H Ανάστασις είναι η αρχή, το κέντρον και η ανακεφαλαίωσις όλου του απολυτρωτικού έργου της θείας ευδοκίας.

 Όλαι αι εορταί της Εκκλησίας υπομνηματίζουν τα γεγονότα, που αποτελούν τας διακεκριμένας φάσεις του απολυτρωτικού έργου του Χριστού. Η τελική φάσις είναι η Ανάστασίς Του, την οποίαν ολοκληρώνουν η θεία Ανάληψις και η αγία Πεντηκοστή, καθ’ ην ιδρύεται η Εκκλησία. Αλλ’ η Ανάστασις είναι η αρχή, το κέντρον και η ανακεφαλαίωσις όλου του απολυτρωτικού έργου της θείας ευδοκίας. Η Ανάστασις καθορίζει τι ήμεθα πρότερον, τι εγίναμεν μετά την συνανάστασίν μας και τι οφείλομεν να είμαθα. Είναι τόσον θεμελιώδους σημασίας η Ανάστασις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού δια την ζωήν μας, ώστε εις τον κύκλον του ενιαυτού να την εορτάζωμεν πεντήκοντα δύο φοράς κατά τον λαμπρότερον τρόπον. Εκτός του ότι, οσάκις κοινωνούμεν του τεθεωμένου Σώματος και Αίματος του Χριστού, μυστηριωδώς Πάσχα επιτελούμεν. Η σημασία της Αναστάσεως δεν εξαντλείται εις την αρνητικήν άποψιν, που διατυπώνει ο Απόστολος Παύλος, καθ’ ην «εάν ο Χριστός δεν ανέστη, άρα ματαία ημών η πίστις». Δεν εξαντλείται εις το γεγονός, ότι ο Χριστιανισμός πίπτει ή ίσταται δια της Αναστάσεως ή όχι του Χριστού. Η Ανάστασις αποτελεί τόσον μέγα γεγονός, ώστε χωρίς αυτήν να μη δυνάμεθα να εννοήσωμεν τίποτε από την Ενσάρκωσιν του Θεού Λόγου, ούτε από την χριστιανικήν καθ’ όλου διδασκαλίαν, ούτε από το Πάθος και τον Σταυρόν.

Η Ανάστασις του Κυρίου Ιησού ενοποιεί όλας τας επί μέρους φάσεις της επί γης παρουσίας Του και συμπυκνώνει όλας τας συνεπείας της ενανθρωπήσεώς Του, ως τελικόν σκοπόν και ως θρίαμβον της πνευματικής και ηθικής δυνάμεως. Δια της Αναστάσεως φανερούται τι είναι Θεός και τι άνθρωπος. Μόνον υπό του φωτός της Αναστάσεως δυνάμεθα να αντιληφθώμεν το μεγαλείον του Θεού και το μεγαλείον του ανθρώπου. Προσλαμβάνει ο Θεός την ανθρωπίνην φύσιν, την πεπτωκυίαν και εμπαθή και την θεώνει. Εντεύθεν ο άνθρωπος δεν είναι πλέον «σαρξ και αίμα», αλλά θεός κατά χάριν, είναι «θείας φύσεως κοινωνός». Δεν γίνεται θεός κατά χάριν μετά θάνατον, αλλ’ είναι απ’ εδώ θεός. Ζων εν σαρκί, συμπεριφέρεται ως θεός, ως λέγει Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Ο χρόνος της παρούσης ζωής, μεθ’ όλων των παρακολουθημάτων αυτής, εισέρχεται μεταποιημένος πνευματικώς εντός της αχρόνου αιωνιότητος, προς την οποίαν κατευθυνόμεθα. Η παρούσα ζωή, δια της Αναστάσεως του Χριστού, κατέστη απλούν κλάσμα χρονικόν της μελλούσης, όπου, των «εσόπτρων λυθέντων», θα μετέχωμεν «εκτυπώτερον», δηλ. ουσιαστικώτερον, της ζωής του Χριστού και πληρέστερον θα απολαμβάνωμεν της χορηγηθείσης εντεύθεν μακαριότητος.

Η μακαριότης είναι η εν Θεώ ζωή, που ανέτειλεν από τον Όλβιον Τάφον του Χριστού, ως χαρά, ως ειρήνη, ως φως, ως αγάπη, που αποτελούν όχι απλώς θεία δωρήματα, αλλά χορηγίας ενυποστάτων θείων ενεργειών, αι οποίαι διήκουν εις ολόκληρον την ψυχήν και το πνεύμα και τον νουν.