Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, ο Άγιος και ευσεβέστατος βασιλεύς ΙΩΑΝΝΗΣ Δούκας ο Βατάτζης και ελεήμων, ο εν Μαγνησία, εν ειρήνη τελειούται.

Ιωάννης ο φιλόχριστος βασιλεύς, ο επιλεγόμενος Βατάτζης, ο βασιλεύσας κατά τα έτη ασκβ΄ - ασνδ΄ (1222 -1254), πατρίδα μεν είχε την μεγαλόπολιν Αδριανούπολιν, προγόνους δε τους πρώτους της βασιλικής συγκλήτου· διότι ο πάππος αυτού Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήτο στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού, του εν έτει αρμγ΄ (1143) βασιλεύσαντος. Αφού δε απέθανον οι γονείς τού μακαρίου τούτου Ιωάννου, έμεινε πολύς πλούτος εις αυτόν, τον οποίον διένειμεν εις πτωχούς και εξώδευσεν εις αφιερώματα θείων Ναών και Εκκλησιών.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, διήγησις εις τον Θρήνον του Προφήτου ΙΕΡΕΜΙΟΥ περί της Ιερουσαλήμ και εις την άλωσιν ταύτης και περί της εκστάσεως ΑΒΙΜΕΛΕΧ

Ιερεμίας, ο μέγας Προφήτης, κατήγετο εκ κώμης ονομαζομένης Αναθώθ. Πολλά δε επροφήτευσε περί της Ιερουσαλήμ και Βαβυλώνος, ομοίως και περί της ενσάρκου οικονομίας του Υιού του Θεού, εις την οποίαν φαίνεται όλη η δύναμις και το κράτος της προφητείας. Τούτον ποτέ τον Προφήτην έδειρε δυνατά Πασχώρ ο υιός του Εμμήρ, ο προεστώς του οίκου Κυρίου· και εις τον καταρράκτην αυτόν έβαλε, διότι επένθει και ελυπείτο δια την τότε μέλλουσαν άλωσιν της Ιερουσαλήμ.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ, ο από Μίμων, ξίφει τελειούται.

Πορφύριος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σο΄ (270), καταγόμενος μεν από την Έφεσον, ανατραφείς δε εις τα θέατρα μετά των μίμων (γελωτοποιών μιμουμένων τα σχήματα και τους λόγους των άλλων). Ούτος λοιπόν εκ της αισχράς και επονειδίστου τέχνης του ταύτης ηκολούθει τον κόμητα της Αλεξανδρείας και μετ’ αυτού επορεύθη εις την Καισάρειαν. Υποκριθείς δε ποτε το Άγιον Βάπτισμα των Χριστιανών, εβαπτίσθη υπό άλλου μίμου, υποκρινομένου ψευδώς, ότι είναι Επίσκοπος, διότι εχλεύαζον αμφότεροι και έσκωπτον τα ιδικά μας θεία Μυστήρια. Αφού όμως εβαπτίσθη και ενεδύθη και λευκόν ένδυμα, κατά την συνήθειαν των βαπτιζομένων, ω του θαύματος! εδέχθη τέλειον τον Χριστιανισμόν με την του Χριστού Χάριν· διότι εμφανισθέντες ευθύς ενώπιον αυτού Άγιοι Άγγελοι, τον εδίδαξαν να προσεύχηται κατ’ ανατολάς και να τυπώνη εις το μέτωπον και εις όλον το σώμα του τον Τίμιον Σταυρόν. Εκ του τοιούτου θαύματος πολλοί επίστευσαν εις τον Χριστόν και δια νεφέλης βαπτισθέντες προσήλθον εις την Καθολικήν Εκκλησίαν. Όθεν, επειδή ο κόμης επρόσταξε τον Άγιον Πορφύριον να αρνηθή την των Χριστιανών πίστιν και εκείνος δεν ηθέλησε, δια τούτο απεκεφάλισεν αυτόν και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, μνήμη των Ιερομαρτύρων ΝΙΚΑΝΔΡΟΥ Επισκόπου Μύρων και ΕΡΜΑΙΟΥ Πρεσβυτέρου, χειροτονηθέντων παρά του Αγίου Αποστόλου Τίτου.

Νίκανδρος και Ερμαίος οι Άγιοι Ιερομάρτυρες, επειδή πολλούς Έλληνας απεμάκρυναν από τα είδωλα και καθωδήγησαν εις τον Χριστιανισμόν, διεβλήθησαν εις τον κόμητα της πόλεως Λιβάνιον. Ο δε κόμης δέσας τους Αγίους εις τους ίππους εκείνους, οι οποίοι εφυλάττοντο επί τούτω, δια να παρατρέχωσιν εις τους αγώνας, εδίωξεν αυτούς· ούτοι δε βιαίως διωκόμενοι, τόσον πολύ έσυραν τους Αγίους, ώστε αι σάρκες αυτών κατεκόπησαν και όλη εκείνη η γη εβάφη εκ του αίματός των. Έπειτα προσέταξε να κρεμασθώσιν οι Άγιοι υψηλά και να κτυπώνται με σπάθην ξυλίνην. Μετά ταύτα ερρίφθησαν εις κάμινον πυρός· και επειδή έμειναν αβλαβείς εκ του πυρός δια της δυνάμεως του Θεού, επρόσταξεν ο απάνθρωπος τύραννος να εμπήξωσι καρφία εις τας καρδίας, εις τας κεφαλάς και τα σπλάγχνα των Αγίων. Έτι δε ζώντας επρόσταξε να κλείσωσιν εντός τάφου· όθεν ούτω κατακλεισθέντες οι μακάριοι, από την σκληράν και ανυπόφορον βίαν παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας του Θεού.

Τη Δ΄ (4η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΥ του Μεγάλου του εν τω Ολύμπω.

Ιωαννίκιος ο θαυμάσιος και μέγας Πατήρ ημών εγεννήθη το εικοστόν τέταρτον και τελευταίον έτος Λέοντος Γ΄ του Ισαύρου, εν έτει ψμα΄(741), εις την επαρχίαν των Βιθυνών, εις χωρίον καλούμενον Μαρικάτον από ευσεβείς γονείς, οίτινες ωνομάζοντο ο μεν Μυριτρίκης, η δε Αναστασώ· γεννηθείς λοιπόν εξ αυτών ετρέφετο με θείαν παιδείαν μάλλον ή με τροφήν πρόσκαιρον· γράμματα μεν δεν ηθέλησε να μάθη, ως και ο Μέγας Αντώνιος, αλλ’ επειδή ήτο ρωμαλέος και μεγαλόσωμος τον έγραψαν εις τον στρατόν οι υπηρέται του βασιλέως, οίτινες εζήτουν ανθρώπους δια τον πόλεμον, επρόκοψε δε τόσον εις την μάχην, ώστε όλοι τον εθαύμαζον. Ήτο δε και επιμελής εις τα θεία προστάγματα, έχων εις την καρδίαν αυτού τον φόβον του Θεού πάντοτε.