Τη ΚΖ΄ (27ην) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΟΣΙΟΥ, Επισκόπου Κορδούης.

Όσιος ο μακάριος πατήρ ημών, διαλάμπων εις την άσκησιν και αρετήν, εχειροτονήθη Επίσκοπος της εν τη Ισπανία Επισκοπής Κορδούης, ζήλον δε έχων υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, παρευρέθη εις την αγίαν και οικουμενικήν πρώτην Σύνοδον, την εν Νικαία συναθροισθείσαν επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου εν έτει τκε΄ (325) την του Αρείου λύσσαν και αίρεσιν καταπολεμήσας. Ήτο δε ο Όσιος έξαρχος και της εν Σαρδική τοπικής Συνόδου, της επί Κωνσταντίου και Κώνσταντος των αυταδέλφων συγκροτηθείσης εν έτει τμζ΄ (347). Αυτός δε ο μακάριος επί τέλους, επειδή δεν συνεφώνει εις την καθαίρεσιν του μεγάλου Αθανασίου Αλεξανδρείας, εστάλη εις εξορίαν μετά των άλλων θεοφόρων Πατέρων, των υπό Κωνσταντίου εξορισθέντων· εξόριστος δε διατελών και πολλάς κακοπαθείας εκ τούτου υπομείνας ο τρισόλβιος, ετελείωσε την ζωήν του και απήλθε προς τον ποθούμενον Κύριον.

Τη ΚΖ΄ (27ην) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών και Ομολογητού ΛΙΒΕΡΙΟΥ, Πάπα Ρώμης.

Λιβέριος ο Πάπας Ρώμης και Μάρτυς ήκμασε βασιλεύοντος Κωνσταντίου, του υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, εν έτει τνβ΄ (352) είναι δε ο συνεργήσας να λάβωσι τους θρόνους ο Άγιος Αθανάσιος της Αλεξανδρείας και ο Άγιος Παύλος της Κωνσταντινουπόλεως. Δια ταύτην λοιπόν την αιτίαν προσεκάλεσεν εις Κωνσταντινούπολιν τον Άγιον Λιβέριον ο βασιλεύς Κωνστάντιος, ο φρονών εξ αγνοίας την του Αρείου αίρεσιν, αφ’ ου απέθανεν ο αδελφός του Κώνστας. Όθεν επιχειρήσας να πείση τον Άγιον, ίνα απέχη μεν από της κοινωνίας του Αθανασίου, συμφωνήση δε εις την καθαίρεσιν αυτού και μη δυνηθείς, εξώρισεν αυτόν εις την Θράκην. Ελθών δε εις Ρώμην ο Κωνστάντιος, ηναγκάσθη παρά πάντων να ανακαλέση τον μακάριον τούτον Λιβέριον εις τον θρόνον του· όθεν προσέταξε να επανέλθη ο Άγιος εις Ρώμην, εν η καλώς και θεαρέστως διανύσας την ζωήν του ανεπαύσατο εν Κυρίω.

Τη ΚΖ΄ (27ην) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΟΙΜΕΝΟΣ.

Ποιμήν ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο εκ της Αιγύπτου, αναχωρήσας δε εκ της πατρίδος του μεθ’ όλων των αδελφών του εγένετο Μοναχός. Η δε μήτηρ αυτών, εκ της μητρικής φιλοστοργίας κινηθείσα, επήγεν εις την Σκήτην ίνα τους ίδη, και επειδή οι υιοί της έκλεισαν την θύραν του κελλίου των, έκλαιεν έξω με πόνον καρδίας και εφώναζεν. Ο δε αββάς Ανούβ, εις εκ των αδελφών, λέγει προς τον Ποιμένα· «Τι να κάμωμεν εις την γραίαν ταύτην»; Τότε ο Ποιμήν ήλθε πλησίον της θύρας και λέγει εις αυτήν έσωθεν· «Διατί κλαίεις γραία;» Η δε, ακούσασα την φωνήν του Ποιμένος, είπε· «Θέλω να σας ίδω, τέκνα μου, διότι κατά τι θα βλάψω εγώ, εάν μόνον σας ίδω; Δεν είμαι εγώ η μήτηρ σας; Δεν ευρίσκομαι τώρα εγώ εις βαθύ γήρας;» Ο δε Ποιμήν απεκρίθη εις αυτήν· «Που θέλεις να μας ίδης εις τούτον ή τον άλλον κόσμον;» Η δε μήτηρ αυτών, εννοήσασα το νόημα των λόγων του Ποιμένος, μετά χαράς ανεχώρησε χωρίς να τους ίδη.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου ΙΩΑΣΑΦ, βασιλέως των Ινδιών, υιού του βασιλέως Αβεννήρ.

Ιωάσαφ του Οσίου και θεοφόρου πατρός ημών η άθλησις και οι κατά των δαιμόνων αγώνες υπερβάλλουσι πάντας των Αγίων τους βίους και ο βίος αυτού τόσον είναι ηδύς και γλυκύτατος, ώστε υπέρκειται της αμβροσίας και του νέκταρος, και δύναται να απαλύνη και την σκληροτέραν καρδίαν και να παρακινήση τους οφθαλμούς να σταλάξωσι πολλά δάκρυα. Πλην, επειδή οι περισσότεροι αγαπούν την βραχυλογίαν, εσμικρύναμεν την διήγησιν, μη αφήσαντες ή τα αναγκαιότατα, καθώς έγραψε ταύτα ο θείος πατήρ ημών Δαμασκηνός Ιωάννης. Εκείθεν της Αιγύπτου είναι χώρα, ήτις ονομάζεται των Ινδών, και χωρίζεται από το μέρος της Αιγύπτου δια θαλάσσης, από δε το μέρος της στερεάς πλησιάζει εις τα όρια της Περσίας, και ήτις χώρα της Ινδίας ήτο παλαιόθεν εσκοτισμένη από τον ζόφον της ειδωλολατρίας. Μετά δε την του Σωτήρος Ανάληψιν και την του Παναγίου Πνεύματος κάθοδον, απήλθον οι Άγιοι Απόστολοι εις διαφόρους τόπους και έθνη διδάσκοντες το Ευαγγέλιον. Τότε και ο ιερώτατος Θωμάς απεστάλη εις την ως άνω χώραν, ίνα κηρύξη το Ευαγγέλιον, και με την θείαν βοήθειαν επίστευσαν πολλοί των ανθρώπων της χώρας αυτής· όσον δε παρήρχοντο οι χρόνοι, τοσούτον ηύξανεν εις αυτούς και η πίστις μας. Και πολλοί, απαρνησάμενοι τας κοσμικάς ηδονάς, ησκήτευον εις τα όρη και τα σπήλαια.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη ετέρου Αγίου Μάρτυρος ΑΔΡΙΑΝΟΥ.

Αδριανός ο Μάρτυς, έτερος ων του σήμερον επίσης εορταζομένου ομωνύμου Αδριανού, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Λικινίου, εν έτει τιγ΄ (313), καταγόμενος μεν εκ της Ρώμης (υιός ων Πρόβου βασιλέως Ρώμης, του βασιλεύσαντος εν έτει σοστ΄ (276), διαμένων δε εν Βυζαντίω μετά τινος άλλου αδελφού του, Δομετίου καλουμένου, όστις προεχειρίσθη Επίσκοπος του Βυζαντίου μετά τον Τίτον. Ούτος λοιπόν ο μακάριος, ποθών να μαρτυρήση δια τον Χριστόν, επήγεν εις την Νικομήδειαν και ήλεγξε τον Λικίνιον, διότι ματαίως κατεπόνει τα ρωμαϊκά στρατεύματα προφασιζόμενος ότι διώκει τους Χριστιανούς. Όθεν αφού ετιμωρήθη παρά του Λικινίου με διαφόρους βασάνους, τελευταίον απεκεφαλίσθη και ούτω έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Ο δε τούτου αδελφός και Επίσκοπος του Βυζαντίου Δομέτιος, λαβών το άγιον αυτού λείψανον, ενεταφίασεν αυτό εν Αργυρουπόλει τη κειμένη πλησίον του Βυζαντίου, όπου ευρίσκοντο και τα άγια λείψανα των Μαρτύρων Αδριανού και Ναταλίας, μετά του λειψάνου Στάχυος του Αποστόλου του χρηματίσαντος πρώτου Επισκόπου του Βυζαντίου μετά τον πρωτόκλητον Ανδρέαν.  

Τη ΚΣΤ΄ (26η) του Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΔΡΙΑΝΟΥ και ΝΑΤΑΛΙΑΣ.

Ανδριανός ο Άγιος Μάρτυς και Ναταλία η σύζυγος αυτού η μετ’ αυτού συμμαρτυρήσασα κατήγοντο εκ της Νικομηδείας, ακμάσαντες κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει 298. Κατά δε την δευτέραν περίοδον της βασιλείας του Μαξιμιανού του διώκοντος τους Χριστιανούς, συνελήφθησαν είκοσιτρεις Χριστιανοί, οι οποίοι εκρύπτοντο εντός σπηλαίου, και ετιμωρήθησαν δια τιμωριών διαφόρων. Τούτους λοιπόν ηρώτησε και ο Άγιος Αδριανός προ του μαρτυρίου του ούτω· «Διατί, ω αδελφοί, υπομένετε τας ανυποφόρους ταύτας βασάνους και τας δεινάς ταύτας τιμωρίας;» Οι δε απεκρίθησαν· «Ημείς υπομένομεν ταύτα, ίνα κερδήσωμεν εκείνα τα αγαθά, τα οποία είναι ητοιμασμένα παρά Θεού εν τοις ουρανοίς δια τους πάσχοντας υπέρ της αγάπης του, και τα οποία ούτε ώτα δύνανται να ακούσωσιν, ούτε λόγος να παραστήση». Ταύτα ακούσας ο μακάριος Αδριανός κατενύχθη υπό της θείας χάριτος, και είπεν εις τους γραμματείς, οίτινες έγραφον τα ονόματα των μελλόντων να μαρτυρήσωσι Χριστιανών· «Γράψατε και το όνομά μου μεταξύ των άλλων ονομάτων, επειδή νομίζω και εγώ ηδονήν το να αποθάνω μετ’ αυτών δια την αγάπην του Χριστού». Οι δε έγραψαν αυτόν εις το μαρτυρολόγιον, και με αλύσεις τον έδεσαν και εις το δεσμωτήριον τον εφυλάκισαν. Μαθούσα τούτο η σύζυγός του Ναταλία, και αποδώσασα την σύλληψίν του εις άλλας αιτίας, εθρήνει κατά πρώτον και εστέναζεν· αφού δε ύστερον έμαθεν ότι δια τον Χριστόν έβαλον αυτόν εις τα δεσμά και εις την φυλακήν, πάραυτα ενεδύθη λαμπρά φορέματα και επήγεν εις την φυλακήν, ένθα εισελθούσα κατεφίλει τα δεσμά και τας αλύσεις, με τα οποία ήτο δεσμώτης ο σύζυγός της και εμακάριζεν αυτόν δια την προθυμίαν την οποίαν έδειξε, συνεβούλευσε δε αυτόν να μένη στερεός και ασάλευτος εις τας βασάνους, τους δε άλλους συνδεσμίους Χριστιανούς Μάρτυρας παρεκάλει να εύχωνται υπέρ αυτού εις τον Ύψιστον Θεόν. Και τότε μεν η μακαρία Ναταλία επανήλθεν εις τον οίκον της κατά προτροπήν και παρακίνησιν του ιδίου συζύγου της· ότε δε ο Άγιος Αδριανός χαιρετήσας τους πεφυλακισμένους Χριστιανούς και λαβών άδειαν παρά των δεσμοφυλάκων επήγεν εις την οικίαν του, ίνα αναγγείλη προς την σύζυγόν του ότι επέστη πλέον ο καιρός του μαρτυρικού του τέλους, η Ναταλία, νομίσασα ότι ο σύζυγός της φοβηθείς τας βασάνους ηρνήθη τον Χριστόν και δια τούτο απεφυλακίσθη, έκλεισε την θύραν του οίκου των εις τον Αδριανόν ονειδίζουσα αυτόν ως αρνησίχριστον και δειλόν και φιλόζωον· ενεθύμιζε δε εις αυτόν την φρικτήν εκείνην απόφασιν, την οποίαν απήγγειλεν ο Κύριος ρητώς κατά των αρνουμένων αυτόν ειπών· «Όστις αν αρνήσεταί με έμπροσθεν των ανθρώπων, αρνήσομαι καγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς». Προσέτι δε η μακαρία Ναταλία απεκάλει εαυτήν αθλίαν και δυστυχή, διότι ουδέ καν επί μίαν ημέραν, έλεγε, δεν απήλαυσε την δόξαν του να ονομάζηται γυνή Μάρτυρος, αλλά την ευτυχίαν και μακαριότητα, την οποίαν ήλπιζε να λάβη, διεδέχθησαν εξαίφνης η δυστυχία και η αθλιότης. Αφού δε έμαθεν αύτη τον σκοπόν του ερχομού του Αγίου εις τον οίκον του, ευθύς μετεβλήθη, και ανοίξασα την θύραν εις τον σύζυγόν της περιχαρώς αυτόν κατησπάζετο· είτα ακολουθήσασα τον Άγιον, επήγε μετ’ αυτού εις τον βασιλέα. Παρασταθείς λοιπόν ο μακάριος Αδριανός εις τον τύραννον και ομολογήσας τον Χριστόν αληθινόν Θεόν, εξυλοκοπήθη πρώτον, και έπειτα ριφθείς χαμαί ύπτιος τοσούτον εδάρη ο αοίδιμος εις την κοιλίαν, ώστε εφάνησαν έξωθεν τα εσωτερικά αυτού σπλάγχνα· ήτο δε τότε εις το εικοστόν όγδοον έτος της ηλικίας του. Ύστερον έκοψαν, ως και άλλων Χριστιανών, τας χείρας και τους πόδας του Αγίου, συμβοηθούσης εις την αποκαπήν των μελών του και της συζ΄τγου του Ναταλίας, ήτις έθετεν έκαστον μέλος του επί του άκμονος ίνα κοπή, και τον μεν δήμιον παρεκάλει να κτυπά δυνατώτερα την κοπίδα και την σφύραν, ίνα προξενήται εις τον Άγιον περισσότερος και δριμύτερος πόνος, τον δε Αδριανόν παρεθάρρυνε και ενεδυνάμωνεν, ίνα υπομένη ανδρείως τους πόνους και ίνα μη προδώση ένεκα δειλίας το υπέρ Χριστού μαρτύριον. Ότε δε ο Άγιος Αδριανός ετελείωσε το μαρτύριον μετά των λοιπών Μαρτύρων και τα άγια αυτών λείψανα έμελλον να ριφθώσιν εις το πυρ, λαβούσα η μακαρία Ναταλία την μίαν των χειρών του Αγίου Αδριανού, την έθηκεν εντός του κόλπου της και παρηκολούθει τα άγια λείψανα· αλλά και με τα αίματα, τα οποία έσταζον εκ των αγίων λειψάνων, ήλειψεν εαυτήν, ως να ήσαν μύρα και αρώματα. Άμα ριφθέντων δε των αγίων λειψάνων εν τη πυρά κατέπεσε ραγδαία βροχή, ήτις έσβεσε το πυρ· όθεν Χριστιανός τις, Ευσέβιος, συλλέξας τα άγια λείψανα, έβαλεν αυτά εις πλοιάριον, και μετακομίσας εις Αργυρούπολιν, τα ενεταφίασεν εκεί όπου τελείται και η Σύναξις των Αγίων και εορτή. Ενταύθα και η Αγία Ναταλία ελθούσα ύστερον παρέδωκε την αγνήν ψυχήν της εις χείρας Θεού και ενεταφιάσθη παρά τα λείψανα των Αγίων Μαρτύρων.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Όλα τα τάγματα, των απ’ αιώνος Αγίων, Προφητών, Αποστόλων, Πατριαρχών, Μαρτύρων, Οσίων, έλαβον Χάριτας και δόξας από τον επουράνιον Θεόν, διά τας αρετάς τας οποίας είχον, ποτέ όμως δεν έφθασαν να λάβουν εκείνας τας Χάριτας τας οποίας έλαβεν η Θεοτόκος από τον Υιόν της και Θεόν. Η Παναγία Παρθένος έλαβεν όχι μόνον όλας τας Χάριτας τας οποίας όλοι ομού οι Άγιοι έλαβον και τας οποίας ουδείς εξ όλων των άλλων Αγίων ηξιώθη να λάβη, αλλ’ επί πλέον έλαβε και έν ακόμη πρωτάκουστον χάρισμα, το να υψωθή επάνω από όλην την υπεξούσιον κτίσιν του Βασιλέως των βασιλέων, να γίνη δηλαδή Βασίλισσα πάσης της κτίσεως και Μήτηρ του μονογενούς Υιού του Θεού.

Χαίρε λοιπόν, Θεόνυμφε Μαριάμ, πορφυρογέννητε Βασίλισσα των Αγγέλων. Χαίρε, αργυροχρυσόχοε κρίνε της καθαρότητος. Χαίρε, ευανθέστατε Παράδεισε μακαρίων ηδονών. Χαίρε, παστάς χρυσοπόρφυρε του Ουρανίου Νυμφίου. Χαίρε Σύ, ήτις ως βασιλικόν βλάστημα εκ της ρίζης του Ιεσσαί γεννημένη από άκαρπον κοιλίαν, πρώτον είδες το φως της μακαριότητος, από το φως του Ηλίου, πρώτον εστάθης πολίτισσα του ουρανού με την ψυχήν, παρά πολίτισσα της γης με το σώμα, πρώτον θυγάτηρ του προαιωνίου Πατρός, παρά του Ιωακείμ και της Άννης, και πρίν να πατήσης την γην, κατεπάτησες την κεφαλήν του ιοβόλου δράκοντος. Χαίρε Σύ, ήτις με θαυμάσιον τρόπον συλληφθείσα από άγονον μήτραν, έλαμψας εις την κοιλίαν της Μητρός, ως μαργαρίτης εις κόχλον. Εγεννήθης ως όρθρος, στολισμένη με άνθη ουρανίων αρετών, ηύξανες ως Ήλιος, στεφανωμένη με τας ακτίνας της θείας Χάριτος, και έζησες ως φοίνιξ, μονοφυές θαύμα της φύσεως εν γεννητοίς γυναικών. Χαίρε Σύ, ήτις μόνη από όλας τας γυναίκας κατηξιώθης να γίνης Μήτηρ του Θεού και να βαστάσης εις τον κύκλον της καθαράς Σου γαστρός Εκείνον, ο Οποίος εις την παντοδύναμον παλάμην Του βαστάζει όλον τούτον τον οικουμενικόν κύκλον.

Κηρύττομεν λοιπόν, ω ευλογημένη Παρθένε, όλη ψυχή και καρδία τα μεγαλεία Σου ταύτα τα μεγάλα και ασύγκριτα. Κηρύττομεν τας απείρους Σου αρετάς και τας ανεκλαλήτους χάριτας, τας οποίας εχαρίσατο εις Σε το Πνεύμα το Άγιον. Κηρύττομεν την ταπείνωσιν και την υπακοήν, με την οποίαν ελάλησας σήμερον προς τον Γαβριήλ το « Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρημά σου» ( Λουκ.Α:38), και δια την οποίαν ταπείνωσιν, βλέποντές Σε σήμερον νοερώς αναβιβαζομένην επάνω εις τον υψηλότατον θρόνον του Υιού Σου, στεφανωμένην Βασίλισσαν Αγγέλων τε και ανθρώπων, τρέχομεν όλοι με ευλάβειαν και πόθον και προσκυνούντες την Βασιλείαν Σου, δοξολογούμεν και λέγομεν: «Την τιμιωτέραν των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν».

Τη ΚΕ΄ (25η) του Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΜΗΝΑ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Μηνάς ο εν Αγίοις πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού του μεγάλου, εν έτει φνγ΄ (553). Πρεσβύτερος ων της εν Κωνσταντινουπόλει αγίας του Χριστού Εκκλησίας, εχειροτονήθη ύστερον Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως υπό του Αγαπητού, Πάπα Ρώμης, όστις ελθών τότε εις Κωνσταντινούπολιν καθήρεσε μεν τον αιρετικόν Άνθιμον, αντ’ αυτού δε εχειροτόνησε τον μακάριον τούτον Μηνάν. Καλώς λοιπόν κυβερνήσας την Εκκλησίαν και αυξήσας το του Χριστού ποίμνιον, εξεδήμησε προς Κύριον ο αοίδιμος· η δε Σύναξις αυτού και εορτή τελείται εν τη αγιωτάτη μεγάλη Εκκλησία. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τη ΚΕ΄ (25η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΤΙΤΟΥ Επισκόπου Γόρτυνος της εν Κρήτη και μαθητού του Αγίου Αποστόλου Παύλου.

Τίτος ο Απόστολος κατήγετο εκ του γένους του Μίνωος, βασιλέως της Κρήνης, καθώς λέγει Ζηνάς ο νομικός, ο συγγράψας τον Βίον του. Ούτος ο θεσπέσιος εκ τρυφεράς ηλικίας αναδείξας τάσιν πολλήν και επιμέλειαν εις την παιδείαν και μάθησιν, την παρά των Ελλήνων θαυμαζομένην, εικοσαετής γενόμενος ήκουσεν άνωθεν θείας φωνής, ήτις έλεγεν εις αυτόν ταύτα· «Τίτε, άπελθε εντεύθεν ίνα την ψυχήν σου σώσης, επειδή η εξωτερική αύτη παιδεία ουδόλως σε ωφελεί». Θέλων δε να ακούση και πάλιν την ιδίαν φωνήν, ίνα πληροφορηθή μάλλον και μη πλανηθή (διότι εγνώριζε τας γινομένας πλάνας εκ των φωνών των ειδώλων και των δαιμόνων), κατέγεινεν επτά ακόμη έτη εις την επιστήμην των γραμμάτων· προσταχθείς δε δια θείου οράματος να αναγνώση την Βίβλον των Εβραίων, έλαβε την παλαιάν Γραφήν, την οποίαν ανοίξας ευρίσκει πρώτον το ρητόν του προφήτου Ησαϊου το λέγον· «Εγκαινίζεσθε προς με, νήσοι, Ισραήλ σώζεται υπό Κυρίου σωτηρίαν αιώνιον». (Ησαϊας με: 16-17).

Τη ΚΕ΄ (25η) του Αυγούστου, η επάνοδος του λειψάνου του Αγίου ενδόξου Αποστόλου ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ.

Βαρθολομαίος ο ένδοξος Απόστολος και του Χριστού Μαθητής, περιερχόμενος διαφόρους τόπους, εκήρυττε το όνομα του Ιησού Χριστού, τελευταίον δε φθάσας εις την μεγάλην Αρμενίαν, εκεί εσταυρώθη και απήλθε το πνεύμα του εις τα ουράνια. Το δε άγιον τούτου λείψανον εναποθέσαντες οι εκεί Χριστιανοί εντός θήκης λιθίνης το έκρυψαν εις την Ουρβανούπολιν, εξ αυτού δε επήγαζον διάφοροι ιατρείαι· όθεν οι λαοί συνέτρεχον εκεί και ελυτρώνοντο από τα πάθη και τας ασθενείας των. Ταύτα τα θαύματα και τας ιατρείας βλέποντες οι του διαβόλου υπηρέται, ελύσσων κατά της αγίας εκείνης λάρνακος και του εν αυτή περιεχομένου αποστολικού λειψάνου· τυχόντες δε ποτε ευκαιρίας έρριψαν εν τη θαλάσση την θήκην ταύτην μετά τεσσάρων άλλων, εμπεριεχουσών τα λείψανα των Μαρτύρων Παπιανού, Λουκιανού, Γρηγορίου και Ακακίου.

Τη ΚΔ΄ (24η) του μηνός Αυγούστου, η ανακομιδή του σεπτού λειψάνου του εν Αγίοις Πατρός ημών ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Αιγίνης, και η τούτου εκ Στροφάδων νήσων εις Ζάκυνθον επάνοδος.

Διονύσιος ο Άγιος και θαυματουργός Ιεράρχης εγεννήθη εν Ζακύνθω εν έτει αφμζ΄ (1547) Ιουνίου κα΄ (21) ευσεβών και πλουσίων γονέων υιός, Μωκίου και Παυλίνης την κλήσιν. Εισήλθεν εκ νεότητος εις την κατά τας Στροφάδας νήσους βασιλικήν Μονήν και ενεδύθη το μοναχικόν σχήμα. Προεχειρίσθη έπειτα Αρχιεπίσκοπος Αιγίνης, της οποίας εκόσμησε τον θρόνον επί χρόνον ικανόν, μετά δε ταύτα επέστρεψεν εις την πατρίδα αυτού, ένθα διεβίωσε του λοιπού οσίως γευόμενος το μέλι της ησυχίας. Φθάσας ο Άγιος εις το τέρμα του βίου του εν βαθεί γήρατι, προανήγγειλε τον θάνατον αυτού εις τους αδελφούς της Μονής της Αναφωνητρίας εις το οποίον ησύχαζεν. Ούτοι μετά θλίψεως ήκουσαν το πικρότατον τούτο άγγελμα. Ούτω δε ο Άγιος παρέδωκε την ψυχήν εις τον Πλάστην την ιζ΄ (17) του μηνός Δεκεμβρίου του έτους αχκδ΄ (1624), ημέραν Παρασκευήν, ημερομηνίαν καθ’ ην τελείται και μέχρι σήμερον η μνήμη αυτού και η περιαγωγή του λειψάνου ανά πάσαν την πόλιν. Ότε δε εκοιμήθη ο Άγιος, το ιερόν αυτού σκήνος, κατά παραγγελίαν του ιδίου μετεφέρθη προς ενταφιασμόν εις την Μονήν των Στροφάδων, όπου ζώντα ο Άγιος εαυτόν αφωσίωσε, και εκεί ετάφη υπό των πατέρων εις καινόν μνημείον εις το παρεκκλήσιον του Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, κείμενον εντός του περιβόλου του Μοναστηρίου.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος ΚΟΣΜΑΣ, ο εν Αλβανία μαρτυρήσας κατά το έτος αψοθ΄ (1779) αγχόνη τελειούται.

Κοσμάς ο Άγιος Ιερομάρτυς και Ισαπόστολος, ο αληθώς άνθρωπος του Θεού, διδάσκαλος και κήρυξ του θείου Ευαγγελίου, κατήγετο από το μικρόν χωρίον της Αιτωλίας το ονομαζόμενον Μέγα Δένδρον. Ήτο υιός γονέων ευσεβών, παρά των οποίων ανετράφη και εξεπαιδεύθη εις τα γράμματα εν νουθεσία Κυρίου, κατά τον θείον Απόστολον. Όταν δε ήλθεν εις ηλικίαν περίπου είκοσιν ετών, ήρχισε να διδάσκεται από τον Ιεροδιάκονον Ανανίαν, τον καλούμενον Δερβισάνον. Επειδή όμως κατά τους χρόνους εκείνους ήρχισε να ακμάζη και να φημίζεται μεγάλως και το σχολείον του Βατοπαιδίου εις το Άγιον Όρος, μετέβη εκεί, ίνα φοιτήση εις τούτο με άλλους αρκετούς συμπατριώτας του. Εκεί συνεπλήρωσε την μάθησιν υπό διδάσκαλον τον Παναγιώτην Παλαμάν. Μετά δε ταύτα εδιδάχθη και την Λογικήν από τον εκ Μετσόβου διδάσκαλον Νικόλαον Τζαρτζούλιον, όστις ήτο εκεί σχολάρχης μετά τον σοφώτατον Ευγένιον. Ήτο δε ούτος ο Ιερομάρτυς Κοσμάς ακόμη τότε λαϊκός, καλούμενος Κώνστας. Αλλά αν και το σχήμα των λαϊκών έφερεν, εφαίνετο σεμνός, ως να έφερε το μοναχικόν σχήμα και κατά πάντα τρόπον ηγωνίζετο και ήσκει εαυτόν έως της τελειότητος.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών και Ομολογητού ΓΕΩΡΓΙΟΥ του Λιμνιώτου.

Γεώργιος ο μακάριος ούτος πατήρ ημών εκ νεαράς ηλικίας αγαπήσας την μοναδικήν ζωήν, διέτριβεν εις τον Όλυμπον. Αφού δε πολλούς ηγωνίσατο αγώνας, παρρησία ωμολόγησε την ευσέβειαν και Ορθοδοξίαν κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου, όστις έθραυε τας αγίας Εικόνας και επυρπόλει τα των αγίων λείψανα, εν έτει ψιστ΄ (716). Τούτου λοιπόν του τυράννου ελέγξας ο μάρτυς την ασέβειαν και αθεϊαν, και ανακηρύξας την αληθή πίστιν και την των αγίων Εικόνων προσκύνησιν, υπέσυη πολυειδείς βασάνους εν βαθυτάτω γήρατι, ενενηκονταπέντε ετών την ηλικίαν· τελευταίον δε τμηθείς την ρίνα και καείς την τιμίαν κεφαλήν, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού ευχαριστών Αυτόν και προσευχόμενος.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΤΑΤΙΩΝΟΣ.

Τατίων ο μακάριος Μάρτυς κατήγετο εκ τόπου Μαντιναίου καλουμένου και υποκειμένου εις την Μητρόπολιν Κλαυδιουπόλεως την εν τη Ερδελία, εκ της επαρχίας της Ονωριάδος. Συλληφθείς δε υπό των Ελλήνων, διότι εσέβετο τον Χριστόν, παρέστη ενώπιον του ηγεμόνος Ουρβανού, εν τη ρηθείση Κλαυδιουπόλει. Ερωτηθείς λοιπόν υπ’ εκείνου, και ομολογήσας τον Χριστόν, ερρίφθη εις την φυλακήν· είτα ερωτηθείς πάλιν, επειδή επέμενεν εις την πίστιν του Χριστού, εδάρη με ξύλα και εξεσχίσθη με όνυχας σιδηρούς. Μετά ταύτα εσύρθη κατά γης, και φθάσας εις την πύλην της πόλεως εσφράγισεν εαυτόν με τον τύπον του Τιμίου Σταυρού, ήκουσε δε άνωθεν θείας φωνής, ήτις ευηγγελίζετο όσα αγαθά ήσαν προητοιμασμένα εν τω ουρανώ δι’ αυτόν και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, εξ ου έλαβε και τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΚΔ΄ (24η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΥΤΥΧΟΥΣ μαθητού του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου.

Ευτυχής ο Ιερομάρτυς, ων πλήρης χάριτος του Αγίου Πνεύματος, ηκολούθησε τον Άγιον Απόστολον Παύλον· ανδρείως δε κηρύξας το Άγιον Ευαγγέλιον και πολλούς ναούς των ειδώλων κρημνίσας, υφίσταται δαρμούς και δεσμά, και επί πολλά έτη κακοπαθεί εις την φυλακήν, εις την οποίαν διατελών έλαβεν άρτον ουράνιον. Έπειτα ερρίφθη εις πυρκαϊάν, και μετά ταύτα εδόθη εις βοράν των θηρίων· επειδή δε εν εξ αυτών ωμίλησε με φωνήν ανθρωπίνην, όλοι οι ακούσαντες ταύτην εξεπλάγησαν. Διαμείνας λοιπόν αβλαβής εις όλας τας τιμωρίας ο Άγιος, επανήλθεν εις την πατρίδα του, Σεβαστήν καλουμένην (ίσως την εν Κιλικία, ήτις Αυγούστου ελέγετο πρότερον, τα νυν δε ονομάζεται Σεβαστά, με θρόνον επισκόπου τετιμημένη, υπό τον Μητροπολίτην Ταρσού), πορευομένου θείου Αγγέλου και ενδυναμώνοντος αυτόν. Εκεί δε διελθών την ζωήν του και πλήρης ημερών γενόμενος εκοιμήθη εν Κυρίω.

Τη ΚΓ΄ (23η) του Αυγούστου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Καλλίνικος ο Πατριάρχης, κατ’ αρχάς Πρεσβύτερος και Σκευοφύλαξ ων του Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου των Βλαχερνών, εχειροτονήθη έπειτα ένεκα των αρετών του Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, επί του νέου Ιουστινιανού του ρινοτμήτου, έκτου απογόνου του Ηρακλείου, εν έτει χπε΄ (685). Ο ρηθείς βασιλεύς, κακότροπος ων, κατέθλιβε διαρκώς τον Άγιον, επινοών καθ’ ημέραν και νέας θλίψεις, του εμήνυσε δε ποτέ ίνα κρημνίση δια προσευχής του τον Ναόν της Θεοτόκου, τον καλούμενον των Μητροπόλεων. Ο δε Άγιος απεκρίνατο, ότι δεν δίδεται ευχή προς κρημνισμόν, αλλά προς οικοδομήν και στηριγμόν, διότι ο Θεός εποίησε τον κόσμον ίνα μένη στερεός και μόνιμος, ουχί δε να φθαρή και να αφανισθή. Επειδή όμως οι απεσταλμένοι παρά του βασιλέως επεβλήθησαν και ηνώχλουν τον Άγιον, βιάζοντες και πολλά απειλούντες αυτόν να εκτελέση το πρόσταγμα του βασιλέως, τούτου ένεκα εξεφώνησεν ο μακάριος τον λόγον τούτον.

Τη ΚΓ΄ (23η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ, Επισκόπου Λουγδούνου.

Ειρηναίος ο ένδοξος Ιερομάρτυς, έτερος ούτος ων του ανωτέρω, ήκμασε κατά τους χρόνους Μάρκου Αυρηλίου, του και Αντωνίου καλουμένου και φιλοσόφου, εν έτει ρξ΄ (160), ήτο δε εκ των παλαιών ανδρών, διάδοχος των μακαρίων Αποστόλων και Επίσκοπος χρηματίσας της εν Γαλλία πόλεως Λουγδούνου, της σήμερον ονομαζομένης Λυώνος. Ούτος, καθ’ α λέγουσι, συνέγραψε πλείστα συγράμματα, βεβαιούντα την των Χριστιανών ορθήν πίστιν, εξ ων οι μεταγενέστεροι θείοι Πατέρες ηρανίσθησαν πολλάς ερμηνείας των θείων Γραφών. Διαδεχθείς εις την Επισκοπήν Λουγδούνου τον Ποθεινόν, όστις εμαρτύρησεν υπέρ Χριστού, ελύτρωσε πολλούς Έλληνας από της πλάνης των ειδώλων δια των λόγων και της διδασκαλίας του· όχι δε μόνον τούτο, αλλά και πολλούς Μάρτυρας προσήγαγεν εις τον Χριστόν αθλήσαντας δια το όνομά του. Τέλος αποκεφαλισθείς και αυτός υπό του Σεβήρου, εν έτει σβ΄ (202), έτυχε του στεφάνου της αθλήσεως.

Τη ΚΓ΄ (23η) του Αυγούστου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ο Επίσκοπος Σιρμίου, ξίφει τελειούται.

Ειρηναίος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήκμασεν επί Δοκλητιανού, εν έτει σπη΄ (288), ήτο δε Επίσκοπος Σιρμίου, πόλεως της εν Συρία Σελευκείας. Συλληφθείς δ’ εφέρθη εκ του Σιρμίου εις την Παννονίαν, ένθα παρασταθείς εις τον ηγεμόνα Πρόβον, και ομολογών και κηρύσσων την εις Χριστόν πίστιν, ενεκλείσθη εις την φυλακήν, εκ της οποίας εκβληθείς έπειτα εδάρη· μετά ταύτα, αφού ελήφθη η απόφασις του θανάτου, απεκεφαλίσθη και έτυχεν ο αοίδιμος του μαρτυρικού στεφάνου. Το δε άγιον τούτου λείψανον ερρίφθη εις τον ποταμόν τον ονομαζόμενον Σαύον.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, η σύναξις της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών ΘΕΟΤΟΚΟΥ εν τω Πυρσώ της Ευρυτανίας.

Εις τα μέρη της ποτέ μεν περιφήμου, νυν δε τεταπεινωμένης Ελλάδος (Ο συγγραφεύς της παρούσης διηγήσεως ονομάζει την Ελλάδα τεταπεινωμένην, διότι την εποχήν καθ’ ην συνέγραφε την διήγησιν ταύτην η νυν ελευθέρα Ελλάς ήτο υπό την δουλείαν των Οθωμανών.), κατά την Επαρχίαν του Λιτζάς και Αγράφων είναι όρος μέγα και υψηλόν, το οποίον ονομάζεται Όρθρυς, διότι από το ύψος, το οποίον έχει, ορθρίζει, ήτοι βλέπει τον ερχομόν της ημέρας και του ηλίου πρωτύτερα από όλα τα άλλα βουνά της Στερεάς Ελλάδος. Προς τα δυτικά μέρη και νότια του όρους τούτου ευρίσκονται και άλλα όρη, τα οποία είναι τόσον δύσβατα, όσον δεν ημπορεί να παραστήση ο λόγος, από αυτά δε εξέρχονται οι δεξιοί κλώνοι και αρχαί του Αχελώου ποταμού. Μέσον των ορέων τούτων, εις τους πλέον βαθυτάτους και δυσαναβάτους τόπους, ευρίσκεται η Ιερά Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Προυσιωτίσσης. Η Μονή αύτη περισφίγγεται εξόχως κάτωθεν μεν υπό ενός βαθυτάτου χάους, άνωθεν δε υπό φοβερωτάτου και αβάτου σπηλαίου, του οποίου το Καθολικόν, ήτοι η Εκκλησία, είναι μέσα εις το σπήλαιον με θόλον και ωραιοτάτη, αφιερωμένη εις μνήμην της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ, ΩΡ και ΟΡΟΨΙΣ ξίφει τελειούνται.

Ειρηναίος ο μακάριος Μάρτυς, ο πρώτος εκ των τριών τούτων Αγίων Μαρτύρων, ήτο Διάκονος της Εκκλησίας· επειδή δε εκήρυττε παρρησία τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν, συνελήφθη υπό των απίστων και παρέστη έμπροσθεν του άρχοντος. Οι δε Άγιοι Ωρ και Όροψις ήσαν και αυτοί Χριστιανοί, και παρασταθέντες μετά του Αγίου Ειρηναίου ωμολόγησαν την πίστιν του Χριστού. Ερρίφθησαν λοιπόν και οι τρεις εντός πυράς, πεσούσης δε βροχής εσβέσθη το πυρ και έμειναν αβλαβείς οι Άγιοι· είτα ριφθέντες εις τα θηρία, επειδή ουδεμίαν και υπ’ αυτών βλάβην υπέστησαν, εκρεμάσθησαν επί ξύλου και εξεσχίσθησαν αλύπητα. Τελευταίον απεκεφαλίσθησαν και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, μνήμη της Οσίας ΑΝΘΟΥΣΗΣ και ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Μάρτυρος του βαπτίσαντος αυτήν, και των δύο οικετών αυτής, ΧΑΡΙΣΙΜΟΥ και ΝΕΟΦΥΤΟΥ.

Ανθούσα η Οσία μήτηρ ημών έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Ουαλεριανού, εν έτει σνδ΄ (254), καταγομένη εκ Σελευκείας της εν Συρία, θυγάτηρ ούσα Αντωνίου και Μαρίας, πλουσιωτάτων μεν γονέων, αλλά προσκεκολλημένων εις την θρησκείαν των ειδώλων. Πιστεύουσα κρυφίως δε αύτη εις τον Χριστόν, επεθύμει να λάβη το άγιον Βάπτισμα και να ίδη τον Επίσκοπον Αθανάσιον, ο οποίος εκήρυττεν εν Ταρσώ της Κιλικίας τον λόγον του Θεού· καταπείσασα δε η Οσία την μητέρα της και λαβούσα δύο ημιόνους, ανέβη εις την μίαν εξ αυτών, και έλαβε μεθ’ εαυτής και τους δύο ευνούχους και δούλους της, Χαρίσιμον και Νεόφυτον, προσποιηθείσα ότι θα υπάγη εις την τροφόν της. Ενώ δε η μακαρία Ανθούσα ωδοιπόρει, εγένετο καθ’ οδόν μέγα θαύμα, ήτοι ο Επίσκοπος Αθανάσιος αρθείς υπό Αγίων Αγγέλων έφθασε την Αγίαν Ανθούσαν και έστη ενώπιον αυτής· η δε Αγία, ιδούσα αυτόν και μαθούσα ότι είναι ο ζητούμενος Αθανάσιος, έπεσεν εις τους πόδας του και τον παρεκάλει να την σφραγίση με το άγιον Βάπτισμα.

Τη ΚΒ΄ (22α) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΓΑΘΟΝΙΚΟΥ και των συν αυτώ ΖΩΤΙΚΟΥ, ΖΗΝΩΝΟΣ, ΘΕΟΠΡΕΠΙΟΥ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ και ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ.

Αγαθόνικος ο ένδοξος αθλοφόρος του Χριστού και οι συν αυτώ αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, εν έτει 298, ότε κόμης τις, Ευτόλμιος ονομαζόμενος, σταλείς εκ της Νικομηδείας εις τα μέρη του Ευξείνου Πόντου υπό του βασιλέως, ίνα θανατώση τους ευρισκομένους εκεί Χριστιανούς, προσωρμίσθη εις το εμπόριον το λεγόμενον Κάρπην· εκεί δε ευρών τον Άγιον Ζωτικόν με τους μαθητάς του ομολογούντας τον Χριστόν, κατεδίκασεν αυτόν εις σταυρικόν θάνατον. Επαναλθών ο Ευτόλμιος εις την Νικομήδειαν και μαθών ότι ο λεγόμενος Πρίγκηψ επίστευσεν εις τον Χριστόν, καταπεισθείς υπό τινος Αγαθονίκου, όστις απεμάκρυνε τους Έλληνας από των ειδώλων και προσέφερεν αυτούς εις τον Χριστόν, συνέλαβεν αμφοτέρους, και τον μεν Αγαθόνικον δυνατά έδειρε, τον δε Πρίγκηπα, μετά και άλλων Χριστιανών, απήγαγε δέσμιον εις την Θράκην, όπου διετέλει ων ο βασιλεύς, ίνα ούτοι παρά του βασιλέως κριθώσιν.

Τη ΚΑ΄ (21η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΒΑΣΣΗΣ και των τέκνων αυτής, ΘΕΟΓΝΙΟΥ, ΑΓΑΠΙΟΥ και ΠΙΣΤΟΥ.

Βάσσα η Αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει σπ΄ (280), κατήγετο δε εκ της Εδέσσης. Αύτη συζευχθείσα Ουαλέριόν τινα, ιερέα των ειδώλων, εγέννησεν εξ αυτού τρεις υιούς, Θεόγνιον, Αγάπιον και Πιστόν, τους οποίους ανέτρεφε δια της εις Θεόν ευσεβείας, ούσα και αυτή Χριστιανή και πιστή εκ προγόνων. Διαβληθείσα είτα υπό του ιδίου ανδρός της, παρέστη μετά των τριών υιών αυτής έμπροσθεν του ανθυπάτου Βικαρίου, και ομολογήσασα εαυτήν Χριστιανήν ερρίφθη εν τη φυλακή μετά των δύο υιών της. Θεόγνιος δε, ο πρεσβύτερος υιός, κρεμασθείς εξεσχίσθη. Μετά δε τούτον έφεραν και τον δεύτερον αυτής υιόν Αγάπιον και έδειραν, τον οποίον η μήτηρ του ενεθάρρυνε και παρεκίνει εις το μαρτύριον· μετά ταύτα εξέδαραν το δέρμα της κεφαλής του μέχρι του στήθους του, και εν όσω τον εξέδερον ο του Χριστού αθλητής έλεγε το αξιομνημόνευτον τούτο απόφθεγμα· «Ουδέν ούτως ηδύ, ως το πάσχειν υπέρ Χριστού», τουτέστιν ουδέν γλυκύτερον του υπέρ Χριστού πάσχειν.

Τη ΚΑ΄ (21η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΘΑΔΔΑΙΟΥ, του και Λεββαίου καλουμένου.

Θαδδαίος ο Απόστολος πατρίδα είχε την Έδεσσαν, Εβραίος ων κατά το γένος και άριστα γεγυμνασμένος εις τας θείας Γραφάς. Ούτος λοιπόν αναβάς εις τα Ιεροσόλυμα, ίνα προσκυνήση, κατά τας ημέρας Ιωάννου του Βαπτιστού, και ακούσας τούτου το κήρυγμα, και υπερθαυμάσας την αγγελικήν ζωήν του, εβαπτίσθη υπ’ αυτού. Μετά ταύτα, βλέπων τον Δεσπότην Χριστόν και τα άπειρα θαύματα, όσα ετέλει, ακούσας δε και την διδασκαλίαν του, ηκολούθησεν αυτόν έως το σωτήριον πάθος. Μετά δε την Ανάληψιν του Κυρίου επανήλθεν εις την πατρίδα του Έδεσσαν, και βαπτίσας τον Τοπάρχην Αύγαρον, εκαθάρισε το λείψανον εκείνο της λέπρας, το οποίον είχε μείνει εις το έτωπόν του, καθώς περί τούτου είπομεν κατά την δεκάτην έκτην του Αυγούστου. Πολλούς δε και άλλους διδάξας και φωτίσας και Εκκλησίας οικοδομήσας, σιήλθε τας πόλεις της Συρίας και φθάσας εις Βηρυτόν, πόλιν της Φοινίκης, εδίδαξε πολλούς και εβάπτισεν, ένθα και την ψυχήν του παρέδωκεν εις χείρας Θεού. Τελείται δε η αυτού Σύναξις και εορτή εις τον σεπτόν Ναόν του Αγίου ενδόξου και πανευφήμου Αποστόλου Πέτρου, παρά τη Μεγάλη Εκκλησία και εις το Μοναστήριον του Πρόβου.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ και ΔΟΣΑ (ή Δοσαί).

Ηλιόδωρος και Δοσάς οι Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν καθ’ ην εποχήν, κατά το πεντηκοστόν τρίτον έτος της βασιλείας του, Σαβώριος ο βασιλεύς των Περσών έκαμεν απόβασιν πολλών στρατευμάτων εις τινα πόλιν των Ρωμαίων, και ήρχισε να κρημνίζη τας εκεί Ορθοδόξους Εκκλησίας των Χριστιανών, θραύων τας ιεράς και αγίας Εικόνας και πυρπολών τα λείψανα των Αγίων. Τότε οι Άγιοι ούτοι Ηλιόδωρος και Δοσάς παρουσιασθέντες ενώπιον του βασιλέως εκείνου και ελέγξαντες την ας΄ρβειάν του, ανεκήρυξαν την αληθή πίστιν του Χριστού (ήτο δε τότε ο Άγιος Ηλιόδωρος ενενήκοντα πέντε ετών)· όθεν υπέμειναν οι μακάριοι πολλάς και διαφόρους βασάνους, και τελευταίον εκόπησαν τας ρίνας και εκάησαν τας κεφαλάς. Ούτω δε οι Άγιοι ευχαριστούντες τω Θεώ παρέδωκαν τας ψυχάς των και ανήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΟΥΚΙΟΥ του Βουλευτού.

Λούκιος ο Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους Διοκλητιανού εν έτει 299 καταγόμενος εκ της πόλεως Κυρήνης της εν Λιβύη· ήτο δε πρώτος της εν τη πόλει Βουλής και υπερείχεν όλους τους ομήλικάς του κατά το ανάστημα. Πρότερον μεν ήτο προσκεκολλημένος εις την υλικωτάτην θρησκείαν και πλάνην των ειδώλων, αφού δε ανδρείως ηγωνίσθη ο Άγιος Ιερομάρτυς Θεόδωρος, ο της Κυρήνης Επίσκοπος, και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον, τότε και ο Λούκιος ούτος, κατανυχθείς υπό της χάριτος του Χριστού, επίστευσεν εις τον Χριστόν και έλαβε το Άγιον Βάπτισμα. Αυτός έπεισε και τον ηγεμόνα Διγνιανόν να πιστεύση εις τον Χριστόν, και μετ’ αυτού επήγεν εις την Κύπρον· βλέπων δε εκεί ότι συνελαμβάνοντο οι Χριστιανοί και εθανατώνοντο, παρεδόθη και αυτός αυθορμήτως εις τους βασανιστάς, εν αγνοία του Διγνιανού. Επειδή δε λακτίσας κατεκρήμνισε τον βωμόν και εσκόρπισε τας επ’ αυτού θυσίας, τούτου ένεκα προσέταξεν ο ηγεμών να αποκεφαλίσωσι τον Άγιον και ούτως ανέβη η ψυχή του νικηφόρος εις τα ουράνια δώματα.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΒΗΡΟΥ και ΜΕΜΝΟΝΟΣ του Κεντυρίωνος.

Σεβήρος, ο αήττητος του Χριστού αθλητής, ήτο εκ της Σίδης της Παμφυλίας, υιός Θρακός, Πετρωνίου ονομαζομένου, μητρός δε Μυγδονίας. Ούτος λοιπόν ελθών εις την Φιλιπούπολιν και ιδών τους ανωτέρω Αγίους Τριακονταεπτά Μάρτυρας αγωνιζομένους δια τον Χριστόν, παρρησία και ούτος ωμολόγησεν αυτόν Θεόν. Δια τούτο εξεσχίσθη σκληρώς και δακτυλίους σιδηρούς πεπυρωμένους εδέχθη εις τα δάκτυλα των χειρών του· είτα τανυσθείς επί τεσσάρων ξύλων επριονίσθη, και ύστερον εζώσθη την σιδηράν πεπυρωμένην ζώνην, και τέλος αποκεφαλισθείς ο αοίδιμος έλαβε του μαρτυρίου τον στέφανον. Τον δε Άγιον Μέμνονα, τον και Κεντυρίωνα επονομαζόμενον, ετάνυσαν πρότερον επί δύο στηλών και ανέσπασαν τρεις λωρίδας δέρματος αυτού από κεφαλής μέχρι ποδών. Έπειτα έκοψαν τους πόδας του, και ούτως έρριψαν αυτόν εν καμίνω, ένθα παρέδωκε την αγίαν του ψυχήν εις χείρας Θεού, λαβών παρ’ αυτού ο αείμνηστος και τον αμάραντον της αθλήσεως στέφανον.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη των Αγίων ΤΡΙΑΚΟΝΤΑ ΕΠΤΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ, των εν Βιζύη της Θράκης μαρτυρησάντων.

Εκ των Αγίων τούτων Μαρτύρων άλλοι μεν ήσαν εκ του Βυζαντίου, άλλοι δε εκ της Φιλιππουπόλεως. Συλληφθέντες δε εν Βιζύη της Θράκης υπό του καταράτου Απελλιανού, όστις ήτο τότε ηγεμών, εβασανίσθησαν με διαφόρους βασάνους επειδή ωμολόγουν παρρησία τον Χριστόν· τελευταίον δε ανήφθη κάμινος κάτωθεν της γης, και αφού πρώτον έκοψαν τας χείρας και τους πόδας των Αγίων, έρριψαν αυτούς εκεί, και ούτω παρέδωκαν οι αοίδιμοι τας ψυχάς των εις τον Θεόν, παρά του οποίου έλαβον τους αφθάρτους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΣΑΜΟΥΗΛ.

Σαμουήλ ο ένδοξος Προφήτης κατήγετο εκ της Αρμαθαίμ Σιφά, εκ του όρους Εφραίμ, υιός ων Ελκανά και Άννης της Προφήτιδος. Ο δε Ελκανά έχων δύο γυναίκας, εκ των οποίων η μεν ονομαζομένη Άννα ήτο στείρα, η δε άλλη, Φεννάνα, είχε τέκνα, ανέβη μετά της Άννης εις τον τόπον Σηλώ, όπου ήτο τότε η Σκηνή και η Κιβωτός· εκεί δε ήτο και ο Ιερεύς Ηλί, και οι δύο υιοί του, ο Οφνί και ο Φινεές. Επειδή δε ο Κύριος απέκλεισε την μήτραν της Άννης και έμεινεν άτεκνος, η δε αντίζηλός της Φεννάνα ελύπει αυτήν, προσηυχήθη αύτη εις τον Θεόν μετά πόνου καρδίας, και εισηκούσθη παρ’ αυτού γεννήσασα δε υιόν τον μέγαν τούτον Προφήτην Σαμουήλ (το οποίον ερμηνεύεται Θεαίτητος) αφιέρωσεν αυτόν εις τον Θεόν. Όθεν, όταν ηυξήθη κατά την ηλικίαν, ελειτούργει εις τον Θεόν, και έγινε μέγας Προφήτης· ο δε Ηλί και οι υιοί του συνετρίβησαν υπό της οργής του Κυρίου και ηφανίσθησαν, διότι παρώργιζον τον Θεόν. Έκρινε δε Σαμουήλ τον λαόν του Ισραήλ εις όλας τας ημέρας της ζωής του, και δώρα παρ’ ουδενός έλαβεν. Αυτός έχρισε τον Σαούλ βασιλέα, ως και τον Προφήτην Δαβίδ· ελθών δε εις γήρας βαθύ και πλήρης ημερών γενόμενος, εκοιμήθη εν Κυρίω, προλαβών την σάρκωσιν του Χριστού χίλια τριάκοντα πέντε έτη, και προφητεύσας έτη τεσσαράκοντα.