Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων τριών χιλιάδων και εξακοσίων είκοσιν οκτώ ΜΑΡΤΥΡΩΝ.

Οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες ευρέθησαν κεκρυμμένοι εις βουνά και σπήλαια της Νικομηδείας εν έτει 290, τους οποίους αφού πρότερον εβασάνισεν ο βασιλεύς Μαξιμιανός με διαφόρους βασάνους, τελευταίον τους εθανάτωσε και ούτως έλαβον της αθλήσεως τους αμαράντους στεφάνους.

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΘΑΘΟΥΗΛ και ΒΕΒΑΙΑΣ.

Θαθουήλ και Βεβαία οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εις τον καιρόν Αδριανού βασιλέως εν έτει ριζ΄ (117), από τους οποίους ο Θαθουήλ ήτο ιερεύς της δαιμονικής πλάνης, διδαχθείς δε από ένα Επίσκοπον προσέδραμεν εις την πίστιν του Χριστού· όθεν δια την αιτίαν ταύτην δέρεται με ραβδία από τον τοπάρχην Αύγαρον και τυφλούται τους οφθαλμούς· είτα δεθείς οπίσω τας χείρας, πλήττεται εις την κοιλίαν· κρεμασθείς δε από την μίαν χείρα, ξέεται και καίεται υποκάτω με πυρ· έπειτα τεθείς εις όργανον μηχανικόν, πριονίζεται από την κεφαλήν και φονεύεται με μάχαιραν, ομού με την αδελφήν του Βεβαίαν.

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΕΝΤΥΡΙΩΝΟΣ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ, ΑΜΜΙΑΝΟΥ και ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ, ορμωμένων εκ κώμης Κανδαύλης.

Κεντυρίων και οι συν αυτώ Άγιοι Μάρτυρες δια την εις Χριστόν ομολογίαν βασανίζονται πρώτον με διαφόρους βασάνους υπό Μαξιμιανού βασιλέως, εν έτει σπη΄ (288), έπειτα ρίπτονται μέσα εις λουτρόν ανημμένον και διαφυλαχθέντες αβλαβείς υπό θείου Αγγέλου κόπτονται τους πόδας με πέλεκυν. Είτα ριφθέντες μέσα εις την πυράν, τελειούνται εν Κυρίω.

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, η Αγία ΕΡΜΙΟΝΗ μία των τεσσάρων θυγατέρων Φιλίππου του Αποστόλου εν ειρήνη τελειούται.

Ερμιόνη η Αγία του Χριστού Παρθενομάρτυς ήτο θυγάτηρ του Αγίου Αποστόλου Φιλίππου, ενός των επτά Διακόνων, του βαπτίσαντος τον ευνούχον της βασιλίσσης Κανδάκης. Ούτος είχε τέσσαρας θυγατέρας, περί ων ο Ευαγγελιστής Λουκάς εις τας Πράξεις μαρτυρεί, ότι ήσαν παρθένοι προφητεύουσαι (Πρ. κα: 9). Εκ τούτων η Ερμιόνη και η Ευτυχίς μετέβησαν εις την Ασίαν προς αναζήτησιν του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου. Μη ευρούσαι δε τούτον, επειδή είχεν ήδη μεταθέσει αυτόν ο Θεός ως τον Ενώχ και τον Ηλίαν, εύρον αντ’ εκείνου τον μαθητήν του Αποστόλου Παύλου Πετρώνιον, υφ’ ου και εδιδάσκοντο μιμούμεναι τας αρετάς του. Μετήρχετο δε η Ερμιόνη την ιατρικήν τέχνην· διο και πολλοί προσέτρεχον προς αυτήν και ιατρεύοντο με την επίκλησιν του ονόματος του Χριστού.

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου και Θεόπτου ΜΩΫΣΕΩΣ.

Μωϋσής ο Προφήτης και θεόπτης, ο υπέρτατος των φιλοσόφων και ο σοφώτατος των νομοθετών και των ιστοριογράφων απάντων ο αρχαιότατος, κατήγετο εκ φυλής Λευϊ· ο πατήρ του ωνομάζετο Αμράμ και η μήτηρ του Ιωχαβέδ, εγεννήθη δε εις την Αίγυπτον το αφοα΄ (1571) π. Χ. Εις την Αίγυπτον οι Ισραηλίται είχον εγκατασταθή από της εποχής του Ιωσήφ, όστις είχεν αναγορευθή υπό του Φαραώ αντιβασιλεύς. Ο Ιωσήφ εκάλεσεν εις την Αίγυπτον τον πατέρα του Ιακώβ και τους αδελφούς του. Έκτοτε αυτοί και οι απόγονοί των παρέμενον εις την Αίγυπτον. Μετά τον θάνατον του Ιακώβ οι Ισραηλίται επληθύνθησαν τόσον, ώστε απετέλεσαν έθνος μέγα. Ο αγαθός εκείνος Φαραώ της Αιγύπτου, όστις είχεν ανυψώσει τον Ιωσήφ εις το αξίωμα της αντιβασιλείας, απέθανεν, ανέβησαν δε εις τον θρόνον άλλοι Φαραώ, οι οποίοι ουδέν εγνώριζον περί του Ιωσήφ. Φοβούμενος λοιπόν ένας νέος Φαραώ την αύξησιν των Ισραηλιτών εσκέφθη να καταστρέψη αυτούς δα παντός τρόπου. Όθεν κατέθλιβεν αυτούς και επέβαλλε διαφόρους σκληράς και απανθρώπους εργασίας.

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΒΑΒΥΛΑΣ ο εν Νικομηδεία διδάσκαλος συν τοις ογδοήκοντα τέσσαρσι παισί ξίφει τελειούται.

Βαβύλας ο αγιώτατος διδάσκαλος έζη, όταν ο βασιλεύς Μαξιμιανός ευρίσκετο εις την Νικομήδειαν και εκίνει διωγμόν κατά των Χριστιανών εν έτει (298). Τότε από τον φόβον των εκρύπτοντο οι Χριστιανοί, προσελθών δε εις τον Μαξιμιανόν εις από τους ειδωλολάτρας λέγει: «Βασιλεύ, κάτωθεν μιας κρυπτής γέφυρας κάθηται γέρων τις, ονόματι Βαβύλας, και διδάσκει τα των αφρόνων Χριστιανών παιδία να σέβωνται μεν τον Εσταυρωμένον, να αποστρέφωνται δε τους θεούς».

Τη Δ΄ (4η) Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ, Επισκόπου Αντιοχείας, και των συν αυτώ Τριών Παίδων.

Βαβύλας ο ιερώτατος και θαυμάσιος Μάρτυς, διαδεχθείς κατά τον Ευσέβιον (βιβλ. στ΄ κεφ. κθ΄) τον Ζεβίνον, αρχιεράτευεν εις τον αγιώτατον θρόνον της Αντιοχείας κατά τας ημέρας του ασεβεστάτου Νουμεριανού, όστις δεξάμενος την βασιλείαν από τον πατέρα του Κάρον, εν έτει σπγ΄ (283), διεδέχθη και όλην την ασέβειαν εκείνου. Ευθύς όθεν ως εβασίλευσεν ο μιαρός εκείνος εκίνησε μέγαν διωγμόν εναντίον των Χριστιανών, και τους εθανάτωνε με πικρότατον θάνατον. Ελθών δε ο ασεβής ούτος και εις την Αντιόχειαν, έκαμνε και εκεί τας ακαθάρτους θυσίας του εις τον μιαρόν ναόν της Δάφνης, ως ο πατήρ του σατανάς τον εδίδαξεν, ηθέλησε δε να μιάνη και Εκκλησίαν των Χριστανών εισερχόμενος εις αυτήν. Ούτος ο μιαρός εκτός των άλλων κακών έκαμε και τούτο· τον υιόν του βασιλέως των Περσών, τον οποίον είχε λάβει ως όμηρον δια την μετά των Περσών ειρήνην και τον οποίον έφερε μαζί του, αθετών πάντα νόμον ανηλεώς κατέσφαξεν, ούτω δε μεμολυσμένος από τον φόνον και από τας θυσίας των ειδώλων ηθέλησε να υπάγη να μολύνη και την Εκκλησίαν των Χριστιανών, νομίζων τούτο μέγα κατόρθωμα προς θεραπείαν των δαιμόνων.