Τη Ζ΄ (7η) του μηνός Οκτωβρίου, οι Όσιοι ΕΝΕΝΗΚΟΝΤΑ ΕΝΝΕΑ Πατέρες, οι εν τη νήσω Κρήτη ασκήσαντες, εν ειρήνη τελειούνται, ων επισημότερος εστιν ο θείος ΙΩΑΝΝΗΣ ο κατ’ εξοχήν Ερημίτης καλούμενος.

 Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ο επιλεγόμενος Ερημίτης και οι συν αυτώ έτεροι ενενήκοντα οκτώ Όσιοι Πατέρες, οι σήμερον ομού εορταζόμενοι, της μεγαλονήσου Κρήτης το καύχημα, και προστάται αυτής και υπερασπισταί και φύλακες ανύστακτοι, Συνασκηταί όντες, ηξιώθησαν και οι ενενήκοντα εννέα να τελειωθώσιν ομού κατά την σήμερον εν δόξη κατά τρόπον καινοφανή και θαυμάσιον και να λάβουν άπαντες ομού και ίσους τους στεφάνους της ασκήσεως· αλλ’ ακούσατε απ’ αρχής την υπόθεσιν, ίνα πολλήν την αγαλλίασιν λάβητε.

Τη Ζ΄ (7η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΟΛΥΧΡΟΝΙΟΥ.

Πολυχρόνιος ο Άγιος Ιερομάρτυς κατήγετο από την επαρχίαν την λεγομένην Γαμφανίτου, ο δε πατήρ αυτού ωνομάζετο Βαρδάνιος, γεωργός ων κατά την τέχνην. Παιδιόθεν ο Άγιος ούτος παρεδόθη από τον πατέρα του δια να μανθάνη τα ιερά γράμματα. Τόσην δε μεγάλην σύνεσιν, φρόνησιν και εγκράτειαν είχεν ο αοίδιμος, έτι παιδίον ων, ώστε ηξιώθη να λάβη και Χάριν παρά Θεού· διότι και ύδωρ ανέβλυσε δια της προσευχής του, επειδή το υπάρχον πρότερον ύδωρ, εκ του οποίου υδρεύοντο αυτός και όλοι οι συμπατριώται του, ήτο μακράν της πόλεως και προυξένει εις αυτούς πολύν κόπον· όθεν δια τούτο προσηυχήθη προς τον Θεόν, και ω του θαύματος! Ανέβλυσε παραδόξως πηγή ύδατος παρά τον οίκον του πατρός του. Όταν δε έφθασεν εις ανδρικήν ηλικίαν , συνηνώθη με τινας εργάτας και μετ’ αυτών επήγεν εις την Κωνσταντινούπολιν. Εργαζόμενος δε με αυτούς τας αμπέλους, εις το διάστημα δύο ή τριών ημερών έτρωγε μόνον άπαξ. Ο δε κύριος των αμπελώνων, βλέπων αυτόν και θαυμάσας τον του Θεού εργάτην, ενετράπη την αρετήν του· όθεν δους εις αυτόν ποσότητα χρημάτων, τον απέστειλε λέγων· «Ύπαγε εις την πατρίδα σου, άνθρωπε του Θεού, και προσεύχου υπέρ εμού». Δια δε την πίστιν και ευλάβειαν, την οποίαν είχε προς αυτόν, εκράτησε την δίκελλαν αυτού, ήτις ενήργησε πολλά θαύματα. Λαβών δε τα χρήματα ο του Χριστού δούλος έκτισε με αυτά μίαν Εκκλησίαν και παρέμενεν εις αυτήν. Ούτος ο Άγιος έζη κατά τας ημέρας κατά τας οποίας συνεκροτήθη εν Νικαία η Αγία και Οικουμενική Πρώτη Σύνοδος, εν έτει τκε΄ (325), και παρευρέθη και ούτος εις αυτήν, γενόμενος πρόμαχος της ευσεβείας. Αναγνώστης δε ων πρότερον, έλαβεν ύστερον και το του Διακόνου και Πρεσβυτέρου αξίωμα. Επειδή δε μετά την τελευτήν του μεγάλου εν βασιλεύσι Κωνσταντίνου έλαβε μεγάλην έκτασιν η αίρεσις του Αρείου, δια τούτο και ο Άγιος ούτος, κρατών στερεά την ευσεβή πίστιν, εσπούδαζε πάντοτε να την αυξάνη και να την στερεώνη. Όθεν οι κακόδοξοι Αρειανοί, βλέποντες αυτόν, κατετήκοντο από τον φθόνον των. Όθεν ημέραν τινά ευρόντες αυτόν ιερουργούντα και παριστάμενον εις το άγιον Θυσιαστήριον, επήδησαν αιφνιδίως εντός αυτού και με τα ξίφη κατέσφαξαν τον αοίδιμον και κατέκοψαν αυτόν και σμίξαντες το μαρτυρικόν αυτού αίμα με το μυστικόν και θείον Αίμα του Κυρίου, παρέπεμψαν αυτόν χωρίς να θέλωσι θυσίαν εις τον Θεόν.     

Τη Ζ΄ (7η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ Πρεσβυτέρου και ΚΑΙΣΑΡΙΟΥ Διακόνου.

Ιουλιανός ο Πρεσβύτερος και Καισάριος ο Διάκονος ήθλησαν όταν ο Κλαύδιος Καίσαρ εβασίλευεν εις την Ρώμην εν έτει σξη΄ (268). Ούτος τόσον ωμός και απάνθρωπος ήτο, ώστε εθανάτωσε και την ιδίαν μητέρα, διότι ήτο Χριστιανή, έκτοτε δε ουδεμία ευσπλαγχνία και έλεος δεν εγένετο πλέον εις τους Χριστιανούς. Κατά την εποχήν εκείνην ελθών και ο μακάριος ούτος Καισάριος από την Αφρικήν εις την πόλιν την ονομαζομένην Ταρρακίναν, και βλέπων τας μυσαράς θυσίας των Ελλήνων, έπτυσεν επάνω εις αυτάς και τας κατεπάτησεν. Όθεν συλληφθείς, ερρίφθη εις φυλακήν.

Τη Ζ΄ (7η) του μηνός Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΣΕΡΓΙΟΥ και ΒΑΚΧΟΥ.

Σέργιος και Βάκχος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του δυσσεβούς βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει 296, στρατιώται ωραίοι την όψιν, νεώτατοι την ηλικίαν, επιφανείς το γένος, λαμπροί την αξίαν και ευγενέστατοι, Ρωμαίοι αμφότεροι, οίτινες ως ανδρείοι είχον μεγάλην τιμήν εις τα βασίλεια, ο δε Μαξιμιανός τους ετίμησε με αξιώματα κάμνων τον Σέργιον πριμικήριον της σχολής των Κιντιλίων και τον Βάκχον σεκουνδικήριον της αυτής σχολής, νομίζων ότι προσεκύνουν ούτοι τα είδωλα, αλλ’ αυτοί ήσαν Χριστιανοί εκ νεότητος, αναμένοντες καιρόν επιτήδειον δια να ομολογήσουν και παρρησία την αλήθειαν.