Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, ο Όσιος ΘΕΩΝΑΣ ο εν τη Μονή Παντοκράτορος του Άθω ασκήσας, κατόπιν δε Επίσκοπος γενόμενος, εν ειρήνη τελειούται.

Θεωνάς, ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών, ο κατά τον ιστ΄ (16^ον) αιώνα ακμάσας, ο του Πατρός των φώτων υιός, ο της Σεβασμίας Μονής της Αγίας Αναστασίας κτίτωρ και καθηγητής διδάσκαλος, ο της Θεσσαλονίκης και της Θετταλίας όλης Παναγιώτατος Ποιμενάρχης, το κλέος των Ασκητών, των Αρχιερέων το εγκαλλώπισμα και των Χριστιανών απάντων το έξοχον σεμνολόγημα.

Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΠΛΑΤΩΝ, Ηγούμενος της Μονής Σακκουδεών, εν ειρήνη τελειούται.

Πλάτων ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις την Κωνσταντινούπολιν κατά το έτος ψλβ΄ (732) εκ γονέων ευγενών και πλουσίων, Στεργίου και Ευφημίας ονομαζομένων. Κατά την εποχήν εκείνην εβασίλευεν ο θηριώνυμος και θηριόγνωμος Λέων Γ΄ ο Ίσαυρος (717 – 741), επί των ημερών του οποίου οι γονείς του Οσίου απήλαυον μεγάλης τιμής και εκτιμήσεως. Υπό τοιούτων γονέων γεννηθείς ο Όσιος έτυχε και της αναλόγου παιδεύσεως, δια τούτο και λίαν ενωρίς εγένετο νοτάριος βασιλικός, γραμματεύς δηλαδή του βασιλέως, όστις τότε ήτο ο υιός του Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου Κωνσταντίνος Ε΄ ο Κοπρώνυμος (741 – 775).

Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΖΩΣΙΜΑ του κηδεύσαντος την Οσίαν Μαρίαν την Αιγυπτίαν.

Ζωσιμάς ο Όσιος Πατήρ ημών αφιερώθη εις τον Θεόν εκ βρεφικής ηλικίας και αφού ήσκησεν όλα τα είδη των αρετών, έκρινε καλόν να επισκεφθή περί τους χιλίους Ασκητάς διακρινομένους δια την αρετήν των, και από ένα έκαστον εξ αυτών ελάμβανε θεοπρεπή υποδείγματα ακριβούς και ορθής ασκητικής πολιτείας. Μετά ταύτα ηγωνίσθη επί τι χρονικόν διάστημα εις ησυχαστικόν τόπον, διαμείνας εντός σπηλαίου και επιδοθείς εις μεγάλην σκληραγωγίαν, διηνεκή προσευχήν και ατελεύτητα δάκρυα. Δια τούτων κατώρθωσε να υπερβάλη όλους τους Ασκητάς εις την αρετήν και την άσκησιν.

Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΦΕΡΦΟΥΘΗΣ, της ΑΥΤΑΔΕΛΦΗΣ αυτής και της ταύτης ΠΑΙΔΙΣΚΗΣ.

Φερφούθη η Αγία Μάρτυς του Χριστού και η Αυταδέλφη αυτής, καθώς και η ταύτης Παιδίσκη (δούλη) ήκμασαν κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του Μεγάλου, βασιλέως Ρωμαίων, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τστ΄ - τλζ΄ (306 – 337) και Σαβωρίου βασιλέως των Περσών (325 – 379) Περσίδες ούσαι το γένος και αδελφαί αι δύο πρώται του Αγίου Ιερομάρτυρος Συμεών του μαρτυρήσαντος εν Περσία, μετά χιλίων εκατόν πεντήκοντα άλλων Χριστιανών.

Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ και ΑΓΑΘΟΠΟΔΟΣ.

Θεόδουλος και Αγαθόπους οι Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο εκ Θεσσαλονίκης, ήσαν δε ο μεν Θεόδουλος νεώτερος κατά την ηλικίαν, ο δε Αγαθόπους πρεσβύτης. Δια δε την εις Χριστόν πίστιν ωδηγήθησαν προ του άρχοντος Φαυστίνου και μη πεισθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν, αλλά φυλάττοντες την εις Αυτόν πίστιν ασάλευτον, ερρίφθησαν εις τον βυθόν της θαλάσσης και ούτω τελςιωθέντες έλαβον οι αοίδιμοι του Μαρτυρίου τον στέφανον. Προ δε της αποδημίας των εδηλώθη εις αυτούς δι’ αποκαλύψεως ό,τι έμελλον να πάθωσιν. Εφάνη δηλαδή εις αυτούς καθ’ ύπνον, ότι επεβιβάσθησαν εις πλοιάριον και έπλεον· έπειτα είδον ότι, γενομένης τρικυμίας, εσχίσθη το πλοιάριον εις δύο και όλοι μεν οι πλέοντες επνίγησαν, αυτοί δε μόνοι διασωθέντες, ανήλθον επί όρους τινός, του οποίου η κορυφή έφθανε μέχρι του ουρανού. Εδήλου δε το όραμα αυτό το οποίον και έπαθον κατόπιν, ότε ερρίφθησαν εις την θάλασσαν και την άνοδον αυτών εκ της θαλάσσης εις τους ουρανούς. Η περί του επικειμένου Μαρτυρίου αποκάλυψις εγένετο άνωθεν εις τον Άγιον Θεόδουλον και άλλοτε πριν υποβληθή εις το Μαρτύριον, δι’ ενός δακτυλίου. Εφάνη δηλαδή εις αυτόν τότε, ότι έθηκε τις εις την χείρα του δακτύλιον, όπερ εσήμαινε τον αρραβώνα του Μαρτυρίου του.                      

Το κατά πλάτος Μαρτύριον των Αγίων του Χριστού Αθλοφόρων Θεοδούλου και Αγαθόποδος: 

Τη Δ΄ (4η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΕΩΡΓΙΟΥ του εν τω όρει Μαλαιώ.

Γεώργιος ο Όσιος και μέγας Θεοφόρος Πατήρ ημών εκ βρέφους έτι και εκ νεαράς ηλικίας ηγάπησεν ολοψύχως τον Κύριον. Επειδή δε οι γονείς αυτού ήθελον να τον νυμφεύσουν μετά γυναικός δια νομίμου γάμου, ο ευλογημένος ούτος Όσιος ούτε καν λόγον εδέχθη να ακούση περί τούτου, αλλ’ ενδυθείς το θείον και Αγγελικόν Σχήμα επεδόθη δι’ όλης αυτού της δυνάμεως εις παν είδος ασκήσεως και εγκρατείας, ήτοι νηστείαν, σκληραγωγίαν, προσευχήν, δάκρυα, μελέτην των θείων Γραφών και πάσαν άλλην αρετήν προς ευαρέστησιν του Θεού, ούτως ώστε πάντες συνέτρεχον προς αυτόν και εφωτίζοντο.