Πνευματικὴ ἀφασία -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. ∆ιονυσίου Τάτση

Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ. Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. ∆υστυχῶς αὐτοί ἀδιαφοροῦν καί συχνά συνευφραίνονται µέ τόν Πατριάρχη κατά τίς ἐπισκέψεις του στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός. Σέ λίγο θά χάσουµε τήν ἀκεραιότητα τῆς πίστεώς µας καί τήν πολύτιµη παράδοσή µας. Ἀναφέρω µιά περίπτωση πνευµατικῆς ἀφασίας, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνει τά παραπάνω. Ἕνας πρωτοσύγκελλος, ὑπερασπιζόµενος τό µητροπολίτη του σέ µιά ὑπόθεση µέ κάποιον ζηλωτή κληρικό, εἶπε τό ἑξῆς ἀποκαλυπτικό καί συνάµα ἀποκαρδιωτικό: «Ὁ Σεβα- σµιώτατος οὐδέποτε ἠσχολήθη µέ τό θέµα τοῦ Οἰκουµενισµοῦ οὔτε τοῦ Ἀντιοικουµενισµοῦ, οὔτε ἔχει καταχωρήσει ἀπόψεις θετικές γιά τό ζήτηµα τοῦ οἰκουµενισµοῦ καί τοῦ παπισµοῦ». Ποιόν, ἀλήθεια, νά πρωτοσυγχαρῶ; Τόν πρωτοσύγκελλο ἤ τό µητροπολίτη; Θά εἶχε ἐνδιαφέρον νά µᾶς ἔλεγαν, γιατί συµβαίνει αὐτό, ὅταν ὁ συγκεκριµένος µητροπολίτης εἶναι λαλίστατος καί ποτέ δέν δήλωσε ἄγνοια ἤ ἀναρµοδιότητα γιά κάποιο θέµα οὔτε καί ἀρνήθηκε ποτέ τά µικρόφωνα καί τίς κάµερες. ∆υστυχῶς, οἱ συγκεκριµένοι αὐτοί ρασοφόροι ἐπιδιώκουν τήν κο- σµική δόξα, γι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά ἐλπίζουµε ὅτι κάποτε θά ἀποκτήσουν ἀντιοικουµενιστικό φρόνηµα. Ἄν δέ ἀναλογιστοῦµε λίγο καί τήν ἱστορία τους, δηλ. πῶς ἐκλέχτηκαν µητροπολίτες, πῶς µετατέθηκαν σέ πλουσιότερες καί µεγαλύτερες µητροπόλεις καί πῶς κατόρθωσαν νά ἐκλεγοῦν καί οἱ στενοί τους συνεργάτες µητροπολίτες, περιφρονώντας τό Ἅγιο Πνεῦµα, ἀσφαλῶς εἶναι παραδείγµατα πρός ἀποφυγήν, καί ἄς εἶναι δεκαετίες µητροπολίτες. Πρέπει πάντα νά θυµόµαστε ὅτι ὁ σεβασµός δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐµπνέεται ἀπό τό ἦθος καί τήν ἐν φόβῳ Θεοῦ διακονία στήν Ἐκκλησία καί ὄχι µέ τή θορυβώδη θεωρητική κοινωνική δράση, προκειµένου νά προκληθοῦν χειροκροτήµατα θαυµασµοῦ.