Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ ο μαρτυρήσας εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει αψκ΄ (1720) ξίφει τελειούται.

Αυξέντιος ο Νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο εκ τινος επαρχίας της Ηπείρου, ονομαζομένης Βελλάς, γέννημα ευσεβών Χριστιανών· νέος δε έτι ων, επήγεν εις Κωνσταντινούπολιν και ειργάζετο την τέχνην των γουναράδων εις το χάνι το λεγόμενον Μαχμούτ πασά. Αλλ’ ο εχθρός του καλού διάβολος, όστις πάντοτε δεν παύει να πολεμή τους νέους με διαφόρους τρόπους, δεν υπέφερε να βλέπη και τούτου του νέου την καθαρότητα.

Τη ΚΕ΄ (25) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΚΑΣΤΙΝΟΥ Επισκόπου Βυζαντίου.

Καστίνος ο εν Αγίοις πατήρ ημών κατήγετο μεν από της παλαιάς Ρώμης, ήτο δε πρότερον ειδωλολάτρης κατά την θρησκείαν, κατά δε το αξίωμα άρχων της βασιλικής Συγκλήτου και πολύ πλούσιος. Επειδή δε γέγραπται παρά τω Αποστόλω ότι «Ους προέγνωο Θεός τούτους και προώρισε» (Ρωμ. η:29) δια τούτο και τα του Αγίου τούτου ωκονόμησε φιλανθρώπως και σωτηρίως. Όλα δε όσα ο Θεός συγχωρεί να έρχωνται εις ημάς, ταύτα, αν και κατά το φαινόμενον είναι εναντία εις την γνώμην μας, αποβλέπουσιν όμως προς το συμφέρον της ψυχής ημών, καθώς και ο εν Κορίνθω αμαρτήσας παρεδόθη κηδεμονικώς υπό του Παύλου εις τον Σατανάν ίνα, καθώς είπε, η ψυχή του σωθή. Τοιουτοτρόπως και ούτος ο Άγιος επαιδεύετο υπό του δαίμονος χρόνους πολλούς, κατά παραχώρησιν Θεού, ίνα οικονομηθή δια του μέσου αυτού η σωτηρία του, δια της επιστροφής του από την πλάνην των ειδώλων.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, ο Όσιος ΑΠΟΛΛΩΣ εν ειρήνη τελειούται.

Απολλώς ο αοίδιμος, βρέφος έτι ων, απηρνήθη τον κόσμον και ότε εγένετο δέκα πέντε ετών επήγεν εις την έρημον, ένθα εσώρευσεν εις εαυτόν μεγάλας αρετάς· δια τούτο ημέραν τινά ακούει φωνήν εξ ουρανού λέγουσαν· «Απολλώ, Απολλώ, δια την μεγάλην σου αρετήν θα σε αναδείξω θαυμαστόν εις τα έργα και εις τους λόγους, ίνα δια της δυνάμεως, την οποίαν θα σου δώσω, δυνηθής να εξαφανίσης την ειδωλολατρίαν». Ο δε απεκρίνατο· «Εξάλειψον απ’ εμού την έπαρσιν, ίνα μη υπερηφανευθώ υπέρ τους αδελφούς μου, να υστερηθώ και της σης χάριτος ως αχάριστος».

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΑΡΗΣ εν ειρήνη τελειούται.

Μάρης ο εν Αγίοις πατήρ ημών, έτι νέος ων και εις τον κόσμον ευρισκόμενος, ήτο ωραίος την όψιν και καλός την φωνήν· όθεν εστόλιζε τας εορτάς και πανηγύρεις του Χριστού και των Αγίων με τα γλυκύτατα αυτού μέλη και άσματα. Ηγάπα δε πάντοτε τον Θεόν και τας εντολάς αυτού προθύμως εξετέλει, αλλά και το σώμα εφύλαττε καθαρόν ο αοίδιμος, την δε ψυχήν του ετήρει άμωμον και άσπιλον, καίτοι ευρίσκετο εν τω μέσω των ηδονών και συνανεστρέφετο με τους ανθρώπους του κόσμου.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΠΟΥΠΛΙΟΥ.

Πούπλιος ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από τάγμα βουλευτικόν, πατρίδα έχων πόλιν τινά καλουμένην Ζεύγμα, ευρισκομένην παρά τον Ευφράτην ποταμόν. Ούτος αναβάς εις όρος υψηλόν απέχον της ρηθείσης πόλεως τριάκοντα στάδια έκτισεν εκεί μικρόν κελλίον. Όσα δε πράγματα και χρήματα εκληρονόμησεν εκ των γονέων του, τα εμοίρασεν όλα εις τους πτωχούς, του λοιπού δε έζη με πάσαν άσκησιν και αρετήν. Όθεν, επειδή η φήμη του διελαλείτο πανταχού, έτρεχον πολλοί αδελφοί προς αυτόν δια να συγκοινωνώσιν εις τους ασκητικούς του αγώνας. Τούτους προσέταξε και έκτισαν κελλία μικρά και ησύχαζον εις αυτά νυχθημερόν αγωνιζόμενοι.

Τη ΚΕ΄ (25η) Ιανουαρίου, μνήμη του εν αγίοις πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως του Θεολόγου.

Γρηγόριος ο πάνσοφος και θαυμάσιος ανήρ εγεννήθη εις τα μέρη της Ανατολής εις χωρίον καλούμενον Αριανζός, κείμενον πλησίον της πόλεως Ναζιανζού, ήτις ευρίσκεται εις την δευτέραν των Καππαδοκών επαρχίαν περί το έτος τκθ΄ (329). Οι γονείς του ήσαν πλούσιοι, ευγενείς, έντιμοι και ενάρετοι. Η μεν μήτηρ αυτού ήτο ευσεβής από την αρχήν και Χριστιανή Ορθόδοξος, από γένος ευγενικώτατον, ο δε πατήρ ήτο ειδωλολάτρης πρότερον, αλλ’ ύστερον, αφού εγέννησε τον Άγιον Γρηγόριον, εμίσησε την ειδωλολατρίαν και προσήλθεν εις την ευσέβειαν· εκαλείτο δε και αυτός ομοίως Γρηγόριος, η δε γυνή ωνομάζετο Νόννα. Αύτη πρώτον μεν ήτο στείρα και άτεκνος, όθεν πολλάκις εδέετο του Παντοδυνάμου Θεού μετά πίστεως να της δώση παιδίον αρσενικόν και να του το αφιερώση, ως η Άννα τον Σαμουήλ, εξ αυτής της γεννήσεως και αναγεννήσεως. Ιδών λοιπόν ο Κύριος της γυναικός την ευλάβειαν, επήκουσε της δεήσεως αυτής και της εφανέρωσε μίαν νύκτα εις το όραμα, ότι μέλλει να γεννήση υιόν, όστις θα γίνη δούλος του Θεού γνησιώτατος και να τον ονομάση Γρηγόριον.