Καίτοι εγίνωσκον την αιτίαν, δι’ ην ο Παπουλάκος ετιμωρείτο ούτως, ηρώτησα όμως αυτόν, ούτος δε μοι είπεν ότι τον εκτύπησεν ο αρχιερεύς και τον εφυλάκισε, διότι ελάλησε προς αυτόν την αλήθειαν.

...Κατά την παραμονή του Παπουλάκου στην Άνδρο κοιμήθηκε ο οικείος ιεράρχης και τον διαδέχθηκε ο Μητροφάνης Οικονομίδης, ο οποίος καταγόταν από την γενέτειρα του Παπουλάκου και ως εκ τούτου γνωρίζονταν από λαϊκοί. Ο Μητροφάνης κατηγορήθηκε ότι ανήλθε στο αρχιερατικό αξίωμα με σιμωνία, δηλαδή πληρώνοντας. Το θέρος του 1855 ο Μητροφάνης ανέβηκε στη Μονή Παναχράντου και δυστυχώς παρεκτράπηκε. Ο τύπος της εποχής αναφέρεται εκτενώς στο τραγικό αυτό επεισόδιο. Καταχωρείται ένα απόσπασμα ανταποκριτή από την Άνδρο:

«Προσεκλήθη εις την Μονήν Παναχράντου και καθ’ ην στιγμήν οι χριστιανοί εδέοντο του Υψίστου μετά κατανύξεως και συντριβής καρδίας, ο λειτουργός Μητροφάνης ραπίζει τον αμαθή και άπειρον ιερομόναχόν του, καταφέρει εις την κεφαλήν του φρενοβλαβούς Π. Μαυρομιχάλη τα εις χείρας του αργυρά δικεροτρίκερα. Εξέρχεται και προσκαλεί τον γέροντα Παπουλάκον, ίνα τον νουθετήση ο χρείαν έχων νουθεσίας και ακούει παρ’ αυτού το «ιατρέ, θεράπευσον πρώτον σεαυτόν». Αλλ’ αντί ενός λόγου του θείου Ευαγγελίου ραπίζει τον δυστυχή αυτόν γέροντα και κατασυντρίβει επί της κεφαλής του παχείαν ράβδον. Είτα καταδεσμεύει αυτόν εις κάθυγρόν τι και σκοτεινόν δωμάτιον της Μονής, όπως εκεί αποδώση τας τελευταίας πνοάς του. Ο παράτολμος Μητροφάνης κατεβαίνει εις την πόλιν και διαδίδει ψευδώς ότι ο πνέων τα λοίσθια γέρων ύβρισε το ιερόν του Βασιλέως πρόσωπον. Μεσολαβήσει του δικηγόρου Ν. Σαριπόλου προς τον απηνή Μητροφάνην, μεταφέρεται ο δυστυχής γέρων εις άλλο δωμάτιον, άλλως ο Χριστοφόρος Παπουλάκος ήθελε κατακλείεσθαι σήμερον εις ένα ψυχρόν τάφον και ο λεγόμενος Ιεράρχης ήθελεν είσθαι ο προφανής του ανθρώπου φονεύς. Και καταλήγει ο εξ Άνδρου διατριβογράφος:                                                    

Περαίνοντες λέγομεν εις την Ιεράν Σύνοδον ότι ούτε ο προσηλυτισμός της ρωμαϊκής προπαγάνδας ούτε αι βιβλικαί εξ Αμερικής εταιρείαι ούτε οι Κίνγκαι(=πρόκειται για ιεραπόστολο από την Δύση που δικάστηκε για προσηλυτισμό στην Ελλάδα) και οι Καϊραι, ούτε άλλος τις εχθρός της αμωμήτου ημών πίστεως βλάπτει τοσούτω καιρίως την Εκκλησίαν του Χριστού, όσω οι τοιούτοι λεγόμενοι στρατιώται Της, οίος ο δεινός ρήτωρ και εύσχημος Θεολόγος Μητροφάνης».                             

Μετά από αυτό το γεγονός ο δικηγόρος Ν. Σαρίπολος ζητά να δει τον τραυματισμένο γέροντα και σημειώνει μεταξύ άλλων στην αναφορά του:  «Περιεργείας χάριν εζήτησα να ίδω τον Παπουλάκον, και τούτο μοι επετράπη. Εις την θέαν λοιπόν ανδρός γέροντος εν καθύγρω κεκλεισμένου δωματίω, και επί της υγράς γης κειμένου, το ράσον αυτού μόνον ως κλίνην έχοντος, πικρώς συνεκινήθην, η δε λύπη μου ηύξησε ότ’ έμαθον ότι ην και ασθενής, και ότι τω εγένετο και αφαίμαξις εκείνην την ημέραν. Καίτοι εγίνωσκον την αιτίαν, δι’ ην ο Παπουλάκος ετιμωρείτο ούτως, ηρώτησα όμως αυτόν, ούτος δε μοι είπεν ότι τον εκτύπησεν ο αρχιερεύς και τον εφυλάκισε, διότι ελάλησε προς αυτόν την αλήθειαν. Τις δε ήτο η κατά Παπουλάκον αλήθεια αύτη; Ότι ο αρχιερεύς ηγόρασε χρήμασι την επισκοπήν, ότι τα δαπανηθέντα, ως εικός, έμελλε να εισπράξη παρά του ποιμνίου του, ίνα μη ζημιωθή, και προς τούτο μάλιστα έφερε τω αρχιερεί και αυτός ο Παπουλάκος την εισφοράν του δραχμήν δραχμήν μίαν».                          

Όμως μετά την πτώση ακολουθεί και η μετάνοια. Ο επίσκοπος Μητροφάνης ζήτησε να μην ταφεί στο καθιερωμένο μέρος ταφής των επισκόπων της Άνδρου, στο χωριό Επισκοπιό, αλλά στη Μονή Παναχράντου, στο Κοιμητήριο του Φωτοδότη, κοντά στον τάφο του Χριστοφόρου(Παπουλάκου), ο οποίος είχε ήδη εκδημήσει….