Τη ΙΣΤ΄ (16η) Οκτωβρίου μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΛΟΓΓΙΝΟΥ του Επισκόπου.

Λογγίνος, ο Άγιος Μάρτυς, ο Εκατόνταρχος, ήτο Ιουδαίος το γένος, ζων κατά τας ημέρας της ενσάρκου οικονομίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, υπηρέτει δε ως εκατόνταρχος εις την υπηρεσίαν του Πιλάτου. Ούτος κατά την ημέραν καθ’ ην ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δια την άπειρον αυτού ευσπλαγχνίαν εσταυρώθη κατά το ανθρώπινον δια να μας λυτρώση από την προπατορικήν παράβασιν, προσετάχθη από τον Πιλάτον να φυλάττη μετά των στρατιωτών του το Σώμα του Ιησού. Και οι μεν Μαθηταί και Απόστολοι του Κυρίου δια τον φόβον των Ιουδαίων έφυγαν, ο δε μακάριος Λογγίνος παραμείνας πλησίον του Εσταυρωμένου και βλέπων τα σημεία και άπειρα θαύματα, άπερ έγιναν εις εκείνην την σωτήριον Σταύρωσιν, ήτοι τον σεισμόν, την του ηλίου εις σκότος μεταβολήν, τους ανοιγέντας τάφους και τους εξ αυτών εκπηδήσαντας νεκρούς ανεβόησε μετά μεγάλης φωνής ειπών· «Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος» (Ματθ. κζ:54).

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, ο Άγιος ΕΥΘΥΜΙΟΣ ο Νέος ο από Αγκύρας, ο κτίτωρ της παρά την Θεσσαλονίκην Μονής των Περιστερών, εν ειρήνη τελειούται.

Ευθύμιος ο Όσιος και θεοφόρος Πατήρ ημών ο νέος εγεννήθη επί των ημερών της βασιλείας του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου, του βασιλεύσαντος εν έτει ωιγ΄ -  ωκ΄ (813-820), εις κώμην τινά της Γαλατίας πολυάνθρωπον και πλουσίαν ονομαζομένην Οψώ. Οι γονείς αυτού ήσαν περιφανείς και οι τα πρώτα φέροντες της κώμης ταύτης, ήτις ήτο συνοικισμένη πλησίον της Αγκύρας, πρωτευούσης νυν της Τουρκίας. Ωνομάζοντο Επιφάνιος και Άννα, είχον δε και δύο θυγατέρας, ων η μεν πρεσβυτέρα Μαρία η δε νεωτέρα Επιφανία εκαλούντο. Ο δε Άγιος εις το ιερόν βάπτισμα έλαβε το όνομα Νικήτας.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, διήγησις περί αθλήσεως ΜΟΝΑΧΟΥ τινος υποτακτικού και ότι, δια να εκπέση ούτος της υπακοής, δεν ηξιούτο παρά Θεού τελείας της δόξης.

Μοναχός τις ευρίσκετο εις Σκήτην, υποτασσόμενος εις Γέροντα επί έτη τινά. Φθονήσαντος δε του δαίμονος, παρεξετράπη ποτέ της προς τον Γέροντα υπακοής, χωρίς να είναι ουδεμία εύλογος και δεδικαιολογημένη αφορμή. Όθεν επιτιμηθείς υπό του Γέροντος και κανονισθείς δια την παρακοήν του, κατεφρόνησε και αυτό το δοθέν επιτίμιον και τον κανόνα. Καταβάς λοιπόν εις την Αλεξάνδρειαν, συνελήφθη ως Χριστιανός από τον εκεί ευρισκόμενον ειδωλολάτρην άρχοντα· και αφ’ ου εξεδύθη το μοναχικόν σχήμα, ηναγκάζετο να θυσιάση εις τα είδωλα. Επειδή δε ο άρχων δεν ηδύνατο να καταπείση αυτόν, πρώτον μεν προσέταξε να τον δέρωσιν ασπλάγχνως με νεύρα βοών, έπειτα δε προσέταξε να τον αποκεφαλίσωσι. Τούτου δε γενομένου, έρριψαν το σώμα του έξω της πόλεως, δια να το φάγωσιν οι κύνες.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών και Ομολογητής ΒΑΡΣΟΣ, Επίσκοπος Εδέσσης, εν ειρήνη τελειούται.

Βάρσος ο Όσιος Πατήρ ημών διέλαμψεν ως άλλος αστήρ κατά την αρετήν και τα θαύματα, όχι μόνον εις την Έδεσσαν, την ιδίαν του επαρχίαν, αλλά και εις την Φοινίκην και εις την Αίγυπτον και εις την Θηβαϊδα, και έγινε περιβόητος εις όλας τας επαρχίας ταύτας. Όθεν την φήμην τούτου μαθών ο βασιλεύς Ουαλεντιανός, εν έτει τξδ΄ (364), και ότι είναι ζηλωτής του της Αγίας Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας δόγματος προσέταξε να εξορισθή εις την νήσον Άραδον.

Τη ΙΕ΄ (15η) Οκτωβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΑΒΙΝΟΥ Επισκόπου.

Σαβίνος ο μακάριος Πατήρ ημών δια τας πολλάς του αρετάς έγινεν Επίσκοπος. Έπειτα μισών τας ταραχάς, αίτινες παρακολουθούσι το επισκοπικόν αξίωμα, έφυγεν εις τας ερήμους. Και τόσους πολλούς αγώνας εποίησεν ο αοίδιμος, ώστε έγινε και αυτουργός πολλών θαυμάτων δια της Χάριτος του Θεού· διότι ασθενείας ιάτρευε, δαίμονας εδίωκε και τα μέλλοντα προέλεγεν. Όθεν ωφελήσας πολλούς και πείσας αυτούς δια της διδασκαλίας του να αφήσωσι τον κόσμον και τους γονείς των και να υπηρετώσιν εις τον Χριστόν δια της μοναχικής πολιτείας, εν ειρήνη ανεπαύθη.