«Αὐτὰ γράφονται ἐν πλήρει συνειδήσει τῶν ἱστορικῶν ὄντως στιγμῶν ποὺ ζοῦμε, ἀπὸ τὶς ἀρνητικὲς καὶ καταστροφικὲς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐνέργειες καὶ ἐκδηλώσεις. Ἐν πλήρει συνειδήσει ἐπίσης τῶν εὐθυνῶν καὶ τῶν συνεπειῶν αὐτῆς μας τῆς στάσεως. Προτιμοῦμε νὰ διωκόμεθα καὶ νὰ συκοφαντούμεθα, παρὰ νὰ μένουμε σιωπηλοὶ καὶ ἀφωνότεροι ἰχθύος μπροστὰ στὴν ἐμφανῆ κακοποίηση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, νὰ εἴμαστε μὲ τοὺς Ἁγίους, παρὰ νὰ ἔχουμε τὴν φιλία καὶ τὴν συμπάθεια τῶν φιλοπαπικῶν καὶ λατινοφρόνων». Πολλοί πλέον «διαπιστώνουν ὅτι κινδυνεύει πλέον ἡ ἀκεραιότητα τῆς ἀλήθειας, ὅτι οἱ μνημονευόμενοι στὴ Θ. Λειτουργία ἐπίσκοποι, ὡς ἐγγυητὲς τῆς ἐν τῇ πίστει ἑνότητος δὲν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, δὲν εὑρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τοὺς πρὸ αὐτῶν Ἁγίους, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ εἶναι ἀκοινώνητοι, ὡς κοινωνοῦντες μὲ τοὺς ἀκοινωνήτους» (Ζήση Θεόδ., Κακὴ Ὑπακοή…, σελ. 23).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου