Τη ΚΕ΄ (25η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΕΤΡΟΥ του Ησυχαστού.

Πέτρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη από γονείς ευσεβείς κατά την Μαύρην Θάλασσαν. Αφού δε συνέζησε μόνον επτά έτη μετά των γονέων του, όλον το επίλοιπον διάστημα της ζωής του διήνυσεν εις την φιλοσοφίαν και άσκησιν. Και πρώτον μεν ηγωνίσθη εις την Γαλατίαν· έπειτα χάριν ιστορίας και περιηγήσεως επήγεν εις την Παλαιστίνην. Αφού δε προσηυχήθη εκεί εις όλους τους ιερούς και Αγίους Τόπους, κατέβη εις την Αντιόχειαν και κλεισθείς εντός κελλίου τινός, επρόσεχεν εις τον εαυτόν του, διαλεγόμενος και συνομιλών με τον Θεόν πάντοτε δια της ιεράς προσευχής, χωρίς να τρώγη άλλο τι φαγητόν ειμή μόνον ολίγον άρτον και αυτόν ζυγισμένον και να πίνη ολίγον ύδωρ· αλλά και ταύτα τα ολίγα έτρωγε και έπινεν ανά δύο ημέρας.

Τη ΚΕ΄ (25η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΥ.

Μερκούριος ο ένδοξος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Δεκίου, Γάλλου και Ουαλεριανού, καταγόμενος μεν από την γην της Ανατολής, συνηριθμημένος δε με το στράτευμα το ονομαζόμενον των Μαρτησίων, υιός υπάρχων Σκύθου τινός, Γορδιανού καλουμένου, όστις ήτο μεν Χριστιανός, αλλά κεκρυμμένος και ο βασιλεύς δεν το εγνώριζε. Mετά τον θάνατον του πατρός του, νέος έτι ων ο Άγιος και ανδρείος εις τους κατά των εχθρών πολέμους, εστάλη υπό του βασιλέως με το στράτευμα να πολεμήση κατά βαρβάρων· βλέπων δε ότι αυτοί ήσαν πολλοί εσυλλογίζετο τι να πράξη. Τότε του εφάνη λευκοφόρος και ωραιότατος Άγγελος Κυρίου, όστις κρατών ξίφος εις την δεξιάν του χείρα το έδωκε του νέου, λέγων:

Τη ΚΕ΄ (25η) Νοεμβρίου, μνήμη της Αγίας και ενδόξου Μεγαλομάρτυρος του Χριστού ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ.

Αικατερίνα η ένδοξος του Χριστού Μεγαλομάρτυς ήτο από την μεγαλόπολιν Αλεξάνδρειαν, ήθλησε δε κατά τον καιρόν των ασεβών βασιλέων Μαξιμιανού, Μαξεντίου και  Μαξιμίνου των βασιλευσάντων κατά τα έτη τε΄ - τιγ΄ (305 – 313). Ο Βίος αυτής και το Μαρτύριον είναι τόσον θαυμαστός, γλυκύς και ηδύτατος, ώστε πάσα ψυχή, ήτις μετά προσοχής αναγινώσκει και ακροάται αυτόν, ευφραίνρται και δροσίζεται και πολύν τον καρπόν συγκομίζει. Η ελπίς της συγκομίσεως των καρπών γεμίζει θάρρος τον γεωργόν και τον κάμνει να μη συλλογίζεται ποσώς κόπον και ιδρώτα, ούτε πάσαν άλλην χειμέριον κακοπάθειαν, αλλά να υπομένη καρτερικώς τας θλίψεις των ανέμων και των υδάτων και αυτής της χιόνος την δριμύτητα, αναμένων μετά πόθου πολλού το θέρος να απολαύση τους καρπούς του. Με την ελπίδα του προσκαίρου κέρδους οι έμποροι, δια να πολλαπλασιάσουν τα χρήματα, δεν συλλογίζονται κακοπάθειαν ουδέ βάσανον, αλλ’ υπομένουν διαφόρους κινδύνους θαλάσσης και στερεάς, και χάνουσι πολλοί την ζωήν των ματαίως και ανωφελώς.