Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Ιεράρχου και θαυματουργού ΚΛΗΜΕΝΤΟΣ Επισκόπου Βουλγαρίας του εν τη Αχρίδι, του Βουλγαροκήρυκος επονομαζομένου.

Κλήμης ο μέγας πατήρ ημών και της Βουλγαρίας φωστήρ λαμπρότατος και κήρυξ μεγαλοφωνότατος ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως του Βυζαντίου Μιχαήλ του Γ΄, υιού του Θεοφίλου, του εν έτει ωμβ΄ (842) βασιλεύσαντος, κατήγετο δε εκ της εν τη Ευρώπη Μοισίας, την οποίαν τώρα ονομάζουσι Βουλγαρίαν, ως κατοικηθείσαν υπό των Βουλγάρων. Εκ του γένους τούτου των Βουλγάρων κατήγετο ο Όσιος ούτος Κλήμης, ήτο δε εκ κοιλίας μητρός του εκλελεγμένος παρά Θεού, ως ο Σαμουήλ, και από της βρεφικής του ηλικίας ηγάπησε την φιλόθεον και ενάρετον πολιτείαν, την οποίαν και ηκολούθησε.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΑΒΒΑΣ εν ειρήνη τελειούται.

Αββάς ο Άγιος πατήρ ημών κατήγετο εκ του γένους των Ισμαηλιτών. Παραιτήσας δε γονείς, πατρίδα και πλούτον, ηκολούθησε Μοναχόν τινά· και ενδυθείς το Μοναχικόν Σχήμα, συνέζη μετ’ αυτού επί τινα έτη. Έπειτα πορεύονται και οι δύο προς τον μέγαν Ευσέβιον τον Όσιον αγωνιστήν δια να γίνωσι μαθηταί του· επειδή δε ο συν αυτώ Μοναχός απέθανεν, έμεινεν ο μακάριος ούτος Αββάς εις τον τόπον του μεγάλου Ευσεβίου.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΕΝΙΓΝΟΥ του κναφέως.

Μένιγνος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου εν έτει σνα΄ (251), καταγόμενος από την Κολωνίαν του Ελλησπόντου, από την πόλιν Πάριον, ήτις ούτως επωνομάσθη, διότι ήτο κτίσμα των Παρίων των κατοίκων της νήσου Πάρου και ευρίσκεται μεταξύ της Κυζίκου και της Λαμψάκου· τέχνην δε είχεν ο Άγιος να λευκαίνη τα υφάσματα. Επειδή δε κατ’ εκείνους τους χρόνους έγινε μέγας διωγμός κατά των Χριστιανών, ο δεσπόζων της Ασίας, άνθρωπος αυτόχρημα λυμεών και θηριώδης, κατέβη εις τους παραλίους τόπους και όσους εύρισκε Χριστιανούς, όλους τους έδερε και τους έκλειεν εις σκοτεινήν φυλακήν ασφαλίζων τους πόδας των εις το τιμωρητικόν ξύλον.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ ο Παλαιστινός ξίφει τελειούται.

Προκόπιος ο Άγιος Ασκητής και Μάρτυς αφιέρωσε την ζωήν του εις ασκητικήν όλως και εναγώνιον φιλοσοφίαν. Όθεν με την άσκησιν ταύτην και τον αγώνα απέκτησε παν είδος αρετής. Ούτος κατήγετο μεν εκ της πόλεως Αιλίας, ήτοι εκ των Ιεροσολύμων, διέτριβε δε εις την Σκυθόπολιν, προσφέρων εις την του Θεού Εκκλησίαν τρεις εν ταυτώ υπηρεσίας, την της αναγνώσεως, την μεθερμήνευσιν της Συριακής γλώσσης και την αποδίωξιν των δαιμόνων. Επειδή δε απεκαλύφθησαν τα ένθεα αυτού κατορθώματα, εφέρθη εις την Καισάρειαν και παρεκινείτο υπό του εκεί άρχοντος να θυσιάση εις τα είδωλα. Τότε ο Μάρτυς περιγελάσας αυτόν, είπεν εκείνο το του Ομήρου· «Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη· εις κοίρανος έτσω, εις Θεός, ο ποιητής και Δημιουργός των όλων». Ταύτα ακούσας ο άρχων ενεπλήσθη οργής και καταδικάζει τον Άγιον εις τον δια ξίφους θάνατον. Ούτω δε ο μακάριος εύρε σύντομον την οδόν την εις τους ουρανούς άγουσαν.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΑΡΚΟΥ, ΣΤΕΦΑΝΟΥ και ΜΑΡΚΟΥ.

Μάρκος, Στέφανος και Μάρκος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού και του ηγεμόνος Μάγου εν έτει 290, καταγόμενοι από την πόλιν Αντιόχειαν της Πισιδίας. Συλληφθέντες δε και τον Χριστόν παρρησία ομολογήσαντες, έλαβον πρώτον πολλοτάτας βασάνους· είτα μη πεισθέντες να αρνηθώσι τον Χριστόν, απεκεφαλίσθησαν και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΙΚΙΛΙΑΣ, ΒΑΛΕΡΙΑΝΟΥ και ΤΙΒΟΥΡΤΙΟΥ.

Κικιλία η Αγία Μάρτυς και οι μετ’ αυτής μαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες Βαλεριανός και Τιβούρτιος ήθλησαν εις την Ρώμην κατά τους χρόνους του βασιλέως Αλεξάνδρου Σεβήρου εν έτει σλ΄ (230), και η μεν Κικιλία εγεννήθη εις την Ρώμην από γονείς ευγενείς και περιφανείς, πλην ειδωλολάτρας. Εσέβετο δε η κόρη τον Χριστόν εκ νεότητος· διότι ήτο εκ φύσεως γνωστική και φρόνιμος και ηννόησε των αψύχων ειδώλων τον δόλον και την ματαιότητα.

Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ και των συν αυτώ ΑΡΧΙΠΠΟΥ, ΟΝΗΣΙΜΟΥ και ΑΠΦΙΑΣ.

Φιλήμων ο Άγιος Απόστολος και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νέρωνος, μαθηταί χρηματίσαντες του Αποστόλου Παύλου εν έτει νδ΄ (54), όστις αναφέρει περί αυτών εις την προς Φιλήμονα Επιστολήν λέγων· «Παύλος, δέσμιος Ιησού Χριστού, και Τιμόθεος ο αδελφός, Φιλήμονι τω αγαπητώ και συνεργώ ημών και Απφία τη αγαπητή και Αρχίππω τω συστρατιώτη ημών και τη κατ’ οίκον σου Εκκλησία». Πολλούς δε και άλλους επαίνους πλέκει εις τον μακάριον Φιλήμονα, τον οποίον εχειροτόνησε και Επίσκοπον  των Γαζαίων. Χειροτονηθείς λοιπόν τούτων Επίσκοπος, απεμάκρυνεν εξ αυτών το σκότος της αγνωσίας και όλους εφώτισε με της θεογνωσίας το φως.