Γεώργιος ο νέος Αθλητής του Χριστού εγεννήθη εις την πόλιν της νήσου Χίου· ο πατήρ του κατήγετο από εν χωρίον της αυτής νήσου, Πιθυούς καλούμενον, ωνομάζετο δε αυτός Παρασκευάς, η δε μήτηρ του Αγγερού, η οποία αποθανούσα άφησε τον Γεώργιον νήπιον, έως εννέα μηνών· μετά παρέλευσιν δε άλλων εννέα μηνών υπανδρεύθη δεύτερον ο πατήρ του και εδόθη το παιδίον εις την επίσκεψιν και ανατροφής της μητρυιάς, ήτο δε τότε μηνών δεκαοκτώ και ούτως ανετράφη, γνωρίσας ως μητέρα την μητρυιάν. Όταν έφθασε πλέον εις ικανήν ηλικίαν, το έδωκεν εις τεχνίτην, Βισσετζή το όνομα, την ειδικότητα λεπτουργόν, δια να μάθη τέχνην. Κατ’ εκείνον δε τον καιρόν εκτίσθη και ο Ναός του Αγίου Νικολάου εις την νήσον Ψαρά και προσεκλήθη ο Βισσετζής αυτός να τεχνουργήση τα τέμπλα της Εκκλησίας και απελθών εις τα Ψαρά, έλαβε και το παιδίον και εδούλευεν εκεί μαζί του.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2021
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΝΙΚΩΝ, ο Μετανοείτε, εν ειρήνη τελειούται.
Νίκων ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο από τον Πολεμωνιακόν Πόντον, υιός μεγιστάνος τινός. Ακούσας δε την θείαν φωνήν του Κυρίου, την λέγουσαν· «Πας ος αφήκεν οικίας ή αδελφούς ή αδελφάς ή πατέρα ή μητέρα …. Εκατονταπλασίονα λήψεται και ζωήν αιώνιον κληρονομήσει» (Ματθ. ιθ: 29), αφήκεν όλα δια τον Χριστόν και επήγεν εις Μοναστήριον, εις το οποίον μετήλθε πάσαν άσκησιν αρετής ο αοίδιμος και υπερέβαλεν όλους τους άλλους Μοναχούς με την άκραν σκληραγωγίαν. Επειδή δε ο πατήρ του έμαθεν ότι ευρίσκεται εις Μοναστήριον, έστειλεν ευθύς και ηρεύνα όλα τα των Μοναχών ιερά καταγώγια. Όθεν ο Όσιος, τούτο μαθών, εξήλθε του Μοναστηρίου εκείνου και περιήρχετο όλην την Ανατολήν, κηρύττων εις όλους και λέγων· «Μετανοείτε»· δια τούτο έλαβε και την επωνυμίαν, το να επονομάζηται δηλαδή «ο Μετανοείτε». Επήγε δε και εις την νήσον Κρήτην και εκείθεν μετέβη εις την Πελοπόννησον και αφού περιήλθεν όλας τας πόλεις και χώρας της Πελοποννήσου, επήγεν ύστερον εις την πόλιν των Λακώνων· εν αυτή δε τελέσας διάφορα θαύματα, έκτισε Ναόν εις το όνομα του Σωτήρος ημών Χριστού. Όθεν μονάσας εκεί μέχρι τέλους, απήλθε προς ον επόθει Χριστόν, ίνα λάβη παρ’ αυτού τον της αθλήσεως στέφανον.
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΑΚΩΒΟΥ του Αναχωρητού.
Ιάκωβος ο μακάριος ούτος Πατήρ ημών, επιποθών και αγωνιζόμενος ίνα κερδήση τον Χριστόν, πρώτον μεν περιώρισε τον εαυτόν του εντός μικροτάτου οίκου, είτα δε προσηλώσας τον νουν εις την μνήμην και ενθύμησιν του ονόματος του Θεού, προέκοπτε τοιουτοτρόπως εις την τελειότητα της αρετής. Αφ’ ου δε εγυμνάσθη άριστα και απέδειξε την ψυχήν του συνήθη εις τους αγαθούς πόνους και αγώνας της αρετής, ετόλμησε να αναβή και εις τους μεγαλυτέρους αγώνας.
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΑΚΑΚΙΟΣ ο εν τη Κλίμακι εν ειρήνη τελειούται.
Ακάκιος ο Όσιος Πατήρ ημών εμόναζεν εις εν Μοναστήριον της Ασίας, Κελλιβάρα ονομαζόμενον, ευρισκόμενον εις το όρος του Λάτρου, μετεχειρίζετο δε από της νεανικής του ηλικίας την ασκητικήν ζωήν, απλούστατος εις την γνώμην, φρονιμώτατος εις τον λογισμόν και αγαθοπροαίρετος εις όλους τους λόγους του και τας πράξεις του. Ούτος είχεν επιστάτην και Γέροντα Μοναχόν τινα πολύ αμελή, θυμώδη και ανυπομόνητον, και τόσα δεινά και βασάνους εδοκίμαζεν από αυτόν ο αοίδιμος, ώστε ίσως δυσκολεύονται οι περισσότεροι να το πιστεύσωσι, διότι δεν τον ετιμώρει μόνον με ύβρεις και εξουθενώσεις, αλλά τον εβασάνιζε δέρων καθ’ ημέραν και προξενών εις αυτόν πληγάς φοβεράς και αφορήτους.
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ του Παφλαγόνος.
Στυλιανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη εν Παφλαγονία, ηγιασμένος ως άλλος Σαμουήλ εκ κοιλίας μητρός αυτού και ηύξανε και εκραταιούτο εν τη Χάριτι του Χριστού, κατοικητήριον γενόμενος του Παναγίου Πνεύματος. Σάρκα φορών και αυτός ο μακάριος και τον κόσμον οικών, ούτε υπό των επιθυμιών της σαρκός ειλκύσθη, ούτε υπό της ματαιότητος του κόσμου. Κατανοήσας το φθαρτόν της σαρκός και του κόσμου το εφήμερον, δεν ηθέλησε να δουλεύση αυτά ίνα θερίση φθοράν και απώλειαν, αλλά συνετάχθη μετά του κρείττονος, ήτοι της αθανάτου ψυχής και ταύτης απεφάσισε να επιμεληθή εις τον βίον του ίνα κληρονομήση ζωήν αιώνιον. Όθεν ευθύς εξ αρχής «εσκόρπισε, κατά το γεγραμμένον, έδωκε τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. ρια: 9).
Τη ΚΣΤ΄ (26η) Νοεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΑΛΥΠΙΟΥ του Κιονίτου.
Αλύπιος ο Όσιος πατήρ ημών εγεννήθη κατά τας αρχάς στ΄ αιώνος εις την Ανδριανούπολιν της Παφλαγονίας. Τούτου τον υπεράνθρωπον Βίον θέλομεν διηγηθή ενταύθα, επειδή καλόν είναι μεν και θεάρεστον να διηγήται τις των Μαρτύρων τους αγώνας, οίτινες δίδουν πολλήν την ωφέλειαν με τα εξαίρετα παραδείγματα της μεγάλης ανδρείας και της προς τον Θεόν αγάπης, αλλά δεν είναι ολιγώτερον ψυχωφελές και σωτήριον το να γράφωνται οι ασκητικοί πόνοι και ιδρώτες των Οσίων Πατέρων εκείνων, όσοι υπέμειναν δια τον Χριστόν τοσαύτην κακοπάθειαν, κατοικούντες εις τα όρη, τα σπήλαια και τας οπάς της γης, στενοχωρούμενοι, υστερούμενοι και απορούμενοι πάντων των αναγκαίων του σώματος, των οποίων τον ισάγγελον βίον πρέπει έκαστος να θαυμάζη, διότι και αν ακόμη οι Άγιοι Μάρτυρες υπερτερούν τους Οσίους κατά την δριμύτητα των πόνων και την σφοδρότητα των κολάσεων, τας οποίας υπέστησαν, όμως αυτοί πάλιν υπέμειναν καθ’ όλην την ζωήν των πολεμούντες με την σάρκα και με τους ασπλάγχνους και ανελεήμονας δαίμονας, οι οποίοι τους εκόλαζαν καθώς οι τύραννοι εβασάνιζον και έδερον, ελίθαζον και ποικιλοτρόπως εταλαιπώρουν αυτούς, δια τούτο θα γράψωμεν και ημείς ενταύθα τον Βίον του θαυμασίου τούτου και μεγάλου εις την αρετήν Αλυπίου, όστις είναι εις εξ αυτών.