ΕΙΣ ΤΟ φύλλον τοῦ Ο.Τ. τῆς 10ης Ἰουλίου
2015 (ἀρ. φ. 2077) ἐδηµοσιεύσαµεν ἐκτενὲς ἄρθρον-ἀπάντησιν µὲ τίτλον «Περὶ τοῦ
ζητήµατος τῆς πνευµατικῆς δικαιοδοσίας τοῦ Ἁγίου Ὄρους» ἔπειτα ἀπὸ ἐπιστολὴν ἀναγνώστου,
ὁ ὁποῖος µᾶς ἐφιστοῦσε τὴν προσοχὴν εἰς τὴν διαδεδοµένην ἀλλὰ ἐσφαλµένην ἄποψιν
ὅτι «Τὸ Ἅγιον Ὄρος ὑπάγεται ἀνέκαθεν ἐκκλησιαστικῶς καὶ πνευµατικῶς στὸ Οἰκουµενικὸ
Πατριαρχεῖο καὶ µνηµονεύεται τὸ ὄνοµα τοῦ ἑκάστοτε Πατριάρχη». Εἰς τὴν ἀπάντησίν µας κατεδείξαµεν ὅτι ἕως τουλάχιστον τὸ
1313 µ.Χ. ὁ Οἰκ. Πατριάρχης δὲν εἶχε καµίαν ἀπολύτως δικαιοδοσίαν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος,
διότι ἡ Χερσόνησος τοῦ Ἄθω ὑπήγετο πάντοτε κανονικῶς εἰς τὴν ἐπισκοπὴν Ἱερισσοῦ
καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἱερισσοῦ ὡς ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος εἶχε τὰ δικαιώµατα
µνηµονεύσεως, ἱεροτελεστιῶν καὶ χειροτονιῶν. Τὰ κατωχυρωµένα ἱστορικῶς καὶ
κανονικῶς δικαιώµατα τοῦ Μητρ. Ἱερισσοῦ, ὄχι µόνον δὲν συνεπάγονται
κατάργησιν τοῦ αὐτοδιοικήτου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ ἐνίσχυσιν αὐτοῦ. Αὐτὸ ἀπέδειξεν
ἡ ἱστορία, καθὼς ὡς Μητροπολίτης –καὶ µάλιστα ἀνίσχυρος- δὲν ἠδύνατο νὰ ἐπεµ-
βαίνη (ἄλλωστε ὅσες φορὲς τὸ ἐπεδίωξε δὲν ἐπέτυχε τίποτε, ἐφόσον δὲν διέθετεν οὔτε
τὸ δικαίωµα ἀλλὰ οὔτε τὴν δύναµιν) καὶ ἁπλῶς προσεφέρετο ὁ ἴδιος εἰς τὴν
διάθεσιν τῶν Ἱ. Μονῶν. Ἀντιθέτως πρὸς τὸν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος ἀπέκτησε µεγάλον
ἔλεγχον κατὰ τὴν Τουρκοκρατίαν καὶ ἔφθασεν εἰς τὸ σηµεῖον νὰ ἐπιθυµῆ νὰ ὑπαγάγη
τὸ Ἅγιον Ὄρος εἰς τὴν ἄµεσον δικαιοδοσίαν του, πρᾶγµα τὸ ὁποῖον δὲν ἐπέτυχε,
µετὰ ἀπὸ ἀντιδράσεις Ἁγιορειτῶν. Τὰ δικαιώµατα τοῦ Μητρ. Ἱερισσοῦ ἀπετέλουν ἐξασφάλισιν
τῶν Ἁγιορειτῶν, διότι διεσφάλιζαν τὴν τήρησιν τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, δηλ. τοῦ
ἐδαφικοῦ κριτηρίου διὰ τὴν ἀποφυγὴν ὁποιασδήποτε ὑπερορίας ἀντικανονικῆς
πράξεως καὶ τὴν µετατροπὴν τοῦ Ἄθω εἰς κάποιου εἴδους Πατριαρχικοῦ
«παποβικαριάτου».