Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του εν Κεντουκέλλαις.

Αλέξανδρος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 286 – 305, Ρωμαίος υπάρχων στρατιώτης κατατεταγμένος εις το στρατιωτικόν τάγμα του κόμητος Τιβεριανού. Όταν λοιπόν ο ρηθείς κόμης, μεθ’ όλου του τάγματός του, εθυσίαζεν εις τα είδωλα, ο Άγιος Αλέξανδρος όχι μόνον δεν κατεδέχθη να θυσιάση, αλλά και τους θυσιάζοντας ενέπαιζεν ως τρελλούς και ανοήτους και ως απολέσαντας τας φρένας των, επειδή εγκατέλειψαν τον Δημιουργόν του κόσμου Θεόν και ελάτρευον τους ακαθάρτους δαίμονας. Όθεν δια την χλεύην ταύτην ωδηγήθη ο Άγιος προς τον βασιλέα Μαξιμιανόν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ.

Θεράπων ο Άγιος Ιερομάρτυς είναι άγνωστον πόθεν κατήγετο, εκ ποίων γονέων εγεννήθη και κατά ποίους χρόνους ή ποίων ηγεμόνων και βασιλέων ωμολόγησε τον Χριστόν και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Διότι τα υπομνήματα της ζωής του εξηφανίσθησαν υπό του πανδαμάτορος χρόνου. Ότι δε ούτος ησπάσθη την ζωήν των Μοναχών, τούτο δηλούσιν αι άγιαι Εικόνες αυτού, εις τας οποίας ιστορείται ως Μοναχός. Ότι δε ο Άγιος εχρημάτισεν Επίσκοπος Κύπρου και ότι προσεφέρθη εις τον Χριστόν δι’ αίματος και ετελείωσεν αγώνα μαρτυρικόν, ταύτα παρελάβομεν εξ αρχαίας φήμης, η οποία, κατά παράδοσιν, έφθασε μέχρις ημών και τόσον μάλλον πιστεύομεν, ότι είναι ταύτα αληθή, καθ’ όσον τα εδιδάχθημεν δια ζώσης φωνής παρά των προγενεστέρων και καλώς γνωριζόντων ταύτα. Το δε τίμιον αυτού Λείψανον μετεφέρθη εις την Κωνσταντινούπολιν, όταν οι Αγαρηνοί εμελέτων να λεηλατήσωσι την Κύπρον. Διότι εφάνη ο Άγιος εις τους έχοντας το ιερόν αυτού Λείψανον και διέταξε τούτους να το μεταθέσωσιν εις Κωνσταντινούπολιν. Όθεν τώρα, εκεί όπου ευρίσκεται, αναβλύζει πάντοτε πηγάς θαυμάτων εις τους προστρέχοντας εις αυτό μετά πίστεως.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΣΙΔΩΡΟΥ του εν Χίω μαρτυρήσαντος.

Ισίδωρος, ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού, ήκμασεν εις τον καιρόν του βασιλέως Δεκίου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ΄ - σαν΄ (249 – 251). Πατρίς του ήτο η Αλεξάνδρεια, υπηρέτει δε ως στρατιώτης και είχε την θέσιν του εφεδρικού. Ελθών δε εις την Χίον με τα στρατιωτικά πλοία, των οποίων ηγεμών και αρχηγός ήτο ο Νουμέριος, διεβλήθη από τον Ιούλιον τον εκατόνταρχον ότι ήτο Χριστιανός και σέβεται τον Χριστόν και ούτω δεν τιμά τους ιδικούς των θεούς. Καλέσας λοιπόν αυτόν ο Νουμέριος τον ηρώτησεν εάν είναι Χριστιανός, καθώς έλεγεν ο Ιούλιος. Ο δε Ισίδωρος, με πάσαν ελευθερίαν και αφοβίαν απεκρίθη· «Γνώριζε, ω ηγεμών, ότι αληθώς εγώ σέβομαι τον Χριστόν και Αυτόν προσκυνώ και την Εικόνα του ασπάζομαι Αυτόν μόνον λατρεύω ως Θεόν και Αυτόν προσπαθώ να φθάσω και επιθυμώ να απολαύσω, όστις είναι το άκρον επιθυμητόν, εκείνος δε όστις θέλει αξιωθή να τον απολαύση τίποτε άλλο δεν επιθυμεί πλέον να έχη.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, οι Άγιοι Οσιομάρτυρες Ιβηρίται ΜΟΝΑΧΟΙ οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα φημί Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, εν τη θαλάσση βληθέντες, τελειούνται.

Ιβηρίται οι Όσιοι και Μάρτυρες ούτοι Πατέρες ηγωνίζοντο ασκητικώς εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων εν έτει ασπ΄ (1280), ότε ο βασιλεύς Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος (1259 – 1289), ο Αζυμίτης και ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΑ΄ ο Βέκκος (1275 – 1282), οι Λατινόφρονες, περιήρχοντο τα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους δια να πείσουν τους Μοναχούς να ακολουθήσουν την πλάνην των. Επειδή δε τούτους από παντού απέπεμπον, διότι ουδόλως επείθοντο οι Μοναχοί να ασπασθούν τα δόγματα των Λατίνων, δια τούτο πολλά δεινά επεσώρευσαν οι δείλαιοι εις το Άγιον Όρος και πολλούς Μοναχούς εβασάνισαν και απέκτειναν. Τους Λατινόφρονας τούτους, ελθόντας και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, θείω ζήλω δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν κινούμενοι, οι εν τη Μονή ενασκούμενοι Πατέρες δεν τους εδέχθησαν. Όθεν εκείνοι μένεα πνέοντες διέταξαν να συλληφθούν άπαντες. Τότε τους μεν καταγομένους εκ των μερών της Ιταλίας εκράτησαν ως σκλάβους, τους δε λοιπούς ανεβίβασαν εις το πλοίον της Μονής και αφού τους εξήγαγον του λιμένος τους παρέδωκαν εις τον βυθόν της θαλάσσης ομού με το πλοίον και ούτως έλαβον οι μακάριοι τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ, ο συγγενής του Οσίου Ευθυμίου του Ιβηρίτου, εν ειρήνη τελειούται.

Γεώργιος ο Όσιος ούτος ήτο μεν ανεψιός του Ιωάννου, εξάδελφος δε του Ευθυμίου, εγένετο δε και αυτός κτήτωρ της Μονής των Ιβήρων και μάλιστα του καθολικού του Ναού.

 

Τη  ΙΓ΄ (13^η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ, ο θείας φωνής ακηκοώς και εξαγαγών εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Πορταϊτίσσης, εν ειρήνη τελειούται.                                        

Γαβριήλ ο Όσιος ούτος Πατήρ ημών ήτο Ίβηρ, ησυχάζων εν Αγίω Όρει. Ακούσας δε φωνής θεϊκής κατήλθεν εις τον αιγιαλόν και ανήγαγεν εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Πορταϊτίσσης των Ιβήρων.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος, ο Κτήτωρ της εν τω Άθω Μονής των Ιβήρων, εν ειρήνη τελειούται.

Ευθύμιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη κατά το β΄ ήμισυ  του Ι΄ (10^ου) αιώνος εις πόλιν τινά της Ιβηρίας καλουμένην Τάω, υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, ενδόξων και πλουσίων. Επειδή δε ο πατήρ αυτού, μεταβάς εις Κωνσταντινούπολιν, ηρνήθη μετ’ ολίγον την πρόσκαιρον και φθαρτήν λαμπρότητα και την δόξαν του κόσμου τούτου και ηκολούθησε την εν Χριστώ πλουτοποιόν πτωχείαν, ενδυθείς το Αγγελικόν Σχήμα των Μοναχών και μετονομασθείς Ιωάννης, ο υιός του Ευθύμιος, πολύ μικρός ων ακόμη, ευρίσκετο πλησίον του πάππου του, ανδρός περιβοήτου δια την δόξαν και την αρετήν του, ο οποίος ανέτρεφεν αυτόν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΥ Επισκόπου Συνάδων.

Παυσίκακος, ο Όσιος Πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους Μαυρικίου του βασιλέως, του κατά τα έτη φπβ΄ - χβ΄ (582 – 602) βασιλεύσαντος, πατρίδα έχων την εν τω Ευξείνω Πόντω Απάμειαν, οι δε γονείς του ήσαν ευγενείς, ονομαστοί και αφωσιωμένοι εις την αληθή Πίστιν των Χριστιανών. Νέος δε έτι ων κατεδάμαζεν εαυτόν δι’ υπερβολικής νηστείας και προσευχής και δια πάσης άλλης σκληραγωγίας και ασκήσεως. Ακολούθως εγένετο Μοναχός και έκτοτε ετρέφετο με ολίγον άρτον και ύδωρ. Μετήρχετο δε και την ιατρικήν και ιάτρευε τα τε σώματα και τας ψυχάς. Διότι εδίωκε τα δαιμόνια από τους δαιμονιζομένους, εθεράπευε τα παιδία εκείνα, τα οποία εγεννώντο ανάπηρα και παραμορφωμένα, ανώρθωνε τους κυφούς (καμπούρηδες), ως και άλλα τοιαύτα εποίει θαυμάσια.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΕΡΓΙΟΥ του Ομολογητού.

Σέργιος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Ομολογητής, εκ γένους ενδόξου και μεγάλου καταγόμενος, ήτο μέγας και κατά την ψυχήν, ζων κατά τους χρόνους Θεοφίλου του εικονομάχου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωκθ΄ - ωμβ΄ (829 – 842). Οδηγηθείς δε προ του ρηθέντος διώκτου και εικονομάχου Θεοφίλου, επειδή προσεκύνει τας αγίας Εικόνας, εδέθη από τον λαιμόν με σχοινίον και διαπομπευθείς εν τω μέσω της αγοράς, έλαβεν ύβρεις πολλάς και καταφρονήσεις. Στερηθείς δε όλων του των υπαρχόντων ο αοίδιμος, ερρίφθη εις την φυλακήν. Έπειτα εξωρίσθη μετά της συζύγου του Ειρήνης και των τέκνων του, υπομείνας ανδρείως τας διαφόρους θλίψεις της εξορίας. Προσκληθείς δε υπό του Θεού, μετέβη προς Αυτόν δια του θανάτου, ίνα λάβη τον άφθαρτον της ομολογίας στέφανον.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ.

Γλυκερία η Αγία Μάρτυς του Χριστού ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ -  ρξα΄ (138 – 161) και Σαβίνου του ηγεμόνος, ευρισκομένη εις την Τραϊανούπολιν, την κειμένην εις την παραθαλασσίαν του Αδριατικού κόλπου, Τράνι κοινώς λεγομένην. Όταν δε ποτε εθυσίαζεν ο ηγεμών εις τα είδωλα, η Αγία Γλυκερία, χαράξασα επί του μετώπου της το σημείον του Τιμίου Σταυρού, προσήλθεν εις τον ηγεμόνα, κηρύττουσα και ονομάζουσα εαυτήν Χριστιανήν και δούλην Χριστού. Τότε ο ηγεμών προσεκάλεσεν αυτήν να θυσιάση εις τα είδωλα, η δε Αγία, εισελθούσα εν τω ναώ των ειδώλων και προσευχηθείσα εις τον Χριστόν, εκρήμνισε το είδωλον του Διός και κατασυνέτριψεν αυτό.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ, του εν τη νήσω Κυθήρων ασκήσαντος.

Θεόδωρος, ο εν Οσίοις Πατήρ ημών, ήκμασεν επί Ρωμανού βασιλέως, πατρίδα έχων την εν Πελοποννήσω Κορώνην, γονείς δε επισήμους και θεοσεβείς. Η μήτηρ αυτού, στείρα ούσα πρότερον, εγέννησεν αυτόν δια της προς τον Θεόν θερμής παρακλήσεως, δια τούτο και Θεόδωρον αυτόν ωνόμασεν. Ανετρέφετο λοιπόν ο Όσιος Πατήρ ημών Θεόδωρος παιδαγωγούμενος εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και διδαχθείς τα ιερά γράμματα, παρεδόθη υπό των γονέων του εις τον τότε Επίσκοπον Κορώνης, όστις και δεχθείς αυτόν κατέταξεν εις τον ιερόν Κλήρον, χειροτονήσας αυτόν αναγνώστην.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο Βλάχος, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας εν έτει αχξβ΄ (1662) αγχόνη τελειούται.

Ιωάννης ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από την Βλαχίαν εις την οποίαν και εγεννήθη επί της βασιλείας του σουλτάνου Ιμπραχίμ (1640 – 1648). Κατά την εποχήν εκείνην η Βλαχία εκυβερνάτο από ηγεμόνας τους καλουμένους βοεβόδας (διοικητάς), υποτελείς όντας εις τους σουλτάνους. Κατά δε τον καιρόν του σουλτάνου Μεχμέτ του Δ΄ (1648 – 1687), ο βοεβόδας της Βλαχίας Μίχνα, ο επιλεγόμενος Τζιβάν μπέης, επανεστάτησε κατά των Αγαρηνών, επειδή ούτοι εζήτουν παρ’ αυτού φόρους βαρείς, τους οποίους ούτος δεν ηδύνατο να καταβάλη.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΓΕΡΜΑΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Γερμανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει περί το έτος χν΄ (650) επί της βασιλείας του βασιλέως Κώνσταντος του Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη χμα΄ - χξη΄ (641 – 668) εγγόνου όντος του βασιλέως Ηρακλείου. Ο πατήρ αυτού ήτο κατά την τάξιν πατρίκιος, δοξαζόμενος και τιμώμενος υπέρ πάντα άλλον εν τη βασιλική αυλή, Ιουστινιανός το όνομα, περιβόητος κατά την αρετήν, ο οποίος κατά τους χρόνους του βασιλέως Ηρακλείου (610 – 641) έλαβε πολλάς δημοσίας εξουσίας· όθεν και εθαύμαζον αυτόν δια την ευσέβειάν του και την αρετήν του όλοι οι άρχοντες του βασιλέως. Ο δε του Ηρακλείου δισέγγονος Κωνσταντίνος Δ΄ ο Πωγωνάτος (668 – 685) φθονήσας αυτόν τον εθανάτωσε και εδικαιολογείτο λέγων, ότι εβουλεύθη να επαναστατήση κατά της βασιλείας του. Μετά τον φόνον του εξαιρέτου εκείνου συγκλητικού, ευθύς επρόσταξεν ο βασιλεύς να ευνουχίσωσι τον υιόν αυτού, τούτον δηλαδή τον μακάριον Γερμανόν, αν και είχεν υπερβή την ηλικίαν εκείνην κατά την οποίαν ήτο συνήθεια να ευνουχίζωνται.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Επισκόπου Κύπρου.

Επιφάνιος, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, εγεννήθη περί το έτος 310 εις το χωρίον της Παλαιστίνης Βησανδούκη, απέχον της Ελευθεροπόλεως περί τα τρία μίλια. Οι γονείς του ήσαν Εβραίοι, και ο μεν πατήρ αυτού ήτο γεωργός το επάγγελμα, η δε μήτηρ του κατειργάζετο λινάρι. Ούτοι είχον δύο τέκνα, τον Επιφάνιον και μίαν θυγατέρα, ονομαζομένην Καλλίτροπον. Συνέβη δε να αποθάνη ο πατήρ του Επιφανίου, ότε ούτος ήτο εισέτι μικρός, έως δέκα ετών, έμεινε δε με την μητέρα του και την αδελφήν του, ευρισκόμενοι εις στενοχωρίαν μεγάλην, ως μη έχοντες τα προς το ζην απαραίτητα. Επειδή δε είχον δια τας ανάγκας των εν υποζύγιον άτακτον, είπεν η μήτηρ αυτού προς τον Επιφάνιον·

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΡΓΥΡΟΥ του Θεσσαλονικέως, αθλήσαντος εν έτει αωστ΄ (1806).

Αργυρός, ο νέος του Χριστού Αθλητής, ήτο από την Απονομήν της Θεσσαλονίκης. Τα ονόματα των γονέων του και της οικογενείας του δεν εγνώσθησαν. Προ του Μαρτυρίου του παρέμενεν ούτος εις την Θεσσαλονίκην και ήτο υπηρέτης ράπτου τινός. Ήτο όμως νέος χαριτωμένος, καθώς τον περιέγραψαν αξιόπιστοι άνθρωποι εκ Θεσσαλονίκης, οίτινες τον εγνώρισαν, τούτο δε είναι εκτός πάσης αμφιβολίας, διότι δια την αρετήν του ταύτην ο Θεός τον ηξίωσε της μαρτυρικής χάριτος, την δε αιτίαν του υπέρ Χριστού Μαρτυρίου του και τον τρόπον με τον οποίον ηξιώθη του μακαρίου τέλους θέλομεν διηγηθή ενταύθα με συντομίαν, κατά τας εγγράφους πληροφορίας αξιοπίστων ανθρώπων της Θεσσαλονίκης.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ ο Νέος ξίφει τελειούται.

Διόσκορος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ της μεγαλοπόλεως Σμύρνης και δια την του Χριστού πίστιν ωδηγήθη προ του άρχοντος αυτής· όθεν, επειδή εκήρυξεν εαυτόν Χριστιανόν, ερρίφθη εις την φυλακήν. Έπειτα ηρωτήθη και εκ δευτέρου. Επειδή δε επέμενεν εις την αυτήν πίστιν, προσέταξεν ο άρχων και τον απεκεφάλισαν και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, επιτελείται η ανάμνησις των ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ, ήτοι ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ, της θεοφυλάκτου και θεομεγαλύντου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, εξαιρέτως ανακειμένης τη προστασία της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ και παρ’ Αυτής διασωζομένης.

Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο πρώτος των Χριστιανών βασιλεύς, όταν κατέλαβε την πόλιν του Βύζαντος, έκτισεν αυτήν πολύ μεγαλυτέραν από ό,τι ήτο πρότερον και αλλάξας το όνομά της μετωνόμασε ταύτην δια του ιδίου αυτού ονόματος, καλέσας αυτήν, αντί Βυζαντίου, Κωνσταντινούπολιν. Αφού δε ετελείωσεν όλον το τειχόκαστρον, τας οικίας και τας ιεράς Εκκλησίας, αφιέρωσεν αυτήν κατ’ εξαίρετον τρόπον εις την υπερένδοξον ημών Δέσποιναν και αειπάρθενον Θεοτόκον. Ευχαριστών όθεν ο μακάριος τον Θεόν δια το τοιούτον μεγαλοπρεπές έργον, όπερ κατώρθωσεν, ετέλεσε λιτανείαν προεξάρχοντος του τότε Πατριάρχου και ακολουθούντος όλου του Κλήρου και του λαού. Ανελθόντες δε εις τον Φόρον, έστησαν εκεί οι πολίται τον ιδικόν του ανδριάντα, εντός της κεφαλής του οποίου ετοποθέτησαν τους αγίους Ήλους, με τους οποίους εκαρφώθη επί του Σταυρού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Κάτωθεν δε του ανδριάντος, εις την βάσιν αυτού, ετοποθέτησαν τους δώδεκα καλάθους εντός των οποίων είχον περισυλλέξει τα περισσεύματα των πέντε άρτων, τους οποίους ηυλόγησεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και επλήθυναν. Έκτοτε λοιπόν παρέλαβεν η του Χριστού Εκκλησία να εορτάζη κατ’ έτος την τοιαύτην εορτήν, προς ανάμνησιν.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΩΚΙΟΥ.

Μώκιος, ο Άγιος Ιερομάρτυς, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305), οι δε γονείς αυτού, ονομαζόμενοι Ευφράτιος και Ευσταθία, ήσαν ευγενείς και πλούσιοι και κατήγοντο εκ της παλαιάς Ρώμης. Εχρημάτισε δε ο Άγιος ούτος Ιερεύς της εν Αμφιπόλει Εκκλησίας, προσέχων πάντοτε εις το να διδάσκη κηρύττων τον Χριστόν και παραγγέλων εις τους ανθρώπους να απέχωσι της πλάνης των ειδώλων. Ενώ δε ο ανθύπατος Λαοδίκιος προσέφερε θυσίαν εις τον ψευδοθεόν Διόνυσον και οι άλλοι ειδωλολάτραι ήσαν εκεί συνηγμένοι, τότε ο Άγιος Μώκιος μετέβη και εκρήμνισε τον βωμόν.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Λαυρέντιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγένετο Μοναχός εν τη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους, αλλ’ ένεκα της επικρατούσης τότε εν τω Αγίω Όρει, και κυρίως εν τη Λαύρα, αιρέσεως των Βαρλαάμ και Ακινδύνου ανεχώρησεν εκείθεν και μετέβη εις την επαρχίαν Βόλου, εις το χωρίον Άγιος Λαυρέντιος, όπου επεδόθη εις οικοδομήν Ιερού Μοναστηρίου. Εβασίλευε δε τότε ο ευσεβέστατος βασιλεύς Αλέξιος ο Κομνηνός, όστις και έστειλεν εις τον Όσιον χρυσόβουλλον, ως και το απαιτούμενον χρυσίον και ιερά σκεύη, προς οικοδομήν του Ναού, όστις συνεπληρώθη εις τους 6886 χρόνους από Αδάμ, από δε Χριστού 1378. Ο ίδιος Όσιος Λαυρέντιος ίδρυσε και Σκήτην επ’ ονόματι της Μεταμορφώσεως του Χριστού και του Προφήτου Ηλιού.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΗΣΥΧΙΟΥ του Ομολογητού.

Ησύχιος ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής κατήγετο εκ της εν Γαλατία πόλεως Άνδραπα, ήτο δε αγαθός και πράος. Καθώς δε το όνομά του ήτο Ησύχιος, ούτω, φερωνύμως, είχεν ήσυχον και την πολιτείαν αυτού. Παρακαλέσας λοιπόν τον Κύριον να δείξη εις αυτόν τόπον όπου να ησυχάση και να ευαρεστήση τω Θεώ, προσετάχθη, δια θεϊκής αποκαλύψεως, ίνα καταβή εις τα μέρη της θαλάσσης και κατοικήση εις όρος τι ονομαζόμενον Μαϊωνος. Όθεν, εκεί μεταβάς, διέτριψεν επί έτη πολλά. Έπειτα, αναχωρήσας μετέβη εις το εκεί πλησίον ύδωρ, ένθα κτίσας μικράν Εκκλησίαν επ’ ονόματι του Αγίου Ανδρέου, διήνυσε καλώς το υπόλοιπον της ζωής του, εν υπομονή και ασκήσει, τελέσας δε και πολλά θαυμάσια, εξεδήμησε προς Κύριον.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΑΛΦΕΙΟΥ, ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΥ και ΚΥΠΡΙΝΟΥ.

Αλφειός, Φιλάδελφος και Κυπρίνος οι Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο εκ της χώρας της καλουμένης των Βασκόνων, εκ πόλεως Πρεφακτών, ευγενείς κατά το γένος και πλούσιοι, υιοί του άρχοντος της πόλεως Βιταλίου, ανατραφέντες εν τη ευσεβεία και εν τη μελέτη των θείων Γραφών, δια της διδασκαλίας Ονησίμου τινός, αγιωτάτου ανδρός, κηρύττοντος τον Χριστόν. Ούτοι λοιπόν, αφού ηρωτήθησαν υπό του Ανηγγελίωνος, όστις εστάλη εκ της Ρώμης με γράμματα βασιλικά, απεστάλησαν παρ’ εκείνου εις την Ρώμην προς τον Λικίνιον. Ο Λικίνιος έστειλεν αυτούς εις τον Βαλεριανόν, ίνα τους εξετάση, ο δε Βαλεριανός έστειλεν αυτούς προς τον ηγεμόνα Διομήδην και ο Διομήδης απέστειλεν αυτούς προς τον Τέρτυλλον, όστις ήτο ηγεμών της Σικελίας.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΣΙΜΩΝΟΣ του Ζηλωτού.

Σίμων ο Άγιος Απόστολος είναι ο ίδιος εκείνος όστις και Ναθαναήλ ονομάζεται, καταγόμενος εκ Κανά της Γαλιλαίας, λέγεται δε ότι ούτος ήτο και ο νυμφίος του εν Κανά γάμου, εις τον οποίον προσκληθείς ο Κύριος μετά των μαθητών Αυτού μετέβαλε το ύδωρ εις οίνον. Όθεν, ιδών ο Σίμων το θαύμα τούτο, αφήκε νύμφην και γάμον και οικίαν και ηκολούθησε τω Χριστώ, τω φίλω και θαυματουργώ και νυμφαγωγώ και Νυμφίω των καθαρών ψυχών. Επειδή δε ο Άγιος Σίμων ήτο εις εκ των Εβδομήκοντα Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού, ευρίσκετο μετά των λοιπών Αποστόλων εν τω υπερώω, ένθα επλήσθη εκ της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, όταν επεδήμησεν εν είδει πυρίνων γλωσσών κατά την ημέραν της Αγίας Πεντηκοστής.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΠΙΜΑΧΟΥ και ΓΟΡΔΙΑΝΟΥ ξίφει τελειωθέντων.

Επίμαχος και Γορδιανός, οι Άγιοι Μάρτυρες, κατήγοντο εκ της Ρώμης· παρρησία δε ομολογούντες τον Χριστόν, συνελήφθησαν και ηναγκάζοντο υπό του άρχοντος να αρνηθώσιν Αυτόν, και να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα. Μη πεισθέντες όμως εβασανίσθησαν με πολλάς βασάνους και κατόπιν απεκεφαλίσθησαν, λαβόντες τους στεφάνους της αθλήσεως. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εις τον Ναόν του Αγίου Μάρτυρος Στρατονίκου.                                                          

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του Νέου, του εν Βουνένη ξίφει τελειωθέντος.

Νικόλαος ο νέος, ο περιφανής και αήττητος του Χριστού στρατιώτης, κατήγετο από τα μέρη της Ανατολής, γεννηθείς εκ γονέων ευγενών και ευσεβών. Κατά δε την ψυχήν εδεικνύετο ευγενέστερος και θαυμασιώτατος, επειδή από τρυφεράς ηλικίας ήτο λίαν συνετός και φρόνιμος και δεν συνανεστρέφετο νέους ατάκτους δια να παίζη, λέγων αισχρολογίας και φλυαρίας κατά την των νέων συνήθειαν, αλλ’ ηγάπα να συνομιλή μετά φρονίμων ανθρώπων και γερόντων, δια να ακούη χρησίμους και ψυχωφελείς λόγους. Όταν λοιπόν προώδευσε κατά την ηλικίαν, κατέταξαν τούτον εις τον στρατόν, διότι ήτο πολύ ανδρείος και χρήσιμος. Επρόκοπτε λοιπόν εις τους πολέμους και πολλάς ανδραγαθίας έκαμνεν.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ.

Χριστόφορος ο Άγιος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ηξιώθη του μαρτυρικού στεφάνου επί της βασιλείας του αδίκου Δεκίου (249 – 251). Kατά την εποχήν εκείνην οι άρχοντες είχον μεγάλην κατά των ευσεβών μανίαν, επειδή εις όλους τούτους έστειλεν ο άνομος Δέκιος παράνομα δόγματα και άδικα προστάγματα, να βιάζωσι τους δικαίους και ευσεβείς δούλους του Χριστού, αναγκάζοντες τούτους να τρώγωσιν ειδωλόθυτα, ήτοι τροφάς μολυνθείσας με τα αίματα των θυσιών, όσους δε δεν έστεργον να αρνηθούν τον Χριστόν, να υποβάλλουν εις μυρίας βασάνους, κατόπιν δε να θανατώνουν τούτους φρικτώς.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΗΣΑΪΟΥ.

Ησαϊας ο μεγαλοφωνότατος Προφήτης κατήγετο εξ Ιερουσαλήμ, έζησε δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μανασή, υιού Εζεκίου του βασιλέως, υπό του οποιου και κατεκόπη δια πρίονος και ετελείωσε την ζωήν του με τέλος μαρτυρικόν. Ενεταφιάσθη δε εις τον τόπον τον λεγόμενον Αρωήλ ή Ρογήλ, παρά τη διαβάσει του ύδατος, το οποίον ο μεν βασιλεύς Εζεκίας κατέχωσε και εξηφάνισεν, ο δε Θεός, ως σημείον δια τον Προφήτην τούτον Ησαϊαν, ανέβλυσε πάλιν εις την πηγήν του Σιλωάμ. Διότι, εν ω ούτος έμελλε να αποθάνη, αποκαμών υπό της δίψης, παρεκάλεσε τον Θεόν να αποστείλη εις αυτόν ύδωρ, ίνα πίη. Και ω του θαύματος! παρευθύς έστειλεν ο Θεός εις αυτόν ύδωρ ζων εκ της πηγής του Σιλωάμ και δια τούτο η πηγή αύτη ωνομάσθη Σιλωάμ, το οποίον ερμηνεύεται απεσταλμένος.

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμην επιτελούμεν του υπερφυούς θαύματος της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ του τελεσθέντος δια της εν Κασσιόπη σεβασμίας Αυτής Εικόνος επί του αδίκως τυφλωθέντος Στεφάνου και παραδόξως ομματωθέντος.

(Κασσιόπη· κωμόπολις παράλιος της νήσου Κερκύρας εις τα βορειοανατολικά αυτής).                                                                                                                                      

Το της Υπεραγίας Θεοτόκου υπερφυές τούτο θαύμα ετελέσθη ηγεμονεύοντος εις Κέρκυραν του Σίμωνος Λειόνος Μπαϊλου εν έτει αφλ΄ (1530) μετά Χριστόν. Κατά την εποχήν εκείνην νέος τις ονόματι Στέφανος επέστρεφεν εκ της πόλεως εις το χωρίον του, αφού ετελείωσεν υπόθεσίν του. Καθ’ οδόν συνηντήθη μετ’ άλλων οδοιπόρων μεθ’ ων συνεβάδιζεν. Ως δε απεμακρύνθησαν από της πόλεως, συνήντησαν νέους τινάς, οίτινες επέστρεφον από τον μύλον φέροντες άλευρα. Οι δε συνοδοιπόροι του Στεφάνου, επειδή ήσαν πονηροί και κακόγνωμοι, είπον προς αλλήλους· «Τι μας εμποδίζει να πάρωμεν τα άλευρά των και να τα διαμοιράσωμεν μεταξύ μας; Ουδείς μας βλέπει».

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΡΣΕΝΙΟΥ του Μεγάλου.

Αρσένιος ο θαυμαστός και περιβόητος εν Ασκηταίς Πατήρ ημών κατήγετο εκ της περιφήμου και ενδόξου Ρώμης, εις την οποίαν εγεννήθη κατά το πρώτον ήμισυ του Δ΄ αιώνος και εξεπαιδεύθη μετ’ άκρας επιμελείας εις τα ελληνικά γράμματα και εις όλας τας επιστήμας. Επειδή δε ήτο ευφυής και οξύνους, αφού κατέβαλε κόπους πολλούς, έμαθεν εις ολίγον καιρόν την φιλοσοφίαν, την ρητορικήν και την λογικήν, καταστάς και εις τας άλλας επιστήμας θαυμάσιος.

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΙΩΑΝΝΟΥ του ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ή η Σύναξις της εκπεμπομένης εκ του τάφου αυτού αγίας κόνεως, ήτοι του μάννα.

Ιωάννης ο Θεολόγος ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής, ο ηγαπημένος του Κυρίου Μαθητής, εγεννήθη μεν εις Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, μετέστη δε προς Κύριον, κηρύττων τον λόγον του Θεού εν Εφέσω εις γήρας βαθύ επί των ημερών του βασιλέως Τραϊανού (98-117). Όταν δε ο μακάριος Ιωάννης επρόκειτο να μετατεθή από της παρούσης ζωής, εις εκείνην την αιωνίαν και άληκτον, προγνωρίσας τούτο δια της εν αυτώ ενοικούσης θείας Χάριτος, παραλαβών τους μαθητάς αυτού ήλθεν έξω της πόλεως Εφέσου εις σημείον όπου και υπέδειξεν ο ίδιος να ανοιγή ο τάφος του. Εισελθών δε εν αυτώ μόνος έτι ζων, εκοιμήθη εκεί εν Κυρίω. Έκτοτε ο τάφος ούτος ανεδείχθη άλλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, επειδή ο Πανάγαθος και φιλάνθρωπος Κύριος ημών όχι μόνον εδόξασε τους Αγίους, τους δια την αγάπην Του προθύμως αγωνισθέντας, ήτοι τους ιερούς Αυτού Μαθητάς και Αποστόλους, τους Προφήτας και Μάρτυρας και όλους τους Αυτώ ευαρεστήσαντας, αξιώσας τούτους της Βασιλείας των ουρανών και των αιωνίων αγαθών, αλλά και δια της δωρεάς θείων Χαρίτων και δια πολλών θαυμάτων λαμπρούς και τότε απέδειξεν, έτι δε και τώρα και πάντοτε αποδεικνύει και τους τόπους εκείνους, εις τους οποίους διέτριψαν ή ετάφησαν ούτοι.Τοιουτοτρόπως λοιπόν και εις τον τάφον του σήμερον εορταζομένου Ιωάννου του Θεολόγου εδωρήσατο την χάριν Αυτού και δια πολλών θαυμάτων εκόσμησε. Διότι ο τάφος του μεγάλου τούτου Ευαγγελιστού κατ’ έτος κατά την σημερινήν ημέραν αναβρύει αίφνης με θείον και παράδοξον τρόπον κόνιν, την οποίαν οι εγχώριοι ονομάζουσι μάννα και ταύτην οι λαμβάνοντες μεταχειρίζονται προς απολύτρωσιν από παντός πάθους, προς ιατρείαν ψυχών και προς υγείαν σωμάτων, δοξάζοντες τον Θεόν και τον Αυτού θεράποντα Ιωάννην. Μανθάνομεν δε εκ του εγκωμίου του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου προς τον Θεολόγον τούτον Ιωάννην, ότι πατήρ τούτου ήτο ο Ζεβεδαίος, μήτηρ δε αυτού η Σαλώμη, θυγάτηρ Ιωσήφ του μνηστευθέντος την Υπεραγίαν Δέσποινα Θεοτόκον. Διότι ο Ιωσήφ είχε τέσσαρας υιούς. Τον Ιάκωβον, τον Συμεών, τον Ιούδαν και τον Ιωσήν και τρεις θυγατέρας, ήτοι την Εσθήρ, την Μάρθαν και την Σαλώμην, ήτις εχρημάτισε σύζυγος μεν του Ζεβεδαίου, μήτηρ δε του Ιωάννου. Εκ τούτου συνάγεται, ότι ο Κύριος ημών ήτο θείος του Ιωάννου, ως αδελφός λογιζόμενος Σαλώμης, της θυγατρός Ιωσήφ, του νομιζομένου ως πατρός του Κυρίου. Πρέπει δε να γνωρίζωμεν, ότι όταν παρεδόθη ο Κύριος ημών εις τους Ιουδαίους και εσταυρώθη, όλοι οι άλλοι Μαθηταί, φοβηθέντες, έφυγον, μόνος δε ο Ιωάννης ούτος ήτο παρών, ως αγαπητός και ως αγαπών τον Κύριον με τελείαν αγάπην, επειδή, κατ’ αυτόν τον ίδιον, «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α΄ Ιωάν. δ:18). Μόνος δε ούτος πρώτος μετά του Πέτρου μετέβη εις τον τάφον. Μόνος ούτος έλαβε την Θεοτόκον εις τα ίδια. Μόνος ούτος εις την γην απέκτησε τρεις μητέρας. Πρώτην την Σαλώμην, υπό της οποίας σαρκικώς εγεννήθη, δευτέραν την Βροντήν, καθόσον υιόν βροντής ωνόμασεν αυτόν και τον αδελφόν του Ιάκωβον ο Κύριος, καθώς ο θείος Ευαγγελιστής Μάρκος λέγει· «Επέθηκεν αυτοίς ονόματα Βοανεργές, ο έστιν υιοί βροντής» (Μάρκ. γ:17). Και τρίτην μητέρα κατά χάριν και θέσιν απέκτησε, την Κυρίαν Θεοτόκον, κατά τον προς αυτόν ρηθέντα λόγον του Κυρίου, «Ιδού η μήτηρ σου» (Ιωάν. ιθ:27). Ο Θεολόγος ούτος ευρίσκετο μετά της Θεοτόκου έως της Αγίας Αυτής Κοιμήσεως. Μετά δε την Κοίμησιν αυτής έφυγεν εκ των Ιεροσολύμων και μετέβη εις την Έφεσον και άλλα μέρη, κηρύττων το θείον Ευαγγέλιον. Εκεί λοιπόν ευρισκόμενος κατέστρεψε δια προσευχής του τον περίφημον ναόν της Αρτέμιδος και ηλευθέρωσεν εκ της πλάνης της ειδωλολατρίας, οδηγήσας εις το φως της θεογνωσίας, τεσσαράκοντα μυριάδας, ήτοι τετρακοσίας χιλιάδας ανθρώπων, οίτινες ελάτρευον την ψευδοθεάν Άρτεμιν. Ηλίβατον δε ωνομάζετο το όρος επί του οποίου είναι εκτισμένος ο Ναός Ιωάννου του Θεολόγου, κατά την παλαιάν Έφεσον. Προς δυσμάς του όρους τούτου ήτο και ο τάφος του Αγίου Αποστόλου Τιμοθέου. Ο δε τάφος Μαρίας της Μαγδαληνής και το σπήλαιον των Αγίων Επτά Παίδων ευρίσκονται εις το εκεί πλησίον όρος, το οποίον ονομάζεται Χειλετών ή Χειλέων. Της δε Αγίας Ερμιόνης, μιας των τεσσάρων Προφητίδων, θυγατέρων Φιλίππου, του εκ των επτά Διακόνων, ο τάφος κείται εις το εκεί γειτνιάζον όρος. Αλλά και τα Λείψανα Αυδάκτου Μάρτυρος και της αυτού θυγατρός Καλλισθένης ως και άλλων Μαρτύρων και Επισκόπων, Αρίστωνος, Αριστοβούλου και Παύλου του Ερημοπολίτου, εις εκείνο το όρος ευρίσκονται. Τελείται δε η του Αγίου τούτου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου Σύναξις και εορτή εις τον σεπτόν και Αποστολικόν Ναόν αυτού, τον ευρισκόμενον εις τόπον καλούμενον Έβδομον.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου νέου Οσιομάρτυρος ΠΑΧΩΜΙΟΥ του εν τω Ουσάκι της Φιλαδελφείας μαρτυρήσαντος κατά το έτος αψλ΄ (1730) ξίφει τελειωθέντος τη Πέμπτη της Αναλήψεως.

Παχώμιος ο αοίδιμος νέος Οσιομάρτυς κατήγετο εκ της Μικράς Ρωσίας, υιός γονέων ευσεβών υπάρχων. Νέος δε έτι ων συνελήφθη αιχμάλωτος υπό των Τατάρων, οίτινες τον επώλησαν εις Τούρκον τινά βυρσοδέψην, εκείνος δε τον έφερεν εις την πατρίδα του, το νυν λεγόμενον Ουσάκι, το εν τη επαρχία της Φιλαδελφείας ευρισκόμενον, όπου και κατεγίνετο εις το να διδάσκη τον νέον όχι μόνον την τέχνην του, αλλά και την θρησκείαν του. Βλέπων δε ότι ο Άγιος Παχώμιος την μεν τέχνην εμάνθανε, την δε θρησκείαν του εμίσει και απεστρέφετο, ετυράννει αυτόν δια ραβδισμών και ύβρεων, απειλών και στερήσεως της τροφής του.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΝΕΙΛΟΥ του Νέου του και Μυροβλύτου, του εν τω όρει του Άθωνος ασκήσαντος.

Νείλος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο εν τω όρει του Άθωνος ασκήσας ο και Μυροβλύτης λεγόμενος, ανέθαλε περί το τελευταίον τέταρτον του ιστ΄ αιώνος εν τη κωμοπόλει Άγιος Πέτρος της Κυνουρίας, γεννηθείς εξ ευσεβών γονέων. Είχε δε και θείον τινα Ιερομόναχον, ονόματι Μακάριον, όστις και παρέλαβε τούτον εκ νεαράς ηλικίας και καλώς εξεπαίδευσεν εις τα ιερά γράμματα και εις την άσκησιν της αρετής. Όταν δε ο θείος Νείλος ήλθεν εις ηλικίαν μετέβησαν μετά του θείου του Μακαρίου και ενετάχθησαν εις το εν Κυνουρία ευρισκόμενον Ιερόν Μοναστήριον, το καλούμενον Μαλεβή, τιμώμενον επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Εις το Μοναστήριον αυτό ησύχασαν επί τινα καιρόν.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΑΞΙΜΟΥ λίθοις βληθέντος και τελειωθέντος.

Μάξιμος ο Άγιος Μάρτυς, παρρησία ομολογήσας τον Χριστόν και πολλούς ειδωλολάτρας εις την ευσέβειαν οδηγήσας, πολλάς τιμωρίας υπέμεινε πρότερον, τελευταίον δε λιθοβοληθείς και τρόπον τινά κύκλωθεν στεφανωθείς υπό των λίθων, προς Κύριον εξεδήμησεν, ίνα λάβη παρ’ Αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Ψυχαϊτου.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος ήτο κατά τον καιρόν των εικονομάχων, εκ νεαράς δε ηλικίας μιμούμενος την πολιτείαν του Βαπτιστού Ιωάννου και του Προφήτου Ηλιού, διήγε τραχύν και ασκητικόν βίον. Ανδρείως όθεν νικήσας τας των δαιμόνων προσβολάς και δια πλήθους δακρύων καθαρίσας την εαυτού ψυχήν, εξιλέωσε τον Θεόν δια των παννυχίων στάσεων και αγρυπνιών αυτού. Προσκυνών δε και τιμών ο αοίδιμος τας σεβασμίας εικόνας του Δεσπότου Χριστού και πάντων των Αγίων και αποστρεφόμενος και εξουθενών τα φρονήματα των εικονομάχων, κατεξήρενε δια της ομολογίας και των δακρύων του, τους ποταμούς της τούτων αιρέσεως. Δια τούτο υπέμεινεν εξορίας και φυλακάς, υπερασπιζόμενος τας των Αγίων Πατέρων παραδόσεις και καταφρονών τους νόμους των βασιλέων, ηξιώθη δε και της Χάριτος των θαυμάτων, ψυχάς τε και σώματα θεραπεύων. Γενναίως λοιπόν αθλήσας και ίσον αγώνα μετά των Αγίων αγωνισθείς, ίσον και τον στέφανον έλαβε.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΟΔΡΑΤΟΥ και των συν αυτώ.

Κοδράτος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήθλησαν κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Δεκίου (249-251) και Ουαλεριανού (253-259). Τότε εκινήθη μέγας διωγμός κατά των Χριστιανών, πολλοί δε Χριστιανοί ηρπάγησαν από πολλούς και διαφόρους τόπους και ωδηγηθέντες εις την Νικομήδειαν εκλείσθησαν εις την φυλακήν και εφυλάττοντο με κάθε ασφάλειαν, δια να εξαναγκασθούν να θυσιάσουν εις τα είδωλα και εάν μεν συγκατένευον, να απολυθούν και να επιστρέψη ο καθ’ εις εις την πατρίδα του, εάν δε δεν επείθοντο, να βασανισθούν με πολλά και διάφορα βασανιστήρια, τελευταίον δε να θανατωθώσι. Τούτου ένεκεν οι Χριστιανοί, οίτινες ευρίσκοντο εντός της πόλεως Νικομηδείας, είχον φόβον μέγαν και άλλοι μεν έφευγον εις τα βουνά, άλλοι δε εκρύπτοντο εις απόκρυφα μέρη.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΚΑΚΙΟΥ.

Ακάκιος, ο Άγιος Μάρτυς, κατήγετο εκ της Καππαδοκίας, εκ της τάξεως των Μαρτυσίων, ακμάσας κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286-305). Οδηγηθείς δε προ του άρχοντος της Καππαδοκίας Φίρμου ωμολόγησε το όνομα του Χριστού. Όθεν αφ’ ου εβασανίσθη υπ’ αυτού δια πολλών βασάνων, απεστάλη εις άλλον άρχοντα, Βιβιανόν ονόματι, ο οποίος έφερε τον Άγιον εις το Βυζάντιον δεδεμένον μετ’ άλλων Χριστιανών και αφ’ ου τον κατεμαστίγωσε με δεινάς μάστιγας και τον ετυράννησε δια σατανικών εργαλείων, έρριψεν αυτόν εις την φυλακήν ένθα Άγγελοι του Θεού, επιστάντες, κατέστησαν αυτόν υγιά. Μετά ταύτα, αφού απεστάλη εις έτερον άρχοντα, ονόματι Φαλκιανόν απεκεφαλίσθη τη προσταγή τούτου.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, εορτάζομεν την ανάμνησιν του εν ουρανώ φανέντος σημείου του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ επί Κωνσταντίου βασιλέως, υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν έτει τμστ΄ (346).

Το Σημείον του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ανεφάνη εις τον ουρανόν εν ταις ημέραις του βασιλέως Κωνσταντίου (337-361) υιού Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν ημέραις της Αγίας Πεντηκοστής, τη εβδόμη (7^η) του μηνός Μαϊου, εν έτει τμστ΄ (346), ώρα Τρίτη της ημέρας. Συνίστατο δε ο φανείς Τίμιος Σταυρός όλος εκ θείου φωτός, το οποίον έβλεπε πας ο λαός, εφαίνετο δε εξηπλωμένος επί του Αγίου Γολγοθά και από τούτου έως του Όρους των Ελαιών. Τόσον δε λαμπρός ήτο, ώστε με τας μαρμαρυγάς και την φωτοβολίαν του εσκέπαζε τας ακτίνας του ηλίου. Όθεν πάσα ηλικία νέων τε και γερόντων, ομού μετά των νηπίων και θηλαζόντων βρεφών έτρεξαν εις την Εκκλησίαν και με άμετρον χαράν και θερμήν κατάνυξιν κοινώς ανέπεμψαν εις τον Θεόν ευχαριστίαν και δόξαν, δια το παράδοξον τούτο θέαμα.

Τη ΣΤ΄ (6η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΣΕΡΑΦΕΙΜ, του εν τω όρει του Δομπού της Λεβαδείας ασκήσαντος, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Σεραφείμ ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών συνεκάλεσεν ημάς, ω φιλόχριστοι εορτασταί, εις φαιδράν και χαρμόσυνον πανήγυριν, εν τη εαρινή ταύτη ημέρα, κατά την οποίαν το των πτηνών γλυκύ άσμα και η ευωδία των ανθέων ευφραίνουσι τους ανθρώπους και καθιστώσιν αυτούς ζωηροτέρους. Διότι την λαμπράν αυτήν του έαρος εποχήν και της φύσεως την ωραιότητα εξέλεξεν ο Κύριος, ίνα επικοσμήση και η μνήμη του σήμερον εορταζομένου Αγίου τούτου, του εν αρεταίς και θαύμασι διαλάμψαντος Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σεραφείμ, όστις, ως αστήρ φαεινός, ανέτειλεν εν τω λαμπρώ της Ελλάδος ορίζοντι, κατά τας ζοφεράς της δουλείας ημέρας.

Τη ΣΤ΄ (6η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου, Δικαίου, Πολυάθλου και Προφήτου ΙΩΒ.

Ιώβ ο Άγιος Προφήτης ο Πολύαθλος κατήγετο εκ της χώρας της καλουμένης Αυσίτιδος, εκ των συνόρων της Ιουδαίας και Αραβίας, ήτο δε απόγονος των υιών του Ησαύ, του πρωτοτόκου υιού του Ισαάκ. Πέμπτος λοιπόν είναι ούτος από τον Αβραάμ. και ο μεν πατήρ του ωνομάζετο Ζαρέ, η δε μήτηρ του Βοσσόρα. Εκαλείτο δε ούτος πρότερον Ιωβάβ και προεφήτευσεν επί έτη τεσσαράκοντα πέντε, ακμάσας χίλια εννεακόσια είκοσι πέντε έτη προ της ελεύσεως του Χριστού. Δια τούτον τον Δίκαιον εζήτησεν ο διάβολος παρά του Θεού την άδειαν, ίνα τιμωρήση αυτόν και δια της τιμωρίας τον εξαναγκάση να αδημονήση και να βλασφημήση κατά του Θεού, επειδή ήκουσε του ιδίου του Θεού μαρτυρούντος, ότι είναι δίκαιος και ακατηγόρητος και  υπερέχει όλων των τότε δικαίων.

Τη Ε΄ (5η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΥΘΥΜΙΟΥ Επισκόπου Μαδύτου του Θαυματουργού.

Ευθύμιος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, ο γενόμενος Επίσκοπος Μαδύτου εγεννήθη εις κωμόπολιν της Θράκης καλουμένην Επιβάτας κειμένην επί της παραλίας της Προποντίδος, κατά τας αρχάς του δεκάτου αιώνος. Οι γονείς του υπήρξαν ευσεβείς και καλοί Χριστιανοί, γεωργοί το επάγγελμα, αλλ’ αρκούντως ευκατάστατοι. Παιδός όμως έτι του Αγίου απέθανεν ο πατήρ του, ονόματι Νικήτας, και απέμεινεν ορφανός. Η δε μήτηρ του εισήγαγεν αυτόν εις Μονήν τινά της Κωνσταντινουπόλεως, όπου επί τριακονταετίαν διέπρεψεν εις τους πνευματικούς αγώνας, αποκτήσας φήμην μιμητού των παλαιών Αγίων Ασκητών. Ποθών όμως ο μακάριος Ευθύμιος την πλήρη μόνωσιν και ησυχίαν ανεχώρησε της Μονής και κατέφυγεν εις τινα περιοχήν παρά την Κωνσταντινούπολιν, όπου ηγωνίσθη κατά μόνας επί τετραετίαν μόνος μόνω τω Θεώ συνομιλών.

Τη Ε΄ (5η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος ΕΙΡΗΝΗΣ.

Ειρήνη, η Αγία Μεγαλομάρτυς, ήτο μονογενής θυγάτηρ Λικινίου του βασιλίσκου και Λικινίας. Εγεννήθη εις την πόλιν Μαγεδών και ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου (306 – 337), ωνομασθείσα πρότερον Πηνελόπη. Επειδή δε ήτο ωραία και υπερέβαλλε κατά το κάλλος όλας τας συγχρόνους της κόρας, ο πατήρ της ο οποίος εφοβείτο δι’ αυτήν την ενέκλεισεν εντός υψηλού πύργου, τον οποίον επί τούτο έκτισε. Συνέκλεισε δε μετ’ αυτής και δεκατρείς ωραίας θεραπαινίδας, εν μέσω των οποίων η Ειρήνη διήγε μετά πλούτου πολλού και έχουσα θρόνον, τράπεζαν και λυχνίαν κατεσκευασμένα εκ χρυσού. Όταν δε ωρίσθη παρά του πατρός της να μένη εν τω πύργω ήτο εξαετής και επαιδαγωγείτο και εδιδάσκετο υπό τινος γέροντος, Απελλιανού ονομαζομένου, τον οποίον ο πατήε της Λικίνιος διώρισεν, ίνα επιτηρή αυτήν.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, μνήμη του Οσίου ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ησυχάσαντος εν τοις ερημικωτέροις χωρίοις του Άθω, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Νικηφόρος ο Οσιώτατος Πατήρ ημών, ο εν τω αγιωνύμω όρει του Άθω τον των ασκητικών αγώνων διανύσας δύσβατον δρόμον, ακμάσας δε ολίγον προ του ατ΄ (1300) από του Χριστού έτους, εγένετο καθηγητής και μυσταγωγός των υψηλών της ασκητικής φιλοσοφίας μαθημάτων του Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά, ως ο ίδιος ούτος περί του Νικηφόρου τούτου μαρτυρεί. Μόνος δε εσχόλαζε συγκεντρωμένος εν εαυτώ εν αμερίμνω ησυχία και ούτως, απορρήτως ενωθείς μετά του υπερκοσμίου και υπερτάτου εκ των επιθυμουμένων, μακαρίως εφωτίσθη δια του φωτός της Χάριτος, το οποίον κατώκησε πράγματι εντός της καρδίας αυτού.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο Ηγούμενος της Μονής του Μηδικίου, εν ειρήνη τελειούται.

Νικηφόρος, ο Όσιος Πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους των εικονομάχων. Επειδή δε εκ τρυφεράς ηλικίας ηγάπησε τον Χριστόν, βλέπων την αίρεσιν των εικονομάχων αυξανομένην, αφήκε τον κόσμον και τα εν κόσμω και έγινε Μοναχός. Όθεν ανεχώρησεν εις τα όρη και ησύχαζε, καταγινόμενος εις νηστείας και αγρυπνίας, προσευχόμενος εις τον Θεόν υπέρ ειρηνεύσεως όλης της οικουμένης. Αφού δε εκόπασεν ολίγον η αίρεσις της εικονομαχίας, μετά πολλάς παρακλήσεις των Μοναχών έγινεν Ηγούμενος του Μοναστηρίου του Μηδικίου, το οποίον ευρίσκεται παρά τα  Μουδανιά. Ανακαινισθείσης δε και ενταθείσης πάλιν της αιρέσεως ταύτης δια του δυσσεβούς Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου, κατά το έτος ωιδ΄ (814), εξωρίσθη και ούτος ο Άγιος εκ του Μοναστηρίου του, ως προσκυνητής των αγίων εικόνων και ως ακολουθών τας παραδόσεις και διατάξεις των Αγίων Αποστόλων και των θείων Πατέρων. Αφού δε κατεδικάσθη εις πικράς εξορίας, ενεκλείσθη εντός σκοτεινοτάτης φυλακής. Εκεί λοιπόν καταβαλών την ψυχοφθόρον αίρεσιν, ως στερρός αγωνιστής, απήλθεν ο αοίδιμος προς τον Χριστόν τον οποίον επόθησεν.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΛΑΡΙΟΥ του Θαυματουργού.

Ιλάριος ο Όσιος, εκ νεαράς ηλικίας αναλαβών επί των ώμων του τον Σταυρόν του Κυρίου, ηκολούθησε τον σταυρωθέντα Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και υπέταξε τα πάθη της σαρκός εις το πνεύμα και την ψυχήν. Δια τούτο επλουτίσθη παρά Θεού δια της χάριτος των ιαμάτων. Εθεράπευε λοιπόν πολλά και διάφορα πάθη και ασθενείας των ανθρώπων και εκ τούτων εδίωκε δαίμονας. Μετά ταύτα εκλείσθη εντός στενωτάτης και μικράς καλύβης και έζη μακράν πάσης ταραχής και θορύβου. Όθεν, λαμπρυνθείς δια της απαθείας, εδέχθη το θείον της ιερωσύνης αξίωμα. Ούτος ο Άγιος θύελλαν χαλάζης κατέπαυσε. Τα ζώα τα οποία έβλαπτον την σποράν και τα γεννήματα απεδίωξε. Την γην, ξηράν ούσαν εξ ανομβρίας, με βροχήν επότισε. Ρεύματα ποταμού ως ο Ελισσαίος και ο Ηλίας διέσχισε και διήλθε. Ξηράν χείρα Χριστιανού ιάτρευσε και χωλών και παραλύτων τους πόδας και τα μέλη ηνώρθωσε και εστερέωσεν. Αφού δε και άλλα πολλά εποίησε θαύματα, ανεπαύθη εν Κυρίω.

Τη Δ΄ (4η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΠΕΛΑΓΙΑΣ της από Ταρσού.

Πελαγία η αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305) βασιλεύσαντος, καταγομένη μεν εκ Ταρσού της Κιλικίας, κατοικούσα δε εις Ρώμην. Επειδή δε ο Ρώμης Επίσκοπος Λίνος, όστις και εχρημάτισε, μετάτον κορυφαίον Πέτρον, πρώτος Επίσκοπος της Ρώμης, εβάπτιζε δια του Αγίου Βαπτίσματος πολλούς ειδωλολάτρας, κάμνων ούτω τούτους Χριστιανούς, η μακαρία Πελαγία είδε κατ’ όναρ την μορφήν του Επισκόπου τούτου, όστις την παρεκάλει να υπάγη να την βαπτίση.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη της ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΞΕΝΙΑΣ της Θαυματουργού.

Ξενία η Αγία Μεγαλομάρτυς του Χριστού εγεννήθη εν έτει 291 εις τας Καλάμας της Πελοποννήσου. Οι γονείς της ωνομάζοντο Νικόλαος και Δέσποινα, ήσαν δε Χριστιανοί εκ προγόνων, όχι τόσον επιφανείς και ευγενείς, όσον αυτάρκεις και ευσεβείς, κατήγοντο δε ούτοι από τα ανατολικά μέρη της Ιταλίας. Εξ αιτίας όμως των συνεχών και σκληρών κατά τους χρόνους εκείνους διωγμών κατά των Χριστιανών, κατέφυγον εις την πόλιν των Καλαμών και εγκατεστάθησαν εις τι αγροτικόν κτήμα, έξω της πόλεως, διότι ο πατήρ της ήτο γεωργός. Εργαζόμενοι λοιπόν δια των ιδίων των χειρών, δια του ιδρώτος του προσώπου των έτρωγον τον άρτον των. Εκεί απέκτησαν και την χαριτωμένην ταύτην θυγατέρα, την Αγίαν Ξενίαν. Αύτη εκ μικράς ηλικίας εδείκνυεν οποία ήθελε γίνει αργότερον.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΥ Επισκόπου Τρίκκης του Θαυματουργού.

Οικουμένιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο ενταύθα αναφερόμενος, ήκμασε κατά τα τέλη του δεκάτου αιώνος (995 μ.Χ). Ούτος μελετήσας πάντας τους προ αυτού Πατέρας της Εκκλησίας ανεδείχθη άριστος ερμηνευτής των αγίων Γραφών, συγγράψας Ερμηνείας εις τας Πράξεις των Αποστόλων, εις τας 14 Επιστολάς του Παύλου και εις τας 7 Καθολικάς. Εις τας ερμηνείας του ο θείος Οικουμένιος ηκολούθησε πιστώς τον θείον Χρυσόστομον, αλλ’ όπου κατά την κρίσιν του και ετέρου πατρός η ερμηνεία εις τι γραφικόν χωρίον ευωδούτο, την παρέθετεν εν συνεχεία με τον χαρακτηρισμόν ΚΑΙ ΑΛΛΩΣ. Ούτω ως απανθιστής και ερανιστής επιδέξιος διέσωσε παλαιοτέρων του Ερμηνευτών κρίσεις, των οποίων Ερμηνευτών δυστυχώς απωλέσθησαν δια του χρόνου τα πολύτιμα συγγράμματα.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΧΜΕΤ.

Αχμέτ ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο εκ Κωνσταντινουπόλεως, ήτο δε ασεβής εκ γονέων, μετερχόμενος την τέχνην του γραφέως του δευτερδάρη (αρχιλογιστού), επεκαλείτο δε Πατ Σουρούνης. Ούτος δεν είχεν σύζυγον, αλλ’ εις την θέσιν εκείνης εκράτει, κατά τον νόμον των Οθωμανών, αιχμάλωτον τινα εκ Ρωσίας, πλησίον δε τούτου έζη και άλλη αιχμάλωτος εκ Ρωσίας, ως δούλη αυτού, γραία. Και αι δύο αυταί γυναίκες ήσαν ευσεβείς. Η γραία λοιπόν αύτη μετέβαινε κατά τας εορτάς εις την Εκκλησίαν των Χριστιανών, λαμβάνουσα δε αντίδωρον έδιδε και εις την νέαν, ήτις το έτρωγε, της έφερε δε και αγίασμα το οποίον έπινεν αύτη. Όταν δε συνέβαινε τούτο και ευρίσκετο πλησίον της ο Αχμέτ, ησθάνετο ωραιοτάτην ευωδίαν εξερχομένην εκ του στόματός της.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΠΕΤΡΟΥ, Αρχιεπισκόπου Άργους και Ναυπλίου του Θαυματουργού.

Πέτρος ο λαμπρός και πανεύφημος Ιεράρχης της Εκκλησίας ήκμασε περί τας αρχάς του θ΄ (9^ου) μετά Χριστόν αιώνος, γεννηθείς εις την βασιλεύουσαν των πόλεων εκ γονέων όχι μόνον ενδόξων κατά το γένος, αλλά διαπρεπόντων και κατά την αρετήν και την ευσέβειαν. Εκ παιδικής δε ηλικίας αφοσιωθείς εις τα ιερά γράμματα και εις την έσω παιδείαν επιδοθείς, εθαυμάζετο παρά πάντων δια την οξύτητα του πνεύματος, την αντίληψιν, την ευρύτητα της διανοίας του και την ορθήν του κρίσιν. Νέος δε ακόμη περιεβλήθη το Μοναχικόν Σχήμα, ομού μετά του νεωτέρου αδελφού του Πλάτωνος, μιμούμενος τους γονείς του και τους δύο πρεσβυτέρους αδελφούς του, Διονύσιον και Παύλον, οίτινες, απαρνηθέντες τα του κόσμου τούτου φθαρτά, ησπάσθησαν τον Μοναχικόν βίον και εκάρησαν Μοναχοί εις τινα των εν Κωνσταντινουπόλει Ιερών Μονών.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΔΙΟΔΩΡΟΥ και ΡΟΔΟΠΙΑΝΟΥ Διακόνου.

Διόδωρος και Ροδοπιανός οι Άγιοι Μάρτυρες έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει τβ΄ (302). Δια δε την εις Χριστόν πίστιν των υπέμειναν, οι αοίδιμοι, πολλάς ύβρεις και μαστιγώσεις, τας οποίας ενήργησαν κατ’ αυτών οι στρατιώται της εν Καρία κειμένης πόλεως Αφροδισίας, τέλος δε, λιθοβοληθέντες παρά των ιδίων, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, παρά του οποίου έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων ενδόξων Μαρτύρων ΤΙΜΟΘΕΟΥ και ΜΑΥΡΑΣ.

Τιμόθεος και Μαύρα το αγιώτατον ζεύγος, η ξυνωρίς των Μαρτύρων η ένθεος, κατήγοντο εκ της Θηβαϊδος της Αιγύπτου, ήθλησαν δε επί της βασιλείας Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ -  τε΄  (284 – 305) και Αρριανού ηγεμονεύοντος της εν Αιγύπτω Θηβαϊδος. Τούτων των πανενδόξων Αγίων Μαρτύρων το υπέρ του αληθινού Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πανευφρόσυνον Μαρτύριον παραθέτομεν σήμερον εις την αγάπην σας. Μεγάλην πράγματι πρόνοιαν και ανεκδιήγητον κηδεμονίαν, αγαπητοί μου ακροαταί, έδειξεν ο μεγαλόδωρος Κύριος προς ημάς τους ανθρώπους, οίτινες ευρισκόμεθα υπό τον ήλιον ως και καθ’ ημέραν δεικνύει, καθώς ημπορούμεν να εννοήσωμεν και εξ αυτής της συνθέσεως των ουρανίων σωμάτων, εκ της απαθούς ουσίας και από της ακαταπαύστου κυκλικής κινήσεως.

Τη Β΄ (2α) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων, ΕΣΠΕΡΟΥ και ΖΩΗΣ και των τέκνων αυτών ΚΥΡΙΑΚΟΥ και ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ.

Έσπερος, Ζωή, Κυριακός και Θεόδουλος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους Αδριανού του βασιλέως εν έτει ρκε΄ (125), καίτοι δε ήσαν σωματικώς δούλοι Κατάλλου τινός και Τετραδίας της γυναικός του, οι οποίοι μετωκισμένοι όντες εκ της Ρώμης, ηγόρασαν αυτούς εκ της Παμφυλίας, ψυχικώς όμως ήσαν ελεύθεροι. Δια τούτο δεν υπέφερον να είναι δούλοι πολύν καιρόν εις αυθέντας ασεβείς και ειδωλολάτρας, προσκυνούντας αντί του Ποιητού και των πάντων Δημιουργού είδωλα άψυχα. Όθεν μίαν φοράν ο Κυριακός και ο Θεόδουλος, οι δύο υιοί των Αγίων Εσπέρου και Ζωής, συνεβούλευσαν τους γονείς των, ότι δεν πρέπει να συγκατοικώσι πλέον μετά των ασεβών, αλλά να φύγωσιν απ’ αυτών ίνα μη, μετ’ αυτών μένοντες, συναπολεσθώσιν.

Τη Β΄ (2α) Μαϊου, μνήμη της ανακομιδής του τιμίου Λειψάνου του εν Αγίοις Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Μεγάλου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

Αθανάσιος, ο μέγας Πατήρ ημών, διήγεν αγγελικώς τον εν τη γη βίον, ως τούτο είναι εις πάντας γνωστόν. Διότι τους αγώνας τους οποίους ηγωνίσθη ο αξιομακάριστος ούτος δια την Ορθόδοξον Πίστιν, τους πολέμους και τας αντιστάσεις αυτού κατά των αιρετικών, τας συνεχείς και αδίκους εξορίας, τας οποίας υπέμεινεν, ως και τας συκοφαντίας, και τας ματαίας κατηγορίας, τας οποίας έλαβε παρά των κακοδόξων, ταύτα πάντα διηγούνται πολλοί ιστορικοί, πλατύτερον όμως διηγείται ταύτα ο Θεολόγος Γρηγόριος, γράφονται δε και εις το Συναξάριον της μνήμης αυτού, δια τούτο ολίγα τινά θέλομεν είπει εδώ προς υπενθύμισιν.