Θεόδωρος ο Όσιος πατήρ ημών ο Στουδίτης ήτο από την ευδαίμονα και μεγαλόπολιν Κωνσταντινούπολιν, ήτιςκαι από άλλας πολλάς ευτυχίας και αγαθά διάφορα επαινείται και σεμνύνεται και μάλιστα ότι εις αυτήν εγεννήθησαν κατά διαφόρους χρόνους ενάρετοι και θαυμάσιοι άνθρωποι, και εξόχως ο επώνυμος ούτος των δωρεών του Θεού Θεόδωρος, τον οποίον ως δώρον Θεού αληθώς εγέννησε και ανέθρεψεν εις κοινήν των ανθρώπων ωφέλειαν και εις τον Θεόν αφιέρωσεν. Οι γονείς αυτού ήσαν πολύ ενάρετοι, Φωτεινός και Θεοκτίστη ονομαζόμενοι, και όντως σύμφωνος προς την επωνυμίαν ήτο και η εργασία και πράξις των, διότι εκείνος μεν έγινεν εις πολλούς θείου φωτός αίτιος, η δε Θεοκτίστη κτίσις Θεού και Πνεύματος οικητήριον εχρημάτισεν· ήσαν μεν λοιπόν και οι δύο από γένος επίσημον, εις δε την αρετήν επισημότατοι και έμειναν εις καιρούς τρεπτούς άτρεπτοι και δεν εγεύθησαν ουδαμώς της άλμης τα θολερά δόγματα.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2021
Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, η Αγία Μάρτυς ΣΤΕΦΑΝΙΣ, δυσί φοίνιξι προσδεθείσα και εις δύο μερισθείσα, τελειούται.
Στεφανίς η Αγία Μάρτυς ήτο συμβία ενός στρατιώτου εν Ιταλία εν έτει ρξ΄ (160) επί βασιλέως Αντωνίνου και επίστευεν εις τον Χριστόν εκ προγόνων· αποθανόντος δε του συζύγου της έμεινε χήρα. Αύτη λοιπόν βλέπουσα τον Άγιον Βίκτωρα ότι έπασχεν υπέρ άνθρωπον, εμακάρισεν αυτόν δια την ανδρείαν του και δια τους στεφάνους, τους οποίους έμελλε να απολαύση παρά Θεού. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην εφέρθη και αυτή εις τον ηγεμόνα· και επειδή ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν Θεόν προαιώνιον, έδεσαν τας χείρας της από δύο δένδρα φοινίκων, τα οποία με βίαν πολλήν ελυγίσθησαν· αφού λοιπόν προσέδεσε την δεξιάν χείρα και τον δεξιόν πόδα της στεφανηφόρου και αθλοφόρου γυναικός εις την κορυφήν του ενός φοινικοδένδρου και την αριστεράν χείρα και τον αριστερόν πόδα αυτής εις την κορυφήν του άλλου φοινικοδένδρου, διέταξεν, εν συνεχεία, να αφήσουν συγχρόνως τας κορυφάς να επανέλθουν εις την φυσικήν των θέσιν. ύστερον δε αυτά αφεθέντα και στρέψαντα με ορμήν εις την πρώτην των στάσιν, έσχισαν την Αγίαν εις δύο, και ούτως η μακαρία παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Θεού.
Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ του Διακόνου.
Βικέντιος ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο επί της βασιλείας Μαξιμίνου και ηγεμονίας Δατιανού εν έτει σλε΄ (235), Διάκονος δε ων εις την Αυγουστούπολιν της Ισπανίας εδίδασκε τον λαόν του Θεού ομού με τον Επίσκοπον Ουαλέριον. Όθεν συλληφθέντες αμφότεροι παρεστάθησαν εις το βήμα του άρχοντος Δατιανού, ο οποίος ευθύς έδεσεν αυτούς με αλυσίδας και ούτω αλυσοδεμένους τους έστειλεν εις την πόλιν Βαλεντίαν και εκεί προσέταξε να φυλακισθώσιν εις φυλακήν σκοτεινήν και βρωμερωτάτην. Αφού δε παρήλθον τινές ημέραι, εξήγαγεν εκ της φυλακής τον Βικέντιον και προσέταξε να καταξεσχίσωσιν αυτόν.
Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΒΙΚΤΩΡΟΣ.
Βίκτωρ ο ένδοξος Άγιος Μάρτυς εμαρτύρησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίνου, εν έτει ρξ΄ (160). Ούτος ήτο στρατιώτης και εστάλη από την Ιταλίαν, όπου έμενε, εις τα μέρη της Ανατολής, εις την Δαμασκόν. Εκεί κακοί τινες άνθρωποι τον κατηγόρησαν εις τον τότε διοικητήν της πόλεως Σεβαστιανόν, όστις κατείχε το περίβλεπτον αξίωμα του δουκός. Η κατηγορία, την οποίαν διετύπωσαν εναντίον του, υπήρξεν, ότι ήτο Χριστιανός και ότι απεδοκίμαζε περιφρονητικώς τους περί θεών ειδωλολατρικούς μύθους των αρχαίων Ελλήνων. Αφού λοιπόν ο δουξ έστειλε στρατιώτας και συνέλαβον τον μακάριον Βίκτωρα, τον έφερε δέσμιον ενώπιον του κριτηρίου και του λέγει: «Μας εστάλη διαταγή βασιλική, προστάζουσα αυστηρώς όπως όλοι οι λεγόμενοι Χριστιανοί εξαναγκάζωνται να θυσιάζουν απροφασίστως εις τους θεούς. Προς τούτο λοιπόν σε συμβουλεύομεν, επικαλούμενοι την σύνεσίν σου, να πειθαρχήσης, μετά πάσης προθυμίας, εις το διάταγμα του βασιλέως, μη τυχόν, αρνούμενος να κάμης τούτο, όχι μόνον εκπέσης του στρατιωτικού αξιώματος και χάσης την εκ τούτου τιμήν, αλλά διακινδυνεύσης και αυτήν την ζωήν σου ακόμη».
Τη ΙΑ΄ (11η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΜΗΝΑ, του εν τω Κοτυαείω.
Μηνάς ο θαυμαστός ούτος Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει 296, ων κατά την αρετήν περιβόητος και λάμπων ώσπερ ήλιος. Πατρίδα μεν είχε την Αίγυπτον, προγόνους δε και πατέρα είχεν ασεβείς κατά την θρησκείαν ειδωλολάτρας· και όμως από τοιούτους γονείς γεννηθείς ο Άγιος εχρημάτισε δούλος του Χριστού εκλεκτός. Αφού ανετράφη ο Άγιος και ήλθεν εις την ηλικίαν των ανδρών, απεγράφη εις την τάξιν των στρατιωτών, ευρισκόμενος εις τα βασιλικά στρατεύματα εις τα Νούμερα (στρατιωτικά τάγματα) τα ονομαζόμενα Ρουταλικά, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκον, εν τω Κοτυαείω της Φρυγίας Σαλουταρίας, το οποίον τώρα τουρκιστί ονομάζεται Κιουτάϊ. Κατ’ εκείνον τον καιρόν ο ταξίαρχος Φιρμηλιανός, συνάξας τους στρατιώτας του επήγεν εις την Μπαρμπαρίαν δια να την φυλάττη, εν μέσω δε εκείνων των στρατιωτών ήτο, ως είπον, και ο Άγιος Μηνάς.