Γεννάδιος ο Όσιος ούτος Πατήρ ημών, ότε ήτο δοχειάρης εν τη Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου, συνέβη εν έτος έλλειψις ελαίου τοσαύτη, ώστε έμεινε μόνον και μόνον εις πίθος πλήρης ελαίου. Ο δε Όσιος, επιθυμών ίνα φυλάξη το τελευταίον τούτο έλαιον δια τας κανδήλας της Εκκλησίας, ήρχισε να υστερή τους αδελφούς, αλλ’ ο Καθηγούμενος της Μονής, έχων ελπίδας βεβαίως εις την βοήθειαν της Θεοτόκου, εις την Οποίαν και είναι αφιερωμένη η Ιερά Μονή αύτη, διέταξεν ίνα δίδη ελευθέρως έλαιον εις τους αδελφούς και ο δοχειάρης υπήκουσεν εις το του Καθηγουμένου αυτού πρόσταγμα. Ημέραν δε τινά, ότε ο Όσιος Γεννάδιος ενόμιζεν ότι έμελλε να εύρη και τον τελευταίον εκείνον πίθον του ελαίου κενόν, εύρεν αυτόν εξ εναντίας μετά θαυμασμού μεγάλου πλήρη ελαίου, το οποίον υπερεκχειλίσαν έρρεεν εκ του πίθου αφθόνως και τοσούτον ώστε εξήρχετο εκ των θυρών του δοχείου (αποθήκης)· τότε άπαντες εδόξασαν τον Θεόν και την Υπεραγίαν Θεοτόκον, την ούτω μητρικώς φροντίζουσαν υπέρτων τιμώντων Αυτήν και εξ όλης ψυχής ηυχαρίστησαν Αυτήν ενώπιον της Εικόνος τής ευρισκομένης και τότε εν τω Δοχείω (αποθήκην τροφίμων).Έκτοτε δε η Αγία αύτη Εικών ακινήτως ευρίσκεται εν τω ιδίω Δοχείω θαυμάσιον και άρρητον εκπέμπουσα ευωδίαν. Ο δε Όσιος Γεννάδιος μετά το θαύμα, πλήρης ημερών γενόμενος, εν ειρήνη ετελειώθη.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2020
Τη ΙΖ΄ (17η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου ΖΑΧΑΡΙΟΥ του Σκυτοτόμου και ΙΩΑΝΝΟΥ, και διήγησις πάνυ ωφέλιμος.
Ιωάννης τις ένδοξος και περιφανής εις τα του κόσμου, καταφρονήσας όλας τας του βίου ηδονάς, διήγε βίον ταπεινόν και μοναχικόν. Και σχολάζων εις τα του Θεού πράγματα εφρόντισε να αρέση εις μόνον τον Θεόν, καταγινόμενος μεν πάντοτε εις προσευχάς και δεήσεις, εκτεινόμενος δε και προκόπτων εις μεγαλύτερα κατορθώματα. Επειδή δε μαζί με τα άλλα αυτού κατορθώματα είχεν απαραίτητον έργον και το να αγρυπνή όλην την νύκτα εις τους Ναούς του Κυρίου, δια τούτο νύκτα τινά επήγεν εις τον εν Κωνσταντινουπόλει μέγαν Ναόν της του Θεού Λόγου Σοφίας, και ευρών κεκλεισμένας τας θύρας, εκάθισεν εις εν εκεί παρακείμενον κάθισμα, διότι ήτο πολύ κουρασμένος, και εκεί καθήμενος ανεγίνωσκε χαμηλή τη φωνή την διατεταγμένην Ακολουθίαν.
Τη ΙΖ΄ (17η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΛΑΖΑΡΟΥ, του ζωγράφου.
Λάζαρος ο Όσιος αυτός Πατήρ ημών έγινεν παιδιόθεν Μοναχός και έμαθε την ζωγραφικήν τέχνην και προς την σκληραγωγίαν και την εγκράτειαν, την οποίαν μετεχειρίζετο, επεμελείτο ο αοίδιμος ακόμη και την ελεημοσύνην, διο και της Ιερωσύνης εδέχθη το χάρισμα. Αφού δε έγινεν Ιερεύς, κατεπολέμησεν όλας τας αιρέσεις και τοσαύτας θλίψεις υπέμεινεν όχι μόνον από τους Νεστοριανούς, τους Ευτυχιανιστάς και τους Διοσκορίτας, αλλά και από τους εικονομάχους, ώστε δεν δύναται τις να τας αφηγηθή δια λόγου, αλλά και εις την Ρώμην εστάλη, όπως βοηθήση εις τα πατρικά και αποστολικά δόγματα, τα οποία επολεμούντο υπό των εικονομάχων. Επιστρέψας δε από την Ρώμην εις την Κωνσταντινούπολιν μεγαλοπρεπώς, πάλιν απεστάλη εις Ρώμην δια τας αυτάς υποθέσεις, και κατά το μέσον της πορείας του ασθενήσας εκ των ανωμαλιών του καιρού παραδίδει την ψυχήν του εις χείρας Θεού. Το τίμιον αυτού σώμα ανακομισθέν ύστερον κατετέθη εις το Μοναστήριον το καλούμενον Ευάνδρου.
Τη ΙΖ΄ (17η) Νοεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Νεοκαισαρείας του θαυματουργού.
Γρηγόριος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών της Νεοκαισαρείας το καύχημα ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σοε΄ (275), εκ γονέων Ελλήνων και απίστων ειδωλολατρών αναβλήσας, ώσπερ και το ρόδον εξ ακανθών εξέρχεται. Πολλάκις δε εξήλθον εξ απίστων γονέων παίδες πιστοί προς τον Θεόν και ευγνώμονες, οίτινες, δια την καλήν των προαίρεσιν, ως συνετοί και φρόνιμοι διέγνωσαν τον Ποιητήν της κτίσεως από τα πάνσοφα αυτού και θαυμάσια δημιουργήματα, καθώς ο μέγας Αβραάμ και έτεροι πλείστοι, οίτινες ευηρέστησαν αυτόν.