν, ιδών δε ότι δεν δύναται να τον καταπείση, έδωκε κατ’ αυτού απόφασιν να θανατωθή. Όθεν ο του Χριστού Μάρτυς ευχαριστών τω Κυρίω απήρχετο χαίρων δια να τελειώση τον ποθούμενον δρόμον του μαρτυρίου· ηκολούθει δε εις αυτόν λαός πολύς, μετά του λαού δε ηκολούθει και η δούλη εκείνη, ήτις τον επρόδωκε. Στραφείς δε ο Άγιος και ιδών την δούλην ακολουθούσαν, ένευσεν εις αυτήν με την χείρα του δια να υπάγη πλησίον του, και ότε υπήγε, τη έδωκεν εν χρυσούν δακτυλίδιον, το οποίον είχεν εις την χείρα του και είπεν εις αυτήν: ευχαριστώ σοι, γύναι, διότι με την προδοσίαν σου έγινες πρόξενος εις εμέ τοιούτων αγαθών. Ελθών δε εις τον τόπον της καταδίκης προσηυχήθη και ούτως απεκεφαλίσθη, και έλαβεν ο τρισμακάριος παρά Κυρίου τον στέφανον της αθλήσεως.

Τη Ι΄ (10η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και ΑΝΤΩΝΙΝΗΣ.

Αλέξανδρος και Αντωνίνη οι άγιοι Μάρτυρες ήσαν από χωρίον ονομαζόμενον Κροδάμων ή Καρδάμου, και η μεν Αγία Αντωνίνα διήγε την ζωήν της σεμνώς και οσίως· συλληφθείσα δε από τον ηγεμόνα Φήστον και μη πεισθείσα να αρνηθή τον Χριστόν και να λατρεύση τους δαίμονας, εβλήθη εις πορνοστάσιον ένθα διέμεινε τρεις ημέρας νηστική. Φως τότε ουράνιον εφάνη εις αυτήν κατά την νύκτα, και βροντή έγινε μεγάλη· όθεν ευθύς ήνοιξαν αι θύραι του πορνοστασίου και ήλθεν εις αυτήν φωνή από τον ουρανόν, η οποία την παρεκίνει να σηκωθή και να φάγη άρτον. Όθεν η Αγία ζητήσασα άρτον έφαγε, και παρευθύς εβγήκεν από εκεί, και πάλιν παρεστάθη εις τον ηγεμόνα· μη πεισθείσα δε να θυσιάση εις τα είδωλα, ερρίφθη κατά γης και εδάρη με ξυλίνας σπάθας, και πάλιν εφέρθη εις το πορνοστάσιον.

Τη Θ΄ (9η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Πέντε Κανονικών Παρθένων, των υπό του Πρεσβυτέρου αυτών αποτμηθεισών, Θέκλας, Μαριάμνης, Μάρθας, Μαρίας και Ενναθά.

Κατά τους χρόνους Σαβωρίου βασιλέως Περσών εν έτει τλ΄ (330) υπήρχεν ιερεύς τις, Παύλος ονομαζόμενος, εις κώμην καλουμένη Αζά, ο οποίος πλούσιος ων είχε παρ’ εαυτώ και πέντε Κανονικάς, ήτοι παρθένους Μοναχάς, αι οποίαι ήσαν εστολισμέναι τη των αρετών λαμπρότητι. Ούτος λοιπόν ιερούργει και συνέψαλλε μετ’ αυτών, όσα δε χρήματα τω έδιδον αι Κανονικαί, αυτός τα απεθησαύριζεν. Ο δε μισόκαλος διάβολος, μη υποφέρων να βλέπη την κατά Θεόν προκοπήν των Κανονικών, η οποία καθ’ εκάστην ημέραν και ώραν ηύξανε και επεξετείνετο, τι ετεχνάσθη ο παμπόνηρος; Έκαμε να αναγγελθή εις τον αρχιμάγον του βασιλέως δια τινος Πέρσου, Νιρσή ονομαζομένου, ότι είναι ιερεύς τις χριστιανός πλούσιος, και εάν θέλης, ω αυθέντα, να κερδίσης τον πλούτον του, παράστησον αυτόν έμπροσθέν σου μετά των παρ’ αυτώ παρθένων και επειδή εκείναι δεν θα αρνηθώσι την πίστιν αυτών, συ θέλεις κερδίσει όλον τον πλούτον των.

Τη Θ΄ (9η) Ιουνίου, μνήμη του εν Άγίοις πατρός ημών ΚΥΡΙΛΛΟΥ Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

Κύριλλος ο Άγιος και Μέγας της Εκκλησίας διδάσκαλος ήτο κατά την πατρίδα Αλεξανδρεύς, από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, ανεψιός εξ αδελφής Θεοφίλου Πατριάρχου Αλεξανδρείας· ανατραφείς δε ελευθερίως, έγινε δοκιμώτατος εις την φιλοσοφίαν και την αρετήν· ήτο πλήρως ησκημένος εις τα Ελληνικά και Ρωμαϊκά βιβλία και πεπαιδευμένος τόσον εις όλην την έξω σοφίαν, όσον και εις την έσω πνευματικήν· εσχόλαζε πάντοτε εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών. Όθεν και ο θείος του Θεόφιλος, βλέπων εις αυτόν τόσον μεγάλην σοφίαν και αρετήν, συνηρίθμησε τούτον εις τον Κλήρον της Εκκλησίας, χειροτονήσας Αρχιδιάκονον. Και λοιπόν ήτο τότε ο Άγιος πεφυτευμένος εις τον λειμώνα της Εκκλησίας του Χριστού, ως ευωδέστατον και ωραιότατον κρίνον, το οποίον ήνθει μεν με την καθαρότητα και τας λοιπάς αρετάς, ευωδίαζε δε όλον το πλήρωμα των πιστών με την οσμήν της θείας σοφίας του.

Τη Η΄ (8η) Ιουνίου, ο άγιος Νεομάρτυς Θεοφάνης ο μαρτυρήσας εν Κωνσταντινουπόλει κατά το έτος αφνθ΄ (1559) ογκίνοις τελειούται.

Θεοφάνης ο άγιος Νεομάρτυς νέος ων πολύ και ωραίος εις την όψιν, ηπατήθη υπό των Αγαρηνών και δια την νηπιοφροσύνην του ηρνήθη, φεύ! τον Χριστόν και ετούρκευσε. Δεν παρήλθεν όμως πολύς καιρός και συναισθανθείς το κακόν το οποίον έπαθεν, ανεχώρησε και μετέβη εις άλλον τόπον, όπου εξωμολογήθη την ανομίαν του και μετανοήσας, ως έπρεπε, εγένετο Μοναχός, κλαίων πικρώς και αγωνιζόμενος εν νηστείαις, αγρυπνίαις, χαμαικοιτίαις, γονυκλισίαις και άλλαις σκληραγωγίαις να εξιλεώση τον Θεόν. Αλλ’ επειδή η συνείδησίς του ήλεγχε πάντοτε αυτόν διότι ηρνήθη τον Χριστόν, απεφάσισε να παρουσιασθή εις το κριτήριον και να ομολογήση τον Χριστόν, ίνα δια του αίματός του εξαλείψη την αμαρτίαν του. Μεταβάς όθεν εις Κωνσταντινούπολιν ίστατο εις τον τόπον όπου συνήθιζε πρότερον.

Τη Η΄ (8η) Ιουνίου, μνήμη της αγίας Μάρτυρος Καλλιόπης.

Καλλιόπη η αγία Μάρτυς έζησε κατά τους χρόνους Δεκίου του βασιλέως, εν έτει αν΄ (250), διέλαμπε δε κατά το ψυχικόν κάλλος και την σωματικήν ωραιότητα. Όθεν, συλληφθείσα υπό των ειδωλολατρών και εξαναγκασθείσα, εφάνη ότι ηρνήθη την πίστιν του Χριστού. Αλλ’ επειδή μετά θέρμης διετήρει ταύτην, έδειραν την Αγίαν ανηλεώς και απέκοψαν τους μαστούς της, αλλ’ Άγγελος Κυρίου παρουσιασθείς ιάτρευσεν αυτούς. Έπειτα έσυραν αυτήν επί θρυμμάτων κεράμων και κατέκαιον δια πυρός. Κατόπιν εκόκκιζον τας κεκαυμένας σάρκας αυτής δι’ άλατος και έτριβον ταύτας δια πανίων τριχίνων. Τελευταίον απεκεφάλισαν την αγίαν Μάρτυρα και ούτως η μακαρία ανήλθε νικηφόρος εις τα ουράνια.

Τη Η΄ (8η) Ιουνίου, μνήμη των αγίων Μαρτύρων Νικάνδρου και Μαρκιανού.

Νίκανδρος και Μαρκιανός, οι άγιοι Μάρτυρες, επειδή ωμολόγουν την εις Χριστόν πίστιν, εξητάσθησαν υπό του ηγεμόνος Μαξίμου και ριφθέντες εν φυλακή εξήχθησαν εκείθεν μετά είκοσιν ημέρας. Κατόπιν αναγκασθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν και μη πεισθέντες, εξεσχίσθησαν δια σιδηρών ονύχων και εκρεμάσθησαν επί ορθού ξύλου, κατακεντώμενοι δια σιδήρων και καιόμενοι δια πυρός. Μετά δε ταύτα καταβιβασθέντες, ηπλώθησαν επί πεπυρωμένων ανθράκων και εκεί εδάρησαν δια ράβδων.

Τη Η΄ (8η) Ιουνίου, η ανακομιδή του λειψάνου του αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Στρατηλάτου.

Θεόδωρος ο Στρατηλάτης, ο άγιος Μεγαλομάρτυς, ήκμασε κατά τους χρόνους Λικινίου του βασιλέως, εν έτει τκ΄ (320). Κατήγετο από τα Ευχάϊτα, τα εν τη Γαλατία, κατώκει δε εις την Ηράκλειαν την εν τω Ευξείνω Πόντω. Ήτο δε ωραίος κατά τον σωματικόν χαρακτήρα, αλλ’ ωραιότερος κατά την ψυχήν και εστολισμένος με λόγον, γνώσιν και σοφίαν, διό τινες ωνόμαζον αυτόν βρυορρήτορα. Αφ’ ου δε εδοκίμασε παν είδος βασάνου και τιμωρίας, ετελείωσε το μαρτύριον και η μεν αγία αυτού ψυχή απήλθε νικηφόρος εις τα ουράνια, το δε άγιον αυτού λείψανον έμεινεν εις την γην και αναβλύζει ρείθρα ιαμάτων εις τους μετά πίστεως προς αυτό προστρέχοντας. Τούτου του αγίου λειψάνου την μετακομιδήν εορτάζομεν σήμερον, διότι μετεκομίσθη εκ της Ηρακλείας εις τα Ευχάϊτα και απετέθη εν τω πατρικώ οίκω καθώς ο ίδιος ο Μάρτυς παρήγγειλε περί τούτου εις τον ταχυγράφον αυτού Αύγαρον.

Τη Ζ΄ (7η) Ιουνίου, μνήμη του αγίου Μάρτυρος Λυκαρίωνος

Λυκαρίων ο άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ της πόλεως του Ερμού της εν Αιγύπτω. Συλληφθείς δε δια την προς τον Χριστόν πίστιν αυτού ωδηγήθη εις το κριτήριον και παρασταθείς προ του άρχοντος εξηναγκάζετο να αρνηθή τον Χριστόν. Επειδή όμως δεν επείσθη, ερρίφθη εντός σκοτεινής και δυσώδους φυλακής. Μετά τινας ημέρας εξήγαγον αυτόν εκείθεν και εξέσχισαν δια σιδήρων, καρφώσαντες κατόπιν επί σταυρού και πληγώσαντες όλα του τα μέλη. Μετά ταύτα έδειραν τον άγιον Μάρτυρα και εστρέβλωσαν και κατέκαυσαν τας πλευράς του, το δε στήθος αυτού κατέκαυσαν δια πεπυρωμένων σιδηρών ράβδων.

Τη Ζ΄ (7η) Ιουνίου, μνήμη της αγίας Μάρτυρος Ποταμιαίνης εν λέβητι μεστώ πίσσης βληθείσης και τελειωθείσης.

Ποταμιαίνη η αγία Μάρτυς ήκμασεν εν Αλεξανδρεία κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει τδ΄ (304) δούλη ούσα ακολάστου τινός και ασελγούς αυθέντου, ήτο δε πολύ ωραία κατά την μορφήν. Πολλάκις δε βιάσας ο κύριός της προς πράξιν αισχράν και μη δυνηθείς να καταπείση αυτήν εις το κακόν του θέλημα, οργισθείς παρέδωκεν αυτήν εις τον άρχοντα της Αλεξανδρείας ειπών: Η νέα αύτη δούλη μου, και επειδή δεν πείθεται να υποκύψη εις τας επιθυμίας μου, παραδίδω εις χείρας σου, ίνα κατορθώσης ώστε με κολακείας ή και με απειλάς να κλίνη εις το θέλημά μου. Και εάν μοι κάμης ταύτην την χάριν, θέλω σε ανταμείψει καθώς πρέπει.

Τη Ζ΄ (7η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΟΔΟΤΟΥ του εν Αγκύρα.

Θεόδοτος ο άγιος Ιερομάρτυς διέμενεν εν Αγκύρα της Γαλατίας. Διαβληθείς δε εις τον ηγεμόνα Θεότεκνον, ότι εξαγαγών εκ της λίμνης τα σώματα των αγίων Παρθένων, τα οποία ερρίφθησαν εντός αυτής, έθαψεν αυτά, ωδηγήθη ενώπιόν του. Και επειδή είπε παρρησία ότι αυτός μεν είναι ιδιώτης και ταπεινός, ως προς την πίστιν όμως και την ομολογίαν του Χριστού είναι ανώτερος και ισχυρότερος των κοσμικών βασιλέων, εδάρη βαναύσως και κατόπιν κρεμασθείς επί ξύλου, εξεσχίσθη εις τας πλευράς. Τέλος απεκεφαλίσθη και ούτως έλαβεν, ο μακάριος, του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΣΤ΄ (6η) Ιουνίου, ο άγιος Γελάσιος ξίφει τελειούται.

Γελάσιος, ο μακάριος Μάρτυς του Χριστού, όταν εκινήθη υπό των ειδωλολατρών ο κατά των Χριστιανών διωγμός, εθερμάνθη υπό θείου ζήλου και διαμοιράσας όλα τα υπάρχοντα αυτού εις τους πτωχούς, ενεδύθη λευκόν ιμάτιον και μετέβαινεν εις τους Μάρτυρας του Χριστού. Βλέπων δε αυτούς, ότι ετιμωρούντο δια τον Χριστόν δια πολλών και ποικίλων βασάνων, κατεφίλει τας πληγάς των, εζήτει τας ευχάς των και παρεκίνει αυτούς να σταθώσιν ανδρείοι εις το μαρτύριον. Όθεν, ένεκα τούτου, συνέλαβον αυτόν οι ειδωλολάτραι και ωδήγησαν εις τον άρχοντα. Ανακριθείς δε υπ’ αυτού ο Άγιος Μάρτυς Γελάσιος ωμολόγησε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, τα δε είδωλα εκήρυξε κωφά και αναίσθητα. Τότε ο άρχων προς το παρόν κατεφρόνησεν αυτόν ως ευτελή και μηδαμινόν. Κατόπιν όμως έδειρεν αυτόν ολίγον και τελευταίον επρόσταξε και απέκοψαν την αγίαν αυτού κεφαλήν. Ούτως έλαβε παρά Κυρίου τον του μαρτυρίου στέφανον.     

Τη ΣΤ΄ (6η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων πέντε παρθένων, Μάρθας, Μαρίας και της συνοδείας αυτών, ήτοι Κυρίας, Βαρερίας και Μαρκίας. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω αγιωτάτω αυτών οίκω, τω όντι εν τοις Βασιλίσκου.

Μάρθα, Μαρία και η συνοδεία αυτών, Κυρία, Βαρερία και Μαρκία, αι Άγιαι πέντε παρθένοι, κατήγοντο εκ της Καισαρείας της Παλαιστίνης. Διδαχθείσαι δε την ευσέβειαν υπό τινος χριστιανού, προσήλθον εις την πίστιν του Χριστού και εδέχθησαν το Άγιον Βάπτισμα. Όθεν έκτοτε εκάθηντο εις μίαν οικίαν και ησύχαζον, διερχόμεναι την ζωήν αυτών εν ευλαβεία πολλή, σχολάζουσαι μεν εις νηστείαν, προσευχήν και αγρυπνίαν, τον Θεόν δε παρακαλούσαι να αφανισθή τελείως από τον κόσμον η πλάνη των ειδώλων και να αναλάμψη η πίστις των χριστιανών εις όλην την οικουμένην. Αλλ’ αν και ήσαν κεκρυμμέναι αι μακάριαι, εμηνύθησαν εις τον άρχοντα της Καισαρείας και ωδηγήθησαν προς αυτόν. Επειδή δε δεν επείσθησαν να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα, ετιμωρήθησαν δια δεινών και φρικτών βασάνων, εν μέσω των οποίων ετελειώθησαν και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΣΤ΄ (6η) Ιουνίου, ο Όσιος πατήρ ημών Άτταλος ο θαυματουργός, εν ειρήνη τελειούται.

 Άτταλος ο Όσιος, εγκαταλείψας τον κόσμον και τα εν κόσμω, εγένετο Μοναχός και ετέλεσε προθύμως πάσαν άσκησιν, ήτοι νηστείαν, αγρυπνίαν και πάσαν άλλην κακοπάθειαν. Διότι επί δύο και τρεις ημέρας, πολλάκις δε και πέντε, έτρωγε μίαν μόνον φοράν. Δεν εκοιμήθη ποτέ εξηπλωμένος, αλλά καθήμενος ή ιστάμενος ελάμβανεν ολίγον ύπνον όσον να παρηγορή την ασθένειαν της φύσεως. Όθεν δια τους κόπους του τούτους πολλήν χάριν έλαβε παρά Κυρίου και δια της ενεργείας πολλών θαυμάτων επλουτίσθη. Όχι δε μόνον εις τους λογικούς ανθρώπους εδείκνυεν ο αοίδιμος συμπάθειαν άμετρον, αλλά και εις αυτά τα άλογα ζώα. Εν τοιαύταις λοιπόν αρεταίς και θαύμασι διήνυσε την ζωήν αυτού. Ότε δε έμελλε να απέλθη του κόσμου τούτου, παρεκίνησε τους παρευρεθέντας να δώσωσιν αυτώ τον τελευταίον εν Χριστώ ασπασμόν και ούτω παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις χείρας Θεού.

Τη ΣΤ΄ (6η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Ιλαρίωνος του νέου, Ηγουμένου της Μονής των Δαλμάτων.

Ιλαρίων, ο Όσιος πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Νικηφόρου του Πατρικίου εν έτει ωβ΄ (802) και Σταυρακίου, Μιχαήλ Ραγκαβέ και Λέοντος Αρμενίου του εικονομάχου. Κατήγετο δε εκ Καππαδοκίας, πατέρα μεν έχων Πέτρον καλούμενον, μητέρα δε Θεοδοσίαν. Ο πατήρ αυτού ήτο γνωστός εις τον βασιλέα, επειδή αυτός εχορήγει τον άρτον της βασιλικής τραπάζης. Αφού δε ο Όσιος εγεννήθη και απεγαλακτίσθη, εστάλη εις σχολείον δια να μάθη επιμελώς τα ιερά γράμματα. Ότε δε έφθασεν εις την ηλικίαν των είκοσι χρόνων, εγκαταλείψας ευαγγελικώς πατέρα, μητέρα, οικίαν, πλούτον και πάντα τον κόσμον, εγένετο Μοναχός εις το εν Κωνσταντινουπόλει Μοναστήριον, το καλούμενον του Ξηροκηπίου.

Τη Ε΄ (5η) Ιουνίου μνήμη του αγίου Νεομάρτυρος Μάρκου του από Σμύρνης καταγομένου και εν Χίω αθλήσαντος εν έτει αωα΄ (1801) από Χριστού.

Ας είναι δεδοξασμένον και υπερύμνητον το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διότι όσον οι ασεβείς μαίνονται εναντίον της θείας Αυτού Μεγαλειότητος, επί τοσούτον οι Ορθόδοξοι δεν παύουν από του να αναδεικνύουν, κατά διαφόρους πόλεις και χώρας, κήρυκας, και δια λόγων και δια της θυσίας των ιδίων των αιμάτων, της προσκυνητής αυτού Θεότητος. Εκείνοι λέγουν, ότι ήτο εις πλάνος και αθετούν και Ευαγγέλια και τους Αποστόλους, απλώς δ’ ειπείν όλον τον Χριστιανοσμόν και την ελπίδα των Χριστιανών. Ενώ ούτοι, παρουσιαζόμενοι ενώπιον των τυράννων, κηρύττουν μετά πλήρους πίστεως και παρρησίας ότι ήτο και είναι Θεός αληθινός, Βασιλεύς εις τους αιώνας, Δημιουργός πάσης κτίσεως και Κριτής ζώντων και νεκρών. Και ο ουρανός άνωθεν, κριτής αδέκαστος, δέχεται την ομολογίαν εις θυσίαν αινέσεως και σφραγίζει την δι’ αίματος αυτών μαρτυρίαν, δια των φρικτών και εξαισίων θαυμάτων, τα οποία οι μεν υιοί της απωλείας ακούοντες γελώσιν, οι δε Χριστιανοί, κατανυγόμενοι και ωφελούμενοι ψυχικώς εκ των παραδόξων έργων της μαρτυρικής χάριτος, δοξάζουσι τον φιλάνθρωπον Κύριον, διότι ενισχύει τους υπέρ Αυτού αθλούντας ώστε να καταφρονούν πάσαν βάσανον και αυτόν έτι τον θάνατον δια το Άγιον όνομα Αυτού.

Τη Ε΄ (5η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Δέκα Μαρτύρων των εν Αιγύπτω, Μαρκιανού, Νικάνδρου, Απόλλωνος, Υπερεχίου, Λεωνίδου, Αρείου, Γοργίου, Σεληνιάδος, Ειρήνης και Παμβεώνος.

Οι Άγιοι Δέκα Μάρτυρες επειδή εφύλαττον την εις Χριστόν πίστιν και ωμολόγουν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, τόσον σκληρώς εδιώχθησαν και εταλαιπωρήθησαν δια πείνης, δίψης και ψύχους, κατά προσταγήν του άρχοντος της Αιγύπτου, ώστε παρέδωσαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού και έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη Ε΄ (5η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΔΩΡΟΘΕΟΥ Επισκόπου Τύρου.

Δωρόθεος ο αοίδιμος εγένετο Επίσκοπος της πόλεως Τύρου, κατά τους χρόνους του Μαξιμιανού εν έτει τγ΄ (303), κατέχων καλώς άπαντα τα κεφάλαια της Παλαιάς και Νέας Γραφής. Και εν όσω μεν έζη ο Διοκλητιανός και ο Λικίνιος, ο Άγιος Ιερομάρτυς Δωρόθεος είχε φύγει από την Τύρον ένεκα του διωγμού και ευρίσκετο εις την Δυσσόπολιν, την ευρισκομένην εις τα μέρη της Θράκης. Αφού δε οι βασιλείς εκείνοι απέθανον, επανήλθε πάλιν εις την Τύρον και εποίμαινε την Αγίαν του Θεού Εκκλησίαν, μέχρι των χρόνων Ιουλιανού του Παραβάτου, εν έτει τξα΄ (361). Επειδή δε ο δυσσεβής Ιουλιανός δεν εφόνευε φανερά τους Χριστιανούς, όταν το πρώτον εβασίλευσεν, αλλά κρυφίως, τούτου ένεκα, ακούσας ο θείος ούτος Δωρόθεος την κακομηχανίαν αυτού, έφυγεν από την Τύρον και μετέβη πάλιν εις την ανωτέρω Δυσσόπολιν.

Τη Δ΄ (4η) Ιουνίου, μνήμη της Οσίας μητρός ημών Σοφίας της ασκητικώς και οσίως βιωσάσης.

Σοφία η Αγία κατήγετο εκ της Αίνου, θυγάτηρ γονέων ευσεβών και περιβοήτων εις τον τόπον εκείνον. Όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν, συνέζευξαν αυτήν οι γονείς της μετά νομίμου συζύγου, μετά του οποίου εγέννησεν εξ τέκνα. Όμως, καίτοι βιούσα εν μέσω κοσμικών φροντίδων και ταραχών, έδειξε δια των έργων, ότι αι κοσμικαί φροντίδες και αι ταραχαί ουδόλως δεσμεύουσι τον επιθυμούντα να ευαρεστήση τω Θεώ, εάν εκπληροί τας εντολάς του Κυρίου και ασκή θεοφιλείς πράξεις και αρετάς. Διότι η μακαρία Σοφία δεν έλειπεν από την Εκκλησίαν του Θεού, αλλά και εις τον οίκον της ευρισκομένη ηγρύπνει καθ’ όλην την νύκτα και κατεγίνετο εις προσευχάς. Επειδή όμως απέθανον τα τέκνα της Αγίας, εγένετο μήτηρ άλλων ορφανών και έσπευδεν εις πρόθυμον βοήθειαν των χηρών.

Τη Δ΄ (4η) Ιουνίου, μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών ΜΗΤΡΟΦΑΝΟΥΣ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Μητροφάνης, ο Άγιος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ήκμασε κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του Μεγάλου εν έτει τκ΄ (320) υιός ων Δομετίου, αδελφού Πρόβου, του βασιλεύσαντος εν έτει σοστ΄ (276). Είχε δε ο Δομέτιος δύο υιούς, τον Πρόβον και τον Μητροφάνη. Χρησάμενος δε ο Άγιος σώφρονα και ορθόν λογισμόν και θεωρήσας την θρησκείαν των ειδώλων ψευδή και πεπλανημένην, προσήλθεν εις την αληθή πίστιν του Χριστού και πορευθείς εις το Βυζάντιον συνανεστρέφετο μετά του Τίτου, του Επισκόπου Βυζαντίου, όστις ήτο ανήρ άγιος και θεοφόρος. Βλέπων δε τον Μητροφάνη όντα εστολισμένον δια πολλών αρετών, συνηρίθμησε τούτον μετά των Κληρικών, ήτοι εποίησεν αυτόν αναγνώστην.

Τη Γ΄ (3η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΟΥΚΙΛΛΙΑΝΟΥ και των συν αυτώ τεσσάρων νηπίων ΚΛΑΥΔΙΟΥ, ΥΠΑΤΙΟΥ, ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ, ΠΑΥΛΟΥ και ΠΑΥΛΗΣ της παρθένου και Μάρτυρος.

Λουκιλλιανός ο Άγιος ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σο΄ (270). Ιερεύς δε ων των ειδώλων και γέρων κατά την ηλικίαν, έχων τας τρίχας λευκάς, κατώκει πλησίον της πόλεως Νικομηδείας. Επειδή δε, εννοήσας την πλάνην αυτού, προσήλθεν εις την πίστιν του Χριστού, ωδηγήθη προ του κόμητος Σιλβανού. Εκεί δε, αφού δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν και να επανέλθη πάλιν εις την των ειδώλων θρησκείαν, συνέτριψαν τας σιαγόνας αυτού, έδειραν δια ράβδων και εκρέμασαν αυτόν με την κεφαλήν προς τα κάτω. Έπειτα έκλεισαν τον Άγιον εις την φυλακήν, εντός της οποίας εκρατούντο τέσσαρα ευλογημένα παιδία, δια την εις Χριστόν πίστιν αυτών.

Τη Γ΄ (3η) Ιουνίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Αθανασίου του θαυματουργού.

Αθανάσιος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, ο πληρώσας δια θαυμάτων το Μοναστήριον το ονομαζόμενον του Τραϊανού, κατήγετο εκ της χώρας των Κιβυρραιωτών, υιός γονέων μετρίων κατά τον πλούτον και το γένος. Όταν δε ενηλικιώθη, εβδελύχθη τον κόσμον και εξήλθεν εις την έρημον, έχων, κατά το ιερόν Ευαγγέλιον, ένα μόνον χιτώνα. Μεταβαίνων δε από τόπου εις τόπον και συναντών πνευματικούς άνδρας παρεδειγματίζετο εκ των αρετών αυτών και ως μαγνήτης έσυρεν εις εαυτόν τας αρετάς των.

Τη Γ΄ (3η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Λουκιλλιανού και των συν αυτώ τεσσάρων νηπίων Κλαυδίου, Υπατίου, Διονυσίου, Παύλου και Παύλης της παρθένου και Μάρτυρος.

Λουκιλλιανός ο Άγιος ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σο΄ (270). Ιερεύς δε ων των ειδώλων και γέρων κατά την ηλικίαν, έχων τας τρίχας λευκάς, κατώκει πλησίον της πόλεως Νικομηδείας. Επειδή δε, εννοήσας την πλάνην αυτού, προσήλθεν εις την πίστιν του Χριστού, ωδηγήθη προ του κόμητος Σιλβανού. Εκεί δε, αφού δεν επείσθη να αρνηθή τον Χριστόν και να επανέλθη πάλιν εις την των ειδώλων θρησκείαν, συνέτριψαν τας σιαγόνας αυτού, έδειραν δια ράβδων και εκρέμασαν αυτόν με την κεφαλήν προς τα κάτω.

Τη Β΄ (2α) Ιουνίου, του Αγίου ενδόξου Νεομάρτυρος Κωνσταντίνου του εξ Αγαρηνών, μαρτυρήσαντος εν τη βασιλευούση των πόλεων εν έτει αωιθ΄ (1819).

Μαρτυρικήν σήμερον εορτήν, αδελφοί, επιτελεί γηθοσύνως η του Χριστού Εκκλησία. Μάρτυρος μνήμην χαίρουσα και υπερευφραινομένη πανηγυρίζει, προβάλλουσα τα υπέρ Χριστού άθλα και τους υπέρ φύσιν αγώνας αυτού, τους οποίους υπέρ της ακραιφνούς ημών πίστεως ετέλεσε, κεκυρωμένους και βεβαιωμένους δια των εν τω μαρτυρίω αυτού αναφερομένων θαυμάτων. Κατά την συνήθειαν η Εκκλησία τιμά τους υπέρ Χριστού το αίμα αυτών προσφέροντας, μη επιζητούσα την δια θαυμάτων προσεπικύρωσιν της αγιωσύνης αυτών, ως προδήλως μαρτυρούσης περί ταύτης της υπέρ Χριστού μέχρις αίματος εναθλήσεως αυτών.

Τη Β΄ (2α) Ιουνίου, ο Άγιος Νεομάρτυς Δημήτριος, ο εν Φιλαδελφεία μαρτυρήσας εν έτει αχνζ΄ (1657), μαχαίρα τελειούται.

Δημήτριος ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού κατήγετο από την Φιλαδέλφειαν την εν τη Μικρά Ασία κειμένην, εκ γένους λαμπρού της αυτής πόλεως, υιός ιερέως τινός, Δούκα ονομαζομένου. Αποθανόντος δε του πατρός, η μήτηρ αυτού εξεπαίδευσεν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, έως ότου εγένετο δεκατριών ετών. Επειδή δε ο νέος ήτο σεμνός κατά το σχήμα, ωραίος την όψιν και χαρίεις, μίαν ημέραν ιδόντες αυτόν Αγαρηνοί τινες και περιεργασθέντες την ωραιότητα αυτού, εκινήθησαν υπό φθόνου και αρπάσαντες αυτόν, άλλος δια της απάτης και των υποσχέσεων δωρεών και τιμών και άλλος δι’ απειλών βασάνων, κατέπεισαν και ηρνήθη νηπιοφρονών τον Χριστόν. Όθεν παρεδόθη εις τον πρώτον Αγαρηνόν της Φιλαδελφείας και υπηρέτει αυτόν.

Τη Β΄ (2α) Ιουνίου, ο Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης ο εν Ασπροκάστρω μαρτυρήσας εν έτει 1292 ξίφει τελειούται.

Ιωάννης ο νεοφανής και χαριτώνυμος του Χριστού Μάρτυς, η καλή απαρχή όλων των Νεομαρτύρων, κατήγετο από την Τραπεζούντα και κατεγίνετο εις το εμπόριον. Μίαν φοράν επεβιβάσθη ενός πλοίου μεγάλου με πολλά εμπορεύματα. Ιδών δε αυτόν ο πλοίαρχος ότι προσηύχετο και ενήστευε και ηυσπλαγχνίζετο τους πτωχούς, οίτινες συνεταξίδευον, εφθόνησε και ήρχισε να τον ενοχλή δια την ορθοδοξίαν της Ανατολικής Εκκλησίας. Όθεν καθ’ όλον το ταξίδιον εφιλονίκουν σφοδρώς δια την Ορθόδοξον πίστιν. Ο δε Ιωάννης, ως νουνεχής και έμπειρος εις τα κατά την θείαν Γραφήν, πάντοτε ενίκα αυτόν και το στρεβλόν αυτού φρόνημα. Όθεν ο πλοίαρχος μεγάλως εμίσησεν αυτόν και ευθύς ως ηγκυροβόλησαν εις το Ασπρόκαστρον, το νυν λεγόμενον Άκκερμαν, εξήλθε και μετέβη εις τον εξουσιαστήν της πόλεως, προς τον οποίον είπεν:

Τη Β΄ (2α) Ιουνίου, ο Όσιος Ιερομάρτυς Έρασμος, ο εν τη Χερμελία της Αχρίδος, εν ειρήνη τελειούται.

Έρασμος ο Άγιος κατήγετο εκ της Αντιοχείας, ακμάσας κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού εν έτει τθ΄ (309). Ασκητικήν δε ζωήν ζήσας πρότερον, εις τοσαύτην τελειότητα ανήλθεν, ώστε ελάμβανε τροφήν δια των κοράκων και δωρεών πολλών ηξιώθη παρά Θεού. Διο, άκων, εγένετο Αρχιερεύς. Κατόπιν θείον ζήλον αισθανθείς εις την ψυχήν αυτού, περιήρχετο αποστολικώς διαφόρους τόπους, κηρύττων τον λόγον του Ευαγγελίου και τελών πλείστα θαύματα. Ούτω πορευόμενος έφθασε και εις την Μακεδονίαν, όπου παρά την λίμνην Αχρίδα εισήλθεν εις την πόλιν Λυχνιδόν. Εκεί ανέστησε παιδίον νεκρόν και τον πατέρα του παιδός, Αναστάσιον ονόματι, εβάπτισεν ομού μετ’ άλλων πολλών.

Τη Β΄ (2α) Ιουνίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Ομολογητού.

Νικηφόρος ο αγιώτατος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εγεννήθη κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου του εικονομάχου, εν έτει ψνη΄ (758), γέννημα και θρέμμα της βασιλευούσης των πόλεων. Οι γονείς αυτού, Θεόδωρος και Ευδοκία ονομαζόμενοι, ήσαν ευγενείς και ονομαστοί, διότι ο πατήρ του ήτο απογραφεύς και νοτάριος των προσταγμάτων και διαταγών του βασιλέως. Διαβληθείς δε εις τον βασιλέα ότι προσκυνεί τας θείας Εικόνας, κατεξεσχίσθη δια δαρμών και μαστιγώσεων και εξωρίσθη εις την πόλιν Μύλασα, φρούριον οχυρόν και φοβερόν απομονωτήριον παραθαλάσσιον, κείμενον εις την εν τη Μικρά Ασία Καρίαν, με θρόνον Επισκόπου τετιμημένην, υπαγόμενον υπό τον Μητροπολίτην Σταυρουπόλεως. Μετά ταύτα, ανακληθείς εκ της εξορίας και μη υπακούσας εις τα παράνομα του βασιλέως προστάγματα, πάλιν εξωρίσθη εις την Νίκαιαν, όπου, διατρίψας επί έξ έτη, με πολλάς κακοπαθείας ετελείωσε την ζωήν του ο αξιομακάριστος.