Τη ΙΣΤ΄ (16ην) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΦΛΑΒΙΑΝΟΥ.

Φλαβιανός ο Όσιος Πατήρ ημών επήγεν εις την κορυφήν όρους τινός και κτίσας μικρόν κελλίον εκλείσθη εντός αυτού και εκεί διήνυσε εξήκοντα έτη, χωρίς να συνδιαλέγηται μετά τινος και χωρίς να είναι ορατός εις ουδένα· αλλά νεύων τον νουν του εις την καρδίαν του, εφαντάζετο τον Θεόν και εκείθεν ελάμβανε πάσαν παρηγορίαν κατά την προφητείαν την λέγουσαν· «Κατατρύφησον του Κυρίου, και δώσει σοι τα αιτήματα της καρδίας σου» (Ψαλμ. λστ: 4). Είχε δε τόπον τινά εσκαμμένον και εξάγων εκείθεν την χείρα του αδέχετο την κομιζομένην εις αυτόν τροφήν, δια να μη φαίνηται δε εις τους έξωθεν ερχομένους, είχεν εσκαμμένον τον τόπον εκείνον λοξώς και εις σχήμα κυκλοειδές· η δε τροφή του ήτο βεβρεγμένα όσπρια, εκ των οποίων έτρωγεν άπαξ της εβδομάδος.

Με τοιούτον λοιπόν τρόπον έζησεν, ο αοίδιμος, εξήκοντα ολόκληρα έτη, χωρίς να αλλάξη τελείως ούτε την τροφήν του, ούτε την υψηλήν ταύτην πολιτείαν του. Όθεν επλουτίσθη παρά Θεού με την Χάριν των θαυμάτων, διότι δια της προσευχής του μέγιστον δράκοντα εθανάτωσε και ασπίδα απέκτεινε και πλήθος ακρίδων εδίωξεν εκ τινος αγρού, τον οποίον έμελλον να καταφάγωσιν. Ούτος ο Όσιος ηλευθέρωσεν από το δαιμόνιον νέον τινά δαιμονιζόμενον και τον μαστόν γυναικός βλαφθέντα υπό καρκίνου ιάτρευσε και τινα υπό ταύρου πληγέντα και αποθανόντα ανέστησεν. Ούτω λοιπόν διανύσας την ζωήν του ο τρισόλβιος, αντικατέστησε την παρούσαν πολύμοχθον και πρόσκαιρον ζωήν με την αιώνιον και μακαρίαν, εις την οποίαν τώρα ευφραίνεται.