Τη Θ΄ (9η) του αυτού μηνός Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ Επισκόπου Ταυρομενίας.

Παγκράτιος ο Άγιος Ιερομάρτυς, ο Επίσκοπος Ταυρομενίας, έσχε γονείς καταγομένους από τα όρια της Αντιοχείας, οίτινες ήκμαζον κατά τον καιρόν όπου συγκατέβη ο Υιός και Λόγος του Θεού και εγένετο δια τον άνθρωπον άνθρωπος, ο φιλάνθρωπος. Ούτοι ακούσαντες τα εξαίσια θαυμάσια, τα οποία ετέλει ο Δεσπότης Χριστός εις τα Ιεροσόλυμα, μετέβησαν εκεί ομού μετά του υιού των Παγκρατίου και ακούοντες την γλυκυτάτην διδαχήν του Σωτήρος επίστευσαν εις Αυτόν και βαπτισθέντες εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, επέστρεψαν εις τον οίκον των, αινούντες τον Κύριον. Μετά δε πολύν καιρόν, ζήσαντες ευσεβώς, ετελεύτησαν, ο δε Παγκράτιος έμεινεν εις τον οίκον των, προκόπτων εις σοφίαν και σύνεσιν και εις μελέτην των θείων Γραφών και ανάγνωσιν. Μετά δε την Ανάληψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κηρύττων ο Απόστολος Πέτρος εις τας πόλεις και χώρας τον λόγον του Θεού, ήλθε και εις τα μέρη του Πόντου, όπου ο Παγκράτιος υπεδέχθη αυτόν ασμένως ως Απόστολον του Σωτήρος Χριστού και εφιλοξένησε πλουσιοπαρόχως μεθ’ όλης αυτού της συνοδείας.

Τη αυτή ημέρα Η΄ (8η) του αυτού μηνός Ιουλίου, μνήμη του Αγίου νέου Ιερομάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ του εξ Ιωαννίνων,

του εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσαντος εν έτει αψμγ΄ (1743) και ξίφει  τελειωθέντος.               

Αναστάσιος ο Άγιος νέος Ιερομάρτυς κατήγετο εκ του χωρίου Άγιος Βλάσιος των Ιωαννίνων, ήτο δε εφημέριος εις μίαν Εκκλησίαν έξω της Κωνσταντινουπόλεως. Ιδών δε και ακούσας το μαρτύριον του Μάρτυρος Ιερέως Κωνσταντίνου Ρώσσου, ήλθε και αυτός εις έφεσιν μαρτυρίου και εδέετο εις τον Άγιον Θεόν καθ’ ημέραν να τον αξιώση του ποθουμένου. Συνέβη δε, καθώς λέγουν, εις Ιερομόναχος, Κύπριος το γένος, γέρων εβδομηκοντούτης, αισχρού βίου άνθρωπος και αισχροτέρας διαθέσεως, τυφλός μεν κατά τα όμματα, τυφλότερος δε κατά τον νουν, παραχωρήσει Θεού να γίνη Τούρκος, αν και εις τοιαύτην κατάστασιν και εις τοιαύτην ηλικίαν. Εκ δε της πολλής τιμής και κυβερνήσεως, την οποίαν προσέφερον εις αυτόν, εις τοιαύτην τυφλότητα έφθασεν ο άθλιος, ώστε μετέβαινε και αυτός μετά των άλλων τυφλών, των λεγομένων Σέχηδων και ανήρχετο εις τας βαθμίδας του Γιενή- τζαμίου, εκείθεν δε εδίδασκε τους εισερχομένους Αγαρηνούς τους μύθους της θρησκείας των, με τον σκοπόν να του δίδωσι χρήματα δια να κυβερνάται.

Τη αυτή ημέρα Η΄ (8η) του αυτού μηνός Ιουλίου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΘΕΟΦΙΛΟΥ,

του αγιοπρεπώς ασκήσαντος και εν ειρήνη τελειωθέντος και μύρον αναβλύσαντος, εν τω κατά τα όρια της Μονής του Παντοκράτορος κελλίω του Αγίου Βασιλείου, εν τω όρει του Άθωνος.                                                                                                                                                 

Θεόφιλος ο Όσιος και θεοφόρος πατήρ ημών, ο τη αληθεία φίλος Θεού, ο πνευματοφόρος και χριστοφόρος, κατήγετο εκ της πόλεως Ζίχνης της εν τη Μακεδονία, γεννηθείς εκ γονέων ευσεβών και εναρέτων και ανατραφείς εξ αυτών εις ήθη αγαθά και ενάρετα. Όταν δε ήλθεν εις ηλικίαν, έστειλαν αυτόν εις το σχολείον προς εκμάθησιν των ιερών γραμμάτων των λεγομένων κοινών. Αφού συνεπλήρωσε τα μαθήματα ταύτα, έστειλλον αυτόν και εις τα Ελληνικά μαθήματα. Έχων δε ο νέος νουν ευφυά και δεξιόν, έφθασεν εις ολίγον εις μέτρα ικανότητος. Έμαθε δε και την καλλιγραφίαν και έγινε καλλιγράφος άριστος. Υπήρξε δε ο Όσιος από νεότητος φρόνιμος και σύννους, αποφεύγων μεν τας συνομιλίας των ατάκτων νέων, αγαπών δε τας συναναστροφάς των φρονίμων γερόντων και καταγινόμενος πάντοτε εις την ανάγνωσιν και μελέτην των θείων Γραφών, κατά την παραγγελίαν του σοφού Σειράχ του λέγοντος: