Το ιστολόγιο αναστέλλει την λειτουργία του λόγω υγείας του διαχειριστή

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ του εν Κεντουκέλλαις.

Αλέξανδρος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 286 – 305, Ρωμαίος υπάρχων στρατιώτης κατατεταγμένος εις το στρατιωτικόν τάγμα του κόμητος Τιβεριανού. Όταν λοιπόν ο ρηθείς κόμης, μεθ’ όλου του τάγματός του, εθυσίαζεν εις τα είδωλα, ο Άγιος Αλέξανδρος όχι μόνον δεν κατεδέχθη να θυσιάση, αλλά και τους θυσιάζοντας ενέπαιζεν ως τρελλούς και ανοήτους και ως απολέσαντας τας φρένας των, επειδή εγκατέλειψαν τον Δημιουργόν του κόσμου Θεόν και ελάτρευον τους ακαθάρτους δαίμονας. Όθεν δια την χλεύην ταύτην ωδηγήθη ο Άγιος προς τον βασιλέα Μαξιμιανόν.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΘΕΡΑΠΟΝΤΟΣ.

Θεράπων ο Άγιος Ιερομάρτυς είναι άγνωστον πόθεν κατήγετο, εκ ποίων γονέων εγεννήθη και κατά ποίους χρόνους ή ποίων ηγεμόνων και βασιλέων ωμολόγησε τον Χριστόν και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Διότι τα υπομνήματα της ζωής του εξηφανίσθησαν υπό του πανδαμάτορος χρόνου. Ότι δε ούτος ησπάσθη την ζωήν των Μοναχών, τούτο δηλούσιν αι άγιαι Εικόνες αυτού, εις τας οποίας ιστορείται ως Μοναχός. Ότι δε ο Άγιος εχρημάτισεν Επίσκοπος Κύπρου και ότι προσεφέρθη εις τον Χριστόν δι’ αίματος και ετελείωσεν αγώνα μαρτυρικόν, ταύτα παρελάβομεν εξ αρχαίας φήμης, η οποία, κατά παράδοσιν, έφθασε μέχρις ημών και τόσον μάλλον πιστεύομεν, ότι είναι ταύτα αληθή, καθ’ όσον τα εδιδάχθημεν δια ζώσης φωνής παρά των προγενεστέρων και καλώς γνωριζόντων ταύτα. Το δε τίμιον αυτού Λείψανον μετεφέρθη εις την Κωνσταντινούπολιν, όταν οι Αγαρηνοί εμελέτων να λεηλατήσωσι την Κύπρον. Διότι εφάνη ο Άγιος εις τους έχοντας το ιερόν αυτού Λείψανον και διέταξε τούτους να το μεταθέσωσιν εις Κωνσταντινούπολιν. Όθεν τώρα, εκεί όπου ευρίσκεται, αναβλύζει πάντοτε πηγάς θαυμάτων εις τους προστρέχοντας εις αυτό μετά πίστεως.

Τη ΙΔ΄ (14η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΣΙΔΩΡΟΥ του εν Χίω μαρτυρήσαντος.

Ισίδωρος, ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού, ήκμασεν εις τον καιρόν του βασιλέως Δεκίου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ΄ - σαν΄ (249 – 251). Πατρίς του ήτο η Αλεξάνδρεια, υπηρέτει δε ως στρατιώτης και είχε την θέσιν του εφεδρικού. Ελθών δε εις την Χίον με τα στρατιωτικά πλοία, των οποίων ηγεμών και αρχηγός ήτο ο Νουμέριος, διεβλήθη από τον Ιούλιον τον εκατόνταρχον ότι ήτο Χριστιανός και σέβεται τον Χριστόν και ούτω δεν τιμά τους ιδικούς των θεούς. Καλέσας λοιπόν αυτόν ο Νουμέριος τον ηρώτησεν εάν είναι Χριστιανός, καθώς έλεγεν ο Ιούλιος. Ο δε Ισίδωρος, με πάσαν ελευθερίαν και αφοβίαν απεκρίθη· «Γνώριζε, ω ηγεμών, ότι αληθώς εγώ σέβομαι τον Χριστόν και Αυτόν προσκυνώ και την Εικόνα του ασπάζομαι Αυτόν μόνον λατρεύω ως Θεόν και Αυτόν προσπαθώ να φθάσω και επιθυμώ να απολαύσω, όστις είναι το άκρον επιθυμητόν, εκείνος δε όστις θέλει αξιωθή να τον απολαύση τίποτε άλλο δεν επιθυμεί πλέον να έχη.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, οι Άγιοι Οσιομάρτυρες Ιβηρίται ΜΟΝΑΧΟΙ οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα φημί Μιχαήλ και τον Πατριάρχην Βέκκον, εν τη θαλάσση βληθέντες, τελειούνται.

Ιβηρίται οι Όσιοι και Μάρτυρες ούτοι Πατέρες ηγωνίζοντο ασκητικώς εν τη Ιερά Μονή των Ιβήρων εν έτει ασπ΄ (1280), ότε ο βασιλεύς Μιχαήλ Η΄ ο Παλαιολόγος (1259 – 1289), ο Αζυμίτης και ο Πατριάρχης Ιωάννης ΙΑ΄ ο Βέκκος (1275 – 1282), οι Λατινόφρονες, περιήρχοντο τα διάφορα Μοναστήρια του Αγίου Όρους δια να πείσουν τους Μοναχούς να ακολουθήσουν την πλάνην των. Επειδή δε τούτους από παντού απέπεμπον, διότι ουδόλως επείθοντο οι Μοναχοί να ασπασθούν τα δόγματα των Λατίνων, δια τούτο πολλά δεινά επεσώρευσαν οι δείλαιοι εις το Άγιον Όρος και πολλούς Μοναχούς εβασάνισαν και απέκτειναν. Τους Λατινόφρονας τούτους, ελθόντας και εις την Ιεράν Μονήν των Ιβήρων, θείω ζήλω δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν κινούμενοι, οι εν τη Μονή ενασκούμενοι Πατέρες δεν τους εδέχθησαν. Όθεν εκείνοι μένεα πνέοντες διέταξαν να συλληφθούν άπαντες. Τότε τους μεν καταγομένους εκ των μερών της Ιταλίας εκράτησαν ως σκλάβους, τους δε λοιπούς ανεβίβασαν εις το πλοίον της Μονής και αφού τους εξήγαγον του λιμένος τους παρέδωκαν εις τον βυθόν της θαλάσσης ομού με το πλοίον και ούτως έλαβον οι μακάριοι τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο Ίβηρ, ο συγγενής του Οσίου Ευθυμίου του Ιβηρίτου, εν ειρήνη τελειούται.

Γεώργιος ο Όσιος ούτος ήτο μεν ανεψιός του Ιωάννου, εξάδελφος δε του Ευθυμίου, εγένετο δε και αυτός κτήτωρ της Μονής των Ιβήρων και μάλιστα του καθολικού του Ναού.

 

Τη  ΙΓ΄ (13^η) Μαϊου, ο Όσιος ΓΑΒΡΙΗΛ ο Ίβηρ, ο θείας φωνής ακηκοώς και εξαγαγών εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Πορταϊτίσσης, εν ειρήνη τελειούται.                                        

Γαβριήλ ο Όσιος ούτος Πατήρ ημών ήτο Ίβηρ, ησυχάζων εν Αγίω Όρει. Ακούσας δε φωνής θεϊκής κατήλθεν εις τον αιγιαλόν και ανήγαγεν εκ της θαλάσσης την θαυματουργόν Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Πορταϊτίσσης των Ιβήρων.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, ο Όσιος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος, ο Κτήτωρ της εν τω Άθω Μονής των Ιβήρων, εν ειρήνη τελειούται.

Ευθύμιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη κατά το β΄ ήμισυ  του Ι΄ (10^ου) αιώνος εις πόλιν τινά της Ιβηρίας καλουμένην Τάω, υιός υπάρχων γονέων ευσεβών, ενδόξων και πλουσίων. Επειδή δε ο πατήρ αυτού, μεταβάς εις Κωνσταντινούπολιν, ηρνήθη μετ’ ολίγον την πρόσκαιρον και φθαρτήν λαμπρότητα και την δόξαν του κόσμου τούτου και ηκολούθησε την εν Χριστώ πλουτοποιόν πτωχείαν, ενδυθείς το Αγγελικόν Σχήμα των Μοναχών και μετονομασθείς Ιωάννης, ο υιός του Ευθύμιος, πολύ μικρός ων ακόμη, ευρίσκετο πλησίον του πάππου του, ανδρός περιβοήτου δια την δόξαν και την αρετήν του, ο οποίος ανέτρεφεν αυτόν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΑΥΣΙΚΑΚΟΥ Επισκόπου Συνάδων.

Παυσίκακος, ο Όσιος Πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους Μαυρικίου του βασιλέως, του κατά τα έτη φπβ΄ - χβ΄ (582 – 602) βασιλεύσαντος, πατρίδα έχων την εν τω Ευξείνω Πόντω Απάμειαν, οι δε γονείς του ήσαν ευγενείς, ονομαστοί και αφωσιωμένοι εις την αληθή Πίστιν των Χριστιανών. Νέος δε έτι ων κατεδάμαζεν εαυτόν δι’ υπερβολικής νηστείας και προσευχής και δια πάσης άλλης σκληραγωγίας και ασκήσεως. Ακολούθως εγένετο Μοναχός και έκτοτε ετρέφετο με ολίγον άρτον και ύδωρ. Μετήρχετο δε και την ιατρικήν και ιάτρευε τα τε σώματα και τας ψυχάς. Διότι εδίωκε τα δαιμόνια από τους δαιμονιζομένους, εθεράπευε τα παιδία εκείνα, τα οποία εγεννώντο ανάπηρα και παραμορφωμένα, ανώρθωνε τους κυφούς (καμπούρηδες), ως και άλλα τοιαύτα εποίει θαυμάσια.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΕΡΓΙΟΥ του Ομολογητού.

Σέργιος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο Ομολογητής, εκ γένους ενδόξου και μεγάλου καταγόμενος, ήτο μέγας και κατά την ψυχήν, ζων κατά τους χρόνους Θεοφίλου του εικονομάχου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωκθ΄ - ωμβ΄ (829 – 842). Οδηγηθείς δε προ του ρηθέντος διώκτου και εικονομάχου Θεοφίλου, επειδή προσεκύνει τας αγίας Εικόνας, εδέθη από τον λαιμόν με σχοινίον και διαπομπευθείς εν τω μέσω της αγοράς, έλαβεν ύβρεις πολλάς και καταφρονήσεις. Στερηθείς δε όλων του των υπαρχόντων ο αοίδιμος, ερρίφθη εις την φυλακήν. Έπειτα εξωρίσθη μετά της συζύγου του Ειρήνης και των τέκνων του, υπομείνας ανδρείως τας διαφόρους θλίψεις της εξορίας. Προσκληθείς δε υπό του Θεού, μετέβη προς Αυτόν δια του θανάτου, ίνα λάβη τον άφθαρτον της ομολογίας στέφανον.

Τη ΙΓ΄ (13η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΓΛΥΚΕΡΙΑΣ.

Γλυκερία η Αγία Μάρτυς του Χριστού ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ -  ρξα΄ (138 – 161) και Σαβίνου του ηγεμόνος, ευρισκομένη εις την Τραϊανούπολιν, την κειμένην εις την παραθαλασσίαν του Αδριατικού κόλπου, Τράνι κοινώς λεγομένην. Όταν δε ποτε εθυσίαζεν ο ηγεμών εις τα είδωλα, η Αγία Γλυκερία, χαράξασα επί του μετώπου της το σημείον του Τιμίου Σταυρού, προσήλθεν εις τον ηγεμόνα, κηρύττουσα και ονομάζουσα εαυτήν Χριστιανήν και δούλην Χριστού. Τότε ο ηγεμών προσεκάλεσεν αυτήν να θυσιάση εις τα είδωλα, η δε Αγία, εισελθούσα εν τω ναώ των ειδώλων και προσευχηθείσα εις τον Χριστόν, εκρήμνισε το είδωλον του Διός και κατασυνέτριψεν αυτό.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ, του εν τη νήσω Κυθήρων ασκήσαντος.

Θεόδωρος, ο εν Οσίοις Πατήρ ημών, ήκμασεν επί Ρωμανού βασιλέως, πατρίδα έχων την εν Πελοποννήσω Κορώνην, γονείς δε επισήμους και θεοσεβείς. Η μήτηρ αυτού, στείρα ούσα πρότερον, εγέννησεν αυτόν δια της προς τον Θεόν θερμής παρακλήσεως, δια τούτο και Θεόδωρον αυτόν ωνόμασεν. Ανετρέφετο λοιπόν ο Όσιος Πατήρ ημών Θεόδωρος παιδαγωγούμενος εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και διδαχθείς τα ιερά γράμματα, παρεδόθη υπό των γονέων του εις τον τότε Επίσκοπον Κορώνης, όστις και δεχθείς αυτόν κατέταξεν εις τον ιερόν Κλήρον, χειροτονήσας αυτόν αναγνώστην.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο Βλάχος, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας εν έτει αχξβ΄ (1662) αγχόνη τελειούται.

Ιωάννης ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από την Βλαχίαν εις την οποίαν και εγεννήθη επί της βασιλείας του σουλτάνου Ιμπραχίμ (1640 – 1648). Κατά την εποχήν εκείνην η Βλαχία εκυβερνάτο από ηγεμόνας τους καλουμένους βοεβόδας (διοικητάς), υποτελείς όντας εις τους σουλτάνους. Κατά δε τον καιρόν του σουλτάνου Μεχμέτ του Δ΄ (1648 – 1687), ο βοεβόδας της Βλαχίας Μίχνα, ο επιλεγόμενος Τζιβάν μπέης, επανεστάτησε κατά των Αγαρηνών, επειδή ούτοι εζήτουν παρ’ αυτού φόρους βαρείς, τους οποίους ούτος δεν ηδύνατο να καταβάλη.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΓΕΡΜΑΝΟΥ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Γερμανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη εν Κωνσταντινουπόλει περί το έτος χν΄ (650) επί της βασιλείας του βασιλέως Κώνσταντος του Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη χμα΄ - χξη΄ (641 – 668) εγγόνου όντος του βασιλέως Ηρακλείου. Ο πατήρ αυτού ήτο κατά την τάξιν πατρίκιος, δοξαζόμενος και τιμώμενος υπέρ πάντα άλλον εν τη βασιλική αυλή, Ιουστινιανός το όνομα, περιβόητος κατά την αρετήν, ο οποίος κατά τους χρόνους του βασιλέως Ηρακλείου (610 – 641) έλαβε πολλάς δημοσίας εξουσίας· όθεν και εθαύμαζον αυτόν δια την ευσέβειάν του και την αρετήν του όλοι οι άρχοντες του βασιλέως. Ο δε του Ηρακλείου δισέγγονος Κωνσταντίνος Δ΄ ο Πωγωνάτος (668 – 685) φθονήσας αυτόν τον εθανάτωσε και εδικαιολογείτο λέγων, ότι εβουλεύθη να επαναστατήση κατά της βασιλείας του. Μετά τον φόνον του εξαιρέτου εκείνου συγκλητικού, ευθύς επρόσταξεν ο βασιλεύς να ευνουχίσωσι τον υιόν αυτού, τούτον δηλαδή τον μακάριον Γερμανόν, αν και είχεν υπερβή την ηλικίαν εκείνην κατά την οποίαν ήτο συνήθεια να ευνουχίζωνται.

Τη ΙΒ΄ (12η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ Επισκόπου Κύπρου.

Επιφάνιος, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, εγεννήθη περί το έτος 310 εις το χωρίον της Παλαιστίνης Βησανδούκη, απέχον της Ελευθεροπόλεως περί τα τρία μίλια. Οι γονείς του ήσαν Εβραίοι, και ο μεν πατήρ αυτού ήτο γεωργός το επάγγελμα, η δε μήτηρ του κατειργάζετο λινάρι. Ούτοι είχον δύο τέκνα, τον Επιφάνιον και μίαν θυγατέρα, ονομαζομένην Καλλίτροπον. Συνέβη δε να αποθάνη ο πατήρ του Επιφανίου, ότε ούτος ήτο εισέτι μικρός, έως δέκα ετών, έμεινε δε με την μητέρα του και την αδελφήν του, ευρισκόμενοι εις στενοχωρίαν μεγάλην, ως μη έχοντες τα προς το ζην απαραίτητα. Επειδή δε είχον δια τας ανάγκας των εν υποζύγιον άτακτον, είπεν η μήτηρ αυτού προς τον Επιφάνιον·

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΡΓΥΡΟΥ του Θεσσαλονικέως, αθλήσαντος εν έτει αωστ΄ (1806).

Αργυρός, ο νέος του Χριστού Αθλητής, ήτο από την Απονομήν της Θεσσαλονίκης. Τα ονόματα των γονέων του και της οικογενείας του δεν εγνώσθησαν. Προ του Μαρτυρίου του παρέμενεν ούτος εις την Θεσσαλονίκην και ήτο υπηρέτης ράπτου τινός. Ήτο όμως νέος χαριτωμένος, καθώς τον περιέγραψαν αξιόπιστοι άνθρωποι εκ Θεσσαλονίκης, οίτινες τον εγνώρισαν, τούτο δε είναι εκτός πάσης αμφιβολίας, διότι δια την αρετήν του ταύτην ο Θεός τον ηξίωσε της μαρτυρικής χάριτος, την δε αιτίαν του υπέρ Χριστού Μαρτυρίου του και τον τρόπον με τον οποίον ηξιώθη του μακαρίου τέλους θέλομεν διηγηθή ενταύθα με συντομίαν, κατά τας εγγράφους πληροφορίας αξιοπίστων ανθρώπων της Θεσσαλονίκης.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, ο Άγιος Μάρτυς ΔΙΟΣΚΟΡΟΣ ο Νέος ξίφει τελειούται.

Διόσκορος ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ της μεγαλοπόλεως Σμύρνης και δια την του Χριστού πίστιν ωδηγήθη προ του άρχοντος αυτής· όθεν, επειδή εκήρυξεν εαυτόν Χριστιανόν, ερρίφθη εις την φυλακήν. Έπειτα ηρωτήθη και εκ δευτέρου. Επειδή δε επέμενεν εις την αυτήν πίστιν, προσέταξεν ο άρχων και τον απεκεφάλισαν και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, επιτελείται η ανάμνησις των ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ, ήτοι ΕΓΚΑΙΝΙΩΝ, της θεοφυλάκτου και θεομεγαλύντου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, εξαιρέτως ανακειμένης τη προστασία της Παναχράντου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και Αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ και παρ’ Αυτής διασωζομένης.

Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο πρώτος των Χριστιανών βασιλεύς, όταν κατέλαβε την πόλιν του Βύζαντος, έκτισεν αυτήν πολύ μεγαλυτέραν από ό,τι ήτο πρότερον και αλλάξας το όνομά της μετωνόμασε ταύτην δια του ιδίου αυτού ονόματος, καλέσας αυτήν, αντί Βυζαντίου, Κωνσταντινούπολιν. Αφού δε ετελείωσεν όλον το τειχόκαστρον, τας οικίας και τας ιεράς Εκκλησίας, αφιέρωσεν αυτήν κατ’ εξαίρετον τρόπον εις την υπερένδοξον ημών Δέσποιναν και αειπάρθενον Θεοτόκον. Ευχαριστών όθεν ο μακάριος τον Θεόν δια το τοιούτον μεγαλοπρεπές έργον, όπερ κατώρθωσεν, ετέλεσε λιτανείαν προεξάρχοντος του τότε Πατριάρχου και ακολουθούντος όλου του Κλήρου και του λαού. Ανελθόντες δε εις τον Φόρον, έστησαν εκεί οι πολίται τον ιδικόν του ανδριάντα, εντός της κεφαλής του οποίου ετοποθέτησαν τους αγίους Ήλους, με τους οποίους εκαρφώθη επί του Σταυρού ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Κάτωθεν δε του ανδριάντος, εις την βάσιν αυτού, ετοποθέτησαν τους δώδεκα καλάθους εντός των οποίων είχον περισυλλέξει τα περισσεύματα των πέντε άρτων, τους οποίους ηυλόγησεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και επλήθυναν. Έκτοτε λοιπόν παρέλαβεν η του Χριστού Εκκλησία να εορτάζη κατ’ έτος την τοιαύτην εορτήν, προς ανάμνησιν.

Τη ΙΑ΄ (11η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΜΩΚΙΟΥ.

Μώκιος, ο Άγιος Ιερομάρτυς, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305), οι δε γονείς αυτού, ονομαζόμενοι Ευφράτιος και Ευσταθία, ήσαν ευγενείς και πλούσιοι και κατήγοντο εκ της παλαιάς Ρώμης. Εχρημάτισε δε ο Άγιος ούτος Ιερεύς της εν Αμφιπόλει Εκκλησίας, προσέχων πάντοτε εις το να διδάσκη κηρύττων τον Χριστόν και παραγγέλων εις τους ανθρώπους να απέχωσι της πλάνης των ειδώλων. Ενώ δε ο ανθύπατος Λαοδίκιος προσέφερε θυσίαν εις τον ψευδοθεόν Διόνυσον και οι άλλοι ειδωλολάτραι ήσαν εκεί συνηγμένοι, τότε ο Άγιος Μώκιος μετέβη και εκρήμνισε τον βωμόν.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΣ εν ειρήνη τελειούται.

Λαυρέντιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγένετο Μοναχός εν τη Μεγίστη Λαύρα του Αγίου Όρους, αλλ’ ένεκα της επικρατούσης τότε εν τω Αγίω Όρει, και κυρίως εν τη Λαύρα, αιρέσεως των Βαρλαάμ και Ακινδύνου ανεχώρησεν εκείθεν και μετέβη εις την επαρχίαν Βόλου, εις το χωρίον Άγιος Λαυρέντιος, όπου επεδόθη εις οικοδομήν Ιερού Μοναστηρίου. Εβασίλευε δε τότε ο ευσεβέστατος βασιλεύς Αλέξιος ο Κομνηνός, όστις και έστειλεν εις τον Όσιον χρυσόβουλλον, ως και το απαιτούμενον χρυσίον και ιερά σκεύη, προς οικοδομήν του Ναού, όστις συνεπληρώθη εις τους 6886 χρόνους από Αδάμ, από δε Χριστού 1378. Ο ίδιος Όσιος Λαυρέντιος ίδρυσε και Σκήτην επ’ ονόματι της Μεταμορφώσεως του Χριστού και του Προφήτου Ηλιού.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΗΣΥΧΙΟΥ του Ομολογητού.

Ησύχιος ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής κατήγετο εκ της εν Γαλατία πόλεως Άνδραπα, ήτο δε αγαθός και πράος. Καθώς δε το όνομά του ήτο Ησύχιος, ούτω, φερωνύμως, είχεν ήσυχον και την πολιτείαν αυτού. Παρακαλέσας λοιπόν τον Κύριον να δείξη εις αυτόν τόπον όπου να ησυχάση και να ευαρεστήση τω Θεώ, προσετάχθη, δια θεϊκής αποκαλύψεως, ίνα καταβή εις τα μέρη της θαλάσσης και κατοικήση εις όρος τι ονομαζόμενον Μαϊωνος. Όθεν, εκεί μεταβάς, διέτριψεν επί έτη πολλά. Έπειτα, αναχωρήσας μετέβη εις το εκεί πλησίον ύδωρ, ένθα κτίσας μικράν Εκκλησίαν επ’ ονόματι του Αγίου Ανδρέου, διήνυσε καλώς το υπόλοιπον της ζωής του, εν υπομονή και ασκήσει, τελέσας δε και πολλά θαυμάσια, εξεδήμησε προς Κύριον.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΑΛΦΕΙΟΥ, ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΥ και ΚΥΠΡΙΝΟΥ.

Αλφειός, Φιλάδελφος και Κυπρίνος οι Άγιοι Μάρτυρες κατήγοντο εκ της χώρας της καλουμένης των Βασκόνων, εκ πόλεως Πρεφακτών, ευγενείς κατά το γένος και πλούσιοι, υιοί του άρχοντος της πόλεως Βιταλίου, ανατραφέντες εν τη ευσεβεία και εν τη μελέτη των θείων Γραφών, δια της διδασκαλίας Ονησίμου τινός, αγιωτάτου ανδρός, κηρύττοντος τον Χριστόν. Ούτοι λοιπόν, αφού ηρωτήθησαν υπό του Ανηγγελίωνος, όστις εστάλη εκ της Ρώμης με γράμματα βασιλικά, απεστάλησαν παρ’ εκείνου εις την Ρώμην προς τον Λικίνιον. Ο Λικίνιος έστειλεν αυτούς εις τον Βαλεριανόν, ίνα τους εξετάση, ο δε Βαλεριανός έστειλεν αυτούς προς τον ηγεμόνα Διομήδην και ο Διομήδης απέστειλεν αυτούς προς τον Τέρτυλλον, όστις ήτο ηγεμών της Σικελίας.

Τη Ι΄ (10η) Μαϊου μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΣΙΜΩΝΟΣ του Ζηλωτού.

Σίμων ο Άγιος Απόστολος είναι ο ίδιος εκείνος όστις και Ναθαναήλ ονομάζεται, καταγόμενος εκ Κανά της Γαλιλαίας, λέγεται δε ότι ούτος ήτο και ο νυμφίος του εν Κανά γάμου, εις τον οποίον προσκληθείς ο Κύριος μετά των μαθητών Αυτού μετέβαλε το ύδωρ εις οίνον. Όθεν, ιδών ο Σίμων το θαύμα τούτο, αφήκε νύμφην και γάμον και οικίαν και ηκολούθησε τω Χριστώ, τω φίλω και θαυματουργώ και νυμφαγωγώ και Νυμφίω των καθαρών ψυχών. Επειδή δε ο Άγιος Σίμων ήτο εις εκ των Εβδομήκοντα Μαθητών και Αποστόλων του Χριστού, ευρίσκετο μετά των λοιπών Αποστόλων εν τω υπερώω, ένθα επλήσθη εκ της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, όταν επεδήμησεν εν είδει πυρίνων γλωσσών κατά την ημέραν της Αγίας Πεντηκοστής.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΕΠΙΜΑΧΟΥ και ΓΟΡΔΙΑΝΟΥ ξίφει τελειωθέντων.

Επίμαχος και Γορδιανός, οι Άγιοι Μάρτυρες, κατήγοντο εκ της Ρώμης· παρρησία δε ομολογούντες τον Χριστόν, συνελήφθησαν και ηναγκάζοντο υπό του άρχοντος να αρνηθώσιν Αυτόν, και να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα. Μη πεισθέντες όμως εβασανίσθησαν με πολλάς βασάνους και κατόπιν απεκεφαλίσθησαν, λαβόντες τους στεφάνους της αθλήσεως. Τελείται δε η αυτών Σύναξις εις τον Ναόν του Αγίου Μάρτυρος Στρατονίκου.                                                          

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του Νέου, του εν Βουνένη ξίφει τελειωθέντος.

Νικόλαος ο νέος, ο περιφανής και αήττητος του Χριστού στρατιώτης, κατήγετο από τα μέρη της Ανατολής, γεννηθείς εκ γονέων ευγενών και ευσεβών. Κατά δε την ψυχήν εδεικνύετο ευγενέστερος και θαυμασιώτατος, επειδή από τρυφεράς ηλικίας ήτο λίαν συνετός και φρόνιμος και δεν συνανεστρέφετο νέους ατάκτους δια να παίζη, λέγων αισχρολογίας και φλυαρίας κατά την των νέων συνήθειαν, αλλ’ ηγάπα να συνομιλή μετά φρονίμων ανθρώπων και γερόντων, δια να ακούη χρησίμους και ψυχωφελείς λόγους. Όταν λοιπόν προώδευσε κατά την ηλικίαν, κατέταξαν τούτον εις τον στρατόν, διότι ήτο πολύ ανδρείος και χρήσιμος. Επρόκοπτε λοιπόν εις τους πολέμους και πολλάς ανδραγαθίας έκαμνεν.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ.

Χριστόφορος ο Άγιος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ηξιώθη του μαρτυρικού στεφάνου επί της βασιλείας του αδίκου Δεκίου (249 – 251). Kατά την εποχήν εκείνην οι άρχοντες είχον μεγάλην κατά των ευσεβών μανίαν, επειδή εις όλους τούτους έστειλεν ο άνομος Δέκιος παράνομα δόγματα και άδικα προστάγματα, να βιάζωσι τους δικαίους και ευσεβείς δούλους του Χριστού, αναγκάζοντες τούτους να τρώγωσιν ειδωλόθυτα, ήτοι τροφάς μολυνθείσας με τα αίματα των θυσιών, όσους δε δεν έστεργον να αρνηθούν τον Χριστόν, να υποβάλλουν εις μυρίας βασάνους, κατόπιν δε να θανατώνουν τούτους φρικτώς.

Τη Θ΄ (9η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΗΣΑΪΟΥ.

Ησαϊας ο μεγαλοφωνότατος Προφήτης κατήγετο εξ Ιερουσαλήμ, έζησε δε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μανασή, υιού Εζεκίου του βασιλέως, υπό του οποιου και κατεκόπη δια πρίονος και ετελείωσε την ζωήν του με τέλος μαρτυρικόν. Ενεταφιάσθη δε εις τον τόπον τον λεγόμενον Αρωήλ ή Ρογήλ, παρά τη διαβάσει του ύδατος, το οποίον ο μεν βασιλεύς Εζεκίας κατέχωσε και εξηφάνισεν, ο δε Θεός, ως σημείον δια τον Προφήτην τούτον Ησαϊαν, ανέβλυσε πάλιν εις την πηγήν του Σιλωάμ. Διότι, εν ω ούτος έμελλε να αποθάνη, αποκαμών υπό της δίψης, παρεκάλεσε τον Θεόν να αποστείλη εις αυτόν ύδωρ, ίνα πίη. Και ω του θαύματος! παρευθύς έστειλεν ο Θεός εις αυτόν ύδωρ ζων εκ της πηγής του Σιλωάμ και δια τούτο η πηγή αύτη ωνομάσθη Σιλωάμ, το οποίον ερμηνεύεται απεσταλμένος.

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμην επιτελούμεν του υπερφυούς θαύματος της Υπεραγίας Θεοτόκου και αειπαρθένου ΜΑΡΙΑΣ του τελεσθέντος δια της εν Κασσιόπη σεβασμίας Αυτής Εικόνος επί του αδίκως τυφλωθέντος Στεφάνου και παραδόξως ομματωθέντος.

(Κασσιόπη· κωμόπολις παράλιος της νήσου Κερκύρας εις τα βορειοανατολικά αυτής).                                                                                                                                      

Το της Υπεραγίας Θεοτόκου υπερφυές τούτο θαύμα ετελέσθη ηγεμονεύοντος εις Κέρκυραν του Σίμωνος Λειόνος Μπαϊλου εν έτει αφλ΄ (1530) μετά Χριστόν. Κατά την εποχήν εκείνην νέος τις ονόματι Στέφανος επέστρεφεν εκ της πόλεως εις το χωρίον του, αφού ετελείωσεν υπόθεσίν του. Καθ’ οδόν συνηντήθη μετ’ άλλων οδοιπόρων μεθ’ ων συνεβάδιζεν. Ως δε απεμακρύνθησαν από της πόλεως, συνήντησαν νέους τινάς, οίτινες επέστρεφον από τον μύλον φέροντες άλευρα. Οι δε συνοδοιπόροι του Στεφάνου, επειδή ήσαν πονηροί και κακόγνωμοι, είπον προς αλλήλους· «Τι μας εμποδίζει να πάρωμεν τα άλευρά των και να τα διαμοιράσωμεν μεταξύ μας; Ουδείς μας βλέπει».

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΡΣΕΝΙΟΥ του Μεγάλου.

Αρσένιος ο θαυμαστός και περιβόητος εν Ασκηταίς Πατήρ ημών κατήγετο εκ της περιφήμου και ενδόξου Ρώμης, εις την οποίαν εγεννήθη κατά το πρώτον ήμισυ του Δ΄ αιώνος και εξεπαιδεύθη μετ’ άκρας επιμελείας εις τα ελληνικά γράμματα και εις όλας τας επιστήμας. Επειδή δε ήτο ευφυής και οξύνους, αφού κατέβαλε κόπους πολλούς, έμαθεν εις ολίγον καιρόν την φιλοσοφίαν, την ρητορικήν και την λογικήν, καταστάς και εις τας άλλας επιστήμας θαυμάσιος.

Τη Η΄ (8η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΙΩΑΝΝΟΥ του ΘΕΟΛΟΓΟΥ, ή η Σύναξις της εκπεμπομένης εκ του τάφου αυτού αγίας κόνεως, ήτοι του μάννα.

Ιωάννης ο Θεολόγος ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής, ο ηγαπημένος του Κυρίου Μαθητής, εγεννήθη μεν εις Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, μετέστη δε προς Κύριον, κηρύττων τον λόγον του Θεού εν Εφέσω εις γήρας βαθύ επί των ημερών του βασιλέως Τραϊανού (98-117). Όταν δε ο μακάριος Ιωάννης επρόκειτο να μετατεθή από της παρούσης ζωής, εις εκείνην την αιωνίαν και άληκτον, προγνωρίσας τούτο δια της εν αυτώ ενοικούσης θείας Χάριτος, παραλαβών τους μαθητάς αυτού ήλθεν έξω της πόλεως Εφέσου εις σημείον όπου και υπέδειξεν ο ίδιος να ανοιγή ο τάφος του. Εισελθών δε εν αυτώ μόνος έτι ζων, εκοιμήθη εκεί εν Κυρίω. Έκτοτε ο τάφος ούτος ανεδείχθη άλλη κολυμβήθρα του Σιλωάμ, επειδή ο Πανάγαθος και φιλάνθρωπος Κύριος ημών όχι μόνον εδόξασε τους Αγίους, τους δια την αγάπην Του προθύμως αγωνισθέντας, ήτοι τους ιερούς Αυτού Μαθητάς και Αποστόλους, τους Προφήτας και Μάρτυρας και όλους τους Αυτώ ευαρεστήσαντας, αξιώσας τούτους της Βασιλείας των ουρανών και των αιωνίων αγαθών, αλλά και δια της δωρεάς θείων Χαρίτων και δια πολλών θαυμάτων λαμπρούς και τότε απέδειξεν, έτι δε και τώρα και πάντοτε αποδεικνύει και τους τόπους εκείνους, εις τους οποίους διέτριψαν ή ετάφησαν ούτοι.Τοιουτοτρόπως λοιπόν και εις τον τάφον του σήμερον εορταζομένου Ιωάννου του Θεολόγου εδωρήσατο την χάριν Αυτού και δια πολλών θαυμάτων εκόσμησε. Διότι ο τάφος του μεγάλου τούτου Ευαγγελιστού κατ’ έτος κατά την σημερινήν ημέραν αναβρύει αίφνης με θείον και παράδοξον τρόπον κόνιν, την οποίαν οι εγχώριοι ονομάζουσι μάννα και ταύτην οι λαμβάνοντες μεταχειρίζονται προς απολύτρωσιν από παντός πάθους, προς ιατρείαν ψυχών και προς υγείαν σωμάτων, δοξάζοντες τον Θεόν και τον Αυτού θεράποντα Ιωάννην. Μανθάνομεν δε εκ του εγκωμίου του Πατριάρχου Ιεροσολύμων Σωφρονίου προς τον Θεολόγον τούτον Ιωάννην, ότι πατήρ τούτου ήτο ο Ζεβεδαίος, μήτηρ δε αυτού η Σαλώμη, θυγάτηρ Ιωσήφ του μνηστευθέντος την Υπεραγίαν Δέσποινα Θεοτόκον. Διότι ο Ιωσήφ είχε τέσσαρας υιούς. Τον Ιάκωβον, τον Συμεών, τον Ιούδαν και τον Ιωσήν και τρεις θυγατέρας, ήτοι την Εσθήρ, την Μάρθαν και την Σαλώμην, ήτις εχρημάτισε σύζυγος μεν του Ζεβεδαίου, μήτηρ δε του Ιωάννου. Εκ τούτου συνάγεται, ότι ο Κύριος ημών ήτο θείος του Ιωάννου, ως αδελφός λογιζόμενος Σαλώμης, της θυγατρός Ιωσήφ, του νομιζομένου ως πατρός του Κυρίου. Πρέπει δε να γνωρίζωμεν, ότι όταν παρεδόθη ο Κύριος ημών εις τους Ιουδαίους και εσταυρώθη, όλοι οι άλλοι Μαθηταί, φοβηθέντες, έφυγον, μόνος δε ο Ιωάννης ούτος ήτο παρών, ως αγαπητός και ως αγαπών τον Κύριον με τελείαν αγάπην, επειδή, κατ’ αυτόν τον ίδιον, «Η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον» (Α΄ Ιωάν. δ:18). Μόνος δε ούτος πρώτος μετά του Πέτρου μετέβη εις τον τάφον. Μόνος ούτος έλαβε την Θεοτόκον εις τα ίδια. Μόνος ούτος εις την γην απέκτησε τρεις μητέρας. Πρώτην την Σαλώμην, υπό της οποίας σαρκικώς εγεννήθη, δευτέραν την Βροντήν, καθόσον υιόν βροντής ωνόμασεν αυτόν και τον αδελφόν του Ιάκωβον ο Κύριος, καθώς ο θείος Ευαγγελιστής Μάρκος λέγει· «Επέθηκεν αυτοίς ονόματα Βοανεργές, ο έστιν υιοί βροντής» (Μάρκ. γ:17). Και τρίτην μητέρα κατά χάριν και θέσιν απέκτησε, την Κυρίαν Θεοτόκον, κατά τον προς αυτόν ρηθέντα λόγον του Κυρίου, «Ιδού η μήτηρ σου» (Ιωάν. ιθ:27). Ο Θεολόγος ούτος ευρίσκετο μετά της Θεοτόκου έως της Αγίας Αυτής Κοιμήσεως. Μετά δε την Κοίμησιν αυτής έφυγεν εκ των Ιεροσολύμων και μετέβη εις την Έφεσον και άλλα μέρη, κηρύττων το θείον Ευαγγέλιον. Εκεί λοιπόν ευρισκόμενος κατέστρεψε δια προσευχής του τον περίφημον ναόν της Αρτέμιδος και ηλευθέρωσεν εκ της πλάνης της ειδωλολατρίας, οδηγήσας εις το φως της θεογνωσίας, τεσσαράκοντα μυριάδας, ήτοι τετρακοσίας χιλιάδας ανθρώπων, οίτινες ελάτρευον την ψευδοθεάν Άρτεμιν. Ηλίβατον δε ωνομάζετο το όρος επί του οποίου είναι εκτισμένος ο Ναός Ιωάννου του Θεολόγου, κατά την παλαιάν Έφεσον. Προς δυσμάς του όρους τούτου ήτο και ο τάφος του Αγίου Αποστόλου Τιμοθέου. Ο δε τάφος Μαρίας της Μαγδαληνής και το σπήλαιον των Αγίων Επτά Παίδων ευρίσκονται εις το εκεί πλησίον όρος, το οποίον ονομάζεται Χειλετών ή Χειλέων. Της δε Αγίας Ερμιόνης, μιας των τεσσάρων Προφητίδων, θυγατέρων Φιλίππου, του εκ των επτά Διακόνων, ο τάφος κείται εις το εκεί γειτνιάζον όρος. Αλλά και τα Λείψανα Αυδάκτου Μάρτυρος και της αυτού θυγατρός Καλλισθένης ως και άλλων Μαρτύρων και Επισκόπων, Αρίστωνος, Αριστοβούλου και Παύλου του Ερημοπολίτου, εις εκείνο το όρος ευρίσκονται. Τελείται δε η του Αγίου τούτου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου Σύναξις και εορτή εις τον σεπτόν και Αποστολικόν Ναόν αυτού, τον ευρισκόμενον εις τόπον καλούμενον Έβδομον.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου νέου Οσιομάρτυρος ΠΑΧΩΜΙΟΥ του εν τω Ουσάκι της Φιλαδελφείας μαρτυρήσαντος κατά το έτος αψλ΄ (1730) ξίφει τελειωθέντος τη Πέμπτη της Αναλήψεως.

Παχώμιος ο αοίδιμος νέος Οσιομάρτυς κατήγετο εκ της Μικράς Ρωσίας, υιός γονέων ευσεβών υπάρχων. Νέος δε έτι ων συνελήφθη αιχμάλωτος υπό των Τατάρων, οίτινες τον επώλησαν εις Τούρκον τινά βυρσοδέψην, εκείνος δε τον έφερεν εις την πατρίδα του, το νυν λεγόμενον Ουσάκι, το εν τη επαρχία της Φιλαδελφείας ευρισκόμενον, όπου και κατεγίνετο εις το να διδάσκη τον νέον όχι μόνον την τέχνην του, αλλά και την θρησκείαν του. Βλέπων δε ότι ο Άγιος Παχώμιος την μεν τέχνην εμάνθανε, την δε θρησκείαν του εμίσει και απεστρέφετο, ετυράννει αυτόν δια ραβδισμών και ύβρεων, απειλών και στερήσεως της τροφής του.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΝΕΙΛΟΥ του Νέου του και Μυροβλύτου, του εν τω όρει του Άθωνος ασκήσαντος.

Νείλος ο Όσιος Πατήρ ημών, ο εν τω όρει του Άθωνος ασκήσας ο και Μυροβλύτης λεγόμενος, ανέθαλε περί το τελευταίον τέταρτον του ιστ΄ αιώνος εν τη κωμοπόλει Άγιος Πέτρος της Κυνουρίας, γεννηθείς εξ ευσεβών γονέων. Είχε δε και θείον τινα Ιερομόναχον, ονόματι Μακάριον, όστις και παρέλαβε τούτον εκ νεαράς ηλικίας και καλώς εξεπαίδευσεν εις τα ιερά γράμματα και εις την άσκησιν της αρετής. Όταν δε ο θείος Νείλος ήλθεν εις ηλικίαν μετέβησαν μετά του θείου του Μακαρίου και ενετάχθησαν εις το εν Κυνουρία ευρισκόμενον Ιερόν Μοναστήριον, το καλούμενον Μαλεβή, τιμώμενον επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Εις το Μοναστήριον αυτό ησύχασαν επί τινα καιρόν.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΜΑΞΙΜΟΥ λίθοις βληθέντος και τελειωθέντος.

Μάξιμος ο Άγιος Μάρτυς, παρρησία ομολογήσας τον Χριστόν και πολλούς ειδωλολάτρας εις την ευσέβειαν οδηγήσας, πολλάς τιμωρίας υπέμεινε πρότερον, τελευταίον δε λιθοβοληθείς και τρόπον τινά κύκλωθεν στεφανωθείς υπό των λίθων, προς Κύριον εξεδήμησεν, ίνα λάβη παρ’ Αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Ψυχαϊτου.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος ήτο κατά τον καιρόν των εικονομάχων, εκ νεαράς δε ηλικίας μιμούμενος την πολιτείαν του Βαπτιστού Ιωάννου και του Προφήτου Ηλιού, διήγε τραχύν και ασκητικόν βίον. Ανδρείως όθεν νικήσας τας των δαιμόνων προσβολάς και δια πλήθους δακρύων καθαρίσας την εαυτού ψυχήν, εξιλέωσε τον Θεόν δια των παννυχίων στάσεων και αγρυπνιών αυτού. Προσκυνών δε και τιμών ο αοίδιμος τας σεβασμίας εικόνας του Δεσπότου Χριστού και πάντων των Αγίων και αποστρεφόμενος και εξουθενών τα φρονήματα των εικονομάχων, κατεξήρενε δια της ομολογίας και των δακρύων του, τους ποταμούς της τούτων αιρέσεως. Δια τούτο υπέμεινεν εξορίας και φυλακάς, υπερασπιζόμενος τας των Αγίων Πατέρων παραδόσεις και καταφρονών τους νόμους των βασιλέων, ηξιώθη δε και της Χάριτος των θαυμάτων, ψυχάς τε και σώματα θεραπεύων. Γενναίως λοιπόν αθλήσας και ίσον αγώνα μετά των Αγίων αγωνισθείς, ίσον και τον στέφανον έλαβε.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΟΔΡΑΤΟΥ και των συν αυτώ.

Κοδράτος ο Άγιος Μάρτυς και οι συν αυτώ μαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήθλησαν κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Δεκίου (249-251) και Ουαλεριανού (253-259). Τότε εκινήθη μέγας διωγμός κατά των Χριστιανών, πολλοί δε Χριστιανοί ηρπάγησαν από πολλούς και διαφόρους τόπους και ωδηγηθέντες εις την Νικομήδειαν εκλείσθησαν εις την φυλακήν και εφυλάττοντο με κάθε ασφάλειαν, δια να εξαναγκασθούν να θυσιάσουν εις τα είδωλα και εάν μεν συγκατένευον, να απολυθούν και να επιστρέψη ο καθ’ εις εις την πατρίδα του, εάν δε δεν επείθοντο, να βασανισθούν με πολλά και διάφορα βασανιστήρια, τελευταίον δε να θανατωθώσι. Τούτου ένεκεν οι Χριστιανοί, οίτινες ευρίσκοντο εντός της πόλεως Νικομηδείας, είχον φόβον μέγαν και άλλοι μεν έφευγον εις τα βουνά, άλλοι δε εκρύπτοντο εις απόκρυφα μέρη.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΚΑΚΙΟΥ.

Ακάκιος, ο Άγιος Μάρτυς, κατήγετο εκ της Καππαδοκίας, εκ της τάξεως των Μαρτυσίων, ακμάσας κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286-305). Οδηγηθείς δε προ του άρχοντος της Καππαδοκίας Φίρμου ωμολόγησε το όνομα του Χριστού. Όθεν αφ’ ου εβασανίσθη υπ’ αυτού δια πολλών βασάνων, απεστάλη εις άλλον άρχοντα, Βιβιανόν ονόματι, ο οποίος έφερε τον Άγιον εις το Βυζάντιον δεδεμένον μετ’ άλλων Χριστιανών και αφ’ ου τον κατεμαστίγωσε με δεινάς μάστιγας και τον ετυράννησε δια σατανικών εργαλείων, έρριψεν αυτόν εις την φυλακήν ένθα Άγγελοι του Θεού, επιστάντες, κατέστησαν αυτόν υγιά. Μετά ταύτα, αφού απεστάλη εις έτερον άρχοντα, ονόματι Φαλκιανόν απεκεφαλίσθη τη προσταγή τούτου.

Τη Ζ΄ (7η) Μαϊου, εορτάζομεν την ανάμνησιν του εν ουρανώ φανέντος σημείου του ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ επί Κωνσταντίου βασιλέως, υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν έτει τμστ΄ (346).

Το Σημείον του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού ανεφάνη εις τον ουρανόν εν ταις ημέραις του βασιλέως Κωνσταντίου (337-361) υιού Κωνσταντίνου του Μεγάλου και Κυρίλλου Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, εν ημέραις της Αγίας Πεντηκοστής, τη εβδόμη (7^η) του μηνός Μαϊου, εν έτει τμστ΄ (346), ώρα Τρίτη της ημέρας. Συνίστατο δε ο φανείς Τίμιος Σταυρός όλος εκ θείου φωτός, το οποίον έβλεπε πας ο λαός, εφαίνετο δε εξηπλωμένος επί του Αγίου Γολγοθά και από τούτου έως του Όρους των Ελαιών. Τόσον δε λαμπρός ήτο, ώστε με τας μαρμαρυγάς και την φωτοβολίαν του εσκέπαζε τας ακτίνας του ηλίου. Όθεν πάσα ηλικία νέων τε και γερόντων, ομού μετά των νηπίων και θηλαζόντων βρεφών έτρεξαν εις την Εκκλησίαν και με άμετρον χαράν και θερμήν κατάνυξιν κοινώς ανέπεμψαν εις τον Θεόν ευχαριστίαν και δόξαν, δια το παράδοξον τούτο θέαμα.

Τη ΣΤ΄ (6η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΣΕΡΑΦΕΙΜ, του εν τω όρει του Δομπού της Λεβαδείας ασκήσαντος, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Σεραφείμ ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών συνεκάλεσεν ημάς, ω φιλόχριστοι εορτασταί, εις φαιδράν και χαρμόσυνον πανήγυριν, εν τη εαρινή ταύτη ημέρα, κατά την οποίαν το των πτηνών γλυκύ άσμα και η ευωδία των ανθέων ευφραίνουσι τους ανθρώπους και καθιστώσιν αυτούς ζωηροτέρους. Διότι την λαμπράν αυτήν του έαρος εποχήν και της φύσεως την ωραιότητα εξέλεξεν ο Κύριος, ίνα επικοσμήση και η μνήμη του σήμερον εορταζομένου Αγίου τούτου, του εν αρεταίς και θαύμασι διαλάμψαντος Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Σεραφείμ, όστις, ως αστήρ φαεινός, ανέτειλεν εν τω λαμπρώ της Ελλάδος ορίζοντι, κατά τας ζοφεράς της δουλείας ημέρας.

Τη ΣΤ΄ (6η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου, Δικαίου, Πολυάθλου και Προφήτου ΙΩΒ.

Ιώβ ο Άγιος Προφήτης ο Πολύαθλος κατήγετο εκ της χώρας της καλουμένης Αυσίτιδος, εκ των συνόρων της Ιουδαίας και Αραβίας, ήτο δε απόγονος των υιών του Ησαύ, του πρωτοτόκου υιού του Ισαάκ. Πέμπτος λοιπόν είναι ούτος από τον Αβραάμ. και ο μεν πατήρ του ωνομάζετο Ζαρέ, η δε μήτηρ του Βοσσόρα. Εκαλείτο δε ούτος πρότερον Ιωβάβ και προεφήτευσεν επί έτη τεσσαράκοντα πέντε, ακμάσας χίλια εννεακόσια είκοσι πέντε έτη προ της ελεύσεως του Χριστού. Δια τούτον τον Δίκαιον εζήτησεν ο διάβολος παρά του Θεού την άδειαν, ίνα τιμωρήση αυτόν και δια της τιμωρίας τον εξαναγκάση να αδημονήση και να βλασφημήση κατά του Θεού, επειδή ήκουσε του ιδίου του Θεού μαρτυρούντος, ότι είναι δίκαιος και ακατηγόρητος και  υπερέχει όλων των τότε δικαίων.

Τη Ε΄ (5η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΥΘΥΜΙΟΥ Επισκόπου Μαδύτου του Θαυματουργού.

Ευθύμιος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, ο γενόμενος Επίσκοπος Μαδύτου εγεννήθη εις κωμόπολιν της Θράκης καλουμένην Επιβάτας κειμένην επί της παραλίας της Προποντίδος, κατά τας αρχάς του δεκάτου αιώνος. Οι γονείς του υπήρξαν ευσεβείς και καλοί Χριστιανοί, γεωργοί το επάγγελμα, αλλ’ αρκούντως ευκατάστατοι. Παιδός όμως έτι του Αγίου απέθανεν ο πατήρ του, ονόματι Νικήτας, και απέμεινεν ορφανός. Η δε μήτηρ του εισήγαγεν αυτόν εις Μονήν τινά της Κωνσταντινουπόλεως, όπου επί τριακονταετίαν διέπρεψεν εις τους πνευματικούς αγώνας, αποκτήσας φήμην μιμητού των παλαιών Αγίων Ασκητών. Ποθών όμως ο μακάριος Ευθύμιος την πλήρη μόνωσιν και ησυχίαν ανεχώρησε της Μονής και κατέφυγεν εις τινα περιοχήν παρά την Κωνσταντινούπολιν, όπου ηγωνίσθη κατά μόνας επί τετραετίαν μόνος μόνω τω Θεώ συνομιλών.

Τη Ε΄ (5η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μεγαλομάρτυρος ΕΙΡΗΝΗΣ.

Ειρήνη, η Αγία Μεγαλομάρτυς, ήτο μονογενής θυγάτηρ Λικινίου του βασιλίσκου και Λικινίας. Εγεννήθη εις την πόλιν Μαγεδών και ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κωνσταντίνου του Μεγάλου (306 – 337), ωνομασθείσα πρότερον Πηνελόπη. Επειδή δε ήτο ωραία και υπερέβαλλε κατά το κάλλος όλας τας συγχρόνους της κόρας, ο πατήρ της ο οποίος εφοβείτο δι’ αυτήν την ενέκλεισεν εντός υψηλού πύργου, τον οποίον επί τούτο έκτισε. Συνέκλεισε δε μετ’ αυτής και δεκατρείς ωραίας θεραπαινίδας, εν μέσω των οποίων η Ειρήνη διήγε μετά πλούτου πολλού και έχουσα θρόνον, τράπεζαν και λυχνίαν κατεσκευασμένα εκ χρυσού. Όταν δε ωρίσθη παρά του πατρός της να μένη εν τω πύργω ήτο εξαετής και επαιδαγωγείτο και εδιδάσκετο υπό τινος γέροντος, Απελλιανού ονομαζομένου, τον οποίον ο πατήε της Λικίνιος διώρισεν, ίνα επιτηρή αυτήν.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, μνήμη του Οσίου ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ησυχάσαντος εν τοις ερημικωτέροις χωρίοις του Άθω, εν ειρήνη τελειωθέντος.

Νικηφόρος ο Οσιώτατος Πατήρ ημών, ο εν τω αγιωνύμω όρει του Άθω τον των ασκητικών αγώνων διανύσας δύσβατον δρόμον, ακμάσας δε ολίγον προ του ατ΄ (1300) από του Χριστού έτους, εγένετο καθηγητής και μυσταγωγός των υψηλών της ασκητικής φιλοσοφίας μαθημάτων του Αγίου Γρηγορίου Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης, του Παλαμά, ως ο ίδιος ούτος περί του Νικηφόρου τούτου μαρτυρεί. Μόνος δε εσχόλαζε συγκεντρωμένος εν εαυτώ εν αμερίμνω ησυχία και ούτως, απορρήτως ενωθείς μετά του υπερκοσμίου και υπερτάτου εκ των επιθυμουμένων, μακαρίως εφωτίσθη δια του φωτός της Χάριτος, το οποίον κατώκησε πράγματι εντός της καρδίας αυτού.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ο Ηγούμενος της Μονής του Μηδικίου, εν ειρήνη τελειούται.

Νικηφόρος, ο Όσιος Πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους των εικονομάχων. Επειδή δε εκ τρυφεράς ηλικίας ηγάπησε τον Χριστόν, βλέπων την αίρεσιν των εικονομάχων αυξανομένην, αφήκε τον κόσμον και τα εν κόσμω και έγινε Μοναχός. Όθεν ανεχώρησεν εις τα όρη και ησύχαζε, καταγινόμενος εις νηστείας και αγρυπνίας, προσευχόμενος εις τον Θεόν υπέρ ειρηνεύσεως όλης της οικουμένης. Αφού δε εκόπασεν ολίγον η αίρεσις της εικονομαχίας, μετά πολλάς παρακλήσεις των Μοναχών έγινεν Ηγούμενος του Μοναστηρίου του Μηδικίου, το οποίον ευρίσκεται παρά τα  Μουδανιά. Ανακαινισθείσης δε και ενταθείσης πάλιν της αιρέσεως ταύτης δια του δυσσεβούς Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου, κατά το έτος ωιδ΄ (814), εξωρίσθη και ούτος ο Άγιος εκ του Μοναστηρίου του, ως προσκυνητής των αγίων εικόνων και ως ακολουθών τας παραδόσεις και διατάξεις των Αγίων Αποστόλων και των θείων Πατέρων. Αφού δε κατεδικάσθη εις πικράς εξορίας, ενεκλείσθη εντός σκοτεινοτάτης φυλακής. Εκεί λοιπόν καταβαλών την ψυχοφθόρον αίρεσιν, ως στερρός αγωνιστής, απήλθεν ο αοίδιμος προς τον Χριστόν τον οποίον επόθησεν.

Τη Δ΄ (4ην) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΛΑΡΙΟΥ του Θαυματουργού.

Ιλάριος ο Όσιος, εκ νεαράς ηλικίας αναλαβών επί των ώμων του τον Σταυρόν του Κυρίου, ηκολούθησε τον σταυρωθέντα Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν και υπέταξε τα πάθη της σαρκός εις το πνεύμα και την ψυχήν. Δια τούτο επλουτίσθη παρά Θεού δια της χάριτος των ιαμάτων. Εθεράπευε λοιπόν πολλά και διάφορα πάθη και ασθενείας των ανθρώπων και εκ τούτων εδίωκε δαίμονας. Μετά ταύτα εκλείσθη εντός στενωτάτης και μικράς καλύβης και έζη μακράν πάσης ταραχής και θορύβου. Όθεν, λαμπρυνθείς δια της απαθείας, εδέχθη το θείον της ιερωσύνης αξίωμα. Ούτος ο Άγιος θύελλαν χαλάζης κατέπαυσε. Τα ζώα τα οποία έβλαπτον την σποράν και τα γεννήματα απεδίωξε. Την γην, ξηράν ούσαν εξ ανομβρίας, με βροχήν επότισε. Ρεύματα ποταμού ως ο Ελισσαίος και ο Ηλίας διέσχισε και διήλθε. Ξηράν χείρα Χριστιανού ιάτρευσε και χωλών και παραλύτων τους πόδας και τα μέλη ηνώρθωσε και εστερέωσεν. Αφού δε και άλλα πολλά εποίησε θαύματα, ανεπαύθη εν Κυρίω.

Τη Δ΄ (4η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΠΕΛΑΓΙΑΣ της από Ταρσού.

Πελαγία η αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305) βασιλεύσαντος, καταγομένη μεν εκ Ταρσού της Κιλικίας, κατοικούσα δε εις Ρώμην. Επειδή δε ο Ρώμης Επίσκοπος Λίνος, όστις και εχρημάτισε, μετάτον κορυφαίον Πέτρον, πρώτος Επίσκοπος της Ρώμης, εβάπτιζε δια του Αγίου Βαπτίσματος πολλούς ειδωλολάτρας, κάμνων ούτω τούτους Χριστιανούς, η μακαρία Πελαγία είδε κατ’ όναρ την μορφήν του Επισκόπου τούτου, όστις την παρεκάλει να υπάγη να την βαπτίση.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη της ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΞΕΝΙΑΣ της Θαυματουργού.

Ξενία η Αγία Μεγαλομάρτυς του Χριστού εγεννήθη εν έτει 291 εις τας Καλάμας της Πελοποννήσου. Οι γονείς της ωνομάζοντο Νικόλαος και Δέσποινα, ήσαν δε Χριστιανοί εκ προγόνων, όχι τόσον επιφανείς και ευγενείς, όσον αυτάρκεις και ευσεβείς, κατήγοντο δε ούτοι από τα ανατολικά μέρη της Ιταλίας. Εξ αιτίας όμως των συνεχών και σκληρών κατά τους χρόνους εκείνους διωγμών κατά των Χριστιανών, κατέφυγον εις την πόλιν των Καλαμών και εγκατεστάθησαν εις τι αγροτικόν κτήμα, έξω της πόλεως, διότι ο πατήρ της ήτο γεωργός. Εργαζόμενοι λοιπόν δια των ιδίων των χειρών, δια του ιδρώτος του προσώπου των έτρωγον τον άρτον των. Εκεί απέκτησαν και την χαριτωμένην ταύτην θυγατέρα, την Αγίαν Ξενίαν. Αύτη εκ μικράς ηλικίας εδείκνυεν οποία ήθελε γίνει αργότερον.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΥ Επισκόπου Τρίκκης του Θαυματουργού.

Οικουμένιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο ενταύθα αναφερόμενος, ήκμασε κατά τα τέλη του δεκάτου αιώνος (995 μ.Χ). Ούτος μελετήσας πάντας τους προ αυτού Πατέρας της Εκκλησίας ανεδείχθη άριστος ερμηνευτής των αγίων Γραφών, συγγράψας Ερμηνείας εις τας Πράξεις των Αποστόλων, εις τας 14 Επιστολάς του Παύλου και εις τας 7 Καθολικάς. Εις τας ερμηνείας του ο θείος Οικουμένιος ηκολούθησε πιστώς τον θείον Χρυσόστομον, αλλ’ όπου κατά την κρίσιν του και ετέρου πατρός η ερμηνεία εις τι γραφικόν χωρίον ευωδούτο, την παρέθετεν εν συνεχεία με τον χαρακτηρισμόν ΚΑΙ ΑΛΛΩΣ. Ούτω ως απανθιστής και ερανιστής επιδέξιος διέσωσε παλαιοτέρων του Ερμηνευτών κρίσεις, των οποίων Ερμηνευτών δυστυχώς απωλέσθησαν δια του χρόνου τα πολύτιμα συγγράμματα.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΧΜΕΤ.

Αχμέτ ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο εκ Κωνσταντινουπόλεως, ήτο δε ασεβής εκ γονέων, μετερχόμενος την τέχνην του γραφέως του δευτερδάρη (αρχιλογιστού), επεκαλείτο δε Πατ Σουρούνης. Ούτος δεν είχεν σύζυγον, αλλ’ εις την θέσιν εκείνης εκράτει, κατά τον νόμον των Οθωμανών, αιχμάλωτον τινα εκ Ρωσίας, πλησίον δε τούτου έζη και άλλη αιχμάλωτος εκ Ρωσίας, ως δούλη αυτού, γραία. Και αι δύο αυταί γυναίκες ήσαν ευσεβείς. Η γραία λοιπόν αύτη μετέβαινε κατά τας εορτάς εις την Εκκλησίαν των Χριστιανών, λαμβάνουσα δε αντίδωρον έδιδε και εις την νέαν, ήτις το έτρωγε, της έφερε δε και αγίασμα το οποίον έπινεν αύτη. Όταν δε συνέβαινε τούτο και ευρίσκετο πλησίον της ο Αχμέτ, ησθάνετο ωραιοτάτην ευωδίαν εξερχομένην εκ του στόματός της.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΠΕΤΡΟΥ, Αρχιεπισκόπου Άργους και Ναυπλίου του Θαυματουργού.

Πέτρος ο λαμπρός και πανεύφημος Ιεράρχης της Εκκλησίας ήκμασε περί τας αρχάς του θ΄ (9^ου) μετά Χριστόν αιώνος, γεννηθείς εις την βασιλεύουσαν των πόλεων εκ γονέων όχι μόνον ενδόξων κατά το γένος, αλλά διαπρεπόντων και κατά την αρετήν και την ευσέβειαν. Εκ παιδικής δε ηλικίας αφοσιωθείς εις τα ιερά γράμματα και εις την έσω παιδείαν επιδοθείς, εθαυμάζετο παρά πάντων δια την οξύτητα του πνεύματος, την αντίληψιν, την ευρύτητα της διανοίας του και την ορθήν του κρίσιν. Νέος δε ακόμη περιεβλήθη το Μοναχικόν Σχήμα, ομού μετά του νεωτέρου αδελφού του Πλάτωνος, μιμούμενος τους γονείς του και τους δύο πρεσβυτέρους αδελφούς του, Διονύσιον και Παύλον, οίτινες, απαρνηθέντες τα του κόσμου τούτου φθαρτά, ησπάσθησαν τον Μοναχικόν βίον και εκάρησαν Μοναχοί εις τινα των εν Κωνσταντινουπόλει Ιερών Μονών.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΔΙΟΔΩΡΟΥ και ΡΟΔΟΠΙΑΝΟΥ Διακόνου.

Διόδωρος και Ροδοπιανός οι Άγιοι Μάρτυρες έζησαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει τβ΄ (302). Δια δε την εις Χριστόν πίστιν των υπέμειναν, οι αοίδιμοι, πολλάς ύβρεις και μαστιγώσεις, τας οποίας ενήργησαν κατ’ αυτών οι στρατιώται της εν Καρία κειμένης πόλεως Αφροδισίας, τέλος δε, λιθοβοληθέντες παρά των ιδίων, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού, παρά του οποίου έλαβον τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη Γ΄ (3η) Μαϊου, μνήμη των Αγίων ενδόξων Μαρτύρων ΤΙΜΟΘΕΟΥ και ΜΑΥΡΑΣ.

Τιμόθεος και Μαύρα το αγιώτατον ζεύγος, η ξυνωρίς των Μαρτύρων η ένθεος, κατήγοντο εκ της Θηβαϊδος της Αιγύπτου, ήθλησαν δε επί της βασιλείας Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ -  τε΄  (284 – 305) και Αρριανού ηγεμονεύοντος της εν Αιγύπτω Θηβαϊδος. Τούτων των πανενδόξων Αγίων Μαρτύρων το υπέρ του αληθινού Θεού και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού πανευφρόσυνον Μαρτύριον παραθέτομεν σήμερον εις την αγάπην σας. Μεγάλην πράγματι πρόνοιαν και ανεκδιήγητον κηδεμονίαν, αγαπητοί μου ακροαταί, έδειξεν ο μεγαλόδωρος Κύριος προς ημάς τους ανθρώπους, οίτινες ευρισκόμεθα υπό τον ήλιον ως και καθ’ ημέραν δεικνύει, καθώς ημπορούμεν να εννοήσωμεν και εξ αυτής της συνθέσεως των ουρανίων σωμάτων, εκ της απαθούς ουσίας και από της ακαταπαύστου κυκλικής κινήσεως.

Τη Β΄ (2α) Μαϊου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων, ΕΣΠΕΡΟΥ και ΖΩΗΣ και των τέκνων αυτών ΚΥΡΙΑΚΟΥ και ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ.

Έσπερος, Ζωή, Κυριακός και Θεόδουλος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους Αδριανού του βασιλέως εν έτει ρκε΄ (125), καίτοι δε ήσαν σωματικώς δούλοι Κατάλλου τινός και Τετραδίας της γυναικός του, οι οποίοι μετωκισμένοι όντες εκ της Ρώμης, ηγόρασαν αυτούς εκ της Παμφυλίας, ψυχικώς όμως ήσαν ελεύθεροι. Δια τούτο δεν υπέφερον να είναι δούλοι πολύν καιρόν εις αυθέντας ασεβείς και ειδωλολάτρας, προσκυνούντας αντί του Ποιητού και των πάντων Δημιουργού είδωλα άψυχα. Όθεν μίαν φοράν ο Κυριακός και ο Θεόδουλος, οι δύο υιοί των Αγίων Εσπέρου και Ζωής, συνεβούλευσαν τους γονείς των, ότι δεν πρέπει να συγκατοικώσι πλέον μετά των ασεβών, αλλά να φύγωσιν απ’ αυτών ίνα μη, μετ’ αυτών μένοντες, συναπολεσθώσιν.

Τη Β΄ (2α) Μαϊου, μνήμη της ανακομιδής του τιμίου Λειψάνου του εν Αγίοις Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του Μεγάλου, Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας.

Αθανάσιος, ο μέγας Πατήρ ημών, διήγεν αγγελικώς τον εν τη γη βίον, ως τούτο είναι εις πάντας γνωστόν. Διότι τους αγώνας τους οποίους ηγωνίσθη ο αξιομακάριστος ούτος δια την Ορθόδοξον Πίστιν, τους πολέμους και τας αντιστάσεις αυτού κατά των αιρετικών, τας συνεχείς και αδίκους εξορίας, τας οποίας υπέμεινεν, ως και τας συκοφαντίας, και τας ματαίας κατηγορίας, τας οποίας έλαβε παρά των κακοδόξων, ταύτα πάντα διηγούνται πολλοί ιστορικοί, πλατύτερον όμως διηγείται ταύτα ο Θεολόγος Γρηγόριος, γράφονται δε και εις το Συναξάριον της μνήμης αυτού, δια τούτο ολίγα τινά θέλομεν είπει εδώ προς υπενθύμισιν.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Νεομάρτυρος ΜΑΡΙΑΣ μαρτυρησάσης εν έτει 1826.

Μαρία η καλλιπάρθενος Νεομάρτυς, η επονομαζομένη Μεθυμοπούλα, εγεννήθη από γονείς ευσεβείς, εις τι χωρίον της επαρχίας Μεραμβέλου της Κρήτης, Κάτω Φουρνή ονομαζόμενον. Ταύτης της μακαρίας ηράσθη χωροφύλαξ Τουρκαλβανός, την οποίαν προσεπάθει να προσελκύση εις έρωτα αυτού και λάβη αυτήν ως σύζυγον, επομένως δε εξισλαμίση αυτήν. Αλλ’ η σωφρονεστάτη νεάνις και πιστή προς την πίστιν του Ιησού Χριστού, όταν κατά τύχην έβλεπεν αυτόν, διότι εκείνος έσπευδε προς συνάντησιν αυτής, όταν αντελαμβάνετο ότι αύτη εξήρχετο της οικίας προς οικιακήν υπηρεσίαν, αύτη, λέγω, η μακαρία τόσον απεστρέφετο αυτόν, ως να έβλεπε αποτρόπαιον τινά δαίμονα, αν και ο μιαρός εκείνος εδείκνυεν εις αυτήν συμπάθειαν και προσεπάθει δια κολακειών και υποσχέσεων στολισμών και πλούτου και άλλων απείρων αγαθών, να ελκύση αυτήν εις την αγάπην του.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ του Χίου.

Νικηφόρος ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών εγεννήθη το έτος 1750 εις τα Καρδάμυλα της Χίου εξ ευσεβών γονέων, βαπτισθείς δε δια του Αγίου Βαπτίσματος ωνομάσθη Γεώργιος. Ασθενήσας κατά την παιδικήν αυτού ηλικίαν υπό λοιμικής ασθενείας, ήλθεν εις κίνδυνον θανάτου, ιδόντες δε τούτο οι γονείς του προσέτρεξαν μετά δακρύων και πίστεως εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον παρακαλούντες να θεραπεύση τον υιόν των και να τον αφιερώσωσιν εις την Ιεράν Μονήν της Παναγίας την επιλεγομένην Νεαμονήτισσαν, όπως υπηρετή ταύτην. Αφού λοιπόν ιατρεύθη, τον έφεραν εις την Μονήν και υπηρέτησε πρώτον εις τον σεβάσμιον και θαυμαστόν Γέροντα Άνθιμον τον Αγιοπατερείτην. Κατόπιν εστάλη εις Χώραν όπως μαθητεύση εις τα εκεί σχολεία, όπου εδίδασκεν ο ονομαστός Ιεροδιδάσκαλος Γαβριήλ ο Αστρακάρης, όστις ήτο Εφημέριος του εις το Βουνάκιον Ναού του Αγίου Ευστρατίου, ανήκοντος εις την Νέαν Μονήν.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου: Το Μαρτύριον του Αγίου Νέου Οσιομάρτυρος Ακακίου.

Ακάκιος ο νέος Οσιομάρτυς, ο εν τω Αγίω Βαπτίσματι πρότερον Αθανάσιος κληθείς, κατήγετο από κώμην τινά της Μακεδονίας, Νεοχώριον καλουμένην, πλησίον της Θεσσαλονίκης ευρισκομένην, γεννηθείς από γονείς ευσεβείς, οίτινες, επειδή ήσαν πτωχοί και μη δυνάμενοι να πορίζωνται τα προς το ζην αναγκαία, μετώκησαν εις την πόλιν των Σερρών με τον Αθανάσιον και τους λοιπούς αδελφούς του, των οποίων αυτός ήτο ο μεγαλύτερος, ηλικίας τότε εννέα ετών. Εκεί παρέδωκαν τον Αθανάσιον υπό την προστασίαν σκυτοτόμου τινός, όστις όμως ήτο σκληρός άνθρωπος και ενόμιζεν ότι ήθελε διδάξει την τέχνην εις τον νέον με το να ραβδίζη αυτόν ανηλεώς και απανθρώπως.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ Αρχιεπισκόπου Πάφου της εν Κύπρω.

Πανάρετος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο της περιφήμου Πάφου της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος, ο παρ’ ημών σήμερον εορταζόμενος, ανέθαλε κατά τον ιη΄ (18^ον) αιώνα εν τη περιωνύμω νήσω της Κύπρου. Καθώς δε ο κηρός των μελισσών γεννάται εντός των ανθέων πολλών δένδρων, θάμνων, φυτών και βοτάνων, ευρισκομένων εις παν μέρος της γης, εξαγόμενος δε δια της μελίσσης και επεξεργαζόμενος υπ’ αυτής γίνεται χρήσιμος εις πάντα άνθρωπον, τοιουτοτρόπως συνέβη και με τον Άγιον τούτον. Διότι και η αρετή γεννάται μεν εντός των καρδιών ημών, επεξεργαζομένη δε και τελειοποιουμένη ανέρχεται εις το φως και φωτίζει, καθισταμένη ούτω χρήσιμος τόσον εις τους έχοντας ταύτην, όσον και εις τους μη έχοντας.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, ο Άγιος Μάρτυς ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ξίφει τελειούται.

Φιλόσοφος, ο μέγας Μάρτυς του Χριστού, είχε μεν πατρίδα την Αλεξάνδρειαν, καθώς διηγήθη περί αυτού ο μέγας εν Ασκηταίς Αντώνιος, ετελείωσε δε το Μαρτύριον με τον ακόλουθον τρόπον: Εις Αλεξάνδρειαν ήτο κήπος τις ωραιότατος, πλήρης πάσης αισθητής χάριτος και εντός αυτού προσέταξεν ο τότε τύραννος να στρωθή κλίνη κεκαλλωπισμένη, επί της οποίας εξήπλωσαν ύπτιον τον Άγιον τούτον Φιλόσοφον, δέσαντες αυτού τας χείρας και τους πόδας.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΤΑ του Πέρσου.

Βατάς ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ Περσίας, πατροπαράδοτον έχων την εις Χριστόν πίστιν. Όταν δε έγινε τριακονταετής, ήκουσε του Κυρίου λέγοντος εις το Ευαγγέλιον: «Ει τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι» (Λουκ. ιδ:26), επληρώθη τότε Πνεύματος Αγίου και ούτω εγνώρισε τον θεϊκόν πόθον. Όθεν, εγκαταλείψας όλα τα του κόσμου πρόσκαιρα αγαθά, μετέβη εις Μοναστήριον και έγινε Μοναχός.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΕΡΕΜΙΟΥ.

Ιερεμίας, ο θαυμάσιος του Κυρίου Προφήτης, ήτο ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός του, διότι ούτω λέγει περί αυτού ο Θεός· «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία, επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μήτρας, ηγίακά σε, Προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερεμ. α: 5)· κατήγετο δε εκ της Αναθώθ και ήκμασε χκ΄ (620) έτη προ Χριστού. Ούτος ο Άγιος Προφήτης μετά την άλωσιν της Ιερουσαλήμ υπό του Ναβουχοδονόσορος, βασιλέως της Βαβυλώνος, κατήλθεν εις τας Τάφνας της Αιγύπτου, τας ελληνιστί ονομαζομένας Δάφνας και εκεί, προφητεύων, ελιθοβολήθη υπό του λαού του Ισραήλ, του καταφυγόντος εις Αίγυπτον, αποθανών δε ενεταφιάσθη εις τον τόπον του παλατίου του βασιλέως Φαραώ, οπότε οι Αιγύπτιοι εδόξασαν και ετίμησαν αυτόν, διότι ευηργετήθησαν παρ’ αυτού, επειδή, δια προσευχής του, ενεκρώθησαν αι ασπίδες, αι οποίαι εξωλόθρευον τους Αιγυπτίους, καθώς ενεκρώθησαν επίσης και τα θηρία, τα οποία ευρίσκονται εντός των υδάτων της Αιγύπτου και τα οποία οι μεν Αιγύπτιοι ονομάζουσιν εφώθ, οι δε Έλληνες κροκοδείλους.

Τη Λ΄ (30ην) Απριλίου, η Αγία Νεομάρτυς ΑΡΓΥΡΗ η κατά το έτος αψκε΄ (1725) εν Κωνσταντινουπόλει τον Χριστόν ομολογήσασα και βασανισθείσα εν τη φυλακή τελειούται.

Αργυρή η πάγχρυσος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της Προύσης, εις την οποίαν και εγεννήθη εξ ευσεβών γονέων. Ήτο δε ωραία την όψιν και φοβουμένη τον Θεόν. Αύτη λοιπόν η μακαρία ενυμφεύθη· νεόνυμφος δε έτι ούσα, ηγαπήθη από Τούρκον τινά γείτονά της, όστις ζητών να την φέρη εις την κακήν γνώμην του και μη δυνηθείς, εψευδομαρτύρησεν κατ’ αυτής εις τον κριτήν της Προύσης, ότι είπε να γίνη Τούρκισσα. Τότε ο κριτής εφυλάκισεν ευθύς την Αγίαν. Ο δε σύζυγός της εθεώρησε καλλίτερον να μεταφέρη την δίκην εις την Κωνσταντινούπολιν. Ήλθε λοιπόν εκεί και ο εχθρός της Αγίας και εψευδομαρτύρει κατ’ αυτής ισχυριζόμενος έμπροσθεν του κριτού την ιδίαν κατά της Μάρτυρος κατηγορίαν. Η δε Μάρτυς απεκρίθη, ότι δεν γνωρίζει να είπε ποτέ τοιούτον λόγον αρνουμένη την Πίστιν της και ότι είναι Χριστιανή και Χριστιανή θέλει να αποθάνη.

Τη Λ΄ (30η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΔΟΝΑΤΟΥ Επισκόπου Ευροίας.

Δονάτος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο Επίσκοπος πόλεως τινός Ευροίας καλουμένης, ήτις κείται κατά την παλαιάν Ήπειρον, την άχουσαν Μητρόπολιν τα Ιωάννινα, ζήσας κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Μεγάλου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 379 – 395. Έχει δε η πόλις αύτη κώμην ονομαζομένην Σωρείαν, όπου ευρίσκετο πηγή τις ύδατος, εκ του οποίου όσοι ήθελον πίει, απέθνησκον με πικρόν θάνατον. Τούτο μαθών ο αγιώτατος ούτος Δονάτος μετέβη εις την πηγήν μετά των Ιερέων και Κληρικών του, ως δε έφθασεν εκεί, βροντή μεγάλη ηκούσθη, μετά δε ταύτην εξήλθεν εκ της πηγής θανατηφόρος δράκων, όστις, πλησιάσας τον Άγιον, προσεπάθει να περιπλέξη δια της ουράς του τους πόδας του όνου, επί του οποίου εκάθητο ο μακάριος. Στραφείς δε ο Άγιος και ιδών τον δράκοντα, έλαβε το σχοινίον με το οποίον εκτύπα τον όνον και εγγίσας τούτο επί της ράχεως του δράκοντος, με τούτο και μόνον επροξένησεν εις αυτόν θανατηφόρον τραύμα, και παρευθύς, ω της του Θεού μεγαλειότητος και αφάτου φιλανθρωπίας! Πεσών εκ τούτου έμεινεν άπνους.

Τη Λ΄ (30η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου ΙΑΚΩΒΟΥ, αδελφού Ιωάννου του Θεολόγου.

Ιάκωβος ο ένδοξος του Χριστού Απόστολος ήτο υιός του Ζεβεδαίου και αδελφός πρεσβύτερος Ιωάννου του Θεολόγου. Μετά δε την κλήσιν των Αγίων Αποστόλων Ανδρέου και Πέτρου προσεκλήθη υπ’ Αυτού του Κυρίου, ίνα μαθητεύση παρ’ Αυτώ μετά του αδελφού του Ιωάννου. Ευθύς λοιπόν αφήσαντες τον πατέρα και το πλοίον των, ως και όλα τα υπάρχοντά των, ηκολούθησαν τον Κύριον. Τόσον δε πολύ ηγάπησεν αυτούς ο Δεσπότης Χριστός, ώστε εις μεν τον ένα αδελφόν, τον Ιωάννην, προσέφερε το στήθος του, ίνα ανακλιθή επ’ αυτού, εις δε τον άλλον αδελφόν, τούτον δηλαδή τον θείον Ιάκωβον, έδωκε την τιμήν να πίη το ποτήριον του θανάτου, το οποίον Αυτός ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έπιεν. Αλλά και αυτοί οι μακάριοι τόσον πολύ ηγάπησαν τον Κύριον και τόσον ζήλον επέδειξαν δι’ Αυτόν, ώστε ηθέλησαν να καταβιβάσωσι πυρ εξ ουρανού, ίνα κατακαύσωσι τους Σαμαρείτας, διότι δεν επίστευσαν εις τον Κύριον αλλ’ ούτε και εδέχθησαν αυτόν (Λουκ. θ:54).

Τη ΚΘ΄ (29η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Μητροπολίτου Θηβών και εξάρχου πάσης Βοιωτίας του Καλοκτένους και νέου Ελεήμονος.

Ιωάννης ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, Επίσκοπος Θηβών και πάσης Βοιωτίας, ο Καλοκτένης, εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΒ΄ αιώνος εις την πρωτεύουσαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την περιφανή Κωνσταντινούπολιν, εξ ευγενών και πλουσίων γονέων καλουμένων του μεν πατρός αυτού Κωνσταντίνου, την επωνυμίαν Καλοκτένης, της δε μητρός Μαρίας, οίτινες και ανέθρεψαν το τέκνον των τούτο εν πάση παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Πριν ή όμως προχωρήσωμεν εις την εξιστόρησιν των λεπτομερειών του Βίου τού ευλογημένου τούτου Πατρός, καλόν θεωρούμεν να περιγράψωμεν εν γενικαίς γραμμαίς την κατάστασιν του καιρού εκείνου. Διότι δια να μάθη τις τον βίον ανθρώπου παλαιοτέρας εποχής, πρέπει να γνωρίση την κοινωνικήν και πολιτικήν κατάστασιν των χρόνων εκείνων, να γνωρίζη τον τρόπον της ζωής των τότε ανθρώπων, την χώραν, εις την οποίαν εκείνος έζησε, και επί τούτων στηριζόμενος ως επί ασφαλών θεμελίων να μελετήση και περιγράψη τον Βίον του προσώπου, περί ου πρόκειται.

Τη ΚΘ΄ (29η) Απριλίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΥΣΕΒΙΟΣ, ΖΗΝΩΝ, ΒΙΤΑΛΙΟΣ και ΝΕΩΝ πυρί τελειούνται.

Ευσέβιος, Ζήνων, Βιτάλιος και Νέων οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες κατήγοντο εκ της νήσου Κερκύρας, εις την οποίαν και έζων κατά τον καιρόν της εκεί διδασκαλίας των Αγίων Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, υπό των οποίων και κατηχηθέντες επίστευσαν εις τον Χριστόν. Κατηγορηθέντες δε δια τούτο εις τον Κερκυλλίνον τον της νήσου βασιλέα, συνελήφθησαν και δεθέντες υπό των ειδωλολατρών με βαρείας αλύσεις, ωδηγήθησαν προ αυτού. Ερωτηθέντες δε και ομολογήσαντες τον Χριστόν, εγυμνώθησαν των ιματίων αυτών και εξαπλωθέντες επί της γης με δεδεμένας δια σχοινίων τας χείρας και τους πόδας εδάρησαν δια ράβδων επί ώρας πολλάς, ίνα εξαναγκασθούν να αρνηθούν τον Χριστόν και να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα. Αλλά μη πεισθέντες ουδέ δια λόγου να θυσιάσωσιν εις τους δαίμονας, ενεκλείσθησαν εις την φυλακήν, ως νεκροί. Μετά ταύτα, αναφθείσης μεγάλης καμίνου, εξεβλήθησαν της φυλακής και ριφθέντες εντός της φλεγομένης καμίνου, ετελειώθησαν.

Τη ΚΘ΄ (29η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΙΑΣΟΝΟΣ και ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΥ.

Ιάσων και Σωσίπατρος οι Άγιοι του Χριστού Απόστολοι εγένοντο απ’ αρχής γνήσιοι μαθηταί και ακόλουθοι του μακαρίου Αποστόλου Παύλου, έφθασαν δε και μέχρι των ημερών καθ’ ας εβασίλευεν ο Κερκυλλίνος εις την νήσον Κέρκυραν, φόρου τότε υποτελή υπάρχουσαν εις τους Ρωμαίους. Πολλοί  δε τότε εκ των πιστευόντων εις τον Κύριον, σκληρώς παρά τούτου βασανιζόμενοι, ανελάμβανον τον της αθανασίας αγώνα και κατηξιούντο των στεφάνων του Μαρτυρίου, μεταξύ των οποίων πρώτοι υπήρξαν οι ένδοξοι ούτοι Άγιοι Απόστολοι Ιάσων και Σωσίπατρος. Κατά την εποχήν εκείνην ο μακάριος Παύλος, το πολύτιμον σκεύος της εκλογής, το στόμα του Χριστού, το φως εις τον κόσμον, έως εσχάτων την οικουμένην άπασαν διατρέχων και τον λόγον της αληθείας πανταχού σπείρων, εξορίζων ούτω εκ της οικουμένης τον διάβολον ώστε ουδέν σημείον της γης να μείνη άνευ της γνώσεως της Πίστεως του Χριστού, έφθασε και εις την πόλιν της Θεσσαλονίκης.

Τη ΚΗ΄ (28η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΜΕΜΝΟΝΟΣ του Θαυματουργού.

Μέμνων ο εν Αγίοις Πατήρ ημών αποταξάμενος τον κόσμον και τα εν κόσμω δια την αγάπην του Θεού, δικαίως και ευαρέστως διήρχετο τον βίον με υπακοήν και υποταγήν· διο έγινε και Ηγούμενος Μοναχών. Αποκτήσας δε πραότητα και αγάπην, έγινε και θαυματουργός. Επιπεσόντων δε ποτέ ακρίδων εις τους αγρούς του Μοναστηρίου, εξελθών ο Άγιος εκ του Μοναστηρίου και προσευχηθείς, ω του θαύματος! εξηφανίσθησαν, ως να κατέκαυσε ταύτας πυρ ή να επνίγησαν εις ποταμόν. Ούτος ανέβλυσε δια προσευχής του και ύδωρ εις τόπον άνυδρον, το οποίον μέχρι της σήμερον αναβρύει εις δόξαν Χριστού. Φανείς δε εις ναύτας τινάς, οίτινες εν ώρα τρικυμίας τον επεκαλέσθησαν και εζήτουν την βοήθειάν του, εκυβέρνα το πλοίον και τους παρεθάρρυνε, μετ’ ολίγον δε διέσωσεν αυτούς αβλαβείς εις λιμένα. Δια τοιούτων θαυμασίων κοσμών τον βίον του ο αοίδιμος παρείχε παντοίας ευεργεσίας εις τους αυτόν επικαλουμένους. Ευαρεστήσας λοιπόν τω Θεώ μέχρι τέλους, απήλθε προς Αυτόν, φέρων μεθ’ εαυτού τον πλούτον και τα εφόδια της αρετής.

Τη ΚΗ΄ (28η) Απριλίου, διήγησις ΘΑΥΜΑΤΟΣ γενομένου εν τη πόλει της εν Αφρική Καρθαγένης.

Θαύμα εξαίσιον και πάσης διηγήσεως άξιον εγένετο κατά τους χρόνους Ηρακλείου του βασιλέως και Νικήτα Πατρικίου εν έτει χκε΄ (625) εις την Καρθαγένην της Αφρικής, έχει δε τούτο ως εξής: Εις την Καρθαγένην ευρίσκετο κατά την εποχήν εκείνην στρατιώτης τις βασιλικός, επειδή δε επέπεσεν εις την πόλιν λοιμός πανώλους, παραλαβών ούτος την σύζυγόν του έφυγεν εις τι προάστιον, ίνα σωθή εκ του θανάτου. Ο διαβολος όμως παρακινήσας αυτόν εις σαρκικήν αμαρτίαν, τον ηνάγκασε να μοιχεύση την γυναίκα του γεωργού του. Μετά δε την αμαρτίαν προσβληθείς υπό της νόσου ταύτης, ήτις προσβάλλει τον βουβώνα, ήτοι τας βάσεις των μηρών, απέθανε και ετάφη. Μετά τρεις όμως ώρας ήρχισε να φωνάζη εκ του τάφου λέγων:

Τη ΚΗ΄ (28η) Απριλίου μνήμη των Αγίων Εννέα Μαρτύρων, των εν Κυζίκω μαρτυρησάντων, ΘΕΟΓΝΙΔΟΣ, ΡΟΥΦΟΥ, ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ, ΘΕΟΣΤΙΧΟΥ, ΑΡΤΕΜΑ, ΜΑΓΝΟΥ, ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ, ΘΑΥΜΑΣΙΟΥ και ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ.

Θέογνις ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς και οι μετ’ αυτού εν Κυζίκω συμμαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες Ρούφος, Αντίπατρος, Θεόστιχος, Αρτεμάς, Μάγνος, Θεόδουλος, Θαυμάσιος και Φιλήμων κατήγοντο μεν εκ διαφόρων τόπων, συνελήφθησαν δε υπό των ειδωλολατρών εν Κυζίκω και ερωτηθέντες περί της του Χριστού Πίστεως, κατήσχυναν τον άρχοντα της Κυζίκου δια της γενναίας αυτών γνώμης, εμπαίξαντες την πλάνην των ειδώλων. Ετιμωρήθησαν τόυε με διαφόρους βασάνους, δεν εθυσίασαν όμως εις τα είδωλα, αλλά προσέφερον εαυτούς θυσίαν ζώσαν εις τον ζώντα Θεόν, αποκεφαλισθέντες δια ξίφους. Όθεν και μετά θάνατον εγένοντο άμισθοι ιατροί διαφόρων παθών εις τους μετά πίστεως προς τούτους προσερχομένους.

Τη ΚΖ΄ (27η) Απριλίου, ο Άγιος ΕΥΛΟΓΙΟΣ ο Ξενοδόχος εν ειρήνη τελειούται.

Ευλόγιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ούτος, ο δια την περιάκουστον αρετήν της φιλοξενίας του αποκληθείς Ξενοδόχος, ήκμαζεν εις την Θηβαϊδα της Αιγύπτου κατά τους ευλογημένους εκείνους χρόνους, καθ’ ους ήκμαζε και ήνθει εκεί ο Χριστιανισμός, η δε περιώνυμος Σκήτη της Θηβαϊδος ήτο κατάμεστος από χιλιάδας ευσεβών Μοναχών, οι οποίοι μετήρχοντο εν αυτή παν είδος αρετής και ασκήσεως. Ανάμεσα εις τους μεγάλους εκείνους ασκητικούς Πατέρας, οι οποίοι τότε εφημίσθησαν και θα φημίζωνται μέχρι συντελείας των αιώνων δια τας υπέρ άνθρωπον αρετάς των, διέλαμψε και ο Άγιος ούτος Πατήρ ημών Ευλόγιος. Ο μακάριος Ευλόγιος δεν ήτο Μοναχός, δεν ήτο Ασκητής εις την έρημον, αλλά κοσμικός, διαμένων εις την πόλιν της Θηβαϊδος. Όμως αν και εις την πόλιν ευρίσκετο, επί τοσούτον η αρετή του εξέλαμψεν, ώστε έγινεν ονομαστός μεταξύ των Πατέρων και το όνομά του εγγράφει εις τας δέλτους της ζωής ομού με τα ονόματα των μεγάλων εκείνων Ασκητών Αντωνίου του Μεγάλου, Μακαρίου του Αιγυπτίου, Αμμούν και τόσων άλλων ευθαλών βλαστών της αυχμηράς ερήμου της Θηβαϊδος.

Τη ΚΖ΄ (27Η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών και Ομολογητού ΙΩΑΝΝΟΥ Ηγουμένου της Μονής των Καθαρών.

Ιωάννης ο μακάριος ούτος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Ειρηνουπόλεως, ήτις ήτο μία εκ των δέκα πόλεων της εν τη Κοίλη Συρίας Δεκαπόλεως, μεταξύ των οποίων ήτο η Καισάρεια η του Φιλίππου, η Καπερναούμ και η Τιβεριάς, αίτινες και εις τα Ιερά Ευαγγέλια αναφέρονται. Ήτο δε ο μακάριος ούτος υιός γονέων Χριστιανών και θεοφιλών, Θεοδώρου και Γρηγορίας ονομαζομένων, ήκμασε δε κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου και Ειρήνης των βασιλέων (780 – 802). Εννεαετής δε γενόμενος ο Άγιος εθερμάνθη υπό του προς Θεόν πόθου και μετέβη εις Κοινόβιον, όπου εκουρεύθη Μοναχός. Πρόθυμος δε ων εις διακονίας, ταπεινός και υπήκοος, ηγαπήθη υπό του διδασκάλου και Γέροντός του, μετά του οποίου μετέβη εις την Νίκαιαν κατά τον καιρόν, που συνήλθεν εκεί η Αγία Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος η συγκροτηθείσα το δεύτερον εν Νικαία κατά το έτος ψπζ΄ (787).

Τη ΚΖ΄ (27η) Απριλίου μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΣΥΜΕΩΝ συγγενούς, ήτοι αδελφού, του Κυρίου, Επισκόπου Ιεροσολύμων.

Συμεών ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο υιός Ιωσήφ του Μνήστορος, εις εκ των τεσσάρων υιών τους οποίους εγέννησε με την προτέραν αυτού γυναίκα, ήτοι τους Ιάκωβον, Ιωσήν, Ιούδαν και Σίμωνα, τουτέστι τούτον τον Συμεών, επειδή το Σίμων του Συμεών είναι υποκοριστικόν όνομα. Διότι ούτω και ο Απόστολος Πέτρος εν τη αρχή της δευτέρας Καθολικής αυτού Ε[ιστολής και Σίμων και Συμεών γράφεται (Β΄ Πέτρου α:1). Τούτον λοιπόν τον Συμεών ή Σίμωνα οικειοποιήθη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός και καταδέχθη να ονομάζεται αδελφός Αυτού κατά σάρκα, καθόσον ο Ιωσήφ ενομίζετο υπό των αγνοούντων ως Πατήρ Του. Εκείνος έχρισε τούτον και Ιερέα, ίνα κηρύττη την επί της γης παρουσίαν Αυτού και, μετά τον αδελφόθεον Ιάκωβον, έγινεν ούτος δεύτερος Πατριάρχης των Ιεροσολύμων, ως γνήσιος μαθητής του Χριστού και ουχί ως μισθωτός. Αφ’ ου δε μετέβαλε τον εαυτόν του εις ναόν του Αγίου Πνεύματος, κατεκρήμνισε τους ναούς των ειδώλων και τους πεπλανημένους ειδωλολάτρας και Ιουδαίους ωδήγησεν, εις το φως της θεογνωσίας. Πολλάς δε και διαφόρους βασάνους υπομείνας δια την του Χριστού Πίστιν, τελευταίον εσταυρώθη, εις ηλικίαν ετών εκατόν είκοσι και ούτως από του Σταυρού ανήλθεν προς τον παρ’ αυτού ποθούμενον Χριστόν, ίνα λάβη τον αμάραντον στέφανον της δόξης. Εσταυρώθη δε επί της βασιλείας Τραϊανού (98 – 117) και δη εν έτει 98ω.

 

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΣΙΛΕΩΣ Επισκόπου Αμασείας.

Βασιλεύς ο ένδοξος του Χριστού Ιερομάρτυς ήτο Επίσκοπος Αμασείας της εν τω Ευξείνω Πόντω ευρισκομένης ζων κατά τους χρόνους του Λικινίου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τη΄ - τκγ΄ (308 – 323), γαμβρού εξ αδελφής όντος του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου. Και ήτο μεν το όνομά του Βασιλεύς, ανταξίως δε προς το όνομα επολιτεύθη ο μακάριος, διο και νυν εν ουρανοίς βασιλεύει αιωνίως. Και εκείνοι μεν οίτινες έτυχον επιγείου δυνάμεως και ανέλαβον βασιλικά ηνία και σκήπτρα, όταν καταλάβουν πόλιν τινά, αφού μάλιστα καταγάγουν νικηφόρον θρίαμβον, ευθύς ως εισέλθωσι νικηταί εξωραϊζουσι και κοσμούσι την πόλιν και λαμπροτέραν αυτήν παρουσιάζουσι.

Τη ΚΕ΄ (25η) Απριλίου, ο Άγιος ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εν ειρήνη τελειούται.

Μακεδόνιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους του κακοδόξου βασιλέως Αναστασίου, του καλουμένου Δικόρου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 491 – 518.Είχε δε ούτος δώσει πρότερον ιδιόχειρον ενυπόγραφον υπόσχεσιν, ότι θέλει φυλάξει απαρασαλεύτως τα της Αγίας Ορθοδόξου Πίστεως δόγματα. Κατόπιν όμως, γενόμενος υπερασπιστής της κακοδοξίας του Ευτυχούς, εζήτει παρά του τότε Πατριάρχου Ευφημίου (489-495) να του επιστρέψη την έγγραφον εκείνην ομολογίαν του. Επειδή όμως ο Ευφήμιος ηρνείτο, εξώρισε μεν αυτόν ο βασιλεύς, έκαμε δε Πατριάρχην τον Μακεδόνιον τούτον εν έτει 495, Πρεσβύτερον μέχρι τότε όντα της Εκκλησίας και εφάμιλλον του Ευφημίου κατά την αρετήν και την οσιότητα.

Τη ΚΕ΄ (25η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΜΑΡΚΟΥ.

Μάρκος ο πανεύφημος Απόστολος του Χριστού εκήρυξε το Ευαγγέλιον της Νέας Χάριτος καθ’ όλην την Αίγυπτον, την Λιβύην, την Βαρβαρίαν και την Πεντάπολιν από τους χρόνους του βασιλέως Τιβερίου (14 - 37) μέχρι της εποχής του Νέρωνος (54 – 68), συνέγραψε δε και το κατ’ αυτόν Άγιον Ευαγγέλιον, του οποίου το περιεχόμενον διηγείτο εις αυτόν ο Κορυφαίος των Αποστόλων μακάριος Πέτρος. Πορευθείς δε ο θείος ούτος Απόστολος εις την Κυρήνην της Πενταπόλεως, εποίησεν εκεί πολλά και εξαίσια θαύματα. Αναχωρήσας δε εκείθεν, μετέβη εις Αλεξάνδρειαν και έπειτα εις Πεντάπολιν, ενεργών πανταχού θαυμάσια.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του εν Μαγνησία μαρτυρήσαντος εν έτει αψοστ΄ (1776) σφοδρώς τυφθέντος και τελειωθέντος.

Νικόλαος ο γενναίος Μάρτυς του Χριστού κατώκει μετά του πατρός αυτού, Χατζή Κανέλλου ονομαζομένου, εις την κωμόπολιν την τουρκιστί καλουμένην Γιαγιά Κιοϊ, εις την οποίαν είχε την κατοικίαν και καθέδραν του ο περίφημος κατά την εποχήν εκείνην αγάς Καρά Οσμάνογλους. Επειδή δε ο πατήρ του Αγίου ήτο επιστάτης και διοικητής εις τα ποίμνια και προάστια, ήτοι τα αγροκτήματα, του αγά τούτου, είχεν επομένως και μεγάλην επιρροήν και εκτίμησιν από τους εκεί Τούρκους.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΔΟΥΚΑ, ράπτου Μυτιληναίου, μαρτυρήσαντος εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει αφξδ΄ (1564), αποδερματισθέντος ζώντος και τελειωθέντος.

Δούκας ο ευλογημένος του Χριστού Νεομάρτυς, ο Μυτιληναίος, ήτο νέος πολύ ωραίος, σώφρων και εχθρός των σαρκικών ηδονών. Επειδή δε ήτο ράπτης την τέχνην, τον εκάλουν οι αγάδες και οι μεγιστάνες και έρραπτε τα ενδύματά των. Ως εκ τούτου εισήρχετο συχνάκις εις τας οικίας των Αγαρηνών. Βλέπουσα δε τούτον μεγάλη τις κυρία καταγομένη εκ γένους ευγενούς αξιωματούχων, ηράσθη τούτου.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Οκτώ Μαρτύρων ΕΥΣΕΒΙΟΥ, ΝΛΕΟΝΤΙΟΥ, ΛΟΓΓΙΝΟΥ και ετέρων τεσσάρων των δια του Αγίου Γεωργίου πιστευσάντων τω Χριστώ και μαρτυρησάντων.

Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και οι έτεροι τέσσαρες Άγιοι Μάρτυρες, οι δια του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου πιστεύσαντες εις τον Χριστόν, ήσαν κατά τον καιρόν κατά τον οποίον εμαρτύρησεν ο Άγιος Γεώργιος. Αφού δε εκείνος ετελειώθη, διέταξεν ο ασεβής Διοκλητιανός, όπως όλοι οι απανταχού ευρισκόμενοι Χριστιανοί και μάλιστα όσοι είναι φυλακισμένοι εξ αιτίας του Μαρτυρίου και των θαυμάτων του Αγίου Γεωργίου, υποχρεωθώσι να θυσιάζωσιν εις τους ψευδωνύμους θεούς και ούτω να αφήνωνται ελεύθεροι. Εάν όμως τούτο δεν πράττωσι, να βασανίζωνται ασπλάγχνως και τελευταίον να θανατώνωνται.

Τη ΚΔ΄ (24ην) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΑΣΙΚΡΑΤΟΥΣ και ΒΑΛΕΝΤΙΩΝΟΣ.

Πασικράτης και Βαλεντίων οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες κατήγοντο εκ του Δοροστόλου της εν τη Ευρώπη Μοισίας· ήσαν δε στρατιώται εις λεγεώνα τινά, ήτοι τάγμα στρατιωτικόν, απαρτιζόμενον από εξ χιλιάδας ανδρών· ήτο δε κατά την εποχήν εκείνην έπαρχος τις εις τα μέρη εκείνα Αυλοζάνης καλούμενος. Βλέποντες δε οι Άγιοι ούτοι τους τότε ειδωλολάτρας, ότι ήσαν έκδοτοι εις την πλάνην των ειδώλων και ότι όλοι, κυριευμένοι υπό του φόβου, επείθοντο εις τας προσταγάς των ειδωλολατρών βασιλέων, τούτου ένεκα, παρουσιάσθησαν δημοσία και εκήρυξαν εαυτούς Χριστιανούς. Όθεν, συλλαβόντες αυτούς οι ειδωλολάτραι, τους ωδήγησαν εις τον ηγεμόνα, ο οποίος ηνάγκαζεν αυτούς να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΣΑΒΒΑ του Στρατηλάτου Γότθου.

Σάββας ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού του κατά τα έτη σο΄- σοε΄ (379 – 275) βασιλεύσαντος. Ούτος κατήγετο εκ της Γοτθίας, είχε δε το αξίωμα του Στρατηλάτου εν Ρώμη. Πιστός δε ων Χριστιανός επεμελείτο τους Αγίους Μάρτυρας του Χριστού, τους ευρισκομένους εις τας φυλακάς, αγωνιζόμενος συγχρόνως δια την άσκησιν της αρετής και την εν γένει καθαρότητα του βίου, ων ένεκα έλαβε παρά Θεού την χάριν να εκδιώκη τα πονηρά πνεύματα μακράν των ανθρώπων. Διαβληθείς λοιπόν προς τον βασιλέα, ότι είναι Χριστιανός, ωδηγήθη έμπροσθεν αυτού και ρίψας την ζώνην, ωμολόγησε τον Χριστόν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΕΛΙΣΑΒΕΤ της Θαυματουργού.

Ελισάβετ η Οσία Μήτηρ ημών η Θαυματουργός, εκ νεαράς ηλικίας υποβληθείσα εις ασκητικούς αγώνας, έλαβε παρά Κυρίου την Χάριν των ιαμάτων, θεραπεύουσα διάφορα πάθη και ασθενείας. Ταύτης της Οσίας η γέννησις εδηλώθη άνωθεν δια θείας αποκαλύψεως και προεμηνύθη παρά Θεού, ότι μέλλει να γίνη σκεύος εκλογής. Εφόρει δε η μακαρία ένα μόνον χιτώνα, ταλαιπωρουμένη υπό του ψύχους και παγετού του χειμώνος· δεν έπλυνε ποτέ το σώμα της δι’ ύδατος· ενήστευσε τεσσαράκοντα ημέρας· επί τρία έτη είχε τον νουν της όλως προσηλωμένον εις τον Θεόν και με τους σωματικούς οφθαλμούς της δεν έβλεπε τελείως το κάλλος και το μέγεθος του ουρανού· εθανάτωσε δια προσευχής της όφιν μέγιστον φαρμακερόν· δεν εγεύθη ελαίου εις διάστημα πολλών ετών· δεν εφόρεσεν υποδήματα εις τους πόδας της· και πλείστα άλλα θαυμάσια επετέλεσε. Μετά λοιπόν τους τοιούτους και τοσούτους αγώνας και αρετάς, θεαρέστως διαλάμπουσα, η τρισολβία, ανεπαύθη εν Κυρίω, χαρίζουσα μέχρι σήμερον εις τους μετά πίστεως προς αυτήν προστρέχοντας, χάριν πολλών δωρεών και ιαμάτων, διότι και χώμα μόνον εκ του τάφου αυτής λαμβανόμενον ιατρεύει πάσαν ασθένειαν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΛΑΖΑΡΟΥ του εκ Βουλγαρίας, αθλήσαντος εν έτει αωβ΄ (1802).

Λάζαρος ο γενναίος του Χριστού στρατιώτης και Μάρτυς καλλίνικος κατήγετο από τα μέρη της Βουλγαρίας, εκ πόλεως καλουμένης Γαμπροβον, υιός υπάρχων γονέων Χριστιανών Ορθοδόξων. Αναχωρήσας δε από την πατρίδα του την Βουλγαρίαν, επορεύθη εις την Ανατολήν και κατέληξεν εις πόλιν καλουμένην Σώμα, πλησίον της Περγάμου, όπου και έγινε ποιμήν προβάτων. Ενώ δε έβοσκε τα πρόβατα εις υψηλόν τινα και έρημον τόπον, εν μια των ημερών, ενώ εκοιμάτο, διήλθεν εκείθεν τυχαίως γυνή τις Τούρκισσα, εναντίον της οποίας ώρμησε, με πολλήν αγριότητα, ο κύων της ποίμνης. Ο δε Λάζαρος εξυπνήσας από τα γαυγίσματα του κυνός έσπευσε ταχέως και έσωσε την γυναίκα, ήτις δεν έπαθεν άλλην βλάβην, εκτός μικρού σχισίματος των ενδυμάτων της.

Τη ΚΓ΄ (23η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο μαρτυρήσας εν τη πόλει της Πτολεμαϊδος, εν έτει αψνβ΄ (1752), μαχαίραις κατακοπείς, τελειούται.

Γεώργιος ο του Χριστού καλλίνικος Νεομάρτυς ήτο Κύπριος την πατρίδα, νέος κατά την ηλικίαν, ωραίος κατά την όψιν, φρόνιμος κατά τον νουν και σώφρων εις τα ήθη. Αναχωρήσας δε από την πατρίδα του μετέβη εις την Πτολεμαϊδα, την νυν λεγομένην Άκρι, όπου προσελήφθη ως υπηρέτης παρά τινος ευρωπαίου πρέσβεως. Συχνάκις δε μετέβαινεν εις τούρκισσάν τινα, πτωχήν, δια να αγοράζη αυγά δια τον οίκον του αυθέντου του. Είχε δε αύτη και κοράσιον εις νόμιμον ηλικίαν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ του Τροπαιοφόρου.

Γεώργιος ο ένδοξος και θαυμαστός και μέγας Μάρτυς του Χριστού ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305), κατήγετο δε εκ της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας. Γονείς του υπήρξαν περιφανείς και λαμπροί άρχοντες, διέλαμψε δε και ο ίδιος εις τα αξιώματα, πρότερον μεν έχων το αξίωμα του Τριβούνου, ύστερον δε, όταν έμελλε να μαρτυρήση, το του κόμητος (ήτοι επάρχου ή ηγεμόνος ή και στρατηλάτου). Όταν δε ο ασεβής Διοκλητιανός εκίνησε διωγμόν κατά των Χριστιανών και επρόσταξεν, όσοι μεν Χριστιανοί αρνούνται τον Χριστόν, να αξιούνται βασιλικών τιμών, όσοι δε δεν πείθονται να τον αρνηθώσιν, αυτοί να θανατώνωνται, τότε ο μέγας Γεώργιος, παρουσιασθείς προ του Διοκλητιανού, διεκήρυξεν εαυτόν Χριστιανόν και ήλεγξε την των ειδώλων πλάνην και ασθένειαν, μυκτηρίζων τους εις αυτά πιστεύοντας.

Τη ΚΒ΄ (22α) Απριλίου, μνήμη της προς Χριστόν γνωρίσεως του Αγίου ενδόξου Αποστόλου ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ος εστι Σίμων ο Ζηλωτής.

Ναθαναήλ ο ένδοξος του Χριστού Απόστολος εγεννήθη εν Κανά της Γαλιλαίας όπου και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, προσκληθείς εις τον γάμον μετά της Παναχράντου Μητρός Του, εποίησε το πρώτον του θαύμα δια της μεταβολής του ύδατος εις οίνον. Παραδέχετο δε και επίστευε και αυτός την ένσαρκον παρουσίαν του Χριστού, επειδή ήτο νομομαθής και εμάνθανεν εκ των Προφητών, ότι μέλλει να έλθη ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός. Τούτον λοιπόν ευρών ο Φίλιππος και γνωρίζων ότι προσμένει την παρουσίαν του Χριστού, είπεν εις αυτόν μετά χαράς και αγαλλιάσεως· «Ον έγραψε Μωσής εν τω νόμω και οι Προφήται ευρήκαμεν Ιησούν τον Υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ» (Ιω. α:46). Πορευθείς λοιπόν μόνος και ιδών τον Κύριον, επίστευσεν εις Αυτόν και τον ηκολούθει. Όθεν μετά το Πάθος και την Ανάστασιν εκήρυττεν Αυτόν Θεόν αληθινόν εις τα έθνη και ούτως εν τω κηρύγματι ετελειώθη. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τη ΚΒ΄ (22α) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Συκεώτου Επισκόπου Αναστασιουπόλεως.

Θεόδωρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Επίσκοπος Αναστασιουπόλεως, εγεννήθη κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού Α΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ - φξε΄ (527 – 565) εις χωρίον της Γαλατίας Συκεοί καλούμενον, εξ ου και Συκεώτης απεκλήθη. Γονείς του υπήρξαν ο βασιλικός αποκρισάριος Κοσμάς και πόρνη τις γυνή ονόματι Μαρία. Παρά το γεγονός όμως ότι ο μακάριος ούτος ανήρ υπήρξε νόθος υιός τοιούτων γονέων, αυτός ανήλθεν εις την ανωτάτην βαθμίδα της αρετής και ηξιώθη όχι μόνον να γίνη Επίσκοπος και να διαπρέψη εις τον έντιμον βίον, αλλά και να καταταγή μετά των Αγίων δια τας πολλάς αυτού αρετάς τε και χάριτας. Ακούσατε όμως τον κατά πλάτος Βίον αυτού, ίνα πολλήν την ωφέλειαν λάβητε.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ του Σιναϊτου.

Αναστάσιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, απαρνηθείς τον κόσμον και τα εν τω κόσμω και τον Σταυρόν αυτού επ’ ώμων αναλαβών, κατά την εντολήν του Κυρίου (Ματθ. ιστ: 24, Μάρκ. η:34, Λουκ. θ:23), ηκολούθησε προθύμως τον Χριστόν καρείς Μοναχός. Γενόμενος δε εραστής των μεγαλυτέρων αγώνων της αρετής, μετέβη εις Ιεροσόλυμα και αφ’ ου προσεκύνησε τους Αγίους και σεβασμίους Τόπους επορεύθη εις το Σίναιον Όρος. Ευρών δε εκεί Μοναχούς, οι οποίοι διέτριβον εν ασκητική πολιτεία, έμεινε μετ’ εκείνων υποτασσόμενος και υπηρετών αυτούς. Όθεν επειδή εγένετο πολύ ταπεινόφρων, έλαβε παρά Θεού δωρεάς γνώσεως και σοφίας πολλής, δια της οποίας συνέγραψε Βίους Αγίων Πατέρων και συνέθεσε ψυχωφελείς λόγους. Φθάσας δε εις βαθύτατον γήρας προς Κύριον εξεδήμησε. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Μαξιμιανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήκμασε κατά τους χρόνους Θεοδοσίου Β΄ του βασιλέως του καλουμένου Μικρού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη υη΄ - υν΄ (408 – 450), κατήγετο δε εκ της παλαιάς Ρώμης, εξ ης και μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν. Εκεί λοιπόν διαλάμπων δια πλείστων αρετών και αυστηρού βίου και γνωσθέντος ότι ήτο αρκούντως ευφυής και πολυμαθής, εχειροτονήθη Πρεσβύτερος υπό του αοιδίμου Σισινίου, του τότε πατριαρχεύοντος (426 – 427). Μετά δε τον θάνατον του Σισινίου ανελθόντος εις τον θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως του αιρετικού Νεστορίου (428 – 431) και εκδηλώσαντος τας αιρετικάς αυτού δοξασίας, ο θείος Μαξιμιανός αντέδρασε κατά του Νεστορίου.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ή ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑΣ της βασιλίσσης και των θεραπόντων αυτής ΑΠΟΛΛΩ, ΙΣΑΑΚΙΟΥ και ΚΟΔΡΑΤΟΥ.

Αλεξάνδρα ή Αλεξανδρία η του Χριστού Μάρτυς ήτο σύζυγος του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305). Βλέπουσα δε τον Άγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον γενναίως αντεπεξερχόμενον κατά των επιβαλλομένων εις αυτόν τιμωριών και απρόσβλητον μένοντα, κτυπώμενον εις την κοιλίαν με το ακόντιον και ουδόλως βλαπτόμενον, δενόμενον εις τον τροχόν εκείνον, τον έχοντα πέριξ αυτού εμπεπηγμένα σίδηρα κοπτερά και διαμελιζόμενον κατά το σώμα εις πολλά τεμάχια, κατόπιν δε πάλιν υγιά και ακέραιον γενόμενον και εμφανισθέντα εις τον βασιλέα καθ’ ην στιγμήν εκείνος εθυσίαζεν εις τα είδωλα και ότι, εξ αιτίας του παραδόξου τούτου θαύματος, έκαμε πολλούς να πιστεύσωσιν εις τον Χριστόν, εκ των οποίων άλλοι μεν απεκεφαλίσθησαν, άλλοι δε εκλείσθησαν εις φυλακάς, ταύτα, λέγω, τα παράδοξα και υπερφυσικά θαύματα βλέπουσα η μακαρία Αλεξάνδρα κατεφρόνησε την δόξαν της βασιλείας και πιστεύσασα εις τον Χριστόν ωμολόγησε εαυτήν Χριστιανήν ενώπιον του συζύγου της Διοκλητιανού.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ Επισκόπου, ΠΡΟΚΟΥΛΟΥ, ΣΩΣΣΟΥ και ΦΑΥΣΤΟΥ Διακόνων, ΔΙΣΙΔΕΡΙΟΥ Αναγνώστου, ΑΚΟΥΤΙΟΥ και ΕΥΤΥΧΙΟΥ.

Ιανουάριος ο Επίσκοπος και Μάρτυς του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι συν αυτώ Άγιοι Ιερομάρτυρες Πρόκουλος, Σώσσος και Φαύστος οι Διάκονοι και οι Άγιοι Μάρτυρες Ακούτιος και Ευτύχιος ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ -τε΄ (284-305) . Ευρίσκοντο δε οι Άγιοι ούτοι εις την Καμπανίαν της Ιταλίας, της οποίας ηγεμόνευε τότε ο άρχων Τιμόθεος.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου ΙΩΑΣΑΦ του βασιλέως, του συνασκητού του Οσίου Αθανασίου του εν τω Μετεώρω εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ιωάσαφ ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών ούτος εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΔ΄ (14^ου) αιώνος. Πατήρ του ήτο ο σερβικής καταγωγής αλλ’ εξ Ελληνίδος μητρός γεννηθείς ευλαβέστατος και χριστιανικώτατος δεσπότης της Ηπείρου και Θεσσαλίας Συμεών Ούρεσης, σερβιστί Ουρώς, και μήτηρ του η Θωμαϊς, θυγάτηρ του δεσπότου της Ηπείρου Ιωάννου Β΄ του Παλαιολόγου, έλαβε δε ο Όσιος κατά το Άγιον Βάπτισμα το όνομα Ιωάννης. Εκ παιδικής ηλικίας ο χαριτώνυμος ούτος Ιωάννης απεστράφη τον κόσμον και τα τερπνά του κόσμου τούτου, έχων διαρκώς τον νουν του εστραμμένων προς τον Θεόν και ουδέν άλλο φανταζόμενος ειμή τα αιώνια εκείνα αγαθά, τα οποία από καταβολής κόσμου ητοίμασεν ο Θεός δια τους αγαπώντας Αυτόν.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του κτίσαντος την Μονήν του Μετεώρου εν ειρήνη τελειωθέντος.

Αθανάσιος ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών ο Μετεωρίτης κατήγετο από την Ελλάδα, πατρίδα έχων την Νέαν Πάτραν ήτοι την νυν καλουμένην Υπάτην της Φθιώτιδος, εν η και εηεννήθη περί το έτος ατε΄ (1305), υιός υπάρχων γονέων πλουσίων και επιφανών, ονομασθείς κατά το άγιον Βάπτισμα Ανδρόνικος. Και η μεν μήτηρ του, αφού τον εγέννησε, από τας πολλάς οδύνας και τους πόνους του τοκετού, ανεπαύθη εν Κυρίω, ο δε πατήρ του, ζήσας ολίγον, αργότερον ανεπαύθη και αυτός, εγκαταλείψας τον υιόν του εις τον ίδιον αυτού αδελφόν, όστις ανέτρεφε και επεμελείτο τούτον ως γνήσιον τέκνον του, παρέχων εις αυτόν όλα τα προς συντήρησιν αναγκαία.

Τη Κ΄ (20ην) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Παλαιολαυρίτου.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ο καλούμενος Παλαιολαυρίτης, τρωθείς εκ νεαράς ηλικίας από την αγάπην του Χριστού, προσεκολλήθη εις Αυτόν, εγκαταλείψας δε την τρυφήν και την υπερηφάνειαν της παρούσης ζωής, απεξενώθη από την πατρίδα και τους συγγενείς του και άρας επί των ώμων αυτού τον Σταυρόν του Κυρίου, μετέβη εις ξένην και άγνωστον χώραν. Διότι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εξενιτεύθη και εγεννήθη εις ξένον τόπον. Ελθών δε εις τα Ιεροσόλυμα και προσκυνήσας τους Αγίους Τόπους, μετέβη εκείθεν εις την Μονήν του Οσίου Χαρίτωνος και απεδύθη εις πνευματικούς αγώνας. Όθεν, καλώς τελέσας πάσαν πράξιν αρετής, απήλθε προς Κύριον.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ο Αντιοχείας Επίσκοπος ξίφει τελειούται.

Αι περί του Αγίου τούτου Ιερομάρτυρος Αναστασίου σωζόμεναι πληροφορίαι συγχέονται μετά περιστατικών του Βίου και άλλων συνωνύμων Αγίων και μάλιστα του Οσίου Πατρός ημών Αναστασίου του Σιναϊτου, ούτινος η μνήμη επιτελείται κατά την αύριον 21^ην Απριλίου. Οι Συναξαρισταί εις τον σήμερον εορταζόμενον Άγιον Αναστάσιον ουδένα υπόμνημα παραθέτουσιν, τουτ’ αυτό ακολουθεί και εν τοις Μηναίοις.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΖΑΚΧΑΙΟΥ.

Ζακχαίος ο Άγιος του Χριστού Απόστολος ήτο ο σπουδαίος και πλούσιος εκείνος αρχιτελώνης, περί του οποίου ομιλεί ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς εις το κατ’ αυτόν Ευαγγέλιον (ιθ: 1-10), διωρισμένος ων εις το αξίωμα του αρχιτελώνου υπό των Ρωμαίων. Ούτος, ως μανθάνομεν εκ της περικοπής ταύτης του Ιερού Ευαγγελίου, επειδή ήτο πολύ μικρός κατά το ανάστημα και δεν ηδύνατο ένεκεν του συρρεύσαντος πλήθους να ίδη δια των ιδίων αυτού οφθαλμών, ως επόθει, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν διερχόμενον εκ της Ιεριχούς, ανέβη επί τινος συκομορέας, όπως ίδη Αυτόν.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΒΙΚΤΩΡΟΣ, ΖΩΤΙΚΟΥ, ΖΗΝΩΝΟΣ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΚΑΙΣΑΡΙΟΥ, ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, ΘΕΩΝΑ και ΑΝΤΩΝΙΝΟΥ.

Βίκτωρ ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού και οι λοιποί μετ’ αυτού συμμαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες εμαρτύρησαν κατά τους χρόνους του ασεβούς Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305), ότε και ο τροπαιοφόρος και πολύαθλος Μάρτυς του Χριστού Γεώργιος συνελήφθη και εβασανίζετο, τελών, αν και εν βασάνοις, τα παράδοξα εκείνα θαυμάσια. Και οι μεν Άγιοι Βίκτωρ, Ακίνδυνος, Ζωτικός, Ζήνων και Σεβηριανός, βλέποντες τον ρηθέντα μέγαν Γεώργιον, ότι, μολονότι εδέθη εις τον τροχόν, καθόλου δεν εβλάβη, με μίαν φωνήν και οι πέντε εκήρυξαν εαυτούς Χριστιανούς. Ευθύς τότε απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Τριχινά.

Θεόδωρος ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος πατρίδα μεν είχε την περιφανή Κωνσταντινούπολιν, γονείς δε πλουσίους και ευσεβείς. Έχων δε από της παιδικής του ηλικίας κλίσιν προς την Μοναχικήν πολιτείαν απεσύρθη εις μίαν των εν Κωνσταντινουπόλει Μονών, ήτις μετά ταύτα εκ της προσωνυμίας του Οσίου τούτου Πατρός ωνομάσθη του Τριχινά. Εις αυτήν λοιπόν την Μονήν καρείς Μοναχός ο Όσιος υπεβάλλετο εις πάσαν κακουχίαν και σκληραγωγίαν του σώματος. Και κατά μεν τον χειμώνα απελιθούτο από το ψύχος, κατά δε το θέρος εφλογίζετο από τον υπερβολικόν καύσωνα. Εκάλυπτε δε το σώμα του με ενδύματα τρίχινα, διο και εκ τούτου έλαβε την επωνυμίαν Τριχινάς. Όθεν δια των πόνων τούτων όχι μόνον ενίκησε τας μηχανάς και απάτας των δαιμόνων, αλλά και χάριν έλαβε παρά Θεού ο αοίδιμος εν τη προσκαίρω ταύτη ζωή ευρισκόμενος. Μετά δε τον θάνατόν του αναβρύει μύρον ευώδες ο τάφος του εις όλους όσοι μετά πόθου και ευλαβείας προστρέχουσιν εις αυτόν και δια του μύρου εκείνου λαμβάνουσι την ιατρείαν παντός πάθους ψυχής τε και σώματος.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Οσιομάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ του Εσφιγμενίτου.

Αγαθάγγελος ο ένδοξος του Χριστού νέος Οσιομάρτυς, της Αίνου το βλάστημα και της σεβασμίας Μονής του Εσφιγμένου το καύχημα, ήθλησεν εν Σμύρνη ολίγον προ της Ελληνικής Επαναστάσεως. Τούτου τον θαυμάσιον Βίον και το υπέρ της αγάπης του Χριστού Μαρτύριον μετά πολλής της προσοχής ακούσατε, ίνα πολλήν και υμείς την ωφέλειαν λάβητε. Διότι και ειδικώτερον δια το Μαρτύριον του μακαρίου τούτου Νεομάρτυρος Αγαθαγγέλου, αλλά και γενικώτερον δι’ όλα τα Μαρτύρια και τους Βίους των επί Τουρκοκρατίας διαλαμψάντων Αγίων γνωστόν είναι εις πάντας ποίαν ωφέλειαν επροξένησαν ταύτα εις το πολυπαθές γένος ημών, κατά τους σκοτεινούς χρόνους της δουλείας.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, ο Όσιος ΣΥΜΕΩΝ ο Ηγούμενος της εν Άθω Ιεράς Μονής του Φιλοθέου, ο μονοχίτων και ανυπόδητος, ο και κτίτωρ της εν τω όρει του Φλαμουρίου Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, εν ειρήνη τελειούται.

Συμεών ο εν Οσίοις Οσιώτατος και εν Αγίοις Αγιώτατος Πατήρ ημών ο της εν Άθω Ιεράς Μονής του Φιλοθέου ηγουμενεύσας πρώην και είτα κτίτωρ γενόμενος της εν τω όρει Φλαμούριον του Πηλίου και πλησίον της Ζαγοράς Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, ο μονοχίτων και ανυπόδητος, ο ουράνιος αυτός άνθρωπος και επίγειος Άγγελος, εγεννήθη εις το χωρίον Βαθύρρευμα το πλησίον της Αγυιάς του Βόλου κείμενον περί το έτος αφ΄ (1500) από Χριστού, απ’ αυτού δε και ωρμήθη εις τους δι’ αγάπην Χριστού ασκητικούς και υπέρ άνθρωπον αγώνας, περί των οποίων καταλεπτώς ακούσατε.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΤΡΥΦΩΝΟΣ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Τρύφων ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο Κωνσταντινουπόλεως Αρχιεπίσκοπος έζησεν επί του βασιλέως Ρωμανού του νέου, του υιού Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογεννήτου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 959 – 963.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΕΩΡΓΙΟΥ Επισκόπου Πισιδίας του Ομολογητού.

Γεώργιος ο Όσιος Πατήρ ημών ο Επίσκοπος Πισιδίας έζησε κατά τους χρόνους των εικονομάχων, αφιερωμένος ων παιδιόθεν εις τον Θεόν. Ένεκα δε της υπερβολικής αρετής του εχειροτονήθη Επίσκοπος Πισιδίας. Επειδή δε εκ συνεργείας του διαβόλου εκινήθη εις την Εκκλησίαν του Θεού η αίρεσις των εικονομάχων και επέμποντο πανταχού γράμματα, ίνα συναχθώσι ταχέως εις την Κωνσταντινούπολιν άπαντες οι Αρχιερείς, μετέβη εκεί και ο Άγιος ούτος· επειδή δε δεν εδέχθη να συμφωνήση με τους αιρετικούς και να αρνηθή την των αγίων Εικόνων προσκύνησιν, τούτου ένεκα κατεδικάσθη εις εξορίαν και κακοπάθειαν, εις την οποίαν διανύσας το υπόλοιπον της ζωής του, απήλθε προς Κύριον, ίνα παρ’ Εκείνου λάβη της ομολογίας τον στέφανον.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του εν Πέργη της Παμφυλίας.

Θεόδωρος ο Άγιος ούτος Μάρτυς του Χριστού ήτο επί της βασιλείας Αντωνίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ - ρξα΄ 9138 – 161), καταγόμενος εκ Πέργης της Παμφυλίας. Κατά την εποχήν εκείνην ήτο ηγεμών τις εις την Πέργην, Θεόδωρος καλούμενος, όστις συνήθροιζε τους νέους της επαρχίας και τους έστελλεν εις τον βασιλέα της Ρώμης Αντωνίνον, δια να τους κάμνη στρατιώτας του. Ελθόντες δε οι στρατολόγοι εις την Πέργην απήντησαν καθ’ οδόν και τον μακάριον τούτον Θεόδωρον, ιδόντες δε αυτόν ανδρείον είπον μεταξύ των· «Ίδε αληθώς νεανίας, ο οποίος δύναται να σώση και άλλους εν πολέμω». Ταύτα δε ειπόντες έσπευσαν να θέσουν εις έργον την σκέψιν των· δι’ ο και συνέλαβον αυτόν. Ο δε Άγιος τους ηρώτησε· «Τι θέλετε, αδελφοί;» Και εκείνοι του απήντησαν· «Ο ηγεμών σε θέλει».

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΥ του Ιεροσολυμίτου.

Συγκεχυμένα φέρονται παρά τοις Συναξαρισταίς τα περί του Αγίου τούτου Ιερομάρτυρος Παφνουτίου, καθότι άλλοι μεν ταυτίζουν τούτον προς τον μέγαν Αιγύπτιον Αναχωρητήν Παφνούτιον, τον κατά την κε΄ (25^ην) του Σεπτεμβρίου εορταζόμενον (βλ. τομ. Θ΄ έκδ. α΄ σελ. 492 – 505, έκδ. β΄ σελ. 534- 548), έτεροι δε άλλον θεωρούσι τούτον από εκείνον. Παρά τισι Συναξαρισταίς διαφέρει και η ημέρα της μνήμης αυτού, καθότι άλλοι μεν σημειούσι ταύτην κατά την σήμερον ιθ΄ (19^ην) Απριλίου (Συναξαριστής Οσίου Νικοδήμου, Μηναία κ.λ.π.), άλλοι δε κατά την αύριον κ΄ (20^ην) Απριλίου αναγράφουσιν αυτήν (Λαυρεωτικός Κώδιξ Ι΄ 70 ΙΔ΄ αιώνος, Κώδιξ 53 Μονής Βλατέων ΙΕ΄ αιώνος και άλλοι). Εν τω Συναξαριστή του Οσίου Νικοδήμου η μνήμη αυτού σημειούται άνευ τινός Υπομνήματος· τούτ’ αυτό ακολουθεί και εις τα Μηναία.