«Ορθόδοξος Τύπος» : διακοπή του μνημοσύνου του Οικουμενικού και αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των συμφωνούντων μαζί του, αλλά και των σιωπώντων.

Θεραπεία  όχι μόνον διάγνωσις

Το κακό με τον Οικουμενισμό, αυτή την παναίρεσι και την πανθρησκεία της εποχής μας, παράγινε. Και πολλές δεκάδες Αγιορείτες ιερομόναχοι και μοναχοί εξηγέρθησαν και απηύθυναν ανοικτή επιστολή προς τους ηγουμένους και τους αντιπροσώπους των είκοσι Ιερών Μονών στην Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους. Στην επιστολή καταγγέλουν τις απαράδεκτες σχέσεις των οικουμενιστών ηγετών της Εκκλησίας με τους αιρετικούς, και ιδίως τους Παπικούς. Και προτείνουν τη διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των συμφωνούντων με αυτόν, αλλά και των σιωπώντων Επισκόπων.                                                                                  

Η εν λόγω ανοικτή επιστολή Αγιορειτών πατέρων κέντρισε την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους και με ανακοίνωσί της προέβη και αυτή σε καταγγελία των τεκταινομένων εις βάρος της Ορθοδόξου Πίστεως.                                                                                                                                                                        

Καλά και τα δύο αγιορειτικά κείμενα. Κάνουν καλή διάγνωση της νόσου, που έχει προσβάλει τους οικουμενιστές ηγέτες της Εκκλησίας και δεν ξέρουν τι λένε και τι κάνουν προς σκανδαλισμό και απώλεια ψυχών. Αλλ΄ η διάγνωσι της νόσου, την οποία κάνουμε όλοι οι πιστοί και όχι μόνον οι Αγιορείτες, δεν είνε αρκετή. Απλώς με διάγνωσι της νόσου δεν θεραπεύεται ο ασθενής. Για να θεραπευθή ο ασθενής, χρειάζονται φάρμακα ή και χειρουργική επέμβασι. Για δε τη θεραπεία της νόσου του Οικουμενισμού, της  επικινδυνότερης και χειρότερης νόσου στο χώρο των αιρέσεων, φάρμακα και χειρουργική επέμβασι είνε ό,τι συνιστούν με την ανοικτή επιστολή τους οι θερμότεροι στην πίστι δεκάδες Αγιορείτες πατέρες, η διακοπή δηλαδή του μνημοσύνου του Οικουμενικού και αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και των συμφωνούντων μαζί του, αλλά και των σιωπώντων.           

Θα εφαρμόσουν, όμως, τη θεραπευτική αγωγή κατά της νόσου του Οικουμενισμού οι Αγιορείτες πατέρες; Και, κατά πρώτον, θα παύσουν το μνημόσυνο του αρχιοικουμενιστού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως; Στην ανακοίνωσι της Ιεράς Κοινότητος, αντί να απειλήται παύσι του μνημοσύνου του Πατριάρχου, περιέχονται γι΄ αυτόν κολακευτικοί λόγοι, που μειώνουν την αξία της ανακοινώσεως και κάνουν ευσεβείς να την χαρακτηρίζουν ως γλυκανάλατη. Αγιορείτες πατέρες! Οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας πολέμησαν όχι μόνο τις αιρέσεις, αλλά και τους αιρετικούς προσωπικώς και ονομαστικώς. Γιατί σεις αποφεύγετε να ελέγξετε προσωπικώς και ονομαστικώς τους οικουμενιστές, τους προδότες της Πίστεως; Και γιατί, αντιθέτως, τους μνημονεύετε ευφήμως;                                                                                                           

Θα παύσουν τουλάχιστον το μνημόσυνο του Πατριάρχου οι ιερομόναχοι, οι οποίοι υπέγραψαν την ανοικτή επιστολή προς τους ηγουμένους και τους αντιπροσώπους των Ι. Μονών του Αγίου Όρους, και πρότειναν την παύσι του μνημοσύνου; Ακούστηκε, ότι ούτε άλλοι Αγιορείτες ούτε αυτοί θα παύσουν το μνημόσυνο του Πατριάρχου. Αλλά γιατί; Τι φοβούνται; Δεν έχουν κάψει την καλύβα τους; Όχι, είπαν μερικοί. Διότι δεν ζουν σε καλύβες, ζουν σε βασιλικά ανάκτορα με ανέσεις. Αυτή η μομφή θυμίζει ένα λόγο του Σατανά, που με το στόμα δαιμονιζομένου προσώπου φώναζε: «Εγώ διέλυσα τα μοναστήρια. Δεν είνε τα σημερινά μοναστήρια αυστηρά, όπως τα αρχαία μοναστήρια. Τα σημερινά μοναστήρια είνε της καλοπέρασης». Τα δύο κείμενα των Αγιορειτών πατέρων δεικνύουν κάποια αφύπνισι. Αλλά θα προχωρήσουν οι Αγιορείτες σε παύσι του μνημοσύνου του Πατριάρχου; Φοβούμεθα μήπως η αφύπνισι είνε στιγμιαία, μήπως οι πατέρες γυρίσουν από το άλλο πλευρό και συνεχίσουν τον ύπνο…                                                                                       

Άλλοτε το Άγιον Όρος έδωσε κραταιές μάχες για την πίστι, ανέδειξε ομολογητές και μάρτυρες, και δικαίωσε το χαρακτηρισμό του «ακρόπολις της Ορθοδοξίας». Αλλά κατά τους τελευταίους χαλεπούς καιρούς δεν έδωσε κραταιές μάχες για την Πίστι. Και γι΄ αυτό οι φόβοι, που εκφράζονται σ΄ αυτό το άρθρο, είνε δικαιολογημένοι. Και οι αναφερόμενες μομφές ανθρώπων και του Σατανά εναντίον των μοναχών και των μοναστηριών δυστυχώς ανταποκρίνονται προς την πραγματικότητα, αλλ΄ ευτυχώς εν μέρει μόνο. Διότι και στους καιρούς τούτους της μεγάλης αποστασίας υπάρχουν και μοναχοί και μοναστήρια, που με την πνευματικότητά τους τιμούν τον μοναχισμό. Αυτοί δε οι μοναχοί και αυτά τα μοναστήρια, βλέποντας, ότι το κακό με τον Οικουμενισμό και τις προδοσίες της Πίστεως παράγινε, θα εξεγερθούν και θα δώσουν μάχη για την Πίστι και για τη σωτηρία των ψυχών τους. Ξέρουν οι καλοί μοναχοί και τα καλά μοναστήρια, ότι το πρώτο, που ζητεί ο Θεός, είνε η υπεράσπισι της Πίστεως, και θα το πράξουν. Δεν θα εκλείψουν στην Ορθοδοξία στρατιώτες. Αρχίζουν να ανάβουν φωτιές κατά της παναιρέσεως και πανθρησκείας του Οικουμενισμού. Και το Άγιο Πνεύμα θ΄ αναρριπίση τις φωτιές και θα μεγαλώσουν και θα επεκταθούν και θα κάψουν τους αμετανοήτους Οικουμενιστές και προδότες της Πίστεως. Ας μη απελπιζώμεθα λοιπόν. Μηδείς θραυέτω της ψυχής μας το εύελπι. Τελικώς νικά η Πίστις. Αυτό αποδεικνύει η Ιστορία. Οι Οικουμενιστές είνε ανιστόρητοι.