Τη Δ΄ (4η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΒΑΒΥΛΑΣ ο εν Νικομηδεία διδάσκαλος συν τοις ογδοήκοντα τέσσαρσι παισί ξίφει τελειούται.

Βαβύλας ο αγιώτατος διδάσκαλος έζη, όταν ο βασιλεύς Μαξιμιανός ευρίσκετο εις την Νικομήδειαν και εκίνει διωγμόν κατά των Χριστιανών εν έτει (298). Τότε από τον φόβον των εκρύπτοντο οι Χριστιανοί, προσελθών δε εις τον Μαξιμιανόν εις από τους ειδωλολάτρας λέγει: «Βασιλεύ, κάτωθεν μιας κρυπτής γέφυρας κάθηται γέρων τις, ονόματι Βαβύλας, και διδάσκει τα των αφρόνων Χριστιανών παιδία να σέβωνται μεν τον Εσταυρωμένον, να αποστρέφωνται δε τους θεούς». Παρευθύς όθεν εστάλησαν μετ’ αυτού στρατιώται και έφεραν έμπροσθεν του βασιλέως τον διδάσκαλον Βαβύλαν ομού με τους μαθητάς του, ογδοήκοντα τέσσαρας όντας τον αριθμόν· όθεν ο Μαξιμιανός λέγει προς αυτόν· «Διατί, ω γέρον, είσαι τόσον πεπλανημένος και πιστεύεις ένα άνθρωπον βιοθανή και κακοθάνατον, τον οποίον εσταύρωσαν οι Ιουδαίοι;

Τη Δ΄ (4η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Προφήτου και Θεόπτου ΜΩΫΣΕΩΣ.

Μωϋσής ο Προφήτης και θεόπτης, ο υπέρτατος των φιλοσόφων και ο σοφώτατος των νομοθετών και των ιστοριογράφων απάντων ο αρχαιότατος, κατήγετο εκ φυλής Λευϊ· ο πατήρ του ωνομάζετο Αμράμ και η μήτηρ του Ιωχαβέδ, εγεννήθη δε εις την Αίγυπτον το αφοα΄ (1571) π. Χ. Εις την Αίγυπτον οι Ισραηλίται είχον εγκατασταθή από της εποχής του Ιωσήφ, όστις είχεν αναγορευθή υπό του Φαραώ αντιβασιλεύς. Ο Ιωσήφ εκάλεσεν εις την Αίγυπτον τον πατέρα του Ιακώβ και τους αδελφούς του. Έκτοτε αυτοί και οι απόγονοί των παρέμενον εις την Αίγυπτον. Μετά τον θάνατον του Ιακώβ οι Ισραηλίται επληθύνθησαν τόσον, ώστε απετέλεσαν έθνος μέγα. Ο αγαθός εκείνος Φαραώ της Αιγύπτου, όστις είχεν ανυψώσει τον Ιωσήφ εις το αξίωμα της αντιβασιλείας, απέθανεν, ανέβησαν δε εις τον θρόνον άλλοι Φαραώ, οι οποίοι ουδέν εγνώριζον περί του Ιωσήφ. Φοβούμενος λοιπόν ένας νέος Φαραώ την αύξησιν των Ισραηλιτών εσκέφθη να καταστρέψη αυτούς δα παντός τρόπου.

Τη Δ΄ (4η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ, Επισκόπου Αντιοχείας, και των συν αυτώ Τριών Παίδων.

Βαβύλας ο ιερώτατος και θαυμάσιος Μάρτυς, διαδεχθείς κατά τον Ευσέβιον (βιβλ. στ΄ κεφ. κθ΄) τον Ζεβίνον, αρχιεράτευεν εις τον αγιώτατον θρόνον της Αντιοχείας κατά τας ημέρας του ασεβεστάτου Νουμεριανού, όστις δεξάμενος την βασιλείαν από τον πατέρα του Κάρον, εν έτει σπγ΄ (283), διεδέχθη και όλην την ασέβειαν εκείνου. Ευθύς όθεν ως εβασίλευσεν ο μιαρός εκείνος εκίνησε μέγαν διωγμόν εναντίον των Χριστιανών, και τους εθανάτωνε με πικρότατον θάνατον. Ελθών δε ο ασεβής ούτος και εις την Αντιόχειαν, έκαμνε και εκεί τας ακαθάρτους θυσίας του εις τον μιαρόν ναόν της Δάφνης, ως ο πατήρ του σατανάς τον εδίδαξεν, ηθέλησε δε να μιάνη και Εκκλησίαν των Χριστανών εισερχόμενος εις αυτήν.

Τη Γ΄ (3η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, ο Άγιος Νεομέρτυς ΠΟΛΥΔΩΡΟΣ, ο εν τη Νέα Εφέσω μαρτυρήσας εν έτει 1794, αγχόνη τελειούται.

Πολύδωρος, ο μέγας και νεοφανής στρατιώτης του Χριστού, ήτο μεν γέννημα και θρέμμα της Λευκωσίας, της πρώτης των πόλεων της νήσου Κύπρου, πατρός Λουκά προσκυνητού και μητρός Λουρδανούς. Μικρός δε ων την ηλικίαν, εμαθητεύθη τα ιερά γράμματα εις την πατρίδα του, και αφού εμεγάλωσεν, εξελθών της ιδίας του πατρίδος, επραγματεύετο εις την Αίγυπτον, και από εκεί πηγαίνων εις διάφορα μέρη χάριν πραγματείας, έγινε γνώριμος εις πολλούς.

Τη Γ΄ (3η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, η Αγία ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ, θηρίοις δοθείσα και μηδέν βλαβείσα, εν ειρήνη τελειούται.

Βασίλισσα η Αγία διεβλήθη ως Χριστιανή όταν ο Αλέξανδρος ήτο ηγεμών εις την Νικομήδειαν και εκινείτο διωγμός κατά των Χριστιανών. Παρεστάθη όθεν έμπροσθεν του Αλεξάνδρου· ερωτηθείσα δε και παρρησία ειπούσα, ότι είναι ευσεβής, δέρεται εις το πρόσωπον· και επειδή δερομένη ηυχαρίστει τον Θεόν, δια τούτο γυμνώνεται και δέρεται με ραβδία· επειδή δε περισσότερον η Αγία ηυχαρίστει τον Κύριον, εθυμώθη ο ηγεμών περισσότερον, και προστάσσει να απλώσουν την Μάρτυρα και τόσον πολύν την έδειραν, ώστε έγινεν ως να ήτο μία πληγή όλον το σώμα της· έπειτα απέσπασαν το κάτωθι των ποδών της δέρμα.

Τη Γ΄ (3η) του αυτού μηνός Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΘΕΟΚΤΙΣΤΟΥ, συνασκητού του Μεγάλου Ευθυμίου.

Θεόκτιστος, ο Όσιος και μέγας πατήρ ημών, επειδή παιδιόθεν ηγάπησε τον Θεόν, δια τούτο αφήκε την πατρίδα και τους συγγενείς του, και μετέβη εις τους ιερούς και Αγίους Τόπους της Ιερουσαλήμ· φθάσας δε εις την Λαύραν την επονομαζομένην Φαράν, ήτις ήτο μακράν από τα Ιεροσόλυμα εξ μίλια, εύρεν εν κελλίον, μέσα εις το οποίον κλείσας τον εαυτόν του, ανδρείως ηγωνίζετο εναντίον των παθών και δαιμόνων· τότε δε και ο μέγας Ευθύμιος αφήσας τον κόσμον ήλθε και κατώκησε μετά του Οσίου τούτου Θεοκτίστου και ησύχαζεν· ο έρως όθεν, ον είχον και οι δύο δια να αποκτήσουν τας αυτάς αρετάς, και η κοινωνία των αυτών ασκητικών αγώνων, τόσον ήνωσαν με τον δεσμόν της αγάπης τους δύο τούτους Οσίους, ώστε ο εις ευρίσκετο μέσα εις την ψυχήν του άλλου και εις όλα τα πράγματα και οι δύο είχον τα αυτά φρονήματα, και οι δύο εποίουν τα αυτά έργα.