Επειδή το Άγιον Όρος πάντοτε και ήτο και είναι ο πρόβολος και το στήριγμα της πασχούσης εν τη Ανατολή Εκκλησίας, δια τούτο οι Λατίνοι, ίνα καταστρέψωσι το θεμελιώδες τούτο στήριγμα της Ορθοδοξίας, εισεπήδησαν ποτε και εις αυτό, πείθοντες δια λόγων, εξαπατώντες δια χρημάτων και υποσχέσεων, και καταναγκάζοντες δια των απειλών και της τυραννικής μέχρι μαρτυρίου βίας, όπως αναγνωρισθή και εν τω Αγίω Όρει η εξουσία του Πάπα της Ρώμης. Πλην όμως ολίγοι τινές δειλοκάρδιοι επείθοντο εις τούτο· οι δε πλείονες αυτών επεσφράγισαν δια του ιδίου αίματος την εαυτών ομολογίαν, και δια της σταθερότητος αυτών εξήλεγξαν την ιερόσυλον του Πάπα οικειοποίησιν της εξουσίας και του πεπλασμένου ονόματος ως τοποτηρητού του Χριστού, όστις εις και μόνος και ήτο και είναι και θα είναι εις τους αιώνας, η κεφαλή της Αγίας αυτού Εκκλησίας. Ίνα δε παρεκκλίνωσι οι Μοναχοί του Αγίου Όρους εις τα της Ρώμης και του Πάπα σαθρά δόγματα, συνήργει δυστυχώς και ο τότε αυτοκράτωρ της Κωνσταντινουπόλεως Μιχαήλ ο Παλαιολόγος, και ο Πατριάρχης αυτής Ιωάννης Βέκκος.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2021
Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, μνήμη του εν τω Αγίω Όρει του Άθω Οσίου ΚΟΣΜΑ του Ζωγραφίτου, ασκήσαντος εν έτει ατκγ΄ (1323).
Κοσμάς ο Όσιος πατήρ ημών ήτο Βούλγαρος το γένος, και εγεννήθη εξ επαγγελίας από γονείς ευσεβείς και ευγενείς, οι οποίοι, αφού τον ανέθρεψαν καλώς, τον έβαλαν και έμαθε τα γράμματα της ελληνικής γλώσσης και της των Βουλγάρων· έπειτα εβούλοντο και να τον νυμφεύσωσιν. Όμως αυτός, έχων πόθον να γίνη Μοναχός, έφυγε κρυφίως από την πατρίδα του και απήλθεν εις το Άγιον Όρος, ενώ δε κατευωδούτο εις τον προς ον όρον του, εις την αρχήν του Αγίου Όρους ο μισόκαλος και φθονερός διάβολος, θέλων να τον κάμη να επιστρέψη εις τα οπίσω, εσχημάτισε κατά φαντασίαν έμπροσθέν του ως μίαν θάλασσαν από του ενός άκρου της αληθινής θαλάσσης έως εις το άλλο άκρον, και του έδειξε το Όρος ως νήσον· ο δε μακάριος Κοσμάς διαλογιζόμενος άρα γε πως εμβαίνουν οι Μοναχοί εις το Όρος, με σκάλαν ή με λέμβον, και μη έχων τινά να ερωτήση, έκαμεν εις τον Θεόν προσευχήν ούτω: «Κύριε Ιησού Χριστέ, δια πρεσβειών της παναχράντου σου Μητρός, δείξον μοι την οδόν, από την οποίαν εμβαίνουν οι Μοναχοί εις το Όρος».
Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΦΩΚΑ του κηπουρού, ξίφει τελειωθέντος.
Φωκάς ο τρισμακάριος και πανένδοξος ούτος Μάρτυς εγεννήθη και ανετράφη εν τη κατά την Μαύρην θάλασσαν μεγαλουπόλει Σινώπη, η οποία πόλις είναι επαινετή και δια πολλά άλλα προτερήματα, όμως περισσότερον μεγαλύνεται λμπρώς με τούτον τον μέγαν και αήττητον αριστέα Φωκάν, δια τα άπειρα θαύματα όπου τελεί καθ’ εκάστην. Ούτος ο μακάριος από νεότητός του ειργάζετο κήπον και απ’ αυτόν επορίζετο την ζωοτροφίαν του· είχε δε τον κήπον και δι’ εαυτόν και δια τους άλλους ξένους και πτωχούς. Το οικίδιόν του ήτο εμπρός εις την πύλην του κάστρου προς τον λιμένα· δια τούτο δεν έλειπον ποτέ ξένοι και πτωχοί, τους οποίους εφίλευε και εδέχετο πτωχικά, καθώς ηδύνατο, από την εργασίαν του κήπου.
Τη ΚΒ΄ (22α) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΦΩΚΑ του θαυματουργού, του εν λουτρώ σφοδρώς πυρωθέντι τελειωθέντος.
Φωκάς ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο υιός Παμφίλου και Μαρίας, καταγόμενος εκ πόλεως Σινώπης, αρχαίας και περιφανούς ούσης κατά την Μαύρην θάλασσαν. Ευθύς δε εξ απαλών ονύχων ηξιώθη να λάβη τη Χάριν του Αγίου Πνεύματος και να ενεργή παράδιξα θαύματα. Έπειτα δε έγινε και Επίσκοπος και πολλούς απίστους επέστρεψεν εις το φως της θεογνωσίας, τόσον με τα θεία του λόγια, όσον και με τα υπερφυσικά του τεράστια· πάντοτε δε εδίδασκε και εθαυματούργει έως εσχάτης του αναπνοής. Απεκαλύφθη δε εις αυτόν το μαρτυρικόν τέλος, όπερ έμελλε να λάβη, με τοιούτον σημείον παράδοξον· μία περιστερά ελθούσα εκάθισεν επί της κεφαλής του, και θέσασα επ’ αυτής στέφανον, ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν και είπε· «Ποτήριον εκεράσθη εις σε και πρέπει να το πίης».