Ο μαρτυρικός θάνατος των 13 Οσιομαρτύρων της Καντάρας και οι πολλαπλοί πνευματικοί και εθνικοί κίνδυνοι.

Το 13ο αιώνα η Κύπρος καταδυναστευόταν από τους τότε κατακτητές της Φράγκους. Ο  Ορθόδοξος κληρος διωκόταν βάναυσα και ο λαός εταλαιπωρείτο αφόρητα, για να εξαναγκαστεί να φραγκέψει, να δεχθεί δηλαδή τον Πάπα. Κύριο στήριγμα του λαού στον αγώνα του να μη χάσει την εθνική του αυτοσυνειδησία και την Ορθόδοξη Πίστη του υπήρξαν κατά κύριο λόγο Άγιοι Μοναχοί, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους 13 Οσιομάρτυρες της Μονής της Παναγίας της Κανταριώτισσας. Για την εμμονή τους στην Ορθόδοξη Πίστη και Παράδοση φυλακίστηκαν από την Λατινική-Παπική εξουσία της Κύπρου στις φυλακές της Λευκωσίας, όπου παρέμειναν για 3 χρόνια, υφιστάμενοι απάνθρωπα και απερίγραπτα μαρτύρια. Τελικά τους καταδίκασαν σε θάνατο, τους αφήρεσαν τα άγια σχήματά τους, τους έδεσαν τα πόδια σε άγρια άλογα, τους λιθοβόλησαν και κατόπιν τους έσυραν πάνω στις κοφτερές πέτρες της κοίτης του ξεροπόταμου Πεδιαίου, κτυπώντας τους ταυτόχρονα χωρίς έλεος με ραβδιά. Τέλος, τα κατακομματιασμένα σώματα των Αγίων τα έρριξαν στις φλόγες μεγάλης φωτιάς, που άναψαν και με αυτόν τον τρόπο ετελειώθησαν. Έτσι παρέδωσαν στα χέρια του Θεου τη μακάρια ψυχή τους και δέχτηκαν απ’ Αυτόν τριπλούς τους στεφάνους: Των Οσίων, των Ομολογητών και των Μαρτύρων. Η ημέρα της τελείωσής τους ήταν η 19 Μαίου του έτους 1231.

 Ο μαρτυρικός θάνατος των 13 αυτών Οσιομαρτύρων σε όλους μας και σε όλους τους αιώνες διασαλπίζει ότι η διαφορά Ορθοδοξίας και Παπισμού δεν είναι καθόλου μικρή, όπως θέλουν πολλοί να την παρουσιάζουν, και να υποδέχονται τον «Άγιο Πατέρα», το θηρίο της Αποκαλύψεως, στα χώματα της αγιοτόκου Ελλάδος μας. Από θεολογικής και σωτηριολογικής απόψεως η διαφορά αυτή είναι τόσο μεγάλη, όση ακριβώς είναι η απόσταση, που χωρίζει τον Παράδεισο από την Κόλαση. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο προτίμησαν οι Άγιοι Μοναχοί το θάνατο, παρά να δεχθούν τον Πάπα της Ρώμης.
 Οι αγωνίες για τους πολλαπλούς πνευματικούς και εθνικούς κινδύνους που απειλούσαν τότε την αιματοβαμμένη Κύπρο, απειλούν και τώρα την πατρίδα μας και τον όπου γης Ορθόδοξο Ελληνισμό. Τσακάλια προβατόσχημα και λύκοι άγριοι του εκσυχρονισμού, μάς έχουν κατακλύσει από παντού,  με το δήθεν αίτημα και την ανάγκη να ακολουθήσουμε την πορεία των άλλων  «προηγμένων λαών». Ποιων προηγμένων λαών; Αυτών, όπου επίσημοι άρχοντές τους παντρεύονται με άνδρες και όχι με γυναίκες, όπως έγινε στην  «πολιτισμένη» Νορβηγία της οποίας ο υπουργός Οικονομικών παντρεύτηκε επίσημα με άνδρα; Ώ, της παραφροσύνης του εκσυχρονισμού! Να ακολουθήσουμε τους ναρκομανείς της Ολλανδίας και την παιδοπορνείαν των Βέλγων και τον εκφυλισμόν της Δανίας; Ποια πρότυπα θα ακολουθήσουμε, για να είμαστε σύγχρονοι; Την ανωμαλία, τον εκφυλισμό, την αθεία, την σατανολατρία και όλα τα άλλα πρότυπα βίου; Μήπως τα Σόδομα και τα Γόμορα της Β. Αμερικής θα έχουμε ως υποδείγματα βίου;

Η Εκκλησία του Ιησού Χριστού μας, η Ορθοδοξία μας, εδέχετο και δέχεται αλλεπάλληλα πλήγματα από τους αιρετικούς όλων των εποχών. Από τους Αρειανούς, τους Μονοφυσίτας, τους εικονομάχους, τους Φραγκολατίνους, τους Οικουμενιστάς. Το δένδρο της Ορθοδοξίας εποτίσθη με το αίμα των Μαρτύρων και Νεομαρτύρων διατηρώντας έτσι αναλλοιώτους τους καρπούς της αγιοπατερικής Παραδόσεως. Θρηνούμε, συγκρίνοντας το ένδοξο παρελθόν της Εκκλησίας με την εικόνα την οποίαν παρουσιάζουν στην εποχή μας οι αλλοτριωμένοι πνευματικά, σύγχρονοι εκκλησιαστικοί ηγέτες, από το δυτικό πνεύμα. Είναι απαράδεκτο από την εκκλησιαστική συνείδηση, το συγκρητιστικό, ψευδοεκσυγχρονιστικό, οικουμενιστικό φρόνημα από το οποίο διέπονται οι σύγχρονοι εκκλησιαστικοί ηγέτες, οι οποίοι εξ αιτίας αυτού του αιρετικού φρονήματός των, προσπαθούν να επιβάλουν  «Λειτουργικές αναγεννήσεις»! και άλλων μορφών νεωτερισμούς και καινοτομίες, παράλληλα δε και να επιχειρήσουν την ποθουμένη απ’ αυτούς  «Ένωση των Εκκλησιών», δηλαδή την ολοκληρωτική υποταγή της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δηλαδή της Ορθοδοξίας, άνευ όρων στον Αντίχριστο παπισμό.