Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ του Θαυματουργού, του εν τη εν Πάτμω Ιερά Μονή Ιωάννου του Θεολόγου ασκήσαντος εν η και το τίμιον αυτού απόκειται Λείψανον.

Χριστόδουλος ο του Δεσπότου Χριστού θαυμαστός και γνήσιος δούλος κατήγετο από τα περίχωρα της ε Βιθυνία της Μικράς Ασίας λαμπράς και περιφανούς πόλεως Νικαίας, εις την οποίαν εγεννήθη κατά τους τελευταίους χρόνους της βασιλείας του αυτοκράτορος Βασιλείου Β΄ του Βουλγαροκτόνου (976 – 1025). Οι γονείς αυτού ήσαν ευσεβείς και Ορθόδοξοι και εκαλούντο ο μεν πατήρ Θεόδωρος, η δε μήτηρ Άννα, οίτινες, αφού τον εγέννησαν, ωνόμασαν αυτόν κατά το Άγιον Βάπτισμα, Ιωάννην.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΝΙΝΑ του Θαυματουργού.

Ανίνας ο Όσιος Πατήρ ημών, αν και εκ νεαράς αυτού ηλικίας ήτο εντελώς αμαθής, ηγάπησε την πραότητα και την ησυχίαν και ησύχαζε κατ’ ιδίαν. Δεκαπενταετής δε την ηλικίαν έμεινεν ορφανός γονέων· όθεν, αφήσας τον κόσμον και πάντα τα εν τω κόσμω, έφυγεν εις την έρημον και ευρών Μοναχόν τινά Μαϊουμάν ονομαζόμενον, ο οποίος είχεν υπερβπλικήν ακτημοσύνην, έμεινε παρ’ αυτώ αγρυπνών και προσευχόμενος.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ του εν Κιλικία.

Ιουλιανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο εκ της πόλεως των Αναζαρβέων, κειμένης εν τη Δευτέρα των Κιλίκων επαρχία, υιός πατρός μεν ειδωλολάτρου, βουλευτού το αξίωμα, μητρός δε Χριστιανής, υπό της οποίας εμυήθη εις την Πίστιν του Χριστού και επεδίδετο εις την μελέτην των Θείων Γραφών. Όταν δε έφθασεν εις το δέκατον όγδοον έτος της ηλικίας του, παρέστη εις τον ηγεμόνα Μαρκιανόν και επειδή δεν κατεδέχθη να θυσιάση εις τα είδωλα, εδάρη εις διάφορα μέρη του σώματος και ερρίφθη εις την φυλακήν. Συμβουλευθείς δε παρά της μητρός του ενεδυναμώθη υπ’ αυτής εις το Μαρτύριον και ερωτηθείς δεύτερον απεκρίθη ότι επιμένει εις την Πίστιν του Χριστού μέχρι θανάτου· διο ετέθη εντός σάκκου, γεμάτου από άμμον και θανατηφόρα ζωϋφια και ερρίφθη εις το μέσον του πελάγους, λαβών ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, ο Άγιος Μάρτυς ΠΑΠΑΣ κρεμασθείς εν δένδρω τελειούται.

Πάπας ο Άγιος Μάρτυς βλέπων την οικουμένην, ότι εκλυδωνίζετο ολόκληρος υπό της ειδωλολατρίας, παρέστη εις τον άρχοντα της πόλεως και σφοδρώς ήλεγξε τούτον δια τας πράξεις του. Όθεν, δια την θερμήν παρρησίαν, μεθ’ ης ωμολόγησε τον Χριστόν και κατήσχυνε τον άρχοντα, ερρίφθη κατά γης και εδάρη με ραβδία εις όλον το σώμα και εις το πρόσωπον. Μετά ταύτα εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίσθη με σιδηρούς όνυχας. Ύστερον εκάρφωσαν εις τους πόδας του σιδηρά υποδήματα και με αυτά εβίαζον αυτόν να περιπατήση πολύν δρόμον. Τελευταίον έδεσαν αυτόν εις εν δένδρον άκαρπον, το οποίον ευθύς εβλάστησε φύλλα και άνθη και καρπούς και εκεί επάνω παρέδωκε την μακαρίαν ψυχήν του εις χείρας Θεού, λαβών ούτω ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον, το δε άγιον αυτού Λείψανον έχει η Λυκαονία, χαίρουσα και αγαλλομένη δι’ αυτό.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Μαρτίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΣΑΒΙΝΟΥ του Αιγυπτίου.

Σαβίνος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς ήτο Αιγύπτιος την πατρίδα, καταγόμενος εξ Ερμουπόλεως της Αιγύπτου, έζησε δε κατά τους χρόνους Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305). Επειδή δε ο Άγιος εζητείτο υπό των ειδωλολατρών, αφ’ ενός μεν διότι μεγάλως υπελήπτοντο και εξετίμων αυτόν οι Χριστιανοί, αφ’ ετέρου δε διότι ήτο εκ του πρώτου γένους της πόλεως, προσέτι δε και διότι υπερείχε των άλλων κατά τον ζήλον της Πίστεως, δια τούτο και εκρύπτετο μετά των άλλων Χριστιανών εις οικίαν τινά έξω της πόλεως κειμένην.