Όλα τα τάγματα, των απ’ αιώνος Αγίων,
Προφητών, Αποστόλων, Πατριαρχών, Μαρτύρων, Οσίων, έλαβον Χάριτας και δόξας από
τον επουράνιον Θεόν, διά τας αρετάς τας οποίας είχον, ποτέ όμως δεν έφθασαν να
λάβουν εκείνας τας Χάριτας τας οποίας έλαβεν η Θεοτόκος από τον Υιόν της και
Θεόν. Η Παναγία Παρθένος έλαβεν όχι μόνον όλας τας Χάριτας τας οποίας όλοι ομού
οι Άγιοι έλαβον και τας οποίας ουδείς εξ όλων των άλλων Αγίων ηξιώθη να λάβη,
αλλ’ επί πλέον έλαβε και έν ακόμη πρωτάκουστον χάρισμα, το να υψωθή επάνω από όλην
την υπεξούσιον κτίσιν του Βασιλέως των βασιλέων, να γίνη δηλαδή Βασίλισσα πάσης
της κτίσεως και Μήτηρ του μονογενούς Υιού του Θεού.
Χαίρε λοιπόν, Θεόνυμφε Μαριάμ, πορφυρογέννητε Βασίλισσα
των Αγγέλων. Χαίρε, αργυροχρυσόχοε κρίνε της καθαρότητος. Χαίρε, ευανθέστατε
Παράδεισε μακαρίων ηδονών. Χαίρε, παστάς χρυσοπόρφυρε του Ουρανίου Νυμφίου.
Χαίρε Σύ, ήτις ως βασιλικόν βλάστημα εκ της ρίζης του Ιεσσαί γεννημένη από
άκαρπον κοιλίαν, πρώτον είδες το φως της μακαριότητος, από το φως του Ηλίου,
πρώτον εστάθης πολίτισσα του ουρανού με την ψυχήν, παρά πολίτισσα της γης με το
σώμα, πρώτον θυγάτηρ του προαιωνίου Πατρός, παρά του Ιωακείμ και της Άννης, και
πρίν να πατήσης την γην, κατεπάτησες την κεφαλήν του ιοβόλου δράκοντος. Χαίρε
Σύ, ήτις με θαυμάσιον τρόπον συλληφθείσα από άγονον μήτραν, έλαμψας εις την
κοιλίαν της Μητρός, ως μαργαρίτης εις κόχλον. Εγεννήθης ως όρθρος, στολισμένη
με άνθη ουρανίων αρετών, ηύξανες ως Ήλιος, στεφανωμένη με τας ακτίνας της θείας
Χάριτος, και έζησες ως φοίνιξ, μονοφυές θαύμα της φύσεως εν γεννητοίς γυναικών.
Χαίρε Σύ, ήτις μόνη από όλας τας γυναίκας κατηξιώθης να γίνης Μήτηρ του Θεού
και να βαστάσης εις τον κύκλον της καθαράς Σου γαστρός Εκείνον, ο Οποίος εις
την παντοδύναμον παλάμην Του βαστάζει όλον τούτον τον οικουμενικόν κύκλον.
Κηρύττομεν λοιπόν, ω ευλογημένη Παρθένε, όλη ψυχή και
καρδία τα μεγαλεία Σου ταύτα τα μεγάλα και ασύγκριτα. Κηρύττομεν τας απείρους
Σου αρετάς και τας ανεκλαλήτους χάριτας, τας οποίας εχαρίσατο εις Σε το Πνεύμα
το Άγιον. Κηρύττομεν την ταπείνωσιν και την υπακοήν, με την οποίαν ελάλησας
σήμερον προς τον Γαβριήλ το « Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρημά
σου» ( Λουκ.Α:38), και δια την οποίαν ταπείνωσιν, βλέποντές Σε σήμερον νοερώς
αναβιβαζομένην επάνω εις τον υψηλότατον θρόνον του Υιού Σου, στεφανωμένην
Βασίλισσαν Αγγέλων τε και ανθρώπων, τρέχομεν όλοι με ευλάβειαν και πόθον και
προσκυνούντες την Βασιλείαν Σου, δοξολογούμεν και λέγομεν: «Την τιμιωτέραν των
Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφίμ, την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον
τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον, Σε μεγαλύνομεν».
