Εἶναι πρωτοφανὲς γεγονὸς στὴν δισχιλιετὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱεραρχία νὰ σιωπᾶ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ νὰ συμπορεύεται δεκαετίες μὲ τὴν αἵρεση !!!

Ἡ παναίρεση (κατὰ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς) τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι μιὰ κατάσταση ὑπαρκτή, ποὺ οἱ ἐπίσκοποί μας ἀρνοῦνται νὰ ἐξετάσουν καὶ νὰ καταδικάσουν Συνοδικά. Εἶναι πρωτοφανὲς γεγονὸς στὴν δισχιλιετὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ Ἱεραρχία νὰ σιωπᾶ ἐν καιρῷ αἱρέσεως καὶ νὰ συμπορεύεται δεκαετίες μὲ τὴν αἵρεση.

Ὡς φυσικὴ συνέπεια ἔρχεται ἡ ραγδαία ἐπικράτηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τὰ ὀρθόδοξα αἰσθητήρια τοῦ λαοῦ, διαγράφοντας ἀπὸ τὶς συνειδήσεις τῶν χριστιανῶν –διὰ καθημερινῶν λόγων καὶ πράξεων τῶν ἡγετῶν της– τὴν ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ εἰσάγοντας «νέα» δῆθεν ὁδὸ σωτηρίας, διάφορη ἀπὸ ἐκείνη τῶν Ἁγίων.Ἡ σταδιακὴ ἐπικράτηση τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ συντελεῖται μὲ τὴν ὑλοποίηση τῆς οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ Οικ. Πατριαρχείου τοῦ 1920 καὶ ὅσων ἐφεξῆς δρομολογήθηκαν, ἀλλὰ καὶ ὅσων ἐθέσπισε ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος. Αὐτὸ σημαίνει πὼς σταδιακὰ γίνεται ἀλλαγὴ τῶν ἀρχῶν τῆς θεμελιώδους Πίστεως· ὅλο καὶ περισσότερο ἀμφισβητεῖται ὅτι ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται μὲ τὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ ἀποτελεῖ τὴν μοναδικὴ «κιβωτὸ τῆς Σωτηρίας» καὶ ἐμπεδώνεται στὶς συνειδήσεις τῶν πιστῶν ἡ θέση ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συναποτελεῖ μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες τῶν παπικῶν καὶ προτεσταντῶν (ὁρατῶς ἢ ἀοράτως) τὴν Ἐκκλησία.