H παναίρεσις του Οικουμενισμού, δια της «Θεωρίας των κλάδων» καταβλασφημεί την Μοναδικότητα της Αγίας ημών Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας!

Επειδή, η έννοια και σημασία του Μνημοσύνου σημαίνει ταυτότητα Πίστεως μνημονεύοντος και μνημονευομένου, πρέπει, εν γενικαίς γραμμαίς,  να αποδεχθώμεν την δια της «Πατριαρχικής Εγκυκλίου» του 1920 παγκοσμίως διακηρυσσομένην παναίρεσιν του Οικουμενισμού, η οποία δια της «Θεωρίας των κλάδων» καταβλασφημεί την Μοναδικότητα της Αγίας ημών Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας! Κατ΄ αναπόφευκτον δε συνέπειαν και βάσει πάντοτε της «Πατριαρχικής Εγκυκλίου» του 1920, θα πρέπη να πιστεύσωμεν ότι αι ετερόδοξοι αιρετικαί «χριστιανικαί» ομολογίαι, δηλαδή ο Πάπας και οι Προτεστάντες γενικώς, είναι «αδελφαί Εκκλησίαι» του Χριστού, «μέτοχοι απολυτρωτικής χάριτος» κλπ. με Ιερωσύνην, Μυστήρια και Αποστολικήν Διαδοχήν, ώστε να δυνάμεθα να συμπροσευχώμεθα και συλλειτουργούμεθα μετ΄ αυτών, πράγμα το οποίον  διενεργούν και πράττουν, όλως κακοδόξως προς την επισκοπικήν αυτών αποστολήν, από του Αθηναγόρου μέχρι σήμερον του κ. Βαρθολομαίου, τόσον οι του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όσον και διάφοροι άλλοι Οικουμενισταί Αρχιερείς των λοιπών Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών!

Ποιος διαμορφώνει την ιστορία;

Για μας τους Ορθοδόξους Χριστιανούς, ο Θεός είναι απόλυτος. Δεν ανήκουμε στον εαυτόν μας. «Ουκ εστέ εαυτών». Μας θέλει ολοκληρωτικά δικούς Του, γι’ αυτό δεν παύει να μας παιδαγωγεί με την πατρική ράβδο Του. Και η ιστορία μας είναι ανάλογη με την ιστορία του Ισραήλ. Οσάκις επορεύετο το Έθνος μας με φόβο Θεού, εβοηθείτο στις διάφορες ανάγκες του. Όταν αμάρτανε και αποστατούσε, «έπεφτε ράβδος», για να υποστούμε τελικώς την μακρόχρονη αιχμαλωσίαν, από την αμετανοησία των αρχόντων και του λαού.