Νικήτας ο νέος Μάρτυς του Χριστού ήτο από την Νίσυρον, η οποία είναι μικρά νήσος, μεταξύ της Κω και της Ρόδου, χριστιανώνγονέων υιός. Ο πατήρ αυτού, ως επισημότερος των άλλων, ήτο προεστώς της νήσου, αλλ’ όμως δια τινα εγκλήματά του τον ενήγαγον εις το κριτήριον και εκεί κρινόμενος και εξεταζόμενος εφοβήθη και επροτίμησεν ο άφρων την πρόσκαιρον ταύτην ζωήν, από την αιώνιον· όθεν αρνηθείς την εις Χριστόν πίστιν, ετούρκευσεν ο άθλιος και ούτως απέφυγε την κρίσιν. Αφού δε ετούρκευσεν αυτός, συνέλαβον οι Αγαρηνοί τα τέκνα του, κατά την συνήθειάν των, και τα ετούρκευσαν· μετά δε των άλλων ετούρκευσαν και τούτον τον Νικήταν, περί του οποίου είναι ενταύθα ο λόγος· ομοίως και η μήτηρ του (δια να μη χωρισθή ίσως από τα τέκνα της) αρνηθείσα τον Χριστόν, εδέχθη τον μωαμεθανισμόν η παναθλία, και όλη η οικογένεια εκείνη παρεδόθη τω Σατανά.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Κυριακή 20 Ιουνίου 2021
Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αφροδισίου.
Αφροδίσιος ο Μάρτυς ήτο εκ της χώρας Κιλικίας, σεβόμενος τον Χριστόν εκ προγόνων· συλληφθείς δε ως Χριστιανός ωδηγήθη εις τον άρχοντα Διονύσιον και ομολογήσας τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, εκάη εις την ράχιν με πεπυρωμένα σίδηρα, είτα ερρίφθη εντός λέβητος πλήρους βεβρασμένου μολύβδου. Έπειτα εκρεμάσθη κατακέφαλα και επειδή εφυλάχθη αβλαβής υπό της θείας χάριτος, εφάνη μία λέαινα εις το θέατρον, η οποία απολυθείσα κατά του Αγίου, τελείως δεν τον έβλαψεν, αλλ’ ωμίλησε με ανθρωπίνην φωνήν και ήλεγξε την σκληρότητα των Ελλήνων. Όθεν δια το τοιούτον θαύμα πολλοί επίστευσαν εις τον Χριστόν, τον οποίον παρρησία ομολογήσαντες απεκεφαλίσθησαν και ούτως ανέβησαν νικηφόροι εις τα ουράνια. Βλέπων δε τούτο ο τύραννος, προσέταξε να σχισθή μία πέτρα και να τεθή ο Άγιος αναμέσον του σχίσματος, ένθα να πιεσθή υπό του ημίσεος όγκου της πέτρας εκείνης, υπηρετούντων εις τούτο πεντηκονταπέντε στρατιωτών. Όθεν ο Άγιος παρευθύς παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού και ούτως έλαβε τον του μαρτυρίου στέφανον.
Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Ιουλιανού του Αιγυπτίου ή Λίβυος.
Ιουλιανός ο εκ Λιβύης του Χριστού Μάρτυς ήτο εις τον καιρόν του Διοκλητιανού, εις εν μέγα Μοναστήριον, όπερ έκτισεν ο ίδιος πλησίον πόλεώς τινος της Αιγύπτου, καλουμένης Αντιούπολις, εις το οποίον Μοναστήριον συνήχθη ολόκληρος μυριάς χριστιανών, όχι μόνον μοναχών, αλλά και λαϊκών αναριθμήτων. Διότι εις όλας τας πόλεις και χώρας είχε κηρυχθή διωγμός μέγας κατά των χριστιανών, οίτινες έφευγαν από τας οικίας των εγκαταλείποντες φίλους και συγγενείς και εκρύπτοντο δια τον φόβον των Ελλήνων ειδωλολατρών εις τα όρη και τα σπήλαια. Εις την πόλιν ταύτην ευρίσκετο ένας ηγεμών, Μαρκιανός ονομαζόμενος, όστις είχε γυναίκα, και υιόν μονογενή, καλούμενον Κέλσιον.
Τη ΚΑ΄ (21η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ του εν Κιλικία.
Ιουλιανός ο του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της πόλεως Αναζάρβου, ήτις ευρίσκεται εν τη Δευτέρα επαρχία της Κιλικίας. Ήτο δε υιός πατρός μεν βουλευτού Έλληνος, μητρός δε χριστιανής, υπό της οποίας εδιδάχθητην κατά Χριστόν ευσέβειαν. Αφού δε κατέγινεν εις την μελέτην των θείων Γραφών δεκαοκταετής προσήχθη εις τον ηγεμόνα Μαρκιανόν και μη πεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εδάρη εις διάφορα μέρη του σώματος, έπειτα δε ερρίφθη εις την φυλακήν. Συμβουλευθείς δε την μητέρα του τι να πράξη, παρεκινήθη υπ’ αυτής να μείνη στερεός εις την πίστιν του Χριστού μέχρι θανάτου. Όθεν ετέθη εντός σάκκου πλήρους άμμου, όφεων και φαρμακερών ερπετών, ούτω δε ερρίφθη εν μέσω του πελάγους και έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον.