Παύλος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών δεν ήτο ούτε ένδοξος και πλούσιος εις τα του κόσμου, αλλ΄ ούτε και πτωχός· οι δε γονείς αυτού έζων με αυτάρκειαν των της παρούσης ζωής αγαθών, όθεν και εξεπαίδευσαν αυτόν εις τα ιερά γράμματα. Όταν δε ούτος έφθασεν εις ηλικίαν, έκρινεν ότι είναι συμφέρον εις αυτόν να αφήση τον κόσμον και να υπάγη εις τι Μοναστήριον της πατρίδος του. Ενδυθείς λοιπόν το θείον και Αγγελικόν Σχήμα των Μοναχών, ηγωνίζετο να πράξη όλας τας αρετάς και εξαιρέτως την μακαρίαν υπακοήν· τοσούτον δε υπερέβαλεν όλους τους εκεί Μοναχούς, δοχείον γενόμενος του Αγίου Πνεύματος, ώστε ετέλεσεν εν παράδοξον και δι΄ αυτού εφάνη εις τους αδελφούς, ότι έχει κεκρυμμένην εις την ψυχήν του μεγάλην τινά και υψηλήν εργασίαν, είναι δε τούτο το παράδοξον το εξής. Ημέραν τινά αυτός ομού με άλλους τινάς αδελφούς έτυχε να διαλύση πίσσαν εντός χαλκίνου αγγείου και επειδή είδεν αυτήν να φουσκώση, όταν έβραζε και να χύνεται έξω, δεν είχον δε εκεί ούτε ξύλον, ούτε άλλο τι κατάλληλον μέσον, δια να αναμοχλεύση την πίσσαν και να καταπαύση τον βρασμόν αυτής, και μη υποφέρων ο μέγας ούτος την απώλειαν της πίσσης και την ζημίαν του Μοναστηρίου, εξεγύμνωσε την χείρα του και έβαλεν αυτήν εντός του αγγείου.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2020
Τη Ζ΄ (7η) του Δεκεμβρίου, οι Άγιοι ΤΡΙΑΚΟΣΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ, οι εν Αφρική, ξίφει τελειούνται.
Τριακόσιοι όντες τον αριθμόν οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Ζήνωνος εν έτει υοδ΄ (474). Άρχων δε και εξουσιαστής της Αφρικής (του πανισχύρου δηλαδή τότε κράτους των Βανδάλων ή Βανδήλων) ήτο ο αρειανός Ονώριχος, ο γενόμενος διάδοχος του πατρός αυτού Γιζερίχου. Τούτον λοιπόν τον Ονώριχον έπεισαν οι δύο Αρειανοί Επίσκοποι, Κύριλλος και Βαλλινάρδης (εν άλλοις Βυλιμάνδης), να εγείρη διωγμόν μέγαν κατά των Ορθοδόξων· ήτο δε ο διωγμός αυτός τόσον φοβερός, ώστε υπερέβη και αυτούς τους επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού γενομένους. Διότι προσέταξεν ο θηριώδης εκείνος τύραννος να διωχθώσιν όλοι οι Ιερείς των εν τη Αφρική δεκαπέντε πόλεων, αφού πρότερον αφηρέθησαν από τας Εκκλησίας των Ορθοδόξων όλα τα ιερά άμφια και κειμήλια.
Τη Ζ΄ (7η) του Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΥ.
Αθηνόδωρος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού εν έτει 290 καταγόμενος από την Συρίαν της Μεσοποταμίας, εγένετο δε εκ νεαράς ηλικίας Μοναχός. Ούτος διαβληθείς ως Χριστιανός εις τον άρχοντα Ελεύσιον και τον Χριστόν ομολογήσας, τεντώνεται ανά μέσον δύο στύλων και κατακαίεται με ανημμένας λαμπάδας εις όλα τα μέλη του σώματός του. Έπειτα με πεπυρωμένους σιδηρούς βώλους κατακαίεται εις τας μασχάλας και με άγκιστρα σιδηρά αγκιστρούται από την ρίνα και απλούται επί χαλκίνου πεπυρωμένου τάπητος, τον οποίον παραδόξως μετέβαλεν ο Άγιος από καυστικόν εις ψυχρόν. Είτα βάλλεται εντός χαλκίνου πεπυρωμένου ταύρου εκ του οποίου αβλαβής εφυλάχθη υπό θείου Αγγέλου· ομοίως εφυλάχθη ανώτερος και από άλλας βασάνους. Όθεν προσείλκυσεν εις την Πίστιν του Χριστού πεντήκοντα άνδρας ειδωλολάτρας, ύστερον δε πάλιν άλλους τριάκοντα. Τελευταίον απεφασίσθη να αποκεφαλισθή ο του Χριστού Αθλητής· επειδή όμως παρελύθη εκείνος, ο οποίος έμελλε να τον αποκεφαλίση και έπεσε κάτω οιονεί νεκρός μετά του ξίφους του, άλλος να πλησιάση δεν ετόλμα· δια τούτο ο Άγιος προσευχηθείς, παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, λαβών παρ΄ αυτού του Μαρτυρίου τον στέφανον.
Τη Ζ΄ (7η) του Δεκεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Επισκόπου Μεδιολάνων.
Αμβρόσιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη κατά το έτος τμ΄ (340) εις Μεδιόλανα της Ιταλίας, όπου και δια τας πολλάς του αρετάς κατέστη Επίσκοπος και από των οποίων ως αστήρ φωτεινότατος κατηύγασεν άπασαν την οικουμένην με το φως της διδασκαλίας του εκπληρώσας εις εαυτόν την εντολήν του Κυρίου την λέγουσαν· «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ε: 16). Τούτο δε δεν είπε μόνον προς τους Αποστόλους ο Κύριος, αλλά και προς πάντας τους διαδόχους αυτών Αρχιερείς, οι οποίοι πρέπει να λάμπωσιν ως το φως κατά τας αρετάς, ίνα βλέποντες οι άνθρωποι την χριστομίμητον αυτών πολιτείαν δοξάζωσι τον Θεόν. Όσοι δε Αρχιερείς δεν φυλάττουσι τας εντολάς του Κυρίου, καν εγγράμματοι και διδάσκαλοι είναι, αλλοίμονον εις αυτούς! Διότι δεν είναι Ποιμένες, αλλά λύκοι άρπαγες προβατόσχημοι και θέλουν καταπατηθή ως άλας άχρηστον και ανωφελές· «ου γαρ οι ακροαταί του νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ, αλλ΄ οι ποιηταί» καθώς λέγει ο θείος Παύλος (Ρωμ. β΄ 13). Και ο Δεσπότης λέγει· «όστις γαρ αν ποιήση το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς, αυτός μου αδελφός και αδελφή και μήτηρ εστίν» (Ματθ. ιβ: 50). Και αλλαχού λέγει· «Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την Βασιλείαν των ουρανών αλλ΄ ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν ουρανοίς» (Ματθ ζ :21). Και πάλιν λέγει· «ος δ΄ αν ποιήση και διδάξη, ούτος μέγας κληθήσεται» (Ματθ. ε: 19).